The global learning crisis -- and what to do about it | Amel Karboul

Translator: Amir Ajoudanian Reviewer: Leila Ataei

I'm the product of a bold leadership decision.

من حاصل یک تصمیم درخشان رهبری هستم.

After 1956, when Tunisia became independent,

پس از استقلال تونس در سال ۱۹۵۶،

our first president, Habib Bourguiba,

اولین رئیس جمهور ما، حبیب بورقیبه،

decided to invest 20 percent of the country's national budget

تصمیم گرفت که ۲۰ در صد از بودجه کشور را روی

آموزش و پرورش سرمایه گذاری کند.

in education.

Yes, 20 percent,

بله، ۲۰ درصد،

on the high end of the spectrum even by today's standards.

یکی از بالاترین میزانها حتی با استانداردهای امروزی.

Some people protested.

برخی مردم اعتراض کردند.

What about infrastructure?

پس زیرساختها چه می‌شود؟

What about electricity, roads and running water?

پس شبکه برق و جاده‌ها و آبرسانی چه می‌شود؟

Are these not important?

آیا اینها مهم نیستند؟

I would argue

من استدلال میکنم

that the most important infrastructure we have are minds,

که مهمترین زیرساختی که ما داریم ذهن‌ها هستند،

educated minds.

ذهن‌های آموزش دیده.

President Bourguiba helped establish free, high-quality education

رئیس جمهور بورقیبه امکان آموزش رایگان و با کیفیت را فراهم کرد،

for every boy and every girl.

برای هر پسر و هر دختر.

And together with millions of other Tunisians,

و مانند میلیونها تونسی دیگر

I'm deeply indebted to that historic decision.

من هم عمیقاً مدیون این تصمیم تاریخی هستم.

And that's what brought me here today,

و این چیزی است که امروز مرا به اینجا کشانده است.

because today, we are facing a global learning crisis.

زیرا امروزه، ما با یک بحران جهانی در فراگیری روبرو هستیم.

I call it learning crisis and not education crisis,

من به آن بحران فراگیری میگویم و نه بحران تحصیلی،

because on top of the quarter of a billion children

زیرا امروزه بیش از یک چهارم میلیارد کودک

who are out of school today,

در خارج از مدارس هستند،

even more, 330 million children,

و حتی بیشتر از آن، ۳۳۰ میلیون کودک،

are in school but failing to learn.

در مدارس هستند ولی در یادگیری مشکل دارند.

And if we do nothing,

و اگر ما کاری نکنیم،

if nothing changes,

اگر هیچ چیز تغییر نکند،

by 2030, just 13 years from now,

در سال ۲۰۳۰، تنها ۱۳ سال دیگر

half of the world's children and youth,

نیمی از کودکان و نوجوانان جهان،

half of 1.6 billion children and youth,

نیمی از ۱.۶ میلیارد کودک و نوجوان،

will be either out of school or failing to learn.

از مدرسه محروم خواهند بود و یا مشکل یادگیری خواهند داشت.

So two years ago, I joined the Education Commission.

دو سال پیش، من به کمیسیون آموزش ملحق شدم.

It's a commission brought together by former UK Prime Minister

این کمیسیونی است که توسط نخست وزیر سابق بریتانیا،

and UN Special Envoy for Global Education Gordon Brown.

و فرستاده ویژه سازمان ملل در امور آموزش جهانی، گوردون براون تشکیل شده است.

Our first task was to find out:

اولین وظیفه ما این بود که تعیین کنیم:

How big is the learning crisis?

بحران فراگیری چقدر بزرگ است؟

What's actually the scope of the problem?

دامنه این مشکل تا کجاست؟

Today we know:

و امروز میدانیم:

half of the world's children by 2030

نیمی از کودکان جهان تا ۲۰۳۰ در یادگیری

will be failing to learn.

ناموفق خواهند بود.

And that's how actually we discovered

و به این خاطر بود که متوجه شدیم

that we need to change the world's focus from schooling to learning,

که باید تمرکز جهان را از تحصیل به یادگیری تغییر دهیم،

from just counting how many bodies are in classrooms

به جای شمردن اینکه چند نفر سر کلاس می‌نشینند

to actually how many are learning.

