How we'll earn money in a future without jobs | Martin Ford

Translator: saedeh faridkiyan Reviewer: sadegh zabihi

I'm going to begin with a scary question:

می‌خواهم یک سوال ترسناک بپرسم:

Are we headed toward a future without jobs?

آیا ما به سمت آینده‌ای بدون شغل حرکت می‌کنیم؟

The remarkable progress that we're seeing

پیشرفت قابل توجهی که در تکنولوژی‌هایی

in technologies like self-driving cars

مانند خودرو‌های بدون راننده شاهد هستیم

has led to an explosion of interest in this question,

باعث ایجاد سوالات فراوانی در این زمینه شده

but because it's something that's been asked

اما از آن‌جا که این سوالی‌ست که تا به امروز

so many times in the past,

به دفعات پرسیده شده،

maybe what we should really be asking

شاید بهتر باشد که این سوال مطرح شود

is whether this time is really different.

که آیا این دفعه واقعا با گذشته تفاوتی دارد؟

The fear that automation might displace workers

ترس از این‌که روزی اتوماسیون جایگزین نیروی کار شود،

and potentially lead to lots of unemployment

و به طور بالقوه، منجر به بیکاری زیادی گردد

goes back at a minimum 200 years to the Luddite revolts in England.

حداقل به ۲۰۰ سال پیش، به انقلاب‌های لودیت در انگلستان بر‌می‌گردد.

And since then, this concern has come up again and again.

و از همان زمان این نگرانی همیشه وجود داشته.

I'm going to guess

به نظرم اغلب شما

that most of you have probably never heard of the Triple Revolution report,

احتمالا درباره‌ی «گزارش انقلاب سه‌گانه» چیزی نشنیده‌اید،

but this was a very prominent report.

اما این، گزارش خیلی مهمی‌ست.

It was put together by a brilliant group of people --

این گزارش توسط یک گروه از بهترین افراد تهیه شده

it actually included two Nobel laureates --

که شامل ۲ برنده جایزه نوبل هم هست،

and this report was presented to the President of the United States,

و نتایج آن تسلیم رئیس جمهور ایالات متحده شد.

and it argued that the US was on the brink of economic and social upheaval

در این گزارش آمده بود که ایالات متحده در شُرُف تحول اقتصادی و اجتماعی قرار دارد.

because industrial automation was going to put millions of people

چرا که اتوماسیون صنعتی داشت سبب بیکاری

out of work.

میلیون‌ها فرد می‌شد

Now, that report was delivered to President Lyndon Johnson

در حقیقت آن گزارش، در مارس ۱۹۶۴

in March of 1964.

به رئیس‌جمهور لیندون جانسون تقدیم شد

So that's now over 50 years,

و الان بعد از گذشت ۵۰ سال،

and, of course, that hasn't really happened.

آن پیش‌بینی هنوز اتفاق نیفتاده.

And that's been the story again and again.

و این ماجرا تا به امروز بارها اتفاق افتاده

This alarm has been raised repeatedly,

این زنگ هشدار به طور مکرر به صدا درآمده

but it's always been a false alarm.

اما همیشه، نگرانی بی‌جهتی بوده‌اند.

And because it's been a false alarm,

و به همین خاطر منجر به شکل‌گیری

it's led to a very conventional way of thinking about this.

طرز فکر بسیار مرسومی در این زمینه شده است.

And that says essentially that yes,

که اساسا می‌گوید که: بله، تکنولوژی می‌تواند

technology may devastate entire industries.

به جایی برسد که تمام صنایع را نابود کند

It may wipe out whole occupations and types of work.

ممکن است تمام فرصت‌های شغلی را نابود کند

But at the same time, of course,

اما مشخص است که هم‌زمان،

progress is going to lead to entirely new things.

پیشرفت‌ها سبب خلق چیزهای کاملا جدیدی می‌شود.

So there will be new industries that will arise in the future,

بنابراین در آینده صنایع جدیدی شکل خواهند گرفت،

and those industries, of course, will have to hire people.

که قطعا به نیروی کار نیاز دارند.

