My quest to defy gravity and fly | Elizabeth Streb

Translator: hassan qodusi Reviewer: Leila Ataei

Come on:

یالا:

Hasn't everyone here dreamt of flying?

مگر اینجا همه رویای پرواز ندارند؟

So why haven't humans flown yet?

پس چرا آدم‌ها هنوز پرواز نمی‌کنند؟

I've been obsessed with learning to fly my whole life.

همه عمر فکر و ذکرم یاد گرفتن پرواز بود.

I grew up a feral, adopted child on the northern shore of Lake Ontario,

فرزندخوانده‌‌ی سرکشی بودم که در ساحل شمالی دریاچه انتاریو بزرگ شدم،

following my bricklayer/fisherman father around.

و همه جا بدنبال پدرِ بنّا/ماهیگیرم راه می‌افتادم.

I was always fascinated by things that moved,

عاشق چیزهایی بودم که تکان می‌خوردند،

catching small animals, holding them in my hands,

گرفتن حیوانات کوچک، اینکه در دستم بگیرم‌شان،

feeling the magic of their movement;

و احساس جادوی حرکت‌شان؛

playing with fire,

در بازی با آتش،

thrilled and terrified at its unrelenting force,

خیره و مجذوب نیروی بی‌نهایتش شدم،

accidentally burning my father's barn down --

و بطور اتفاقی طویله پدرم را آتش زدم --

just once.

فقط یک دفعه.

(Laughter)

(خنده)

That was my first brush with real danger,

آن اولین تماسم با خطر واقعی بود،

the fire and my father.

آتش و پدرم.

When I was about eight or nine years old, I caught a fly in a mason jar.

وقتی هشت نه سالم بود، مگسی را توی بطری شیشه‌ای حبس کردم.

Studying that fly, I thought, "Wow,

با مطالعه مگس فکر کردم «وای،

it's changing directions in midair with acute angles,

وسط هوا با زاویه‌های تند تغییر جهت می‌دهد،

and it's going so fast, it's a blur.

و آنقدر سریع می‌رود که محو بشود.

Why can't we do that? Can we?"

چرا ما نمی‌توانیم؟ می‌شود؟

Everywhere I looked, there were things moving.

هرجا نگاه می‌کردم، چیزی بود که تکان بخورد.

And these things moved with their very own causal rhythms,

و این چیزها با ریتم معمول خودشان حرکت می‌کردند،

their very own mechanistic anatomies.

با آناتومی مکانیکی خاص خودشان.

It was clear to me -- and to Newton --

برایم واضح بود -- و برای نیوتون --

that things move based on their component parts:

که اشیا بر اساس اجزا سازنده‌شان حرکت می‌کنند:

worms squirmed, birds flew, kangaroos hopped.

کرمها می‌لولند، پرندگان پرواز می‌کنند، کانگروها می‌جهند.

And a human's first bout with flying was falling accidentally, tripping,

و اولین تجربه بشر از پرواز ناگهان سقوط کردن بود، لیز خوردن،

or slipping on that fabled banana peel.

یا سرخوردن روی پوست موز معروف.

Once your ground is dragged out from under you,

وقتی زمین زیر پایتان خالی شود،

a world of wonder comes rushing in.

وارد دنیای هیجان می‌شوید.

I had found my territory.

من قلمرو خودم را پیدا کردم.

I was seized with a compulsion,

وسوسه‌ای سراغم آمده بود،

a primordial urge to learn how to fly,

خواهشی ازلی برای یادگیری پرواز کردن،

like a human.

مثل یک انسان.

For the next 10 years, I did my experiments alone,

۱۰ سال بعدی را به تنهایی مشغول آزمایش‌هایی شدم،

on my own body.

روی بدن خودم.

I drove my Honda 350 across the United States

با هوندا ۳۵۰ خودم سراسر ایالات متحده را

in an "Easy Rider" kind of way.

به سبک «ایزی رایدری» طی کردم.

I got my degree in modern dance. I mimicked that fly in the box.

در رشته رقص مدرن مدرکم را گرفتم. در جعبه‌ای ادای پرواز کردن را در آوردم.

