How you can use impostor syndrome to your benefit | Mike Cannon-Brookes

Translator: Kimia Kiani Reviewer: Masoud Motamedifar

So I've experienced a lot of success in my life.

من تجربه‌ی موفقیت‌های بسیاری را در زندگی داشته‌ام.

Over a decade ago,

بیش از یک دهه قبل،

I started a business straight out of uni with my mate, Scott.

بلافاصله بعد از دانشگاه کاری را با دوستم اسکات شروع کردم.

Now, having no prior business experience

بدون هیچ تجربه‌ی کاری

and not really any grand plan --

و هیچ طرح بزرگی--

in fact, our goals when we started were not to have to get a real job

ما در واقع در ابتدا هدفمان این بود که مجبور به گرفتن کار واقعی نشویم

(Laughter)

(خنده)

and to not have to wear a suit to work every day.

و روزانه مجبور به پوشیدن کت و شلوار کار نباشیم.

Check and check.

تیک و تیک.

(Laughter)

(خنده)

Today, we have thousands of amazing employees,

امروز، ما هزاران کارمند فوق‌العاده داریم،

and millions of people use our software around the planet.

و میلیون‌ها نفر از نرم‌افزار ما در سراسر زمین استفاده می‌کنند.

And technically, even outside the planet,

و از نظر فنی، حتی خارج از زمین،

if you count those that are currently on their way to Mars.

اگر آن‌هایی که در حال حاضر در راه مریخ هستند را بشمارید.

So you'd think that I know what I'm doing every day

پس شما فکر می‌کنید که من هر روز می‌دانم دارم چه کار می‌کنم

when I go to work.

وقتی سر کار می‌روم.

خب، بگذارید چیزی را با شما در میان بگذارم:

Well, let me let you in on something:

اکثر روز‌ها، من هنوز حس می‌کنم که نمی‌دانم دارم چه می‌کنم.

most days, I still feel like I often don't know what I'm doing.

I've felt that way for 15 years,

من ۱۵ سال است که چنین حسی دارم

and I've since learned that feeling is called "impostor syndrome."

و از آن موقع یاد گرفته‌ام که این حس اسمش «سندرم ایمپاستر» است.

Have you ever felt out of your depth,

آیا پیش آمده که فکر کنید کاری خارج از توانتان است

like a fraud,

مثل یک کلاه‌بردار هستید،

and just kind of guessed/bullshitted your way through the situation --

و فقط با حدس و گمان و مزحرف‌گویی راهتان را باز کرده‌اید؟

(Laughter)

(خنده)

petrified that anytime,

از ترس میخکوب شده که هر لحظه

someone was going to call you on it?

کسی می‌خواهد مچتان را می‌گیرد؟

Well, I can think of many examples where I felt like this.

خب، من می‌توانم به موارد زیادی فکر کنم که چنین حسی داشتم.

Interviewing our first HR manager,

مصاحبه کردن با اولین مدیر منابع انسانی‌مان

having never worked in a company that had an HR department --

در حالی که هیچ‌وقت در شرکتی کار نکرده بودم که واحد منابع انسانی داشته باشد

(Laughter)

(خنده)

terrified as I walked into the interview,

وحشت‌زده، در حالی که وارد مصاحبه می‌شدم،

thinking, "What am I going to ask this person?"

فکر می‌کردم «من قرار است چی از این آدم بپرسم؟»

Or attending board meetings in a T-shirt surrounded by suits,

یا شرکت کردن در یک جلسه هیئت مدیره با تیشرت، محاصره شده در کت‌شلوارپوشان

and acronyms are flying around,

و واژه‌های مخفف رد و بدل می‌شدند،

و من حس کودکی پنج ساله را داشتم

feeling like a five-year-old

as I surreptitiously write them down in my notebook,

وقتی مخفیانه آن کلمات‌ را در دفترچه‌ام می‌نوشتم،

so I can look them up on Wikipedia when I get home later.

که بتوانم بعداً وقتی خانه رسیدم در ویکی‌پدیا دنبالشان بگردم.

