An honest look at the personal finance crisis | Elizabeth White

Translator: soheila Jafari Reviewer: Masoud Motamedifar

من را می‌شناسید.

You know me.

I am in your friendship circle hidden in plain sight.

من در چرخه‌ی دوستی شما هستم که از نگاه‌ها مخفی است.

My clothes are still impeccable --

لباسم هنوز برازنده است --

bought in the good years when I was still making money.

در سالهای خوبی که هنوز پول در می‌آوردم آنها را خریدم.

To look at me you would not know

به من که نگاه می‌کنی شاید ندانی

that my electricity was cut off last week for nonpayment,

که برق خانه‌ام هفته‌ی پیش به خاطر عدم پرداخت قطع شد،

or that I meet the eligibility requirements for food stamps.

یا اینکه برای دریافت کوپن غذا واجد شرایط هستم.

But if you paid attention,

اما اگر دقت کرده باشید،

you would see that sadness in my eyes --

غم درون چشمانم را دیده‌اید --

hear that hint of fear in my otherwise self-assured voice.

صدای ناشی از ترسم را در صدای خالی از اعتماد به نفسم شنیده‌اید.

These days I'm buying the $1.99 trial-size jug of Tide

این روزها تاید ظرفی یکبار مصرف ۲ دلاری می‌خرم تا

to make ends meet.

پولم را برسانم.

I bet you didn't know laundry detergent came in that size.

شرط می‌بندم نمی‌دانستید پودر لباسشویی به این کوچکی هم آمده.

You invite me to the same expensive restaurants

من را به همان رستوران گرانقیمتی دعوت می‌کنی

the two of us have always enjoyed,

که هر دو همیشه ازآن لذت می‌بردیم.

but I order mineral water now with a twist of lemon,

اما من حالا آب معدنی با یک برش لیمو سفارش می‌دهم،

not the 12-dollar glass of chardonnay.

نه شراب سفید شاردونی لیوانی ۱۲ دلار.

I am frugal in my menu choices.

من در لیست انتخابم مقتصد هستم.

Meticulous, I count every penny in my head.

با وسواس، شمارش هر پنی را در ذهنم نگه می دارم.

I demur dividing the table bill evenly to cover desserts and designer coffees

با احتیاط صورتحساب میز را طوری تقسیم می‌کنم تا دسر و قهوه‌های طراحی شده

and second and third glasses of wine I did not consume.

و دو سه لیوان شراب نخورده را مخفی کند.

I am tired of trying to fake appearances.

من خسته شده‌ام ازاینکه مجبورم ظاهرسازی کنم.

A friend told me that I'm broke not poor, and there is a difference.

دوستی به من گفت که من فقیر نیستم بلکه ورشکسته‌ام و بین این دو تفاوت هست.

I live without cable, my gym membership

من بدون تلویزیون کابلی، عضویت در کلاس ورزشی و

and nail appointments.

وقت ناخن زندگی می کنم.

I've discovered I can do my own hair.

فهمیده‌ام می‌توانم موهایم را کوتاه کنم.

There is no retirement savings,

هیچ پس انداز بازنشستگی ندارم،

no nest egg.

و نه هیچ پشتیبانی.

I exhausted that long ago.

خیلی وقت است که از پای در آمده‌ام.

There is no expensive condo to draw equity

نه آپارتمان گرانی که که سرمایه‌ام را در آن خوابانده باشم

and no husband to back me up.

و نه همسری که مرا حمایت مالی کند.

Months of slow pay and no pay have decimated my credit.

پرداخت با تاخیر یا عدم پرداخت اعتبارم را خراب کرده است.

Bill collectors call constantly,

برای پرداخت صورت حساب‌ها مرتب تماس می‌گیرند

reading verbatim from a script

کلمه به کلمه متن تعهد را می‌خوانند

before expressing polite sympathy for my plight

قبل از بیان مودبانه‌ی تاسفم

and then demanding payment arrangements I can't possibly meet.

و سپس تقاضای زمان بیشتر برای پرداخت با اینکه می‌دانم نمی‌توانم پرداخت کنم.