I dove horizontally through glass;

شیرجه افقی زدم روی شیشه‌ای که،

on the way, I punched a hole in it.

در بین راه، سوراخی روی‌اش زدم.

I was trying to figure out something about flight.

سعی داشتم نکته‌ای راجع به پرواز بیابم.

When I was 27 years old,

وقتی ۲۷ سالم شد،

I found myself in a rat-infested New York City loft,

خودم را در میان انباری پر از موش در نیویورک یافتم،

getting ready to hurl myself off a ladder.

که آماده می‌شدم از روی یک نردبان بپرم.

I climbed higher, higher, higher,

بالاتر رفتم، بالاتر، بالاتر،

and I jumped.

و پریدم.

Wham-o! I landed.

هوه! فرود آمدم.

That hurt.

درد داشت.

(Laughter)

(خنده)

And it occurred to me that people didn't really enjoy getting hurt,

و متوجه شدم کسی واقعا از صدمه دیدن لذتی نمی‌برد،

and that maybe the reason that we weren't flying yet

و این شاید علت پرواز نکردن ماست

is that we were still attached to that false idea

علت اینکه هنوز به آن ایده غلط چسبیده‌ایم

that we would fly the way birds do,

که باید پروازی مثل پرنده‌ها یا پروانه‌ها،

or butterflies.

داشته باشیم.

Maybe we needed to assumption-bust,

شاید باید دیدمان را عوض کنیم،

to ask a different kind of question --

که سوالی متفاوت طرح کنیم --

about duration, for instance.

درباره زمان پرواز، بطور مثال.

Humans in the air? A few seconds.

انسان‌ها در هوا؟ چند ثانیه.

Birds and butterflies? Minutes, maybe hours.

پرندگان و پروانه‌ها؟ چند دقیقه، شاید چند ساعت.

And what about fear?

و در مورد ترس چطور؟

I think fear is complex and personal.

بنظرم ترس مساله‌ای پیچیده و شخصی است.

I really think it has to do with curiosity

بنظرم واقعاً با کنجکاوی مرتبط است

and not taking yourself so seriously.

و اینکه زیاد مغرور نباشی.

We might need to get a little hurt,

شاید نیاز باشد کمی صدمه هم ببینیم،

just not too hurt.

اما نه آسیب جدی.

And pain: redefine it.

و درد: بازتعریفش کن.

Rather than "pain," say, "another rather interesting, foreign sensation."

به جای «درد» ، بگو، «نوعی حس جذاب و غریب.»

Something like that.

چیزی شبیه به این.

I realized then that to learn to fly, we were going to have to learn to land.

بعد از یادگرفتن پرواز فهمیدم، باید فرود آمدن را هم یاد بگیریم.

My hero, Evel Knievel -- one of them -- said,

قهرمان من، «ایول کنیول» -- یکی از آنها -- گفت،

"Anyone can jump a motorcycle.

«هر کسی می‌تواند با موتور سیکلت بپرد.

The trouble begins when you try to land it."

مشکل فرود آوردنش است.»

(Laughter)

(خنده)

Landing hurts.

فرود آمدن دردناک است.

I was curious, though.

اما من کنجکاو بودم.

I thought, "Well, why don't we invent an impact technique?

فکر کردم، «خب، چرا یک تکنیک برخورد اختراع نکنیم؟

Why don't we just expand our base of support?"

چرا زمین فرودمان را پهن‌تر نکنیم؟»

I had seen pieces of plywood fall,

من چند تکه تخته سه‌لا را دیده بودم که می‌افتند،

and they didn't flinch on the way down.

اما حین برخورد به زمین تغییری نمی‌کنند.

So I made my body into a perfect line

پس بدنم را مثل یک خط صاف کردم

and tilted back.

و به پشت پریدم.

Whaft!

گرومپ!

It was a totally different sound than "wham-o."

کاملا صداش با «تالاپ» فرق داشت.

And I rushed out onto the streets of New York City

و فورا رفتم داخل خیابان‌های نیویورک

and went up to complete strangers,

و با افرادی کاملاً غریبه روبرو شدم،

and I said -- well, I thought --

و گفتم -- خب، فکر کنم --

"I did a backfall today. Did you?"

