How adaptive clothing empowers people with disabilities | Mindy Scheier

Translator: Rasoul Htm Reviewer: Leila Ataei

I love fashion.

من عاشق مد هستم.

I actually go to bed every night thinking about what I'm going to wear

در واقع هرشب با این فکر که فردا چه بپوشم

به رختخواب می‌روم.

the next day.

Clothing transforms me,

نحوه لباس پوشیدن من را دگرگون می‌کند،

defines me,

شخصیت من را تعریف می‌کند،

gives me confidence.

به من اعتماد به نفس می‌بخشد.

You may not feel the same way about fashion,

شاید شما چنین حسی به مد نداشته باشید،

but I bet you have a favorite T-shirt or a pair of jeans that transforms you --

اما شرط می‌بندم که تی‌شرت یا شلوار جین محبوبی دارید که تغییرتان می‌دهد،

makes you feel good,

به شما حس خوبی می‌بخشد،

makes you feel confident,

به شما اعتماد به نفس می‌بخشد،

makes you feel like you.

این که خودتان هستید.

When I was younger,

وقتی جوان‌تر بودم،

I wanted to be Betsey Johnson.

می‌خواستم مثل بتسی جانسون باشم.

I thought we were kindred, crazy-hair spirits together.

فکر می‌کردم ما یک روحیم در دو بدن، با موهای عجیب و غریب.

I did go to fashion design,

من وارد طراحی مد شدم،

I worked in the industry for years

و سال‌ها در این صنعت کار کردم

and loved it.

و عاشق این کار بودم.

I married,

من ازدواج کردم،

I had three kids.

سه فرزند به دنيا آوردم.

But life can be heartbreakingly ironic.

اما زندگی می‌تواند به طرز غم‌انگیزی مسخره باشد،

My middle child, Oliver, was born with a rare form of muscular dystrophy,

الیور فرزند دوم من، با نوع نادری از تحلیل عضلانی،

or MD.

یا MD به دنیا آمد.

MD affects his muscle strength,

این بیماری قدرت ماهیچه‌ها و سیستم ریوی او را،

his pulmonary system,

تحت تاثیر قرار می‌دهد،

distorts his body

و بدن او را نابود می‌کند

and makes everyday life more challenging than most.

و زندگی روزمره او را چالش برانگیز‌تر از همیشه می‌کند.

From the time he could walk,

از زمانیکه راه افتاد،

which wasn't until about two and a half,

یعنی از دو و نیم سالگی به بعد،

he had to wear leg braces for stability.

مجبور به استفاده از نگه‌دارنده‌های فلزی پا بود.

Because he wasn't growing appropriately,

از آنجایی که بدنش به درستی رشد نکرده بود،

he had to wear a feeding tube that was placed on his face.

مجبور بود که با لوله تغذیه‌ای که روی صورتش قرار داشت زندگی کند،

He endured stares, and so did I.

ما هر دو نگاه‌های خیره دیگران را تحمل می‌کردیم،

But my husband Greg and I told him

اما همسرم گرگ و من به او گفتیم

that no matter what,

که اهمیتی ندارد،

he was just like everybody else.

او درست مثل بقیه مردم است.

But everyday tasks for Oliver

اما هر روز

that we all take for granted

کارهای روزانه‌ای که برای ما عادی بودند

were incredibly challenging.

برای الیور چالش برانگیز می‌شدند.

That simple act of dressing yourself -- the very thing that I adore --

کار ساده‌ای مثل لباس پوشیدن که من عاشقش هستم؛

was a nightmare for him.

برای پسرم یک کابوس بود.

His form of MD does not affect his mind.

نوع بیماری او به گونه‌ای بود که بر روی مغزش تاثیر نگذاشته بود.

His brain is an A-plus,

او بسیار باهوش بود،

which means he's acutely aware of his shortcomings.

که به این معنی است که او از نا‌توانی‌هایش آگاه است.

This became very evident when he started school,

این موضوع زمانی‌که او وارد مدرسه شد خیلی آشکار شد،

and that daily act of dressing yourself was a constant reminder

و این عمل لباس پوشیدن روزانه برای او یک یادآوری روزانه بود

of what he could and could not do.