There'll be new kinds of work that will appear,

پس در نتیجه شغل‌های جدیدی ظهور پیدا می‌کنند،

and those might be things that today we can't really even imagine.

که ممکن است امروز حتی قادر به تصور آن‌ها هم نباشیم.

And that has been the story so far,

و تا به الان قصه از همین قرار بوده

and it's been a positive story.

و این چیز خوبی ست.

It turns out that the new jobs that have been created

حتی مشخص می‌شود که شغل‌های جدیدی که ایجاد شده است

have generally been a lot better than the old ones.

در مجموع نسبت به شغل‌های قدیمی‌، خیلی هم بهتر هستند.

They have, for example, been more engaging.

مثلا این شغل‌ها، جذاب‌ترند.

They've been in safer, more comfortable work environments,

و یا محیط‌های کاری جدید، امن‌تر و راحت‌تر هستند و البته،

and, of course, they've paid more.

این شغل‌ها حقوق بهتری هم دارند.

So it has been a positive story.

خب پس تا به امروز همه چیز خوب بوده است.

That's the way things have played out so far.

و هیچ مورد منفی در آن دیده نمی‌شود

But there is one particular class of worker

ولی یک شغل خاص هست که برای صاحبان آن شغل،

for whom the story has been quite different.

قضیه کاملا متفاوت است.

For these workers,

تکنولوژی به طور کامل،

technology has completely decimated their work,

شغل این دسته را از بین برده است،

and it really hasn't created any new opportunities at all.

و هیچ‌گونه موقعیت شغلی جدیدی برایشان ایجاد نکرده است.

And these workers, of course,

و این دسته، کسی نیستند به جز

are horses.

اسب‌ها.

(Laughter)

(خنده‌)

So I can ask a very provocative question:

پس بگذارید یک سوال جنجالی بپرسم:

Is it possible that at some point in the future,

آیا ممکن است که زمانی در آینده،

a significant fraction of the human workforce is going to be made redundant

کسر قابل توجهی از نیروی کار انسانی

in the way that horses were?

همانند اتفاقی که برای اسب‌ها افتاد، بیکار شوند؟

Now, you might have a very visceral, reflexive reaction to that.

خب ممکن است شما عکس‌العملی احساسی به این موضوع داشته باشید.

You might say, "That's absurd.

و بگویید: «این دیگه چه حرفیه.

How can you possibly compare human beings to horses?"

واقعا چطور می‌توانی انسان‌ها را با اسب‌ها مقایسه کنی؟»

Horses, of course, are very limited,

البته که اسب‌ها خیلی محدودیت دارند،

and when cars and trucks and tractors came along,

و زمانی که ماشین‌ و کامیون و تراکتور آمدند،

horses really had nowhere else to turn.

اسب‌ها هیچ جای دیگری برای کار نداشتند.

People, on the other hand, are intelligent;

اما در مقابل انسان‌ها هوشمند هستند.

we can learn, we can adapt.

ما می‌توانیم یاد بگیریم و خود را وفق دهیم.

And in theory,

و در تئوری،

that ought to mean that we can always find something new to do,

باید بدانیم که ما همیشه می‌توانیم کار جدیدی پیدا کنیم،

and that we can always remain relevant to the future economy.

و این‌که همیشه به آینده‌ی اقتصاد مرتبط خواهیم ماند.

But here's the really critical thing to understand.

اما نکته بسیار مهمی وجود دارد.

The machines that will threaten workers in the future

ماشین‌هایی که در آینده نیروی کار را تهدید می‌کنند،

are really nothing like those cars and trucks and tractors

به واقع اصلا شبیه آن ماشین‌ها و کامیون‌ها و تراکتورهایی

that displaced horses.

که اسب‌ها را بیکارکردند، نیستند.

The future is going to be full of thinking, learning, adapting machines.

آینده سرشار از ماشین‌های متفکر، یادگیرنده، و منعطف خواهد بود.

