The surprising ingredient that makes businesses work better | Marco Alverà

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: sadegh zabihi

For me, it was not being invited to a friend's wedding.

برای من این طور بود که به عروسی دوستم دعوت نشدم.

At first, I didn't really mind.

اول، خیلی برای من مهم نبود.

I thought he was having a small reception.

فکر کردم دارد مراسم کوچکی برگزار می‌کند.

But then I kept meeting people who were going to the same wedding,

اما بعد از آن، چندین نفر را دیدم که به همان مراسم می‌رفتند،

and they weren't as close to the groom as I was ...

در حالی که به اندازه من به داماد نزدیک نبودند ...

and I felt left out.

و من احساس طرد شدن پیدا کردم.

That really sucked.

واقعاً حس بدی بود.

It felt really unfair.

احساس کردم در حقم ظلم شده است.

For my daughters, Lipsi and Greta, it was last week.

در مورد دخترانم، لیپسی و گرِتا، هفته پیش اتفاق افتاد.

They were taking turns massaging their mom's back

آنها به نوبت با یک جور وسیله مخصوص

with a toy for back rubs,

پشت مادرشان را ماساژ می‌دادند،

and then one of the girls felt that the other girl had a longer go.

و یکی از دخترها احساس کرد که خواهرش زمان بیشتری داشته است.

That's when I walk into the room

در این لحظه من وارد اتاق شدم

to find Greta in a rage, shouting, "That's not fair!"

و دیدم گرِتا با حالتی عصبی فریاد می‌زند: «این عادلانه نیست!»

and Lipsi in tears,

و صورت لیپسی خیس اشک بود،

and my wife holding a stopwatch

و همسرم یک کرنومتر نگه داشته بود

to make sure that each girl had precisely one minute on the toy.

تا مطمئن شود هر کدام از دخترها دقیقاً یک دقیقه با آن وسیله کار کنند.

So if you're anything like me or my girls,

بنابراین بی‌عدالتی به احتمال زیاد

the last thing that upset you

شما را هم مثل من یا دخترانم،

probably also had to do with unfairness.

واقعاً از کوره به در می‌برد.

That's because unfairness triggers us so strongly

این به این خاطر است که بی‌عدالتی چنان ما را عصبی می‌کند

that we can't think straight.

که نمی‌توانیم درست فکر کنیم.

We become afraid and suspicious.

ما ترسو و مشکوک می‌شویم.

Our unfairness antennae stick up.

مدام به دنبال بی‌عدالتی می‌گردیم.

We feel pain, and we walk away.

ما درد را احساس می‌کنیم، و می‌گذریم.

Unfairness is one of the defining issues of our society,

بی عدالتی یکی از مسائل اساسی جامعه ماست.

it's one of the root causes of polarization,

بی عدالتی یکی از دلایل اصلی چند قطبی شدن است،

and it's bad news for business.

و برای کسب و کار مضر است.

At work, unfairness makes people defensive and disengaged.

در کار، بی‌عدالتی کارمندان را تدافعی و بی‌مسئولیت می‌کند.

A study shows that 70 percent of workers in the US are disengaged,

تحقیقی نشان می‌دهد که ۷۰ درصد از کارمندان آمریکا، بی‌مسئولیت هستند،

and this is costing the companies

و این مسئله سالانه برای شرکت‌ها

550 billion dollars a year every year.

۵۵۰ میلیارد دلار ضرر به بار می‌آورد.

This is, like, half the total spent on education in the US.

این مبلغ نیمی از هزینه‌ای است که برای آموزش در آمریکا خرج می‌شود.

This is the size of the GDP of a country like Austria.

این مبلغ معادل تولید ناخالص ملی کشوری مثل اتریش است.

So removing unfairness and promoting fairness

بنابراین اولویت ما باید از بین بردن بی عدالتی

should be our priority.

و برقراری عدالت باشد.

But what does it mean in practice?

اما این کار در عمل به چه معناست؟

Is it about more rules? Is it about systems?