(Laughter)

(خنده)

Or, in the early days,

یا در روز‌های ابتدایی،

when people would call up and ask for accounts payable,

وقتی مردم زنگ می‌زدند و در مورد حسابِ قابل پرداخت می‌پرسیدند

I would freeze and think, "Wait, are they asking for money

بی‌حرکت می‌شدم و فکر می‌کردم «صبر کن، این‌ها از ما پول می‌خواهند

or giving it to us?"

یا قرار است به ما پول بدهند؟»

(Laughter)

(خنده)

And I would cover the phone,

و روی تلفن را می‌گرفتم،

cover the mouthpiece of the phone,

قسمتی که صدا را می‌فرستد،

and say, "Scott, you're in accounts,"

و می‌گفتم «اسکات، تو به حساب‌ها واردی»

and pass it across.

و می‌فرستادمش به او.

(Laughter)

(خنده)

We both did a lot of jobs back then.

آن زمان ما خیلی از کارها را انجام می‌دادیم.

So for me, impostor syndrome is a feeling of being well, well out of your depth,

خب، سندرم ایمپاستر برای من حسِ بودن در شرایطی خارج از حد توان است،

yet already entrenched in the situation.

در حالی که در موقعیت نقش بسته.

Internally, you know you're not skilled enough, experienced enough

پیش خودتان می‌دانید که به قدر کافی ماهر و با تجربه نیستید

or qualified enough to justify being there,

یا صلاحیت کافی را ندارید که آن‌جا بودنتان را توجیه کند،

yet you are there,

با این حال آن‌جایید،

and you have to figure a way out,

و باید راهی برای بیرون آمدن پیدا کنید،

because you can't just get out.

چون نمی‌توانید فقط در بروید.

It's not a fear of failure,

این ترس از شکست نیست،

and it's not a fear of being unable to do it.

و ترس از این نیست که نتوانید انجامش دهید.

It's more a sensation of getting away with something,

بیشتر حس قصر در رفتن از چیزی‌ست

a fear of being discovered,

ترس لو رفتن،

that at any time, someone is going to figure this out.

که هر لحظه ممکن است یکی بفهمد.

And if they did figure it out,

و اگر کسی بفهمد،

you'd honestly think, "Well, that's fair enough, actually."

صادقانه فکر می‌کنید «خب، این در حقیقت عادلانه‌ست»

(Laughter)

(خنده)

One of my favorite writers, Neil Gaiman, put it so beautifully

یکی از نویسندگان مورد علاقه‌ی من، نیل گایمن، خیلی زیبا بیانش می‌کند

in a commencement address he gave at a university, called "Make Good Art."

در یک مقدمه‌ی جشن فارغ‌التحصیلی در یک دانشگاه با عنوانِ «هنرِ خوب ساختن»

I want to make sure I get his quote correct.

می‌خواهم مطمئن باشم که به درستی نقل قولش می‌کنم.

"I was convinced that there would be a knock on the door,

«من قانع شده بودم که روزی کسی در خواهد زد

and a man with a clipboard would be there to tell me that it was all over,

و مردی با یک تخته‌شاسی آنجا خواهد بود که به من بگوید که همه چیز تمام شده،

that they'd caught up with me,

که دیگر دستم رو شده،

and that I would now have to go and get a real job."

و الان باید بروم و یک کار واقعی پیدا کنم.»

Now, when there's a knock on my door,

حالا، وقتی کسی درِ من را می‌زند،

I still feel like some sort of dark-suited clipboard man is going to be there

هنوز فکر می‌کنم مرد سیاه پوشی با یک تخته‌شاسی آن‌جا خواهد بود

to tell me that my time is kind of up.

که به من بگوید فرصتم تمام شده.

And being a crap cook,

و من که آشپز افتضاحی هستم

I'm quite relieved when it's just someone with a pizza for the kids.

واقعا تسکین پیدا می‌کنم وقتی می‌بینم کسی با یک پیتزا برای بچه‌هاست.

(Laughter)

(خنده)

But it's important to note that it's not all bad.