Friends wonder privately how someone so well educated

دوستانم با خود فکر می‌کنند که چطور یک فرد با تحصیلکرده

could be in economic free fall.

می‌تواند از نظر مالی اینطور سقوط کند.

I'm still as talented as ever and smart as a whip,

من هنوز مانند گذشته بااستعداد و باهوش هستم مثل یک شلاق,

but work is sketchy now,

اما کار غیرعادی شده،

mostly on and off consulting gigs.

و بیشتر بصورت متناوب و کوتاه مدت مشاوره‌ای

At 55 I've learned how to fake cheeriness,

در ۵۵ سالگی یاد گرفته‌ام چطور تظاهر به شاداب بودن کنم،

but there are not many opportunities for work anymore.

اما فرصت‌های کاری خیلی کم شده‌اند.

I don't remember exactly when it stopped,

به یاد نمی‌آورم که دقیقا از کی این رخ داده است،

but I cannot deny now having entered

نمی‌توانم انکار کنم که من حالا وارد

the uncertain world of formerly and used to be.

دنیای نامطمئنی شده‌ام که از قبل وجود داشته است.

I'm not sure anymore where I belong.

دیگر مطمئن نیستم که به کجا تعلق دارم.

What I do know is that dozens of online job applications

تنها چیزی که می‌دانم این است که بنظر می‌رسد فرم‌های تقاضای

seem to just disappear into a black hole.

شغلی زیادی در تاریکی ناپدید می‌شوند.

I'm wondering what is to become of me.

من به این فکر می‌کنم که چه بر سر من می‌آید.

So far my health has held up,

دیگر مثل گذشته سلامت نیستم،

but my body aches -- or is it my spirit?

بدنم درد می کند-- با شاید روانم؟

Homeless women used to be invisible to me

در گذشته زنان بی خانمان برایم اهمیتی نداشتند

but I appraise them now with curious eyes,

اما حالا با چشملنی کنجکاو آنان را با دقت نگاه و کاووش می کنم

wondering if their stories started like mine.

در فکرم که آیا داستان آنها هم مثل من از اینجا آغاز شده،

I wrote this piece a year ago.

من این مطلب را سال گذشته نوشتم.

It's a composite of my story and other women I know.

و مجموعه ای است از داستان من و زنان دیگر که می شناسم.

I wrote it because I was tired of pretending

این را نوشتم چون از تظاهر کردن خسته شده‌ام.

I was all right when I wasn't.

نشان می دادم که خوبم در حالیکه نبودم.

I was tired of faking normal.

از تظاهر به خوب بودن خسته شدم.

I wasn't seeing myself in the popular press.

من خودم را شبیه به آدم‌های محبوب در مطبوعات نمی‌دیدم.

Nobody I knew was traveling the world or buying a condo in Costa Rica.

هیچ یک از کسانی که می‌شناختم دور دنیا سفر نکرده و در کاستاریکا خانه نخریده‌اند.

Very few of my friends had set aside the 15 to 20 percent

تعداد خیلی کمی از دوستانم فقط ۱۵ تا ۲۰ درصد پس انداز کرده‌اند.

experts tell us we need to maintain our standard of living in retirement.

کارشناسان می‌گویند ما باید به فکر سطح زندگیمان در بازنشستگی باشیم.

My friends, many in their 50s and 60s,

بیشتر دوستان من که در دوره سنی ۵۰ و۶۰ هستند،

were looking at a downward mobility,

دنبال کار سطح پایین هستند،

a work-for-life proposition,

کاری که برای تمام دوره زندگیشان باشد،

just a job loss, medical diagnosis or divorce away from insolvency.

تا از بیکار شدن، هزینه‌ی درمان، یا طلاق درمانده نشوند.

We may not have hit rock bottom,

اگرچه ما به ته خط (وضع مالی) نرسیده‌ایم،

but many of us saw a sequence of events

اما بسیاری از ما عواقبی را تجربه کرده‌ایم

where rock bottom was possible for the first time.

که برای اولین بار به ته خط رسیدن را ممکن کرده بود.

And the truth is, it really doesn't take much.

حقیقت اینکه رخ داد آن خیلی دور از دسترس نیست.

