A mother and son united by love and art | Deborah Willis and Hank Willis Thomas

Translator: Erfan Yasseri Reviewer: Leila Ataei

Hank Willis Thomas: I'm Deb's son.

هنک ویلیس توماس : من پسر دب هستم.

(Laughter)

(صدای خنده)

Deborah Willis: And I'm Hank's mom.

دبورا ویلیس: من مادر هنک هستم.

HWT: We've said that so many times,

هنک: بارها این را گفته‌ایم.

we've made a piece about it.

درباره‌اش به تفاهم رسیده‌ایم.

It's called "Sometimes I See Myself In You,"

این "خودم را گاهی در تو می‌بینم" نام دارد.

and it speaks to the symbiotic relationship

و درباره یک رابطه‌ی همزیستی صحبت می‌کند،

that we've developed over the years through our life and work.

چیزی که در طول سال‌های زندگی و کارمان توسعه بخشیدیم.

And really, it's because everywhere we go,

و به خاطر این است که هر جا که می‌رویم

together or apart,

با هم یا جداگانه،

we carry these monikers.

این اسامی را با خود می‌بریم.

I've been following in my mother's footsteps

من از مادرم پیروی کرده‌ام

since before I was even born

حتی قبل از اینکه به دنیا بیایم

and haven't figured out how to stop.

و نمی‌دانم که چطور آن را متوقف کنم.

And as I get older, it does get harder.

و هر چقدر بزرگتر شدم، سخت‌تر شد.

No seriously, it gets harder.

بدون شوخی سخت‌تر شد.

(Laughter)

(صدای خنده)

My mother's taught me many things, though,

مادرم چیزهای زیادی به من یاد داده‌است اما

most of all that love overrules.

بیش از همه این عشق است که حکمفرماست .

She's taught me that love

او به من یاد داده است که عشق،

is an action,

یک کُنش است،

not a feeling.

نه یک احساس.

Love is a way of being, it's a way of doing,

عشق سبکی از بودن است، سبکی از عمل کردن است،

it's a way of listening and it's a way of seeing.

سبکی از گوش دادن است سبکی از دیدن است.

DW: And also, the idea about love,

دبورا: و همچنین، تصور درباره عشق

photographers,

عکاسان،

they're looking for love when they make photographs.

آنها وقتی که عکس می‌گیرند در جست‌و‌جوی عشق هستند.

They're looking and looking and finding love.

آنها می‌گردند و می‌گردند و عشق را پیدا می‌کنند.

Growing up in North Philadelphia,

با بزرگ شدن در فیلادلفیلای شمالی،

I was surrounded by people in my family and friends

من با افرادی از خانواده و دوستانم احاطه شده بودم

who made photographs

که عکس می‌گرفتند

and used the family camera as a way of telling a story about life,

و از دوربین خانوادگی به عنوان روشی برای داستانگویی درباره زندگی،

about life of joy,

و زندگی سرشار از خوشی استفاده می‌کردند،

about what it meant to become a family in North Philadelphia.

و درباره اینکه خانواده در فیلادلفیلای شمالی چه معنایی دارد.

So I spent most of my life searching for pictures

بنابراین بیشتر عمرم را صرف جست‌وجو کردن عکس‌هایی کردم

that reflect on ideas about black love, black joy

که منعکس کننده‌ی ایده‌هایی درباره عشق سیاه‌پوستان، سرخوشی سیاه‌پوستان

and about family life.

و درباره زندگی خانوادگی باشد.

So it's really important to think about the action of love overrules as a verb.

بنابراین واقعا مهم است که به حکم‌فرمایی کنشِ عاشقانه به عنوان یک فعل بیاندیشیم.

HWT: Sometimes I wonder if the love of looking is genetic,

هنک: گاهی تصور می‌کنم که عشق به نگریستن ژنتیکی باشد،

because, like my mother,

چونکه مثل مادرم

I've loved photographs since before I can even remember.

قبل از اینکه حتی به یاد بیاورم من عاشق عکس بودم.

I think sometimes that -- after my mother and her mother --

گاهی اوقات فکر می‌کنم که بعد از مادرم و مادرش

that photography and photographs were my first love.

عکاسی و عکس عشق اول من بودند.

No offense to my father,

قصد جسارت به پدرم ندارم،

but that's what you get for calling me a "ham"

اما به خاطر این است که ناشی خطاب می‌شوم

wherever you go.

هر جایی که می‌روم.