از کارهایی که می‌تواند و یا نمی‌تواند انجام دهد.

So our solution was for Oliver to wear sweatpants every day:

و راه‌حل ما برای این مشکل این بود که الیور هر روز شلوار راحتی بپوشد:

to school,

در مدرسه،

to parties,

در مهمانی‌ها،

on vacations --

در تعطیلات --

his uniform.

لباس فرم مدرسه‌.

For special occasions, he would wear proper pants.

در شرایط خاص، او شلوار رسمی و مناسب می‌پوشید.

But many times, because he couldn't manage the button and zipper,

اما اغلب اوقات، از آنجایی که نمی‌توانست با دکمه و زیپ کار کند،

I would have to take him to the men's room,

مجبور بودم که او را به دستشویی مردانه ببرم،

which was incredibly embarrassing for him

که این کار برای او و سایر مردان حاضر

and the other men that were in there.

در آنجا بسیار شرم آور بود.

But them -- I said, "Oh, please. There's nothing I haven't seen before."

اما من به آنها می‌گفتم: اوه، ببخشید، چیزی اینجا نیست که تا حالا ندیده باشم.

(Laughter)

(خنده حضار)

For years we muddled through.

ما سال‌ها گیج و سردرگم بودیم.

But when Oliver was in third grade,

اما وقتی الیور به کلاس سوم رفت،

I found out he was more like me than I ever imagined.

فهمیدم که او بیش از آنچه تصور می‌کردم به من شباهت دارد.

Oliver, too, cared about fashion.

الیور هم مثل من، به مد اهمیت می‌داد.

He came home from school one day and said very definitively

یک روز از مدرسه به خانه آمد و با قاطعیت گفت

that he was going to wear jeans to school like everybody else gets to wear.

که می‌خواهد مانند بقیه بچه‌های مدرسه لباس جین بپوشد.

Well, I certainly couldn't go to class with him

خب من قطعا نمی‌توانستم با او به کلاس درس بروم

and take him to the boys' room,

و او را به دستشویی مردانه ببرم

but there was no way I was telling my eight-year-old

اما راهی وجود نداشت که من به پسر هشت ساله‌ام بگویم

that he couldn't wear what he wanted to wear.

او نمی‌تواند چیزی را که می‌خواهد بپوشد.

So that night,

بنابراین آن شب،

I MacGyvered the hell out of his jeans.

من با ابزارهای ساده و پیش پا افتاده شلوار جین او را درست کردم.

I remembered when I was pregnant

یادم افتاد که زمانیکه حامله بودم

and unwilling to stop wearing my own favorite pants,

و قصد نداشتم که شلوارهای جین مورد علاقه ام را کنار بگذارم،

even though I was busting out of them,

با اینکه داشتم توی آنها می‌ترکیدم،

that rubber-band trick.

از روش باند لاستیکی استفاده کردم.

You moms remember what I'm talking about?

مادرهای شما چیزی را که می‌گویم یادشان هست؟

The rubber band through the buttonhole,

نوار لاستیکی درون سوراخ دکمه

around the button and back?

که دور دکمه و پشت آن می‌پیچید؟

Instant stretch.

کشش لحظه‌ای.

So I removed the zipper

پس زیپ را جدا کردم

so he could pull it up and down on his own.

تا تنهایی بتواند شلوارش را بالا یا پایین بکشد.

I cut up the side seam of the bottom of his pants

درز جانبی انتهای شلوارش را باز کردم

to accommodate for his leg braces,

تا نگه دارنده فلزی پاهایش را در آن جا دهم،

applied Velcro --

از چسب دو طرفه استفاده کردم

hold your ears, everybody: peel and stick, mind you --

همه گوش‌هایتان را بگیرید: باز کن و بچسبان، همین؛

so that it would close around it.

و اینگونه بسته می‌شود.

When I showed Oliver my arts and crafts project,

وقتی من هنر و کاردستی‌ام را به الیور نشان دادم،

he absolutely beamed.

آشکارا خندید.

He went into school with his head held so high.

او در حالیکه سرش را بالا گرفته بود به مدرسه رفت.

