Tom Osborn: A new way to help young people with their mental health | TED

Translator: Aida Babakhani Reviewer: Masoud Motamedifar

Around the world and especially in low-resource countries

در دنیا و مخصوصاً کشورهایی با منابع اندک

like my home country of Kenya,

مثل کشور من یعنی کنیا،

mental health problems prevent young people

مشکلات روانی جوانان را از

from living independent and successful lives.

زندگی مستقلانه و موفق باز می‌دارد.

I was born and raised in a small sugarcane farm.

من در یک مزرعه نیشکر کوچک به دنیا آمدم و بزرگ شدم.

Some of my early memories are those of my younger brother and I

از خاطرات گذشته‌ام به یاد می‌آورم که من و برادر کوچکترم

walking around and pretending that we owned the sugarcane.

آن اطراف راه ‌رفتیم و تظاهر می‌کردیم که صاحب مزرعه هستیم.

But most of these memories were actually from school.

بیشتر این خاطرات از زمان مدرسه بود.

My parents and especially my mother,

والدینم، مخصوصاً مادرم،

made sure that I knew how much they'd sacrificed

مطمئن می‌شدند که بدانم چقدر خود را فدا کردند

for me to have the education

تا من تحصیلات و راه موفقیتی

and the path to success that they did not.

که آن‌ها نداشتند را داشته باشم.

They were very clear that the stakes were too high.

آن‌ها خیلی واضح بودند که خطرها زیاد هستند.

There was no room for disappointment.

هیچ جایی برای نا امیدی وجود نداشت.

There was no room for failure.

هیچ جایی برای شکست وجود نداشت.

When I was 12,

وقتی ۱۲ ساله بودم،

I moved to the boarding section of a local primary school.

به قسمت شبانه‌روزی یک دبستان محلی منتقل شدم.

Here we will wake up at 4am to a set of math problems

آن‌جا ما ۴ صبح بیدار می‌شدیم با یک سری از مسئله‌های ریاضی

that we had to solve before breakfast.

که باید تا قبل از صبحانه آن‌ها را حل می‌کردیم

We'd only go to bed, sometimes after 11,

ما فقط گاهی بعد از ۱۱ به تخت می‌رفتیم،

if we solved that night's science problems.

اگر مسائل علوم شبانه را حل کرده بودیم.

In high school, the pressure was even higher.

در دبیرستان، فشار بیشتر هم بود.

The early-morning to late-night routines

روال عادی از صبح زود تا نیمه شب

were now supplemented by Saturday and Sunday classes.

حالا با کلاس پنجشنه و جمعه مکمل شده بود.

It was here in high school

در دبیرستان بود

where I began to notice the personal,

که تازه متوجه عوارض شخصی،

emotional and behavioral toll that this pressure-cooker system

احساسی و رفتاری که این سیستم زودپز گونه

had exerted of myself and those around me.

بر من و اطرافیانم اعمال کرده، شدم.

I noticed it, for example,

متوجه شدم ، برای مثال،

when tired of cramming the production of sulfuric acid,

وقتی از تلاش برای یادگیری تولید سولفوریک اسید در زمان کوتاه خسته می‌شدم،

I stopped taking notes or engaging with chemistry in 10th grade.

از نکته برداری یا درگیر شدن با شیمی در کلاس دهم دست برداشتم.

I noticed it when my friend Onsongo

متوجه شدم وقتی که دوستم اوسونگو

tired that his life had been reduced to a letter grade,

خسته بود از اینکه تمام زندگی‌اش به نامه نمرات خلاصه شده بود.

had enough and quit school.

دیگر تحمل نکرد و مدرسه را ترک کرد.

I noticed it when a schoolmate, whom I will call Otieno,

متوجه شدم وقتی یک هم مدرسه‌ای ،که اوتین صدایش می‌کنم،

took his own life.

جان خود را گرفت.

But all this time,

ولی تمام این مدت،

all this time, what came to mind was that this was life.

تمام این مدت، چیزی که فکر می‌کردم، این بود که زندگی این است.

Life was trouble sleeping or sleeping too much.

زندگی به سختی یا بیش از حد خوابیدن بود.

