Why is colonialism (still) romanticized? | Farish Ahmad-Noor

Translator: Mona Jahanbakhshi Reviewer: Masoud Motamedifar

I promise you that I will not sing. I will spare you that, at least.

مطمئن باشید من خواننده نیستم. یا اینکه شانس آوردید که حالا قصد خواندن ندارم.

But I am a historian

در عوض من یک مورخ هستم

with a background in philosophy,

با کمی سررشته درفلسفه،

and my main area of research is basically the history of Southeast Asia,

و تحقیقات من روی جنوب شرق آسیا

with a focus on 19th-century colonial Southeast Asia.

بویژه استعمار جنوب شرق آسیا در قرن نوزدهم متمرکز است.

And over the last few years,

و طی سال‌های اخیر،

what I've been doing is really tracing the history of certain ideas

کار من در واقع بررسی تاریخچه طرز فکرهایی خاص ا‌ست

that shape our viewpoint,

که دیدگاه ما را شکل می‌دهند،

the way we in Asia, in Southeast Asia,

دیدگاهی که ما مردم آسیا و جنوب شرق آسیا

look at ourselves and understand ourselves.

نسبت به خود داشته و به آن باور داریم.

Now, there's one thing that I cannot explain

اکنون مسئله‌ای وجود دارد که من قادر به توضیح آن

as a historian,

به عنوان یک مورخ نیستم،

and this has been puzzling me for a long time,

و مدت طولانی‌ایست که ذهنم را مشغول کرده،

and this is how and why certain ideas, certain viewpoints

و آن اینکه چرا و چگونه می‌شود که یک سری طرز فکرها و دیدگاه‌های خاص

do not seem to ever go away.

ظاهراً هرگز از بین نمی‌روند.

And I don't know why.

نمی‌دانم چرا.

And in particular,

و بخصوص،

I'm interested to understand why some people -- not all, by no means --

برایم جالب است که چرا بعضی افراد، البته فقط بعضی از آنها و نه همه

but some people in postcolonial Asia

اما بعضی از افراد در آسیای پسا استعماری

still hold on to a somewhat romanticized view of the colonial past,

هنوز دیدگاهی خیال‌پردازانه‌ در قبال گذشته استعمار دارند،

see it through kind of rose-tinted lenses

و با عینک خوش‌بینی به آن نگاه می‌کنند،

as perhaps a time that was benevolent or nice or pleasant,

مثل اینکه اوقات خوب و خوش و آرامش‌بخشی بوده باشد.

even though historians know the realities of the violence

هرچند که مورخان، از حقایق این ظلم

and the oppression

و ستم،

and the darker side of that entire colonial experience.

و نیمه تاریک تجربه استعمار کاملاً آگاهند.

So let's imagine that I build a time machine for myself.

بنابراین بیایید تصور کنیم که من یک ماشین زمان برای خودم ساختم.

(Makes beeping noises)

(تقلید صدای ماشین زمان)

I build a time machine,

یک ماشین زمان می‌سازم،

I send myself back to the 1860s,

و به دهه ۱۸۶۰برمی‌گردم،

a hundred years before I was born.

به یک قرن پیش از اینکه به این دنیا بیایم،

Oh dear, I've just dated myself.

اوه، سنم را پیرتر نشان دادم.

OK, I go back a hundred years before I was born.

بسیار خب، من به یک قرن پیش از تولدم برمی‌گردم.

Now, if I were to find myself in the context of colonial Southeast Asia

حالا، اگر من در شرایط استعماری در جنوب‌شرقی آسیا،

in the 19th century,

در قرن ۱۹ام به دنیا می‌آمدم،

I would not be a professor.

یک استاد نمی‌شدم.

Historians know this.

مورخ‌ها منظور مرا می‌فهمند.

And yet, despite that,

با این وجود، علیرغم همه اینها،

there's still some quarters that somehow want to hold on to this idea

هنوز هم عده‌ای هستند که می‌خواهند این دیدگاه را حفظ کنند،

that that past was not as murky,

که این گذشته چندان هم غم‌انگیز نبوده،

that there was a romanticized side to it.

و یک بعد خیال پردازانه هم داشته‌است.

Now, here is where I, as a historian,

در اینجا، من به عنوان یک مورخ،

I encounter the limits of history,

با محدودیت‌های تاریخ روبرو می‌شوم،

because I can trace ideas.

چراکه کار من ردیابی دیدگاه‌هاست.

I can find out the origins of certain clichés, certain stereotypes.

من می‌توانم الگوها و باورهای خاص را ریشه‌یابی کنم.