Those jeans transformed him.

آن لباس‌های جین او را تغییر داده بود.

He was able to get dressed on his own,

او می‌توانست خودش لباس‌هایش را بپوشد.

he was able to go to the bathroom on his own;

او می‌توانست خودش به تنهایی به دستشویی برود؛

those jeans gave him confidence.

آن لباس‌های جین به او اعتماد به نفس بخشیده بود.

I didn't realize it at the time,

آن زمان متوجه این موضوع نشدم،

but this was my first foray into the world of adaptive clothing.

اما این اولین حجوم من به دنیای لباس پوشیدن تطبیقی بود.

Adaptive clothing is defined as clothing designed for people with disabilities,

لباس پوشیدن تطبیقی اینگونه تعریف شده است: لباس‌هایی که برای ناتوان‌ها و پیرها

the elderly

و هر کس که

and anyone who struggles with dressing themselves.

با لباس پوشیدن مشکل دارد طراحی شده‌اند.

Adaptive clothing did exist,

لباس پوشیدن تطبیقی در گذشته وجود داشت،

but it was missing that mainstream fashion component.

اما اجزاء اصلی مد را از دست داده بود.

It was very medicinal and very functional

این نوع لباس‌ها بسیار ویژگی درمانی و کاربردی داشتند

but not stylish.

اما شیک نبودند.

And that's a huge problem,

و این مشکل بزرگی بود،

because what you wear matters.

چون آنچه که شما می‌پوشید بسیار مهم است.

Clothing can affect your mood,

لباس پوشیدن می‌تواند روی روحیه،

your health

سلامتی

and your self-esteem.

و عزت نفس شما اثر بگذارد.

Now, being a fashion lover, I've known this forever,

حالا که من عاشق مد هستم، به این موضوع آگاهم.

but scientists actually have a name for it.

اما دانشمندان نامی برای این موضوع در نظر گرفته‌اند.

It's called "Enclothed Cognition,"

این مسئله "ادراک پوششی" نام دارد.

the co-occurrence of two factors:

رخ دادن دو عامل بصورت همزمان:

the symbolic meaning of clothing

معنی نمادین لباس‌ها

and the physical experience of wearing the clothing,

و تجربه فیزیکی پوشیدن آن‌ها،

both of which have a direct correlation to how you feel about yourself.

و هر دوی آنها با احساس شما درباره خودتان رابطه مستقیم دارند.

There's actually a professor in the UK by the name of Karen J. Pine.

پروفسوری در انگلستان به نام کارن جی پین

She wrote a book called "Mind What You Wear:

کتابی نوشته است با عنوان: "مراقب آنچه می‌پوشید باشید:

The Psychology of Fashion."

روانشناسی مد."

She states in her book

او در کتابش اظهار داشته است

that when you put clothes on,

که زمانیکه شما لباس می‌پوشید

you adapt the characteristics of what you're wearing,

خود را با ویژگی‌های آن لباس وفق می‌دهید،

whether you realize it or not.

خواه متوجه آن شده باشید یا خیر.

That's why you feel like a rock star

به همین دلیل است که وقتی آن لباس‌های جین چسبان را می‌‍پوشید

when you put on those perfect-fitting jeans.

حس می‌کنید که یک ستاره موسیقی راک هستید.

That's why you feel invincible when you put on that power suit,

یا با پوشیدن آن کت و شلوار قدرت احساس شکست‌ناپذیری می‌کنید،

and that's why you feel beautiful

و با آن لباس مشکی کوچک

in that little black dress.

حس زیبایی به شما دست می‌دهد.

But that's exactly why Oliver felt so isolated

اما دقیقا به همین دلیل بود که وقتی الیور نمی‌توانست لباس مد نظرش را بپوشد

when he couldn't wear what he wanted to wear.

احساس انزوا و تنهایی می‌کرد.

He even said to me one time,

او حتی یک بار به من گفت:

"Mom, wearing sweatpants every day

"مامان، اینکه هر روز لباس راحتی می‌پوشم

makes me feel like I'm dressing disabled."

باعث می‌شود احساس کنم حتی در لباس پوشیدن ناتوانم."

