The Most Powerful Yet Overlooked Resource in Schools | Heejae Lim | TED

Translator: Hanie kiani Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

I'm eight years old,

هشت ساله هستم،

and it's my first day at the new school,

و این اولین روزم در مدرسه‌‌‌ی جدید است،

but I cannot express myself.

اما نمی‌توانم آنچه می‌خواهم را بیان کنم.

Actually, I don't understand a single word of English.

در واقع، من حتی یک کلمه انگلیسی هم متوجه نمی‌شوم.

My family just moved from Korea to England.

خانواده‌ام به تازگی از کره به انگلستان نقل مکان کرده‌اند.

My mom is raising my little sister and me,

مادرم من و خواهر کوچکم را بزرگ می‌کند،

and she's also finishing her degree.

و همین‌طور مشغول اتمام مدرک دانشگاهی‌اش است.

She's nearly as lost as I am,

او تقریبا به اندازه‌ی من سردرگم است،

but with the little English she knows,

اما با انگلیسی اندکی که می‌داند،

she speaks to my teachers in broken English, every day,

هر روز به طور دست‌وپاشکسته با معلمانم صحبت می‌کند

about how she can help me at home.

که چگونه در خانه به من کمک کند.

Compared to many other parents in the school who speak no English at all

در مقایسه با بسیاری دیگر از والدین مدرسه که اصلا انگلیسی صحبت نمی‌کنند

or are even scared to ask the questions,

یا حتی از پرسیدن سؤالات هراس دارند،

she's much better-off.

او وضعیت بسیار بهتری دارد.

And for that, I'm much better-off.

و به همین خاطر، من خیلی اوضاع بهتری دارم.

Fast-forward three months.

سه ماه جلو بیاییم.

Every time my mom picks me up,

هر بار که مادرم دنبالم می‎‌آید،

a swarm of Korean parents crowd around the car.

تعداد زیادی از والدین کره‌ای دور ماشین جمع می‌شوند.

It causes a traffic jam, like, every day. Seriously?

این هر روز باعث ایجاد ترافیک می‌شود. جدی می‌گویم.

(Laughter)

(صدای خنده)

All the other Korean parents gather around the car,

تمام والدین کره‌ای دیگر دور ماشین جمع می‌شوند،

asking my mom the same questions that she asked my teachers.

و از مادرم همان سؤالاتی را که او از معلمانم پرسیده، می‌پرسند.

"What is a parent-teacher conference again?"

«دوباره بگو جلسه‌ی اولیا و مربیان چیه؟»

"My kid is behind. What can I do?"

«بچه‌ی من عقب است. من چه کار می‌توانم بکنم؟»

I don't know how I'd have survived that first year without my mom.

نمی‌دانم بدون مادرم چگونه آن سال اول را دوام می‌آوردم.

But I do know that my experience is not that unique.

اما می‌دانم که تجربه‌ی من چندان منحصربه‌فرد نیست.

Every year, 50 million children go through the US school system.

هر سال، ۵۰ میلیون کودک تحت سیستم آموزش مدارس ایالت متحده قرار می‌گیرند.

And out of that, 40 million,

و از این تعداد، ۴۰ میلیون،

that is, four out of five children,

که به معنی چهار نفر از هر پنج کودک است،

come from underserved or immigrant families.

از خانواده‌های محروم یا مهاجر هستند.

We're talking about the vast majority of the system here.

این‌جا داریم درباره‌ی اکثریت قریب به اتفاق سیستم حرف می‌زنیم.

I realize that I'm one of the lucky ones,

من متوجهم که یکی از خوش‌شانس‌ها هستم،

because the law of averages will tell you

چرا که قانون میانگین‌ها به شما خواهد گفت

that these children are likely to fall behind

که این کودکان احتمالا دو سال تحصیلی کامل عقب خواهند افتاد.

by two whole school years.

This costs the US economy almost one trillion dollars every year.

این مسئله سالانه برای اقتصاد آمریکا حدود یک تریلیون دلار هزینه دارد.

But it doesn't have to be that way.

اما لازم نیست این‌گونه باشد.

In fact, research says that for a student to do well,

در حقیقت، تحقیقات نشان می‌دهند برای این‌که یک دانش‌آموز خوب عمل کند،

a family's engagement is more important than that family's wealth.

مشارکت خانواده مهم‌تر از ثروت آن خانواده است.

A parent is a child's first teacher,

یک والد اولین آموزگار فرزند خود است،

and children spend 80 percent of their waking hours

و کودکان ۸۰ درصد ساعات بیداری خود را بیرون کلاس درس می‌گذرانند.

outside the classroom.

So no wonder families are the game changer.

بنابراین جای تعجب نیست که خانواده‌ها بازیگر اصلی و تعیین‌کننده هستند.

So here’s a trillion-dollar question:

پس یک سوال تریلیون دلاری وجود دارد:

How can we better tap into the incredible potential of families

چطور می‌توانیم بهتر از پتانسیل خارق‎‌العاده‌ی خانواده‌ها

and their universal love for their children?

و عشق جهانی آن‌ها به فرزندانشان استفاده کنیم؟

This is why the organization I founded helps teachers, families and schools

به همین خاطر سازمانی که من تأسیس کردم به معلمان، خانواده‌ها و مدارس کمک می‌کند

connect using something that we all have:

تا با استفاده از چیزی که همه‌ی ما در اختیار داریم، با هم ارتباط برقرار کنند:

a mobile phone.