And what that really means

و معنی آن این است که

is that technology is finally beginning to encroach

تکنولوژی نهایتا به توانایی‌های بنیادین بشر،

on that fundamental human capability --

هجوم می‌آورد --

the thing that makes us so different from horses,

این همان توانایی است که ما را کاملا از اسب‌ها متمایز می‌کند،

and the very thing that, so far,

و همان توانایی‌هایی که تا کنون

has allowed us to stay ahead of the march of progress

به ما اجازه داده است که پیشرو

and remain relevant,

و مرتبط

and, in fact, indispensable to the economy.

و در حقیقت، جدایی ناپذیر از اقتصاد بمانیم.

So what is it that is really so different

بنابراین موضوع این است که

about today's information technology

آیا فناوری اطلاعات امروز

relative to what we've seen in the past?

نسبت به آن‌چه قبلا تجربه کرده‌ایم، خیلی متفاوت است؟

I would point to three fundamental things.

من به سه موضوع بنیادی اشاره می‌کنم.

The first thing is that we have seen this ongoing process

موضوع اول این است که ما در گذشته، چنین روند مداوم

of exponential acceleration.

شتابِ نمایی را دیده‌ایم.

I know you all know about Moore's law,

من مطمئنم که همه شما قانون مور را می‌دانید،

but in fact, it's more broad-based than that;

اما در واقع این موضوع خیلی گسترده‌تر از آن است؛

it extends in many cases, for example, to software,

و در بسیاری موارد گسترش می‌یابد، مثلا، در زمینه نرم‌افزار،

it extends to communications, bandwidth and so forth.

به ارتباطات، پهنای باند و غیره منتهی می‌گردد.

But the really key thing to understand

اما نکته کلیدی برای گرفتن موضوع

is that this acceleration has now been going on for a really long time.

این است که این شتاب الان، مدت زیادی است که درحال اتفاق افتادن است.

In fact, it's been going on for decades.

یعنی دهه‌هاست که درحال اتفاق افتادن است

If you measure from the late 1950s,

اگر اواخر دهه ۱۹۵۰ میلادی، زمانی را که

when the first integrated circuits were fabricated,

اولین مدارهای یکپارچه ساخته می‌شدند، در نظر بگیرید

we've seen something on the order of 30 doublings in computational power

از آن زمان به بعد، شاهد چیزی در حدود ۳۰ برابر شدن

since then.

قدرت محاسباتی بوده‌ایم.

That's just an extraordinary number of times to double any quantity,

این تنها یک عدد عجیب از تعداد دفعاتی است که هر کمیتی را دوبرابر ‌می‌کند.

and what it really means

و معنای آن این است که

is that we're now at a point where we're going to see

ما الان جایی هستیم که می‌توانیم

just an extraordinary amount of absolute progress,

پیشرفت قطعی قابل توجهی را مشاهده کنیم،

and, of course, things are going to continue to also accelerate

و همین‌طور، موضوعات ازهمین نقطه،

from this point.

درحال شتاب‌گرفتن هستند.

So as we look forward to the coming years and decades,

بنابراین همان‌طور که به سال‌ها و دهه‌های پیش‌رو نگاه می‌کنیم،

I think that means that we're going to see things

فکر می‌کنم موضوعاتی را می‌بینیم

that we're really not prepared for.

که برایشان آمادگی نداریم.

We're going to see things that astonish us.

مسائلی را می‌بینیم که حیرت‌زده‌مان می‌کنند.

The second key thing

موضوع کلیدی دوم

is that the machines are, in a limited sense, beginning to think.

این است که ماشین‌ها به گونه‌ای می‌شوند که به طور محدودی فکر کنند.

And by this, I don't mean human-level AI,

و از این طریق، منظورم هوش مصنوعی هم‌سطح انسان نیست،

or science fiction artificial intelligence;

یا هوش مصنوعی تخیلی؛

I simply mean that machines and algorithms are making decisions.

منظورم دقیقا این است که ماشین‌ها و الگوریتم‌ها تصمیم‌گیری می‌کنند.

They're solving problems, and most importantly, they're learning.

مسائل را حل می‌کنند، و مهم‌تر از همه آن‌که، یاد می‌گیرند.