There are one billion people on our planet

یک میلیارد نفر در سیاره ما

that experience some type of disability.

از نوعی ناتوانی رنج می‌برند.

One billion.

یک میلیارد نفر.

If 10 percent of that billion experience clothing challenges,

اگر ده درصد از این یک میلیارد نفر با مشکلات لباس پوشیدن روبرو باشند،

that's an enormous amount of people that may not be as confident,

و این یعنی که تعداد زیادی از مردم به آن اندازه که می‌توانند،

as successful

اعتماد به نفس ندارند، موفق نیستند

or even as happy as they could be.

و حتی خوشحال نیستند.

The morning after Oliver left for school wearing those jeans,

صبح روزی که الیور آن شلوار جین را پوشید و به مدرسه رفت،

I realized that I could do something about that.

متوجه شدم که می‌توانم کارهایی در این رابطه انجام دهم.

And so I did.

و انجام دادم.

In 2013, I founded an organization called Runway of Dreams.

در سال ۲۰۱۳ موسسه ای را یافتم به نام مسیر رویاها،

The mission was to educate the fashion industry

ماموریت آن موسسه این بود که به صنعت مد بیاموزد

that modifications could be made to mainstream clothing

تغییرات زیادی در اصول لباس پوشیدن

for this community that has never been served.

این بخش از اجتماع که هیچ وقت مورد توجه نبوده، می‌تواند رخ دهد.

And it began with an entire year of research.

و این کار با یکسال تمام تحقیقات آغاز شد.

I went to schools, I went to facilities, I went to hospitals.

من به مدارس، ساختمان‌ها و بیمارستان‌ها رفتم.

I literally chased down people on the street who were in wheelchairs

من به معنای واقعی کلمه آدم‌هایی را که بر روی ویلچر بودند

or if they had walkers

یا با واکر راه می‌رفتند

or even if they had a slight limp.

یا حتی کمی می‌لنگیدند را تعقیب می‌کردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I know I must have looked insane,

می‌دانستم که دیوانه به نظر می‌رسیدم،

but I knew that if I was really going to make a difference,

اما می‌دانستم که اگر واقعاً قصد ایجاد تغییر را دارم،

I had to truly understand the clothing challenges

باید به درستی مشکلات لباس پوشیدن

of as many different people as I possibly could.

بیشترین افرادی را که می‌توانم، درک کنم.

I met a young man who was 18 who has cerebral palsy.

مرد جوان ۱۸ ساله‌ای را دیدم که از اختلال‌های مغزی رنج می‌برد.

He was going to Harvard University.

او به دانشگاه هاروارد می‌رفت،

He said to me, "Can you imagine?

او به من گفت: می‌توانی تصور کنی؟

I got myself into Harvard,

من به دانشگاه هاروارد راه پیدا کردم،

but my dream is to be able to wear jeans on campus,

اما رویای من پوشیدن شلوار جین در محوطه دانشگاه است،

like the other freshmen will wear."

همانطور که باقی تازه واردها می‌پوشند.

I met a little girl named Gianna,

دختر کوچکی به نام جیانا را دیدم،

who was missing her left forearm and her hand.

که دست چپش را از آرنج از دست داده بود.

Her mother told me

مادرش به من گفت تحمل ندارد

she could not bear to see her daughter's difference magnified

ببیند که تفاوت دخترش با دیگران بخاطر یک آستین آویزان

by a dangling sleeve,

بزرگنمایی شود،

so she had every single long-sleeve shirt professionally tailored.

خب هر یک از این پیراهن‌های آستین بلندش سفارشی آماده می‌شد.

Can you imagine the time and money she spent?

می‌توانید تصور کنید چه زمان و هزینه‌ای خرج می‌کرد؟

I also had the great privilege of spending time with Eric LeGrand,

من همچنین از همراهی با اریک لوگرند منفعت‌های زیادی بردم،

former Rutgers football player who was paralyzed during a tackle in 2010.

بازیکن سابق راگبی تیم روتگر که بر اثر تکلی در سال ۲۰۱۰ فلج شده بود.

