Doesn't everyone deserve a chance at a good life? | Jim Yong Kim

Translator: Ashraf Rezaei Reviewer: sadegh zabihi

I just want to share with you

می‌خواهم آنچه را در پنج سالِ اخیر

what I have been experiencing over the last five years

در رابطه با مزیت بزرگ سفر به

in having the great privilege of traveling

بسیاری از کشورهای فقیر جهان

to many of the poorest countries in the world.

تجربه کرده‌ام، با شما در میان بگذارم

This scene is one I see all the time everywhere,

و این صحنه‌ایست که من همیشه همه جا می‌بینم،

و این بچه‌ها در حال نگاه کردن به یک گوشی هوشمند هستند

and these young children are looking at a smartphone,

and the smartphone is having a huge impact in even the poorest countries.

و گوشی هوشمند حتی در کشورهای فقیر نیز تاثیر قابل ملاحظه‌ای دارد

I said to my team, you know,

من به تیمم گفتم، می‌دانید،

what I see is a rise in aspirations all over the world.

آنچه می‌بینم یک افزایش میل و شوق به موفقیت در سراسر جهان است.

In fact, it seems to me that there's a convergence of aspirations.

در واقع، به نظر من یک همگرایی آرمانی وجود دارد.

And I asked a team of economists to actually look into this.

و من از یک تیم اقتصاد دان خواستم تا عملا این موضوع را بررسی کند.

Is this true?

آیا این حقیقت دارد؟

Are aspirations converging all around the world?

آیا آرمان‌ها در سرتاسر جهان به یک سمت و سو میل می‌کنند؟

So they looked at things like Gallup polls about satisfaction in life

بنابراین آن‌ها نتایج نظرسنجی نشریه‌ی گالوپ درباره رضایت از زندگی را بررسی کردند.

and what they learned was that if you have access to the internet,

و دریافتند که اگر شما به اینترنت دسترسی داشته باشید

your satisfaction goes up.

رضایتمندی شما بالا می‌رود.

But another thing happens that's very important:

اما یک اتقاق دیگر نیز رخ می‌دهد که بسیار مهم است:

your reference income,

درآمد مرجع شما،

the income to which you compare your own,

درآمدی که شما درآمد خودتان را با آن مقایسه می‌کنید،

also goes up.

نیز بالا می‌رود.

Now, if the reference income of a nation, for example,

حالا اگر درآمد مرجع یک جامعه، به طور مثال،

goes up 10 percent

ده درصد بالا برود

by comparing themselves to the outside,

با مقایسه خودشان با خارج از جامعه،

then on average,

آنگاه به طور متوسط،

people's own incomes have to go up at least five percent

درآمد باید حداقل پنج درصد افزایش یابد

to maintain the same level of satisfaction.

تا رضایتمندی افراد در همان سطح باقی بماند.

But when you get down into the lower percentiles of income,

اما هنگامی که شما در دهک‌های پایین درآمدی جامعه قرار بگیرید،

your income has to go up much more

درآمد شما باید خیلی بیشتر بالا برود

if the reference income goes up 10 percent,

اگر درآمد مرجع ۱۰ درصد بالا برود،

something like 20 percent.

یک چیزی در حدود ۲۰ درصد.

And so with this rise of aspirations,

و با این افزایش اشتیاق،

the fundamental question is:

سوال بنیادین این است:

Are we going to have a situation

آیا ما به سمتی می‌رویم

where aspirations are linked to opportunity

که آرمان‌ها به فرصت‌‌ منجر می‌شوند؟

and you get dynamism and economic growth,

و شما پویایی و رشد اقتصادی را مانند آنچه که

like that which happened in the country I was born in, in Korea?

در کشوری که من در آن متولد شده‌ام، در کره جنوبی، به دست می‌آورید؟

Or are aspirations going to meet frustration?

یا اینکه آرمان‌ها می‌روند که تبدیل به یأس شوند؟

This is a real concern, because between 2012 and 2015,

این یک دغدغه‌ی واقعی است، زیرا بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۵،

terrorism incidents increased by 74 percent.

حوادث تروریستی ۷۴ درصد افزایش داشته‌اند.

The number of deaths from terrorism went up 150 percent.

تعداد مرگ و میرهای ناشی از تروریسم ۱۵۰ درصد بالا رفته است.

Right now, two billion people

در حال حاضر، دو میلیارد نفر

live in conditions of fragility, conflict, violence,

درشرایط فقر، مناقشه، و خشونت به سر می‌برند،

and by 2030, more than 60 percent of the world's poor

و تا سال ۲۰۳۰، بیش از ۶۰ درصد از افراد کم بضاعت

will live in these situations of fragility, conflict and violence.

در چنین وضعیت فقر، مناقشه و خشونت زندگی خواهند کرد.

And so what do we do about meeting these aspirations?

اما ما باید برای رسیدن به چنین آرمان‌هایی چه کنیم؟

Are there new ways of thinking

آیا دیدگاه‌های جدیدی درباره‌ اینکه

about how we can rise to meet these aspirations?

چگونه می‌توانیم برای رسیدن به این آرمان‌ها به پاخیزیم وجود دارد؟

Because if we don't, I'm extremely worried.

چون من به شدت نگرانم، اگر نتوانیم.

Aspirations are rising as never before because of access to the internet.

الهامات به دلیل وجود اینترنت به شدت در حال افزایش هستند.

Everyone knows how everyone else lives.

هرکسی می‌داند که بقیه چگونه زندگی می‌کنند.

Has our ability to meet those aspirations

آیا توانایی ما برای برآورده کردن این آرمان‌ها

risen as well?

به خوبی بالا رفته است؟

And just to get at the details of this,

به منظور وارد شدن به جزییات این موضوع،

I want to share with you my own personal story.

می‌خواهم داستان شخصی خودم را با شما در میان بگذارم.

This is not my mother,

این مادر من نیست،

but during the Korean War,

اما در خلال جنگ کره،

my mother literally took her own sister,

مادر من، به واقع خواهر خودش را،

her younger sister, on her back,

خواهر کوچک‌ترش را، بر پشت خود گذاشت،

and walked at least part of the way

و حداقل یک مقداری از مسیر را پیاده رفت

to escape Seoul during the Korean War.

