This deep-sea mystery is changing our understanding of life | Karen Lloyd

Translator: Ehsan Memari Reviewer: Leila Ataei

I'm an ocean microbiologist at the University of Tennessee,

من یک میکروب‌شناس اقیانوس در دانشگاه تنسی هستم.

and I want to tell you guys about some microbes

و می‌خواهم با شما دوستان درباره برخی میکروبها که

that are so strange and wonderful

بسیار عجیب و شگفت‌انگیز هستند، صحبت کنم

that they're challenging our assumptions about what life is like on Earth.

آنها فرضیه‌های ما درباره این که زندگی بر روی زمین چگونه است را به چالش می‌کشند.

So I have a question.

بنابراین یک سوال دارم.

Please raise your hand if you've ever thought it would be cool

لطفا دستهایتان را بالا ببرید اگر تا به حال به این فکرکرده‌اید

to go to the bottom of the ocean in a submarine?

که جالب است درون یک زیردریایی به اعماق اقیانوس برویم؟

Yes.

بله.

Most of you, because the oceans are so cool.

اکثر شما، چون اقیانوسها بسیارجالب هستند.

Alright, now -- please raise your hand

خیلی خب، حالا-- دستهایتان را بالا ببرید

if the reason you raised your hand to go to the bottom of the ocean

اگر دلیل بلند کردن دستتان برای رفتن به اعماق اقیانوس به این خاطر است که

is because it would get you a little bit closer

تا حدی شما را به گل و لای جالب موجود

to that exciting mud that's down there.

آن زیر نزدیک می‌کند.

(Laughter)

(خنده)

Nobody.

هیچکس!

I'm the only one in this room.

فقط من یک نفر.

Well, I think about this all the time.

بسیارخب، من دراین باره همیشه فکر می‌کنم.

I spend most of my waking hours

اکثر ساعات بیداری‌ام را صرف

trying to determine how deep we can go into the Earth

تلاش برای مشخص کردن این می‌کنم که چقدر می‌توانیم درون زمین برویم

and still find something, anything, that's alive,

وهنوز چیزهایی،هرچیز زنده ای را پیدا کنیم،

because we still don't know the answer to this very basic question

به این علت که ماهنوز پاسخ این سوال بسیار اساسی درباره زندگی

about life on Earth.

بر روی زمین را نمی دانیم.

So in the 1980s, a scientist named John Parkes, in the UK,

بنابراین در ۱۹۸۰، دانشمندی به نام جان پارکس، در بریتانیا،

was similarly obsessed,

که وسواس بود،

and he came up with a crazy idea.

و او با یک ایده دیوانه‌وار آمد.

He believed that there was a vast, deep, and living microbial biosphere

او معتقد بود که زندگی میکروبی زیست‌سپهری عظیم و عمیقی در بستر

underneath all the world's oceans

اقیانوسهای جهان وجود دارد

that extends hundreds of meters into the seafloor,

که صدها متر در کف دریا توسعه یافته است،

which is cool,

که جالب است،

but the only problem is that nobody believed him,

اما تنها مشکل این است که هیچکس او را باور نداشت،

and the reason that nobody believed him

و دلایلی که هیچکس او را باور نمی کرد

is that ocean sediments may be the most boring place on Earth.

این است که رسوبات اقیانوسی ممکن است خسته کننده ترین مکان روی زمین باشد.

(Laughter)

(خنده)

There's no sunlight, there's no oxygen,

هیچ نورخورشیدی، هیچ اکسیژنی وجود ندارد،

and perhaps worst of all,

و شاید بدتر از همه،

there's no fresh food deliveries for literally millions of years.

هیچ تحویل غذای تازه ای هم به معنای واقعی کلمه میلیونها سال است که وجود ندارد.

You don't have to have a PhD in biology

نباید دکترای زیست شناسی داشته باشید

to know that that is a bad place to go looking for life.

تا بدانید که آنجامکان خوبی برای جستجوی زندگی نیست.

