A brain in a supercomputer | Henry Markram

هنری مارکرام مغز انسان را به کمک یک سوپرکامپیوتر می سازد.

Translator: asadollah asadshir Reviewer: ali Yazdi

Our mission is to build

هدف ما ساخت یک مدل کامپیوتری

a detailed, realistic

با جزئیات کامل و واقعی

computer model of the human brain.

از مغز انسان است.

And we've done, in the past four years,

و ما در چهار سال گذشته موفق به این کار شده ایم،

a proof of concept

یک نمونه تست برای

on a small part of the rodent brain,

بخش کوچکی از مغز موش ساخته شده است،

and with this proof of concept we are now scaling the project up

و با این نمونه ما قادر به گسترش پروژه برای

to reach the human brain.

مغز انسان هستیم.

Why are we doing this?

چرا چنین کاری را انجام میدهیم؟

There are three important reasons.

سه دلیل بسیار مهم وجود دارد.

The first is, it's essential for us to understand the human brain

اول، برای ما درک عملکرد مغز انسان ضروری است

if we do want to get along in society,

اگر بخواهیم با پیشرفت بشر پیش برویم،

and I think that it is a key step in evolution.

و فکر می‌کنیم که این یک گام اساسی در تکامل است.

The second reason is,

دومین دلیل این است که،

we cannot keep doing animal experimentation forever,

ما تا ابد نمی‌توانیم آزمایشات را روی حیوانات انجام دهیم،

and we have to embody all our data and all our knowledge

و مجبوریم تمامی اطلاعات و دانشمان را در یک

into a working model.

مدل کاری پیاده سازی کنیم.

It's like a Noah's Ark. It's like an archive.

این شبیه کشتی نوح است. مانند یک آرشیو است.

And the third reason is that there are two billion people on the planet

و دلیل سوم اینکه، حدود دو میلیارد انسان در جهان وجود دارند که

that are affected by mental disorder,

از مشکلات روانی رنج می‌برند،

and the drugs that are used today

و داروهایی که امروزه تجویز می‌شوند

are largely empirical.

بطور وسیعی تجربی هستند.

I think that we can come up with very concrete solutions on

به نظرم ما قادر به دستیابی یک راه حل بهم پیوسته هستیم که

how to treat disorders.

چگونه این اختلالات را درمان کنیم.

Now, even at this stage,

حال، حتی در این مرحله،

we can use the brain model

ما قادریم که از مدل مغز استفاده کنیم

to explore some fundamental questions

جهت بررسی سوالات اساسی در زمینه اینکه

about how the brain works.

چگونه مغز کار می‌کند.

And here, at TED, for the first time,

و همینجا، در تد، برای اولین بار،

I'd like to share with you how we're addressing

مایلم به شما یکی از تئوریها را نشان دهم

one theory -- there are many theories --

-- تئوریهای زیادی در این زمینه وجود دارد --

one theory of how the brain works.

یک تئوری که نشان می‌دهد مغز چگونه کار می‌کند.

So, this theory is that the brain

در این تئوری مغز یک نسخه از کل جهان را

creates, builds, a version of the universe,

ایجاد کرده و مي‌سازد.

and projects this version of the universe,

و این نسخه از جهان را طرح ریزی می‌کند،

like a bubble, all around us.

مانند یک حباب، که ما را احاطه کرده است.

Now, this is of course a topic of philosophical debate for centuries.

البته این قرنها جزو یکی از بحثهای فلسفی بوده است.

But, for the first time, we can actually address this,

ولی، برای اولین بار، به کمک شبیه ساز مغز،

with brain simulation,

ما قادر به درک آن هستیم.

and ask very systematic and rigorous questions,

و سوالات بسیار جدی و اصولی را بپرسیم،

whether this theory could possibly be true.

که آیا این نظریه احتمالا می تواند درست باشد.

The reason why the moon is huge on the horizon

دلیل حجیم دیدن ماه در خط افق خیلی ساده است چون‌که

is simply because our perceptual bubble

حباب ادراکی ما قادر به کش آمدن به طول

does not stretch out 380,000 kilometers.

380000 کیلومتر نمی‌باشد.

It runs out of space.

فضای خالی برای این کار را ندارد.

And so what we do is we compare the buildings

و کاری که ما می‌کنیم مقایسه ساختمان‌ها از درون

within our perceptual bubble,

حباب ادراکی‌مان می‌باشد،

and we make a decision.

