Adam Grant: How to stop languishing and start finding flow | TED

Translator: Tina Hajbabaee Reviewer: shirin etebar

I know you all have long to-do lists,

می‌دانم که همه‌ی شما لیست‌های بلند بالایی از کار‌هایی که باید انجام شود دارید،

but I hate wasting time so much that I have a to-don't list.

اما من آنقدر از هدر دادن وقتم متنفرم که لیست «چه کاری نباید انجام دهم» دارم.

Don't scroll on social media,

شبکه‌های اجتماعی را بالا و پایین نکنم،

don't check my phone in bed

موبایلم را در تخت چک نکنم

and don't turn on the TV

و تلویزیون را روشن نکنم

unless I already know what I want to watch.

مگر اینکه از قبل بدانم چه برنامه‌ای می‌خواهم تماشا کنم.

But last year I found myself breaking all of those rules.

اما سال گذشته تمام این قوانین را زیر پا گذاشتم.

I was staying up way past midnight,

تا نصف شب بیدار می‌ماندم،

خبر‌های بد را زیر و رو می‌کردم،

doomscrolling,

playing endless games of online Scrabble

بازی‌های بی‌‍پایان جورچین کلمات را انجام می‌دادم

and bingeing entire seasons of TV shows that weren't even good.

و شروع می‌کردم به دیدن تمام فصول برنامه‌های تلویزیونی که حتی خوب هم نبودند.

The next morning I'd wake up in a daze

صبح روز بعد با گیجی از خواب بلند می‌شدم

and swear, "Tonight in bed by 10:00."

و قسم می‌خوردم، «امشب ساعت ۱۰ می‌خوابم.»

But it kept happening night after night for weeks.

اما این برای هفته‌ها هرشب اتفاق می‌افتاد

What was I thinking?

چه فکری می‌کردم؟

As an organizational psychologist,

به عنوان یک روانشناس سازمانی،

I have spent my whole career studying motivation,

کل کارم را صرف مطالعه‌ی انگیزه کردم،

so it really bothers me when I can't explain my own behavior.

پس خیلی اذیتم می‌کند وقتی نمی‌توانم رفتار خودم را توضیح بدهم.

I wasn't depressed. I still had hope. Wasn't burned out, had energy.

من افسرده نبودم. هنوز امید داشتم. خسته نبودم، انرژی داشتم.

Wasn't lonely, I was with my family.

تنها نبودم، خانواده‌ام را کنارم داشتم.

I just felt a little bit aimless and a little bit joyless.

فقط کمی احساس بی‌هدفی و غمگینی می‌کردم.

Eventually, I remembered there's a name for that feeling:

در نهایت، یادم افتاد که برای این حس اسمی وجود دارد:

languishing.

بی‌حال شدن.

Languishing as a sense of emptiness, stagnation and ennui.

بی‌حال بودن احساسِ تهی بودن، رکود و خستگی است.

It was coined by a sociologist Corey Keyes

این کلمه را روان‌شناس، کُری کیز، ابداع کرده

and immortalized by a philosopher, Mariah Carey.

و فیلسوف! ماریا کری جاودانه کرده است.

(Laughter)

(خنده)

When you're languishing, it just feels like you're muddling through your days,

زمانی که بی‌حال هستید، انگار که کورمال کورمال روز‌هایتان را می‌گذرانید،

looking at your life through a foggy windshield.

به زندگی‌تان از شیشه‌ی ماشین مه گرفته‌ای نگاه می‌کنید.

So I'm curious how many of you have felt like that over the past few months.

کنجکاوم بدانم چند نفر از شما همین حس را در چند ماه گذشته داشتید.

OK, those of you who didn't have the energy to raise your hands --

خب، آن‌هایی که حال نداشتید دستتان را بالا ببرید --

(Laughter)

(خنده)

you might be languishing right now.

شما ممکن است همین الان دچار بی‌حالی شده باشید.

And you over here who didn't laugh, you're definitely languishing.

و شمایی که نخندیدید، قطعا به بی‌حالی مبتلایید.

Strangely enough --

خیلی عجیبه --

[How are you feeling today? Meh. Meh. Meh.]

[ امروز حالت چطوره؟ هی. هی.(بی‌تفاوت بودن)]

(Laughter)

(خنده)

Some of you passed the quiz.

بعضی از شما این آزمون را گذراندید.