The median household in the US

یک خانواده معمولی در آمریکا

only has enough savings to replace one month of income.

پس اندازی که دارد فقط هزینه‌های یک ماه را پوشش می دهد.

Forty-seven percent of us

۴۷ درصد از مردم

cannot pull together 400 dollars to deal with an emergency.

نمی توانند ۴۰۰ دلار برای مواقع ضروری جمع کنند.

That's almost half of us.

تقریبا نصف مردم آمریکا.

A major car repair and we're standing on the abyss.

یک تعمیر اساسی ماشین، ما را در شرایط خطرناک مالی قرار می دهد.

You wouldn't know it to look around you --

شما نمی‌دانید که چه ممکن است پیش بیاد--

I'm not the only one in this situation.

و من تنها نیستم که این شرایط را دارم.

There are people in this room who are in the same predicament,

اشخاص زیادی در این سالن هستند که درچنین وضع خطرناک هستند،

and if it's not you,

اگر شما این چنین نیستید،

it is your parents or your sister or maybe your best friend.

والدین یا خواهر یا شاید بهترین دوست شما این وضعیت را دارند.

We get good at faking normal.

ما در تظاهر به خوب بودن بسیار خوب هستیم.

Shame keeps us silent and siloed.

خجالت ما را ساکت و ایزوله نگه می دارد.

When I first decided I was going to come out with my story,

وقتی که تصمیم گرفتم درباره این داستان صحبت کنم،

I did a website

یک وب سایت باز کردم

and a friend noticed that there were no photos of me --

و یکی از دوستانم متوجه شد که هیچ عکسی از من نیست--

it was all kind of cartoons like this.

تنها چیزی که بود تصویرنقاشی مثل این بود

Even as I was coming out,

با اینکه من خودم را اینگونه مطرح کردم،

I was still hiding.

اما باز خودم را پنهان می کردم.

We live in a world where success is defined by income.

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که موفقیت با درآمد تعریف می‌شود

When you say that you have money problems,

وقتی که می‌گویی مشکل مالی داری،

you're announcing pretty much that you're a loser.

در واقع داری اعلام می‌کنی که یک شکست خورده هستی.

When you're a graduate of Harvard Business School as I am,

وقتی که مثل من فارغ التحصیل از دانشکده کسب و کار هاروارد باشی،

you're some kind of double loser.

در واقع دو برابر شکست خورده ای.

We boomers hear a lot about how we have underfunded our retirement;

آدمهایی مثل ما زیاد می‌شنویم که برای دوران بازنشستگی پول کافی ندارند

how it's all our fault.

و همه این تقصیر خودمان است!

Why on earth would we draw down our 401(k) plan to cover the shortfall

چراما پول طرح بازنشستگی را بخاطر نیاز به پول بیرون کشیدیم

on our mother-in-law's nursing home care,

برای اینکه بتوانیم مادر شوهرمان را در خانه سالمندان نگه داریم،

or to pay for our kid's tuition, or just to survive?

یا هزینه شهریه بچه‌هایمان را بدهیم یا فقط برای زندگی خرج کینم؟

We're accused of being poor planners and deadbeats --

ما برای برنامه‌ریزی ضعیف یا بی‌برنامگی مالی متهم هستیم--

all that money we spent on lattes and bottled water.

همه پولمان را صرف قهوه لاته یا بطری آب کردیم.

To shame and blame is so deliciously tempting.

خجالت‌زده و مقصربودن خیلی شیرین و جذاب است

Many of us don't even wait for others to do it

خیلی از ما حتی منتظر نمی‌شویم که دیگران ما را

we're so busy doing it to ourselves.

سرزنش کنند بلکه خودمان جلوتر آن را انجام می‌دهیم.

I say let's own our part:

من می‌گویم بگذارید سهم خودمان را تقبل کنیم:

we all could have saved more.

ما همه می‌توانستیم کمی بیشتر پس انداز کنیم

I know I could have saved more,

می‌دانم که می‌توانستم کمی بیشتر پس انداز کنم

and if you were to rifle through my life over the last 30 years,

و اگر تو می‌توانستی به بیش از ۳۰ سال گذشته من برگردی،

you would see more than one dumb thing I have done financially.