تا در اثنای جنگ کره از سئول فرار کند.

Now, through a series of miracles,

حالا، در میان یک سری از معجزات،

my mother and father both got scholarships to go to New York City.

هم مادر و هم پدرم با گرفتن بورسیه تحصیلی به نیویورک رفتند.

They actually met in New York City and got married in New York City.

آن‌ها در واقع همدیگر را در نیویورک دیده و همانجا با هم ازدواج کردند.

My father, too, was a refugee.

پدر من نیز یک پناهنده بود.

At the age of 19, he left his family in the northern part of the country,

در سن ۱۹ سالگی، او خانواده خود را در قسمت شمالی کشور ترک کرد،

escaped through the border

از مرز فرار کرد

and never saw his family again.

و هیچگاه دوباره خانواده خود را ندید.

Now, when they were married and living in New York,

وقتی آن‌ها ازدواج کردند و در نیویورک زندگی می‌کردند،

my father was a waiter at Patricia Murphy's restaurant.

پدر من یک پیشخدمت در رستوران پاتریشیا مورفی بود.

Their aspirations went up.

آرمان‌هایشان شکل گرفت.

They understood what it was like to live in a place like New York City

آن‌ها فهمیدند که زندگی کردن در جایی مانند نیویورک

in the 1950s.

در ده ۱۹۵۰ چگونه بود.

Well, my brother was born and they came back to Korea,

خب، برادر من به دنیا آمد و آن‌ها به کره بازگشتند،

and we had what I remember as kind of an idyllic life,

و آنگونه که من به خاطر می‌آورم ما زندگی ایده‌آلی داشتیم،

but what was happening in Korea at that time

اما آنچه آن زمان در کره در حال رخ دادن بود

was the country was one of the poorest in the world

این بود که یکی از فقیرترین کشورهای جهان بود

and there was political upheaval.

و یک شورش سیاسی در جریان بود.

There were demonstrations just down the street from our house all the time,

درست در خیابانی که ما در آن زندگی می‌کردیم هر روز تظاهرات برگزار می‌شد،

students protesting against the military government.

دانشجویان علیه حکمرانی نظامیان اعتراض می‌کردند.

And at the time,

و در آن زمان،

the aspirations of the World Bank Group, the organization I lead now,

آرمان‌های بانک جهانی، موسسه‌ای که در حال حاضر من آن را رهبری می‌کنم،

were extremely low for Korea.

به شدت با کره فاصله داشت.

Their idea was that Korea would find it difficult without foreign aid

نظر آن‌ها این بود که برای کره بسیار دشوار است که بدون کمک گرفتن از خارج

to provide its people with more than the bare necessities of life.

بتواند نیازهایی فراتر از نیازهای اساسیِ مردم کشورش را فراهم کند.

So the situation is Korea is in a tough position,

پس شرایط کره یک شرایط دشوار است،

my parents have seen what life is like in the United States.

والدین من دیده‌اند که زندگی در ایالات متحده چگونه است.

They got married there. My brother was born there.

آنجا ازدواج کردند. برادرم آنجا به دنیا آمد.

And they felt that in order to give us an opportunity

و آن‌ها احساس کردند به این دلیل که به ما یک فرصت بدهند

to reach their aspirations for us,

تا به آرمان‌هایی که برای ما داشتند برسیم،

we had to go and come back to the United States.

ما مجبور شدیم به ایالات متحده بازگردیم.

Now, we came back.

حالا ما برگشته بودیم.

First we went to Dallas.

در ابتدا به دالاس رفتیم.

My father did his dental degree all over again.

پدر مدرک دندانپزشکی‌اش را مجددا دریافت کرد.

And then we ended up moving to Iowa, of all places.

و سپس در نهایت به آیووا رفتیم.

We grew up in Iowa.

ما در آیووا بزرگ شدیم.

And in Iowa, we went through the whole course.

و در آیووا تمامی مدارج را طی کردم.

I went to high school, I went to college.

به دبیرستان رفتم، به کالج راه پیدا کردم.

And then one day, something that I'll never forget,

و پس از آن، یک روز، چیزی که هیچگاه فراموش نخواهم کرد،

my father picked me up after my sophomore year in college,

بعد از سال دوم کالج پدرم من را سوار کرد

and he was driving me home,

و من را به خانه رساند،

and he said, "Jim, what are your aspirations?

و گفت: "جیم، آرمان‌های تو چیست؟

می‌خواهی چه رشته‌ای بخوانی؟ چه می‌خواهی بکنی؟"

What do you want to study? What do you want to do?"

و من گفتم:"پدر،-

And I said, "Dad," --

مادر ما در واقع یک فیلسوف بود، و ما را با بسیاری از عقاید

My mother actually was a philosopher, and had filled us with ideas

about protest and social justice,

درباره اعتراضات و عدالت اجتماعی آشنا کرده بود

and I said, "Dad, I'm going to study political science and philosophy,

و من گفتم:"پدر، من می‌خواهم علوم سیاسی و فلسفه بخوانم،

and I'm going to become part of a political movement."

و قصد دارم بخشی از یک جنبش سیاسی باشم."

My father, the Korean dentist,

پدر من، دندانپزشک کره‌ای،

slowly pulled the car over to the side of the road --

به آرامی خودرو را کنار جاده متوقف کرد --

(Laughter)

(خنده)

He looked back at me, and he said,

برگشت و به من نگاه کرد، و گفت،

"Jim, you finish your medical residency, you can study anything you want."

"جیم، تو تخصص پزشکی‌ات را می‌گیری، تو می‎‌توانی هرشته‌ای که می‌خواهی بخوانی."

(Laughter)

(خنده)

Now, I've told this story to a mostly Asian audience before.

من این داستان را برای بسیاری از حضار آسیایی قبلا گفته‌ام

Nobody laughs. They just shake their head.

هیچکس نمی‌خندد، آن‌ها فقط سرشان را تکان می‌دهند

Of course.