Strangely enough, what rescued me from that feeling was playing Mario Kart.

خیلی عجیب است، که چیزی که مرا از این حس نجات داد بازی ماریو کارت بود.

But let's back up for a second.

اما اجازه بدید چند لحظه‌ای به عقب برگردیم.

In the early days of covid,

در روز‌های اولیه‌ی کووید،

a lot of us were struggling with fear, grief and isolation.

خیلی از ما با ترس، سوگ و تنهایی دست و پنجه نرم کردیم.

But as the pandemic dragged on with no end in sight,

اما همینطور که پاندمی بدون نشانه‌ای از پایان ادامه یافت،

our acute anguish gave way to chronic languish.

نگرانی حاد جایش را به بی‌حالی مزمن داد.

We were all living in “Groundhog Day.”

همه‌ی ما در «روز موش خرما» به سر می‌بردیم.

It felt like the whole world was stagnating.

انگار که همه‌ی جهان بی‌حرکت شده بود.

So I wrote an article to put languishing on the map.

پس من مقاله‌ای نوشتم تا بی‌حالی را بشناسانم.

I called it "the neglected middle child of mental health"

اسمش را گذاشتم «بچه‌ی وسطیِ مورد غفلت واقع شده‌ی سلامت روان»

and I suggested it might be the dominant emotion of our time.

و توصیه کردم که این ممکن است احساس غالبِ این روز‌هایمان باشد.

And soon it was everywhere.

و خیلی زود همه جا پخش شد.

I was seeing it all over the media,

در همه‌ی شبکه‌های اجتماعی می‌دیدمش،

being discussed by celebrities, by royalty.

که توسط سلبریتی‌ها و خانواده‌ی سلطنتی به بحث گذاشته می‌شد.

I've never seen people so excited

هیچ وقت مردم را انقدر هیجان زده ندیده بودم

to talk about their utter lack of excitement.

که در مورد فقدان مطلق هیجان خود حرف بزنند.

(Laughter)

(خنده)

And --

و --

I think --

فکر می‌کنم --

I think that naming languishing

فکر می‌کنم نامگذاری بی‌حالی

helped people make sense of some puzzling experiences.

به مردم کمک کرد که دلیل و منطقی برای احساسات گیج‌کننده‌ی خود پیدا کنند.

Why even after getting vaccinated

چرا حتی بعد از واکسینه شدن

people were having trouble looking forward to the rest of the year.

مردم هنوز با گذراندن بقیه‌ی سال مشکل داشتند.

Why when "National Treasure" came on TV,

چرا وقتی فیلم «گنجینه‌ی ملی» به نمایش درآمد،

my wife already knew all the words by heart.

همسرم همه‌ی کلماتش را از حفظ بلد بود.

And why I was staying up way too late,

و چرا من تا دیر وقت بیدار می‌ماندم،

falling victim to what's known as revenge bedtime procrastination.

و تحت تاثیر چیزی قرار می‌گرفتم که به آن انتقام از زمان با تعویق وقت خواب می‌گویند.

(Laughter)

(خنده)

We were looking for bliss in a blah day and purpose in a perpetual pandemic.

ما به دنبال سعادت در روزی ملال‌آور و هدف در پاندمی جاودانه بودیم.

But languishing is not unique to a pandemic.

اما بی‌حالی فقط مختص پاندمی نیست.

It's part of the human condition.

بی‌حالی جزئی از حال و احوال آدمیزاد است.

Two decades of research show that languishing can disrupt your focus

۲۰ سال تحقیق نشان می‌دهد که بی‌حالی می‌تواند مانع تمرکزتان شود

and dampen your motivation.

و انگیزه‌تان را کم کند.

It's also a risk factor for depression

بی‌حالی همچنین عامل خطرناک افسردگی است

because languishing often lurks below the surface.

چون بی‌حالی در اغلب اوقات پشت پرده پنهان است.

You might not notice when your drive is dwindling

ممکن است زمان‌هایی که انرژی‌تان کم می‌شود متوجه‌اش نشوید

or your delight is dulling

یا بی دل و دماغ می‌شوید

You’re indifferent to your own indifference,

شما نسبت به بی‌تفاوتی‌هایتان بی‌تفاوت می‌شوید،

which means you don't seek help

که این یعنی کمک نمی‌گیرید

and you might not even do anything to help yourself.

