Inside the massive (and unregulated) world of surveillance tech | Sharon Weinberger

Translator: elham zeinodini Reviewer: Masoud Motamedifar

A few years ago,

چندین سال پیش،

an American defense consultant I know

یکی ازمشاوران دفاع آمریکایی که

told me about a trip he took to Uzbekistan.

می‌شناختم درباره سفرش به ازبکستان به من گفت.

His role there was to help sell technology

وظیفه او کمک به فروش تکنولوژی‌ بود

that the Uzbek government could use to spy on its own citizens.

که دولت ازبکستان بتواند از آن‌ها برای جاسوسی از شهروندان خود استفاده کند.

He eventually shared with me the marketing material

سرانجام مرا درباره موارد بازاریابی که

he'd presented to the Uzbek government.

به دولت ازبکستان ارائه کرده بود مطلع کرد.

One glossy brochure featured technology that could not just intercept phone calls,

یک بروشور تکنولوژیکی براق که نه تنها تماس‌های تلفنی مخفیانه شنیده می‌شد،

but identify the caller,

بلکه تماس گیرنده شناسایی می‌شد،

regardless of what phone number they were using,

بی‌توجه به اینکه از چه شماره تلفنی استفاده می‌کردند،

based on their unique voiceprint,

و بر اساس سخن نگاری منحصر به فردشان،

and then identify their exact geographic location.

سپس موقعیت جغرافیایی دقیق‌شان شناسایی می‌شد.

This is a guy who had been involved with the arms trade for years.

او شخصی است که سال‌های زیادی با قاچاق اسلحه درگیر بوده.

He wasn't some Hollywood-type gunrunner doing backroom deals.

قاچاقچی اسلحه هالیوودی نبوده که معاملات مخفیانه انجام بدهد.

He was just a guy that worked with legitimate Western companies

او شخصی است که با کمپانی‌های مشروع غربی کار میکرد تا به

to help sell their weapons abroad.

فروش اسلحه‌هایشان به صورت گسترده کمک کند.

But he wasn't bothered by marketing this sort of technology.

اما با بازاریابی این نوع تکنولوژی آزرده نمی‌شد.

For him, it was just the next step in the arms trade.

برای او، این کار فقط قدم بعدی در قاچاق اسلحه بود.

And it was even easier than, say, selling weapons to Iraq,

و حتی بسیار آسان‌تر از، مثلا، فروش اسلحه به عراق بود،

because it didn't require an export license

چون به جواز صادرات نیازی نبود از

from the US State Department,

وزارت امور خارجه آمریکا،

the way most arms sales would.

همان‌طور که لازمه بیشتر تجارت‌های اسلحه است.

It turns out that these tools of surveillance

معلوم شد این ابزار نظارتی

are almost completely unregulated,

تقریبا هرگز کنترل نمی‌شوند،

because as of today, they're not defined as weapons.

چرا که این ابزار امروزه، به عنوان اسلحه برشمرده نمی‌شوند.

But they should be, and we need to regulate them that way.

در صورتی که باید این‌ کار انجام شود و باید آن‌ها را نظارت کنیم

I'm a journalist who has spent the last two decades

من یک خبرنگار هستم که دو دهه اخیر را صرف

looking at how the military and intelligence world

بررسی اینکه چگونه ارتش و دنیای هوشمند

spurs the development of new science and technology.

به توسعه علوم جدید و تکنولوژی تشویق می‌کنند.

I've tracked the emergence of new weapons

من مسیر پیدایش اسلحه‌های جدید را دنبال کردم

and looked to see what happens

و بررسی کردم که چه می‌شود وقتی

when companies start to market these weapons abroad.

شرکت‌ها برای این اسلحه‌ها بازاریابی خارجی می‌کنند.

But what is a weapon in the information age?

اما در عصر اطلاعات منظور از اسلحه چیست ؟

We know that armed drones are weapons,

ما می‌دانیم که پهبادهای نظامی اسحله‌اند،

missiles and bombs are weapons,

موشک‌ها و بمب‌ها اسلحه‌اند،

but the State Department actually classifies

اما وزارت امور خارجه آمریکا طبقه‌بندی می‌کند

broad categories of technologies as weapons.