«من امروز از پشت افتادم. شما هم؟»

In 1985, we started to tour all over the world a little bit,

سال ۱۹۸۵، تور خود را به دور جهان شروع کردیم،

and I started my company,

و شرکت خودم را تأسیس کردم،

called STREB EXTREME ACTION.

به اسم « استرب اکستریم اکشن».

In 2003, we were invited to go to Kitty Hawk

سال ۲۰۰۳، دعوت شدیم که به «کیتی هاوک» بریم

to celebrate the 100th anniversary of flight with the Wright Brothers.

تا ۱۰۰امین سالگرد اختراع هواپیما را به دست برادران رایت جشن بگیریم.

We had gotten very good at landing;

ما در فرود آمدن خیلی پیشرفت کرده بودیم،

now we needed to get up into the air.

حالا باید به هوا بر می‌خاستیم.

And like them, we wanted to stay there longer.

و مثل آن‌ها، ما هم می‌خواستیم بیشتر در هوا بمانیم.

I came across this quote by Wilbur:

این نقل قول از «ویلبر» به چشمم خورد:

"If you are looking for perfect safety, you will do well to sit on a fence

«اگر بدنبال امنیت هستی، بهتر است در قفس بنشینی

and watch the birds;

و پرواز پرنده‌ها را تماشا کنی،

but if you really wish to learn, you must mount a machine

اما اگر واقعاً می‌خواهی یاد بگیری، باید ماشینی سرپا کنی

and become acquainted with its tricks by actual trial."

و با آزمون و خطا تمام قلق‌های آن را پیدا کنی.»

Ah, machines.

آه، ماشین.

It incited the hardware junkie inside of me.

خورهٔ ماشین درون من را زنده کرد.

And if we did want to go or travel to unhabitual places in space --

و اگر می‌خواهیم به مکان‌های غیرقابل سکونت در فضا برویم یا سفر کنیم --

to that banana peel spot that confuses us;

به آن ماجرای پوست موز که گیج‌مان ساخته،

to that place outside our vertical comfort zone,

به آن مکان خارج از منطقه آسودگی‌مان،

where we encounter unexpected turbulence

جایی که با آشفتگی غیرمنتظره روبرو می‌شویم

and get accelerated oddly,

و سرعت عجیبی می‌گیریم،

where the ground changes and moves out from under us --

جایی که زمین جابجا شده و از زیر پایمان کنار می‌رود --

like the composer who is trying to hit a note

مثل موسیقی‌سازی که سعی دارد به نت خاصی برسد

higher than the human voice can sing,

که بالاتر از توان حنجره آدمیزاد است،

he invents a piccolo or a flute,

پس پیکولو یا فلوت اختراع می‌کند،

I set about the invention of my prototypic machines.

من هم ماشین‌های آزمایشی خودم را اختراع کردم.

And if we wanted to go higher, faster, sooner, harder,

و اگر می‌خواستیم به جاهای بلندتر، سریع‌تر، زودتر، سخت‌تر برسیم،

it was necessary that we create our very own spaceships.

لازم بود که فضاپیما‌های خودمان را بسازیم.

And we did.

و ساختیم.

And we did travel to unknown, invisible, dangerous territories,

و به اقلیم‌های ناشناخته، نامریی، و خطرناک سفر کردیم،

and it changed us.

و ما دگرگون شدیم.

If any of you want to try this, let me know.

اگر کسی از شما مشتاق به امتحان کردن است، بگوید.

(Laughter)

(خنده)

In 2012, we brought all of our best machines to London

سال ۲۰۱۲، بهترین ماشین‌های‌مان را به لندن بردیم

and put them in their most iconic places.

و آن‌ها را در معروف‌ترین مکان‌های لندن قرار دادیم.

We got on the London Eye.

به (چرخ‌وفلک) «چشم لندن» رفتیم.

It was 443 feet above the earth.

۱۳۵ متر ارتفاع داشت.

And as we reached the zenith, we unlocked our brake and fell --

و وقتی به اوج ارتفاع رسیدیم، حفاظ ایمنی را باز کردیم و سقوط کردیم --

200 feet on the radius,

۶۰ متر در شعاع چرخ‌وفلک،

on the spoke that we were attached to.