و حتی ممکن است هیچ کاری در جهت کمک به خود انجام ندهید.

Meh.

هی.

Languishing isn't just hard to spot, though.

اگرچه، فقط تشخیص بی‌حالی نیست که سخت است.

In many cultures, it's hard to talk about, too.

در خیلی از فرهنگ‌ها صحبت کردن درمورد آن هم سخت است.

When people ask, "How are you?,"

وقتی مردم می‌پرسند، «حالت چطوره؟»

you're expected to say, "Great!"

از شما انتظار می‌رود که بگویی، «عالی‌ام!»

or "Living my best life."

یا بگویی «زندگی فوق‌العاده‌ام را می‌گذرانم.»

That's called toxic positivity.

به این می‌گویند مثبت‌نگری سمی.

(Laughter)

(خنده)

It's the pressure that we face to be optimistic and upbeat at all times.

تحت فشاریم که همیشه خوشبین و سرحال باشیم.

If you say, "You know, I'm just OK,"

اگر بگویی، «می‌دانی، بد نیستم،»

then people might encourage you to look on the bright side

آن وقت احتمالا مردم تشویقت می‌کنند که نیمه‌ی پر لیوان را ببینی

or count your blessings,

یا نعمت‌هایی که داری را بشماری،

which isn't just annoying.

که فقط اذیت‌کننده نیست.

It can actually be bad advice.

درواقع می‌تواند یه نصیحت بد تلقی شود.

Can I get two volunteers?

می‌توانم دوتا داوطلب داشته باشم؟

I will cold-call if I have to, don't all jump at once.

اگه مجبور بشم خودم صدا می‌کنم، چقدر داوطلب، یکی یکی.

OK, right over here.

خب، شما.

You can come up to a mic

می‌توانید بیایید پشت میکروفن

and can I get another volunteer right over there, up to this mic, please.

و می‌توانم یک داوطلب هم از این طرف داشته باشم، پشت این میکروفن، لطفا.

A round of applause for our two volunteers.

دو داوطلب‌مان را تشویق کنید.

(Applause)

(تشویق)

Hi, what's your name?

سلام، اسم شما چیه؟

Martin: Martin.

مارتین: مارتین.

Adam Grant: Thank you.

آدام گرنت: ممنونم.

Can you tell us three good things about your life, please?

می‌توانی سه چیز خوب در مورد زندگی‌ات بگویی؟

Martin: I’m married and I’m healthy and I’m happy.

مارتین: متاهلم و سالمم و خوشحال.

AG: All right, I’m glad the marriage came in first.

آ.گ: خیلی خب، خوشحالم که به ازدواجت اول از همه اشاره کردی.

Well done. OK, over here. What’s your name?

آفرین. خب، این طرف. اسم شما چیه؟

Lee: Lee.

لی: لی.

AG: Lee, can you tell us 42 good things about your life?

آ.گ: لی، می‌توانی ۴۲ چیز خوب در مورد زندگی‌ات به ما بگویی؟

Lee: My cat Titchypoo, my dog Enzo.

لی: گربه‌ام تیچیپو، سگم انزو.

And so my wife, Jazz.

و همسرم، جَز.

AG: Third behind the dog and the cat.

آ.گ: مورد سوم بعد از سگ و گربه.

(Laughter)

(خنده)

Well played.

خوب بود.

Lee: My children, Indio and Walter,

لی: فرزندانم، ایندو و والتر،

Manchester United Football Club,

باشگاه فوتبال منچستر یونایتد،

my friends, TED.

دوستانم، TED.

AG: TED coming in at ringing eighth.

آ.گ: TED را در رده‌ی هشتم آوردی.

Lee: TED is very high, TED is very high.

لی: TED جایگاه بسیار بالایی دارد.

The poetry of C.S. Lewis, E.E. Cummings, Dylan Thomas.

اشعار سی.اس لویس، ای.ای. کامینگز، دیلان توماس.

AG: You want to name all the poets you’ve ever heard of?

آ.گ: می‌خواهی همه‌ی شاعر‌هایی که می‌شناسی را نام ببری؟

Alright, Lee, thank you.

خیلی خب، لی، ممنونم.

We’re going to pause you there.

می‌خواهیم همینجا متوقفت کنیم.

Round of applause. Thank you both.

تشویق‌شان کنید. ممنون از هردوی شما.