(Laughter)

(خنده)

But in 2002, [Steven D'Hondt] had convinced enough people

اما در ۲۰۰۲، استیون جان عده زیادی از مردم را متقاعد کرد

that he was on to something that he actually got an expedition

که او چیزی را کشف کرده که در حقیقت باید با کشتی حفاری که جویدس رزلوشن

on this drillship, called the JOIDES Resolution.

نامیده می شود به سفرعلمی برود.

And he ran it along with Bo Barker Jørgensen of Denmark.

و او این کار را با بوبارکر یورگنسن از دانمارک انجام داد.

And so they were finally able to get

بنابراین در نهایت آنها موفق به یافتن

good pristine deep subsurface samples

نمونه‌های اولیه زیرزمینی خوب شدند

some really without contamination from surface microbes.

که در حقیقت عاری از آلودگی میکروبهای سطحی بودند.

This drill ship is capable of drilling thousands of meters underneath the ocean,

این کشتی حفاری قادر به حفر کردن هزاران متر در بستر اقیانوس،

and the mud comes up in sequential cores, one after the other --

و بالا آوردن گل و لای به شکل هسته‌های متوالی یکی پس از دیگری بود---

long, long cores that look like this.

هسته‌های بسیار بلندی که این شکلی هستند.

This is being carried by scientists such as myself who go on these ships,

اینها توسط دانشمندانی مثل من که روی این کشتی ها می رویم حمل می شود،

and we process the cores on the ships and then we send them home

ما هسته‌ها را در این کشتی‌ها تهیه می‌کنیم و به خانه می‌فرستیم

to our home laboratories for further study.

آزمایشگاه‌های خانگی‌مان برای تحقیقات بیشتر

So when John and his colleagues

بنابراین وقتی جان و همکارانش

got these first precious deep-sea pristine samples,

این نمونه‌های اولیه گرانبهای دریایی را یافتند،

they put them under the microscope,

آن را زیر میکروسکوپ گذاشتند،

and they saw images that looked pretty much like this,

و تصویرهایی را مشاهده کردند که خیلی شبیه به این بود،

which is actually taken from a more recent expedition

که درحقیقیت به وسیله دانشجوی دکترای من جوی بونجورنو

by my PhD student, Joy Buongiorno.

از سفر علمی اخیر گرفته شده است.

You can see the hazy stuff in the background.

می‌توانید چیزهای مبهمی در پس زمینه مشاهده کنید.

That's mud. That's deep-sea ocean mud,

آن گل و لای است. گل و لای عمیق دریایی و اقیانوسی،

and the bright green dots stained with the green fluorescent dye

ونقطه‌های سبز و روشنی که با رنگ فلوئورسنت سبز رنگ آمیزی شده‌اند

are real, living microbes.

میکروبهای زنده واقعی هستند.

Now I've got to tell you something really tragic about microbes.

حالا می‌خواهم چیزی غمناک درباره میکروبها برایتان بگویم.

They all look the same under a microscope,

همه آنها زیر میکروسکوپ شبیه به هم هستند،

I mean, to a first approximation.

منظورم این است که تقریبا در نگاه اول

You can take the most fascinating organisms in the world,

شما می‌توانید شگفت‌انگیزترین موجود زنده جهان مثل یک میکروب

like a microbe that literally breathes uranium,

که به معنای واقعی کلمه اورانیوم استنشاق می‌کند را بگیرید

and another one that makes rocket fuel,

ونوعی دیگر که سوخت موشک می‌سازد،

mix them up with some ocean mud,

با مقداری گل ولای اقیانوس ترکیب

put them underneath a microscope,

کنید زیر میکروسکوپ بگذارید،

and they're just little dots.

و فقط نقطه‌های کوچکی باشند.

It's really annoying.

واقعا رنج‌آوراست.

So we can't use their looks to tell them apart.

بنابراین نمی‌توانیم ازروی شکل‌ آنها را تفکیک کنیم

We have to use DNA, like a fingerprint,

ما باید از DNAاستفاده کنیم، مثل اثر انگشت،

to say who is who.

تا بفهمیم کی به کی است.

And I'll teach you guys how to do it right now.

به شما دوستان خواهم آموخت که چگونه انجامش دهید

So I made up some data, and I'm going to show you some data that are not real.

