The lies our culture tells us about what matters --- and a better way to live | David Brooks

Translator: Hassan Parham Reviewer: Hajar Almasi

So, we all have bad seasons in life.

خب همه ما فصل‌های بدی در زندگی داشته‌ايم.

And I had one in 2013.

و من هم در ۲۰۱۳ در چنین وضعیتی بودم.

My marriage had just ended,

ازدواجم تازه شكست خورده بود.

and I was humiliated by that failed commitment.

و من با شكست اين تعهد تحقیر شده بودم.

My kids had left home for college or were leaving.

فرزندانم برای تحصیل یا زندگی خانه را ترک کرده بودند،

I grew up mostly in the conservative movement,

من اغلب در جنبشی محافظه‌کارانه پرورش یافته بودم،

but conservatism had changed,

اما محافظه‌کاری تغییر يافته بود،

پس بسیاری از آن دوستان هم ديگر نبودند.

so I lost a lot of those friends, too.

و کاری که کردم این بود که در آپارتمانی تنها زندگی می‌کردم،

And so what I did is, I lived alone in an apartment,

and I just worked.

و فقط کار می‌کردم.

If you opened the kitchen drawers where there should have been utensils,

اگر کشوهای آشپزخانه را باز می‌کردید جایی که باید وسایل آشپزخانه باشد،

there were Post-it notes.

کاغذهای یادداشت برچسب‌دار بود.

If you opened the other drawers where there should have been plates,

و اگر کشوهای دیگری که باید در آن‌ها بشقاب باشد را باز می‌کردید،

I had envelopes.

تويی آن پاكت پستی بود.

I had work friends, weekday friends, but I didn't have weekend friends.

من دوستان کاری، دوستان هفتگی داشتم اما دوست آخرهفته‌ای نداشتم.

And so my weekends were these long, howling silences.

بنابراین آخرهفته‌هایم طولانی و سوت و کور بود.

And I was lonely.

و من تنها بودم.

And loneliness, unexpectedly, came to me in the form of --

و تنهایی، غیر منتظره، به سراغم آمد، به شکلِ --

it felt like fear, a burning in my stomach.

حسی مثل ترس، سوزشی در شکمم.

And it felt a little like drunkenness,

و تاحدي شبیه مستی بود،

just making bad decisions, just fluidity, lack of solidity.

فقط تصمیم‌های بد می‌گرفتم ، انگارجاری بودم، بدون استحكام.

And the painful part of that moment was the awareness

و بخش دردناک آن لحظه آگاهی از این بود

that the emptiness in my apartment was just reflective of the emptiness

که پوچی موجود در آپارتمانم، بازتابی از

in myself,

پوچی درونم بود،

and that I had fallen for some of the lies that our culture tells us.

و به فکرِ برخی از دروغ‌هایی که فرهنگ‌مان به ما می‌گوید فرو رفته بودم.

The first lie is that career success is fulfilling.

نخست این‌که موفقیت‌های شغلی، رضایت‌بخش‌اند.

I've had a fair bit of career success,

من موفقیت‌های شغلی خيلی خوبی داشته‌ام،

and I've found that it helps me avoid the shame I would feel

و دریافتم که آن به من کمک می‌کرد تا از شرمساری‌ای بگريزم كه

if I felt myself a failure,

اگر شکست می‌خوردم، گرفتارش می‌شدم،

but it hasn't given me any positive good.

اما هیچ حس مثبتی به من نداده بود.

The second lie is I can make myself happy,

دومین دروغ این بود که: خودم می‌توانم مایه خوشحالی خودم باشم،

that if I just win one more victory,

به‌شرط اين كه موفقیت بیشتری به دست آورم،

lose 15 pounds, do a little more yoga,

۶.۸ کیلوگرم وزن كم كنم، کمی بيشتر به يوگا بپردازم،

I'll get happy.

خوشحال خواهم شد.

And that's the lie of self-sufficiency.

و این دروغ برای خودکفا انگاشتن خود است.

But as anybody on their deathbed will tell you,

اما همان‌گونه که هرکسی در بستر مرگ خود به شما خواهد گفت

the things that make people happy is the deep relationships of life,

چیزهایی که آدم ها را خوشحال می‌کند، داشتن روابط عمیق در زندگی‌ است،

the losing of self-sufficiency.

و رهايي از حس خودکفا بودن.

The third lie is the lie of the meritocracy.

سومین دروغ، دروغ شایسته‌سالاری است.

The message of the meritocracy is you are what you accomplish.