تو می‌توانستی بیشتر از یک اشتباه مالی که مرتکب شدم پیدا کنی.

I can't change that now

من نمی‌توانم آن اشتباهات را الان تغییر دهم

and neither can you,

تو هم نمی‌توانی.

but let's not mix up individual, isolated behavior

اما اجازه بده رفتارهای منزوی و فردی را

with the systemic factors

با عوامل نظام‌مند قاطی نکنیم

that have caused a 7.7-trillion-dollar retirement income gap.

که باعث ۷.۷ تریلیون دلار کسری درآمد بازنشستگی شده است.

Millions of boomer-age Americans did not land here

میلیون‌ها تحصیلکرده مسن امریکایی در این بازه جای نمی‌گیرند.

because of too many trips to Starbucks.

زیرا که زیاد برای خوردن قهوه به استار باکس رفته‌اند.

We spent the last three decades dealing with flat and falling wages

در سه دهه گدشته ما با مشکلات مسکن و کاهش درآمد سرگرم بوده‌ا‌یم

and disappearing pensions

و مشکلات حدف مستمری

and through-the-roof cost

و درگیری با مشکل سقف هزینه‌های

on housing and health care and education.

مسکن و درمان و آموزش.

It used to not be like this.

همیشه به این صورت امروزی نبود.

We all remember the three-legged retirement income stool

ما همه سه پایه درآمد بازنشستگی را بیاد می آوریم

which had the savings and pension and social security.

که شامل پس انداز و مستمری و بیمه حمایتی بود.

Well, that stool has gone wobbly.

آن سه رکن اکنون لرزان و سست شده‌اند.

Take savings -- what savings?

پس انداز-- کدام پس انداز؟

For many families,

برای بیشتر خانواده‌ها،

there's just nothing left to save after the bills have been paid.

بعد از پرداخت صورت حساب‌ها پولی برای پس انداز نمی‌ماند

The pension leg of the stool has also gone wobbly.

رکن مستمری هم سست و لرزان شده است.

We can remember when many people had pensions.

ما بیاد داریم زمانیکه مردم مستمری داشتند.

Today only 13 percent of American workers are employed by companies that offer them.

امروز فقط ۱۳ درصد شاغلین آمریکا از شرکت‌هایشان مستمری می‌گیرند.

So what did we get instead?

ما چه جای آن بدست آورده‌ایم؟

We got 401(k)-type plans

ما طرح بازنشستگی401(k) داریم

and suddenly responsibility for retirement planning got shifted

و ناگهان مسوولیت طرح بازنشستگی منتقل شده

from our companies to us.

از شرکتها به خود ما.

We got the reigns but we also got the risk,

ما حاکمیت بر خودمان بدست آورده‌ایم که پر از ریسک است،

and it turns out that millions of us just aren't that good

و متوجه شده‌ایم که میلیون‌ها از ما خودخواسته

at voluntarily investing over 40 years.

در سرمایه‌گداری بلند مدت ۴۰ ساله خوب نیستیم.

Millions of us just aren't that good at managing market risk.

میلیون‌ها از ما در مدیریت ریسک بازار خوب نیستیم.

And really the numbers tell the story.

و اعداد ارقام گواه واقعه هستند.

Half of all American households have no retirement savings at all.

نصف خانواده‌های امریکایی هیچ پس اندازی برای بازنشستگی ندارند.

That would be zero.

یعنی صفر است.

No 401(k), no IRA, not a dime.

نه401(k), نه IRAU, و نه پولی

Among 55-to-64-year-olds who do have a retirement account,

از کسانیکه بین ۵۵ تا ۶۴ سالگی هستند و حساب بازنشستگی دارند،

the median value of that account is 104,000 dollars.

ارزش متوسط آن حساب ۱۰۴۰۰۰ دلار است.

Now, 104,000 dollars does sound better than zero,

البته ۱۰۴۰۰۰ دلار از هیچی بهتر است،

but as an annuity, it generates about 300 dollars.

اما مستمری در سال در حدود ۳۰۰ دلار می‌شود

I don't have to tell you that you can't live on that.

