John Marshall: 3 strategies for effectively talking about climate change | TED Countdown

Transcriber:

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: shirin etebar

I often have this strange thought

خیلی وقت‌ها این فکر عجیب را دارم

that aliens come down to Earth to check us out.

که فضایی‌ها به زمین می‌آیند تا ببیند در چه حالیم.

They beam up a hundred scientists and they ask them,

چند دانشمند را به سفینه برده و از آن‌ها می‌پرسند:

"What's going on on your planet?"

«در سیاره‌ی شما چه خبر است؟»

And the aliens quickly learn something:

و فضایی‌ها سریع متوجه چیزی می‌شوند:

that all of these scientists have concluded

که تمام دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند

that pollution from our industrial activity is irreversibly heating the earth

که آلودگی فعالیت‌های صنعتی ما، زمین را به طور برگشت‌ناپذیر گرم می‌کند

in a way that will make it very hard for us to live here safely.

به صورتی که زندگی امن ما در اینجا را بسیار دشوار می‌کند.

Then they do the same thing,

دوباره همان کار را می‌کنند،

but this time they beam up another 100 people,

اما این بار ۱۰۰ نفر را به سفینه می‌برند،

and they're not scientists, they're regular people like us.

و آن‌ها دانشمند نیستند، مثل ما افراد معمولی هستند.

They could count on one hand

تعداد افرادی از آن‌ها که

how many of those people would even mention climate change.

به تغییرات اقلیمی اشاره می‌کنند، به انگشتان یک دست هم نمی‌رسد.

Two or three dozen of them may never have even heard the term.

حتی شاید بیست سی نفر از آن‌ها هرگز این اصطلاح را نشنیده باشند.

And among the Americans in the group,

و از میان آمریکایی‌های گروه،

only one in four would be highly concerned about the issue.

از هر چهار نفر، تنها یک نفر نسبت به این موضوع بسیار نگران است.

The aliens, I think, would be shocked.

به نظرم فضایی‌ها شوکه خواهند شد.

"Why don't people know what's happening or how bad it is?

«چرا آدم‌ها نمی‌دانند چه اتفاقی دارد می‌افتد یا چقدر بد است؟

Someone should tell them!"

باید کسی به آن‌ها اطلاع دهد!»

The absurdity of the situation is so clear and so real.

مسخره بودن این وضعیت، خیلی واضح و واقعی است.

What we have here is a failure to communicate.

این یک شکست در ارتباط برقرار کردن است.

My job is to educate people about climate change.

شغل من، آموزش به مردم در مورد تغییرات اقلیمی است.

So I look at the concepts, the messages, the images and the terms,

من به مفاهیم، پیام‌ها، تصاویر و عبارات نگاه می‌کنم،

and I test them with millions of people.

و آن‌ها را روی میلیون‌ها نفر امتحان می‌کنم.

I'd like to tell you what I'm learning.

مایلم به شما بگویم چه چیزی یاد می‌گیرم.

For so many people,

بسیاری از مردم،

climate change seems abstract, distant, too big to imagine.

تغییرات اقلیمی را انتزاعی، دور و فراتر از تصور می‌دانند.

The words we often use to describe it --

کلماتی که اغلب برای توصیفش استفاده می‌کنیم --

emissions, CO2, methane, net zero, anthropogenic --

آلاینده‌ها، کربن‌دی‌اکسید، متان، صفر خالص، انسان‌زا --

are, simply put, confusing.

به زبان ساده، گیج‌کننده هستند.

Not that many people wake up in the morning and say,

اینطور نیست که بسیاری از مردم صبح بیدار شوند و بگویند

"It's a great day for some decarbonisation."

«چه روز خوبی برای کربن‌زدایی است.»

These words become obstacles rather than gateways to understanding,

این کلمات به مانع تبدیل می‌شوند، به جای آن که ابزار درک کردن باشند،

let alone caring.

چه برسد به اهمیت دادن.

