Inside Africa's thriving art scene | Touria El Glaoui

Translator: Zeinab Afzali Reviewer: hassan qodusi

Let's talk about how the narrative of Africa is being told,

بیاید در مورد نحوه بیان داستان آفریقا صحبت كنیم،

and who is doing the telling.

و اینکه چه كسی این داستان را می‌گوید.

I want to share with you the selection of work

می‌خواهم با شما مجموعه آثاری را به اشتراک بگذارم

by contemporary artists from Africa and its diaspora.

كه هنرمندان معاصر آفریقایی و آفریقاییان پراکنده در جهان كرده‌اند.

I love this art.

من عاشق این هنر هستم.

I find it beautiful and inspiring and thrilling,

به نظرم این هنر زیبا و الهام‌بخش و وجدآور است،

and I really hope I am able to pique your interest.

و واقعا امیدوارم بتوانم نظر شما را جلب كنم.

I want to share something about myself and why art matters to me.

می‌خواهم از خودم بگویم كه چرا هنر برایم مهم است.

I'm the daughter of an artist, so that means that growing up,

من دختر یک هنرمند هستم یعنی وقتی بزرگ می‌شدم،

I had the chance to see my father do artwork in his studio.

این شانس را داشتم كه پدرم را مشغول کار هنری در کارگاه ببینم.

My home was surrounded by art,

خانه‌مان پر از كارهای هنری بود،

and I had an early art education,

و خیلی زود درس هنر یاد گرفتم،

being dragged to museums and exhibitions over the summer holidays.

از تعطیلات تابستانی که به موزه و نمایشگاه‌ها می‌رفتیم.

What I did not understand, really, at the time,

چیزی كه آن زمان نفهمیدم،

is that this also gave me an early understanding

این بود که این کار درک اولیه آن را نیز به من داد

about why art is important,

كه چرا هنر مهم است،

how to look at it,

و اینكه چگونه به آن نگاه كنم،

how to understand it, but also how to love it.

چطور دركش كنم و در عین حال، دوستش داشته باشم.

So art matters to me on a personal level,

پس هنر برای من جنبه شخصی دارد،

and not only because it's beautiful and inspiring and thrilling,

نه فقط برای زیبا و الهام‌بخش و وجدآور بودنش،

but because art tells powerful stories.

بلکه چون هنر داستان‌های قدرتمندی را بازگو می‌كند.

All these artists have stories to tell you about what it means to be African,

تمام این هنرمندان داستانی برای گفتن دارند راجع به اینکه آفریقایی بودن یعنی چه،

stories that tell you and touches about our African identity,

داستان‌هایی که شخصیت آفریقایی ما را برایتان تعریف کرده و ادا می‌کند،

but also stories that tell us about who we are as Africans,

و نیز داستان‌هایی که بیانگر اصالت آفریقایی‌ ما است،

but also stories that tell us about our complex history.

و داستان‌هایی که در مورد تاریخ پیچیده ما هستند.

So how can art tell you powerful stories?

اما هنر چطور می‌تواند داستان‌های قدرتمند را بازگو کند؟

I want to share with you this series

من با شما این مجموعه را به اشتراک می‌گذارم

by Senegalese artist Omar Victor Diop.

که هنرمند سنگالی «عمر ویکتور جاپ» خلق كرده.

This is a series of self-portraits,

این یک مجموعه از خودنگاره‌های او است،

and the artist in this particular series

و این هنرمند در این مجموعه‌ی خاص

is focusing on the representation of Africans in art history

بر نشان‌دادن آفریقایی‌ها در تاریخ هنر

بین قرون پانزدهم تا نوزدهم تمرکز دارد.

between the 15th to the 19th century.

I want to show you how, with one image,

می‌خواهم به شما نشان دهم که چطور با یک عکس،

Diop is able to touch on our African identity,

جاپ می‌تواند به هویت افریقایی‌مان،

on the politics of representation,

به تمثیل‌های سیاسی‌مان،

و نیز به سیستم ارزش‌های اجتماعی‌مان نزدیک شود.

but also on our social value system.

In this particular self-portrait,

در این خودنگاره‌ی خاص،

Diop is actually referencing another portrait by Anne-Louis Girodet.

جاپ به پرتره دیگری از «آنه‌‌لوی ژیروده» اشاره دارد.

This picture is doing a portrait of Jean-Baptiste Belley.

این تصویری از پرتره‌ی «ژان بپتیست بلی» است.

Jean-Baptiste Belley was a native of Senegal,

ژان بپتیست بلی یک بومی سنگالی بود،

a former slave of Haiti,

کسی که قبلا در هاییتی برده بوده،

but during his lifetime, he also was elected to represent the colony

ولی در عمر پر فراز و فرودش او همچنین بعنوان نماینده استعمار

در سومین حكومت انقلاب فرانسه انتخاب شد،

at the third government of the French Revolution,

and he advocated strongly for the abolition of slavery.

و با قدرت علیه برده‌داری جنگید.

What is very smart and clever about Diop here

چیزی كه در مورد جاپ اینجا بسیار هوشمندانه است

is that he's going back to history.

این است كه او به تاریخ بازگشت کرده است.

He's reclaiming this figure

او این بار در این کسوت درآمده

by restaging this beautiful royal blue uniform,

با به نمایش‌گذاشتن این یونیفرم آبی اشرافی،

where he is restaging also the pose,

در این تصویر این ژست را نیز باز نشان می‌دهد،

and he's doing that to actually underline the issues

این کار را کرده است تا به مسایلی تاكید کند

that are still impacting individuals of color today.

که امروز بر افراد رنگین‌پوست سایه انداخته.