آیا این به معنای وضع قوانین بیشتر است؟ یا برقراری سیستمی خاص؟

Is it about equality?

آیا به معنی ایجاد برابری است؟

Well, partly, but fairness is more interesting than rules and equality.

خب، تا حدودی این طور هست، اما عدالت جذاب‌تر از قوانین و برابری است.

Fairness works in surprising ways.

عدالت به روش‌های عجیبی اِعمال می‌شود.

15 years ago, I left a US investment bank

۱۵ سال پیش، من از یک بانک سرمایه گذاری آمریکایی استعفا دادم

to join a large Italian state-owned oil company.

تا در یک شرکت نفتی دولتی بزرگ ایتالیایی کار کنم.

It was a different world.

آنجا دنیای متفاوتی بود.

I thought the key to getting the best performance

من فکر می‌کردم کلید دستیابی به بهترین بازده

was a risk-reward system

یک سیستم ریسک-تشویق است

where you could give the high performers bonuses and promotions

که در آن شما به افراد با بهترین عملکرد تشویقی و ارتقاء مقام می‌دهید

and give the underperformers something to worry about.

و به افراد با عملکرد ضعیف دلیلی برای ترسیدن.

But in this company, we had fixed salaries

اما در این شرکت، ما حقوق ثابت

and lifelong jobs.

و شغلی مطمئن داشتیم.

Careers were set,

جایگاه‌ها تعریف شده بودند،

so my toolkit wasn't very effective,

بنابراین مهارت‌های من خیلی مد نظر نبودند

and I was frustrated.

و من ناامید شده بودم.

But then I saw that this company was producing some pockets of excellence,

اما بعد دیدم که این شرکت خروجی‌های فوق العاده‌ای دارد،

areas in which they beat the competition

و زمینه‌هایی که در آن به رقابت می‌پردازد

in very tough, competitive sectors.

بخش‌های بسیار سخت و حساسی هستند.

This was true in trading,

چنین سیستمی در کسب و کار کارآمد بود

in project management --

در مدیریت پروژه هم --

it was very true in exploration.

در عملیات اکتشاف کاملاً کارآمد بود.

Our exploration team was finding more oil and gas

تیم اکتشاف ما بیشتر از هر شرکت دیگری در جهان

than any other company in the world.

منابع نفتی و گازی را اکتشاف می‌کرد.

It was a phenomenon.

تیم ما یک پدیده بود.

Everyone was trying to figure out how this was possible.

همه تلاش می‌کردند تا بفهمند چطور چنین چیزی ممکن است.

I thought it was luck,

من فکر می‌کردم از روی اقبال بلند ماست،

but after each new discovery, that became less and less likely.

اما بعد از هر اکتشاف جدیدی، کمتر این طور به نظر می‌رسید.

So did we have a special tool? No.

اما آیا ما وسیله خاصی داشتیم؟ نه.

Did we have a killer application that no one else had? No.

آیا ما نرم‌افزاری قوی داشتیم که در اختیار هیچ فرد دیگری نبود؟ نه.

Was it one genius who was finding oil for the whole team?

آیا یک نابغه داشتیم که به بقیه می‌گفت نفت کجاست؟

No, we hadn't hired a senior guy in years.

نه، سال‌ها هیچ فرد متخصصی را جذب نکردیم.

So what was our secret sauce?

پس راز کار ما چه بود؟

I started looking at them really carefully.

من آنها را به دقت مورد بررسی قرار دادم.

I looked at my friend,

من دوستم را بررسی کردم،

who drilled seven dry wells,

که هفت چاه خشک را حفر کرد،

writing off more than a billion dollars for the company,

و میلیاردها دلار برای شرکت هزینه تراشید،

and found oil on the eighth.

و در هشتمین چاه به نفت رسید.

I was nervous for him ...

من برای او نگران بودم ...

but he was so relaxed.

اما او واقعاً آرام بود.

I mean, these guys knew what they were doing.

به عبارتی، این افراد می‌دانستند چه کار می‌کنند.