و ما تصمیم می‌گیریم.

We make a decision it's that big,

و ما فکر می‌کنیم که آن بدان بزرگی است،

even though it's not that big.

درحالیکه ماه اصلا به آن بزرگی نیست،

And what that illustrates

و این نشانه آن است که

is that decisions are the key things

این تصمیمات چیزهای اصلی‌ای هستند که

that support our perceptual bubble. It keeps it alive.

حباب ادراکی ما را پشتیبانی می‌کنند. اینها آنرا زنده نگه می‌دارند.

Without decisions you cannot see, you cannot think,

بدون تصمیمات شما نمی‌توانید ببینید، شما نمی‌توانید فکر کنید،

you cannot feel.

شما نمی‌توانید احساس کنید.

And you may think that anesthetics work

و شما ممکن است فکر کنید که بیهوشی

by sending you into some deep sleep,

ارسال شما به یک خواب عمیق است،

or by blocking your receptors so that you don't feel pain,

یا مسدود کردن گیرنده شماست بطوریکه شما درد را احساس نمی‌کنید،

but in fact most anesthetics don't work that way.

اما در عمل بیشتر بیحس کننده ها این چنین کار نمی‌کنند.

What they do is they introduce a noise

آنها یک نویز را به مغز معرفی می‌کنند

into the brain so that the neurons cannot understand each other.

تا نرونها متوجه یکدیگر نشوند.

They are confused,

آنها گیج می‌شوند،

and you cannot make a decision.

و شما نمی‌تونید تصمیم گیری کنید.

So, while you're trying to make up your mind

بنابراین، وقتی شما سعی در بازتولید ذهن خود می‌کنید،

what the doctor, the surgeon, is doing

کاری که دکتر جراح انجام می‌دهد،

while he's hacking away at your body, he's long gone.

در حالیکه از پاره کردن بدن شما زمان طولانی گذشته است.

He's at home having tea.

او در خانه در حال خوردن چای است.

(Laughter)

(خنده)

So, when you walk up to a door and you open it,

پس، وقتی که شما بیدار شده به سمت در رفته و آنرا باز می‌کنید،

what you compulsively have to do to perceive

آنچه که شما باید ضرورتا انجام دهید تا تصور کنید

is to make decisions,

تصمیم گیری است،

thousands of decisions about the size of the room,

هزاران تصمیم درباره اندازه اتاق،

the walls, the height, the objects in this room.

اندازه دیوار، ارتفاع، اشیاء موجود در اتاق و غیره.

99 percent of what you see

99 درصد چیزی که شما می‌بینید

is not what comes in through the eyes.

آن چیزی نیست که از چشمانتان دریافت می‌کنید.

It is what you infer about that room.

آن استنباط شما درباره آن اتاق است.

So I can say, with some certainty,

لذا با کمی اطمینان و یقین می‌توانم بگویم،

"I think, therefore I am."

«فکر می‌کنم، پس هستم.»

But I cannot say, "You think, therefore you are,"

اما نمی‌توانم بگویم، «شما فکر می‌کنید، پس هستید.»

because "you" are within my perceptual bubble.

زیرا شما از درون حباب ادراکی من وجود دارید.

Now, we can speculate and philosophize this,

حال میتوانیم اینرا فلسفی کرده و حدس بزنیم،

but we don't actually have to for the next hundred years.

اما واقعا آنرا برای صد سال آینده نداریم.

We can ask a very concrete question.

می‌توانیم یک سوال خیلی واقعی بپرسیم.

"Can the brain build such a perception?"

«آیا مغز می‌توانید چنین ادراکی بسازد؟»

Is it capable of doing it?

آیا آن قادر به انجام آن است؟

Does it have the substance to do it?

آیا آن جوهر انجام آنرا دارد؟

And that's what I'm going to describe to you today.

و چیزی که امروز مایل به توضیح آن برای شما هستم.

So, it took the universe 11 billion years to build the brain.

11 میلیارد سال برای جهان وقت برده که مغز را بسازد.

It had to improve it a little bit.

آنرا مقدار کمی بهبود بخشیده است.

It had to add to the frontal part, so that you would have instincts,

او باید به قسمت پیشانی مغز می‌افزود، تا شما را دارای غریزه‌ها شوید،

because they had to cope on land.