ولی مهم هست که خاطرنشان کنم که همه‌اش بد نیست.

There's a lot of goodness, I think, in those feelings.

در آن احساسات، خوبی‌های زیادی وجود دارد.

And this isn't some sort of motivational-poster type talk,

و این از آن سخنرانی‌های انگیزشی نیست.

a "Begin it now."

یک «الان شروع کنید».

It's more of an introspection into my own experiences of impostor syndrome,

بیشتر یک خودبینی در تجربیاتِ شخصیِ من از سندروم ایمپاستر است

and how I've tried to learn to harness them

و این که من چگونه یاد گرفته‌ام مهارشان کنم

and turn them into some sort of a force for good.

و به یک نیرو برای خوبی تبدیلشان کنم.

And a great example of those experiences

و یک مثال عالی از آن تجربیات

is in the early days of Atlassian's history.

روز‌های اولِ تاریخِ اطلسیَن است.

We were about four years old, and we had about 70 employees.

ما تقریبا چهار ساله بودیم و حدودا هفتاد کارمند داشتیم.

And at the advice of our auditors --

و با مشاوره‌ی حساب‌رسانمان،

most good stories start with advice from an auditor --

اکثر داستان‌های خوب با مشورت با حساب‌رسان شروع می‌شوند،

(Laughter)

(خنده)

we entered the New South Wales Entrepreneur of the Year competition.

ما وارد مسابقه‌ی کارآفرینِ سالِ نیو ساوف وِیلز شدیم.

Now, we were surprised when we won

خب، بسیار شگفت‌زده شدیم که

the New South Wales Entrepreneur of the Year

برنده‌ی کارآفرینِ سالِ نیو ساوف ویلز

in the young category for entrepreneurs under 40.

در دسته‌ی کارآفرینان جوانانِ زیرِ چهل سال شدیم.

There were eight categories.

هشت دسته وجود داشت.

And so surprised, in fact,

به قدری شگفت‌زده در حقیقت،

having looked at the list of people we were up against,

چون به لیست افرادی که مقابلمان بودند نگاه کرده بودیم

I didn't even turn up to the awards ceremony.

من اصلا به مراسم جوایز نرفتم.

So Scott collected the gong by himself.

اسکات مدال را به تنهایی گرفت.

And then we traveled off to the national awards.

و بعد ما به مراسم جوایز ملی سفر کردیم.

I thought I should probably turn up to those.

من فکر کردم که شاید باید در آن‌ها حاضر شوم.

So we rented some suits,

در نتیجه کت و شلوار اجاره کردیم،

I invited a girl that I had just met --

من دختری که تازه با او آشنا شده بودم را دعوت کردم.

we'll get to her in a second --

الان به آن هم می‌رسیم --

(Laughter)

(خنده)

and off we went to the big black-tie gala.

و راهیِ مراسمِ بزرگِ کروات مشکی شدیم.

Now, our surprise turned to shock

این‌جا شگفتیمان تبدیل به شوک شد

in the first award of the night, the young category,

وقتی که در اولین جایزه‌ی شب در دسته‌ی جوانان

when we beat all of the other states

همه‌ی ایالت‌های دیگر را شکست دادیم

and won the Australian Young Entrepreneur of the Year.

و جایزه‌ی سالِ کارآفرینِ جوانِ استرالیا را بردیم.

When the shock had worn off,

وقتی که شوک از بین رفت،

we got a lot of champagne to the table and the party began,

مقدار زیادی شامپاین سر میز آوردیم و جشن را شروع کردیم.

and the night was surely over.

و شب قطعا تمام شده بود.

We were having a royally great time.

ما یک زمان شاهانه را سپری می‌کردیم.

Fast-forward to the last award of the night,

با سرعت رد شویم و به آخرین جایزه‌‌ی شب که برسیم

and our shock turned into everybody's shock

حیرت ما تبدیل به حیرت همگانی شد

when we won the Australian Entrepreneur of the Year

وقنی ما جایزه‌ی کارآفرینِ سالِ استرالیا را بردیم

against all of the other categories.

در رقابت با بقیه‌ی دسته‌ها.