And then it hit me: it was about fairness.

و بعد این فکر به ذهنم خطور کرد: مسئله عدالت بود.

These guys were working in a company

این افراد در شرکتی کار می‌کردند

where they didn't need to worry about short-term results.

که لازم نبود نگران نتایج کوتاه مدت باشند.

They weren't going to be penalized for bad luck or for an honest mistake.

آنها بابت بدشانسی یا خطای سهوی توبیخ نمی‌شدند.

They knew they were valued for what they were trying to do,

آنها می‌دانستند که بر اساس هدفی که دارند ارزیابی می‌شوند،

not the outcome.

و نه نتیجه کار.

They were valued as human beings. They were part of a community.

ارزیابی آنها به عنوان یک انسان بود. آنها بخشی از یک جامعه بودند.

Whatever happened, the company would stand by them.

هر اتفاقی که می‌افتاد، شرکت از آن‌ها حمایت می‌کرد.

And for me, this is the definition of fairness.

و برای من، این تعریف عدالت بود.

It's when you can lower those unfairness antennae, put them at rest.

تحت این شرایط، شما دیگر روی رعایت شدن عدالت حساس نیستید.

Then great things follow.

و این پیامد‌های بی‌نظیری دارد.

These guys could be true to their purpose, which was finding oil and gas.

این افراد می‌توانستند بر روی هدفشان تمرکز کنند، که پیدا کردن نفت و گاز بود.

They didn't have to worry about company politics or greed or fear.

آنها نگران سیاست‌ها، حرص یا هراس شرکت نبودند.

They could be good risk-takers,

آنها می‌توانستند ریسک پذیر‌های خوبی باشند،

because they weren't too defensive

چرا که بیش از حد تدافعی نبودند

and they weren't gambling to take huge rewards.

و برای به دست آوردن جایزه‌های بزرگ دست به قمار نمی‌زدند.

And they were excellent team workers.

و آنها اعضای ایده آلی برای یک گروه بودند.

They could trust their colleagues.

آنها به همکارانشان اعتماد داشتند.

They didn't need to look behind their backs.

آنها نگران خصومت دیگران نبودند.

And they were basically having fun.

و می‌توان گفت آنها تفریح می‌کردند.

They were having so much fun,

آنها به قدری تفریح می‌کردند،

one guy even confessed

که حتی یکی از نیرو‌های شرکت اعتراف کرد

that he was having more fun at the company Christmas dinner

که در شام کریسمس شرکت بیشتر از شام کریسمس خانوادگی خودش

than at his own Christmas dinner.

به او خوش گذشته است.

(Laughter)

(خنده)

But these guys, essentially, were working in a fair system

اما این افراد، لزوماً، در سیستمی عادلانه کار می‌کردند

where they could do what they felt was right

که در آن می‌توانستند کاری که درست می‌دانستند را انجام دهند

instead of what's selfish, what's quick, what's convenient,

نه این که به دنبال منافع شخصی، انجام سریع یا راحت کار باشند،

and to be able to do what we feel is right

و توانایی انجام کاری که درست می‌دانیم

is a key ingredient for fairness, but it is also a great motivator.

یکی از پایه‌های عدالت است، و همچنین محرکی بزرگ.

And it wasn't just explorers who were doing the right thing.

و تنها جویندگان نفت نبودند که کار درست را انجام می‌دادند.

There was an HR director who proposed that I hire someone internally

ما یک مدیر منابع انسانی داشتیم که از من خواست فردی از داخل شرکت را

and give him a managerial job.

برای جایگاهی مدیریتی استخدام کنم.

This guy was very good, but he didn't finish high school,

این فرد خیلی مناسب بود، اما دبیرستانش را تمام نکرده بود،

so formally, he had no qualifications.

بنابراین، به طور رسمی فاقد صلاحیت بود.

But he was so good, it made sense, and so we gave him the job.

اما او به قدری خوب بود که این کار منطقی به نظر می‌رسید و او استخدام شد.