پیام شایسته‌سالاری این است که تو چیزی جز دستاوردهایت نیستی.

The myth of the meritocracy is you can earn dignity

فريب شایسته‌سالاری این است که مي‌توانی با پیوند خود

by attaching yourself to prestigious brands.

به مارک های معتبر، شآن و منزلت کسب کنی.

The emotion of the meritocracy is conditional love,

عطوفت مرتبط با شایسته‌سالاری، عشق مشروط است.

you can "earn" your way to love.

یعنی می توانی مسیر عشق را «هموار» کنی.

The anthropology of the meritocracy is you're not a soul to be purified,

انسان‌شناسی شایسته‌سالاری می‌گويد که روحت نیازمند تزکیه و پالایش نيست،

you're a set of skills to be maximized.

تو مجموعه‌ای از مهارت‌هایی هستی که باید فزونی يابد.

And the evil of the meritocracy

و بخش اهریمنی شایسته‌سالاری اين است که

is that people who've achieved a little more than others

هر كس که اندکی بیش از دیگران دستاورد داشته باشد،

are actually worth a little more than others.

اندکی بیش از دیگران با ارزش است.

And so the wages of sin are sin.

و حكايت خربزه خوردن و لرزيدن است.

And my sins were the sins of omission--

و خربزه خوردن من غفلتم بود...

not reaching out, failing to show up for my friends,

سراغ كسی نرفتن، كوتاهی از بودن با دوستانم،

evasion, avoiding conflict.

فرار، احتراز از درگیری.

And the weird thing was that as I was falling into the valley --

و عجیب و ترسناک این بود که من داشتم توی دره‌ای فرومی‌افتادم،

it was a valley of disconnection --

درۀ گسستن از دیگران...

a lot of other people were doing that, too.

کسان زيادی این بلا را سر خودشان می‌آورند.

نوعی راز بود که به حرفه‌ام گره خورده بود؛

And that's sort of the secret to my career;

خیلی از بلاهایی که سر من می آید

a lot of the things that happen to me

پیوسته برسر بسیاری از مردم می‌آید.

are always happening to a lot of other people.

من آدمی در حد خیلی متوسط هستم، با مهارت برقراری ارتباط بالای متوسط.

I'm a very average person with above average communication skills.

(Laughter)

(خنده حضار)

And so I was detached.

پس من از ديگران گسسته بودم.

And at the same time, a lot of other people were detached

در همان حال، بسیاری از مردمان دیگر هم گرفتار این گسست

and isolated and fragmented from each other.

و انزوا و جدایی از یکدیگر بودند.

Thirty-five percent of Americans over 45 are chronically lonely.

پنجاه و پنج درصد آمریکایی های بالای ۴۵ سال اسیر تنهایی مزمن‌اند.

Only eight percent of Americans report having meaningful conversation

تنها هشت درصد آمریکایی‌ها اظهار می‌کنند که گفتگوی معناداری

with their neighbors.

با همسایه‌های خود دارند.

Only 32 percent of Americans say they trust their neighbors,

تنها ۳۲ درصد از آنها می‌گویند به همسایه‌های خود اعتماد دارند.

and only 18 percent of millennials.

این درمورد جوانان قرن حاضر تنها ۱۸ درصد است.

The fastest-growing political party is unaffiliated.

حزب مستقل، سریع‌-رشدترین احزاب سیاسی‌اند.

The fastest-growing religious movement is unaffiliated.

حزب مستقل، سریع‌-رشدترین جنبش هاي مذهبی‌‌اند.

Depression rates are rising, mental health problems are rising.

نرخ افسردگی روبه فزونی و مشکلات روحی روبه افزایش است.

The suicide rate has risen 30 percent since 1999.

نرخ خودکشی از سال ۱۹۹۹، ۳۰ درصد افزایش یافته است.

For teen suicides over the last several years,

درچند سال گذشته، نرخ خودکشی نوجوانان

the suicide rate has risen by 70 percent.

۷۰ درصد بالا رفته است.

Forty-five thousand Americans kill themselves every year;

هرساله چهل و پنج هزار آمریکایی خودکشی می‌کنند،

72,000 die from opioid addictions;

۷۲,۰۰۰ نفر از اعتیاد به مواد مخدر می‌میرند.

life expectancy is falling, not rising.

میانگین عمر کاهش می‌یابد نه افزایش.

