Your Empty Wine Bottle Could Help Rebuild Coastlines | Franziska Trautmann | TED

Translator: Mohammad Reza Minoosepehr Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

As a kid growing up on a Louisiana bayou,

به عنوان کسی که بچگی‌اش در خلیج لوئیزیانا گذشته،

the boogeyman was the existential threat

هیولای ایالت ما، خطر حیاتی محیط زیستی است

of my state being washed away with the Mississippi River.

که باعث شده است ایالت ما توسط رودخانه میسیسیپی بلعیده شود.

Louisiana loses a football field's worth of land every 100 minutes

در هر ۱۰۰ دقیقه، لوئیزیانا وسعتی به اندازه زمین فوتبال از دست می‌دهد.

due to coastal erosion.

که این به خاطر فرسایش ساحلی است.

It's an unimaginably large amount to a kid.

از دید یک بچه این مقدار به شکل حیرت آوری زیاد است.

But in my lifetime so far,

یعنی فقط تا این سن که رسیده‌ام،

we've lost over 600 square miles.

چیزی بیش از ۶۰۰ مایل مربع زمین از دست داده‌ایم.

That's more area than New York City,

یعنی روی هم رفته چیزی بیشتر از مجموع مساحت،

San Francisco, DC and Atlanta combined.

نیویورک و سانفرانسیکو، واشنگتن دی سی و آتلانتا.

It's due to sea level rise,

که این به خاطر افزایش سطح آب دریاها،

warming waters, increasingly severe storms

گرم شدن آب‌ها، افزایش توفان‌های ویران کننده

and exploration of the oil and gas industry.

و فعالیت پالایشگاه‌های استخراج نفت و گاز است.

Fast forward to 2020,

جلوتر برویم، به سال ۲۰۲۰

in my last full semester as an engineering student

زمانی که دانشجوی ترم آخر مهندسی بودم

and over a Two-Buck Chuck,

و بطری‌های شراب شاو همه جا پخش بودند،

my boyfriend and I lamented over the lack

من و دوست پسرم از اینکه سیستم بازیافت شیشه

of glass recycling in Louisiana.

در لوئیزیانا نبود، ناراحت بودیم.

My state was landfilling about 295 million pounds of glass annually.

در اینجا، سالانه چیزی حدود ۲۹۵ میلیون پوند زباله شیشه‌ای داریم.

The bottle we just finished would likely end up in a landfill.

بطری شرابی که تمامش کرده‌ایم، در نهایت از اینجا سر در خواهد آورد.

It felt like a total waste,

تلنباری از شیشه ها،

and we wanted to figure out how we could get all of this glass recycled.

دنبال راهی برای بازیافت این شیشه‌ها بودیم.

The next day,

روز بعد،

it took a quick Google search to remember that glass comes from sand,

با یک جستجوی سریع در گوگل به یاد آوردیم که پایه اصلی شیشه، ماسه است؛

and that sand is an increasingly finite resource.

ماسه ای که منابعش به سرعت در حال تمام شدن است.

We also learned about everything sand is needed for,

همچنین فهمیدیم که این ماسه کارایی‌های دیگری هم دارد،

including toothpaste, by the way.

مثلا در تولید خمیر دندان.

And the last puzzle piece we found was this small, human-sized machine

آخرین قطعه پازلی که پیدا کردیم، این دستگاه کوچک بود.

that could crush one bottle at a time into sand,

که می‌توانست در آن واحد یک بطری را به ماسه تبدیل کند.

and we jumped into action,

سریع دست به کار شدیم،

setting up a GoFundMe campaign

یک کمپین جمع آوری پول راه انداختیم

and a pilot project in the backyard of a fraternity house.

و در حیاط پشتی انجمن عمومی طرح اولیه پروژه را راه انداختیم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Now you might be thinking to yourself,

ممکن است با خودتان فکر کنید که،

how in the world would two college kids

دو تا جوجه دانشجو چگونه می‌توانند

ever be able to make a dent in these problems?

دریچه‌ای برای حل این مشکل‌ها باز کنند؟

And that would be valid.

حق هم دارید.

Plenty of people told us the exact same thing.

خیلی‌ها دقیقا همین را می‌گفتند.

But we didn’t listen, because we knew

ولی ما اهمیتی ندادیم، چون می‌دانستیم

that no matter how small of an impact we made,

که حتی اگر یک تاثیر خیلی کوچک هم بتوانیم بگذاریم،

it would be worth it.

ارزشش را دارد.

It felt like we could alleviate two problems with one solution:

ظاهرا با یک راه حل می‌شد دو مشکل را حل کرد:

convert the otherwise landfilled glass back into sand

تبدیل کردن شیشه‌های تلنبار شده به ماسه

and use it in restoration projects across the state.

و استفاده آن در پروژه‌های بازیافت در سرتاسر ایالت.

Easy, right?

ساده است، نه؟

(Laughs)

(خنده‌ی حضار)

But we didn't listen to the haters,

ولی ما به بدبین‌ها اهمیتی ندادیم،

which is actually why we named our company Glass Half Full.

برای همین اسم شرکتمان را لیوان نیمه پر گذاشتیم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

But that glass-half-empty mindset

ولی آن نیمه خالی لیوان واقعا می‌تواند

might actually be one of the biggest threats we face today.