مقداری اطلاعات آماده کردم و می خواهم اطلاعاتی به شما نشان دهم که واقعی نیستد.

This is to illustrate what it would look like

برای شرح دادن این است که چطور به نظر می‌رسد

if a bunch of species were not related to each other at all.

اگر‌ یک دسته از گونه‌ها به هیچ وجه به یک دیگر وابسته نبودند.

So you can see each species

خب شما می‌توانید ببینید که گونه ها

has a list of combinations of A, G, C and T,

یک لیست از ترکیبات A،G،C وT دارند.

which are the four sub-units of DNA,

که ۴ تا از زیرمجموعه‌های DNAهستند،

sort of randomly jumbled, and nothing looks like anything else,

نوعی ترکیب تصادفی است، وهیچ چیزی شبیه چیز دیگری نیست،

and these species are totally unrelated to each other.

و این ‌گونه‌ها مجموعا به یک دیگر نامربوط هستند.

But this is what real DNA looks like,

اما این شکل واقعی DNA از یک ژن است

from a gene that these species happen to share.

که این گونه‌ها را تقسیم می‌کند.

Everything lines up nearly perfectly.

همه چیز تقریبا عالی تنظیم شده است.

The chances of getting so many of those vertical columns

شانس گرفتن بسیاری از آن جدولهای عمودی

where every species has a C or every species has a T,

جایی که هر گونه‌ای یک C یا هر گونه ای یک T دارد،

by random chance, are infinitesimal.

به طور تصادفی، بسیار کم است.

So we know that all those species had to have had a common ancestor.

ما می‌دانیم که همه آن گونه‌ها اجداد مشترکی داشته بودند.

They're all relatives of each other.

همه آنها خویشاوندان یکدیگر هستند.

So now I'll tell you who they are.

حالا می‌خواهم بگویم که آنها که هستند.

The top two are us and chimpanzees,

دوتای بالا ما و شامپانزه ها هستیم،

which y'all already knew were related, because, I mean, obviously.

همگی قبلا می‌دانستید که به هم مرتبط هستند، چون که واضح است.

(Laughter)

(خنده)

But we're also related to things that we don't look like,

اما ما همچنین به چیزهایی مرتبط می‌شویم که به آن شکل نیستیم،

like pine trees and Giardia, which is that gastrointestinal disease

مثل درخت کاج و ژیاردیا(نوعی تک سلولی)، که بیماری گوارشی است که

you can get if you don't filter your water while you're hiking.

می‌توانید به آن دچار شوید اگر آب را هنگام کوهنوردی تصفیه نکنید.

We're also related to bacteria like E. coli and Clostridium difficile,

همچنین مرتبط با باکتری E.Coli و باکتری کلستریدیم هستیم که یک

which is a horrible, opportunistic pathogen that kills lots of people.

باکتری وحشتناک، فرصت طلب و بیماریزا است که عده زیادی از مردم را می‌کشد.

But there's of course good microbes too, like Dehalococcoides ethenogenes,

البته میکروب‌های مفیدهم همچنین وجود دارند، مثل Dehalococcoides ethenogene

which cleans up our industrial waste for us.

که ضایعات صنعتی ما را برایمان تمیز می‌کند.

So if I take these DNA sequences,

خب اگر من این توالی DNA را بردارم،

and then I use them, the similarities and differences between them,

و سپس از شباهتها و تفاوتهای بین آنها، استفاده کنم

to make a family tree for all of us

تا یک شجره‌نامه برای خودمان بسازم

so you can see who is closely related,

تا ببینید که چه کسی بسیار مرتبط است

then this is what it looks like.

و این شکل آن است.

So you can see clearly, at a glance,

بنابراین شما می‌توانید در یک نظر به وضوح ببینید،

that things like us and Giardia and bunnies and pine trees

که چیزهایی مثل ما و ژیاردیا وخرگوشها و درختان کاج

are all, like, siblings,

همگی مثل خواهر و برادر هستند،

and then the bacteria are like our ancient cousins.

و باکتریها همگی مثل عموزاده‌های اجدادی ما هستند.

But we're kin to every living thing on Earth.

ما مرتبط به هر چیز زنده ای بر روی زمین هستیم.