I remember whenever I'd go to my grandmother's house,

به یاد می‌آورم که هر وقت که به خانه مادربزرگم می‌رفتم

she would hide all the photo albums

او آلبوم عکس‌ها را پنهان می‌کرد

because she was afraid of me asking,

چون نگران بود بپرسم

"Well, who is that in that picture?"

خب این کی هست تو این عکس؟

and "Who are they to you and who are they to me,

و آنها چه نسبتی با تو دارند و چه نسبتی با من دارند

and how old were you when that picture was taken?

و چند ساله بودی وقتی این عکس گرفته شد؟

من چند ساله بودم وقتی این عکس گرفته شد؟

How old was I when that picture was taken?

And why were they in black and white?

چرا آنها سیاه و سفید هستند؟

قبل از به دنیا آمدنم جهان سیاه و سفید بود؟

Was the world in black and white before I was born?"

DW: Well, that's interesting,

دبورا: خب،جالب است،

just to think about the world in black and white.

که فقط به جهانی سیاه و سفید فکر کرد.

I grew up in a beauty shop in North Philadelphia,

من در یک آرایشگاه در فیلادلفیلای شمالی بزرگ شدم،

my mom's beauty shop, looking at "Ebony Magazine,"

در آرایشگاه مادرم، به مجله ابونی نگاه می‌کردم،

found images that told stories that were often not in the daily news,

عکس‌هایی می‌ دیدم که داستان‌‌هایی داشتند که اغلب در اخبار روزانه نبودند،

but in the family album.

اما در آلبوم خانوادگی وجود داشتند

I wanted the family album to be energetic for me,

من به آلبوم خانوادگی که برایم انرژی زا باشد نیاز داشتم،

a way of telling stories,

روشی برای داستان‌گویی،

and one day I happened upon a book in the Philadelphia Public Library

و یک روز در کتابخانه عمومی فیلادلفیا به کتابی برخوردم

called "The Sweet Flypaper of Life" by Roy DeCarava and Langston Hughes.

به نام "کاغذِ مگس گیرِ شیرین زندگی" نوشته ی روی دکاراوا و لنگستون هوگز

I think what attracted me as a seven-year-old,

فکر می کنم چیزی که منِ هفت ساله را جذب کرد

the title, flypaper and sweet,

عنوان بود، کاغذ مگس گیر و شیرینی

but to think about that as a seven-year-old,

اما با فکر کردن درباره آن به عنوان یک فرد هفت ساله،

I looked at the beautiful images that Roy DeCarava made

تصاویر زیبایی را که روی دکاراوا گرفته بود را می‌نگریستم

and then looked at ways that I could tell a story about life.

و به راه هایی که می‌توانم درباره زندگی داستان بگویم می‌اندیشیدم.

And looking for me is the act that basically changed my life.

و نگریستن برای من عملی بود که زندگی‌ام را از اساس تغییرداد.

HWT: My friend Chris Johnson told me that every photographer,

هنک: دوستم کریس جانسون به من گفت که هر عکاس،

every artist, is essentially trying to answer one question,

هر هنرمندب، لازم است تا تلاش کند به یک سوال پاسخ دهد،

and I think your question might have been,

و فکر می‌کنم سوال تو ممکن است این باشد که،

"Why doesn't the rest of the world see how beautiful we are,

چرا بقیه دنیا نمی‌بینند چقدر ما زیباییم،

and what can I do to help them see our community the way I do?"

و چه کمکی می‌توانم به آنها بکنم تا جامعه ما را مثل خودم ببینند؟

DW: While studying in art school --

دبورا: در حین تحصیل در مدرسه هنر

it's probably true --

این حقیقت است

I had a male professor who told me that I was taking up a good man's space.

یک استاد مرد داشتم که به من می‌گفت که من جای یک مرد خوب را گرفته‌ام.

He tried to stifle my dream of becoming a photographer.

او تلاش می‌کرد رویای عکاس شدنم را خاموش کند.

He attempted to shame me in a class full of male photographers.

او تلاش می‌کرد که مرا در کلاس پر از عکاس مرد سرافکنده کند.

He told me I was out of place and out of order as a woman,

او می‌گفت که من سر جای خود و مناسب یک زن نیستم،

and he went on to say that all you could and would do

و اینکه همه کاری که من باید و می‌توانم انجام دهم

was to have a baby when a good man could have had your seat in this class.

بچه داشتن است، تا یک مرد خوب بتواند روی صندلیِ تو در کلاس بنشیند.

I was shocked into silence into that experience.

با آن اتفاق زبانم بند آمده بود.