Life was little interest or pleasure in doing the things that gave you joy.

زندگی علاقه یا شوق کمی در انجام دادن کاری که تو را خوشحال می‌کند، بود.

Life was constantly feeling down,

زندگی ناراحتی مداوم،

crushing under the weight of the feelings of hopelessness.

له شدن زیر وزن احساس ناامیدی بود.

That was life.

این زندگی بود.

It was only recently, some five years after high school,

به تازگی، حدود ۵ سال بعد از مدرسه، بود که

that I began to realize that what we thought was life

متوجه شدم چیزی که فکر می‌کردیم زندگی است،

could have, in fact, been mental health problems.

در واقع می‌توانست مشکلات سلامت روان باشد.

Was it possible that we were struggling with depression and anxiety

ممکن بود که ما از اختلال اضطراب و افسردگی رنح می‌بردیم،

and just didn't know about it?

و فقط آن را نمی‌دانستیم؟

That, in fact, was the case.

این در واقع اصل قضیه بود.

Studies now show that almost 50 percent of Kenyan adolescents

مطالعات نشان می‎‌دهد که حدود ۵۰ درصد از بزرگسالان کنیایی

struggle with mental health problems.

از اختلالات روانی رنج می‌برند.

And in such a youthful country,

و در چنین کشور جوانی،

where half the population is 19 years or younger,

که نصف جمعیت کمتر از ۱۹ سال است،

youth mental health has now become an urgent public health priority.

سلامت روان جوانان حالا تبدیل به اولویت سلامت اجتماعی شده است.

Over the past few years,

در سال‌های گذشته،

I've been working to turn this public health problem

من تلاش کردم تا این مشکلات روان اجتماعی را

into an opportunity for young people

به یک فرصت برای جوانان تبدیل کنم.

to reimagine and redefine what mental health care could look like.

تا مراقبت از سلامت روان را دوباره تصور و معنا کنند.

We're doing this by tackling the three big issues

این کار را با پیگیری سه مشکل بزرگ

that prevent young people from getting help.

که جوانان را از کمک گرفتن بازداشته، انجام دادیم.

One, the lack of mental health experts.

یک، کمبود در متخصصان سلامت روان.

Two, the stigma around mental health.

دو، بدنامی سلامت روان.

And three, the sad reality that most mental health treatments

و سه، حقیقت تلخی که اکثر درمان‌های سلامت روان

were not built and designed for young people

برای جوانانی که شبیه من بودند

who look like me and have my background.

و سابقه من را داشتند، ساخته نشده بود.

Because we have only two clinicians for every one million Kenyans,

زیرا ما در کنیا به ازای هر یک میلیون جمعیت، دو کلینیک داریم.

and two -- yes, only two --

و دو عدد-- بله، فقط دو عدد--

child and adolescent psychiatrist in the whole country,

روانپزشک کودک و بزرگسال در کل کشور،

we are expanding mental health care access by training [18- to 22-year-old] Kenyans

ما در گسترش دسترسی به مراقبت سلامت روان با تعلیم کنیایی‌ها (۱۸ تا ۲۲ ساله)به عنوان

as lay providers.

فراهم کنندگان خدمات غیرحرفه‌ای، هستیم.

These young Kenyans are delivering evidence-based care to their peers

این کنیایی‌های جوان در حال رساندن مراقبت مبتنی بر شواهد به همسالان خود

through a structured and tiered model

از طریق یک طرح ساخته شده و منظم هستند

that ensures that all young people who want can get help.

که تضمین می‌کند همه جوانانی که بخواهند، می‌توانند کمک دریافت کنند.

Because of a stigma of mental health

بخاطر بدنامی سلامت روان

that still exists from Kenya's colonial past,

که هنوز هم بخاطر گذشته مستعمراتی کنیا وجود دارد

we are delivering interventions

ما مداخله می‌کنیم

without a formal diagnosis of mental health,

بدون تشخیص رسمی مشکلات روان،

and our interventions focus on building character strengths,

و مداخله‌گران ما بر روی ساختن قوت شخصیتی تمرکز می‌کنند،

on strengthening individual autonomy

بر تقویت استقلال درونی هر فرد

and on improving overall human functioning and well-being.