In fact, if there's one technology that is truly central to this

در حقیقت اگر تنها یک تکنولوژی باشد که واقعا مرکز این مهم باشد،

and has really become the driving force behind this,

و نیروی محرکه‌ٔ این قضیه باشد،

it's machine learning,

همین یادگیری ماشین‌هاست،

which is just becoming this incredibly powerful,

که اخیرا تا این حد، به طور ناباورانه‌ای تکنولوژی قدرتمند،

disruptive, scalable technology.

مخرب و قابل قیاس شده‌اند.

One of the best examples I've seen of that recently

یکی از بهترین نمونه‌های این موضوع که اخیرا دیده‌ام

was what Google's DeepMind division was able to do

تقسیم‌بندی بود که دیپ مایندِ گوگل می‌توانست با استفاده از

with its AlphaGo system.

سیستم آلفاگو انجام دهد.

Now, this is the system that was able to beat the best player in the world

حالا، این سیستمی است که می‌تواند بهترین بازیکن دنیا را

at the ancient game of Go.

در بازی باستانی "گو"، بزند.

Now, at least to me,

خب حداقل برای من

there are two things that really stand out about the game of Go.

دو موضوع است که در مورد بازی "گو" برجسته است.

One is that as you're playing the game,

یکی این است که همان‌طور که شما بازی می‌کنید،

the number of configurations that the board can be in

تعداد موقعیت‌هایی که صفحه می‌تواند در آن وضعیت قرار بگیرد،

is essentially infinite.

اساسا بی‌نهایت است.

There are actually more possibilities than there are atoms in the universe.

در واقع از تعداد اتم‌های کل جهان هستی، احتمالات بیشتری وجود دارد.

So what that means is,

خب این به این معناست که

you're never going to be able to build a computer to win at the game of Go

شما هیچ‌گاه قادر نیستید که براساس رویکرد بازی شطرنج که اساسا

the way chess was approached, for example,

به کار بردن قدرت محاسباتی به صورت ناشیانه است،

which is basically to throw brute-force computational power at it.

کامپیوتری بسازید که بازی "گو" را ببرد.

So clearly, a much more sophisticated, thinking-like approach is needed.

پس واضح است که رویکرد تفکری بسیار پیچیده‌تری نیاز است.

The second thing that really stands out is that,

دومین موردی که واقعا برجسته است، این است که

if you talk to one of the championship Go players,

اگر با یکی از قهرمانان بازی "گو" صحبت کنید

this person cannot necessarily even really articulate what exactly it is

این فرد لزوما نمی‌تواند حتی تشریح کند که این بازی چگونه است

they're thinking about as they play the game.

آن‌ها زمانی که بازی می‌کنند، به آن فکر می‌کنند.

It's often something that's very intuitive,

اغلب چیزی شهودی است،

it's almost just like a feeling about which move they should make.

اغلب شبیه احساسی است که دارند که کدامیک را باید حرکت دهند.

So given those two qualities,

پس با توجه به این دو خصوصیت

I would say that playing Go at a world champion level

من می‌گویم که انجام بازی "گو" در سطح قهرمانی جهانی،

really ought to be something that's safe from automation,

باید به گونه‌ای باشد که از اتوماسیونی شدن حفاظت شود،

and the fact that it isn't should really raise a cautionary flag for us.

و واقعا نباید این‌گونه باشد که باعث شود ما محتاط‌تر شویم.

And the reason is that we tend to draw a very distinct line,

و دلیلش این است که ما تمایل داریم که خط بسیار باریکی بکشیم،

and on one side of that line are all the jobs and tasks

که در یک سوی این خط تمام وظایف و شغل‌ها هستند

that we perceive as being on some level fundamentally routine and repetitive

که ما آن‌ها را تا حدی معمولی و تکراری و

and predictable.

قابل پیش‌بینی می‌بینیم.

And we know that these jobs might be in different industries,

و می‌دانیم که این شغل‌ها می‌توانند در صنایع مختلفی باشند

they might be in different occupations and at different skill levels,

می‌توانند در موقعیت‌های شغلی و با سطوح توانایی‌های متفاوتی باشند،

but because they are innately predictable,

اما از آن‌جا که ذاتا قابل پیش‌بینی هستند،

we know they're probably at some point going to be susceptible

می‌فهمیم که تا حدی استعداد این را دارند

to machine learning,

که توسط ماشین‌ها یاد گرفته شوند،

and therefore, to automation.