زیرا آنها مجبور به کنار آمدن با محیط زمین بوده اند.

But the real big step was the neocortex.

اما گام بزرگ واقعی نئوکورتکس بود.

It's a new brain. You needed it.

آن یک مغز جدید است. شما به آن نیاز داشتید.

The mammals needed it

پستانداران به آن نیاز داشتند

because they had to cope with parenthood,

زیرا آنها مجبور به کنار آمدن با وظایف والدینی بودند،

social interactions,

تعاملات اجتماعی،

complex cognitive functions.

عملکرد‌های معرفتی پیچیده.

So, you can think of the neocortex

لذا، شما می‌توانید به نئوکورتکس واقعا بعنوان

actually as the ultimate solution today,

راه حل نهایی جهان آفریش تا کنون،

of the universe as we know it.

آنطور که ما می‌دانیم فکر کنید.

It's the pinnacle, it's the final product

آن حد نهایی است، آن آخرین محصولی است که

that the universe has produced.

جهان آفرینش تولید کرده است.

It was so successful in evolution

در روند تکامل از موش تا انسان

that from mouse to man it expanded

گسترش حدود هزار بار از لحاظ تعداد نرونها

about a thousandfold in terms of the numbers of neurons,

بسیار موفقیت آمیز بوده است تا چنین

to produce this almost frightening

ساختار تقریبا ترسناک چنین عضوی را

organ, structure.

تولید نماید.

And it has not stopped its evolutionary path.

و هنوز سیر تکاملی خود را متوقف نساخته است.

In fact, the neocortex in the human brain

در واقع، نئوکورتکس در مغز انسان

is evolving at an enormous speed.

با یک سرعت سرسام آور در حال تکامل است .

If you zoom into the surface of the neocortex,

اگر شما به سطح نئوکورتکس زوم کنید،

you discover that it's made up of little modules,

کشف میکنید که آن از ماژول‌های بسیار کوچکی ساخته شده است،

G5 processors, like in a computer.

شبیه پروسسور جی 5 در کامپیوتر.

But there are about a million of them.

اما آنجا یک میلیون از آنها وجود دارد.

They were so successful in evolution

آنها در تکامل بسیار موفق بوده اند بدین شکل که

that what we did was to duplicate them

ما آنها را تکثیر داده ایم به دفعات بسیار زیاد

over and over and add more and more of them to the brain

و آنها را در مغز افزایش داده ایم تا به حدی که

until we ran out of space in the skull.

دیگر در جمجمه مغز جایی برای افزایش باقی نمانده است.

And the brain started to fold in on itself,

و مغز شروع به تا کردن خود درون آن کرده است،

and that's why the neocortex is so highly convoluted.

و این دلیل پر پیچ و تاب بودن بسیار زیاد نئوکورتکس می‌باشد.

We're just packing in columns,

ما فقط در ستونهای مختلف بسته بندی کرده‌ایم،

so that we'd have more neocortical columns

برای همین ما ستونهای نئوکورتیکالی بسیار

to perform more complex functions.

برای انجام عملکرد‌های بسیار پیچیده داریم.

So you can think of the neocortex actually as

پس شما می‌توانید نئوکورتکس را واقعا شبیه یک پیانوی بسیار حجیم

a massive grand piano,

و بزرگ تصور کنید،

a million-key grand piano.

یک پیانو بزرگ با ملیون‌ها کلید.

Each of these neocortical columns

هر یک از این ستون‌های نئوکورتیکالی

would produce a note.

می‌توانند یک نت تولید نمایند.

You stimulate it; it produces a symphony.

شما آنرا تحریک می‌کنید، و آن برای شما یک سمفونی تولید می‌کند.

But it's not just a symphony of perception.

اما آن صرفا یک سمفونی ادراکی نیست.

It's a symphony of your universe, your reality.

آن یک سمفونی از جهان شما، از واقعیت شماست.

Now, of course it takes years to learn how

البته چندین سال طول میکشد که یاد بگیرید چگونه در نواختن

to master a grand piano with a million keys.

چنین پیانویی با میلیون‌ها کلید استاد شوید.

That's why you have to send your kids to good schools,

این دلیل آن است که شما بچه های خود را به مدرسه های خوب می‌فرستید،

hopefully eventually to Oxford.

امیدوارم در نهایت به آکسفورد باشد.

But it's not only education.