لازم نیست که اشاره کنم که با این پول نمی‌توان گذران زندگی کرد

With savings down,

و با کاهش پس‌انداز،

pensions becoming a relic of the past

مستمری تنها یادگاری از گذشته است

and 401(k) plans failing millions of Americans,

و طرح های 401(k) که برای میلیون‌ها امریکایی ثمری نداشته

many near-retirees are dependent on social security

و بسیاری ازاشخاص نزدیک بازنشستگی متکی به بیمه حمایتی هستند

as their retirement plan.

به عنوان برنامه دوران بازنشستگی.

But here's the problem.

اما مشکلی وجود دارد.

Social security was never supposed to be the retirement plan.

بیمه حمایتی هرگز قرار نبود جای بیمه بازنشستگی را بگیرد.

It's not nearly enough.

آن مبلغ کافی نیست.

At best it replaces something like 40 percent

در بهترین حالت فقط ۴۰ درصد درآمد

of your pre-retirement income.

پیش از بازنشستگی را جبران می‌کند.

Things have changed a lot

خیلی چیزها تغییر کرده‌اند

from when social security was introduced back in 1935.

از سال ۱۹۳۵ که بیمه حمایتی معرفی شد.

Then, a 21-year-old male had a 50 percent chance

آنموقع یک مرد ۲۱ ساله ۵۰ درصد احتمال داشت

of living until he was 65.

که تا ۶۵ سالگی زندگی کند

So he retired at 60,

پس در سن ۶۰ سالگی بازنشسته می‌شد،

did a little fishing, kissed his grandkids,

و کمی به ماهیگیری می‌رفت و نوه‌هایش را می‌بوسید،

got his gold watch --

ساعت طلا می‌خرید...

he'd be dead within five years of receiving benefits.

و در طی ۵ سال دریافت مستمری هم فوت می‌کرد.

That's not the pattern today.

اما این الگو امروز وجود ندارد.

If you're in your late 50s and in good health,

اگر شما در اوخر ۵۰ سالگی هستید و سلامت هستید

you're going to live easily another 20 or 25 years.

شما به راحتی ۲۰ ,۲۵ سال دیگر هم عمر خواهید کرد

That's a really long time to make ends meet

و این زمان طولانی است که خودتان را تامین کنید

if you are broke.

اگر شما ورشکسته هستید.

So what's the play if you've landed here

پس برنامه برای شمایی که اینجا قرار گرفته‌اید

and you're 50 or 55 or 60?

و ۵۰ یا ۵۵ یا ۶۰ ساله هستید چیست؟

What's the play if you don't want to land here

برنامه برای شما اگر نخواهید در این شرایط قرار بگیرید

and you're 22 or 32?

و ۲۲ یا ۳۲ ساله باشه چیست؟

Here's what I've learned from my own experience.

این چیزی است که من از تجربه خودم فرا گرفته‌ام

The cavalry's not coming.

آن مرد سوار بر اسب نخواهد آمد.

There is no big rescue,

هیچ نجاتی در کار نیست،

no prince charming,

و نه شاهزاده‎ای زیبا،

no big bailout in the works.

نه هیچ کمک مالی بزرگی ...

To have a shot at something other than being old and poor in America,

تلاش برای چیزی غیر ازفقر یا سالخورده بودن در امریکا

we're going to have to save ourselves and each other.

باید برای نجات خود و دیگران تلاش کنیم

I've had to come out of the shadows,

من مجبورم که از سایه‌ها بیرون بیایم

stand here openly,

و اینجا آشکارا بایستم،

and I'm inviting you to do so as well.

و شما را هم دعوت می‌کنم که همین کار را انجام دهید

I'm not going to tell you that it's not easy.

من نمی‌خواهم به شما بگویم که این کار ساده است

I ventured though to tell my story

من هرچند جرات کردم که داستانم را بگویم

because I thought it would make it a little easier for people to tell theirs.

زیرا تصور کردم شاید این به دیگران کمک کند که داستانشان را بگویند

I think it's only through our strength in numbers

من فکر می‌کنم که قدرت ما در تعداد ما است

that we can begin to change the national "la-la" conversation

و می‌توانیم شروع به تغییر این گفتگوهای غیرمنطقی ملی بکنیم

that we are having on this retirement crisis.