به اینکه چند نفر واقعا یاد میگیرند.

And the second big task was,

و دومین وظیفه بزرگ این بود که

can we do anything about this?

آیا می‌توانیم کاری در این خصوص انجام دهیم؟

Can we do anything about this big, vast, silent,

آیا می‌توانیم کاری برای این بحران جهانی بزرگ، فراگیر، خاموش،

maybe most-neglected international crisis?

و شاید به شدت نادیده‌ گرفته شده انجام دهیم؟

And what we found out is, we can.

و چیزی که متوجه شدیم این بود که، بله، می‌توانیم.

It's actually amazing.

این واقعا شگفت انگیز است.

We can, for the first time,

ما می‌توانیم، برای اولین بار،

have every child in school and learning

تمامی کودکان جهان را برخوردار از مدرسه و آموزش کنیم،

within just one generation.

در طول تنها یک نسل.

And we don't even have to really invent the wheel to do so.

و حتی برای اینکار نیازی به اختراع مجدد چرخ نداریم.

We just need to learn from the best in class,

ما تنها باید از بهترین‌های کلاس یاد بگیریم،

but not any best in class --

اما نه از هر بهترینی ...

the best in your own class.

بهترین در کلاس خودتان.

What we did is actually we looked at countries by income level:

کاری که کردیم این بود که به کشورها بر اساس درآمد نگاه کردیم.

low-income, mid-income, high-income.

درآمد کم، درآمد متوسط، درآمد بالا.

We looked at what the 25 percent fastest improvers in education do,

ما به این نگاه کردیم که ۲۵ درصد سریعترین کشورها در توسعه آموزش چه می‌کنند.

and what we found out is

و چیزی که یافتیم این بود که

that if every country moves at the same rate as the fastest improvers

اگر هر کشور مانند کشوری که سریعترین توسعه را

within their own income level,

در دسته درآمدی خودش دارد حرکت کند،

then within just one generation

آنگاه درطول تنها یک نسل

we can have every child in school and learning.

ما می‌توانیم هر کودکی در جهان را برخوردار از مدرسه و آموزش کنیم.

Let me give you an example.

بگذارید مثالی بزنم.

بگذارید تونس را مثال بزنم.

Let's take Tunisia for example.

We're not telling Tunisia, "You should move as fast as Finland."

ما به تونس نمی‌گوییم، « تو باید به سرعت فنلاند حرکت کنی.»

No disrespect, Finland.

ببخشید، فنلاند.

We're telling Tunisia,

ما به تونس می‌گوییم،

"Look at Vietnam."

« به ویتنام نگاه کن.»

They spend similar amounts for primary and secondary pupils

آنها برای دانش آموزان ابتدایی و‌ متوسطه هزینه مشابهی می‌کنند.

as percentage of GDP per capita,

به عنوان درصدی از سرانه تولید ناخالص داخلی،

but achieves today higher results.

ولی امروزه نتایج بهتری کسب کرده‌اند.

Vietnam introduced a standardized assessment for literacy and numeracy,

ویتنام استانداردی را برای ارزیابی نوشتاری و محاسباتی توسعه داده است،

teachers in Vietnam are better monitored than in other developing countries,

به آموزگاران در ویتنام نسبت به کشورهای توسعه یافته بهتر نظارت می‌شود.

and students' achievements are made public.

و دست‌آورد‌های دانش‌أموزان عمومی هستند.

And it shows in the results.

و حاصل اینها مشخص است.

In the 2015 PISA --

در PISA 2015

Program for International Student Assessment --

برنامه جهانی ارزیابی دانش آموزان

Vietnam outperformed many wealthy economies,

ویتنام بهتر از بسیاری از قدرت های اقتصادی عمل کرد،

including the United States.

از جمله ایالات متحده آمریکا.

Now, if you're not an education expert,

حالا، اگر شما یک مختصص آموزش نباشید،

you may ask, "What's new and different?

ممکن است بپرسید، «چه چیزی جدید و متفاوت است؟

Don't all countries track student progress and make those achievements public?"