So what I mean to tell you, I flew out here to say

آن‌چه می‌خواهم به شما بگویم، آن‌چه این‌جا آمده‌ام بگویم

that we have an economic crisis, we have environmental crisis,

این‌ است که بحران اقتصادی داریم، بحران زيست محيطی داریم،

بحران سیاسی داریم،

we have a political crisis.

بحران احتماعی و ارتباطی داریم؛

We also have a social and relational crisis;

ما ته دره‌ایم،

we're in the valley.

We're fragmented from each other,

ما از هم جدا افتاده‌ایم.

we've got cascades of lies coming out of Washington ...

آبشار دروغ است که از واشنگتن به‌سوی ما جاریست...

We're in the valley.

و ما ته دره‌ایم.

And so I've spent the last five years --

و من پنج سال گذشته را صرف کردم که ببینم....

how do you get out of a valley?

چگونه خود را از دره بیرون بکشیم؟

The Greeks used to say, "You suffer your way to wisdom."

یونانی ها می‌گویند «راه رسیدن به خرد، پربلاست.»

And from that dark period where I started, I've had a few realizations.

و راه را از آن دورۀ تاریک خودم آغاز کردم، و درمسیر دریافت‌هایی داشتم.

The first is, freedom sucks.

اولین دریافتم این بود که آزادی مزخرف است.

Economic freedom is OK, political freedom is great,

آزادی اقتصادی خوب است، آزادی سیاسی عالی‌است،

social freedom sucks.

اما آزادی اجتماعی مزخرف است.

The unrooted man is the adrift man.

انسان جدا از ریشه چو تخته پاره‌ای بر آب است.

The unrooted man is the unremembered man, because he's uncommitted to things.

انسان جدا از ریشه، انسانی فراموش شده است، چون تعهدی در قبال چیزی ندارد.

Freedom is not an ocean you want to swim in,

آزادی دريایی نیست که بشود در آن شنا کرد،

it's a river you want to get across,

رودیست که بايد از آن گذشت،

so you can commit and plant yourself on the other side.

تا بتوانید خود را در سوی دیگر رود بکارید و متعهد کنید.

The second thing I learned

دومین چیزی که دریافتم

is that when you have one of those bad moments in life,

این بود که وقتی گرفتار لحظه‌های بد زندگی می‌‌شوید،

you can either be broken,

یا خود می‌‌شکنید،

or you can be broken open.

یا زندان حالِ خراب را می‌‌شکنید.

And we all know people who are broken.

همه ما کسانی را می‌‌شناسیم که شکستند،

They've endured some pain or grief, they get smaller,

آنها با تحمل درد و غم خرد شدند،

خشمگین‌تر شدند، بی‌قرارتر شدند، ضربه دیدند.

they get angrier, resentful, they lash out.

As the saying is,

آن‌گونه که گفته‌اند:

"Pain that is not transformed gets transmitted."

« دردی که دگرگون‌مان نکند، (به دیگری) منتقل می‌شود.»

But other people are broken open.

و دیگران خود ویران‌اند.

Suffering's great power is that it's an interruption of life.

قدرت عظیم رنج در این است که باعث وقفه در زندگی می‌‌شود.

It reminds you you're not the person you thought you were.

به‌خاطرتان می‌آورد که شما آن‌چه می‌پنداشتید، نیستید.

The theologian Paul Tillich said

پائول تیلیچ، حکیم الهی گفت:

what suffering does is it carves through what you thought was the floor

رنج، آنچه را که کفِ زیرزمین روحتان

of the basement of your soul,

می‌پنداشتید، می‌‌شکافد،

and it carves through that, revealing a cavity below,

و از آن عبور می‌‌کند تا حفرۀ زیر آن را آشکار کند،

and it carves through that, revealing a cavity below.

و بازهم می‌‌شکافد تا حفرۀ زیرتر را آشکار کند.

You realize there are depths of yourself you never anticipated,

و پی می‌برید در شما عمقی وجود دارد که تصورش را هم نمی‌‌کردید.

and only spiritual and relational food will fill those depths.

و فقط خوراک معنوی و داشتن ارتباط آن حفره ها را پر می‌‌کند.

And when you get down there, you get out of the head of the ego

و وقتی تا آن عمق می‌‌روید، از منیّت رها می‌‌شوید

و به سویدای دل می‌رسید،

and you get into the heart,

the desiring heart.

دلی پر از اشتیاق.

The idea that what we really yearn for is longing and love for another,

این اندیشه که ما در آتش عشق و اشتیاقیم برای انسانی دیگر،

the kind of thing that Louis de Bernières described in his book,

از آن دست اشتیاقی که لویی دوبرنیه در کتاب

"Captain Corelli's Mandolin."