I had, at this point, seen some unfathomable things,

تا این مرحله مسائل غیر قابل درکی را دیده بودم،

but this, by far, was the most heart-stopping.

اما این موضوع با اختلاف زیاد از همه ناراحت کننده‌تر بود.

You see, Eric is a really big guy,

می‌دانید، اریک واقعاً هیکل بزرگی دارد،

and it took two aides and a lifting machine

و برای لباس پوشیدن به دو نفر کمکی و یک ماشین بلند کننده

to get him dressed.

نیاز دارد.

I sat and watched this process for over two hours.

من نشستم و این فرآیند را به مدت دو ساعت نگاه کردم.

When I expressed my shock to Eric,

وقتی به او از شوکه شدنم گفتم،

he looked at me and said,

به من نگاه کرد و گفت:

"Mindy, this is every single day.

" میندی، این کار هر روز من است.

What can I say?

چه می‌توانم بگویم؟

I like to look sharp."

دوست دارم شیک و زیرک باشم."

Research done.

تحقیقاتم به پایان رسید.

I knew that if I was going to make a change in the industry,

می‌دانستم که اگر بخواهم در صنعت مد تغییری ایجاد کنم،

I had to use my background

باید از سوابق و تجربیاتم استفاده کنم

and really figure out how to make these clothes modified.

و متوجه شوم که چگونه می‌توانم در این لباس‌ها تغییر ایجاد کنم.

So I took the information I gathered over that past year,

بنابراین از اطلاعاتی که در طول آن یک سال بدست آورده بودم استفاده کردم،

and I figured out that there were actually three categories

و متوجه شدم که در واقع سه دسته‌‌بندی وجود دارد

that were affected across the board.

که بر افراد ناتوان تاثیر می‌گذارد.

The first were closures.

اولین دسته بست‌ها می‌باشند.

Buttons, snaps, zippers, hook-and-eyes were a challenge for almost everybody.

دکمه‌ها، گیره‌ها، زیپ‌ها و غزن‌ها تقریبا برای همه چالش برانگیز بودند.

So I replaced them with a more manageable technology:

پس آنها را با فناوریی قابل مدیریت جایگزین کردم:

magnets.

با آهن‌ربا.

Magnets made our Harvard freshman able to wear jeans on campus,

با آهن‌ربا دانشجوی سال اولی ما از هاورد در محوطه دانشگاه، شلوار جین می‌پوشد.

because he could dress himself.

چون می‌توانست خودش لباس بپوشد.

Second: adjustability.

دومین دسته تنظیم شدنی‌ها بودند.

Pant lengths, sleeve lengths, waistbands

بلندی شلوار، درازای آستین و کمربندها

were a challenge for so many different-shaped bodies.

برای بسیاری با بدن‌های متفاوت، چالش برانگیز بودند.

So I added elastic,

پس من کش و سیستم تا زدن به داخل را،

an internal hemming system.

به لباس‌های آنها اضافه کردم.

This way, Gianna could wear a shirt right off the rack

با این روش جیانا توانست پیراهنی با اندازه استاندارد بپوشد

and just adjust the one sleeve.

و فقط اندازه یک آستین آن را تنظیم کند.

Last: alternate ways to get the clothing on and off the body,

آخرین مورد این بود: بجای روش قدیمی لباس پوشیدن از روی سر

outside the traditional way of over your head.

از راه‌های جایگزین برای پوشیدن لباس استفاده کنید.

So I designed a way to go in arms first.

بنابراین در روش طراحی من ابتدا دست‌ها را در لباس وارد می‌کنید.

This, for somebody like Eric,

با این روش کسانی مثل اریک،

could actually take five steps off his dressing process

پنج مرحله از فرآیند لباس پوشیدنشان کم می‌شد.

and give him back the gift of time.

و زمان زیادی را به آن‌ها هدیه می‌داد.

So I went out,

پس من به بازار رفتم،

I bought clothing right off the rack,

لباسهای حاضری خریدم،

I sat at my kitchen table, ripped them apart,

پشت میز آشپزخانه نشستم و آنها را شکافتم.

did prototype after prototype, until I felt I had great modifications.