دسته بزرگی از تکنولوژی‌ها را به عنوان اسلحه.

So for example, a scientist going abroad on an oceanographic research vessel,

مثلا، دانشمندی که به سفر خارجی در کشتی تحقیقاتی اقیانوس‌شناسی می‌رود،

they want to take the latest night-vision goggles?

می‌خواهند آخرین مدل عینک‌های دید در شب را ببرند؟

That, according to the State Department, is potentially a weapon.

این، مطابق وزارت امور خارجه آمریکا، یک اسلحه بالقوه است.

Why?

چرا؟

Well, because though night-vision goggles are used today by scientists

خب، چون با اینکه عینک‌های دید در شب امروز توسط دانشمندان

and hunters around the world,

و شکارچیان سراسر جهان استفاده می‌شود،

it was a capability first developed for the military.

اما این قابلیتی بود که نخست برای ارتش توسعه داده شده بود.

And yet, tools of surveillance

و هنوز، ابزار مراقبتی

that an authoritarian regime could use to spy on its own citizens,

که نظامی استبدادی از آن برای جاسوسی از شهروندادن خود استفاده می‌کند،

on dissidents, on journalists,

از معاندان، روزنامه‌نگاران،

that, according to the US government today, is not a weapon.

که، طبق دولت امروز آمریکا، به عنوان سلاح برشمرده نمی‌شود.

And yet, these tools of surveillance

و هنوز، این ابزار مراقبتی

are part of a growing secretive multi-billion-dollar industry.

بخشی از صنعتی چند-میلیارد-دلاری در حال رشد سری هستند.

The genesis of this spy bazaar goes back some 18 years,

پیدایش این بازار جاسوسی به حدود ۱۸ سال پیش برمی‌گردد،

to a Hilton hotel in northern Virginia,

به هتل هیلتون در ویرجینیای شمالی،

just a few miles away from the US Central Intelligence Agency.

که فقط چندین کیلومتر با آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا فاصله داشت.

A few dozen people, mostly dark-suited men,

ده‌ها نفر، بیشتر مردانی در کت و شلوارهای مشکی،

gathered there in the spring of 2002

در بهار سال ۲۰۰۲ دور هم جمع شده بودند

for a conference with the unassuming name of ISS World.

برای شرکت در همایشی که نام ساده دنیای آی اس اس را بر خود داشت.

You know, at first glance, this conference probably looked like dozens of events

می‌دانید، در نگاه اول، این همایش شاید شبیه ده‌ها رویدادی

that used to take place around the Washington, DC area.

که اطراف منطقه واشینگتون، دی سی برگزار می‌شد بود.

But this event was unique.

اما این رویداد منحصر به فرد بود.

ISS stands for Intelligence Support Systems,

آی اس اس مخفف سیستم‌های پشتیبانی اطلاعات است،

and the people who were there

و کسانی که آن‌جا حضور داشتند

were from companies that built technologies to spy

از طرف شرکت‌های ساخت تکنولوژی‌هایی برای جاسوسی

on private communications.

از ارتباطات خصوصی بودند.

In other words, these were sort of wire-tappers for hire.

به عبارت دیگر، آن‌ها به نوعی شنودگذاران اجیر شده بودند.

And the reason they were there was that less than a year earlier,

و علت حضورشان در آن‌جا این بود که کمتر از یک سال قبل،

the 9/11 terrorist attacks on New York and Washington

حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر در نیویورک و واشنگتن

had spurred the Congress to press through legislation

کنگره را وادار به تصویت مقررات

known as the Patriot Act.

موسوم به لایحه میهن دوستی کرده بود.

This gave the government broad new authorities

که به دولت قدرتی وسیع

to monitor communications.

برای کنترل ارتباطات اعطا کرد.

Emails, internet activity, phone calls,

ایمیل‌ها، فعالیت‌های اینترنتی، تماس‌های تلفنی،

even financial transactions.