دلایلی دال بر بحران بازنشستگی داریم.

With so many of us shell-shocked and adrift about what has happened to us,

بسیاری ازما از این وحشت زده و سرگردانیم از اینکه چه اتفاقی برای ما افتاده است،

we're going to have to build up from the grassroots,

ما مجبوریم که همه چیز را کم کم از نو بسازیم،

forming what I think are resilience circles.

و گروه‌هایی کوچک برای حمایت مالی یکدیگر تشکیل دهیم.

These are small groups of people coming together

گروه‌های کوچکی از مردم هستند که دور هم جمع می‌شوند

to talk about what has happened to them,

و در مورد آنچه برایشان اتفاق افتاده صحبت می‌کنند

to share resources and information

تا منابع و اطلاعاتشان را با هم تقسیم کنند

and to begin to figure out a way forward.

تا راه حل جدیدی پیدا کنند.

I believe from this base that we can find our voices again

من ایمان دارم که از این راه می‌توانیم دوباره خودمان را پیدا کنیم

and sound the alarm --

و زنگ خطر را بصدا در آوریم--

start pushing our institutions and policymakers

به نهادها و سیاست گذارها فشار بیاوریم

to go hard on this retirement crisis with the urgency it deserves.

که با فوریت روی بحران بازنشستگی کار کنند

In the meantime --

در همین اثناء--

and there is an "in the meantime" --

یک «در همین اثناء» وجود دارد--

we're going to have to adopt a live-low-to-the-ground mindset,

مجبوریم در ذهنمان زندگی در سطح پایین را بپذیریم،

drastically cutting back on our expenses.

و به شدت هزینه‌هایمان را کاهش دهیم.

And I don't mean just living within our means.

و نه فقط در حدی که استطاعت داریم خرج کنیم.

A lot of people are already doing that.

که بسیاری از مردم اکنون همین کار را می‌کنند

What is called for now is to,

چیزی که می‌خواهم بگویم این است که اکنون

in a much deeper way,

کاری بیشتر و عمیق ترباید انجام دهیم،

ask ourselves what it really means

از خودمان بپرسیم که این به چه معنی است

to live a life that is not defined by things.

طوری زندگی کنیم که با چیزی محدود نمی‌شود

I call it "smalling up."

آن را «جا باز کردن» می‌نامم.

Smalling up is figuring out what you really need

جا باز کردن یعنی دریابی که به چه چیزی واقعا احتیاج داری

to feel contented and grounded.

که آن در تو احساس رضایت و ثبات روانی ایجاد می‌کند.

I have a friend who drives really beat-up, raggedy cars,

دوستی دارم که ماشینی بسیار کهنه دارد،

but he will scrimp and save 15,000 dollars at one point

اما با صرفه جویی سعی دارد ۱۵۰۰۰جمع کند

to buy a flute

تا یک فلوت بخرد.

because music is what really matters to him.

زیرا موسیقی برای او خیلی مهم است.

He smalled up.

او برای هدفش جایی باز کرد.

I've had to also let go of magical thinking --

من هم مجبور بودم که از تفکر خرافی استفاده کنم

this idea that if I just was patient enough

این ایده که اگر به اندازه کافی صبور بودم

and tightened my belt

و کمی به خودم سخت می‌گرفتم

that things would go back to normal.

همه چیز به خوبی سابقش بر می‌گشت.

If I just sent in one more CV

اگر من یک رزومه بیشتر فرستاده بودم

or applied to one more job online

و برای یک شغل آن لاین بیشتر تقاضا داده بودم

or attended one more networking event

یا یک گردهمایی شبکه اجتماعی بیشتر شرکت کرده بودم،

that surely I'd get the kind of job I was used to having.

آنوقت شغلی می‌داشتم که در سطح شغل قبلی من بود.

Surely things would return to normal.

و حتما همه چیز دوباره مثل سابق می‌شد.

The truth is I'm not going back and neither are you.

حقیقت اینکه نه برای من و نه برای شما هیچ چیز مثل سابق نمی‌شود

The normal that we knew is over.