So in my job, on a daily basis,

بنابراین در شغل من، به صورت روزانه،

I get to produce scientific evidence against existential loneliness.

باید علیه تنهایی موجود شواهد علمی تولید کنم.

So when we got these first DNA sequences,

وقتی که اولین توالیهای DNA را از نخستین کشتی گرفتیم،

from the first cruise, of pristine samples from the deep subsurface,

نمونه‌های تازه را از اعماق زمین آورده بود،

we wanted to know where they were.

می‌خواستیم که بدانیم آنها کجا بودند.

So the first thing that we discovered is that they were not aliens,

پس اولین چیزی که کشف کردیم آن بود که باهم غریبه نبودند،

because we could get their DNA to line up with everything else on Earth.

به علت این که توانستیم DNA آنها را بگیریم تا باهرچیزدیگری درزمین تنظیم کنیم.

But now check out where they go on our tree of life.

حالا بررسی می کنیم که آنها در کجای شجره نامه ما قرار می ‌یرند.

The first thing you'll notice is that there's a lot of them.

اولین چیزی به آن توجه خواهید کرد این است که بسیار متعدد هستند.

It wasn't just one little species

فقط یکی از گونه‌ها نبود که

that managed to live in this horrible place.

موفق به زندگی کردن در این مکان وحشتناک شد.

It's kind of a lot of things.

خیلی چیزها هست.

And the second thing that you'll notice,

و دومین چیزی که به آن توجه خواهید کرد،

hopefully, is that they're not like anything we've ever seen before.

این است که، خوشبختانه شبیه هیچ چیزی نیست که قبلا دیده‌ایم.

They are as different from each other

آنها به حدی باهم تفاوت دارند که

as they are from anything that we've known before

با هرچیز دیگری که قبلا می‌شناختیم هم تفاوت دارند

as we are from pine trees.

چون که ما از درختان کاج هستیم.

So John Parkes was completely correct.

بنابراین کاملا حق با جان پارکس بود.

He, and we, had discovered a completely new and highly diverse

او و ما، سیستم میکروبی کاملا جدید و به شدت متفاوت

microbial ecosystem on Earth

را در زمین کشف کردیم

that no one even knew existed before the 1980s.

که حتی هیچکس قبل ازسال ۱۹۸۰ نمی‌دانست که وجود دارد.

So now we were on a roll.

ما روی نوار موفقیت بودیم.

The next step was to grow these exotic species in a petri dish

گام بعدی پروراندن این گونه‌های عجیب در ظرف پتری(ظروف آزمایشگاهی)بود

so that we could do real experiments on them

می‌توانستیم آزمایشهای واقعی روی‌شان انجام دهیم

like microbiologists are supposed to do.

مثل کاری که میکروب شناسها انجام می‌دهند.

But no matter what we fed them,

اما بدون توجه به تغذیه‌شان،

they refused to grow.

در رشد کردن مضایقه می‌کردند.

Even now, 15 years and many expeditions later,

حتی الان، ۱۵ سال و بعد از سفرهای علمی متعدد

no human has ever gotten a single one of these exotic deep subsurface microbes

هیچ بشری یک دانه از این میکروبهای عجیب موجود در اعماق زمین را نگرفته

to grow in a petri dish.

که در ظرف پتری رشد کند.

And it's not for lack of trying.

اما این برای عدم تلاش نیست.

That may sound disappointing,

ممکن است ناامید کننده به نظر برسد،

but I actually find it exhilarating,

اما حقیقتا آن را هیجان انگیز یافتم

because it means there are so many tantalizing unknowns to work on.

چون به این معناست که مجهولات جذاب متعددی وجود دارند که باید روی آنها کار کرد

Like, my colleagues and I got what we thought was a really great idea.

مثل چیزی که من و همکارانم فکر می‌کردیم یک ایده بسیارعالی بود.

We were going to read their genes like a recipe book,

قصد داشتیم ژنهای آنها را مثل یک کتاب دستورآشپزی بخوانیم، متوجه شدیم

find out what it was they wanted to eat and put it in their petri dishes,

که آنها چه چیزی برای خوردن می‌خواستند و آن را در ظروف پتری بگذاریم

and then they would grow and be happy.