(Applause)

(تشویق)

So for a long time, I assumed that people in Lee's position

خب برای مدت‌ها من تصور می‌کردم که آدم‌هایی که در وضعیت لی هستند

were going to be happier than Martin.

خوشحال تر از مارتین خواهند بود.

But when I ran the experiment, I found the exact opposite.

اما زمانی که تحقیقی انجام دادم، دقیقا خلاف آن را مشاهده کردم.

That people who are randomly assigned to count more blessings,

آدم‌هایی که اتفاقی انتخاب شده بودند تا نعمت‌های بیشتری را بشمارند،

are actually, on average, less happy

درواقع، به طور متوسط، کمتر خوشحال هستند

because you start to run out of things to be optimistic about.

چون کم کم در پیدا کردن چیز‌هایی که درموردش خوشبین باشند کم می‌آورند.

And if you don't know that many poets ...

و اگر به این اندازه شاعر نشناسید...

(Laughter)

(خنده)

The harder it is to find good things about your life,

هرچه‌قدر سخت‌تر چیز‌های خوب در مورد زندگی‌تان پیدا کنید،

the more you feel like, well, maybe my life isn't that good.

بیشتر احساس می‌کنید که، خب، شاید زندگی من آنقدر‌ها هم خوب نیست.

In the early days of the pandemic,

در روز‌های اولیه‌ی پاندمی،

researchers found that the best predictor of well-being was not optimism.

محققان پی بردند که بهترین پیشگوی سلامتی خوشبینی نبود.

It was flow.

تچان بود.

Flow is that feeling of being in the zone,

تچان یا حس غرقگی احساسِ بودن در حال است،

coined by the psychologist Mihály Csíkszentmihályi.

که توسط روانشناس، میهای چیکسنمیهای ابداع شده‌ است.

It's that state of total absorption in an activity.

تچان وضعیتی است که در فعالیتی کاملا غرق می‌شوید.

For you, it might be cooking or running or gardening

برای شما، ممکن است آشپزی یا دویدن یا باغبانی باشد

where you lose track of time

موقعیتی که گذر زمان از دستتان در برود

and you might even lose your sense of self.

و ممکن است حتی خودتان را هم از یاد ببرید.

Flow is the appeal of a Netflix binge

تچان، غرق شدن در تماشای نتفلیکس است

because you get transported into a different world

چون شما به دنیای دیگری منتقل می‌شوید

and immersed in a story.

و غرق یک داستان می‌شوید.

But bingeing is a temporary escape from languishing, not a cure.

اما غرق شدن یک راه فرار موقتی از بی‌حالی است، درمان نیست.

At best, it leaves you with a bunch of asymmetric relationships.

در بهترین حالت، این حالت شما را با ارتباطاتی نامتوازن تنها می‌گذارد.

You might love hanging out with your friends:

ممکن است عاشق این باشید که با دوستانتان وقت بگذرانید:

Chandler,

چندلر،

Arya,

آریا،

Dwight,

دووایت،

Buffy -- Buffy, anyone? --

بافی -- بافی، کسی هست؟ --

(Laughter)

(خنده)

Joe Exotic,

جو اگزاتیک،

Peppa Pig.

پِپا پیگ.

(Whispers) But they don't know you exist.

(زمزمه) اما نمی‌دانند که اصلا وجود دارید.

Bingeing is passive engagement in a fictional world,

زیاده‌روی سرگرمی منفعلانه در یک سرزمین افسانه‌ای است،

peak flow depends on active participation

حداکثرِ تچان بستگی به مشارکت فعالانه

in the real world,

در زندگی واقعی دارد،

which is why I was so surprised to find my flow

به همین دلیل بود که از پیدا کردن حالت تچان خودم شگفت‌زده شدم

while driving a cartoon car in a Nintendo game.

که راندن ماشین کارتونی در بازی نینتندو بود.

When the pandemic first started,

اوایل، زمانی که پاندمی شروع شد،

all three of our kids were at home in online school,

هر سه فرزندمان در خانه مشغول کلاس‌های آنلاین بودند،

and that lasted for a full year.

و این تا کل سال ادامه پیدا کرد.

It was not easy.

راحت نبود.

One day we found this on our six-year-old's report card.

یک روز این را در کارنامه‌ی بچه‌ی شش ساله‌مان پیدا کردیم.