Now, so shocked was everybody else, in fact,

حال، آن‌قدر بقیه هم شگفت‌زده بودند که

that the announcer, the CEO of Ernst and Young,

گوینده، مدیرعاملِ ارنست و یانگ،

opened the envelope,

پاکت را باز کرد،

and the first words out of his mouth were, "Oh my God."

و اولین کلماتی که از دهانش خارج شد «اوه، خدای من» بود.

(Laughter)

(خنده)

And then he reset himself and announced that we had won.

و بعد خودش را تنظیم کرد و اعلام کرد که ما برنده شدیم.

(Laughter)

(خنده)

So we knew we were in way too deep.

ما می‌دانستیم که خیلی جلو رفته‌ایم

And from there, the water got a lot deeper,

و از آن‌جا آب بسیار عمیق‌تر می‌شود

because we jetted off to Monte Carlo

چون با جت به مونته کارلو رفتیم

to represent Australia in the World Entrepreneur of the Year

تا نماینده‌ی استرالیا در مسابقه‌ی کارآفرین برترِ جهان باشیم

against 40 other different countries.

در رقابت با چهل کشورِ دیگر.

Now, in another rented suit, I was at one of the dinners

این‌جا در یک کت و شلوارِ اجاره‌ایِ دیگر من در یکی از شام‌ها شرکت کرده بودم

and sitting next to a lovely man called Belmiro de Azevedo,

و کنار مردِ دوست‌داشتنی‌ای به اسمِ بِلمیرو دی آزِویدو نشسته بودم

who was the winner from Portugal.

که برنده‌ی پرتغال بود.

Total champion.

قهرمان واقعی.

At 65, he had been running his business for 40 years.

در ۶۵ سالگی، چهل سال بود که تجارت خودش را داشت.

He had 30,000 employees.

او سی‌هزار کارمند داشت.

Don't forget, at the time, we had 70.

یادتان نرود که آن زمان ما هفتاد کارمند داشتیم.

And he had four billion euro in turnover.

و او گردشِ مالیِ چهارمیلیارد یورویی داشت.

And after a couple of wines,

و بعد از چند شراب،

I remember admitting to him that I felt that we did not deserve to be there,

یادم می‌آید که به او اعتراف کردم که حس می‌کردم ما استحقاق آن‌جا بودن را نداریم،

that we were well out of our depth,

که بیشتر از توانمان جلو رفته‌ایم،

and at some time, someone was going to figure this out

و زمانی، یکی متوجه می‌شود

and send us home to Australia.

و ما را به خانه، استرالیا، می‌فرستد.

And he, I remember, just paused and looked at me

و او، یادم می‌آید، مکثی کرد و به من نگاه کرد

and said that he felt exactly the same way

و گفت که او هم دقیقا همین حس را دارد

and that he suspected all the winners were feeling that way,

و حدس می‌زند بقیه‌ی برندگان هم همین حس را داشته باشند.

and that despite not knowing Scott or I or really anything about technology,

و با وجود این که اسکات و من، یا چیزی در مورد تکنولوژی نمی‌داند

he said that we were obviously doing something right

گفت که ما به طور مشخص داریم کاری را درست انجام می‌دهیم

and should probably just keep going.

و باید مسلما همین‌طور ادامه بدهیم.

(Laughter)

(خنده)

Now, this was a pretty big light bulb moment for me for two reasons.

این برای من یک لحظه‌ی کشف ناگهانی بزرگ بود، به دو دلیل.

One, I realized that other people felt this as well.

یک، این که متوجه شدم که بقیه‌ی آدم‌ها هم این را حس می‌کنند.

And two, I realized it doesn't go away with any form of success.

و دو، متوجه شدم که با هر شکلی از موفقیت این حس از بین نمی‌رود.

I had assumed that successful people didn't feel like frauds,

من فرض گرفته بودم که آدم‌های موفق حس اشتباهی بودن ندارند،

and I now know that the opposite is more likely to be true.

و الان می‌دانم که احتمالِ این که برعکسش درست باشد بیشتر است.