و سپس آنها رشد خواهند کرد و خوشحال‌اند.

But when we looked at their genes,

اما وقتی به ژنهایشان نگاه کردیم

it turns out that what they wanted to eat was the food we were already feeding them.

کاشف به عمل آمد که چیزی که برای خوردن می‌خواهند غذایی است که قبلا به آنها دادیم.

So that was a total wash.

بنابراین یک کارکاملا بیهوده بود.

There was something else that they wanted in their petri dishes

آنها چیز دیگری در ظروف پتری خودشان می‌خواستند

that we were just not giving them.

که ما به آنها نداده بودیم.

So by combining measurements from many different places

با ترکیب سنجش‌ها ازمکانهای متفاوت و متعدد

around the world,

دور تا دور جهان،

my colleagues at the University of Southern California,

همکاران من در دانشگاه جنوب کالیفرنیا،

Doug LaRowe and Jan Amend,

داگ لارو و یان آمند

were able to calculate that each one of these deep-sea microbial cells

قادر به محاسبه این شدند که هرکدام از این سلولهای میکروبی عمیق دریایی

requires only one zeptowatt of power,

تنها نیاز به یک زپتووات انرژی دارند،

and before you get your phones out, a zepto is 10 to the minus 21,

قبل از اینکه موبایلهایتان را در بیاورید، یک زپتو ۱۰ به توان منفی ۲۱ است،

because I know I would want to look that up.

چون می‌دانستم که می‌خواستم دنبالش بگردم.

Humans, on the other hand,

به عبارت دیگر، انسانها

require about 100 watts of power.

نیاز به حدود ۱۰۰ وات انرژی دارند.

So 100 watts is basically if you take a pineapple

۱۰۰ وات اساسا این است که یک آناناس را روزانه ۸۸۱،۶۳۲ بار از ارتفاعی

and drop it from about waist height to the ground 881,632 times a day.

در حدود کمر روی زمین بیندازیم.

If you did that and then linked it up to a turbine,

اگر این کار را کردید بعدش به یک توربین وصل کنید،

that would create enough power to make me happen for a day.

چون که انرژی کافی برای من در یک روز را ایجاد می‌کند.

A zeptowatt, if you put it in similar terms,

یک زپتووات، اگر در شرایط مشابه در نظر بگیرید،

is if you take just one grain of salt

این است که اگر فقط یک دانه نمک را بگیرید

and then you imagine a tiny, tiny, little ball

و سپس فرض کنید که یک توپ بسیار بسیار کوچک

that is one thousandth of the mass of that one grain of salt

که یک هزارم آن دانه نمک است

and then you drop it one nanometer,

را یک نانومتر بیاندازید،

which is a hundred times smaller than the wavelength of visible light,

که صد بار کوچکتر از طول موج نور مرئی است،

once per day.

یک بار در روز.

That's all it takes to make these microbes live.

این کل چیزی است که باعث می‌شود این میکروبها زنده بمانند.

That's less energy than we ever thought would be capable of supporting life,

این مقدار انرژی کمتر از آن چیزی است که ما فکر می‌کردیم قادر به حمایت از زندگی باشد،

but somehow, amazingly, beautifully,

اما به هر نحوی، به صورت خارق‌العاده و زیبایی،

it's enough.

کافی است.

So if these deep-subsurface microbes

خب اگراین میکروبهای زیر زمینی

have a very different relationship with energy than we previously thought,

رابطه متفاوت‌تری با انرژی نسبت به آن چیزی که فکر می‌کردیم داشته باشند،

then it follows that they'll have to have

خب به این معناست که مجبور خواهند بود که

a different relationship with time as well,

به خوبی با زمان رابطه‌ای متفاوتی داشته باشند،

because when you live on such tiny energy gradients,

چون وقتی که با سطوح کوچکی از انرژی زندگی می‌کنند،

rapid growth is impossible.

رشد سریع غیر ممکن است.

If these things wanted to colonize our throats and make us sick,

اگراین چیزها می‌خواهند گلوهای ما را استعمار و مریضمان کنند،

they would get muscled out by fast-growing streptococcus

باید از استرپتوکوکوس‌هایی که سریع رشد می‌کنند خارج شوند

before they could even initiate cell division.