آیا همه کشورها دانش آموزان را رصد نمی‌کنند و دستاوردهای آنها را عمومی نمی‌کنند؟

No. The sad answer is no.

نه، متاسفانه پاسخ نه است.

We are very far from it.

ما با این خیلی فاصله داریم.

Only half of the developing countries

تنها نیمی از کشورهای توسعه یافته

have systematic learning assessment at primary school,

یک ارزیابی سیستماتیک آمورشی در دوره ابتدایی دارند،

and even less so at lower secondary school.

و حتی تعداد کمتری از آنها در دوره متوسطه.

So if we don't know

پس اگر ما ندانیم

if children are learning,

آیا کودکان یاد می‌گیرند،

how are teachers supposed to focus their attention on delivering results,

چگونه آموزگاران بایست تمرکزشان را روی دستیابی به نتایج معطوف کنند؟

and how are countries supposed to prioritize education spending

و کشورها چگونه برای رسیدن به نتیجه، به

actually to delivering results,

هزینه‌های آموزشی اولویت دهند.

if they don't know if children are learning?

اگر نمی‌دانند که آیا کودکان یاد می‌گیرند؟

That's why the first big transformation

به این خاطر است که اولین تغییر بزرگ

before investing

قبل از سرمایه‌گذاری

is to make the education system deliver results.

تغییر سیستم آموزشی برای نتیجه بخش بودن است.

Because pouring more money into broken systems

به خاطر اینکه تزریق پول به یک سیستم معیوب

may only fund more inefficiencies.

ممکن است تنها ناکارآمدی بیشتری به بار آورد.

And what deeply worries me --

و چیزی که به شدت من را نگران می‌کند --

if children go to school and don't learn,

اگر کودکان به مدرسه بروند و یاد نگیرند،

it devalues education,

ارزشمندی آموزش کاهش می‌یابد،

and it devalues spending on education,

و این سرمایه گذاری بر آموزش را کاهش میدهد،

so that governments and political parties can say,

پس دولتها و احزاب سیاسی خواهند گفت،

"Oh, we are spending so much money on education,

« ما هزینه زیادی صرف آموزش و پرورش میکنیم،

but children are not learning.

اما کودکان یاد نمی‌گیرند.

They don't have the right skills.

آنها استعداد و مهارت مناسبی ندارند.

Maybe we should spend less."

شاید لازم است هزینه‌ها را کاهش دهیم.»

Now, improving current education systems to deliver results

پس حالا، اصلاح سیستم‌های آموزشی فعلی برای نتیجه بخش بودن

is important, but won't be enough.

بسیار اهمیت دارد، اما باز هم کافی نیست.

What about countries where we won't have enough qualified teachers?

کشورهایی که در آنها آموزگاران مناسب کافی نداریم چه؟

Take Somalia, for example.

سومالی، به عنوان مثال.

If every student in Somalia became a teacher --

اگر هر دانش آموز در سومالی آموزگار شود --

every person who finishes tertiary education became a teacher --

هر فردی که آموزش عالی را به اتمام می‌رساند آموزگار شود --

we won't have enough teachers.

باز به اندازه کافی آموزگار نداریم.

And what about children in refugee camps,

و کودکان کمپ‌های پناهندگان چه،

or in very remote rural areas?

یا بسیاری از مناطق روستایی دور افتاده؟

Take Filipe, for example.

مثال فیلیپه را می‌زنیم.

Filipe lives in one of the thousands of communities

فیلیپه در یکی از هزاران جامعه در حاشیه

alongside the Amazonas rivers.

رودخانه آمازون زندگی می‌کند.

His village of 78 people has 20 families.

روستای ۷۸ نفره او شامل بیست خانواده است.

Filipe and a fellow student

فیلیپه و یک دانش آموز دیگر

were the only two attending grade 11 in 2015.

تنها دانش آموزان پایه ۱۱ در سال ۲۰۱۵ بودند.

Now, the Amazonas is a state in the northwest of Brazil.

هم اکنون، آمازون استانی است در شمال غربی برزیل.

It's four and a half times the size of Germany,

ابعاد آن چهار و نیم برابر آلمان است،

and it's fully covered in jungle and rivers.