And this isn't just a feeling that I have at work.

و این یک حس نیست که من سرِ کار داشته باشم.

It happens in my personal life, too.

در زندگیِ شخصی‌ام هم اتفاق می‌افتد.

In the early days,

در روزهای آغازین،

I was flying back and forth to San Francisco every week for Atlassian,

هر هفته برای اتلَسین مرتب به سان‌فرانسیسکو در رفت و آمد بودم،

و مقدار زیادی امتیازِ پروازِ مکرر جمع کرده بودم.

and I racked up a lot of frequent flyer points

and got access to the Qantas business lounge.

و به سالنِ بیزینسِ کنتاس دسترسی داشتم.

Now, if there's ever a place that I don't belong ...

اگر تنها یک جا باشد که من به آن تعلق نداشته باشم ..

(Laughter)

(خنده)

It doesn't help when I walk in and they generally look at me in shorts and jeans,

وقتی وارد می‌شوم و من در شلوارک و جین سرتا پا نگاه می‌کنند کمکی نمی‌کند

or jeans and a T-shirt, and say, "Can I help you, son? Are you lost?"

یا جین و تی‌شرت و می‌گویند «می‌تونم بهت کمک کنم پسرم؟ گم شدی؟»

But anyway, sometimes life happens in the Qantas lounge

ولی به هر حال، بعضی اوقات زندگی در سالنِ هواپیماییِ کنتاس رخ می‌دهد

when you'd least expect it.

وقتی که اصلا انتظارش را ندارید.

One morning, over a decade ago,

یک روز، بیش از یک دهه‌ی پیش،

I was sitting there on my regularly weekly commute,

من آن‌جا در مسیر رفت‌و‌آمدِ همیشگی‌ام نشسته بودم،

and a beautiful woman from way out of my league

و خانم زیبایی، خیلی بالاتر از سطحِ من

walked into the Qantas lounge and continued walking straight up to me

وارد سالنِ کنتاس شد و همین‌جور مستقیم به سمت من آمد

in a case of mistaken identity.

در این جا با اشتباه گرفتنم با فرد دیگری

She thought I was someone else,

فکر کرده بود من فرد دیگری هستم.

so in this case, I actually was an impostor.

در این جا، من واقعا یک وانمود‌ کننده بودم.

(Laughter)

(خنده)

But rather than freeze as I would have historically done

ولی بر خلاف آن‌چه که قبلا می‌کردم، این بار به جای این که بی‌حس شوم،

or chivalrously maybe informed her of her error,

یا شاید جوانمردانه او را از اشتباهش مطلع کنم.

I just tried to keep the conversation going.

تنها سعی کردم که صحبت را ادامه دهم.

(Laughter)

(خنده)

And classic Australian bullshit became some sort of forward movement

و مزخرف‌گوییِ کلاسیکِ استرالیایی تبدیل به حرکتی رو به جلو شد

and a phone number.

و یک شماره تلفن.

And I took that girl to the awards ceremony a couple of months later.

و من چند ماهِ بعد آن دختر را به مراسم جوایز بردم.

And more than a decade later,

و کمی بیشتر از یک دهه،

I'm incredibly happy that she is now my wife,

من بی‌نهایت خوشحالم که او الان همسرم است

and we have four amazing children together.

و ما چهار بچه‌ی فوق‌العاده با هم داریم.

(Applause)

(تشویق)

But you'd think that when I wake up every morning,

ولی شما فکر می‌کنید که من هر روز صبح بیدار می‌شوم

I wouldn't roll over and look at her and think, "She's going to say,

نمی‌چرخم و به او نگاه نمی‌کنم و فکر نمی‌کنم که می‌گوید،

'Who are you, and who gave you that side of the bed?'

«تو کی هستی و کی به تو سمت دیگر تخت را داده؟»

(Laughter)

(خنده)

'Get out of here.'"

«بزن به چاک»

But she doesn't.

ولی او نمی‌گوید.

And I think she sometimes feels the same way.

و فکر می‌کنم که بعضی اوقات او هم همین حس را دارد.