The way to fix this failure to communicate

روش درست کردن این شکست در برقراری ارتباط

is to start not by talking about the issue,

شروع کردن با صحبت درباره‌ی مسأله نیست،

but to start with people, to think first about individuals,

بلکه شروع کردن با مردم است، با ابتدا اندیشیدن به افراد،

the people who have millions of other things on their mind,

افرادی که به میلیون‌ها چیز دیگر فکر می‌کنند،

a million worries and challenges and hopes and aspirations.

میلیون‌ها نگرانی و چالش و امید و آرزو.

Climate change is one of the biggest threats humanity has ever faced,

تغییرات اقلیمی، یکی از بزرگترین خطراتی است که بشر با آن مواجه شده،

and we won't face it,

و با آن روبرو نخواهیم شد،

not to the degree that's necessary,

نه به میزان لازم،

if people don't care.

اگر مردم اهمیت ندهند.

The people-first approach to climate communications

رویکرد «اول مردم» نسبت به اطلاع‌رسانی اقلیمی

demands three simple things.

نیازمند سه چیز ساده است.

The first one is plain, obvious and universal language.

اول، یک زبان ساده، واضح و جهانی است.

One thing for sure people don't readily get --

چیزی که قطعاً مردم به آسانی متوجه نمی‌شوند --

carbon emissions, net zero --

انتشار کربن، صفر خالص --

are most terms that can be found in a science book.

و بیشتر اصلاحاتی که در یک کتاب علمی پیدا می‌شوند.

And frankly, to the uninitiated, much of it doesn't really sound that bad.

و راستش، برای افراد ناآگاه، بسیاری از آن‌ها واقعاً چیز بدی به نظر نمی‌رسند.

"Two degrees warmer in 50 years,"

«دو درجه گرم‌تر در طول ۵۰ سال،»

or it sounds so bad, you can't even get your head around it --

یا آنقدر بد به نظر می‌رسند که حتی نمی‌توانید درکش کنید --

"1.2 trillion tons of ice."

«۱.۲ تریلیون تن یخ.»

Confusion and hopelessness are the enemies of understanding.

گیج شدن و ناامید شدن، دو دشمن درک کردن هستند.

A good test for language is, what pops into your head when you hear it.

یک آزمون خوب برای زبان این است که پس از شنیدن، چه چیزی به فکرتان می‌آید.

If you hear a term like "climate change," what pops into your head?

با شنیدن اصطلاحی مثل «تغییرات اقلیمی»، چه چیزی به ذهنتان می‌رسد؟

Well, for most people, the answer is "not much."

خُب، پاسخ بسیاری از مردم، «چیز زیادی نه» است.

The language isn't vivid.

این زبان، واضح نیست.

What we need is vivid language that everyone gets.

جیزی که نیاز داریم، یک زبان واضح است که همه متوجه شوند.

It's remarkable how many people actually confuse climate change

تعداد افرادی که تغییر اقلیم را با سوراخ لایه ازون اشتباه می‌گیرند،

with the ozone hole.

قابل توجه است.

More than four in 10 Americans

از هر ۱۰ آمریکایی، بیش از چهار نفر

think the ozone hole actually causes global warming.

فکر می‌کنند سوراخ لایه ازون باعث گرمایش جهانی می‌شود.

And so many of them remember and understand

و بسیاری از آن‌ها چیزهای زیادی را

so much about ozone depletion.

در مورد تخلیه ازون به یاد دارند و درک می‌کنند.

Why is that?

چرا اینگونه است؟

Because it's a hole, it's a layer.

چون درباره‌ی یک سوراخ و یک لایه است.

People can see it, imagine it, relate to it.

مردم می‌توانند آن را ببینند، تصور کنند، با آن ارتباط برقرار کنند.

It uses simple metaphor that's an instant get.

از استعاره‌ای ساده استفاده می‌کند و فوراً درک می‌شود.

Here's a little story that gets a similar "aha"

یک داستان کوتاه دیگر با یک «آهان» ساده

for climate change.

درباره‌ی تغییرات اقلیمی.

Humans have been on Earth for about 300,000 years,

انسان‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال روی زمین بوده‌اند

but we've only started polluting like this in about the last 60.

اما تنها حدود ۶۰ سال آخر شروع کرده‌ایم به این‌چنین آلوده کردن.