حتی تراکنش‌های مالی.

This created an instant demand for data.

این مسئله تقاضای فوری برای داده را سبب شد.

And in the true American entrepreneurial spirit,

و در روحیه واقعی کارآفرینی آمریکایی،

an industry rose up to help collect this data.

صنعتی برای کمک به جمع‌آوری این داده پدیدار شد.

But back in 2002,

اما در سال ۲۰۰۲،

this was still a pretty modest affair.

این موضوع هنوز انقدر مطرح نبود.

Only about 10 percent of the world's population

فقط ۱۰ درصد از جمعیت جهان

was even online using the internet.

به وسیله اینترنت در فضای آنلاین بودند.

So most of what was being collected were simple emails and phone calls

بنابراین بیشتر آن‌چه جمع‌آوری می‌شد ایمیل‌ها و تماس‌های تلفنی

over landlines and cell phones.

از طریق تلفن‌های ثابت و همراه بود.

But over the next few years,

اما در طی چندین سال اخیر،

the way that we communicate began to change rapidly.

نحوه برقراری ارتباط ما با یک‌دیگر به سرعت تغییر کرده.

There was the introduction of Skype, Facebook

ابتدا با فیس‌بوک و اسکایپ آغاز شد

and then, crucially, the iPhone,

و سپس، به صورت قابل توجه، گوشی آیفون

and within a few years,

و در طی چند سال،

billions of us were walking around with little computers in our pockets

میلیاردها نفر از ما با کامپیوتر‌های کوچک در جیب‌هایمان پرسه ‌می‌زنیم

that do everything from monitor our exercise habits

که همه جور کاری از قبیل کنترل عادات ورزشی

to help us find romantic partners.

تا کمک به یافتن شریک عشقی برای‌مان انجام می‌دهد.

And suddenly, you didn't necessarily need the advanced capability

و ناگهان، شما لزوما به قابلیت پیشرفته

of the National Security Agency or big telecoms

آژانس امنیت ملی یا مخابرات بزرگ

to monitor everyone's communication.

برای کنترل ارتباطات همه ندارید.

In some cases,

گاهی اوقات،

all you needed was access to that device in their pockets.

شما تنها نیاز به دسترسی به آن دستگاه در جیب‌شان داشتید.

And that gave birth to an entirely new type of industry.

که تولد صنعتی کاملا جدید را سبب شد.

You know, not many companies can build missiles or aircraft,

می‌دانید، همه کمپانی‌ها توانایی ساخت موشک یا هواپیما را ندارند،

but it doesn't take a lot of capital to create software

اما برای توسعه یک نرم‌افزار به سرمایه چندان هنگفتی نیاز نیست،

that can hack into someone's smartphone.

که می‌تواند به تلفن هوشمند شخصی نفوذ کند.

Computer hackers have been around for years,

هکرهای کامپیوتری سال‌‌ها در صحنه حضور دارند،

but now their skills could be used to build technologies

اما اکنون می‌توان از توانایی‌هایشان برای ساخت تکنولوژی‌هایی

that were in high demand by law enforcement

بهره برد که تقاضای بالایی توسط اجرای قانون

and intelligence agencies.

و سازمان‌های اطلاعاتی داشتند.

And soon, dozens and even hundreds of companies

و فورا، ده‌ها و حتی صدها کمپانی

were getting into this wire-tappers' market.

وارد این بازار شنودگذاران شدند.

And that little conference in Virginia,

و آن همایش کوچک در ویرجینیا،

it grew and soon became known as the Wiretappers' Ball.

رشد کرد و اندکی بعد به عنوان مهمانی شنودکنندگان معروف شد.

Well, not much was known about the Wiretappers' Ball

خب، اطلاعات زیادی درباره مهمانی شنودکنندگان

in those early years,

در سال‌های ابتدایی نبود،

because the conferences were closed to everyone

چون این همایش به روی همه

except the companies and their government customers.

به جز کمپانی‌ها و مشتریان دولتی‌شان بسته بود.