Or the other guy, who asked me for a budget to build a cheese factory

یا فرد دیگری، از من بودجه‌ای برای ساخت یک کارخانه پنیر

next to our plant in Ecuador, in the village.

کنار تأسیسات خودمان در اکوادور در یک دهکده درخواست کرد.

It didn't make any sense: no one ever built a cheese factory.

هیج منطقی در آن دیده نمی‌شد: هیچکس کارخانه پنیر نساخته بود.

But this is what the village wanted, because the milk they had would spoil

اما این چیزی بود که آن روستا نیاز داشت، چون که شیر آنها پیش از فروش فاسد می‌شد،

before they could sell it, so that's what they needed.

پس به یک کارخانه پنیر نیاز داشتند.

And so we built it.

و بنابراین آن را ساختیم.

So in these examples and many others,

در این اتفاقات و اتفاقاتی دیگر،

I learned that to be fair,

آموختم که عادل باشم،

my colleagues and I, we needed to take a risk and stick our head out,

همکارانم و من، نیاز داشتیم بتوانیم ریسک کنیم، اما شما در یک سیستم عادلانه

but in a fair system, you can do that.

می توانید چنین خطری کنید.

You can dare to be fair.

می‌توانید جرأت کنید که عادل باشید.

So I realized that these guys and other colleagues

من فهمیدم که این افراد و سایر همکارانشان

were achieving great results, doing great things,

به چنان نتایج بزرگی دست پیدا کردند، و چنان کار‌های بزرگی انجام دادند،

in a way that no bonus could buy.

که هیچ تشویقی نمی‌توانست باعث آن شود.

So I was fascinated.

من هیجان‌زده شده بودم.

I wanted to learn how this thing really worked,

می‌خواستم یاد بگیرم این سیستم چطور کار می‌کند،

and I wanted to learn it also for myself, to become a better leader.

و می‌خواستم این را یاد بگیرم، تا رهبر بهتری شوم.

So I started talking to colleagues, to coaches,

پس با همکارانم، با مدیران، با مدیران منابع انسانی

to headhunters and neuroscientists,

و متخصصین اعصاب صحبت کردم،

and what I discovered

و فهمیدم چیزی

is that what these guys were up to and the way they worked

که در ذهن نیروها می‌گذرد و نحوه کار کردن آنها

is really supported by recent brain science.

کاملاً توسط دانش جدید مغز تأیید می‌شود.

And I've also discovered that this can work at all levels

همچنین متوجه شدم که چنین سیستمی در تمامی سطوح و انواع شرکت‌ها

in any type of company.

قابل اجرا است.

You don't need the fixed salaries or the stable careers.

شما به حقوق ثابت یا شغل مطمئن نیازی ندارید.

This is because science shows

چرا که علم ثابت کرده است

that humans have an innate sense of fairness.

که انسان‌ها به صورت ذاتی عدالت را احساس می‌کنند.

We know what is right and what is wrong

ما فرق درست و غلط را

before we can talk or think about it.

پیش از آن که بتوانیم حرف بزنیم یا به آن فکر کنیم می‌دانیم.

My favorite experiment

تجربه مورد علاقه من

has six-month old babies

مربوط به بچه‌های شش ماهه می‌شود

watching a ball trying to struggle up a hill.

که توپی را تماشا می‌کنند که تلاش می‌کند از تپه‌ای بالا برود.

And there's a helpful, friendly square that pushes the ball up the hill,

و مربع مهربانی وجود دارد که به توپ کمک می‌کند از تپه بالا برود.

and then a mean triangle pushes the ball back down.

و بعد یک مثلث بدذات توپ را به پایین هل می‌دهد.

After watching this several times,

بعد از این که این فیلم را چند بار دیدند،

they ask the babies to pick,

از بچه‌ها خواسته شد،

to choose what to play with.

اسباب بازی خود را بردارند.

They can pick a ball, a square or a triangle.