و کاملا پوشیده از جنگل و رودخانه‌ها.

A decade ago, Filipe and his fellow student

یک دهه قبل فیلیپه و هم کلاسی‌اش

would have had just two alternatives:

تنها دو انتخاب پیش رو داشتند:

moving to Manaus, the capital, or stopping studying altogether,

رفتن به مانوس، پایتخت، یا ترک تحصیل کردن،

which most of them did.

کاری که بیشتر آنها می‌کردند.

In 2009, however, Brazil passed a new law

با این وجود در سال ۲۰۰۹، برزیل قانون جدیدی تصویب کرد

that made secondary education a guarantee for every Brazilian

که آموزش متوسطه را برای تمامی برزیلیها الزامی می‌کرد

and an obligation for every state to implement this by 2016.

و تمامی استانها متعهد به اجرای آن تا ۲۰۱۶ شدند.

But giving access to high-quality education,

ولی دسترسی به آموزش با کیفیت،

you know, in the Amazonas state, is huge and expensive.

در استان آمازون، می‌دانید که، پرزحمت و پرهزینه بود.

How are you going to get, you know, math and science and history teachers

چطور می‌خواهید تعداد کافی آموزگار ریاضی، علوم و تاریخ برای

تمامی آن جوامع داشته باشید.

all over those communities?

And even if you find them,

و حتی اگرآموزگار کافی داشته باشید،

many of them would not want to move there.

بسیاری از آنها حاضر نیستند به آن مناطق بروند.

So faced with this impossible task,

پس در مواجهه با این وظیفه غیرممکن،

civil servants and state officials

کارمندان و مقامات دولتی

developed amazing creativity and entrepreneurship.

طرح کارآفریتی خلاقانه‌ای را توسعه دادند.

آنها راه حل رسانه‌ای متمرکزی را ایجاد کردند.

They developed the media center solution.

It works this way.

بدین صورت کار می‌کند.

You have specialized, trained content teachers in Manaus

شما آموزگاران آموزش دیده متخصصی در مانوس دارید

delivering classroom via livestream

که کلاسهای آموزشی را به صورت پخش زنده

to over a thousand classrooms in those scattered communities.

برای بیش از بک هزار کلاس در این جوامع پراکنده برگزار می‌کنند.

Those classrooms have five to 25 students,

کلاسها بین پنج تا ۲۵ دانش آموز دارند،

and they're supported by a more generalist tutoring teacher

و توسط یک آموزگار عمومی برای

for their learning and development.

آموزش و توسعه پشتیبانی می‌شوند.

The 60 content teachers in Manaus

۶۰ آموزگار تخصصی در مانوس

work with over 2,200 tutoring teachers in those communities

با بیش از ۲،۲۰۰ آموزگار عمومی در آن جوامع کار می‌کنند.

to customize lesson plans to the context and time.

تا برنامه‌های آموزشی را براساس زمان و شرایط هر اجتماع هماهنگ کند.

Now, why is this division

حال چرا این تقسیم وظیفه بین

between content teacher and tutoring teacher important?

آموزگاران تخصصی و عمومی مهم است؟

First of all, as I told you, because in many countries,

در ابتدا، همانطور که گفتم، در بسیاری از کشورها

we just don't have enough qualified teachers.

به اندازه کافی معلم آموزش دیده نداریم.

But secondly also because teachers do too many things

اما در ادامه به خاطر اینکه معلمان وظایف بسیار زیادی دارند.

they're either not trained for or not supposed to do.

در حالی که برای اینکارها آموزش ندیده‌اند و یا تصوری از آنها ندارند.

Let's look at Chile, for example.

به عنوان مثال نگاهی به شیلی بیندازیم.

In Chile, for every doctor,

در شیلی در ازای هر پزشک،

you have four and a half people,

شما چهار و نیم نفر دارید،

four and a half staff supporting them,

چهار و نیم نفر برای پشتیبانی آنها.

and Chile is on the low end of the spectrum here,

و شیلی در پایین‌ترین رتبه در این خصوص قرار دارد.

because in developing countries, on average, every doctor

چون در کشورهای توسعه یافته، به طور میانگین، برای هر پزشک

has 10 people supporting them.