یک تلفن همراه.

Teachers write the communication in English,

دبیران مکاتبات را به زبان انگلیسی می‌نویسند،

and parents receive it in their own languages, and vice versa.

و والدین آن‌ها را به زبان خود دریافت می‌کنند و برعکس.

We break down the language barrier,

ما سد زبانی را از بین می‌بریم،

bridge cultural and knowledge differences by explaining education concepts

با توضیح مفاهیم آموزشی میان تفاوت‌های فرهنگی و دانشی پل می‌زنیم

and enable and prompt parents and teachers to talk to each other.

و والدین و معلمان را قادر ساخته و تشویق می‌کنیم که با یکدیگر صحبت کنند.

We're playing the role that my mom played

ما نقشی را که مادرم برای مدرسه و خانواده‌ی دوستانم داشت ایفا می‌کنیم:

for the school and my friends’ families:

the communicator, the translator, the coach,

ارتباط‌دهنده، مترجم، مربی،

the explainer and the go-between.

توضیح‌دهنده و واسطه.

And since my mom cannot be everywhere --

و از آن جایی که مادر من نمی‌تواند همه جا باشد --

and, in fact, no parent can, and that is not for the lack of trying --

و در واقع، هیچ پدرمادری نمی‌تواند، و این به‌‌خاطر تلاش نکردن نیست --

we've stepped in and connected four million families,

ما وارد عمل شده و تا به امروز چهار میلیون خانواده،

and students and educators in 70,000 schools to date.

دانش‌آموز و معلم را در ۷۰,۰۰۰ مدرسه به هم متصل کرده‌ایم.

(Cheers and applause)

(صدای تحسین و تشویق)

When families and schools work together, everyone wins.

زمانی که خانواده‌ها و مدارس همکاری می‌کنند، همه برنده می‌شوند.

Students are supported, families are empowered,

دانش‌آموزان حمایت می‌شوند، خانواده‌ها توانمند می‌گردند،

and teachers' jobs just become that much easier.

و کار معلمان بسیار آسان‌تر می‌شود.

The school environment and community thrives with people from all backgrounds.

محیط مدرسه و جامعه با وجود افراد از تمام زمینه‌ها و طبقات رشد می‌کند.

Even the system itself benefits.

حتی خود سیستم هم سود می‌برد.

Last year, the US spent nearly 700 billion dollars

سال گذشته، ایالات متحده نزدیک به ۷۰۰ میلیارد دلار

on school-aged education.

برای آموزش مقطع ابتدایی هزینه کرد.

So imagine if you can increase the return on that investment,

بنابراین تصور کنید که بتوانید بازده آن سرمایه‌گذاری را حتی به مقدار بسیار جزئی

even just a little bit,

by connecting schools to engage with all families.

با اتصال مدارس برای تعامل با همه‌ی خانواده‌ها، افزایش دهید.

And we should.

و باید این کار را بکنیم.

It's literally a no-brainer.

این به معنی واقعی کلمه، بدیهی است.

But actually, there's something much bigger here

اما در واقع، چیزی بسیار بزرگتر از نمره‌های دانش‌آموزان این‌جا وجود دارد.

than student grades.

Education goes beyond economic growth,

آموزش فراتر از رشد اقتصادی است،

and our goal goes beyond the classroom.

و هدف ما فراتر از کلاس درس است.

Schools are a funnel to the real world.

مدارس قیفی به دنیای واقعی هستند.

Public education makes citizens.

آموزش دولتی شهروندان را می‌سازد.

And in creating the next generation of citizens,

و در ایجاد نسل بعدی شهروندان،

we cannot be leaving behind four out of five children

نمی‌توانیم از هر پنج کودک، چهار نفر یا خانواده‌های آن‌ها را جا بگذاریم.

or their families.

If we continue to pick and choose who the system engages with

اگر ما نسل به نسل به انتخاب و گزینش افرادی که سیستم آن‌ها را مشارکت می‌دهد ادامه دهیم

generation after generation, like we do now,

مانند آنچه الان داریم انجام می‌دهیم،

we will not be left with a community, a civil society

یک جامعه‌، یک نظام اجتماعی متمدن و یا حتی یک دموکراسی پویا برایمان باقی نخواهد ماند.

or even a functioning democracy.

Our collective well-being starts with inclusive schools

رفاه جمعی ما با مدارس شامل‌شونده

and helping every child realize their endless potential.

و کمک به تمام کودکان برای احقاق پتانسیل بی‌پایان خود شروع می‌شود.

So our hope is that one day,

بنابراین امید ما این است که یک روز،

all underserved and immigrant children and their families

تمام کودکان محروم و مهاجر و خانواده‌های آن‌ها

will feel that they belong in the education system.

احساس کنند که به سیستم آموزشی تعلق دارند.

Our dream is that one day, they'll feel included

رویای ما این است که یک روز، آن‌ها احساس کنند مشارکت داده می‌شوند

in the very communities that they're expected to build.

در همان جوامعی که از آن‌ها انتظار می‌رود بسازند.

Thank you.

متشکرم.

(Cheers and applause)

(صدای تحسین و تشویق)