البته.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

So, tragically, my father died at a young age,

هرچند، پدرم به طرز غم انگیزی در سن جوانی فوت کرد

30 years ago at the age of 57,

۳۰ سال پیش و در سن ۵۷ سالگی، اتفاقی که درست در سنی که من

what happens to be how old I am right now,

در حال حاضر در آن هستم افتاد

and when he died in the middle of my medical and graduate studies --

زمانی که پدرم فوت کرد، اواسط تحصیلات پزشکی وتحصیلات تکیملی من بود--

You see, I actually got around it by doing medicine and anthropology.

می بینید، من در واقع با تحصیل در دو رشته مردم شناسی و پزشکی

I studied both of them in graduate school.

راه چاره ای برای خودم پیدا کرده بودم.

هر دوی این رشته‌ها را تا پایان تحصیلات تکمیلی ادامه دادم.

But then right about that time, I met these two people,

اما درست در همان زمان، من این دو نفر را ملاقات کردم،

Ophelia Dahl and Paul Farmer.

اوفیلیا دال و پاول فارمر.

And Paul and I were in the same program.

و پال و من هم رشته بودیم.

We were studying medicine

ما پزشکی می‌خواندیم

and at the same time getting our PhD's in anthropology.

و در همان زمان دکترای خود را در رشته مردم شناسی گرفتیم.

And we began to ask some pretty fundamental questions.

و شروع به پرسیدن سوال‌های بسیار اساسی کردیم.

For people who have the great privilege of studying medicine and anthropology --

برای افرادی که امتیاز بزرگ تحصیل درهر دو رشته پزشکی و مردم شناسی را دارند--

I had come from parents who were refugees.

والدین من پناهنده بودند.

Paul grew up literally in a bus in a swamp in Florida.

پاول در واقع در یک اتوبوس در یک باتلاق در فلوریدا بزرگ شد.

He liked to call himself "white trash."

او دوست داشت خود را "سفید پوست آشغال" صدا بزند.

And so we had this opportunity

و همچنین ما این شانس را داشتیم

and we said,

و ما می‌گفتیم،

what is it that we need to do?

نیاز به انجام چه کاری داریم؟

Given our ridiculously elaborate educations,

با آموخته های به طرز مضحکانه‌ای تودرتو،

what is the nature of our responsibility to the world?

ماهیت مسئولیت ما نسبت به جهان چیست؟

And we decided that we needed to start an organization.

و ما به این نتیجه رسیدیم که نیاز به تاسیس یک سازمان داریم.

It's called Partners in Health.

که "همراهان سلامت" نامیده می‌شود.

And by the way, there's a movie made about that.

در ضمن یک فیلم نیز درباره آن ساخته شده است.

(Applause)

(تشویق)

There's a movie that was just a brilliant movie

یک فیلمی هست که فیلم فوق العاده ای است

they made about it called "Bending the Arc."

که در این باره ساختند، به اسم "Bending the Arc"

It launched at Sundance this past January.

در فستیوال فیلم Sundance ژانویه گذشته به نمایش درآمد.

Jeff Skoll is here.

Jeff is one of the ones who made it happen.

جف اسکال اینجاست.

جف یکی از افرادی است که باعث به سرانجام رسیدن این کار شد.

And we began to think about what it would take for us

و ما شروع به فکر کردن به این مسئله کردیم که ما چه چیزی نیاز داریم

to actually have our aspirations reach the level

تا سطح آرمانهای خودمان را

of some of the poorest communities in the world.

به فقیرترین جوامع دنیا برسانیم.

This is my very first visit to Haiti in 1988,

این یکی از اولین دیدارهای من از هایتی در سال ۱۹۸۸ است،

and in 1988, we elaborated a sort of mission statement,

و در سال ۱۹۸۸، ما شرح یک ماموریت تهیه کردیم،

which is we are going to make a preferential option for the poor

که در آن ما می خواهیم برای افرادی که سطح بهداشت پایینی دارند

in health.

گزینه ترجیحی بوجود بیاوریم.

Now, it took us a long time, and we were graduate students in anthropology.

حالا این کار برای ما زمان زیادی برد، ما دانش آموخته ی رشته مردم شناسی بودیم.

We were reading up one side of Marx and down the other.

کتابهای مارکس رو خط به خط می خواندیم،

Habermas. Fernand Braudel.

هابرماس، فرناند برادل

We were reading everything

ما همه چیز می خواندیم

and we had to come to a conclusion of how are we going to structure our work?

می بایست به یک نتیجه می رسیدیم که ساختار کار خود را چطور بسازیم؟

So "O for the P," we called it,

بنابراین آن را " O برای P " نامیدیم،

a preferential option for the poor.

گزینه ترجیحی برای فقرا.

The most important thing about a preferential option for the poor

مهمترین چیز برای گزینه ترجیحی برای فقرا

is what it's not.

چیزی است که قطعاً نیست.

It's not a preferential option for your own sense of heroism.

این گزینه ترجیجی برای حس قهرمانی شما نیست.

It's not a preferential option

این گزینه ترجیحی

for your own idea about how to lift the poor out of poverty.

برای ایده شما که چطور افراد ضعیف را از فقر در بیاورید نیست.

It's not a preferential option for your own organization.

این گزینه ترجیحی برای سازمان شما نیست.

And the hardest of all,

وسخت تر از همه اینکه

it's not a preferential option for your poor.

این گزینه ترجیحی برای فقر شما نیست.

It's a preferential option for the poor.

این گزینه ترجیحی برای فقرا است.

So what do you do?

بنابراین چکار می کنید؟

Well, Haiti, we started building --

خوب، هائیتی، ما شروع به ساخت کردیم--

Everyone told us, the cost-effective thing

همه به ما گفتند کار اثر بخش

is just focus on vaccination and maybe a feeding program.

تنها تمرکز روی واکسینه کردن و یا برنامه های تغذیه است.

But what the Haitians wanted was a hospital.

اما چیزی که مردم هائیتی می‌خواستند بیمارستان بود.

They wanted schools.