I can tell you who came up with it, where and when and in which book.

می‌توانم بگویم که چه کسی، کی و کجا و در کدام کتاب آن‌ها را ارائه داده است.

But there's one thing I cannot do:

در انجام یک کار عاجزم،

I cannot get into the internal, subjective mental universe of someone

من نمی توانم به دنیای درونی ذهن کسی وارد شوم

and change their mind.

و طرز فکر او را تغییر دهم.

And I think this is where and why, over the last few years,

و فکر می‌کنم همین مسئله باعث شده طی سال‌های اخیر،

I'm increasingly drawn to things like psychology

به شدت به سمت مباحثی مانند روانشناسی

and cognitive behavioral therapy;

و رفتار‌درمانی شناختی روی بیاورم؛

because in these fields, scholars look at the persistence of ideas.

زیرا محققان اینگونه رشته‌ها به ماندگاری دیدگاه‌ها توجه می‌کنند.

Why do some people have certain prejudices?

چرا بعضی از مردم تعصبات خاصی دارند؟

Why are there certain biases, certain phobias?

علت وجود ترس‌ها و گرایش‌های خاص در افراد چیست؟

We live, unfortunately, sadly, in a world where, still, misogyny persists,

متأسفانه ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که هنوز هم در آن زن ‌ستیزی وجود دارد،

racism persists, all kinds of phobias.

نژادپرستی و انواع ترس‌ها همچنان ادامه دارند.

Islamophobia, for instance, is now a term.

به عنوان مثال، امروزه اسلام هراسی یکی از این موارد است.

And why do these ideas persist?

و چرا این دیدگاه‌ها همچنان پابرجا هستند؟

Many scholars agree that it's partly because, when looking at the world,

بسیاری محققان معتقدند که وقتی ما به جهان اطراف نگاه می‌کنیم

we fall back, we fall back, we fall back

به عقب برمی‌گردیم، برمی‌گردیم و برمی‌گردیم

on a finite pool,

در مردابی محدود

a small pool of basic ideas that don't get challenged.

مردابی کوچک از دیدگاه‌های اساسی که به چالش کشیده نمی‌شوند.

Look at how we, particularly us in Southeast Asia,

بیبنید ما، مردم جنوب شرق آسیا

represent ourselves to ourselves and to the world.

چگونه خودمان را به یکدیگر و به دنیا معرفی می‌کنیم.

Look at how often,

بینید چند مرتبه،

when we talk about ourselves, my viewpoint, my identity, our identity,

وقتی درباره خودمان، دیدگاهمان، هویتمان و هویت مردممان صحبت می‌کنیم،

invariably, we fall back, we fall back, we fall back, we fall back

دائماً به عقب برمی‌گردیم، برمی‌گردیم و برمی‌گردیم،

on the same set of ideas,

تا به همان دیدگاه‌های گذشته برسیم

all of which have histories of their own.

که هرکدام تاریخچه خاص خودشان را دارند،

Very simple example:

یک مثال ساده می‌زنم:

we live in Southeast Asia,

ما در جنوب‌شرق آسیا هستیم،

which is very popular with tourists from all over the world.

که گردشگران سراسر دنیا کاملاً آن را می‌شناسند.

And I don't think that's a bad thing, by the way.

که از نظر من این مسئله چیز بدی نیست.

I think it's good that tourists come to Southeast Asia,

این خوب است که گردشگران به جنوب‌شرق آسیا سفر می‌کنند،

because it's part and parcel of broadening your worldview

چراکه این به معنای گسترش جهان‌بینی،

and meeting cultures, etc, etc.

و تعامل فرهنگی و مسائل دیگر در شماست.

But look at how we represent ourselves

با این حال ببینید ما چگونه،

through the tourist campaigns, the tourist ads that we produce.

از طریق برنامه‌ها و تبلیغات گردشگری خودمان را معرفی می‌کنیم.

There will be the obligatory coconut tree, banana tree, orangutan.

حتماً باید درخت نارگیل، درخت موز و اورانگوتان در این تبلیغات باشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

And the orangutan doesn't even get paid.

اورانگوتانی که حتی حقوق هم نمی‌گیرد.

(Laughter)

(خنده حضار)

Look at how we represent ourselves. Look at how we represent nature.

ببینید ما چگونه خودمان را معرفی می‌کنیم. چگونه طبیعت خود را معرفی می‌کنیم.

Look at how we represent the countryside.

چگونه حومه شهر را نشان می‌دهیم.

Look at how we represent agricultural life.

چگونه زندگی کشاورزی را نشان می‌دهیم.

Watch our sitcoms.