«ماندولین سروان کورلی» توصیف کرده است.

He had an old guy talking to his daughter

مرد سالمندی در آن داستان با دخترش دربارۀ

about his relationship with his late wife,

رابطۀ خودش با همسر درگذشته اش حرف می‌‌زند.

and the old guy says,

مرد سالمند می‌گوید:

"Love itself is whatever is leftover when being in love is burned away.

«عشق، خود خاکستری است که پس از دورۀ عشق ورزیدن به جا می‌‌ماند.

And this is both an art and a fortunate accident.

و این هم هنر است و هم حادثه‌ای همایون.

Your mother and I had it.

من و مادرت آن ‌را داشتیم.

We had roots that grew towards each other underground,

ریشه های ما در زیرزمین به‌ سوی هم روئید،

and when all the pretty blossoms had fallen from our branches,

و وقتی تمام شکوفه‌های زیبا از شاخساران ما فروریخت،

we discovered that we are one tree and not two."

دریافتیم که دو درخت نیستیم، بلکه درختی يگانه‌ايم.»

That's what the heart yearns for.

این چیزی‌ست که دل انسان مشتاق آن است.

The second thing you discover is your soul.

دومین چیزی که کشف می‌کنید، روحتان است.

Now, I don't ask you to believe in God or not believe in God,

از شما نمی‌‌خواهم خداباورباشید یا نه،

اما از شما می‌‌خواهم باورکنید که بخشی از وجود شما

but I do ask you to believe that there's a piece of you

که نه شکل دارد، نه بعد و نه رنگ و وزن،

that has no shape, size, color or weight,

اما به شما کرامت و ارزش بی‌پايان می‌‌بخشد.

but that gives you infinite dignity and value.

Rich and successful people don't have more of this

افراد کامیاب و ثروتمند، این بخش از وجود را

than less successful people.

بیش از افراد ناموفق ندارند

Slavery is wrong because it's an obliteration of another soul.

برده داری نادرست است چون باعث پایمالی روح دیگری می‌شود.

تجاوز جنسی فقط حمله به توده ای از مولکول های فیزیکی نیست،

Rape is not just an attack on a bunch of physical molecules,

it's an attempt to insult another person's soul.

بلکه حرکتی است توهین‌آمیز به روح دیگری.

And what the soul does is it yearns for righteousness.

و روح، درستی و نیکو کاری را تمنا می‌كند.

دل در سودای یگانگی با دیگری می‌سوزد و روح، تشنۀ درستی و نیکوکاری است.

The heart yearns for fusion with another, the soul yearns for righteousness.

And that led to my third realization, which I borrowed from Einstein:

این درک مرا به ادراک سوم خودم می‌رساند، که آن را از انیشتین وام گرفتم:

"The problem you have is not going to be solved

«مشکل شما با همان سطح آگاهی که آن را

at the level of consciousness on which you created it.

ایجاد کرده، حل نخواهد شد.

You have to expand to a different level of consciousness."

باید به سطح آگاهی بالاتر فرا روید.»

So what do you do?

پس چه باید بکنید؟

خوب اولین کار که می‌کنید، سراغ دوستان می‌روید.

Well, the first thing you do is you throw yourself on your friends

و با آنها گفتگو می‌کنید عمیق تر از آن‌چه قبلاً داشته‌اید.

and you have deeper conversations that you ever had before.

اما دومین کاری که می‌کنید،

But the second thing you do,

باید تنها سر به صحرا بگذارید.

you have to go out alone into the wilderness.

جایی بروید که هیچ کس آن‌جا نباشد که مشغولتان کند،

You go out into that place where there's nobody there to perform,

و منیّت شما عاطل می‌ماند و فرو می‌پاشد،

and the ego has nothing to do, and it crumbles,

آن زمان شما شایستۀ دوست داشته شدن خواهید شد.

and only then are you capable of being loved.

I have a friend who said that when her daughter was born,

دوستی دارم که می‌گفت وقتی دخترش زاده شد،

she realized that she loved her more than evolution required.

متوجه شده او را بیش از آنچه فرمول‌های تکامل لازم می‌دانسته، دوست دارد.

(Laughter)

(خنده)

And I've always loved that.

و پيوسته شیفتۀ آن بوده‌ام.

(Applause)

(تشویق)

Because it talks about the peace that's at the deep of ourself,

چون این تعبیر از آرامشی در بخش عمیق درون ما سخن می‌گوید،

our inexplicable care for one another.