یکی از جدی‌ترین تهدیدهایی باشد که امروز با آن مواجهیم.

Because climate apathy might be the new climate denial.

چون نوع جدید انکار تغییرات اقلیمی همین بی تفاوت شدن است.

Meaning that the biggest threat to our environment

یعنی بزرگترین تهدید اقلیمی امروز

may no longer be people who deny our part in the changing climate

آنهایی نیستند که نقش ما را در تغییر شرایط اقلیمی انکار می‌کنند،

but people who deny that we can actually make a difference.

بلکه آنهایی هستند که منکر توانایی ما برای ایجاد تغییر هستند.

Now climate change is happening right before our eyes.

امروز، تغییرات اقلیمی جلوی چشم ما در حال رخ دادن است.

It's terrifying.

وحشتناک است.

I've witnessed firsthand the severity of rapidly intensifying hurricanes

خودم شخصا شاهد رشد سریع گردباد‌های ویران کننده بوده‌ام،

like Ida.

نمونه‌اش گردباد آیدا.

But dread, doom and gloom tend to get us nowhere.

اما ترس و ناامیدی و دلسردی ما را به جایی نمی‌رسانند.

Whereas hope, combined with action,

در حالیکه امید همراه با عمل،

can be one of the most powerful tools to enact change.

می‌تواند از قوی‌ترین ابزارهای ما برای ایجاد تغییر باشند.

(Applause)

(تشویق حضار)

Since that late night wine-fueled idea over four years ago,

از آن ایده‌ی مبهم چهار سال پیش تا حالا،

we've been able to divert more than eight million pounds of glass

توانستیم بیش از ۸ میلیون پوند از زباله‌های شیشه ای را

from our landfills.

به ماسه تبدیل کنیم.

Thank you.

ممنونم.

(Cheers and applause)

(تشویق حضار)

We quickly grew out of that small, tiny machine

خیلی سریع آن دستگاه کوچک را

and upgraded a lot along the way.

به ماشین‌های بزرگ ارتقا دادیم.

We continue to work with over 50 scientists and engineers

کارمان را با حدود بیش از ۵۰ محقق و مهندس

across the Gulf South.

در سراسر خلیج جنوب ادامه دادیم.

And they helped me learn if this is good-smelling mud or not.

و از آنها یاد گرفتم که آیا این لجن بوی خوبی می‌دهد یا نه.

But also understanding the interactions of our sand with the plants, animals

همینطور فهمیدم که ماسه‌ها چه تعاملی با گیاهان و حیوانات

and even fungi of our region.

و حتی قارچ‌های منطقه‌مان دارند.

We've also answered difficult scientific questions

همچنین برای سوال‌های علمی پیچیده جواب پیدا کردیم.

as well as questions like,

سوال هایی مانند اینکه،

can you actually walk on sand made from glass?

آیا واقعا می‌توان روی ماسه‌هایی که از شیشه درست شده‌اند، راه رفت؟

And I exposed my toes to the internet to answer that.

برای همین، روی اینترنت با پاهای لخت این کار را کردم.

In a few short months, we'll be opening up our new facility,

تا چند ماه دیگر، محل جدیدمان را افتتاح می‌کنیم،

enabling us to recycle the 295 million pounds of glass

جایی که سالانه به ما امکان بازیافت ۲۹۵ میلیون پوند

entering our landfills annually.

از زباله‌های شیشه‌ای را می‌دهد.

(Cheers and applause)

(تشویق حضار)

And with a combination of biodegradable sandbags and native marsh grasses,

همینطور با ترکیب گونی‌های تجزیه پذیر ماسه ای و علف‌های طبیعی مرداب،

we've already restored thousands of square meters along our coast,

تا حالا هزاران متر مربع از نوار ساحلی‌مان را، بازسازی کرده‌ایم.

converting open water back into thriving wetlands.

این یعنی بازگشت آب‌های آزاد به تالاب‌های سرسبز.

(Cheers and applause)

(تشویق حضار)

But the key to our success so far

اما کلید موفقیت ما تا بدین‌جا

isn’t that we had all of the answers in the beginning

این نبود که از اول همه‌ی راهکارها را می‌دانستیم،

or tons of money to try this thing out.

یا اینکه سرمایه‌ی هنگفتی داشتیم.

The key was that we simply started,

کلید موفقیت این بود که ما صرفا شروع کردیم،

and we kept going.

و راه را ادامه دادیم.

Somewhere, the belief that we, as individuals, could enact change

خیلی جاها، این باور که ما به صورت فردی می‌توانیم تغییر ایجاد کنیم،

trumped our doubts.

شک و تردید را از ما می‌گرفت.

And for us, finding a way to help with a problem

و برای ما، پیدا کردن راهی برای حل مشکل‌هایی

much, much bigger than us

بسیار بسیار بزرگتر از ما،

meant taking that first step.

به معنی برداشتن همان اولین قدم بود.

And in our case, it was a step in the sand,

و برای ما اولین قدم، قدم برداشتن روی ماسه‌ها بود،

in an eroding but once magnificent swamp.

آنهم بر روی باتلاق‌هایی لغزنده اما شگفت انگیز.

Thank y’all.

ممنون از همگی.

(Cheers and applause)

(تشویق حضار)