آنها مدرسه می‌خواستند.

They wanted to provide their children with the opportunities

آنها می خواستند فرصتهایی برای فرزندانشان مهیا باشد

that they'd been hearing about from others, relatives, for example,

که از بقیه، از دوستانی که برای مثال

who had gone to the United States.

به آمریکا رفته بودند می‌شنیدند.

They wanted the same kinds of opportunities as my parents did.

آنها همان فرصت‌هایی را می خواستند که والدین من می‌خواستند.

I recognized them.

من آنها را درک کردم.

And so that's what we did. We built hospitals.

و بعد این کاری بود که انجام دادیم. بیمارستان ساختیم،

We provided education.

شرایط تحصیل را مهیا کردیم.

And we did everything we could to try to give them opportunities.

و هر کاری که توانستیم انجام دادیم تا به آنها فرصت بدهیم.

Now, my experience really became intense

حالا، تجربه کاری من بسیار بالا رفته بود

at Partners in Health in this community, Carabayllo,

در همیاران سلامت، در میان این مردم، کارابالیو

in the northern slums of Lima, Peru.

در شمال محله های فقیر نشین لیما، پرو.

And in this community,

و در میان این مردم

we started out by really just going to people's homes and talking to people,

شروع کار ما فقط رفتن به خانه مردم و صحبت با آنها بود،

and we discovered an outbreak, an epidemic of multidrug-resistant tuberculosis.

و ما متوجه یک اپیدمی شدیم، شیوع بیماری سل مقاوم به چند دارو.

This is Melquiades.

این ملکیادوس است.

Melquiades was a patient at that time, he was about 18 years old,

در آن زمان ملکیادوس بیمار بود. تقریباً ۱۸ سالش بود،

and he had a very difficult form of drug-resistant tuberculosis.

سخت ترین نوع بیماری سل مقاوم به چند دارو رو داشت.

All of the gurus in the world, the global health gurus,

تمامی گوروها در سراسر دنیا، گوروهای سازمان بهداشت جهانی

said it is not cost-effective to treat drug-resistant tuberculosis.

می گفتند درمان بیمار سل مقاوم به چند دارو اثربخش نیست.

It's too complicated. It's too expensive.

این بیماری خیلی پیچیده است، خیلی پرهزینه است.

You just can't do it. It can't be done.

شما نمی‌توانید این کار را انجام دهید، انجام پذیر نیست.

And in addition, they were getting angry at us,

وعلاوه بر این، آنها از ما عصبانی می‌شدند،

because the implication was

و کار آنها به این معنی بود

if it could be done, we would have done it.

که اگر قابل انجام بود ما این کار را انجام می‌دادیم.

Who do you think you are?

شما فکر می‌کنید کی هستید؟

And the people that we fought with were the World Health Organization

افرادی که ما با آنها جنگیدیم از سازمان بهداشت جهانی

and probably the organization we fought with most

و سازمانی که بیشتر از همه با آن می‌جنگیدیم

was the World Bank Group.

گروه بانک جهانی بود.

Now, we did everything we could

حالا ما هر کاری که می‌توانستیم کردیم

to convince Melquiades to take his medicines,

تا ملکیادوس را قانع کنیم تا داروهایش را مصرف کند،

because it's really hard,

چرا که خیلی سخت است،

and not once during the time of treatment did Melquiades's family ever say,

و در طول درمان خانواده ملکیادوس چندین بار به ما گفتند

"Hey, you know, Melquiades is just not cost-effective.

"می‌دانید درمان ملکیادوس اثربخش نیست،

Why don't you go on and treat somebody else?"

چرا نمی‌روید و کس دیگری را درمان کنید؟"

(Laughter)

(خنده)

I hadn't seen Melquiades for about 10 years

من ملکیادوس را تقریبا ۱۰ سال ندیدم

and when we had our annual meetings in Lima, Peru

و در لیما،پرو، زمانی که ما جلسه سالانه داشتیم،

a couple of years ago,

چندین سال قبل،

the filmmakers found him

فیلمسازان او رو پیدا کردند

and here is us getting together.

و اینجا ما با هم ملاقات کردیم.

(Applause)

(تشویق)

He has become a bit of a media star because he goes to the film openings,

او تقریباً الان ستاره رسانه‌ها شده، چرا که به افتتاحیه فیلم می‌رود،

and he knows how to work an audience now.

حتی الان نحوه سخنرانی و رفتار با حضار را می‌داند.

(Laughter)

(خنده)

But as soon as we won --

اما به محض اینکه ما بردیم --

We did win. We won the argument.

ما واقعاً بردیم. ما برنده این جدال شدیم.

You should treat multidrug-resistant tuberculosis --

شما باید سل مقاوم به چند دارو را درمان کنید --

we heard the same arguments in the early 2000s about HIV.

ما یک چنین بحثی را اوایل سال ۲۰۰۰ در مورد HIV داشتیم.

All of the leading global health people in the world said

تمامی افراد برجسته بهداشت جهانی در سراسر دنیا گفتند

it is impossible to treat HIV in poor countries.

که درمان HIV در کشورهای فقیر غیر ممکن است.

Too expensive, too complicated, you can't do it.

بسیار پرهزینه است و بسیار پیچیده، شما نمی‌توانید این کار را انجام بدهید.

Compared to drug-resistant TB treatment,

در مقایسه با درمان سل مقاوم به چند دارو،

it's actually easier.

در واقع این بیماری راحت‌تر است.

And we were seeing patients like this.

و ما بیمارانی مثل آن را می‌دیدیم.

Joseph Jeune.

ژوزف ژوان.

Joseph Jeune also never mentioned that he was not cost-effective.

ژوزف ژوان هیچ وقت صحبتی از اثر بخش نبودن درمان نکرد.

A few months of medicines, and this is what he looked like.

چند ماه مصرف دارو و اینجا می‌بینید که چطورشده.

(Applause)

(تشویق)

We call that the Lazarus Effect of HIV treatment.

ما به آن اثر لازاروس درمان HIV می‌گوییم.

Joseline came to us looking like this.