یعنی میل غیرقابل توصیف ما برای مراقبت از دیگری.

And when you touch that spot, you're ready to be rescued.

و وقتی شما به این عمق برسید، برای نجات یافتن آماده اید.

The hard thing about when you're in the valley

دشواری درمورد در ته دره بودن این است که

is that you can't climb out;

نمی‌شود از آن بالا كشيد؛

somebody has to reach in and pull you out.

کسی باید دست دراز کند و شما را بالا بکشد.

It happened to me.

این اتفاق برای من افتاد.

I got, luckily, invited over to a house by a couple named Kathy and David,

خوش اقبال بودم که زوجی،يعني کتی و دیوید، مرا به منزلشان دعوت کردند.

and they were --

و آنها ...

They had a kid in the DC public school, his name's Santi.

پسری به نام سانتی در مدرسۀ دولتی واشنگتن داشتند...

Santi had a friend who needed a place to stay

سانتی دوستی داشت كه به جا نياز داشت

چون مادرش بيمار بود.

because his mom had some health issues.

And then that kid had a friend and that kid had a friend.

و آن بچه دوستی داشت و آن دوست هم دوستی داشت.

When I went to their house six years ago,

وقتی شش سال پیش به منزل آنها رفتم،

I walk in the door, there's like 25 around the kitchen table,

از در وارد شدم، حدود ۲۵ نفر دور میز آشپزخانه نشسته بودند،

a whole bunch sleeping downstairs in the basement.

گروهي هم در طبقۀ پائین، در زیرزمین خواب بودند.

I reach out to introduce myself to a kid,

دست دراز کردم که خودم را به بچه ای معرفی کنم.

and he says, "We don't really shake hands here.

او گفت: «ما این‌جا با هم دست نمی‌دهیم،

We just hug here."

ما یکدیگر را بغل می‌کنیم.»

And I'm not the huggiest guy on the face of the earth,

و من با سری به‌زیرافکنده اهل بغل کردن نبودم،

but I've been going back to that home every Thursday night when I'm in town,

اما هروقت بیرون شهر نباشم، هرشب پنج‌شنبه به خانۀ آنها می‌روم،

and just hugging all those kids.

و همۀ آن بچه ها را بغل می‌‌کنم.

They demand intimacy.

آنها طالب صمیمیت اند.

They demand that you behave in a way where you're showing all the way up.

آنها طالب برخوردي هستند که در آن تمامیت وجود احساسی تو عریان باشد.

And they teach you a new way to live,

آنها به تو راهي نو برای زیستن می‌آموزند،

which is the cure for all the ills of our culture

که درمان همۀ دردهای برآمده از دروغهای فرهنگی ماست،

which is a way of direct -- really putting relationship first,

راهی مستقیم... که ارتباط انسانی را در‌اولویت قرار می‌دهد،

not just as a word, but as a reality.

آن هم نه زبانی، بلکه به عنوان یک حقیقت.

And the beautiful thing is, these communities are everywhere.

و زیبایی در این است که از این جمع‌ها همه جا می‌شود یافت.

I started something at the Aspen Institute called "Weave: The Social Fabric."

در انیستیتوی آسپن حركتی را آغاز کردم که نامش« ببافید: بافت اجتماعی» است.

این لوگوی ماست.

This is our logo here.

And we plop into a place and we find weavers anywhere, everywhere.

هرجا سرمی‌زنیم، در هرجا، درهمه جا با بافندگان روبرو می‌شویم.

We find people like Asiaha Butler, who grew up in --

کسانی را مثل آسیه باتلر می‌بینیم که در...

کسی که در شیکاگو زندگی می‌کرد، در انگل‌وود، در محله ای ناآرام.

who lived in Chicago, in Englewood, in a tough neighborhood.

And she was about to move because it was so dangerous,

و قصد اسباب کشی داشت چرا که محله خیلی خطرناکی بود،

and she looked across the street and she saw two little girls

و آن‌سوی خیابان دو دختربچه را دید

که در محوطه ای خالی با بطری های شکسته بازی می‌‌کردند،

playing in an empty lot with broken bottles,

and she turned to her husband and she said, "We're not leaving.

برگشت پیش شوهرش و گفت «ما این محل را ترک نمی‌کنیم.

We're not going to be just another family that abandon that."

ما مثل خانواده‌هایی که گذاشتند و رفتند نخواهيم بود.

و ازطریق گوگل، «داوطلب در انگل‌وود» خواست، و حالا جمعیت R.A.G.E. را مدیریت می کند،

And she Googled "volunteer in Englewood," and now she runs R.A.G.E.,

the big community organization there.