آن شرایط نرمال که ما می‌شناختیم تمام شده است.

In this new place that we are,

در این جایگاه جدید که هستیم،

we're going to be asked to do things that we don't want to do.

ما قرار است کارهایی که دوست نداریم و از ما خواسته می‌شود را انجام دهیم

We're going to be asked to take assignments

قرار است وظایفی را به عهده بگیریم

that we think are beneath our station and our talent

که به نظرمان پایین تر از شأن اجتماعی و استعداد ما

and our skill.

و مهارت ما است.

I have had to get off my throne.

مجبورم که غرورم را کنار بگذارم.

Last year, a good friend of mine asked me if I would help her

سال پیش, یکی از دوستان خوبم از من در خواست کرد

with some organization work.

در سازماندهی کاری به او کمک کنم.

I assumed she meant community organizing

من فکر کردم که منظور او سازماندهی یک انجمن

along the lines of what President Obama did in Chicago.

در راستای مسیری که پرزیدنت اوباما در شیکاگو انجام داد هست.

She meant organizing somebody's closet.

اما او منظورش سازمان دادن به کمد شخصی بود.

I said, "I'm not doing that."

من گفتم : نمی‌توانم انجام دهم

She said, "Get off your throne. Money is green."

او گفت «غرورت را کنار بگذار. پول خوبی دارد.»

It's not easy being part of the advance team

راحت نیست که بتوانی عضوی از یک گروه سطح بالا باشی

that is ushering in this new era of work and living.

که پیشرو در این دوره جدید کار و زندگی باشد

First is always hardest.

شروع سختترین چیز است.

First is before there are networks

شروع یعنی در مقابل تو شبکه‌های اتصال هستند

and pathways and role models ...

و مسیرها و الگوها...

before there are policies and ways to show us

در مقلبل, سیاستها هست و روشهایی که نشان دهد

how to go forward.

چطور به جلو حرکت کنیم.

We're in the middle of a seismic shift,

ما در میان یک تغیر بزرگ و مهم هستیم،

and we're going to have to find bridgework to get us through.

و ما قرار است پلی که ما را هدایت کند را پیدا کنیم.

Bridgework is what we do in the meantime;

این پل سازی کاری است که در حین انجام آن هستیم؛

bridgework is what we do

وآن کاری است که انجام می‌دهیم

while we're trying to figure out what is next.

درحالیکه تلاش می کنیم تا بیایم کار بعدی چیست.

Bridgework is also letting go of this notion

این پل سازی یعنی این که این مفهوم را آگاه باشیم

that our worth and our value depend on our income

که ارزش و بهای ما وابسته به درآمد

and our titles and our jobs.

و شغل و منسب ما در کار است.

Bridgework can look crazy or cool depending on how you were rolling

اگر این پل‌سازی خوب یا بد است بسته به این است که تو چطور رفتار می‌کنی

when your personal financial crisis hit.

وقتی دچار بحران مالی شخصی می‌شوی...

I have friends with PhDs who are working at the Container Store

من دوستی دارم که دکترا دارد ولی در شرکت زنجیره‌ای کانتینر استور کار می‌کند

or driving Uber or Lyft,

یا در اوبر یا لیفت راننده است،

and then I have other friends who are partnering with other boomers

و دوستانی هم دارم که با تحصیلکرده‌های دیگر شریک شده

and doing really cool entrepreneurial ventures.

و با مشارکت در کارآفرینی بسیار موفق هستند.

Bridgework doesn't mean that we don't want

این پل‌سازی به این مفهوم نیست که ما نمی‌خواهیم

to build on our past careers,

پیشه و کار گدشته خود را توسعه دهیم،

that we don't want meaningful work.

که ما یک کار خوب و حسابی نمی‌خواهیم.

We do.

م.ا می‌خواهیم

Bridgework is what we do in the meantime

پل سازی یعنی ما در حین انجام کار کنونی

while we're figuring out what is next.

به دنبال کشف کار بعدی هستیم.

I've also learned to think strategy not failure

من یاد گرفته‌ام که به جای شکست به راه حل فکر کنم

when I'm sort of processing all these things that I don't want to do.