ژوزلین وقتی که پیش ما آمد به این شکل بود.

This is what she looked like a few months later.

و اینجا بعد از چند ماه ظاهر او را می‌بینید.

(Applause)

(تشویق)

Now, our argument, our battle, we thought,

حالا جدال ما، برای ما نبرد، ما فکر می کردیم،

was with the organizations that kept saying it's not cost-effective.

با سازمانهایی بود که همواره می‌گفتند این کار نتیجه بخش نیست.

We were saying, no,

ما می‌گفتیم، نه،

preferential option for the poor requires us to raise our aspirations

ما باید آرمانهای خود را بالا ببریم تا بتوانیم

to meet those of the poor for themselves.

گزینه ترجیحی برای فقرا را برای خود آنها بوجود بیاوریم.

And they said, well, that's a nice thought but it's just not cost-effective.

و آنها گفتند خوب خیلی خوب است اما نتیجه بخش نیست.

So in the nerdy way that we have operated Partners in Health,

و در همیاران سلامت دست به کاری نوشتاری زدیم.

we wrote a book against, basically, the World Bank.

بر علیه آنها، در اصل بر علیه بانک جهانی کتابی نوشتیم.

It says that because the World Bank

در این کتاب قید شده که به این دلیل که بانک جهانی

has focused so much on just economic growth

تنها بر پیشرفت اقتصادی تمرکز می‌کند

and said that governments have to shrink their budgets

می‌گوید که دولت باید بودجه

and reduce expenditures in health, education and social welfare --

و هزینه‌های مربوط به بهداشت، تحصیل و رفاه اجتماعی را کم کند --

we thought that was fundamentally wrong.

از نظر ما این کاراساساً غلط است.

And we argued with the World Bank.

و ما با بانک جهانی جدال کردیم.

And then a crazy thing happened.

و بعد یک اتفاق غیر منتظره افتاد.

President Obama nominated me to be President of the World Bank.

رئیس جمهور اوباما من را به عنوان نامزد ریاست بانک جهانی انتخاب کرد.

(Applause)

(تشویق)

Now, when I went to do the vetting process with President Obama's team,

و زمانی که من برای انجام روند بررسی پیش تیم رئیس جمهور اوباما رفتم،

they had a copy of "Dying For Growth," and they had read every page.

آنها یک کپی از کتاب "جان دادن برای ترقی" داشتند و تمام صفحات آن را خوانده بودند.

And I said, "OK, that's it, right?

و من گفتم "خوب باشه قضیه این است؟

You guys are going to drop me?"

شما می‌خواهید من رو رد کنید؟"

He goes, "Oh, no, no, it's OK."

گفتند "نه نه همه چیز خوبه."

And I was nominated,

و من نامزد شدم،

and I walked through the door of the World Bank Group in July of 2012,

و در جولای سال ۲۰۱۲ درهای بانک جهانی به روی من باز شد،

and that statement on the wall, "Our dream is a world free of poverty."

و آن عبارت روی دیوار "رویای ما دنیای عاری از فقر"

A few months after that, we actually turned it into a goal:

بعد از چند ماه، ما آن را تبدیل به یک هدف کردیم:

end extreme poverty by 2030,

پایان فقر مفرط تا سال ۲۰۳۰،

boost shared prosperity.

افزایش شکوفایی مشترک.

That's what we do now at the World Bank Group.

این کاری هست که ما اکنون در گروه بانک جهانی انجام می‌دهیم.

I feel like I have brought the preferential option for the poor

من احساس می کنم که من گزینه ترجیحی برای افراد فقیر را

to the World Bank Group.

وارد بانک جهانی کردم.

(Applause)

(تشویق)

But this is TED,

اما اینجا TED است،

and so I want to share with you some concerns,

و بنابراین با شما از یک سری نگرانی‌هایم می‌گویم،

and then make a proposal.

وبعد یک درخواستی دارم.

The Fourth Industrial Revolution,

انقلاب صنعتی چهارم،

now, you guys know so much better than I do,

شما بهتر از من در مورد آن اطلاع دارید،

but here's the thing that concerns me.

اما این چیزی است که من را نگران می‌کند.

What we hear about is job loss. You've all heard that.

چیزهایی که در مورد از بین رفتن مشاغل می‌شنویم. همه ی شما در مورد آن شنیده‌اید.

Our own data suggest to us that two thirds of all jobs,

اطلاعات خود ما خبر از از بین رفتن دو سوم

currently existing jobs in developing countries,

مشاغل کنونی در کشورهای در حال توسعه

will be lost because of automation.

بدلیل اتوماتیک سازی می‌دهد.

Now, you've got to make up for those jobs.

حال، شما باید جایگزینی برای این مشاغل بسازید،

Now, one of the ways to make up for those jobs

حالا، یکی از راه های جایگزین سازی برای این مشاغل

is to turn community health workers into a formal labor force.

تبدیل کارگران بهداشت جامعه به نیروی کار رسمی است.

That's what we want to do.

این کاری است که ما می‌خواهیم انجام بدهیم.

(Applause)

We think the numbers will work out,

(تشویق)

ما فکر می کنیم محاسبات ما بدرستی جواب می‌دهد

that as health outcomes get better and as people have formal work,

که همانطور که نتایج بهداشت بهتر می‌شود و افراد صاحب مشاغل رسمی می‌شوند،

we're going to be able to train them

ما می‌خواهیم بتوانیم با اضافه کردن

with the soft-skills training that you add to it

آموزش مهارتهای نرم،

to become workers that will have a huge impact,

کارگرانی داشته باشیم که تاثیر گسترده ای خواهند داشت،

and that may be the one area that grows the most.

و این ممکن است جایی باشد که بیشترازهمه پیشرفت می کند.

But here's the other thing that bothers me:

اما در اینجا یک مسئله دیگر هم هست که اذیتم می کند:

right now it seems pretty clear to me that the jobs of the future

در حال حاضر برای من کاملاً روشن است

will be more digitally demanding,

که مشاغل آینده بیشتر بطور دیجیتال مورد درخواست خواهد بود،

and there is a crisis in childhood stunting.