حتی قبل از این که شروع به تقسیم سلولی بکنند.

So that's why we never find them in our throats.

به این علت است که هرگز آنها را در گلوهایمان پیدا نمی‌کنیم.

Perhaps the fact that the deep subsurface is so boring

شاید این حقیقت که سطوح عمقی خیلی خسته‌کننده هستند

is actually an asset to these microbes.

در واقع دارایی این میکروبهاست.

They never get washed out by a storm.

آنها هرگز با طوفانها از پا در نمی‌آیند.

They never get overgrown by weeds.

آنها هرگز با علفهای هرز رشد نمی‌کنند.

All they have to do is exist.

کل کاری که باید بکنند زیستن است.

Maybe that thing that we were missing in our petri dishes

شاید آن چیزی که ما در ظروف پتری نگذاشته بودیم

was not food at all.

اصلا غذا نبود.

Maybe it wasn't a chemical.

شاید یک ماده شیمیایی نبود.

Maybe the thing that they really want,

شاید آن چیزی که واقعا می‌خواستند،

the nutrient that they want, is time.

آن ماده مغذی که می‌خواستند زمان بود.

But time is the one thing that I'll never be able to give them.

اما زمان یک چیزی بود که هرگز نمی‌توانستم به آنها بدهم.

So even if I have a cell culture that I pass to my PhD students,

اگر حتی یک کشت سلولی داشتم که آن را به دانشجویان دکترا می‌دادم،

who pass it to their PhD students, and so on,

کسانی که آن را به دانشجویان دکترای خودشان می‌دادند

we'd have to do that for thousands of years

همین طور ما برای هزاران سال آن کار را به منظور تقلید

in order to mimic the exact conditions of the deep subsurface,

شرایط دقیق سطوح زیرزمینی انجام می‌دادیم،

all without growing any contaminants.

بدون هیچ گونه آلاینده‌ای.

It's just not possible.

که غیر ممکن است.

But maybe in a way we already have grown them in our petri dishes.

اما شاید به شیوه‌ای که آنها را در ظروف پتری رشد داده‌ایم

Maybe they looked at all that food we offered them and said,

شاید به غذاهایی که بهشان داده بودیم نگاه می‌کردند و می‌گفتند

"Thanks, I'm going to speed up so much

«ممنون، قصد دارم با سرعت زیادی رشد کنم

that I'm going to make a new cell next century.

که یک سلول جدید را در قرن بعدی بسازم.

Ugh.

اوخ.»

(Laughter)

(خنده)

So why is it that the rest of biology moves so fast?

خب پس چرا زیست شناسی سریع رشد می‌کند؟

Why does a cell die after a day

چرا یک سلول بعد از یک روز

and a human dies after only a hundred years?

ویک انسان بعد از فقط صد سال میمیرد؟

These seem like really arbitrarily short limits

این مثل یک محدودیت کوتاه مدت خودسرانه به نظر می‌رسد

when you think about the total amount of time in the universe.

وقتی که در مورد کل زمان در جهان فکر می‌کنید.

But these are not arbitrary limits.

اما اینها محدودیتهای خودسرانه نیستند.

They're dictated by one simple thing,

آنها به وسیله یک چیز ساده به ما دیکته شده‌اند،

and that thing is the Sun.

و آن چیز خورشید است.

Once life figured out how to harness the energy of the Sun

وقتی زندگی فهمید که چگونه انرژی خورشید را از طریق

through photosynthesis,

فتوسنتز مهار کند،

we all had to speed up and get on day and night cycles.

باید سرعت را بیشتر می‌کردیم و در چرخه‌های شب و روز پیش می‌رفتیم

In that way, the Sun gave us both a reason to be fast

به این طریق، خورشید هر دو دلیل سریع بودن و

and the fuel to do it.

سوخت برای انجام کارها را به ما داد

You can view most of life on Earth like a circulatory system,

می‌توانید به زندگی روی زمین مثل یک سیستم گردش خون نگاه کنید،

and the Sun is our beating heart.