۱۰ نفر پشتیبان وجود دارد.

A teacher in Chile, however,

یک آموزگار در شیلی، با این وجود،

has less than half a person,

کمتر از نیم نفر را دارد،

0.3 persons, supporting them.

۰.۳ نفر، برای پشتیبانی.

Imagine a hospital ward with 20, 40, 70 patients

یک بیمارستان با ۲۰، ۴۰ یا ۷۰ بیمار را تصور کنید

and you have a doctor doing it all by themselves:

و پزشکی که همه کارها را خود انجام می‌دهد.

no nurses, no medical assistants,

نه پرستاری، نه دستیار پزشکی،

no one else.

نه هیچکس دیگر.

You will say this is absurd and impossible,

شما خواهید گفت که این مضحک و ناممکن است،

but this is what teachers are doing all over the world every day

اما این دقیقا کاری است که آموزگاران سرتاسر جهان هر روز انجام می‌دهند،

with classrooms of 20, 40, or 70 students.

با کلاس‌هایی دارای ۲۰، ۴۰ یا ۷۰ دانش آموز.

So this division between content and tutoring teachers is amazing

پس این تقسیم کار میان آموزگاران تخصصی و عمومی شگفت انگیز است،

because it is changing the paradigm of the teacher,

چون مفروضات آموزگاران را تغییر می‌دهد،

so that each does what they can do best

و هرکس کاری را انجام می‌دهد که در آن بهتر است.

and so that children are not just in school

پس کودکان دیگر فقط به مدرسه نمی‌روند

but in school and learning.

بلکه به مدرسه می‌روند و یاد می‌گیرند.

And some of these content teachers,

و برخی از این آموزگاران تخصصی،

they became celebrity teachers.

آموزگاران سرشناسی شدند،

You know, some of them run for office,

می‌دانید، برخی از آنها به سمت‌های بالا رسیدند،

and they helped raise the status of the profession

و آنها به بهبود وضعیت این حرفه کمک کردند،

so that more students wanted to become teachers.

و این باعث شد دانش آموزان بیشتری بخواهند آموزگار شوند.

And what I love about this example

و آن چیزی که من از این مثال دوست دارم

is beyond changing the paradigm of the teacher.

تغییر پیش فرضهای ما در خصوص آموزگار است.

It teaches us how we can harness technology for learning.

اینکار به ما نشان داد که چگونه می‌توانیم از تکتولوژی در جهت آموزش استفاده کنیم.

The live-streaming is bidirectional,

پخش زنده دو سویه است،

so students like Filipe and others can present information back.

پس دانش آموزانی شبیه فیلیپه هم می‌توانند آموخته‌هایشان را ارائه کنند.

And we know technology is not always perfect.

و ما می‌دانیم که تکنولوژی همیشه هم بی‌نقص نیست.

You know, state officials expect

می‌دانید،‌مقامات دولتی انتظار دارند

between five to 15 percent of the classrooms

بین ۵ تا ۱۵ درصد از کلاس‌های درس هر روز

every day to be off live-stream

بدون پخش زنده برگزار شود

because of flood, broken antennas or internet not working.

به خاطر سیل، شکستن آنتنها، و یا خرابی اینترنت.

And yet, Filipe is one of over 300,000 students

و با این وجود فیلیپه یکی از ۳۰۰،۰۰۰ دانش آموزی است

that benefited from the media center solution

که از امکان پخش زنده استفاده می‌کند

and got access to postprimary education.

و به تحصیلات متوسطه دسترسی یافته است.

This is a living example

این یک مثال زنده است

how technology is not just an add-on

از این که تکنولوژی تنها یک افزونه نیست

but can be central to learning and can help us bring school to children

اما میتواند مرکز‌ فرایند یادگیری باشد و مدارس را به کودکان برساند در صورتی

if we cannot bring children to school.

که نتوانیم کودکان را به مدارس بباوریم.

Now, I hear you.

حالا من از شما می‌شنوم.

You're going to say,

شما باید بگویید،

"How are we going to implement this all over the world?"