And apparently, that's one of the reasons

و به نظر می‌آید که این یکی از دلایلی‌ست که

that we'll likely have a successful marriage.

ما احتمال قوی یک ازدواج موفق خواهیم داشت.

You see, in researching this talk,

ببینید، در تحقیق برای این سخنرانی،

I learned that one of the attributes of the most successful relationships

یاد گرفتم که یکی از صفاتِ اکثرِ روابطِ موفق

is when both partners feel out of their league.

وقتی‌ست که دو طرف فکر می‌کنند طرف مقابل از آن‌ها سَر است.

They feel that their partner is out of their league.

فکر می‌کنند طرف مقابل از آن‌ها سَر است

They feel like impostors.

حس می‌کنند وانمود‌کننده هستند.

And if they don't freeze, and they're thankful,

و اگر بی‌حس و‌ حرکت نباشند و شکرگزار باشند،

and they work harder and they stretch to be the best partner they can,

و سخت کار کنند و تلاش کنند که بهترین همراه ممکن باشند،

it's likely to be a very successful relationship.

احتمالش زیاد است که رابطه‌ی موفقی بشود.

So if you have this feeling, don't freeze.

پس اگر چنین حسی دارید، بی‌حرکت نمانید.

Try to keep the conversation going,

سعی کنید مکالمه را ادامه دهید،

even if she thinks that you're somebody that you're not.

حتی اگر او فکر می‌کند شما کسی هستید که نیستید.

Now, feeling like, or people thinking I'm someone I'm not

حال، این که بقیه فکر کنند یا حس کنند که من کسی هستم که نیستم

actually happens quite frequently.

اتفاقا زیاد پیش می‌آید.

A great example from my more recent past,

یک مثال بزرگش به تازگی،

a few months ago, I was up late at night with one of my kids,

چند ماه پیش بود که با یکی از فرزندانم تا دیروقت بیدار بودم،

and I saw something on Twitter

و چیزی در توییتر دیدم

about Tesla saying that they could solve

در مورد تِسلا که می‌گفت می‌تواند

South Australia's rolling series of power crises

مشکلِ دائمِ نیرویِ جنوب استرالیا را

with one of their large industrial batteries.

با یکی از باتری‌های بزرگِ صنعتیِ خود حل کند.

Without thinking, I fired off a bunch of tweets,

بدون فکر کردن، چندین توییت کردم

challenging them and saying were they really serious about this.

و به چالش کشیدمشان و گفتم که آیا واقعا در این باره جدی هستند.

And in doing so, I managed to kick a very small rock

و در همین حین، توانستم چند سنگِ کوچک را

off a very big hill

از یک کوه بزرگ پایین بیاندازم

that turned into an avalanche that I found myself tumbling in the middle of.

که تبدیل به بهمنی شد که خودم را در میانش در حال غلت خوردن یافتم.

Because you see, a few hours later, Elon tweeted me back and said

چون چند ساعت بعد، ایلان جوابِ توییتم را داد و گفت

that they were deadly serious,

که واقعا جدی هستند،

that within a hundred days of contract signing,

که تا صد روز بعد از امضای قرارداد،

they could install a 100-megawatt-hour facility,

می‌توانند یک نیروگاه صد مگاواتی راه‌اندازی کنند،

which is a giant battery of a world-class size,

که یک باتریِ بزرگ، در ابعاد جهانی‌ است

one of the biggest ever made on the planet.

یکی از بزرگ‌ترین‌ها که تا حالا روی زمین ساخته شده.

And that's when all hell really broke loose.

و این زمانی بود که محشر به پا شد.

Within 24 hours, I had every major media outlet

طیِ ۲۴ ساعت، همه‌ی خبرگزاری‌های بزرگ

texting and emailing and trying to get in contact with me

پیام و ایمیل می‌دادند و دنبالِ راه ارتباطی با من بودند

to get opinion as some sort of "expert" in energy.

تا نظرِ من را به عنوانِ یک «متخصص» در حوزه‌ی انرژی بپرسند.