یک جمعیت بزرگ سازمان‌یافته در آن‌جا.

Some of these people have had tough valleys.

برخی از این آدم‌ها در دره‌های ناهمواری افتاده بودند.

با خانمی به نام سارا در اوهایو آشنا شدم که ازسفر گردشگری بازگشته بود.

I met a woman named Sarah in Ohio who came home from an antiquing trip

و در بازگشت ديد شوهرش خود و دو فرزندشان را کشته.

and found that her husband had killed himself and their two kids.

She now runs a free pharmacy, she volunteers in the community,

او اكنون مدیر یک داروخانۀ مجانی و عضو جمعیت است.

او آموزش می‌دهد، به بانوان کنار آمدن با خشونت را می‌آموزد.

she helps women cope with violence, she teaches.

She told me, "I grew from this experience because I was angry.

وی به من گفت«این تجربه باعث رشد من شد چون من خشمگین بودم.

قصد داشتم علیه آنچه او سعی کرد به من بکند، بجنگم

I was going to fight back against what he tried to do to me

by making a difference in the world.

ازطریق ایجاد تغییری در جهان.

See, he didn't kill me.

می‌بینی، او نتوانست مرا بکشد.

My response to him is,

پاسخم به او این است که،

'Whatever you meant to do to me, screw you, you're not going to do it.'"

«آن‌چه قصد داشتی با من بکنی، باعث تباهی خودت شد، اما موفق نشدی.»

These weavers are not living an individualistic life,

این بافندگان، زندگی انفرادی ندارند،

زندگی آنها در پیوند ارتباطی است، آنها ارزش‌های خاص خودشان را دارند.

they're living a relationist life, they have a different set of values.

They have moral motivations.

انگیزۀ اخلاقی دارند.

They have vocational certitude, they have planted themselves down.

یقین حرفه‌ای دارند، آنها ریشه دارند.

با مردی در یونگستون اوهایو آشنا شدم.

I met a guy in Youngstown, Ohio,

که به نصب تابلوئی در میدان شهر کمك کرده بود،

who just held up a sign in the town square,

«از یونگستون دفاع کنید.»

"Defend Youngstown."

آنها همیاری افراطی دارند،

They have radical mutuality,

and they are geniuses at relationship.

و در داشتن ارتباط متقابل نبوغ دارند.

There's a woman named Mary Gordon

خانمی هست به اسم مری گوردون

who runs something called Roots of Empathy.

که مدیر برنامه ای به نام ریشه های همدلی است.

کارشان ، این است که یک مشت بچه حدود کلاس هشتم انتخاب مي كنند،

And what they do is they take a bunch of kids, an eighth grade class,

they put a mom and an infant,

یک مادر و کودک را جلو آنها می‌گذارند،

and then the students have to guess what the infant is thinking,

و بعد، بچه‌ها باید حدس بزنند که در ذهن کودک چه می‌گذرد،

تا همدلی و مهر را آموزش دهند.

to teach empathy.

There was one kid in a class who was bigger than the rest

پسری توی کلاس بود بزرگ‌تر از بقیه،

because he'd been held back, been through the foster care system,

چون از درس عقب افتاده بود، پرورشگاهی بود،

seen his mom get killed.

کشته شدن مادرش را به چشم دیده بود

And he wanted to hold the baby.

و دلش می‌خواست آن کودک را بغل کند.

And the mom was nervous because he looked big and scary.

و مادر نگران بود چون پسرک گنده و ترسناک بود.

But she let this kid, Darren, hold the baby.

اما اجازه داد که این پسر یعني دارن، کودک را بغل کند.

He held it, and he was great with it.

بغلش کرد و رفتارش با بچه عالی بود.

He gave the baby back and started asking questions about parenthood.

بچه را به مادر پس داد و شروع کرد به پرسش‌هایی دربارۀ بچه‌داری،

And his final question was,

و آخرین سوالش این بود:

"If nobody has ever loved you, do you think you can be a good father?"

«اگر هرگز کسی به شما عشق نورزیده باشد، آیا فکر می‌‌کنی‌ بتوانی پدر خوبی باشی؟»

And so what Roots of Empathy does

پس برنامۀ ریشه‌های مهر و همدلی انجام می‌دهد این ست که

is they reach down and they grab people out of the valley.

خم می شود و مردم را از عمق دره برمی دارد.

و این کاری است که بافندگان می‌کنند.