《چگونه می‌توان این راه حل را در همه جهان به کار گرفت؟》

I've been in government myself

من خودم در دولت بوده‌ام

and have seen how difficult it is even to implement the best ideas.

و دیده‌ام که حتی اجرای بهترین ایده‌ها چه کار مشکلی است.

So as a commission, we started two initiatives

بنابراین در غالب کمیسیون دو ابتکار را شروع کردیم

to make the "Learning Generation" a reality.

تا «نسل آموزش دیده» را به واقعیت تبدیل کنیم.

The first one is called the Pioneer Country Initiative.

اولین ایده، ابتکار کشور پیشگام نامیده می‌شود.

Over 20 countries from Africa and Asia

بیش از ۲۰ کشور از افریقا و آسیا

have committed to make education their priority

توافق کردند تا آموزش و پرورش را اولویت خود قرار دهند

and to transform their education systems to deliver results.

و سیستم آموزشی خود را به سیستمی نتیجه بخش تبدیل کنند.

We've trained country leaders

ما به رهبران کشورها

in a methodology called the delivery approach.

روشب به نام رویکرد رسیدن به نتیجه را آموزش دادیم.

What this does is basically two things.

که این روش اساسا دو چیز است.

In the planning phase, we take everyone into a room --

در مرحله طرح‌ریزی ما همه را به اتاقی می‌بریم --

teachers, teacher unions, parent associations,

آموزگاران، اتحادیه‌های معلمان، انجمنهای اولیا،

government officials, NGOs, everyone --

مقامات دولتی، سازمانهای غیردولتی، همه --

so that the reform and the solution we come up with

به طوری که اصلاحات و راه حلهایی که مطرح کردیم،

are shared by everyone and supported by everyone.

توسط همه به اشتراک گذاشته شده و توسط همه حمایت می‌شود.

And in the second phase,

و در مرحله دوم،

it does something special.

کار ویژه ای انجام می‌شود.

It's kind of a ruthless focus on follow-up.

تمرکزی بیرحمانه روی پیگیری کردن.

So week by week you check,

هفته به هفته شما بازرسی می‌شوید،

has that been done, what was supposed to be done,

آیا آنچه که قرار بود انجام شود، انجام شده است،

and even sometimes sending a person physically to the district or school

و حتی گاهی واقعا شخصی به آن مدرسه یا ناحیه فرستاده می‌شود

to check that versus just hoping that it happened.

تا به جای امید به اجرای برنامه‌ها واقعا انها را چک کنیم

It may sound for many common sense,

این کار شاید به نظر خیلی عادی بیاد،

but it's not common practice,

اما در عمل خیلی وقتها صورت نمی‌گیرد.

and that's why actually many reforms fail.

و این دلیل واقعی شکست بسیاری از اصلاحات است.

It has been piloted in Tanzania,

این روش در تانزانیا آزمایش شد،

and there the pass rate for students in secondary education

و درصد قبولی دانش آموزان دوره متوسطه

was increased by 50 percent in just over two years.

در طول تنها دو سال ۵۰ درصد رشد کرد.

Now, the next initiative to make the Learning Generation a reality

و دومین ابتکار برای واقعیت بخشیدن به نسل آموزش دیده

is financing. Who's going to pay for this?

سرمایه‌گذاری است. چه کسی قرار است پول اینکار را بدهد؟

So we believe and argue

ما ایمان داریم و استدلال می‌کنیم که

that domestic financing has to be the backbone of education investment.

تامین مالی داخلی باید ستون فقرات سرمایه گذاری آموزشی باشد.

Do you remember when I told you about Vietnam earlier

آیا به خاطر دارید گفتم نتایج ویتنام

outperforming the United States in PISA?

در PISA از امریکا هم بهتر بود؟

That's due to a better education system,

این به خاطر سیستم آموزشی بهتر بود،

but also to Vietnam increasing their investment

و البته ویتنام سرمایه گذاری روی آموزش را

from seven to 20 percent of their national budget in two decades.

از ۷ به ۲۰ درصد از بودجه کشور طی دو دهه افزایش داد.

But what happens if countries want to borrow money for education?