برنامه‌های طنز ما را تماشا کنید.

Watch our dramas. Watch our movies.

نمایش‌های ما را ببینید. فیلم‌های ما را نگاه کنید.

It's very common, particularly in Southeast Asia,

این مسئله، بخصوص در جنوب‌شرق آسیا رایج است

when you watch these sitcoms,

که در برنامه‌های طنز،

if there's someone from the countryside, invariably, they're ugly,

بازیگر نقشی که ساکنین حومه شهر است، همیشه زشت است،

they're funny, they're silly,

مضحک و احمق است،

they're without knowledge.

و انسان نادانی هم هست.

It's as if the countryside has nothing to offer.

انگار که حومه شهر چیزی برای عرضه کردن ندارد.

Our view of nature,

دیدگاه ما درباره طبیعت،

despite all our talk,

علیرغم همه حرف‌هایی که می‌زنیم،

despite all our talk about Asian philosophy, Asian values,

با وجود همه صحبت‌های ما در مورد فلسفه آسیا و ارزش‌های آسیایی،

despite all our talk about how we have an organic relationship to nature,

و با وجود همه صحبت های ما در مورد چگونگی ارتباط ارگانیک با طبیعت،

how do we actually treat nature in Southeast Asia today?

امروز رفتار ما در قبال طبیعت آسیای‌جنوب شرقی چگونه است؟

We regard nature as something to be defeated and exploited.

ما طبیعت را منبعی می‌دانیم که باید به آن غلبه و از آن بهره برداری کرد.

And that's the reality.

و این یک واقعیت است.

So the way in which we live in our part of the world,

بنابراین، با توجه به روش زندگی ما در این گوشه از دنیا،

postcolonial Southeast Asia,

آسیای جنوب‌شرقی پسا‌استعماری،

in so many ways, for me,

به نظر من، از جهات مختلفی،

bears residual traces to ideas, tropes,

دارای آثار باقیمانده از دیدگاه‌ها، استعارات،

clichés, stereotypes

الگوها و باورها‌ایست

that have a history.

که تاریخچه خاصی دارند.

This idea of the countryside as a place to be exploited,

این دیدگاه که حومه شهر مختص بهره‌برداری ا‌ست،

the idea of countryfolk as being without knowledge --

و اینکه مردم حومه شهر افراد نادانی هستند

these are ideas that historians like me can go back,

توسط مورخینی مثل من ریشه‌یابی می‌شوند،

we can trace how these stereotypes emerged.

ما می‌توانیم منشأ این الگوها را پیدا کنیم.

And they emerged at a time

این الگوها زمانی بوجود آمدند،

when Southeast Asia

که جنوب شرق آسیا،

was being governed according to the logic of colonial capitalism.

طبق منطق سرمایه داری استعماری اداره می‌شد.

And in so many ways,

و از بسیاری جهات،

we've taken these ideas with us.

ما این دیدگاه‌ها را باور داریم.

They're part of us now.

حالا آنها بخشی از وجود ما هستند.

But we are not critical

اما ما نکته‌سنج نیستیم،

in interrogating ourselves and asking ourselves,

در رابطه با واکاوی و پرسش از خودمان،

how did I have this view of the world?

که بدانیم چگونه چنین دیدگاهی درباره جهان داشتیم؟

How did I come to have this view of nature?

چگونه به چنین دیدگاهی درباره طبیعت رسیدیم؟

How did I come to have this view of the countryside?

چگونه به چنین طرز فکری درباره مناطق حومه شهر دست یافتیم؟

How do I have this idea of Asia as exotic?

چرا فکر می‌کنیم که آسیا جای عجیبب و غریبی است؟

And we, Southeast Asians in particular,

بخصوص ما مردم جنوب شرق آسیا،

love to self-exoticize ourselves.

دوست داریم خودمان را عجیب و غریب جلوه دهیم.

We've turned Southeast Asian identity into a kind of cosplay

ما هویت جنوب شرقی آسیا را به دنیای بازی تبدیل کرده‌ایم

where you can literally go to the supermarket, go to the mall

جایی که به معنای واقعی کلمه می‌توانید به سوپر مارکت بروید، به بازار بروید

and buy your do-it-yourself exotic Southeast Asian costume kit.

و ست لباس دست‌دوز و عجیب و غریب آسیایی جنوب شرقی برای خودتان بخرید.

And we parade this identity,

و این ما هستیم که این هویت را می‌سازیم،

not asking ourselves how and when

بدون اینکه از خود بپرسیم چه وقت و چگونه

did this particular image of ourselves emerge.