[can independently mute and unmute himself when requested to do so]

[ می‌تواند با اراده‌ی خود صدای خودش را قطع و وصل کند زمانی که ازش خواسته می‌شود]

(Laughter)

(خنده)

You know, I know some adults who still haven't figured that out yet,

می‌دانید، من بزرگسالانی را می‌شناسم که هنوز از این قضیه سر درنیاوردند،

not just online, but in real life, too.

نه تنها در دنیای مجازی، بلکه حتی در زندگی واقعی.

So I guess we had that to celebrate.

پس گمان کنم باید این موضوع را جشن بگیریم.

But like many of you, we were isolated from extended family.

اما مثل خیلی از شما، ما هم از خانواده‌هایمان دور شدیم.

My sister was halfway across the country.

خواهرم آن سر دنیا بود.

And one day we were reminiscing about how much we love playing Mario Kart

و یک روز یاد خاطرات کردیم که چقدر عاشق بازی ماریو کارت بودیم

as we were kids.

زمانی که بچه بودیم.

And she said, "Well, we could all play together online now."

و گفت، «خب، می‌توانیم الان همه باهم آنلاین بازی کنیم.»

Why don't we start a family game?

چرا یک بازی خانوادگی راه نندازیم؟

And soon we were playing every day

و خیلی زود ما هر روز بازی می‌کردیم

with a video call running at the same time.

همزمان با گرفتن تماس تصویری.

And after a couple of weeks I stopped feeling so blah.

و بعد از چند هفته، دیگر احساس بی‌حالی نمی‌کردم.

I was living zen in the art of Mario Kart.

به لطف ماریو کارت با آرامش زندگی می‌کردم.

(Laughter)

(خنده)

In the morning our kids were waking up, asking what time we would play.

صبح بچه‌ها از خواب بیدار می‌شدند و می‌پرسیدند که چه موقع قرار است بازی کنیم.

They were excited.

خیلی هیجان زده بودند.

And they loved it when I would gloat about an impending victory,

و عاشق وقتی بودند که نگاه پیروزمندانه‌ای می‌کردم،

only to be bombed by a flying blue shell

تا وقتی که به وسیله‌ی خمپاره‌ی آبی رنگ بمباران شوم

and then just sit there watching all three of our kids

و بعد بنشینم و به سه فرزندم نگاه کنم

drive past me to the finish line in tiny go-carts.

که با ماشین‌های کوچکشان از من رد می‌شوند و به خط پایان می‌رسند.

We had so much fun that we started a new Saturday night tradition

انقدر به ما خوش گذشت که یک رسم جدید برای شنبه شب‌ها شروع کردیم

after the kids were asleep.

بعد از اینکه بچه‌ها خوابشون می‌برد.

Adult Mario Kart.

ماریو کارت بزرگسالان.

(Laughter)

(خنده)

So after reflecting on that experience,

بعد از تفکر روی این تجربه،

I'm proud to present to you for the first time

مفتخرم برای اولین بار به شما

my Mario Kart theory of peak flow.

تئوری ماریو کارتم را برای به حداکثر رساندن تچان معرفی کنم.

It has three conditions: mastery, mindfulness and mattering.

سه مرحله دارد: مهارت، توجه و اهمیت دادن.

Let's start with mastery.

با مهارت شروع می‌کنیم.

Mastery is something

مهارت چیزی است که

a lot of us have been having a hard time finding lately.

خیلی از ما این روز‌ها در پیدا کردنش زمان سختی را سپری کردیم.

(Laughter)

(خنده)

Psychologists find that at work

روان‌شناسان دریافتند که در محل کار

the strongest factor in daily motivation and joy

قوی‌ترین عامل در ایجاد انگیزه‌ی روزانه و شادی

is a sense of progress.

احساس ترقی و پیشرفت است.

We find that our happiness depends in Western cultures

پی بردیم که در فرهنگ غربی خوشحالی ما بستگی دارد به اینکه

more on how our projects are going today than how they went yesterday.

«امروز» پروژه‌هایمان چطور پیش می‌روند تا اینکه «دیروز» چطور پیش رفتند.

That's why Nike says, "Just do it."

به همین دلیل است که نایک می‌گوید، «انجامش بده»

I guess if Nike had been started in a more past-focused country like China,

به گمانم اگر نایک در یک کشور گذشته‌نگر مانند چین شروع به کار می‌کرد

their slogan would be, "Just did it."