وقتی که در حال انجام کارهایی هستم که نمی‌خواهم انجام دهم.

And I say that that's an approach

به خودم می‌گویم این یک حرکت رو به جلو است

that I would invite you to consider as well.

و شما رو هم دعوت می‌کنم که اینگونه بنگرید.

So if you need to move in with your brother to make ends meet,

اگر مجبوری با برادرت زندگی کنی که خرجیت کافی بشود،

call him.

با او تماس بگیر.

If you need to take in a boarder to help you pay your mortgage

اگر نیاز داری اتاقت را اجاره بدی که پول قسط خانه

or pay your rent,

یا اجاره‌ات را بدهی

do it.

انجام بده.

If you need to get food stamps,

اگر احتیاج داری کوپن غذا بخری،

get the darn food stamps.

آن کوپن غذای ( لعنتی) را بگیر.

AARP says only a third of older adults who are eligible actually get them.

AARP می گوید که فقط یک سوم افراد مسن واجد شرایط گرفتن آن هستند

Do what you need to do to go another round.

هر چه احتیاج است انجام بده که وارد مرحله بعد بشی.

Know that there are millions of us.

بدان که میایون‌ها از ما این وضعیت را دارند

Come out of the shadows.

از تاریکی بیرون بیا.

Cut back,

هزینه ها را کم کن،

small up;

جا برای خواسته‌هایت باز کن؛

think strategy, not failure;

به راه حل فکر کن، نه شکست؛

get off your throne

غرورت را کنار بگذار

and find the bridgework to get your through the lean times.

و پلی را پیدا کن که تو را در دوره بد اقتصادی هدایت کند.

As a country, we have achieved longevity,

در کشوری هستیم که طول عمر افزایش یافته،

investing billions of dollars in the diagnosis, treatment

و میلیاردها دلار صرف تشخیص و درمان می شود

and management of disease.

و صرف مدیریت بیماری.

It's not enough to just live a long time.

فقط کافی و مهم نیست که عمر طولانی داشته باشید.

We want to live well.

بلکه ما می‌خواهیم خوب زندگی کنیم

We haven't invested nearly as much in the physical infrastructure

ما بر روی ساختارهای سلامت فیزیکی سرمایه گذاری نکرده‌ایم

to ensure that that happens.

که مطمین باشیم که فراهم است.

We need now a new way of thinking

ما اکنون به روش فکری جدید نیاز داریم

about what it means to be old in America.

که دوران پیری را در آمریکا تعریف کنیم

And we need guidance and ideas about how to live

و به راهنمایی و ایده‌هایی نیاز داریم که چطور

a richly textured life

زندگی پرباری داشته باشیم

on a much more modest income.

با وجود درآمد بسیار اندک

So I am calling on change agents

پس من رسما فرا می‌خوانم تغییر دهندگان سازمانی

and social entrepreneurs,

و کار آفرینان،

artists and elders

و هنرمندان و بزرگان

and impact investors.

و سرمایه‌گداران تاثیرگذار.

I'm calling on developers and disrupters of the status quo.

من فرا می‌خوانم توسعه‌دهندگان و مختل کنندگان وضع موجود.

We need you to help us imagine

ما به کمک شما احتیاج داریم برای اینکه دریابیم

how to invest in the services and products and infrastructure

چگونه در خدمات و تولیدات و زیرساخت‌ها سرمایه‌گذاری کنیم

that will support our dignity,

که مقام و شأن ما را نگه دارد،

our independence and our well-being

استقلال و رفاه و آسایش ما را

in these many, many decades that we're going to live.

در این همه ده‌های عمری که قرار است زندگی کنیم.

My journey has taken me from a place of fear and shame

سفرم من را از مکانی پر از ترس و شرم

to one of humility and understanding.

به مکانی از تواضع و فهم رسانده است.

I'm ready now to link shields with others,

حالا آماده‌ام تا سپرهایم را با دیگران یکی کنم،

to fight this fight,

تا در این مبارزه مبارزه کنم،

and I'm inviting you to join me.

و از شما دعوت می‌کنم به من ملحق بشوید.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)