این تصور خاص درباره ما به وجود آمد.

They all have a history, too.

همه‌ این‌ها تاریخچه‌ ای دارند.

And that's why, increasingly,

و به همین دلیل، بطور فزاینده‌ای

as a historian, I find that as I encounter the limits of history,

پی برده‌ام که به عنوان یک مورخ، هرچه بیشتر با محدودیت‌های تاریخی روبرو می‌شوم،

I see that I can't work alone anymore.

نمی‌توانم به تنهایی به کارم ادامه دهم.

I can't work alone anymore,

دیگر نمی‌توانم به تنهایی کار کنم،

because there's absolutely no point in me doing my archival work,

چراکه قطعاً کارهای بایگانی من بی‌فایده‌ای خواهد بود،

there's no point in me seeking the roots of these ideas,

بی‌فایده است که بخواهم این دیدگاها را ریشه‌یابی کنم،

tracing the genesis of ideas

که بخواهم منشأ این دیدگاه‌ها را بیابم،

and then putting it in some journal

و بعد آن را در یک مقاله ثبت کنم،

to be read by maybe three other historians.

تا احتمالاً توسط سه مورخ دیگر خوانده شود.

There's absolutely no point.

کاملاً کار بی‌فایده‌ایست.

The reason why I think this is important is because our region, Southeast Asia,

علت اهمیت این موضوع از دید من، منطقه ما یعنی جنوب شرق آسیا می‌باشد

will, I believe, in the years to come,

که معتقدم در سال‌های آتی

go through enormous changes, unprecedented changes in our history,

تحولات عظیمی را تجربه خواهد کرد، تحولاتی که در طول تاریخ ما بی‌سابقه است،

partly because of globalization,

که علت آن جهانی شدن،

world politics, geopolitical contestations,

سیاست‌های جهانی، رقابت‌های ژئوپلیتیکی،

the impact of technology,

تأثیر تکنولوژی است،

the Fourth Industrial Revolution ...

انقلاب صنعتی چهارم...

Our world as we know it is going to change.

جهان ما همانطور که می‌دانیم در حال تغییر است.

But for us to adapt to this change,

اما برای اینکه خودمان را با این تغییرات وفق دهیم،

for us to be ready for that change,

و برای این تغییر آمادگی داشته باشیم،

we need to think out of the box,

باید ذهن خودمان را آزاد بگذاریم،

and we can't fall back, we can't fall back, we can't fall back

و اینکه ما نمی‌توانیم به عقب برگردیم، برگردیم و برگردیم

on the same set of clichéd, tired, staid old stereotypes.

و دوباره به همان مجموعه الگوهای خسته‌کننده و قدیمی برسیم.

We need to think out,

باید این مسائل را بررسی کنیم،

and that's why historians, we can't work alone now.

بنابراین ما مورخ‌ها دیگر نمی‌توانیم به تنهایی کار کنیم.

I, I need to engage with people in psychology,

من به شخصه نیاز دارم که با روانشناسان

people in behavioral therapy.

و رفتاردرمان‌ها همکاری داشته باشم.

I need to engage with sociologists, anthropologists, political economists.

باید با جامعه‌شناسان، انسان‌شناسان و اقتصاددانان سیاسی تعامل داشته باشم.

I need above all to engage with people in the arts

و مهمتر از همه باید با هنرمندان

and the media,

و رسانه‌ها تعامل داشته باشم،

because it's there, in that forum,

چون آنجا، در آن بخش،

outside the confines of the university,

و خارج از محدوده دانشگاه است

that these debates really need to take place.

که جای واقعی این بحث‌ها می‌باشد.

And they need to take place now,

و حالا این بحث‌ها باید به جایگاه خود برگردند،

because we need to understand that the way things are today

چراکه باید بدانیم که شرایط کنونی

are not determined by some fixed,

به وسیله یک راه آهن ثابت،

iron historical railway track,

و تاریخی آهنی مشخص نشده‌اند،

but rather there are many other histories,

بلکه تاریخچه‌های دیگری هم وجود دارند،

many other ideas that were forgotten, marginalized, erased along the line.

دیدگاه‌هایی که فراموش شده، به حاشیه رانده شده و حذف شده‌اند.

Historians like me, our job is to uncover all this, discover all this,

اما وظیفه مورخانی مثل من، کشف و آشکارسازی همه اینهاست،

but we need to engage this, we need to engage with society as a whole.

اما برای این کار به تعامل نیاز داریم و باید با کل اجتماع در تعامل باشیم.

So to go back to that time machine example I gave earlier.