شعارشان «انجامش دادم» می‌شد.

If languishing is stagnation, flow involves momentum.

اگر بی‌حالی رکود است، تچان شامل حرکت است.

But mastery does not have to be a big accomplishment,

اما مهارت حتما نباید یک دستاورد بزرگ باشد،

it can be small wins.

می‌تواند بُرد‌های کوچک باشد.

Small wins explain why I was drawn to online Scrabble

برد‌های کوچک نشان می‌دهند که چرا من غرق بازی آنلاین جورچین کلمات شده بودم

for the rush of playing a seven-letter word.

تا سریع کلمه‌ی هفت حرفی را پر کنم.

Small wins makes sense of why so many people were thrilled

برد‌های کوچک به ما می‌فهمانند که چرا مردم ذوق می‌کنند

to bake their first loaf of sourdough bread.

از اینکه برای اولین بار نان پختند.

And small wins explain why one engineer spent an entire afternoon

و برد‌های کوچک روشن می‌کنند که چرا یک مهندس کل بعد از ظهر را

mastering the art of stacking M&M's on top of each other.

صرف کسب هنر چیدن اِم اَند اِم‌ها روی هم کرده است.

Take a look.

ببینید.

(Video) This is going to be harder than I thought.

(ویدئو) سخت‌تر از چیزیست که فکر می‌کردم.

Oh!

وای!

Oh!

وای!

Five M&Ms! Five M&Ms!

پنج تا اِم اند اِم! پنج تا اِم اند اِم!

(Laughter)

(خنده)

AG: Turns out that was a world record.

آ.گ: بعداً معلوم شد که یک رکورد جهانی بود.

(Laughter)

(خنده)

That kind of mastery depends on a second condition for flow,

نوع مهارت به دومین مرحله‌ی تچان بستگی دارد،

mindfulness.

ذهن آگاهی.

Focusing your full attention on a single task,

تمام تمرکزتان را روی یک کار قرار دهید،

not something a lot of us are doing that much these days.

نه کاری که خیلی از ما این روز‌ها انجام می‌دهیم.

[Are you OK? You’re barely paying attention to your book, phone, show ... ]

[حالت خوبه؟ به سختی به کتابت، موبایلت، برنامه]

[ ... laptop and the crossword you started ten minutes ago.]

[لپ تاپ و جدولی که ده دقیقه پیش شروعش کردی، توجه می‌کنی.]

There's evidence that on average, people are checking emails 74 times a day,

اثبات شده است که به طور میانگین، مردم ایمیل‌هایشان را ۷۴ بار در روز چک می‌کنند،

switching tasks every 10 minutes,

هر ۱۰ دقیقه از این کار به آن کار می‌پرند،

and that creates what's been called time confetti,

و این باعث چیزی به نام کاغذرنگی‌هایی از جنس زمان می‌شود،

where we take what could be meaningful moments of our lives

که یعنی ما لحظه‌های هدفمند زندگی‌مان را می‌گیریم

and we shred them

و آنها را خُرد کرده

into increasingly tiny, useless pieces.

و به ذره‌هایی کوچک و به دردنخور تبدیل می‌کنیم.

Time confetti is an enemy of both energy and of excellence.

این کاغذرنگی‌ها هم دشمن انرژی و هم دشمن تعالی ما هستند.

If we want to find flow, we need better boundaries.

اگر می‌خواهیم جریان را به دست آوریم، به مرز‌های مشخصی نیاز داریم.

[It keeps me from looking at my phone every two seconds.]

[ این امر نمی‌گذارد که هر دو ثانیه به گوشی‌ام نگاه کنم]

(Laughter)

(خنده)

When I think about boundaries,

وقتی به حد و حدود فکر می‌کنم،

I think of an experiment by organizational scholar Leslie Perlow.

یاد آزمایشی می‌افتم که توسط محقق سازمانی لزلی پرلو انجام شد.

She went to a Fortune 500 company and she tested a quiet time policy.

او به ۵۰۰ شرکت برتر رفت و سیاست زمان آرامش را پیاده کرد.

No interruptions three mornings a week before noon.

بدون هیچ حواس‌پرتی‌ای سه روز در هفته صبح تا ظهر.

On average, engineers spiked in productivity.

به طور میانگین، مهندسان بهره‌وری خیلی بالایی داشتند.

47 percent of them were more productive than usual.