Our pollution stays in the air for thousands of years,

آلودگی ما برای هزاران سال در هوا باقی می‌ماند،

creating a thickening blanket that traps heat in the atmosphere.

یک پتوی ضخیم ایجاد می‌کند که گرما را در اتمسفر گیر می‌اندازد.

That heat causes stronger hurricanes,

این گرما، باعث طوفان‌های شدیدتر،

bigger fires, more frequent floods

آتش‌سوزی‌های بزرگ‌تر، سیل‌های مکرر

and the extinction of thousands of species.

و انقراض هزاران گونه جانوری می‌شود.

But there's good news.

اما خبرهای خوبی هم هست.

To stop the pollution blanket,

برای متوقف کردن پتوی آلودگی،

we just have to stop polluting.

ما تنها باید آلوده کردن را متوقف کنیم.

This "pollution blanket" framing is one of the most effective we've tested

این چارچوب‌بندی «پتوی آلودگی» یکی از مؤثرترین راه‌هایی است که امتحان کرده‌ایم

at getting people to understand the issue.

تا مردم را به درک این موضوع واداریم.

It's visual, it's vivid,

عینی و واضح است،

and when people hear the message, they become significantly more engaged.

و وقتی مردم پیام را می‌شنوند، بسیار بیشتر با آن درگیر می‌شوند.

They get it.

آن را متوجه می‌شوند.

There are so many other regular speak words and concepts

کلمات و مفاهیم محاوره‌ای بسیار بیشتری هستند

that stick with people.

که در یاد مردم باقی می‌مانند.

Instead of "warming,"

به جای «گرمایش»

try "overheating."

«گرم شدن بیش از حد» را امتحان کنید.

Instead of "climate," talk about "extreme weather."

به جای «اقلیم»، در مورد «آب‌وهوای شدید» صحبت کنید.

When mentioning "clean energy,"

وقتی به «انرژی پاک» اشاره می‌کنید،

you might say "cheap energy" as well, as it's rapidly becoming cheap.

شاید بتوانید «انرژی ارزان» را هم بگویید، چرا که به سرعت در حال ارزان شدن است.

The word "irreversible" really gets people's attention,

کلمه‌ی «برگشت‌ناپذیر» واقعاً توجه مردم را جلب می‌کند،

as the pollution certainly is.

چنانکه قطعاً آلودگی برگشت‌ناپذیر است.

And if you absolutely must talk about temperature increases

و اگر باید در مورد افزایش دما صحبت کنید

and you live in the US,

و در آمریکا هستید،

heck, use Fahrenheit for goodness sake.

بابا از واحد فارنهایت استفاده کنید.

It doubles the severity.

شدت آن را دوبرابر نشان می‌دهد.

"Nine degrees during your kid's lifetime" sounds pretty serious.

«نه درجه در طول عمر فرزندتان» بسیار جدی به نظر می‌رسد.

"One point five degrees Celsius to meet the Paris Accord" is pretty ignorable.

«یک و نیم درجه سانتیگراد برای اجرای توافق پاریس» کاملاً قابل چشم‌پوشی است.

This is about going beyond arcane policy language

این یعنی از زبان‌های مبهم عبور کنیم

into language that we all intuitively get.

و با زبانی صحبت کنیم که همه به صورت عینی متوجه می‌شویم.

That's the first step: understanding.

این اولین گام است: درک کردن.

But understanding without relevance is rudderless.

اما با درک کردن بدون ارتباط برقرار کردن به جایی نمی‌رسیم.

So the second key then

پس دومین کلید

is to make climate feel like something that matters to you,

این است که کاری کنیم اقلیم مثل چیزی به نظر برسد که برایتان مهم است،

to your life, individually and personally.

برای زندگی‌تان، به صورت فردی و شخصی.

Nobody has an epiphany about policy proposals.

هیچ کس تحت تأثیر پیشنهادهای سیاستی قرار نمی‌گیرد.

Awakenings are personal.

آگاه شدن، مسأله‌ای شخصی است.

They have local relevance.

با مسائل محلی ارتباط دارد.