و همچنین، اتوماتیک شوند

And make no mistake -- that's a lot of jobs.

و اشتباه نکنید – شغل‌های بسیار زیادی هستند.

That's probably something on the order of roughly half

احتمالا چیزی در حدود تقریبا نصف

the jobs in the economy.

شغل‌ها در اقتصاد است.

But then on the other side of that line,

اما در سوی دیگر این خط،

we have all the jobs that require some capability

تمام شغل‌هایی را داریم که به توانایی‌هایی نیاز دارند

that we perceive as being uniquely human,

که ما به عنوان انسانی که منحصر هستیم درک می‌کنیم،

and these are the jobs that we think are safe.

و این‌ها شغل‌هایی هستند که فکر می‌کنیم درامانند.

Now, based on what I know about the game of Go,

حالا، برطبق آن‌چه که من از بازی "گو" می‌دانم،

I would've guessed that it really ought to be on the safe side of that line.

حدس خواهم زد که باید در سمتی از خط باشد که در امان است.

But the fact that it isn't, and that Google solved this problem,

اما حقیقت این است که این‌گونه نیست، و گوگل این مشکل را

suggests that that line is going to be very dynamic.

با اشاره به این‌که این خط خیلی پویا است، حل کرده است.

It's going to shift,

این خط حرکت خواهد کرد

and it's going to shift in a way that consumes more and more jobs and tasks

و به صورتی حرکت می‌کند که شغل‌ها و وظایف بیشتر و بیشتری را که ما اخیرا

that we currently perceive as being safe from automation.

به عنوان مشاغل امن از اتوماتیک شدن در نظر گرفته‌ایم می‌بلعد.

The other key thing to understand

نکته مهم بعدی که باید بدانیم

is that this is by no means just about low-wage jobs or blue-collar jobs,

این است که این به هیچ وجه فقط در مورد مشاغل کم درآمد یا کارگری نیست،

or jobs and tasks done by people

یا شغل‌ها و وظایفی که توسط افرادی که

that have relatively low levels of education.

به نسبت سطح تحصیلات پایین‌تری دارند انجام می‌شوند.

There's lots of evidence to show

شواهد زیادی هست که نشان می‌دهد

that these technologies are rapidly climbing the skills ladder.

که این تکنولوژی‌ها به سرعت از نردبان توانایی‌ها بالا می‌روند.

So we already see an impact on professional jobs --

بنابراین ما در حال حاضر اثری بر شغل‌های حرفه‌ای می‌بینیم –

tasks done by people like accountants,

وظایفی که توسط افرادی مانند حسابدارها،

financial analysts,

تحلیل‌گران مالی،

journalists,

روزنامه‌نگاران،

lawyers, radiologists and so forth.

وکیل‌ها، رادیولوژیست‌ها و غیره انجام می‌شوند.

So a lot of the assumptions that we make

پس بسیاری از گمان‌هایی که در مورد

about the kind of occupations and tasks and jobs

نوع موقعیت‌های شغلی و وظایف و شغل‌ها می‌زنیم

that are going to be threatened by automation in the future

که در آینده با اتوماسیونی شدن تهدید خواهند شد،

are very likely to be challenged going forward.

احتمالا با چالش‌های زیادی پیش‌روی می‌کنند.

So as we put these trends together,

خب همان‌طور که جمع‌بندی می‌کنیم،

I think what it shows is that we could very well end up in a future

فکر می‌کنم نشان می‌دهد که می‌توانیم درآینده با بی‌کاری

with significant unemployment.

قابل توجهی مواجه می‌شویم.

Or at a minimum,

یا حداقل،

we could face lots of underemployment or stagnant wages,

با بی‌کاری پنهان یا دستمزدهای راکد،

maybe even declining wages.

حتی کاهش در دستمزدها.

And, of course, soaring levels of inequality.

و همچنین، افزایش سطح نابرابری ایجاد می‌شود.

All of that, of course, is going to put a terrific amount of stress

تمام این‌ها البته استرس بسیار زیادی در اساس جامعه

on the fabric of society.