اما این تنها در مورد آموزش و پرورش نیست.

It's also genetics.

آن همچنین درباره ژنتیک هم هست.

You may be born lucky,

شما ممکن است خوش شانس متولد شوید،

where you know how to master your neocortical column,

یا شما بدانید چطور استاد ستون نئوکورتیکال خود باشید،

and you can play a fantastic symphony.

و شما میتوانید یک سمفونی رویایی بنوازید.

In fact, there is a new theory of autism

در واقع، در حال حاضر یک تئوری جدید از آتیسم وجود دارد که

called the "intense world" theory,

تئوری «جهان فشرده» نامیده میشود، که پیشنهاد می‌کند

which suggests that the neocortical columns are super-columns.

ستونهای نئوکورتیکال بصورت سوپر ستونها هستند.

They are highly reactive, and they are super-plastic,

آنها بسیار واکنش پذیر هستند و آنها سوپر- پلاستیک هستند،

and so the autists are probably capable of

و آتیستها احتمالا قادر به

building and learning a symphony

ساختن و یادگیری سمفونی ای هستند که

which is unthinkable for us.

برای ما غیرقابل تفکر است.

But you can also understand

اما شما همچنین میتوانید بفهمید که

that if you have a disease

اگر شما بیمار شوید

within one of these columns,

از درون یکی از این ستونها،

the note is going to be off.

نت مربوطه رو به خاموشی خواهد گذارد.

The perception, the symphony that you create

ادراک شما، یا همان سمفونی که شما ایجاد می‌کنید

is going to be corrupted,

خراب خواهد شد،

and you will have symptoms of disease.

و شما علائم بیماری را خواهید داشت.

So, the Holy Grail for neuroscience

لذا، هدف مقدس برای علم اعصاب

is really to understand the design of the neocoritical column --

این است که طرح ستون نئوکوریتیکال را درک کند --

and it's not just for neuroscience;

و آن تنها در مورد علم اعصاب نیست؛

it's perhaps to understand perception, to understand reality,

شاید برای درک ادارک باشد، برای درک واقعیت هم باشد،

and perhaps to even also understand physical reality.

و شاید حتی درک واقعیت فیزیکی.

So, what we did was, for the past 15 years,

لذا، کاری که ما ظرف 15 سال گذشته انجام دادیم،

was to dissect out the neocortex, systematically.

این بود که بطور سیستمی نئوکورتکس را تشریح کردیم.

It's a bit like going and cataloging a piece of the rainforest.

آن کمی شبوه این است که یک تکه از جنگل انبوهی را فهرست کنیم.

How many trees does it have?

چه تعداد درخت در آن وجود دارد؟

What shapes are the trees?

درختها چه شکلی هستند؟

How many of each type of tree do you have? Where are they positioned?

چند نوع درخت دارید؟ موقعیت آنها کجاست؟

But it's a bit more than cataloging because you actually have to

اما آن کمی بیشتر از فهرست کردن است زیرا شما واقعا مجبورید که

describe and discover all the rules of communication,

تمامی قوانین ارتباطی را توصیف و کشف نمایید،

the rules of connectivity,

قواعد اتصال،

because the neurons don't just like to connect with any neuron.

زیرا نرونها صرفا با هر نرونی اتصال برقرار نمی‌کنند.

They choose very carefully who they connect with.

آنها بسیار بدقت انتخاب می‌کنند که با چه کسی اتصال برقرار کنند.

It's also more than cataloging

آن همچنین بیش از یک فهرست کردن است

because you actually have to build three-dimensional

زیرا شما واقعا مجبورید یک مدل دیجیتالی سه بعدی

digital models of them.

از آنها بسازید.

And we did that for tens of thousands of neurons,

و ما آنرا برای ده ها هزار نرون انجام دادیم،

built digital models of all the different types

مدلهای دیجیتالی انواع مختلفی از نرونهایی را که

of neurons we came across.

بدانها برمی‌خوردیم را ساختیم.

And once you have that, you can actually

و وقتی که شما آنرا داشته باشید، شما واقعا می‌توانید

begin to build the neocortical column.

شروع به ساخت ستون نئوکورتیکال کنید.

And here we're coiling them up.

و اینجا ما آنها را مارپیچ کرده‌ایم.