(Laughter)

(خنده)

Now, at the time, I couldn't really have told you the difference

حال، در آن زمان، من واقعا نمی‌توانستم به شما فرق بینِ

between a one-and-a-half-volt AA battery that goes in my kids' toys

باتریِ یک و نیم ولتِ قلمی که در اسباب‌بازیِ بچه‌هایم هست

and a 100-megawatt-hour industrial-scale battery facility

و نیروگاه باتریِ صنعتیِ صد مگاواتی

that goes in South Australia

برای جنوبِ استرالیا را بگویم

that could potentially solve their power crisis.

که به احتمال قوی چالشِ نیرو را حل می‌کرد.

I was now feeling a chronic case of impostor syndrome,

حالا من یک مورد شدید و مزمنِ سندرمِ ایمپاستر را حس می‌کردم.

(Laughter)

(خنده)

and it got truly bizarre.

و این واقعا عجیب شد.

And I remember thinking to myself,

و یادم می‌آید که با خودم فکر می‌کردم،

"Shit. I've kind of started something here and I can't really get out.

«لعنت، من این‌جا چیزی را شروع کردم و واقعا نمی‌تونم از آن بیام بیرون»

If I abandon the situation,

اگر موقعیت را رها می‌کردم،

I'm going to sort of set back renewables in Australia

به شکلی استرالیا را در زمینه‌ی نیرو‌های تجدید‌پذیر عقب می‌اندازم

and maybe just look like a complete idiot

و شاید شبیهِ یک احمقِ کامل به نظر بیایم.

because of my idiocy on Twitter."

به خاطرِ حماقتم در توییتر.

So I thought the only thing I could do

پس فکر کردم که تنها کاری که می‌توانم بکنم

was to try not to freeze and to try to learn.

این است که بی‌حرکت نمانم و سعی کنم یاد بگیرم.

So I spent a week

پس یک هفته تلاش کردم

trying to learn everything I could about industrial-scale batteries

تا همه‌چیز را درباره‌ی باتری‌های در ابعادِ صنعتی

and the electricity grid and renewables and the economics of all of this

و شبکه‌های برقی و انرژی‌های تجدید‌پذیر و اقتصادِ همه‌ی این‌ها یاد بگیرم.

and whether this was even a feasible proposal.

و این‌که آیا اصلا طرحِ قابلِ اجرایی هست یا نه

I talked to the chief scientist, I talked to the CSIRO,

من با دانشمند ارشد صحبت کردم، با آژانس CSIRO صحبت کردم،

had multiple ministers and premiers trying to give me their side of the story

چندین وزیر و نخست وزیرِ استانی تلاش کردند سمتِ دیگر داستان را برایم شرح دهند

from both sides of the aisle.

از هر دو طرفِ بحث.

I managed to exchange tweets with the prime minister.

موفق شدم چند توییت با نخست‌وزیر رد و بدل کنم.

I even managed to pull off a passing impression, let's say,

حتی می‌توان گفت موفق شدم خودم را در سطح موجه‌ای نشان دهم،

of an energy expert on ABC Lateline.

به عنوان یک متخصص انرژی در برنامه خبر شبانگاهیِ ABC.

(Laughter)

(خنده)

But as a result of all this,

ولی در نتیجه‌ی همه‌ی این‌ها،

South Australia did put out a battery tender,

استرالیای جنوبی یک مناقصه‌ برای باتری برگزار کرد

and they had more than 90 applications for that battery tender.

و آن‌ها بیش از ۹۰ متقاضی برای مناقصه‌ی باتری داشتند.

And the national conversation over a period of a few months

و گفت‌و‌گوی ملی برای بازه‌ی چند‌ماهه

moved from the sort of theatrical lumps of coal in the parliament

از چند کارِ نمایشی در پارلمان حرکت کرد به سمت

to discussing kind of which industrial-scale battery chemistry

گفت‌و‌گویی که شیمیِ کدام باتریِ در ابعاد صنعتی

was the best for building large-scale renewable batteries.

برای ساختنِ باتری‌های بزرگِ تجدیدپذیر بهتر است.