They're about your life and your concerns.

درباره‌ی زندگی و نگرانی‌های‌تان است.

As an example, we presented two messages to a few thousand people in Florida.

به عنوان مثال، ما دو پیام را به چند هزار نفر در فلوریدا نشان دادیم.

One asked them "to demand that we get to zero emissions to stop climate change."

یکی می‌گفت «بخواهند انتشار کربن صفر شود تا تغییر اقلیم متوقف شود».

Another simply said, "Stop my flooding."

دیگری به سادگی می‌گفت «جلوی سیل را بگیرید».

The latter message was over four times more effective in getting their attention.

پیام دوم بیش از چهار برابر در جلب توجه‌شان مؤثرتر بود.

Local flooding was so much more relevant than global warming.

سیل‌های محلی بسیار مرتبط‌تر از گرمایش جهانی بودند.

What's needed isn't better policy descriptions,

ما به توصیفات سیاستی بهتر نیاز نداریم،

but rather deeper, more personal connections.

بلکه ارتباطات عمیق‌تر و شخصی‌تر می‌خواهیم.

Here's another example.

یک مثال دیگر.

We work with a team of remarkable women climate scientists

ما با تیمی از دانشمندان اقلیمی زن برجسته کار می‌کنیم

to help elevate their voice as messengers.

تا به گسترش صدای آن‌ها به عنوان پیام‌آور کمک کنیم.

They've dedicated their careers to studying the issue,

آن‌ها حرفه‌ی خود را وقف مطالعه‌ی این موضوع کرده‌اند،

developing complex computational models to understand the Arctic processes,

مدل‌های کامپیوتری پیچیده برای درک فرآیندهای قطبی توسعه می‌دهند،

and climbing into planes to measure nitrogen in wildfire smoke.

و برای سنجش نیتروژن دودهای آتش‌سوزی با هواپیما پرواز می‌کنند.

They could tell you everything you need to know about the science,

آن‌ها می‌توانند هر چیز در مورد علم بخواهید، به شما بگویند،

but what we asked them about was why they study it.

اما ما از آن‌ها پرسیدیم چرا این موضوع را مطالعه کرده‌اند.

And they told us about their daughters and their sons,

و آن‌ها به ما در مورد دخترها و پسرهایشان گفتند،

about wanting to keep the world safe and healthy and vibrant

درباره‌ی این که می‌خواهند جهان را امن و سالم و شاداب نگه دارند

for their children.

برای فرزندانشان.

And when we shared these personal stories with other parents,

و وقتی این داستان‌های شخصی را برای والدین دیگر تعریف کردیم،

they started to care far more deeply about climate change

آن‌ها بسیار بیشتر به تغییرات اقلیمی اهمیت دادند

than they did from staring at charts of global temperatures.

نسبت به وقتی که به نمودارهای دمای جهانی خیره می‌شدند.

People see a parent who's dedicated their life

مردم مادری را می‌دیدند که زندگی‌اش را وقف کرده

to creating a better world for their child.

تا جهانی بهتر برای فرزندش بسازد.

Every parent can relate to that.

تمام والدین می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند.

It matters to me.

برای من اهمیت دارد.

The right messages are those that connect climate change to personal identity.

پیام‌های درست، آن‌هایی هستند که تغییرات اقلیمی را به هویت شخصی ربط می‌دهند.

Our life -- not future lives,

زندگی ما -- نه زندگی‌های آینده،

not the world -- our community,

جهان نه -- جامعه‌ی ما،

not necessarily environmentalism -- our values,

نه لزوماً کنشگری زیست‌محیطی -- بلکه ارزش‌های ما،

and not just children -- our child.

و نه فقط بچه‌ها -- بلکه فرزند خودمان.

Finally, the third key to the climate communications puzzle

در نهایت، سومین کلید برای پازل اطلاع‌رسانی اقلیمی

to show that climate change is an issue for people like me:

نشان دادن این است که تغییر اقلیم مسأله‌ای برای افرادی مثل من است:

Humans are social animals,

انسان‌ها، حیوانات اجتماعی هستند؛

and that's true for how we form our beliefs, too.