And that's what weavers are doing.

Some of them switch jobs.

بعضی از آنها تغییر شغل می‌دهند.

Some of them stay in their same jobs.

بضی در شغلی که دارند، می‌مانند.

But one thing is, they have an intensity to them.

اما چیزی که به‌هرحال دارند، اشتیاق {به خدمت} است.

I read this --

من به این می‌گویم --

E.O. Wilson wrote a great book called "Naturalist," about his childhood.

ای.او. ویلسون کتاب جالبی درمورد کودکی‌آش نوشته به نام «طبیعت گرا».

When he was seven, his parents were divorcing.

وقتی هفت ساله بود، پدر و مادرش از هم جدا می‌شوند.

And they sent him to Paradise Beach in North Florida.

او را می‌فرستند به پارادایز بيچ ، در فلوریدای شمالی.

And he'd never seen the ocean before.

او قبلاً هرگز اقیانوس را ندیده بود.

And he'd never seen a jellyfish before.

هرگز عروس دریائی ندیده بود.

He wrote, "The creature was astonishing. It existed beyond my imagination."

او نوشت «این مخلوق، اعجاب‌آور بود. تصور بودنش را هم نمی‌‌کردم.»

He was sitting on the dock one day

روزی روی بارانداز نشسته بود.

and he saw a stingray float beneath his feet.

یک پرتوماهی گزنده را می‌‌بیند که از زیر پاهایش رد می‌‌شود.

And at that moment, a naturalist was born in the awe and wonder.

و در آن لحظه، درترس آمیخته به شگفتی، یک طبیعت‌گرا در درون او زاده می‌‌شود.

And he makes this observation:

و نظرش را به این صورت می‌گوید:

that when you're a child,

که وقتی هنوز کودک‌ هستید،

you see animals at twice the size as you do as an adult.

جانوران دو برابر آنچه در بزرگی می‌‌بینید، به چشمتان می‌‌آیند،

و این واقعیت هميشه مرا تحت تآثیر قرار داده،

And that has always impressed me,

because what we want as kids is that moral intensity,

چرا که آن‌چه به عنوان کودک مطلوب ماست، حدت و شدت اخلاقی و معنویست،

to be totally given ourselves over to something

تا خود را یکپارچه به چیزی بسپاریم و

and to find that level of vocation.

به سطحی از رهایی و رستگاری دست یابیم.

وقتی شما درکنار این بافندگان قرار می‌‌گیرید،

And when you are around these weavers,

آنها مردم را {از نظر ارزش معنوی}، دوبرابر اندازۀ انسان های معمولی می‌‌بینند،

they see other people at twice the size as normal people.

They see deeper into them.

به اعماق وجود انسان‌ها نظر می‌‌کنند.

And what they see is joy.

و آن‌چه به نظرشان می‌‌آید، شور و طرب است.

On the first mountain of our life, when we're shooting for our career,

در فتح اولین قله‌ زندگی وقتی یک حرفه را، هدف خود قرار می‌‌دهیم،

we shoot for happiness.

هدفمان خوشبخت شدن است.

And happiness is good, it's the expansion of self.

خوشبختی خوب است، امتداد منیّت ماست.

You win a victory,

به‌دست آوردن یک موفقیت است.

you get a promotion, your team wins the Super Bowl,

ترفیع می‌‌گیرید، تیم فوتبال محبوب شما برنده می‌‌شود،

you're happy.

حس خوشبختی دارید،

Joy is not the expansion of self, it's the dissolving of self.

دیگر شادی، امتداد منیّت شما نیست، انحلال آن است.

It's the moment when the skin barrier disappears between a mother and her child,

مثل لحظه‌ای‌ست که پوست بدن مانع یگانگی مادر و فرزند نمی‌‌شود.

it's the moment when a naturalist feels just free in nature.

لحظه‌ای‌ست که یک طبیعت‌گرا در آغوش طبیعت رها می‌‌شود.

It's the moment where you're so lost in your work or a cause,

لحظۀ گم شدن شما در کار یا در هدفتان است،

you have totally self-forgotten.

لحظۀ خود فراموشی کامل.

And joy is a better thing to aim for than happiness.

و شادی هدف بهتری‌ست تا خوشبختی.

I collect passages of joy, of people when they lose it.

من نوشته های مربوط به تجربه‌های شادی مردم را جمع می‌‌کنم.

One of my favorite is from Zadie Smith.

یکی از موارد مورد علاقه‌ام نوشتۀ زیدی اسمیت است.