But I had my camera, and I was determined to prove to him

اما من دوربین خودم را داشتم و مصمم بودم تا به او ثابت کنم

that I was worthy for a seat in that class.

که من ارزش نشستن در آن کلاس را داشتم.

But in retrospect, I asked myself: "Why did I need to prove it to him?"

با نگاهی به گذشته، از خودم پرسیدم: چه نیازی دارم که به او ثابت کنم؟

You know, I had my camera, and I knew I needed to prove to myself

می‌دانید، من دوربین داشتم و می‌دانستم نیاز دارم تا به خودم اثبات کنم

that I would make a difference in photography.

که من در عکاسی تحول ایجاد می‌کنم.

I love photography, and no one is going to stop me from making images.

من عاشق عکاسی هستم و هیج‌کس نمی‌تواند جلوی عکس گرفتن مرا بگیرد.

HWT: But that's when I came in.

هنک: تا اینکه من به دنیا آمدم.

DW: Yeah, that year I graduated, I got pregnant.

دبورا: بله، سالی که فارغ‌التحصیل می‌شدم، باردار شدم.

Yep, he was right.

آره، درست می‌گوید.

And I had you,

و من تو را داشتم،

and I shook off that sexist language that he used against me

من از آن زبان جنسیت زده‌ای که علیه من به کار می‌برد خلاص شدم

and picked up my camera and made photographs daily,

دوربینم را برداشتم و عکاسی روزانه ام را کردم،

and made photographs of my pregnant belly as I prepared for graduate school.

و از شکم باردارم زمانی که برای دانشگاه آماده می‌شدم عکس گرفتم.

But I thought about also that black photographers were missing

اما درباره عکاسان سیاه‌پوست که از کتاب‌های تاریخ عکاسی

from the history books of photography,

جا مانده‌اند هم فکر می‌کردم

and I was looking for ways to tell a story.

و دنبال راه‌هایی بودم تا بتوانم داستان بگویم.

And I ran across Gordon Parks' book "A Choice of Weapons,"

و به کتاب گوردون پارک برخوردم. " انتخاب اسلحه ها"

which was his autobiography.

که زندگی‌نامه او بود.

I began photographing and making images,

من شروع به عکاسی و عکس گرفتن کردم،

and I tucked away that contact sheet that I made of my pregnant belly,

و آن صفحه‌ای که از شکم باردارم درست کرده بودم را پنهان کردم.

and then you inspired me to create a new piece,

و تو به من الهام کردی که یک اثر جدید بسازم،

a piece that said, "A woman taking a place from a good man,"

اثری که می‌گفت "یک زن جای یک مرد خوب را گرفته است"

"You took the space from a good man,"

تو جای یک مرد خوب را گرفته‌ای،

and then I used that language and reversed it and said,

و سپس با به کارگیری آن گفته و معکوس کردنش گفتم

"I made a space for a good man, you."

"من جایی برای یک مرد خوب درست کردم، تو."

(Applause)

(تشویق)

HWT: Thanks, ma.

هنک: ممنون مامان

Like mother, like son.

پسر هم مثل مادرش.

I grew up in a house full of photographs.

من در یک خانه پراز عکس بزرگ شدم

They were everywhere, and my mother would turn the kitchen into a darkroom.

آنها همه جا بودند و مادر من آشپزخانه را به تاریکخانه تبدیل کرده بود.

And there weren't just pictures that she took

و آنجا نه تنها عکس‌هایی بود که او گرفته بود

and pictures of family members.

و عکس‌هایی از اعضای خانوده.

But there were pictures on the wall of and by people that we didn't know,

بلکه عکس‌هایی از مردم روی دیوار بود که ما نمی‌شناختیم،

men and women that we didn't know.

مردان و زنانی که نمی‌شناختیم.

Thanks, ma.

ممنون، مامان.

(Laughter)

(صدای خنده)

I have my own timing.

من زمان خودم را دارم.

(Laughter)

(صدای خنده)

Did you see her poke me?

دیدید سیخونک زد؟

(Laughter)

(صدای خنده)

Puppet strings.

عروسک خیمه شب بازی.

I grew up in a house full of photographs.

من در یک خانه پراز عکس بزرگ شدم.

(Applause)

(تشویق)

But they weren't just pictures of men and women that we knew,

اما آنجا فقط عکس‌هایی از مردان و زنانی که می‌شناختیم نبود

but pictures of people that I didn't know,

بلکه عکس‌هایی از مردمی بود که نمی‌شناختیم،

Pretty much, it was pretty clear from what I learned in school,

تقریبا این خیلی واضح‌تر از چیزی بود که در مدرسه آموختم،

that the rest of the world didn't either.