و بر پیشرفت عملکرد کلی انسان و سلامتی.

Because our lay providers work within the communities

زیرا فراهم کنندگان غیرتخصصی ما داخل جامعه کار می‌کنند

where they come from,

از جایی که آمده‌اند،

in the school systems that they themselves went to

در سیستم مدرسه‌ای که خودشان هم تجربه کرده‌اند

and deliver what is truly a for-youth and by-youth mental health care treatment,

و چیزی که واقعاً برای درمان سلامت روان جوانان و با جوانان است را می‌رسانند.

we are fixing the divide between mental health treatment

ما داریم جداسازی بین درمان سلامت روان

and the social and cultural needs of the communities that they serve.

و نیازهای اجتماعی و فرهنگی‌ای که در جامعه کارامد است را انجام می‌دهیم.

Since 2018, we have used this youth-based model

از ۲۰۱۸ ما از این طرح جوانانه استفاده می‌کردیم

to bring mental health care across Kenya.

تا سلامت روان را به همه جای کنیا بیاوریم.

And what we have found is that this model works.

و چیزی که فهمیدیم این است که این طرح کار می‌کند.

Young people are reporting reductions in depression and anxiety symptoms.

جوانان در حال گزارش کمتر شدن علائم افسردگی و اضطراب هستند.

They’re reporting improvements in their social relationships

آن‌ها در حال گزارش پیشرفت در روابط اجتماعی‌شان هستند

and in their views about their abilities to change the world.

و در دیدگاه خود راجب توانایی‌شان در تغییر جهان.

And in what will make my mom happy,

و در چیزی که مادر من را خوشحال می‌کند،

they are also reporting improvements in their academic grades.

آن‌ها همچنین بهبود در نمرات علمی‌شان را هم گزارش می‌کنند.

Mental health is not a Kenyan problem.

سلامت روان فقط یک مشکل کنیایی نیست.

It is not an African problem.

فقط یک مشکل آفریقایی هم نیست.

This is a global problem.

بلکه یک مشکل جهانی است.

We need big ideas to tackle this problem.

ما به ایده‌های بزرگ برای حل این مشکل نیازمندیم.

And our case for optimism is that our youth-oriented,

و مورد ما برای خوشبینی این است که مدل متمایل به جوانانه و

community-focused model can be a template for the rest of the world.

متمرکز بر جامعه ما، می‌تواند یک قالب برای بقیه جهان شود.

One other early memory from childhood

یکی دیگر ازخاطراتم از کودکی،

is a story that my grandmother, Yunita, told me.

داستانی است که مادربزرگم، یونیتا، برای من تعریف کرد.

A long time ago, before the sugarcane farms,

قبلاً، قبل از مزرعه نیشکر،

before the grass-thatched huts and the round compounds,

قبل از کلبه‌های کاه اندود شده و حیاط های گرد

the animals lived happily because there was plenty in the land

حیوانات خوشحال بودند چرا که زمین فراوانی وجود داشت

and a future to look forward to.

و یک آینده که به آن امیدوار باشند.

But farming threatened the land,

اما کشاورزی زمین‌ها را محدود کرد،

and the future was all of a sudden bleak.

و دیوارهای آینده را درهم فرو ریخت.

And so the lion roared.

پس شیر غرید.

But there was no water.

ولی آبی وجود نداشت.

And the elephant grunted.

و فیل نالید.

But there was no water.

ولی آبی وجود نداشت.

And the cheetah yelped,

و یوزپلنگ فریاد زد،

but there was no water.

ولی آبی وجود نداشت.

But when the young antelope asked them to come together

اما وقتی بزکوهی جوان از آن‌ها خواست دور هم جمع شوند

and build a well, there was water.

و یک چاه بسازند، آب وجود داشت.

There was a future.

آینده‌ای وجود داشت.

There was hope.

امید بود.

This is our young antelope moment.

این لحظه بز کوهی جوان ماست.

Let us come together and let us build a world

بیایید دور هم جمع شویم و دنیایی بسازیم

where all young people, all over the world can flourish and thrive.

که همه جوانان در همه جای دنیا بتوانند رشد و ترقی کنند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)