روی میله پره‌ای که بهش وصل بودیم.

We reached as far up as heaven that day,

آن روز پا به آسمان گذاشتیم،

I'm pretty sure of it.

کاملاً مطمئنم.

And then I and two of my dancers

و بعد من و دو نفر از رقصنده‌هام

walked down the outside of London's City Hall.

از بیرون «سیتی هال لندن» راه آمدیم.

As I stood up there, 300 feet above the ground,

همانطور که آنجا ایستاده بودم، در ارتفاع ۹۱ متری،

and looked down,

و به پایین نگاه می‌کردم،

I saw 2,000 eyes staring up at me,

دیدم ۲۰۰۰ تا چشم به من خیره شده‌اند،

and they saw what they usually do -- the sky, a bird, a plane -- and then us.

و آن‌ها چیز‌های معمولی دیدند -- آسمان، یک پرنده، یک هواپیما -- و بعد ما.

And we were just a tiny speck up there.

ما آن بالا یک خال ریز بودیم.

And I realized that action is for everybody.

و من فهمیدم این اقدامی برای همه است.

Now we have our very own mason jar in Williamsburg, Brooklyn.

حالا ما باشگاه خودمان را داریم در ویلیامزبرگ، بروکلین.

It's called SLAM: STREB Lab for Action Mechanics.

با نام اسلم: مخفف استرب لب فور اکشن مکانیکس.

It was a former mustard seed factory.

قبلا کارخانه تولید بذر خردل بوده.

And I designed it after the use of a petri dish,

و من آن را مثل یک پتری‌دیش طراحی کردم،

and in that petri dish,

و در این پتری‌دیش،

I put Kid Action, STREB EXTREME ACTION

کودک اکشن، استرب اکستریم اکشن

and circus arts,

و هنر‌های مختص سیرک گذاشتم،

and we all learned to fly, fall and land and invent extreme action together.

و ما با هم یاد گرفتیم پرواز کنیم، زمین بخوریم و فرود بیاییم و آن را ابداع کنیم.

And you know what we found?

و می‌دانید نتیجه چه بود؟

In comes everyone --

ورود همه --

every size, shape, age, capacity,

هر اندازه، شکل، سن، استعدادی،

every nationality, every race, every class, all genders,

هر قومی، نژادی، قشری، همه جنسیت‌ها،

the timid and the bold, the outcast and the cool,

خجالتی‌ها و پرروها، طردشدگان و زبان‌بازها،

the risk avoiders and the risk obsessives.

خطردوست‌ها و خطرگریزها.

And these buildings exist all over the world,

و این ساختمانهایی که همه جای دنیا هست،

and every one of them can be a flying training center.

و هر کدام‌شان می‌تواند یک مرکز آموزش پرواز باشد.

And you know, as it turns out,

و می‌دانید، مشخص شد،

people don't want to just dream about flying,

مردم نمی‌خواهند درباره پرواز کردن فقط رویاپردازی کنند،

nor do they want to watch us fly.

نمی‌خواهند هم پرواز کردن ما را تماشا کنند.

They want to do it, too, and they can.

می‌خواهند خودشان پرواز کنند، و می‌توانند.

And with a little training,

و با کمی آموزش،

they learn to relish the hit and the impact,

یاد می‌گیرند از برخورد و زمین خوردن لذت ببرند،

and, I guess even more, getting up afterwards.

و به نظرم حتی بیشتر، اینکه بعدش بلند شوند.

I've found that the effect of flying causes smiles to get more common,

فهمیدم تاثیر پرواز باعث خنده‌های دسته جمعی،

عزت نفس، طراوت و شادابی می‌شود،

self-esteem to blossom,

and people get just a little bit braver.

و مردم کمی هم شجاع‌تر می‌شوند.

And people do learn to fly,

و مردم یاد می‌گیرند پرواز کنند،

as only humans can.

طوری که مخصوص آدمهاست.

So can you.

شما هم می‌توانید.

Come fly with us.

بیایید با هم پرواز کنیم.

(Applause)

(تشویق)

(Music)

(موسیقی)

Thank you. Thank you. Thank you.

ممنون. ممنون. ممنون.

(Applause)

(تشویق)