In 1999, she was in a London nightclub,

او سال ۱۹۹۹ در یک کلوب شبانه در لندن بود،

looking for her friends, wondering where her handbag was.

درجستجوی دوستانش و در پی یافتن کیف دستی‌اش.

And suddenly, as she writes,

و او می‌نویسد که ناگهان،

"... a rail-thin man with enormous eyes reached across a sea of bodies

"... از میان دریای جمعیت، مردی باریک با چشمانی درشت

for my hand.

آمد تا دستم را بگيرد.

He kept asking me the same thing over and over, 'Are you feeling it?'

و پیوسته تکرار می‌کرد که «آیا حسش می‌کنی؟»

My ridiculous heels were killing me, I was terrified that I might die,

پاشنه بلند مسخره‌ام داشت مرا می‌کشت، می‌ترسیدم که از درد بمیرم،

yet I felt simultaneously overwhelmed with delight

اما هم‌زمان حس کردم لبریز از شادی و نشاط شدم،

چون آهنگ «آیا می‌‌توانم خوش باشم؟» (Can I kick it)

that 'Can I Kick It?' should happen to be playing

on this precise moment in the history of the world

درست در همین لحظۀ دقیق تاریخ و جهان

on the sound system,

روی دستگاه صوتی پخش می‌‌شد.

and it was now morphing into 'Teen Spirit.'

و حالا داشت می‌رفت روی آهنگ «Teen Spirit»

I took the man's hand, the top of my head blew away,

من دست آن مرد را گرفتم، و به عرش رفتم.

we danced, we danced, we gave ourselves up to joy."

ما رقصیدیم و رقصیدیم و در شادی غرق شدیم.»

And so what I'm trying to describe is two different life mindsets.

پس آن‌چه من می‌‌خواهم تشریح کنم، دو ذهنیت متفاوت به زندگی است.

The first mountain mindset, which is about individual happiness and career success.

ذهنیت بالارفتن بسوی قله که مربوط به خوشحالی فردی و موقعیت کاری است.

And it's a good mindset, I have nothing against it.

و به‌جای خود، ذهنیت خوبی است ومخالفتی با آن ندارم.

اما ما در یک دره ملی هستیم،

But we're in a national valley,

because we don't have the other mindset to balance it.

چون ذهنیت دوم را برای ایجاد تعادل نداریم.

We no longer feel good about ourselves as a people,

من به عنوان بشر حس خوبی نسبت به خودمان ندارم.

we've lost our defining faith in our future,

ما ایمان روشن به آیندۀ خود را از دست داده‌ایم،

we don't see each other deeply, we don't treat each other as well.

ما از درون یکدیگر غافلیم، رفتار خوبی با هم نداریم.

And we need a lot of changes.

و تغییرات زیادی را نیازمندیم.

We need an economic change and environmental change.

ما نیازمند تغییر در اقتصاد و محیط خود هستیم.

But we also need a cultural and relational revolution.

و نیز نیازمند انقلابی در فرهنگ و ارتباط انسانی خود هستیم.

We need to name the language of a recovered society.

ما نیازمند یافتن نامي براي زبان جامعۀ بهبود یافته‌ایم.

And to me, the weavers have found that language.

و به نظر من بافندگان آن زبان را یافته‌اند.

My theory of social change is that society changes

نظریۀ دگرگونی اجتماعی من این‌ است که وقتی گروه کوچکی

when a small group of people find a better way to live,

از مردم راه بهتری برای زیستن بیابند،

بقیه ما الگوبرداری می‌کنیم و جامعه تغییر می‌‌کند.

and the rest of us copy them.

And these weavers have found a better way to live.

و این بافندگان، راه بهتر زیستن را یافته‌اند.

And you don't have to theorize about it.

شما ابدا نیازی ندارید که آن‌رانظریه پردازی کنید.

They are out there as community builders all around the country.

آنها به عنوان سازندگانِ این اجتماعات در سرتاسر کشور حضور دارند.

We just have to shift our lives a little,

ما فقط بايد اندکی زندگی خود را تغییر دهیم.

so we can say, "I'm a weaver, we're a weaver."

بعد می‌‌توانیم ادعا کنیم «من بافنده ام، ما بافندگانیم.»

And if we do that,

و اگر چنین کنیم،

the hole inside ourselves gets filled,

نه تنها حفرۀ درونمان پر می‌‌شود،

but more important, the social unity gets repaired.

بلکه مهم‌تراز آن، یگانگی اجتماعی ما بازسازی می‌‌شود.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)