آنها می‌توانستند بین یک توپ، یک مربع و یک مثلث انتخاب کنند.

They never pick up the triangle.

هیچ کدام از آنها مثلث را انتخاب نکردند.

All the babies want to be the square.

تمامی بچه‌ها می‌خواستند مربع باشند.

And science also shows

علم همچنین نشان می‌دهد

that when we see or perceive fairness,

وقتی عدالت را می‌بینیم یا احساس می‌کنیم،

our brain releases a substance that gives us pleasure,

ذهن ما ماده ای را ترشح می‌کند که به ما حس لذت می‌بخشد،

proper joy.

لذت زیاد.

But when we perceive unfairness, we feel pain ...

اما وقتی احساس بی عدالتی کنیم، حس درد می‌کنیم ...

even greater pain

درد به مراتب بیشتر از دردی

than the same type of pain as if I really hurt myself.

که در اثر یک زخم فیزیکی جدی ایجاد می‌شود.

That's because unfairness triggers the primitive, reptile part of our brain,

چرا که بی‌عدالتی بخش بدوی و ابتدایی مغز ما را فعال می‌کند،

the part that deals with threats and survival,

قسمتی که با خطرها و نجات سر و کار دارد،

and when unfairness triggers a threat, that's all we can think about.

و وقتی بی‌عدالتی باعث ایجاد خطری می‌شود، تمام ذهن ما معطوف به همان می‌شود.

Motivation, creativity, teamwork,

انگیزه، خلاقیت، کار گروهی،

they all go way back.

به طور کامل از بین می‌روند.

And it makes sense that we're wired this way,

و بروز چنین رفتاری از ما طبیعی است

because we're social animals.

چون ما حیوانات اجتماعی هستیم.

We need to be part of a community to survive.

ما برای بقا نیاز داریم تا بخشی از یک اجتماع باشیم.

We're born so helpless

ما چنان بی‌دفاع آفریده شده‌ایم

that someone needs to look after us until we're maybe 10 years old,

که نیاز داریم تا حدود ۱۰ سالگی کسی مراقبمان باشد،

so our brain evolves towards food.

تا زمانی که مغز ما از لحاظ تغذیه بالغ شود.

We need to be in that community.

ما نیاز داریم تا در چنین اجتماعی باشیم.

So whether I like it or not,

بنابراین چه دوست داشته باشیم یا نه،

not being invited to the friend's wedding,

با دعوت نشدن به عروسی یک دوست،

my lizard brain is generating the same response

ذهن بدوی من همان واکنشی را نشان می‌دهد

as if I'm about to be pushed out from my community.

که در صورتی که از جامعه‌ام اخراج شوم، نشان می‌دهد.

So science explains quite nicely why fairness is good

علم به صورت شفاف توضیح می‌دهد که چرا عدالت خوب است

and why unfairness makes us really defensive,

و چرا بی‌عدالتی ما را به حالت تدافعی در می‌آورد،

but science also shows that in a fair environment,

اما علم همچنین نشان می‌دهد که در یک محیط عادلانه،

not only do we all want to be the square,

نه تنها همگی ما می‌خواهیم آن مربع باشیم،

but we tend to be the square,

بلکه به مربع بودن گرایش داریم،

and this allows other people to be fair in turn.

و این به دیگران اجازه می‌دهد تا آنها هم در جواب عادل باشند.

This creates a beautiful fairness circle.

این تعامل یک حلقه عدالت زیبا می‌سازد.

But while we start off fair ...

اما وقتی عدالت را شروع می‌کنیم ...

one drop of unfairness contaminates the whole pool,

یک قطره از بی‌عدالتی تمامی این استخر را آلوده می‌کند،

and unfortunately, there's plenty of drops in that pool.

و متأسفانه، قطرات بسیاری در این استخر وجود دارند.

So our effort should be to filter out

بنابراین تلاش ما می‌بایست بر آن باشد که تا جایی که می‌توانیم

as much unfairness as we can from everywhere,

بی عدالتی را از همه جا حذف کنیم،

starting from our communities, starting from our companies.