But as you do this, what you see

اما همانطور که شما این کار را می‌کنید، چیزی که می‌بینید

is that the branches intersect

در واقع شاخ و برگ متقاطع

actually in millions of locations,

در میلیونها موقعیت می‌باشد.

and at each of these intersections

و در هر یک از این تقاطع‌ها

they can form a synapse.

آنها می‌توانند یک سیناپس تشکیل دهند.

And a synapse is a chemical location

و یک سیناپس یک موقعیت شیمیایی است که

where they communicate with each other.

آنها با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند.

And these synapses together

و این سیناپسها با همدیگر

form the network

شبکه را تشکیل می‌دهند

or the circuit of the brain.

یا همان مدار مغز را.

Now, the circuit, you could also think of as

حال، این مدار، همان چیزی است که شما می‌توانید در مورد آن فکر کنید که

the fabric of the brain.

همان بافت مغز است.

And when you think of the fabric of the brain,

و وقتی که درباره بافت مغز فکر می‌کنید،

the structure, how is it built? What is the pattern of the carpet?

این ساختار، چطور ساخته می‌شود؟ الگوی فرش آن چیست؟

You realize that this poses

شما فکر می‌کنید که این یک

a fundamental challenge to any theory of the brain,

چالش اصلی برای هرگونه تئوری مغز ایجاد می‌کند،

and especially to a theory that says

و مخصوصا برای تئوری‌ای که می‌گوید

that there is some reality that emerges

مقداری واقعیت و جود دارد که خارج از این فرش

out of this carpet, out of this particular carpet

، خارج از این فرش خاص

with a particular pattern.

بهمراه الگوی مشخص وجود دارد.

The reason is because the most important design secret of the brain

دلیل آن این است که مهمترین راز طرح مغز

is diversity.

گوناگونی و تنوع آن است.

Every neuron is different.

هر نرون متفاوت است.

It's the same in the forest. Every pine tree is different.

آن مانند جنگل است. هر درخت کاجی متفاوت است.

You may have many different types of trees,

شما ممکن است انواع مختلف زیادی از درختان داشته باشید،

but every pine tree is different. And in the brain it's the same.

اما هر درخت کاجی متفاوت از بقیه است. و در مغز هم همین طور است.

So there is no neuron in my brain that is the same as another,

بنابراین در مغز من هیچ نرونی شبیه نرونی دیگری نیست،

and there is no neuron in my brain that is the same as in yours.

و هیچ نرونی در مغز من شبیه هیچ نرونی از مغز شما نیست.

And your neurons are not going to be oriented and positioned

و نرونهای شما به صورت یکسان جهت و موقعیت

in exactly the same way.

نخواهند گرفت.

And you may have more or less neurons.

و شما ممکن است تعداد بیشتر یا کمتری از نرونها داشته باشید.

So it's very unlikely

بنابراین آن بسیار غیر مشابه است که

that you got the same fabric, the same circuitry.

شما همان بافت را داشته باشید، همان مدار را داشته باشید.

So, how could we possibly create a reality

پس چطور می‌توانیم احتمالا واقعیتی بسازیم که

that we can even understand each other?

حتی دیگری را بتوانیم درک کنیم؟

Well, we don't have to speculate.

خب، لازم نیست که ما حدس بزنیم.

We can look at all 10 million synapses now.

حال می‌توانیم به تمامی 10 میلیون سیناپس بنگریم.

We can look at the fabric. And we can change neurons.

می‌توانیم به بافت بنگریم. و نرونها را تغییر دهیم.

We can use different neurons with different variations.

می‌توانیم نرونهای متفاوتی را با تنوع مختلفی بکار گیریم

We can position them in different places,

می‌توانیم آنها را در موقعیت مختلف قرار دهیم،

orient them in different places.

آنها را به سمت مکانهای مختلفی جهت‌دهی کنیم.

We can use less or more of them.

می‌توانیم تعدادی کمتر یا بیشتری از آنها را بکارگیریم.

And when we do that

و وقتی که ما این کار را انجام می‌دهیم

what we discovered is that the circuitry does change.

چیزی که کشف می‌کنیم این است که مدارات تغییر می‌کنند.

But the pattern of how the circuitry is designed does not.

ولی الگویی که مدارات طراحی شده اند تغییر نمی‌کنند.