But journalists did begin to see and hear reports

اما خبرنگاران کم‌کم اخباری را دیدند و شنیدند

of companies getting into this private spy market.

از ورود کمپانی‌ها به این بازار جاسوسی محرمانه.

Spooky entrepreneurs going around the world,

کارافرینان مرموز به سراسر دنیا رفت و آمد می‌کنند،

doing deals,

معاملات انجام می‌دهند،

often with authoritarian regimes.

اغلب با نظام‌های استبدادی.

And it was, from the start, a really loosely regulated market.

و این بازار از ابتدا به گونه‌‌ای بی قید و شرط نظارت می‌شد.

Some countries do require permission to sell these technologies abroad,

برخی کشورها برای فروش برون مرزی این تکنولوژی‌ها به مجوز نیاز دارند،

but rarely with the type of scrutiny that is given to traditional arms.

اما به ندرت با نوع وارسی‌ای که به سلاح‌های سنتی داده شده.

So for example, the Italian-based company Hacking Team

مثلا، گزارش شده کمپانی ایتالیایی هکینگ تیم

reportedly sold its technology to authoritarian regimes

تکنولوژی خود را به رژیم‌های استبدادی

in Egypt and Kazakhstan.

در مصر و قزاقستان فروخته.

The Israeli-based company NSO Group has reportedly sold its technology

همچنین گزارش شده کمپانی اسرائیلی گروه ان اس او تکنولوژی خود را

to the regime in Saudi Arabia,

به رژیمی در عربستان سعودی

which has been accused of harassing,

که به آزار و اذیت،

and even, in one case, killing one of its political opponents.

و حتی، در موردی، به کشتن یکی از مخالفان سیاسی خود متهم شده است.

And we do think of weapons as things that kill people.

و ما فکر می‌کنیم که اسلحه‌ها آن چیزی هستند که مردم را به کشتن می‌دهد.

But in the information age,

اما در عصر اطلاعات،

some of the most powerful weapons are things that can track and identify us.

برخی از قوی‌ترین اسلحه‌ها چیزهایی هستند که می‌توانند ما را ردیابی و شناسایی کنند.

This is something that the Pentagon and CIA have recognized for years,

این چیزی است که پنتاگون و سیا سال‌هاست متوجه‌اش شده‌اند،

and they've tried to build technologies

و برای ساخت تکنولوژی‌هایی تلاش کرده‌اند

that can track people, suspected terrorists, around the globe.

که می‌تواند مردم، تروریست‌های مظنون، را در سراسر کره زمین ردیابی کند.

The Pentagon has invested in something called smart dust,

پنتاگون در چیزی به نام غبار هوشمند سرمایه‌گذاری کرده،

little microsensors the size of specs of dust

حسگرهای کوچک به اندازه ذره‌ای از خاک

that you could scatter on people without them knowing it,

که می‌تواند روی مردم بدون اینکه خودشان بدانند پخش شود،

and then use it to track their location.

و از آن برای ردیابی موقعیت‌شان استفاده می‌شوند.

The Pentagon, through its venture capital firm,

پنتاگون، از طریق شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر خود،

has invested in a beauty products company once featured in "Oprah Magazine"

در یک شرکت محصولات زیبایی که در «مجله اپرا» از آن یاد شد سرمایه‌گذاری کرد

to build a device that could surreptitiously collect DNA

تا دستگاهی بسازد که می‎‌تواند به صورت محرمانه دی.ان.ای را

just by swiping across the skin.

فقط با کشیدن آن روی سطح پوست.

But something remarkable has happened over the past decade.

اما اتفاقی فوق‌العاده در طی دهه اخیر رخ داده.

In many cases, what the private marketplace has been able to do

در بسیاری از موارد، میزان توانایی بازار خصوصی

has far outstripped what the Pentagon or CIA even thought was possible.

فراتر از آن‌چه پنتاگون یا سیا ممکن و شدنی تصور می‌کردند بود.

Back in 2008,

در سال ۲۰۰۸،

the Pentagon had a secretive database of DNA from terrorists.