و مسئله نقص رشد هم بحرانی است.

So these are photos from Charles Nelson, who shared these with us

این عکس ها را چارلز نلسون از

from Harvard Medical School.

دانشکده پزشکی هاروارد در اختیار ما قرار داده.

And what these photos show on the one side, on the left side,

وچیزی که این عکس ها نشان می دهند یک طرف،

is a three-month-old who has been stunted:

سمت چپ عکس کودک سه ماه که دچار نقص رشد شده،

not adequate nutrition, not adequate stimulation.

عدم تغذیه کافی ، عدم تحرک کافی.

And on the other side, of course, is a normal child,

و در طرف دیگر، طبعاً یک کودک نرمال را نشان می‌دهد،

and the normal child has all of these neuronal connections.

و کودک نرمال تمامی اتصالات نورونی را داراست.

Now, the neuronal connections are important,

حالا، اتصالات نورونی مهم هستند،

because that is the definition of human capital.

چرا که آنها تعیین کننده سرمایه انسانی هستند.

Now, we know that we can reduce these rates.

در حال حاضر، ما می دانیم که توانایی کاهش این میزان را داریم.

We can reduce these rates of childhood stunting quickly,

ما می توانیم به سرعت آمار نقص رشد کودکان را کاهش بدهیم،

but if we don't, India, for example, with 38 percent childhood stunting,

اما اگر این کار را انجام ندهیم، هند، برای مثال، با آمار ۳۸ درصدی نقص رشد،

how are they going to compete in the economy of the future

اگر ۴۰ درصد از کارگران آینده آنها موفق به تحصیل نشوند،

if 40 percent of their future workers cannot achieve educationally

چطور می توانند در بازار اقتصاد آینده رقابت کنند؟

and certainly we worry about achieving economically

و ما قطعاً نگران دستاوردهای اقتصادی

in a way that will help the country as a whole grow.

که به رشد کلی کشور کمک خواهد کرد هستیم.

Now, what are we going to do?

حالا، چه کاری انجام خواهیم داد؟

78 trillion dollars is the size of the global economy.

۷۸ ترلیون دلار میزان اقتصاد جهانی است.

8.55 trillion dollars are sitting in negative interest rate bonds.

۸/۵۵ تریلیون دلار آن مربوط به اوراق قرضه با نرخ منفی است.

That means that you give the German central bank your money

یعنی شما یک پولی به بانک مرکزی آلمان داده

and then you pay them to keep your money.

و بعد یک هزینه ای را هم بابت نگهداری آن پول به آنها پرداخت می‌کنید.

That's a negative interest rate bond.

24.4 trillion dollars in very low-earning government bonds.

این اوراق قرضه با نرخ بهره منفی است.

۲۴/۴ تریلیون دلار مربوط به اوراق قرضه دولتی با بازدهی بسیار پایین است.

And 8 trillion literally sitting in the hands of rich people

و ۸ تریلیون دلار که عیناً در دست افراد ثروتمند است

under their very large mattresses.

که آن را زیر بالشتهای بسیار بزرگشان پنهان می‌کنند.

What we are trying to do is now use our own tools --

و کاری که الان ما می‌خواهیم انجام دهیم استفاده از ابزارهایمان است --

and just to get nerdy for a second,

بگذارید برای چند لحظه فنی صحبت کنیم،

we're talking about first-loss risk debt instruments,

ما در مورد ابزارهای بدهی ریسک اولین خسارت صحبت می‌کنیم،

we're talking about derisking, blended finance,

در مورد کاهش ریسک، ترکیب دارایی،

we're talking about political risk insurance,

در مورد بیمه ریسک سیاسی،

credit enhancement --

افزایش اعتبار --

all these things that I've now learned at the World Bank Group

تمام این چیزهایی که من از بانک جهانی یاد گرفتم،

that rich people use every single day to make themselves richer,

اینکه ثروتمندان از هر لحظه برای ثروتمندتر شدن استفاده می‌کنند،

but we haven't used aggressively enough on behalf of the poor

و ما تا به حال به اندازه کافی از طرف فقیران محکم پافشاری نکرده‌ایم

to bring this capital in.

تا این سرمایه را به عرصه بیاوریم.

(Applause)

(تشویق)

So does this work?

بنابراین آیا این کار درست جواب می‌دهد؟

Can you actually bring private-sector players into a country

آیا عملاً می‌توان بازیگران بخش خصوصی را وارد یک کشور کرد

and really make things work?

و واقعاً این کار را به نتیجه رساند؟

Well, we've done it a couple of times.

خوب ما چندین بار این کار را انجام دادیم.

This is Zambia, Scaling Solar.

اینجا زامبیاست، مقیاس خورشیدی.

It's a box-set solution from the World Bank

یکسری راه حل از طرف بانک جهانی

where we come in and we do all the things you need

که ما می‌آییم و تمام کارهای مورد نیاز

to attract private-sector investors.

برای جذب سرمایه بخش خصوصی را برای شما انجام می‌دهیم.

And in this case, Zambia went from having a cost of electricity

و در این مورد زامبیا، هزینه برق

at 25 cents a kilowatt-hour,

از ۲۵ سنت در هر کیلووات در ساعت،

and by just doing simple things, doing the auction,

و تنها با انجام چند کار ساده، برگزاری مزایده،

changing some policies,

تغییر چندین خط مشی،

we were able to bring the cost down.

ما توانستیم هزینه را کاهش بدهیم.

Lowest bid,

کمترین پیشنهاد،

25 cents a kilowatt-hour for Zambia?

برای زامبیا ۲۵ سنت در هر کیلو وات در ساعت؟

The lowest bid was 4.7 cents a kilowatt-hour. It's possible.

کمترین پیشنهاد ۴/۷ سنت در هر کیلووات در ساعت بود. این کار ممکن است.

(Applause)

(تشویق)

But here's my proposal for you.

اما درخواست من از شما این است،

This is from a group called Zipline,

این از طرف گروهی به نام زیپ لاین هست،

a cool company, and they literally are rocket scientists.