الگوها را یکی پس از دیگری آماده کردم، تا جاییکه تغییرات بزرگی ایجاد کردم.

And then I was ready for the big leagues:

و سپس آماده عرصه‌های بزرگتری شدم:

the fashion industry.

صنعت مد.

Rather than designing my own collection,

می‌دانستم که اگر قصد ایجاد تغییر را دارم،

I knew if I was really going to make a difference,

باید بجای طراحی مجموعه خودم،

I had to go mainstream.

از ایده‌های اصلی استفاده کنم.

I believed that I just needed to educate the industry

معتقد بودم من باید به صنعت مد این واقعیت را آموزش دهم

of the enormity of this population

که این افراد، جمعیت عظیمی هستند

and the fact that these were consumers

و همچنین این مصرف کنندگان

that simply weren't being considered.

به سادگی، نادیده گرفته شده‌اند.

And I am thrilled to say that the industry heard me.

و من با هیجان اعلام می‌کنم که صنعت مد صدای من را شنید.

Runway of Dreams collaborated with the most amazing,

موسسه مسیر رویاها با حیرت انگیز‌ترین و پیشتازترین

forward-thinking brand on our planet --

برندهای کره ما، همکاری می‌کند.

(Applause)

(تشویق حضار)

who took my vision to market

که دید مرا به بازار این صنعت برد

and made fashion history

و با راه‌اندازی اولین مجموعه لباس‌های انطباقی

by launching the first mainstream adaptive collection.

در صنعت مد تاریخ‌ساز شد.

And the rest is yet to come.

و باقی هنوز در راه است.

(Applause)

(تشویق حضار)

So --

پس؛

(Applause)

(تشویق حضار)

Fashion holds the key to a vital lifeline.

مد کلیدی است به شاهراه زندگی.

Clothing can be transformative.

نحوه لباس پوشیدن می‌تواند متغیر باشد.

Clothing equals confidence.

نحوه لباس پوشیدن می‌تواند باعث توازن اعتماد به نفس شود.

So tomorrow,

بنابراین فردا،

when you are starting your day

وقتی روزتان را آغاز می‌کنید

and you're thinking about what you're going to wear,

و به این فکر می‌کنید که چه بپوشید

I hope you appreciate the process

امیدوارم به این فرآیند اهمیت بدهید

and think about how what you chose

و به این فکر کنید که پوشش انتخابی شما

makes you feel.

احساسات‌ شما را تعیین می‌کند.

Today, Oliver is 13.

امروز الیور ۱۳ سال دارد.

He wears his adaptive khakis,

او شلوار کتان قهوه‌ای انطباقی خودش را می‌پوشد،

his magnetic button-front shirt --

و با پیراهنی با دکمه‌های آهن ربایی؛

feels like the coolest kid around.

حس با حال‌ترین پسر محل را دارد.

My boy has total swagger.

پسرم خیلی مغرور است.

(Laughter)

(خنده حضار)

As I mentioned,

همانطور که اشاره کردم،

Oliver's disease is degenerative,

بیماری الیور پیش‌رونده است،

which means his muscles are going to break down over time.

و به این معنی است که بعد از مدتی ماهیچه‌های او از کار خواهند افتاد.

This, by far, is the most devastating part for me.

و این موضوع نابود‌کننده‌ترین بخش زندگی من است.

I have to sit on the sidelines

من مجبورم که کنار بنشینم

and watch my boy deteriorate.

و زوال پسرم را مشاهده کنم.

And there's nothing I can do about it.

و هیچ کاری در این رابطه از من برنمی‌آید.

So I am looking up from the things that I cannot control

پس من نگاهم را از چیزهایی که از کنترل من خارج هستند برمی‌دارم

to the things that I can,

و معطوف چیزهای می‌کنم که می‌توانم کنترل کنم.

because I have no option.

چون انتخاب دیگری ندارم.

And so, I am looking up.

پس من می‌بینم،

And I'm asking the fashion industry to look up.

و از صنعت مد هم می‌خواهم که ببیند.

And now, I'm asking all of you

و حالا از تمام ‌شما هم می‌خواهم،

to look up, too.

که ببینید.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)