So, the fabric of the brain,

بنابراین، بافت مغز،

even though your brain may be smaller, bigger,

حتی اگر مغز شما کوچکتر یا بزرگتر باشد،

it may have different types of neurons,

یا انواع نرونهای مختلف داشته باشد،

different morphologies of neurons,

مورفولوژی نرونهای متفاوت داشته باشد،

we actually do share

ما در واقع از همان

the same fabric.

بافت مشترک استفاده می‌کنیم.

And we think this is species-specific,

و ما فکر می‌کنیم این گونه های مختلف خاص است، و

which means that that could explain

می‌تواند توضیح دهد چرا

why we can't communicate across species.

ما نمی‌توانیم بین گونه ها مختلف حیوانات ارتباط برقرار کنیم.

So, let's switch it on. But to do it, what you have to do

پس بیایید آنرا روشن کنیم. اما برای انجام آن، کاری که شما باید انجام دهید

is you have to make this come alive.

این است که شما باید آن‌را زنده کنیم.

We make it come alive

ما آنرا به کمک

with equations, a lot of mathematics.

معادلات، با ریاضیات بسیار زیاد زنده کرده‌ایم.

And, in fact, the equations that make neurons into electrical generators

و در واقع، معادلاتی که نرونها را تبدیل به مولدهای الکتریکی می‌کنند

were discovered by two Cambridge Nobel Laureates.

که توسط دو برنده جایزه نوبل در کمبریج کشف شده است.

So, we have the mathematics to make neurons come alive.

بنابراین، ما مجبوریم از ریاضیات برای زنده کردن نرونها استفاده کنیم.

We also have the mathematics to describe

همچنین ما ریاضیاتی برای توصیف اینکه

how neurons collect information,

چگونه نرونها اطلاعات را جمع آوری می‌کنند، داریم،

and how they create a little lightning bolt

و اینکه آنها چطور یک جرقه کوچک می‌سازند

to communicate with each other.

برای برقرار ارتباط با یکدیگر.

And when they get to the synapse,

و وقتی که آنها به سمت سیناپس میروند،

what they do is they effectively,

و کاری که آنها می‌کنند این است که بطور موثری،

literally, shock the synapse.

عینا، به سیناپس شوک وارد میکنند.

It's like electrical shock

آن شبیه شوک الکتریکی است که

that releases the chemicals from these synapses.

بصورت شیمیایی از این سیناپسها آزاد می‌شود.

And we've got the mathematics to describe this process.

و ما ریاضیاتی را بدست آورده ایم که این روند را توصیف می‌کند.

So we can describe the communication between the neurons.

بنابراین ما می‌توانیم ارتباطات بین نرونها را توصیف کنیم.

There literally are only a handful

به معنی واقعی کلمه برای شبیه سازی نئوکورتکس مغز

of equations that you need to simulate

صرفا یک مشت معادلات وجود دارد که شما

the activity of the neocortex.

برای شبیه سازی فعالیت‌های نوکوتکس نیاز دارید.

But what you do need is a very big computer.

ولی چیزی که شما نیاز دارید یک کامپیوتر خیلی بزرگ است.

And in fact you need one laptop

و در واقع شما برای انجام تمامی محاسبات فقط یک نرون

to do all the calculations just for one neuron.

به یک لپ تاپ نیاز دارید.

So you need 10,000 laptops.

لذا شما به 10000 لپ تاپ نیاز دارید.

So where do you go? You go to IBM,

پس شما به کجا خواهید رفت؟ شما به آی بی ام می‌روید،

and you get a supercomputer, because they know how to take

و یک سوپرکامپیوتر از آنها می‌گیرید، چرا که آنها در حال حاضر می دانند که چگونه

10,000 laptops and put it into the size of a refrigerator.

10000 لپ تاپ را در اندازه‌ی یک یخچال جا دهند.

So now we have this Blue Gene supercomputer.

حالا ما این ابرکامپیوتر ژن آبی را داریم.

We can load up all the neurons,

ما می‌توانیم تمامی نرونها را در آن بارگذاری کنیم،

each one on to its processor,

هر یک را در پروسسور آن،

and fire it up, and see what happens.

و آنرا روشن کنیم، و ببینیم چه اتفاقی می افتد.

Take the magic carpet for a ride.

فرش جادویی را برای سواری پهن کنیم.

Here we activate it. And this gives the first glimpse

اینجا ما آنرا فعال میکنیم. و این اولین نگاه اجمالی است که

of what is happening in your brain

نشان میدهد که در مغز شما چه اتفاقی می افتد

when there is a stimulation.