پنتاگون پایگاه داده‌ای مخفی از دی.ان.ای تروریست‌ها داشته.

It had about 80,000 samples.

این پایگاه داده حدودا ۸۰،۰۰۰ نمونه داشت.

Well, the private company AncestryDNA

خب، شرکت خصوصی ژن‌شناسی انسستری

today has samples from over 15 million people.

امروزه بیش از ۱۵ میلیون نمونه از مردم دارد.

23andMe, the second-largest genealogical database,

شرکت ۲۳ومن، دومین شرکت بزرگ در زمینه پایگاه داده‌های تبارشناسی است،

has samples from over 10 million people.

نمونه‌های بیش از ۱۰ میلیون نفر را دارد.

So now, maybe you don't need these James Bond-worthy techniques

پس اکنون، شاید شما به این روش‌های جمیز باندی نیازی نداشته باشید

of collecting DNA

برای جمع‌آوری دی.ان.ای

if we're willingly handing it over to private companies

اگر به خواست خود آن را به شرکت‌های خصوصی تحویل می‌دهیم

and even paying for the honor of doing it.

و حتی به افتخار انجام این کار پول پرداخت می‌کنیم.

Well, what could you do with a sample of someone's DNA?

خب، با نمونه‌ای دی.ان.ای شخصی چه کاری می‌توانید انجام دهید ؟

In the United States and China,

در ایالات متحده و چین،

researchers are working on using DNA samples

محققان با استفاده از نمونه‌های دی.ان.ای افراد

to build images of people's faces.

تلاش می‌کنند تا تصاویری از چهره مردم بسازند.

So if you pair DNA with facial recognition technology,

پس اگر دی.ان.ای را با تکنولوژی تشخیص چهره کنار هم قرار دهید،

you have the basis of a really powerful surveillance system

شما دارای پایه‌ یک سیستم نظارتی بسیار قدرتمند هستید

that could be used to track individuals or entire ethnic groups.

که می‌تواند برای ردیابی افراد یا تمامی گروه‌های قومی استفاده شود.

And if you think that sounds a little bit paranoid,

اگر فکر می‌کنید که این‌ها کمی توهمی به نظر می‌رسد،

keep in mind that the Pentagon last year sent out a memo

به یاد داشته باشید که پنتاگون در سال گذشته یادداشتی

to all of its service members,

به تمامی نظامیان خود ارسال کرد،

warning them precisely not to use those commercial DNA kits

که قاطعانه به آن‌ها هشدار می‌داد از کیت‌های دی.ان.ای تبلیغاتی

over concerns that information could be used to track them

به علت استفاده از این اطلاعات برای ردیابی آنان

or their family members.

یا اعضای خانواده‌شان استفاده نکنند.

And yet, even with the Pentagon raising concerns about this technology,

و با این وجود، حتی با ابراز نگرانی پنتاگون درباره این تکنولوژی،

almost nothing has been done to reign in this market.

تقریبا هیچ اقدامی برای مغلوب کردن این بازار صورت نگرفته است.

One American company, Clearview AI,

یک شرکت آمریکایی، کلییرویو اِی آی،

has been collecting billions of images of people's faces

میلیاردها تصویر از چهره افراد جمع‌آوری کرده

from across the internet,

از طریق اینترنت،

like those pictures you post on Instagram of you and your friends and family,

مثل تصاویری از خود یا دوستان و خانواده‌تان که در اینستاگرام منتشر می‌کنید،

and then selling its facial recognition services

و سپس سیستم تشخیص چهره خود را

to US government and law-enforcement agencies.

به دولت ایالات متحده و نهادهای حقوقی می‌فروشد.

And even if you think

و اگر فکر می‌کنید

that's a perfectly acceptable application of this technology,

این موضوع کاربردی کاملا قابل قبول از این تکنولوژی است،

there's nothing to stop them from selling to private individuals,

هیچ مانعی برای فروش این‌ها به اشخاص عادی،

corporations or even foreign governments.

ارگان‌ها و حتی دولت‌های خارجی وجود ندارد.