از جامعه خودمان شروع کنیم، از شرکت خودمان شروع کنیم.

I worry about this a lot because I lead a team of 3,000 excellent people,

من خیلی نگران این قضیه هستم چرا که رهبری یک تیم ۳۰۰۰ نفره حرفه‌ای را بر عهده دارم،

and the difference between 3,000 happy, motivated team workers

و تفاوت میان ۳۰۰۰ نیروی کار شاد و با انگیزه

and 3,000 clock-watchers is everything.

و ۳۰۰۰ نفر که فقط منتظر تمام شدن ساعت کاری هستند، قابل توجه است.

So the first thing I try to do in my fairness crusade

پس اولین چیزی که تلاش می‌کنم در این نبرد عدالتم انجام دهم

is to try to take myself out of the equation.

این است که خودم را از این معادله خارج نگه دارم.

That means being aware of my own biases.

یعنی پیش زمینه‌های فکری خودم را بشناسم.

For example, I really like people who say yes

به طور مثال، واقعاً کسانی را که هر چیزی را که می‌گویم،

to whatever I suggest.

تأیید می‌کنند، دوست دارم.

(Laughter)

(خنده)

But that's not very good for the company

اما این برای یک شرکت،

and not very good for anyone who has different ideas.

و برای هر کسی که نظر متفاوتی دارد، رفتار جالبی نیست.

So we try to actively promote a culture of diversity of opinions

پس ما تلاش می‌کنیم تا به صورت فعال فرهنگ پذیرش نظرات

and diversity of character.

و شخصیت‌های متفاوت را جا بیندازیم.

The second thing we do is a little more procedural.

دومین کاری که انجام می‌دهیم کمی عملی تر است.

We look at all the rules, the processes, the systems in the company,

تمامی قوانین، فرآیندها، و سیستم‌های شرکت را

the ones we use to take decisions and allocate resources,

که برای تصمیم گیری و تخصیص منابع از آنها استفاده می‌کنیم، بررسی می‌کنیم،

and we try to get rid of anything that's not very clear,

و آن دسته از مقرراتی که خیلی واضح نیستند،

not very rational, doesn't make sense,

خیلی منطقی نیستند، یا معنای خاصی نمی‌دهند، حذف می‌کنیم،

and we also try to fix anything that's limiting

و همچنین تلاش می‌کنیم تا هر چیزی که جریان اطلاعات

the transfer of information within the company.

در داخل شرکت را محدود می‌کند از میان برداریم.

We then look at the culture and the motivation for the same reasons.

سپس در مورد فرهنگ و انگیزه بررسی مشابهی انجام می‌دهیم.

But my point is that however hard you look at the rules,

اما منظور من این است که هر قدر سختگیرانه قوانین،

the processes, the systems -- and we have to do that --

فرآیندها، و سیستم‌ها را بررسی کنید -- و انجام این کار الزامی است --

but however hard we look,

اما هر قدر هم سخت بررسی کنیم،

we're never going to do enough to get to the real essence of fairness.

هیچ وقت به میزان کافی از حس واقعی عدالت نمی‌رسیم.

That's because the last mile of fairness requires something else.

و این احساس به این دلیل است که آخرین گام از عدالت نیازمند چیز دیگری است.

It's about what people's emotions are,

این احساس مرتبط با احساسات افراد،

what their needs are,

نیاز آنها،

what's going on in their private lives,

رخداد‌های زندگی خصوصی آنها،

what society needs.

و نیاز‌های جامعه است.

These are all questions and elements

سؤالات و عوامل بسیاری وجود دارند

that are very hard to put into a spreadsheet, into an algorithm.

که گنجاندن آنها داخل یک لیست یا یک فرمول، بسیار سخت است.

It's very hard to make them part of our rational decision.

خیلی سخت می‌توان این عوامل را در تصمیم گیری منطقی دخیل کرد.