یک شرکت باحال، و آنها به اصطلاح دانشمندان موشکی هستند.

They figured out how to use drones in Rwanda.

آنها راهی پیدا کردند که چطور از هواپیماهای بدون سرنشین در رواندا استفاده کنند.

This is me launching a drone in Rwanda

اینجا من دارم هواپیمایی رو می‌فرستم

that delivers blood anywhere in the country

که به نقاط مختلف کشور خون می‌رساند

in less than an hour.

در کمتر از یک ساعت.

So we save lives,

بنابراین ما جان آدم ها را نجات می‌دهیم،

this program saved lives --

این برنامه جان آدم ها را نجات می‌دهد --

(Applause)

This program made money for Zipline

(تشویق)

این طرح برای زیپ لاین پولساز شد

and this program saved huge amounts of money for Rwanda.

و برای رواندا باعث ذخیره سازی پول زیادی شد.

That's what we need, and we need that from all of you.

این چیزی هست که ما نیاز داریم، و این رو از همه شما می‌خواهیم.

I'm asking you, carve out a little bit of time in your brains

از شما درخواست می کنم زمان کوتاهی را در ذهنتان به این اختصاص بدهید

to think about the technology that you work on,

به تکنولوژی که رویش کار می‌کنید فکر کنید،

the companies that you start, the design that you do.

شرکتهایی که تاسیس کردید، طرح هایی که انجام می‌دهید فکر کنید.

Think a little bit and work with us

کمی فکر کنید و با ما کار کنید

to see if we can come up with these kinds of extraordinary win-win solutions.

تا ببینیم آیا می‌توانیم به این راه حل‌های شگفت آور که برد-برد هست برسیم.

I'm going to leave you with one final story.

صحبتهام را با آخرین داستان تمام می‌کنم.

I was in Tanzania, and I was in a classroom.

من در تانزانیا بودم و در یک کلاس درس.

This is me with a classroom of 11-year-olds.

اینجا من هستم در یک کلاس درس با بچه های یازده ساله.

And I asked them, as I always do,

و من از آنها پرسیدم، کاری که همیشه انجام می‌دهم،

"What do you want to be when you grow up?"

"وقتی که بزرگ شدید می‌خواهید چه کاره شوید؟"

Two raised their hands and said,

"I want to be President of the World Bank."

دو نفر از آنها دستشان را بلند کردند و گفتند،

(Laughter)

" من می‌خوام رئیس بانک جهانی بشم."

And just like you, my own team and their teachers laughed.

(خنده)

و درست مثل شما، تیم من و معلمهاشون خندیدند.

But then I stopped them.

اما بعد من از آنها خواستم نخندند.

I said, "Look, I want to tell you a story.

گفتم "ببینید می خواهم برای شما یک داستان بگویم."

When I was born in South Korea, this is what it looked like.

وقتی که من در کره بدنیا آمدم، کره به این شکل بود.

This is where I came from.

من از اینجا آمدم.

And when I was three years old,

و وقتی که من سه سالم بود،

in preschool,

در پیش دبستانی،

I don't think that George David Woods, the President of the World Bank,

فکر نمی کنم که جرج دیوید وودز رییس بانک جهانی

if he had visited Korea on that day and come to my classroom,

اگر آن روز از کره دیدن می‌کرد و به کلاس ما می‌آمد،

that he would have thought

به ذهنش می‌رسید

that the future President of the World Bank

که رییس آینده بانک جهانی

was sitting in that classroom.

توی این کلاس نشسته باشد.

Don't let anyone ever tell you

هیچ وقت به کسی اجازه ندهید

that you cannot be President of the World Bank."

به شما بگوید که شما نمی توانید رییس بانک جهانی باشید."

Now -- thank you.

حالا -- متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Let me leave you with one thought.

اجازه بدهید شما را با یک استدلال ترک کنم.

I came from a country that was the poorest in the world.

من از کشوری آمدم که فقیرترین کشور دنیا بود.

I'm President of the World Bank.

من رئیس بانک جهانی هستم.

I cannot and I will not pull up the ladder behind me.

من نمی‌توانم و نمی‌خواهم که به گذشته خودم پشت کنم.

This is urgent.

این یک اضطرار است.

Aspirations are going up.

سطح آرمان‌ها در حال افزایش است.

Everywhere aspirations are going up.

همه جا آرمان‌ها بالا می‌روند.

You folks in this room, work with us.

شما افراد حاضر در این سالن، با ما همکاری کنید.

We know that we can find those Zipline-type solutions

ما می‌دانیم که می‌توانیم آن روشهای زیپ لاینی را پیدا کنیم

and help the poor leapfrog into a better world,

و به فقرا کمک کنیم تا به دنیایی بهتر جهش پیدا کنند،

but it won't happen until we work together.

اما تا زمانی که با هم همکاری نکنیم انجام نخواهد شد.

The future "you" -- and especially for your children --

شمای آینده -- مخصوصاً برای فرزندان شما--

the future you

شمای آینده

will depend on how much care and compassion we bring

بسته به این دارد که چقدر ما برای اطمینان

to ensuring that the future "us" provides equality of opportunity

از فرصت های برابر برای تمامی کودکان جهان

در مای آینده سرسختی و اهمیت به خرج بدهیم.

for every child in the world.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you. Thank you. Thank you.

متشکرم. متشکرم. متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: You'd almost think

کریس اندرسون: می دونید، فکر می کنم

people are surprised to hear a talk like this

مردم از دیدن اینطور صحبت کردن

from the President of the World Bank.

رئیس بانک جهانی متعجب می‌شوند.

It's kind of cool.

یک جورایی باحاله.

I'd encourage you to even be a little more specific on your proposal.

از شما می‌خواهم کمی دقیق تر در مورد درخواستتون بگویید.

There's many investors, entrepreneurs in this room.

دراین سالن سرمایه گذاران و کارآفرینان زیادی هستند.

شما چطور با آنها مشارکت می‌کنید؟ درخواست شما از آنها چی هست؟

How will you partner with them? What's your proposal?