So I think that the important lesson is by that time in my life,

خب من فکر می‌کنم که مهم‌ترین درسِ زندگیِ من تا آن زمان این بود

I knew well that I was an impostor.

که من می‌دانستم که یک وانمود‌کننده هستم.

I knew I was miles out of my depth.

می‌دانستم کیلومترها با سطح توانم فاصله دارم.

But instead of freezing, I tried to learn as much as I could,

ولی به جای بی‌حرکت ماندن، سعی کردم تا جایی که می‌توانم یاد بگیرم،

motivated by my fear of generally looking like an idiot,

برانگیخته شده از ترسم که نکند مثلِ یک احمق به نظر برسم،

and tried to turn that into some sort of a force for good.

و تلاش کردم آن را به نیرویی برای خوبی تبدیل کنم.

So one of the things I've learned

پس یکی از چیز‌هایی که یاد گرفتم

is that people think successful people don't feel like frauds.

این است که آدم‌ها فکر می‌کنند که افراد موفق حس نمی‌کنند اشتباهی هستند.

But I think, especially knowing a lot of entrepreneurs,

ولی من فکر می‌کنم،‌ خصوصا که تعداد زیادی کارآفرین را می‌شناسم،

the opposite is more likely to be true.

برعکسش احتمال بیشتری دارد که درست باشد.

But the most successful people I know don't question themselves,

ولی اکثر افراد موفقی که می‌شناسم خودشان را زیر سوال نمی‌بَرَند،

but they do heavily question, regularly question, their ideas

ولی بسیار سوال می‌پرسند و مرتب ایده‌ها و دانششان را زیر سوال می‌برند.

and their knowledge.

They know when the water is way too deep,

می‌دانند چه زمانی آب زیادی عمیق است،

and they're not afraid to ask for advice.

و از راهنمایی خواستن ترسی ندارند.

They don't see that as a bad thing.

آن را چیزِ بدی نمی‌بینند

And they use that advice to hone those ideas, to improve them

و از آن راهنمایی استفاده می‌کنند تا ایده‌شان را بُرَنده کنند، بهتر کنند

and to learn.

و یاد بگیرند.

And it's OK to be out of your depth sometimes.

و اشکالی ندارد که کاری خارج از توانتان باشد.

من مرتب کار برایم از توانم خارج است.

I'm frequently out of my depth.

It's OK to be out of your depth.

اشکالی ندارد که کاری خارج از توانتان باشد.

It's OK to be in a situation where you just can't push the eject button,

اشکالی ندارد در موقعیتی گیر کنید که نتوانید از آن با یک دکمه‌ی خروج فرار کنید.

so long as you don't freeze,

تا وقتی که بی‌حس و حرکت نشوید،

so long as you harness the situation, don't be paralyzed

تا وقتی که موقعیت را مهار کنید، فلج نشوید،

and try to turn it into some sort of a force for good.

و سعی کنید آن را به نیرویی برای خوبی تبدیل کنید.

And it's important that I say "harness" here,

و این مهم است که من در این‌جا گفتم «مهار کردن»

because this isn't sort of pop-psychology BS

چون این یک چرت و پرتِ یهو بیرون پریده از روان‌شناسی

about conquering impostor syndrome for me.

درباره‌ی مبارزه‌ی من با سندرومِ ایمپاستر نیست.

It's merely about being aware of it.

صرفا درباره‌ی آگاهی از آن است.

In fact, I'm extremely aware of feeling like an impostor right now,

در حقیقت من از حسِ اشتباهی بودنِ خودم بسیار آگاهم،

as I'm up here, some sort of pseudo-expert

و این بالا هستم، مثلِ یک شبه متخصص

on a feeling that I couldn't even put a name to a few months ago,

در حسی که نمی‌توانم حتی اسمی برایش بگذارم

when I agreed to do this talk.

وقتی که موافقت کردم این سخنرانی را انجام دهم.

Which, if you think about it, is kind of the point, isn't it?

که، اگر به آن فکر کنید، اصل ماجراست، نه؟

(Laughter)

(خنده)

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)