اما چه اتفاقی می‌افتد اگر کشورها بخواهند قرض بگیرند؟

If you wanted to borrow money to build a bridge or a road,

اگر شما بخواهید برای ساخت جاده یا پل پول قرض بگیرید،

it's quite easy and straightforward,

بسیار آسان و سر راست است،

but not for education.

اما برای آموزش نه.

It's easier to make a shiny picture of a bridge and show it to everyone

خیلی راحت‌تر است که تصویری زیبا از یک پل رسم کنید و به همه نشان دهید،

than one of an educated mind.

تا تصویری از ذهنهای آموزش دیده.

That's kind of a longer term commitment.

این یک نوع تعهد بلند مدت است.

So we came up with a solution

بنابراین ما راه حلی برای

to help countries escape the middle income trap,

کمک به کشورها به منظور فرار از تله درآمد متوسط ارائه کردیم.

countries that are not poor enough or not poor, thankfully, anymore,

کشورهایی که به اندازه کافی فقیر نیستند یا خوشبختانه دیگر فقیر نیستند،

that cannot profit from grants or interest-free loans,

پس نمی‌توانند از کمکهای مالی یا وامهای بدون بهره سود ببرند،

and they're not rich enough

و به اندازه کافی ثروتمند هم نیستند

to be able to have attractive interests on their loans.

که ضمانت جذابی را برای وام‌های خود مشخص کنند.

So we're pooling donor money in a finance facility for education,

بنا بر این ما در حال جمع آوری کمک مالی به عنوان تسهیلات آموزش هستیم،

which will provide more finance for education.

تا بتوانیم سرمایه گذاری روی آموزش و پرورش را افزایش دهیم.

We will subsidize, or even eliminate completely,

ما کمک هزینه می‌دهیم،

یا حتی بازپرداخت کامل بهره وامها را به عهده می‌گیریم

interest payments on the loans

so that countries that commit to reforms

تا کشورهایی که به دنبال تحول در آموزش هستند،

can borrow money,

پول کافی داشته باشند،

reform their education system, and pay this money over time

برای اصلاح سیستم آموزشی، و پرداخت هزینه‌های آن در آینده

while benefiting from a better-educated population.

و در زمانی که از منافع جمعیت آموزش دیده بهره می‌برند.

This solution has been recognized in the last G20 meeting in Germany,

این راه حل در آخرین اجلاس G20 در آلمان مورد تایید قرار گرفت،

and so finally today education is on the international agenda.

و سرانجام امروز آموزش و پرورش در دستورکار تمام جهان است.

But let me bring this back to the personal level,

اما بگذارید موضوع را کمی شخصی کنم،

because this is where the impact lands.

چون تاثیرگذارتر است.

Without that decision to invest a young country's budget,

بدون تصمیم برای آن سرمایه‌گذاری از بودجه کشوری با جمعیتی جوان،

20 percent of a young country's budget in education,

سرمایه‌گذاری ۲۰ درصد از بودجه روی آموزش و پرورش،

I would have never been able to go to school,

من هیچگاه قادر به رفتن به مدرسه نمی‌شدم،

let alone in 2014

ولی در سال ۲۰۱۴

becoming a minister in the government

به عنوان وزیر وارد دولتی شدم

that successfully ended the transition phase.

که فرایند انتقال قدرت را در تونس با موفقیت به پایان رساند.

Tunisia's Nobel Peace Prize in 2015

جایزه صلح نوبل تونس در سال ۲۰۱۵

as the only democracy that emerged from the Arab Spring

به عنوان تنها دموکراسی که از دل بهار عربی به وجود آمد

is a legacy to that bold leadership decision.

میراثی است از آن تصمیم خردمندانه.

Education is the civil rights struggle,

تلاش در راه آموزش و پرورش مبارزه حقوق مدنی است،

it's the human rights struggle of our generation.

مبارزه‌ای در راه حقوق بشر برای نسل ما است.

Quality education for all:

آموزش با کیفیت برای همه

that's the freedom fight that we've got to win.

مبارزه ایست برای آزادی و ما باید پیروز شویم.

Thank you.

تشکر

(Applause)

(تشویق حضار)