ایجاد خواهد کرد.

But beyond that, there's also a fundamental economic problem,

اما فراتر از آن، یک مشکل پایه‌ای اقتصادی نیز وجود دارد،

and that arises because jobs are currently the primary mechanism

و این به دلیل شغل‌هایی که اکنون مکانیسم‌ ساده‌ای دارند برمی‌آیند

that distributes income, and therefore purchasing power,

که درآمد و درنتیجه قدرت خرید را برای همه

to all the consumers that buy the products and services we're producing.

مصرف‌کنندگانی که کالاها وخدماتی را می‌خرند که ما تولید می‌کنیم، توزیع می‌کند.

In order to have a vibrant market economy,

به منظور داشتن یک بازار اقتصادی پویا

you've got to have lots and lots of consumers

شما باید مشتریان بسیار زیادی داشته باشید

that are really capable of buying the products and services

که واقعا قابلیت خرید کالا و خدماتی را که تولید می‌شوند،

that are being produced.

داشته باشند.

If you don't have that, then you run the risk

اگر این مشتریان را ندارید، پس با خطرِ

of economic stagnation,

رکود اقتصادی مواجهید،

or maybe even a declining economic spiral,

یا شاید حتی کاهش مارپیچی اقتصادی،

as there simply aren't enough customers out there

چراکه مشتریان بالفعل کافی وجود ندارد

to buy the products and services being produced.

که کالا و خدمات درحال تولید را خریداری کند.

It's really important to realize

خیلی مهم است که بفهمیم که

that all of us as individuals rely on access to that market economy

همه‌ی ما به طور فردی، برای موفق شدن،

in order to be successful.

به دسترسی بازار اقتصادی تکیه می‌کنیم.

You can visualize that by thinking in terms of one really exceptional person.

شما می‌توانید این موضوع را با فکر کردن به جای یک فردخاص تصور کنید.

Imagine for a moment you take, say, Steve Jobs,

تصور کنید که برای لحظه‌ای به عنوان مثال استیو جابز را می‌گیرید

and you drop him on an island all by himself.

و او را تنها در جزیره‌ای رها می‌کنید.

On that island, he's going to be running around,

در همان‌جا او مشغول دویدن در اطراف جزیره می‌شود

gathering coconuts just like anyone else.

تا شبیه هر کس دیگری، نارگیل جمع کند.

He's really not going to be anything special,

او واقعا فرد خاصی نخواهد شد،

and the reason, of course, is that there is no market

و دلیلش قطعا این است که بازاری برای او وجود ندارد

for him to scale his incredible talents across.

که استعدادهای باورنکردنی‌اش مورد قیاس واقع شود.

So access to this market is really critical to us as individuals,

پس دسترسی به این بازار برای ما به عنوان فرد، بسیار حیاتی است،

and also to the entire system in terms of it being sustainable.

و همچنین برای بقیه سیستم تا بقایش را حفظ کند.

So the question then becomes: What exactly could we do about this?

خب این سوال مطرح می‌شود: ما دقیقا در این مورد چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟

And I think you can view this through a very utopian framework.

و من فکر می‌کنم شما می‌توانید این موضوع را خیلی آرمان‌گرایانه ببینید.

You can imagine a future where we all have to work less,

می‌توانید آینده‌ای را تصور کنید که همه مجبوریم کمتر کار کنیم،

we have more time for leisure,

اوقات فراغت بیشتری داریم،

more time to spend with our families,

زمان بیشتری برای خانواده‌مان داریم

more time to do things that we find genuinely rewarding

زمان بیشتری داریم تا کارهایی انجام دهیم که ذاتا ارزشمندند

and so forth.

و کارهای مشابه.

And I think that's a terrific vision.

و فکر می‌کنم این دیدگاهی فوق‌العاده است.

That's something that we should absolutely strive to move toward.

این چیزی است که قطعا برای رسیدن به آن باید تلاش کنیم.

But at the same time, I think we have to be realistic,

اما هم‌زمان، فکر می‌کنم باید واقع‌گرا باشیم،

and we have to realize

و متوجه شویم

that we're very likely to face a significant income distribution problem.