And that's exactly what some companies are doing.

و این دقیقا همان کاری است که برخی شرکت‌ها انجام می‌دهند.

That Wiretappers' Ball that started in northern Virginia?

مهمانی شنودکنندگان که در ویرجینیای شمالی آغاز شد؟

Today, it's held in multiple cities around the globe.

امروزه، در شهرهای متعدد در سراسر جهان برگزار می‌شود.

Thousands of people now attend the ISS trainings and conferences.

هزاران نفر به آموزش و همایش‌های آی اِس اِس می‌پیوندند.

And more of the companies showing up are coming from the Middle East and China.

و بیشتر کشورهای حاضر از خاورمیانه و چین هستند.

The spy bazaar has gone global.

بازار جاسوسی جهانی شده.

And at arms shows now around the world,

و اکنون در نمایشگاه‌های اسلحه سراسر دنیا،

you'll see companies displaying facial recognition technology

شرکت‌هایی را خواهید دید که تکنولوژی تشخیص چهره

and phone hacking software,

و نرم‌افزارهای نفوذ به تلفن همراه،

displaying right next to traditional arms manufacturers

را دقیقا در کنار تولیدکنندگان اسلحه‌های سنتی

with tanks and missiles.

با تانک‌ها و موشک‌ها نمایش می‌دهند.

And walking around these arms shows,

و با گشتن در این نمایشگاه‌های اسلحه،

it's pretty easy to go down dystopian rabbit holes,

خیلی راحت می‌شود از این لانه خرگوش‌های ضد آرمان‌شهری پایین رفت

thinking about future surveillance technology

با اندیشیدن درباره تکنولوژی نظارتی

that will track our every move.

که هر حرکت‌مان را ردیابی می‌کند.

And I remember one Pentagon adviser telling me

و به خاطر دارم یکی از مشاوران پنتاگون به من می‌گفت

that what the military really needed were space-based satellites

آن‌چه ارتش واقعا بدان نیاز داشت ماهواره‌های فضا برد بود

that could track people anywhere on earth based just on their DNA.

که تنها بر اساس دی.ان.ای‌ مردم می‌توانست آن‌ها را در هر جای زمین ردیابی کند.

It's enough to make you invest in tinfoil hats.

کافیست شما را به سرمایه‌گذاری در کلاه‌های آلومینیومی وادار کنند.

But the truth is,

اما حقیقت این است که،

we don't know what sort of technology the future will bring.

ما نمی‌دانیم آینده چطور تکنولوژی را به ارمغان خواهد آورد.

But we know that today, in the absence of regulation,

اما می‌دانیم که امروزه، در غیاب نظارت،

this marketplace is already exploding.

این بازار همین حالا هم در حال انفجار است.

And in fact, one of those companies accused of selling surveillance technology

و در واقع، یکی از آن شرکت‌هایی که متهم به فروش تکنولوژی نظارتی

to authoritarian regimes,

به نظام‌های استبدادی شد،

today, it's offering to help track those infected with COVID-19.

امروزه، کمک به ردیابی مبتلایان به کویید-۱۹ را پیشنهاد می‌کند.

And of course, technology does offer the tantalizing promise

و البته، تکنولوژی وعده دلهره‌آور

of helping control a pandemic through contact tracing.

کمک به کنترل همه‌گیری از طریق ردیابی تماس را ارائه می‌کند.

But it also opens up another door, to privatized mass surveillance.

اما امکانی دیگر را فراهم می‌کند، که خصوصی سازی نظارت انبوه است.

So what do we do about this private spy bazaar?

پس درباره این بازار جاسوسی محرمانه چه باید کرد؟

We can hide, go offline,

می‌توانیم پنهان شویم، ارتباط با اینترنت را قطع کنیم،

get off social media, ditch our smartphones,

از شبکه‌های اجتماعی فاصله بگیریم، از شر تلفن‌های هوشمندمان خلاص شویم،

go live in a cave,

در یک غار زندگی کنیم،

but the truth is, we're not trained to be professional spies,

اما حقیقت این است که،ما به عنوان جاسوس حرفه‌ای آموزش ندیدیم،

we can't live under false identities or with no identities.