و این در مورد شکل دادن به باورهایمان نیز صدق می‌کند.

You can present the exact same message to many people,

می‌توانید دقیقاً یک پیام را به افراد زیادی منتقل کنید،

but when it comes from someone with a similar accent or background,

اما وقتی توسط شخصی با لهجه یا پیشینه مشابه منتقل شود،

we see double-digit increases in message effectiveness.

اثرگذاری آن پیام، بیش از ۱۰ درصد بیشتر می‌شود.

Here's an unexpected messenger who really lands the point.

این یک پیام‌آور غیرمنتظره است که واقعاً منظور را می‌رساند.

A guy we call Florida man.

آقایی که او را مرد فلوریدا می‌نامیم.

He's a resident of North Florida who got into a little trouble with the law

او ساکن شمال فلوریدا است و یک مشکل قانونی کوچک پیدا کرد

after taking an alligator into a convenience store

پس از این که یک تمساح را به سوپرمارکت برد

when he was on a beer run.

وقتی می‌خواست آبجو بخرد.

Not exactly the most obvious climate change messenger

دقیقاً و به وضوح یک پیام‌آور تغییرات اقلیمی نیست

yet when he appeared in an internet ad describing in his own way

اما وقتی در یک آگهی اینترنتی ظاهر شد و به روش خودش توضیح داد

how he's worried about his way of life,

که چطور نگران سبک زندگی‌اش است،

it significantly increased climate concern among young conservative men in Florida.

نگرانی‌های زیست‌محیطی میان مردان محافظه‌کار فلوریدا بسیار افزایش یافت.

Most people don't see themselves as "environmentalists" per se,

بسیاری از مردم خود را فی نفسه «فعال محیط‌زیست» تصور نمی‌کنند،

and they see climate change as an "environmentalist issue."

و تغییرات اقلیمی را «مسأله فعالان محیط‌زیست» می‌بینند.

But messages that break away from those narrow identity markers

اما پیام‌هایی که از این مرزهای هویتی باریک عبور می‌کنند

make the issue relatable.

مسأله را مرتبط‌تر می‌کنند.

They give people a reason to care.

آن‌ها به مردم، دلیلی برای اهمیت دادن می‌دهند.

So the core idea is that instead of explaining the issue at people,

پس ایده‌ی اصلی این است که به جای توضیح دادن مسأله به مردم،

it's essential to bring people into the issue,

ضروری است که مردم را به مسأله وارد کنیم،

so that they say, "I get it.

تا آن‌ها بگویند: «متوجه می‌شوم.

It matters to me.

برای من اهمیت دارد.

It matters to people like me."

برای افرادی مثل من اهمیت دارد.»

Then and only then are we primed to take action.

تنها آن زمان است که مقدمات اقدام کردن فراهم می‌شود.

If the intelligent aliens in my story were also intelligent at communications,

اگر فضایی‌های هوشمندِ داستان من در برقراری ارتباط هم هوشمند بودند،

they would say to us, "Hey, Earthlings, pay attention,

به ما می‌گفتند: «هی، زمینی‌ها، توجه کنید،

you're building up a massive blanket of pollution that's overheating your home.

شما دارید یک پتوی عظیم از آلودگی می‌سازید که خانه شما را بیش از حد گرم می‌کند.

And it's going to hurt the people and the things that you love.

و به مردم و چیزهایی که دوست دارید، آسیب خواهد رساند.

You did this and you can fix it."

شما این کار کردید و می‌توانید درستش کنید.»

We simply have to let our fellow eight billion inhabitants of our home know

ما به سادگی باید بگذاریم هشت میلیون ساکنان خانه‌مان بدانند

what's happening.

چه اتفاقی دارد می‌افتد.

We have no choice.

ما انتخابی نداریم.

And when we do,

و وقتی این کار را بکنیم،

we'll achieve the public will necessary to take on this colossal

به اراده‌ی عمومی لازم دست می‌یابیم

برای شروع این مبارزه بزرگ اما قابل بُردن برای آینده‌مان.

but winnable fight for our future.

Thank you.

سپاسگزارم.