که ممکن است با مشکل توزیع درآمد به طور جدی مواجه شویم.

A lot of people are likely to be left behind.

افراد زیادی ممکن است جا بمانند.

And I think that in order to solve that problem,

و فکر می‌کنم به منظور حل این مسئله،

we're ultimately going to have to find a way

نهایتا راهی را پیدا خواهیم کرد

to decouple incomes from traditional work.

که درآمد را از کار سنتی جدا خواهد کرد.

And the best, more straightforward way I know to do that

و بهترین راهِ مستقیمی که برای انجام آن می‌شناسم،

is some kind of a guaranteed income or universal basic income.

نوعی درآمد تضمین شده یا درآمد پایهٔ جهانی است.

Now, basic income is becoming a very important idea.

حالا، درآمد پایه اخیرا موضوع خیلی مهمی شده است.

It's getting a lot of traction and attention,

که کشش و توجه بسیاری را به خود جلب کرده است،

there are a lot of important pilot projects

پروژه‌ها و آزمایش‌های امتحانی مهمِ زیادی

and experiments going on throughout the world.

وجود دارد که در کل جهان در حال انجام است.

My own view is that a basic income is not a panacea;

دیدگاه من این است که درآمد پایه یک راه علاج نیست؛

it's not necessarily a plug-and-play solution,

لزوما یک راه حل فوری نیست،

but rather, it's a place to start.

بلکه بیشتر، نقطه‌ای برای شروع است.

It's an idea that we can build on and refine.

ایده‌ای است که می‌توانیم آن را بسازیم و تصحیحش کنیم.

For example, one thing that I have written quite a lot about

به عنوان مثال، چیزی که من خیلی زیاد در موردش نوشتم،

is the possibility of incorporating explicit incentives into a basic income.

امکان تبدیل انگیزه‌های اولیه به درآمد پایه است.

To illustrate that,

برای نشان دادن آن،

imagine that you are a struggling high school student.

تصور کنید که یک دانش‌آموز دبیرستانی تحت فشار هستید.

Imagine that you are at risk of dropping out of school.

تصور کنید که با خطر ترک تحصیل مواجه هستید.

And yet, suppose you know that at some point in the future,

اما، فرض کنید که می‌دانید که زمانی در آینده،

no matter what,

مهم نیست کی،

you're going to get the same basic income as everyone else.

مانند همه، از یک درآمد پایه برخوردار خواهید شد.

Now, to my mind, that creates a very perverse incentive

حالا در ذهن من، این موضوع به راحتی برای شما انگیزه انحراف ایجاد می‌کند

for you to simply give up and drop out of school.

تا تسلیم شوید و مدرسه را رها کنید.

So I would say, let's not structure things that way.

پس به نظر من اجازه دهید مسائل را اینگونه تنظیم نکنیم.

Instead, let's pay people who graduate from high school somewhat more

درعوض بیایید به افرادی که از مدرسه یا مقاطع بالاتر فارغ‌التحصیل می‌شوند

پول بیشتری نسبت به افرادی که تحصیل را به راحتی رها می‌کنند بپردازیم.

than those who simply drop out.

And we can take that idea of building incentives into a basic income,

و می‌توانیم ایده‌ی ساخت انگیزه‌ها به درآمد پایه را بگیریم،

and maybe extend it to other areas.

و آن را به سایر زمینه‌ها گسترش دهیم.

For example, we might create an incentive to work in the community

به عنوان مثال می‌توانیم انگیزهٔ کار کردن در جامعه را ایجاد کنیم

to help others,

تا به دیگران کمک کنیم،

or perhaps to do positive things for the environment,

یا شاید کارهای مثبتی برای محیطزیست انجام دهیم،

and so forth.

و غیره.