وقتی که یک تحریک وجود دارد.

It's the first view.

این اولین نما است.

Now, when you look at that the first time, you think,

حالا، وقتی شما به آن برای اولین بار نگاه می‌کنید، شما فکر می‌کنید،

"My god. How is reality coming out of that?"

«اوه خدای من، چطور واقعیت از درون آن بیرون می آید؟»

But, in fact, you can start,

اما، در واقع، شما می‌توانید شروع کنید،

even though we haven't trained this neocortical column

حتی اگر ما این ستون نئوکورتیکالی را آموزش نداده باشیم تا

to create a specific reality.

یک واقعیت مشخصی را ایجاد کند.

But we can ask, "Where is the rose?"

ولی ما میتوانیم بپرسیم، «کجاست رز؟»

We can ask, "Where is it inside,

ما میتوانیم بپرسیم، «آن داخل کجاست،

if we stimulate it with a picture?"

اگر ما آنرا بهمراه یک تصویر تحریک کنیم؟»

Where is it inside the neocortex?

آن کجای نئوکورتکس قرار دارد؟

Ultimately it's got to be there if we stimulated it with it.

در نهایت آن آنجا خواهد بود اگر ما آنرا با آن تحریک کنیم.

So, the way that we can look at that

پس، طریقی که ما میتوانیم بدان بنگریم این است که

is to ignore the neurons, ignore the synapses,

فراموش کنیم نرونها را، فراموش کنیم سیناپسها را،

and look just at the raw electrical activity.

و صرفا به فعالیتهای الکتریکی خام بنگریم.

Because that is what it's creating.

زیرا آن چیزی است که آن ساخته است.

It's creating electrical patterns.

آن الگوهای الکتریکی را می‌سازد.

So when we did this,

پس وقتی که ما این را انجام دادیم،

we indeed, for the first time,

در واقع، برای اولین بار،

saw these ghost-like structures:

این ساختارهای شبه روح را دیدیم:

electrical objects appearing

اشیاء الکتریکی ظاهر می‌شوند

within the neocortical column.

از خلال ستون نئوکورتیکالی.

And it's these electrical objects

و این اشیاء الکتریکی است که

that are holding all the information about

در آنها تمامی اطلاعات مربوط به آنچه که آنرا تحریک کرده

whatever stimulated it.

نگه داشته می‌شود.

And then when we zoomed into this,

و سپس وقتی که ما بر روی این زوم کردیم،

it's like a veritable universe.

آن شبیه یک جهان واقعی است.

So the next step

پس گام بعدی این است که

is just to take these brain coordinates

فقط این مغز را مختصات بدهیم

and to project them into perceptual space.

و آنرا برای یک فضای ادراکی طرح ریزی کنیم.

And if you do that,

و اگر شما آنرا انجام دهید،

you will be able to step inside

شما قادر خواهید بود که بداخل

the reality that is created

واقعیت ساخته شده توسط این ماشین

by this machine,

قدم بگذارید،

by this piece of the brain.

با این تکه از مغز.

So, in summary,

بنابراین، بطور خلاصه،

I think that the universe may have --

من فکر میکنیم که جهان ممکن است --

it's possible --

امکان پذیر است --

evolved a brain to see itself,

یک مغز را تکامل داده باشد تا خود را ببیند،

which may be a first step in becoming aware of itself.

که ممکن است اولین قدم برای اینکه در مورد خود آگاهی پیدا کند باشد.

There is a lot more to do to test these theories,

کارهای زیادی برای تست کردن این تئوریها وجود دارد،

and to test any other theories.

و برای تست بقیه تئوریها.

But I hope that you are at least partly convinced

اما من امیدوارم که شما حداقل تاحدودی متقاعد شده باشید که

that it is not impossible to build a brain.

ساختن یک مغز غیر ممکن نیست.

We can do it within 10 years,

ما می‌توانیم آنرا ظرف 10 سال آینده بسازیم،

and if we do succeed,

و اگر موفق شویم،

we will send to TED, in 10 years,

در ۱۰ سال آینده، ما آنرا به تد خواهیم فرستاد،

a hologram to talk to you. Thank you.

یک هولوگرام برای صحبت با شما. با تشکر.

(Applause)

(تشویق و تحسین)