But if we miss these, we're missing key important points,

اما اگر از این عوامل چشم پوشی کنیم، نکات مهمی را در نظر نگرفته ایم،

and the outcome is likely to feel unfair.

و نتیجه احساس بی‌عدالتی است.

So we should cross-check our decisions with our fairness center switched on.

بنابراین باید تصمیمات خود را با محوریت عدالت مرور کنیم.

Is it right that this guy should get the job he's really hoping to get?

آیا این عادلانه است که این فرد شغلی را که واقعاً دوست دارد بگیرد؟

Is it right that this guy should be fired?

آیا این عادلانه است که آن فرد اخراج شود؟

Is it right that we should be charging so much for this product?

آیا قیمتی که باید برای این محصول در نظر بگیریم، عادلانه است؟

These are tough questions.

اینها سؤالات سختی هستند.

But if we take the time to ask ourselves

اما اگر از خودمان بپرسیم

whether the rational answer is the right one ...

که آیا پاسخ منطقی، همان پاسخ درست است ...

we all know deep inside what the answer is.

همگی ما در درون خودمان پاسخ را می‌دانیم.

We've known since we were babies.

ما پاسخ را از کودکی می‌دانستیم.

And to know what the right answer is

و دانستن جواب درست

is pretty cool for decision-making.

برای تصمیم گیری بسیار جالب است.

And if we turn on our hearts,

و روشن کردن قلب‌هایمان،

that's the key to getting the real best out of people,

کلید دستیابی به بالاترین بهره وری از نیروی کار است،

because they can smell it if you care,

چرا که اگر اهمیت بدهید آنها احساس می‌کنند،

and only when you really care will they leave their fears behind

و تنها زمانی که شما اهمیت بدهید آنها ترس خود را کنار می‌گذارند

and bring their true selves to work.

و خود واقعیشان را در کار نشان می‌دهند.

So if fairness is a keystone of life,

اگر عدالت سنگ بنای حیات باشد،

why isn't every leader making it their priority?

چرا تمامی رهبران آن را اولویت کار خود قرار نمی‌دهند؟

Wouldn't it be cool to work in a company that was more fair?

آیا کار کردن در شرکتی که عادلانه است بهتر نیست؟

Wouldn't it be great to have colleagues and bosses

آیا داشتن همکاران و مدیرانی

that were selected and trained for fairness and for character

که انتخاب و آموزش آنها بر اساس عدالت و شخصیتی که داشته‌اند بوده،

and not based on 60-year-old GMATs?

و نه بر اساس آزمون مدیریت ۶۰ سال پیش، عالی نخواهد بود؟

Wouldn't it be nice to be able to knock on the door

آیا عالی نیست که بتوانیم

در دفتر مدیر عدالت شرکت را بزنیم؟

of a Chief Fairness Officer?

We'll get there, but why is it not happening now?

ما به آنجا خواهیم رسید، اما چرا در حال حاضر چنین نیست؟

Well, partly, it's because of inertia,

خب، تا حدی به خاطر انفعال،

partly, it's because fairness isn't always easy.

و تا حدی، به خاطر این که عدالت همیشه راحت نیست.

It requires judgment and risk.

عدالت نیازمند قضاوت و ریسک است.

Drilling that eighth well was a risk.

حفر آن هشت چاه یک ریسک بود.

Promoting the guy who didn't finish high school was a risk.

ارتقاء آن فرد که دبیرستان را تمام نکرده بود، یک ریسک بود.

Building a cheese factory in Ecuador was a risk.

ساخت یک کارخانه پنیر در اکوادور یک ریسک بود.

But fairness is a risk worth taking,

اما عدالت ریسکی است که ارزش انجام را دارد،

so we should be asking ourselves,

پس ما باید از خودمان بپرسیم،

where can we take this risk?

کجا می‌توانیم ریسک کنیم؟

Where can we push ourselves a little bit further,

کجا می‌توانیم کمی فراتر برویم،

to go beyond what's rational and do what's right?

تا تفاوت کار منطقی و کار درست را درک کنیم؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)