So by incorporating incentives into a basic income,

پس با تبدیل انگیزه به یک درآمد پایه،

we might actually improve it,

احتمالا می‌توانیم آن را ارتقا دهیم،

and also, perhaps, take at least a couple of steps

و همچنین شاید، حداقل چند قدم برای

towards solving another problem

حل مشکل دیگری برداریم

که فکر می‌کنم درآینده به احتمال قوی با آن مواجه می‌شویم، و مشکل این است

that I think we're quite possibly going to face in the future,

and that is, how do we all find meaning and fulfillment,

که چطور همه می‌توانیم معنا و رضایت پیدا کنیم،

and how do we occupy our time

و در جهانی که شاید تقاضای کمتری

in a world where perhaps there's less demand for traditional work?

برای کارهای سنتی وجود دارد، چطور می‌توانیم اوقات خود را پُر کنیم؟

So by extending and refining a basic income,

پس با گسترش و تصحیح درآمد پایه،

I think we can make it look better,

فکر می‌کنم می‌توانیم به آن شکل بهتری دهیم،

and we can also, perhaps, make it more politically and socially acceptable

و همچنین شاید می‌توانیم آن را از نظر سیاسی و اجتماعی قابل قبول‌تر

and feasible --

و امکان‌پذیرتر کنیم --

and, of course, by doing that,

و همچنین با انجام آن،

we increase the odds that it will actually come to be.

شانس به حقیقت پیوستنش را افزایش می‌دهیم.

I think one of the most fundamental,

فکر می‌کنم یکی از اساسی‌ترین

almost instinctive objections

و اغلب، غریزی‌ترین ایرادات

that many of us have to the idea of a basic income,

که بسیاری از ما نسبت به ایده درآمد پایه داریم،

or really to any significant expansion of the safety net,

یا به هر توسعهٔ قابل توجهِ شبکه ایمنی،

is this fear that we're going to end up with too many people

این ترس است که در نهایت با افراد بسیار زیادی که سوار

riding in the economic cart,

ارابه‌ی اقتصادی هستند، مواجهیم،

and not enough people pulling that cart.

و افرادی که ارابه را می‌کشند، کافی نیستند.

And yet, really, the whole point I'm making here, of course,

اما واقعا، نکته اساسی که در این‌جا سعیم بر بیان آن است

is that in the future,

این است که در آینده،

machines are increasingly going to be capable of pulling that cart for us.

به طور فزاینده‌ ماشین‌ها قادر خواهند بود که این ارابه را برای ما بکشند.

That should give us more options

این می‌تواند به ما گزینه‌های بیشتری بدهد

for the way we structure our society and our economy,

در روش‌هایی که ما جامعه و اقتصادمان را می‌سازیم.

And I think eventually, it's going to go beyond simply being an option,

و فکر می‌کنم در نهایت، از این‌که تنها یک گزینه برای انجام باشد،

and it's going to become an imperative.

فراتر می‌رود، و یک امر ضروری می‌شود.

The reason, of course, is that all of this is going to put

دلیل آن، قطعا این است که تمام این موضوعات در حال تحمیل

such a degree of stress on our society,

درجه بزرگی از استرس بر جامعه‌ وارد می‌کنند،

and also because jobs are that mechanism

و همچنین به این دلیل که مشاغل همان مکانیسمی هستند که

that gets purchasing power to consumers

به مصرف‌کنندگان قدرت خرید می‌دهد،

so they can then drive the economy.

پس آن‌ها می‌توانند اقتصاد را هدایت کنند.

If, in fact, that mechanism begins to erode in the future,

در‌واقع اگر این مکانیسم در آینده خراب شود،

then we're going to need to replace it with something else

ما باید آن را با چیز دیگری جایگزین کنیم

or we're going to face the risk

یا باید با این خطر روبرو شویم

that our whole system simply may not be sustainable.

که کل سیستم می‌تواند به سادگی، پایدار نباشد.

But the bottom line here is that I really think

اما خط بعدی این است که من فکر می‌کنم

that solving these problems,

که حل این موضوعات،

and especially finding a way to build a future economy

و خصوصا یافتن راهی برای ساخت اقتصاد آینده

that works for everyone,

که برای همه، در همهٔ سطوح جامعه ما

at every level of our society,

کارگشا باشد،

is going to be one of the most important challenges that we all face

در سال‌ها و دهه‌های پیش‌رو به یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی تبدیل می‌شود

in the coming years and decades.

که همه با آن مواجه هستیم.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)