۴۷ درصد از آن‌ها بهره‌وری بالاتری نسبت به قبل داشتند.

But the best part is that when the company made quiet time official policy,

اما بهترین قسمتش این است که وقتی شرکت سیاست زمان آرامش را پیاده کرد،

they had 65 percent above average productivity.

۶۵ درصد بیشتر از حد متوسط بهره‌وری داشتند.

I don't think there's anything magical

فکر نکنم در اینجا اتفاق جادویی‌ای

about Tuesday, Thursday, Friday before noon.

در مورد سه‌شنبه، پنجشنبه و جمعه قبل از ظهر افتاده باشد.

The lesson here is that we need to treat uninterrupted blocks of time

درسی که می‌توان گرفت این است که باید با زمان‌ بی‌وقفه خود طوری رفتار کنیم

as treasures to guard.

انگار که گنجینه‌ای است که باید از آن مراقبت کرد.

Now, mastery and mindfulness will get you to flow,

حالا، مهارت و توجه شما را به جریان می‌رسانند،

but there's a third condition that turns it into a peak experience.

اما مرحله‌ی سومی هم وجود دارد که این تجربه را به اوج می‌رساند.

Mattering. Knowing that you make a difference to other people.

اهمیت. دانستن اینکه شما در زندگی افراد دیگر تفاوت ایجاد می‌کنید.

اوایل شروع کارم، روی تماس‌گیرندگانی که جذب سرمایه می‌کردند تحقیق می‌کردم

Early in my career, I was studying fundraising callers

who were trying to bring in alumni donations to a university,

کسانی که تلاش می‌کردند مبالغي را برای فارغ‌التحصیلان جمع‌آوری کنند،

and I knew they were languishing when I saw this sign posted on their wall.

و من می‌دانستم که آنها دچار بی‌حالی شده‌اند وقتی این نوشته را روی دیوار دیدم.

[Doing a good job here is like wetting your pants in a dark suit]

[در اینجا انجام کاری خوب مثل این است که در یک کت و شلوار تیره شلوارت را خیس کنی]

[You get a warm feeling but no one else notices]

[تو گرمی‌اش را احساس می‌کنی اما هیچ کس دیگری متوجه آن نمی‌شود]

(Laughter)

(خنده)

I wanted to study how to show them that their work mattered.

می‌خواستم تحقیق کنم كه چطور می‌توانم به آنها نشان دهم کارشان بااهمیت است.

So I designed a series of experiments

پس چند آزمایش ترتیب دادم

and over the next month, one group of callers on average

و در طول ماه پیش رو، یک گروه از تماس‌گیرندگان به طور میانگین

more than doubled in weekly time on the phone

بیشتر از دو برابر وقت هفتگی خود را صرف تلفن کردند

and nearly tripled in weekly revenue.

و به میزان سه برابر نیز به درآمد هفتگی آن‌ها اضافه شد.

What moved the needle was randomly assigning them to meet one student

و تغییری که رخ داد این بود که به صورت تصادفی باید با دانشجویی ملاقات می‌کردند

whose scholarship had been funded by their work.

که با کمک کار آنها توانسته بود بورسیه تحصیلی بگیرد.

Now, instead of focusing on the monotonous process of making calls,

حالا، به جای تمرکز بر روند خسته‌کننده‌ی تماس گرفتن،

they were absorbed in a meaningful purpose of helping to fund tuition.

آنها مجذوب هدف پرمعنای کمک به جمع‌آوری سرمایه برای پرداخت شهریه شدند.

So think about the people who would be worse off if your job didn't exist.

پس به کسانی فکر کنید که اگر کار شما نبود در وضع بدتری بودند.

Those are the people who make your work matter.

آنها همان کسانی هستند که باعث می‌شوند کارتان اهمیت پیدا کند.

You need to know their names, their faces and their stories,

باید اسم‌هایشان، قیافه‌هایشان و داستان‌هایشان را بدانید،

and you can find flow in projects that benefit them.

و شما می‌توانید جریان را در کارهایی که به آنها نفع می‌رساند، پیدا کنید.

This all explains why Mario Kart was such a great experience for me.

همین، روشن می‌کند که چرا ماریو کارت تجربه‌ی خیلی خوبی برای من بود.