که باقی دنیا یاد نمی‌گیرند.

And it took me a long time to figure out what she was up to,

و زمان زیاد سپری شد تا بفهمم او چه کار می‌کند،

but after a while, I figured it out.

اما بالاخره فهمیدم.

When I was nine years old, she published this book,

نه ساله بودم که او این کتاب را منتشر کرد،

"Black Photographers, 1840-1940: A Bio-Bibliography."

عکاسان سیاه پوست ۱۹۴۰-۱۸۴۰ بیوگرافی

And it's astounding to me to consider

و برایم متحیرکننده بود که بدانم

that in 1840, African Americans were making photographs.

در سال ۱۸۴۰ آفریقایی-آمریکایی‌ها عکاسی می‌کردند.

What does it mean for us to think

چه چیزی در این برای تعمل کردن وجود دارد

that at a time that was two, three decades before the end of slavery,

آن زمان، دو سه دهه قبل از پایان برده‌داری

that people were learning how to read,

مردمی که خواندن یاد گرفته بودند،

they had to learn how to do math,

آنها مجبور بودند ریاضیات یاد بگیرند،

they had to be on the cutting edge of science and technology,

آنها مجبور بودند تا با حرکت بر روی به‌روزترین دانش و تکنولوژی

to do math, physics and chemistry just to make a single photograph.

ریاضیات، فیزیک و شیمی را بکار بگیرند تا فقط یک عکس بگیرند.

And what compelled them to do that if not love?

و چه چیزی جز عشق آنها را مجبور به این کار کرده است؟

Well, that book led her to her next book, "Black Photographers, 1940-1988,"

خب آن کتاب او را به سمت کتاب بعدی‌اش هدایت کرد: عکاسان سیاه‌پوست ۱۹۸۸-۱۹۴۰

and that book led to another book, and another book, and another book,

و آن کتاب منجر به کتاب دیگری شد، و کتابی دیگر، و کتابی دیگر،

and another book, and another book,

و کتابی دیگر، و کتابی دیگر،

and another book, and another book,

و کتابی دیگر، و کتابی دیگر،

and another book, and another book, and another book, and another book,

و کتابی دیگر، و کتابی دیگر، و کتابی دیگر، و کتابی دیگر،

and another book, and another book, and another book, and another book,

و کتابی دیگر، و کتابی دیگر، و کتابی دیگر، و کتابی دیگر،

and another book, and another book, and another.

و کتابی دیگر، و کتابی دیگر، و کتابی دیگر.

(Applause)

(تشویق)

And throughout my life,

و سراسر زندگی من

she's edited and published dozens of books

او تعداد زیادی کتاب ویرایش و منتشر کرده است

and curated numerous exhibitions on every continent,

و بی‌شمار نمایشگاه در هر قار‌ه‌ای برگزار کرده است

not all about black photographers but all inspired by the curiosity

نه تماما درباره عکاسان سیاه‌پوست بلکه الهام گرفته از کنجکاوی

of a little black girl from North Philadelphia.

دختر کوچک سیاه پوست از فیلادلفیلای شمالی

DW: What I found is that black photographers had stories to tell,

دبورا: چیزی که پیدا کردم این بود که عکاسان سیاه‌پوست داستان‌هایی برای گفتن دارند

and we needed to listen.

و ما نیاز داریم تا شنیده شویم

And then I found and I discovered

و سپس من کشف کردم و یافتم

black photographers like Augustus Washington,

عکاسان سیاه‌پوستی مثل آگوستس واشینگتون

who made these beautiful daguerreotypes

کسی که این داگرئوتایپ‌های زیبا را

of the McGill family in the early 1840s and '50s.

از خانواده مک گیل در اوایل دهه ۴۰ و ۵۰ ساختند.

Their stories tended to be different, black photographers,

داستان‌های آنها بسیار متفاوت بود، عکاسان سیاه‌پوست،

and they had a different narrative about black life during slavery,

و آنها قصه متفاوتی درباره زندگی سیاه‌پوستان در دوره برده‌داری داشتند.

but it was also about family life, beauty and telling stories about community.

اما همچنان درباره زندگی خانوادگی، زیبایی و داستان‌گویی درباره جامعه بود.

I didn't know how to link the stories,

نمی‌دانستم چطور آن داستان‌ها را به هم متصل کنم

but I knew that teachers needed to know this story.

اما می‌دانستم معلمان نیاز داشتند تا آن داستان‌ها را بدانند

HWT: So I think I was my mother's first student.