نمی‌توانیم با هویت جعلی یا بدون هویت زندگی کنیم.

And even real spies are having a hard time staying below the radar, these days.

و امروزه، حتی جاسوسان واقعی هم با خارج از رادار بودن مشکلاتی دارند.

It doesn't matter how many passports Jason Bourne has

اینکه جیسون بورن چند گذرنامه دارد اهمیتی ندارد

if his face or DNA is in someone's database.

اگر چهره یا دی.ان.ای او در پایگاه داده شخصی وجود دارد.

But if even governments have lost control of the tools of spying,

اما حتی اگر دولت نسبت به ابزار جاسوسی کنترل خود را از دست داده،

is there anything we can do about it?

آیا کاری هست که بتوانیم در این باره انجام دهیم؟

One argument I've heard

یکی از استدلال‌هایی که شنیده‎‌ام

is that even if the US were to restrict companies

این است که حتی اگر ایالات متحده شرکت‌ها را محدود کند

from selling this sort of technology abroad,

نسبت به فروش برون مرزی این نوع تکنولوژی،

companies based in China might simply step in.

شرکت‌های چینی ممکن است وارد عمل شوند.

But we regulate the arms trade today,

اما ما بر تجارت اسلحه نظارت می‌کنیم،

even if we do it imperfectly.

حتی اگر آن را ناقص انجام دهیم.

And in fact, there was a multilateral proposal several years ago

و در واقع، چندین سال قبل طرحی چند جانبه وجود داشت

to do just that,

برای انجام همین کار،

to require export licenses for surveillance software.

الزام وجود جواز صادرات برای نرم‌افزارهای نظارتی.

The United States was among those countries

ایالات متحده در بین کشورهایی بود

that agreed to these voluntary regulations,

که با این نظارت‌های داوطلبانه موافقت کرد،

but back in Washington, this proposal has simply languished.

اما در واشنگتن، این طرح به سادگی سست شد.

We have an administration that would rather sell more weapons abroad

ما دارای حکومتی هستیم که ترجیه می‌دهد فروش برون مرزی سلاح‌های بیشتر

with fewer restrictions,

با محدودیت‌های کمتر داشته باشد،

including to some of those countries

به برخی از کشورهایی که

accused of abusing surveillance technology.

متهم به سوء‌استفاده از تکنولوژی نظارتی شدند.

I think to move forward, we would need to revive that proposal,

به نظر من برای پیشرفت، به از سر گیری آن طرح نیاز داریم،

but even go one step further.

و حتی گامی فراتر برداریم.

We need to fundamentally change how we think of surveillance technology

ما باید به صورت بنیادی طرز تفکرمان درباره تکنولوژی نظارتی تغییر داده

and define these tools as weapons.

و این ابزار را به عنوان اسلحه تعریف کنیم.

This would allow government

این به دولت امکان می‌دهد

to regulate and control their sale and export

تا فروش و صادرات آنان را کنترل کند

the way that they control traditional arms,

طوری که اسلحه‌های سنتی،

advanced aircraft and missiles.

هواپیماهای پیشرفته و موشک‌ها را کنترل می‌کنند.

But that means recognizing that technology that tracks who we are,

اما این به معنی است که تکنولوژی که ردیابی می‌کند اینکه ما که هستیم،

what we do, what we say,

چه می‌کنیم، چه می‌گوییم،

and even in some cases, what we think,

وحتی در برخی موارد، به چه چیزی فکرمی‌کنیم،

is a form of advanced weaponry.

را به عنوان سلاحی پیشرفته بشناسیم.

And these weapons are growing too powerful,

و این تسلیحات بیش از حد قدرتمند،

available to the highest bidder,

در اختیار بالاترين پيشنهاد کننده‌،

and according to the whims of the spy bazaar.

و بر وفق مراد بازار جاسوسی تبدیل می‌شوند..

Thank you.

متشکرم.