It gave me a feeling of mastery,

به من احساس تسلط می‌داد،

the sweet satisfaction of a perfectly placed banana peel

احساس شیرین رضایت از پوست موزی که دقیقا جایی افتاده

for my sister to slip on.

که خواهرم روی آن لیز بخورد و بیفتد.

It required mindfulness too.

این بازی به توجه هم نیاز دارد.

My brother-in-law was the best player.

برادرِ همسرم بهترین بازیکن بود.

Beating him demanded total concentration,

شکست دادن او تمرکز کاملی را می‌طلبید،

especially when my kids were ganging up with him against me.

مخصوصا وقتی بچه‌هایم با او علیه من دست به یکی می‌کردند.

And it wasn't just a game. It mattered.

و این فقط یک بازی نبود. اهمیت داشت.

Over the past year, we've all felt helpless in one way or another.

در طول سال گذشته، همه‌ی ما به طُرق مختلف احساس درماندگی داشتیم.

من درمانده بودم از اینکه نمی‌توانم کووید را از بین ببرم.

I felt helpless to fix covid.

I couldn't even do that much to make online school better.

حتی کار زیادی در جهت بهتر کردن مدارس آنلاین از دستم برنمی‌آمد.

And I'm a teacher.

درحالی که یک معلم هستم.

But in Mario Kart, I felt helpful.

اما در بازی ماریو کارت، احساس امیدواری داشتم.

I was able to give my kids something to look forward to

قادر بودم برای فرزندانم چیزی را فراهم کنم که مشتاقانه منتظرش باشند

when we couldn't go anywhere.

زمانی که نمی‌توانستیم جایی برویم.

I was able to keep my family close when we were far apart.

قادر بودم خانواده‌ام را نزدیک به هم نگه دارم زمانی که از هم دور بودیم.

We normally think of flow as an individual experience.

ما معمولا به جریان به عنوان تجربه‌ای فردی نگاه می‌کنیم.

But playing Nintendo, we were all immersed together.

اما با انجام بازی نینتندو، همه‌ی ما غرق انجام یک فعالیت شده بودیم.

And although we don't play daily anymore,

و با اینکه ما هرروز این بازی را انجام نمی‌دهیم،

I feel closer to my sister and my brother-in-law

اما احساس نزدیکی بیشتری با خواهرم و برادرِ همسرم دارم

than I ever had before.

بیشتر از قبل.

I learned that love is not the frequency of communication,

یاد گرفته‌ام که عشق تناوب و تکرار ارتباط نیست،

it's the depth of connections.

عشق، عمق ارتباطات است.

I also realized that the antidote to languishing

همینطور پی برده‌ام که پادزهر بی‌حالی

does not have to be something productive,

حتما نباید چیزی نوآورانه باشد،

it can be something joyful.

می‌تواند چیزی لذت بخش باشد.

Our peak moments of flow are having fun with the people we love,

بیشترین حد جریان زمانی‌ست که با آدم‌هایی که دوستشان داریم خوش می‌گذرانیم،

which is now a daily task on my to-do list.

که درحال حاضر در لیست کارهایی که باید انجام دهم، یک کار روزانه است.

So what's your version of Mario Kart?

خب نسخه‌ی شما از ماریو کارت چیست؟

Where do you find mastery and mindfulness with the people who matter to you?

در کجا مهارت و توجه را با افرادی که برایتان مهمند پیدا می‌کنید؟

I think we need to rethink our understanding

به نظرم باید در دانسته‌های خود درمورد

of mental health and well-being.

سلامت روان و تندرستی تجدید نظر کنیم.

Not depressed doesn't mean you're not struggling.

افسرده نبودن به این معنی نیست که دست و پا نمی‌زنیم.

Not burned out

خسته نبودن

doesn't mean you're fired up.

به این معنی نیست که سرحال هستی.

When someone says, "How are you?,"

وقتی کسی می‌گوید، «حالت چطوره؟»

it's OK to say, "Honestly, I'm languishing."

اشکالی ندارد اگر بگویی، «صادقانه، بی‌حالم.»

Or if you can only muster one syllable,

یا اگر فقط می‌توانی یک کلمه را به زبان بیاوری،

"Meh."

«هی.»

(Laughter)

(خنده)

And when you're ready, you can start finding the flow

و هروقت آماده‌اید، می‌توانید جریان را پیدا کنید

that lights a path out of the void.

که راه رهایی از پوچی را برای شما روشن می‌کند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)