جیم یونگ کیم: می‌تونم یک لحظه فنی صحبت کنم؟

Jim Yong Kim: Can I get nerdy for just a second.

CA: Get nerdy. Absolutely. JYK: So here's what we did.

ک ا: فنی صحبت کنید. حتما. ج ی ک: خوب این کاری هست که ما انجام دادیم.

Insurance companies never invest in developing country infrastructure,

شرکت های بیمه هیچ وقت در برای مثال زیرساخت کشورهای در حال توسعه

for example, because they can't take the risk.

سرمایه گذاری نمی‌کنند، چرا که نمی‌توانند ریسک آن را بپذیرند.

They're holding money for people who pay for insurance.

آنها پول را برای افرادی که برای بیمه هزینه پرداخت می‌کنند نگه می‌دارند.

So what we did was a Swedish International Development Association

بنابراین کاری که ما انجام دادیم این بود، انجمن توسعه بین الملل سوئد

gave us a little bit of money,

we went out and raised a little bit more money, a hundred million,

به ما مقداری پول داد،

ما رفتیم و آن را افزایش دادیم، یکصد میلیون،

and we took first loss, meaning if this thing goes bad,

و اولین خسارت را گرفتیم، به این معنی که اگر این کار بد پیش رفت،

10 percent of the loss we'll just eat,

۱۰ درصد خسارت را بخوریم،

and the rest of you will be safe.

و بقیه آن مطمئن است.

And that created a 90-percent chunk, tranche

و این کار ۹۰ درصد سهم، بخش است

that was triple B, investment-grade, so the insurance companies invested.

این در رتبه بندی سرمایه گذاری سه B گرفت، بنابراین شرکتهای بیمه سرمایه گذاری کردند.

So for us, what we're doing is taking our public money

پس برای ما کاری که می‌کنیم این هست، ما پول دولتی

and using it to derisk specific instruments

را برای کاهش ریسک ابزارهای خاص استفاده می‌کنیم

to bring people in from the outside.

تا افراد را از بیرون وارد کنیم.

So all of you who are sitting on trillions of dollars of cash,

پس همه شمایی که روی تریلیونها دلار پول نشستید.

come to us. Right?

بیایید پیش ما. خوب؟

(Laughter)

(خنده)

CA: And what you're specifically looking for are investment proposals

ک ا: و شما بخصوص بدنبال درخواست های سرمایه گذاری هستید

that create employment in the developing world.

که در دنیای در حال توسعه تولید اشتغال کند.

JYK: Absolutely. Absolutely.

ج ی ک: قطعاً. قطعاً.

So these will be, for example, in infrastructure that brings energy,

بنابراین اینها، برای مثال در زیرساخت‌هایی که برای انرژی،

builds roads, bridges, ports.

ساخت جاده، پل ها، بنادر خواهند بود.

These kinds of things are necessary to create jobs,

این چیزها برای اشتغال زایی ضروری هستند.

but also what we're saying is

اما علاوه بر این، چیزی که ما می‌گوییم

you may think that the technology you're working on

این هست که ممکن است شما فکر کنید که تکنولوژی که شما روی آن کار می‌کنید،

or the business that you're working on

یا تجارتی که انجام می‌دهید

may not have applications in the developing world,

ممکن است کاربردی در دنیای در حال توسعه نداشته باشد،

but look at Zipline.

اما زیپ لاین رو ببینید،

And that Zipline thing didn't happen

و اینکه مورد زیپ لاین فقط بخاطر

just because of the quality of the technology.

کیفیت تکنولوژی اتفاق نیفتاد.

It was because they engaged with the Rwandans early

به این خاطر بود که آنها زود با رواندایی‌ها وارد کار شدند

and used artificial intelligence --

و از هوش مصنوعی استفاده کردند --

one thing, Rwanda has great broadband --

یک چیزی، رواندا پهنای باند قوی دارد --

but these things fly completely on their own.

اما این وسایل خودشان کاملا به خودی خود پرواز می‌کنند.

So we will help you do that. We will make the introductions.

بنابراین ما به شما کمک می کنیم تا این کار را انجام بدهید. ما مقدمه کار را آماده می‌کنیم.

We will even provide financing. We will help you do that.

حتی از لحاظ مالی شما را تامین می‌کنیم. ما به شما کمک می‌کنیم که این کار را انجام بدهید.

CA: How much capital is the World Bank willing to deploy

ک ا: بانک جهانی برای این کار

to back those kinds of efforts?

چقدر سرمایه تعیین کرده؟

JYK: Chris, you're always getting me to try to do something like this.

ج ی ک: کریس تو همیشه من رو تو اینطور موقعیتها قرار میدی.

CA: I'm trying to get you in trouble. JYK: So here's what we're going to do.

ک ا: من سعی می کنم تو رو تو دردسر بندازم. ج ی ک: کاری که ما می‌خواهیم انجام بدیم این هست.

We have 25 billion a year that we're investing in poor countries,

ما ۲۵ میلیارد در سال برای سرمایه گذاری در کشورهای فقیر داریم،

the poorest countries.

فقیرترین کشورها.

And as we invest over the next three years,

وهمانطور که در سه سال بعد سرمایه گذاری می‌کنیم.

25 billion a year,

۲۵ میلیارد در سال،

we have got to think with you

ما باید با شما فکر کنیم

about how to use that money more effectively.

که چطور از این پول کارآمدتر استفاده کنیم.

So I can't give you a specific number. It depends on the quality of the ideas.

بنابراین من نمی‌تونم به شما یک عدد مشخص بدهم. این بستگی به کیفیت ایده دارد.

So bring us your ideas,

پس ایده‌هاتون رو برای ما بیاورید،

and I don't think that financing is going to be the problem.

و من فکر نمی‌کنم تأمین مالی در اینجا مشکل ساز باشد.

CA: All right, you heard it from the man himself.

ک ا: بسیار خوب، شما این حرف رو از خود ایشون شنیدید.

Jim, thanks so much. JYK: Thank you. Thank you.

جیم خیلی از شما متشکرم. ج ی ک: متشکرم، متشکرم

(Applause)

(تشویق)