بنابراین برای بازگشت به مثال ماشین زمان،

Let's say this is a 19th-century colonial subject then,

بگذارید بگوییم موضوع مربوط به استعمار قرن ۱۹ام است،

and a person's wondering,

و شخصی به این مسئله فکر می‌کند،

"Will empire ever come to an end?

«آیا امپراطوری پایانی دارد؟

Will there be an end to all this?

آیا همه اینها یک روز تمام شود؟

Will we one day be free?"

آیا روزی می‌رسد که ما آزاد باشیم؟»

So the person invents a time machine --

پس آن شخص یک ماشین زمان اختراع می‌کند

(Makes beeping noises)

(تقلید صدای ماشین زمان)

goes into the future

به زمان آینده می‌رود

and arrives here in postcolonial Southeast Asia today.

و به آسیای جنوب شرقی پسااستعماری حال حاضر می‌رسد.

And the person looks around,

نگاهی به اطراف می‌اندازد،

and the person will see,

و پی می‌برد،

well yes, indeed,

خب بله، در واقع

the imperial flags are gone,

پرچم‌های امپراتوری از بین رفته‌اند،

the imperial gunboats are gone, the colonial armies are gone.

سلاح‌های امپراتوری و ارتش‌های استعماری از بین رفته‌اند

There are new flags, new nation-states.

پرچم‌های جدید و ملت‌های جدبدی وجود دارند،

There is independence after all.

مهمتر از همه، استقلال وجود دارد.

But has there been?

اما آیا واقعاً وجود دارد؟

The person then watches the tourist ads

سپس فرد تبلیغات توریستی را می‌بیند

and sees again the banana tree, the coconut tree and the orangutan.

و دوباره همان درخت موز، درخت نارگیل و اورانگوتان را می بیند،

The person watches on TV

وقتی تلویزیون تماشا می‌کند،

and watches how images of an exotic Southeast Asia

مشاهده می‌کند که چگونه تصاویری از یک آسیای جنوب شرقی عجیب و غریب

are being reproduced again and again by Southeast Asians.

دوباره و دوباره توسط مردم درآسیای جنوب شرقی تولید می‌شوند.

And the person might then come to the conclusion that, well,

و ممکن است فرد به این نتیجه برسد،

notwithstanding the fact that

با وجود این واقعیت

colonialism is over,

که استعمار به پایان رسیده است،

we are still in so, so many ways

ما در بسیاری از موارد

living in the long shadow of the 19th century.

هنوزهم زیر سایه طولانی قرن ۱۹ زندگی می‌کنیم.

And this, I think, has become my personal mission.

و فکر می‌کنم این مسئله به رسالت شخصی من تبدیل شده است.

The reason why I think history is so important

دلیل اینکه فکر می‌کنم تاریخ بسیار مهم است

and the reason why I think it's so important for history

واینکه چرا اینگونه فکر می‌کنم که تاریخ

to go beyond history,

باید فراتر از تاریخ برود،

because need to reignite this debate about who and what we are,

این است که همه ما باید در مورد اینکه چه کسی و چه چیزی هستیم تجدید نظر کنیم،

all of us.

همه ما.

We talk about, "No, I have my viewpoint, you have your viewpoint."

ما می‌گوییم، «نه، من نظر شخصی خودم را دارم، شما هم خودتان.»

Well, that's partly true.

خب، این تا حدودی درست است.

Our viewpoints are never entirely our own individually.

دیدگاه‌های ما هیچوقت کاملاً فردی نیستند.

We're all social beings. We're historical beings.

ما موجودات اجتماعی هستیم. ما موجودات تاریخی هستیم.

You, me, all of us,

من، شما، همه ما،

we carry history in us.

ما در خودمان تاریخ را حمل می کنیم.

It's in the language we use. It's in the fiction we write.

در زبان مورد استفاده ‌مان. در داستانی که می‌نویسیم.

It's in the movies we choose to watch.

در فیلم‌هایی که تماشا می‌کنیم.

It's in the images that we conjure when we think of who and what we are.

در تصاویری که وقتی فکر می‌کنیم چه کسی و چه چیزی هستیم تصور می‌کنیم.

We are historical beings.

ما موجودات تاریخی هستیم.

We carry history with us,

ما تاریخ را با خود حمل می کنیم،

and history carries us along.

و تاریخ ما را همراهی می‌کند.

But while we are determined by history,

اما حالا که ما توسط تاریخ شناخته می‌شویم،

it is my personal belief

به عقیده من،

that we need not be trapped by history,

نباید در دام تاریخ بیفتیم،

and we need not be the victims of history.

و قربانی آن شویم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)