هنک: بنابراین فکر می‌کنم من اولین شاگرد مادرم بودم

Unwillingly and unwittingly -- puppet strings --

سهوا و بی‌قصد وغرض، مثل عروسک خیمه شب بازی

I decided to pick up a camera,

تصمیم گرفتم تا یک دوربین بردارم

and thought that I should make my own pictures

و فکر کردم که من باید عکس‌های خودم را

about the then and now and the now and then.

هرازگاهی بگیرم.

I thought about how I could use photography

فکر کردم چطور می‌توانم از عکاسی استفاده کنم

to talk about how what's going on outside of the frame of the camera

تا بگویم آنچه که خارج از فریم دوربین درجریان است

can affect what we see inside.

می‌تواند برا آنچه که می‌بینیم تاثیر بگذارد.

The truth is always in the hands of the actual image maker

حقیقت همواره در دستان عکاس واقعی است

and it's up to us to really consider what's being cut out.

و این بر عهده ماست تا فکر کنیم چه چیزی بریده شده است.

I thought I could use her research as a jumping-off point

فکر کردم می‌توانم از تحقیقات او به عنوان نقطه شروع

of things that I was seeing in society

چیزهایی که در جامعه دیدم، استفاده کنم.

and I wanted to start to think about how I could use historical images

تصمیم گرفتم تا به این فکر کنم که چگونه از عکس‌های تاریخی استفاده کنم

to talk about the past being present

تا در رابطه با تبدیل گذشته به اکنون صحبت کنم

and think about ways that we can speak

تا فکر کنم از چه راه هایی می‌توانیم در رابطه با

to the perennial struggle for human rights and equal rights

نزاع همیشگی برای حقوق بشر و برابری حقوق

through my appropriation of photographs

با در میان گذاشتن عکس‌هایم

in the form of sculpture, video,

به شکل مجسمه، ویدیو،

installation and paintings.

چیدمان و نقاشی صحبت کنیم.

But through it all, one piece has affected me the most.

اما از میان همه، یک اثر بیشترین تاثیر را بر روی من داشت.

It continues to nourish me.

و به خوراکی برای من تبدیل شد.

It's based off of this photograph by Ernest Withers,

براساس همین عکس از ارنست ویترس

who took this picture in 1968

که در سال ۱۹۶۸

at the Memphis Sanitation Workers March

و در اعتصاب ماه مارس کارگران فاضلاب شهری ممفیس

of men and women standing collectively to affirm their humanity.

از مردان و زنانی گرفته است که جمع شده بودند تا بر انسان بودن خود تاکید کنند.

They were holding signs that said "I am a man,"

آنها تابلوهایی را در دست داشتند که روی آن نوشته بود "من یک انسانم."

and I found that astounding, because the phrase I grew up with

و من از آن متحیر شدم چون عبارتی که من با آن بزرگ شدم

wasn't "I am a man," it was "I am the man,"

"من یک انسانم" نبود، بلکه "من یک مرد هستم" بود

and I was amazed at how it went from this collective statement during segregation

و تعجب کردم که چطور این عبارت همگانی در زمان تبعیض‌نژادی

to this seemingly selfish statement after integration.

به عبارت ظاهرا خودخواهانه بعد از تبعیض نژادی تبدیل شد.

And I wanted to ponder that,

و می‌خواستم تا در آن ژرف‌اندیشی داشته باشم،

so I decided to remix that text in as many ways as I could think of,

بنابراین تصمیم گرفتم آن متن را با تمام راه‌هایی که به ذهنم می‌رسید، بهم بریزم،

and I like to think of the top line as a timeline of American history,

و علاقمندم که خط بالایی را به عنوان گاه شمار تاریخ آمریکا در نظر بگیرم

and the last line as a poem,

و خط آخر را به عنوان یک شعر

and it says,

که می‌گوید

"I am the man. Who's the man. You the man. What a man.

من مرد هستم. مرد کیست. تو مردی. انسان کیست

I am man. I am many. I am, am I.

من انسانم. من بی‌شمارم. واقعا من هستم.

I am, I am. I am, Amen.

من هستم، من هستم. آمین.

DW: Wow, so fascinating.

دبورا: واو، چقدر جذاب.

(Applause)

(تشویق)

But what we learn from this experience

اما چیزی که از این تجربه می‌آموزیم

is the most powerful two words in the English language is, "I am."

قدرتمندترین دو کلمه‌ای در زبان انگلیسی است: "من هستم."

And we each have the capacity to love.

و ما همگی دارای ظرفیت برای عشق هستیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)