و خورشید قلب تپنده ما است.

But the deep subsurface is like a circulatory system

قسمتهای عمیق زیرزمینی هم مثل یک دستگاه گردش خون هستند

that's completely disconnected from the Sun.

که کاملا از خورشید جدا هستند.

It's instead being driven by long, slow geological rhythms.

به جای آن به وسیله ریتمهای بلند وآهسته زمین شناسی رانده می‌شوند.

There's currently no theoretical limit on the lifespan of one single cell.

اخیرا هیچ محدودیت تئوری برای طول عمر یک سلول مجزا وجود ندارد.

As long as there is at least a tiny energy gradient to exploit,

تا مادامی که حداقل یک مقدارکم انرژی برای بهره برداری وجود داشته باشد،

theoretically, a single cell could live

به صورت نظری، یک سلول مجزا می‌تواند

for hundreds of thousands of years or more,

به آسانی برای صدها هزار سال یا بیشتر،

simply by replacing broken parts over time.

با جایگزینی قسمتهای شکسته شده درطول زمان زندگی کند

To ask a microbe that lives like that to grow in our petri dishes

درخواستی که از یک میکروب که به این شکل در ظروف پتری ما رشد می کند، این است که

is to ask them to adapt to our frenetic, Sun-centric, fast way of living,

از آنها بخواهیم خودشان را با زندگی خورشید محور و شیوه سریع زندگی انطباق بدهند،

and maybe they've got better things to do than that.

شاید که بتوانند کارهای بهتری نسبت به قبل انجام بدهند.

(Laughter)

(خنده)

Imagine if we could figure out how they managed to do this.

فرض کنید اگر می‌توانستیم بفهمیم که چگونه این کار را انجام می‌دهند.

What if it involves some cool, ultra-stable compounds

چه می‌شد اگر مقداری ترکیبات فوق‌العاده پایدار را درگیر می‌کردیم

that we could use to increase the shelf life

تا بتوانیم از آنها برای افزایش عمر مفید

in biomedical or industrial applications?

دربرنامه‌های کاربردی پزشکی و صنعتی استفاده کنیم؟

Or maybe if we figure out the mechanism that they use

یا شاید اگر مکانیزمی که برای رشد فوق العاده آهسته‌ای

to grow so extraordinarily slowly,

که استفاده می‌کنند را می‌دانستیم،

we could mimic it in cancer cells and slow runaway cell division.

می‌توانستیم از آن در سلولهای سرطانی و روند تقسیم سلولی تقلید کنیم.

I don't know.

نمی‌دانم.

I mean, honestly, that is all speculation,

منظورم این است که، صادقانه، همگی حدس و گمان هستند،

but the only thing I know for certain

ولی تنها چیزی که با صراحت می‌دانم

is that there are a hundred billion billion billlion

این است میکروبهای زنده بسیار

living microbial cells

کثیری در بستر تمامی

underlying all the world's oceans.

اقیانوسهای جهان وجود دارند.

That's 200 times more than the total biomass of humans on this planet.

که ۲۰۰ برابر بیشتر از کل توده‌های انسانی روی این کره است.

And those microbes have a fundamentally different relationship

و آن میکروبها اساسا رابطه متفاوت‌تری با

with time and energy than we do.

زمان و انرژی نسبت به ما دارند.

What seems like a day to them

چیزی که برایشان به اندازه یک روز به نظر می‌رسد

might be a thousand years to us.

ممکن است برای ما هزاران سال باشد.

They don't care about the Sun,

آنها اصلا به خورشید

and they don't care about growing fast,

و رشد سریع اهمیتی نمی‌دهند.

and they probably don't give a damn about my petri dishes ...

و شاید یک لعنت هم به ظروف پتری من هم نمی‌فرستند...

(Laughter)

(خنده)

but if we can continue to find creative ways to study them,

اما اگر بتوانیم به پیدا کردن راههای خلاقانه برای مطالعه آنها ادامه بدهیم،

then maybe we'll finally figure out what life, all of life, is like on Earth.

شاید بعدا بتوانیم درنهایت بفهمیم که زندگی، همه زندگی‌ها،در زمین چه شکلی است.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)