There was nothing special

هیچ چیز خاصی در این

about this very typical political portrait of the time,

پرتره‌ی ساده‌ی سیاسی در آن زمان نبود،

except that for the first time,

به جز این که برای اولین بار،

an individual of color, in that case, Jean-Baptiste Belley,

یک فرد سیاه‌پوست، در این مورد «ژان بپتیس بلی»،

was actually named and acknowledged in a painting.

در یک نقاشی نام برده و تصدیق شده بود.

What Diop is adding to this picture is this crucial element,

چیزی كه جاپ اضافه كرده و اهمیت دارد، این عنصر حیاتی است،

which is the football under his arm,

که توپ زیر دستش باشد،

and by doing that,

و با این کار،

Diop is actually touching at our hero worship culture

جاپ در واقع به فرهنگ قهرمان دوستی ما

of African football stars,

در ستاره‌های افریقایی فوتبال اشاره دارد،

who unfortunately, despite their fame,

کسانی که متاسفانه علیرغم شهرت‌،

their immense talent, and their royalty status,

استعداد بالا، و جایگاه اشرافی‌شان،

they are still invisible.

هنوز نامرئی هستند.

Diop is asking us to dig deeper,

جاپ از ما می‌خواهد عمیق‌تر نگاه کنیم،

to go beyond history and what has been written,

تا به فراسوی تاریخ و نوشته‌ها برویم،

and, basically, see how it still influences and impacts us in the present.

و اساسا، ببینیم چگونه برای امروز ما تاثیرگذار هستند.

I want to share this other beautiful series

می‌خواهم این مجموعه زیبای دیگر را نیز به شما نشان دهم

called "Kesh Angels," by artist Hassan Hajjaj.

اسمش «کش انجلز» است که حسن حجاج كشیده است.

So in this particular series,

خب در این مجموعه‌ جالب،

the artist is really pushing on the boundaries

این هنرمند واقعا مرزهای

کلیشه و معمولی را شکافته است.

of stereotype and cliché.

Hassan Hajjaj is a friend,

حسن حجاج یک دوست است،

and honestly, I admire him dearly,

و راستش من او را بسیار تحسین می‌کنم،

but this particular series is talking to me directly as a Muslim woman.

اما این مجموعه با من مثل زنی مسلمان مستقیما حرف می‌زند.

I experience this all the time,

من این مساله را همیشه تجربه می‌کنم،

where, you know, people have a lot of expectations,

می‌دانید؟ این که مردم انتظارات زیادی دارند،

religious ones and cultural ones,

افراد مذهبی و افراد پیروی فرهنگ،

but what I love about this artist is that he's putting all this on its head.

اما دلیل علاقه‌ام به این هنرمند این است که همه چیز را در سر زن خلاصه کرده.

He's actually challenging every representation

او در واقع هرگونه نمایش مرسوم از زن‌های مسلمان و عرب را

of Muslim, Arabic women that there is.

همه را به چالش کشیده.

Hassan Hajjaj is a child of the diaspora.

حسن حجاج فرزند مهاجری آفریقایی است.

He grew up in Morocco amongst bright logo goods,

او در مراکش بین کالاهای برند تقلبی بزرگ شده است،

you know, counterfeit originals being sold at the souks.

می‌دانید بین مارک‌های شبیه اصل که در بازار می‌فروشند.

So to see those symbols representing in his work

خب پس دیدن این نشانه‌ها در کارهایش

a celebration of the global culture, a critic of the global urban culture,

بعنوان نمایش فرهنگ جهانی، نقد فرهنگ جهانی شهرنشینی،

is no surprise,

جای تعجبی ندارد،

but really at the heart of his work is his desire of a nuanced representation.

اما در بطن کارهایش میل به نمایش جزئیات ظریفی دیده می‌شود.

He wants us to interrupt ourselves

او از ما می‌خواهد از خودمان

and all the perception that we might have

و از تمام برداشتی كه می‌توانیم

از مردم، فرهنگ و محیط اطرافمان داشته باشیم دور شویم.

on people, on a culture, and on environment.

And for example,

و برای مثال،

this particular picture, your common association would be,

برداشت کلی شما از این تصویر می‌تواند این باشد،

you know, certain street brand for a certain Western distinctive consumer.

که این برند تجاری خاصی است در خیابان معین برای یک مصرف‌كننده ظاهرا غربی.

Well, he mashes it all up,

خب او کل این تصور را درهم می‌کوبد،

where he is daring to imagine a female biker culture

وقتی او جرات می‌کند گروه موتورسواری زنان را تصور کند

where actually Chanel or Louis Vuitton is designing the djellaba,

در جایی که برند «چنل» یا «لوئیس ویتون» جلابا (ردای مراکشی) طراحی می‌کنند،

and Nike, the babouche,

و نایکی، بابوش (پاپوش)،

and this is actually the standard uniform.

و این در اصل یونیفرم استانداردی است. (لباس‌های ملی مراکش)

What I love about the women in "Kesh Angels"

چیزی که در مورد زن‌ها در کش انجلز دوست دارم

is that they are able to hold your gaze.

این است که آنها نگاه‌تان را جلب می‌کنند.

We are completely participating in the image,

ما کاملا در این تصویر حضور داریم،

but they are the one inviting us in, and on their own terms.

اما این زن‌ها ما را به شیوه خود، به تصویر دعوت می‌كنند.

Hassan Hajjaj's "Kesh Angels" or "Project Diaspora" by Omar Victor Diop

«کش انجلز» حسن حجاج یا «پروژه مهاجران» عمر ویکتور جاپ

offer me two strong examples why art is so instrumental.

برای من دو مثال مهم هستند که چرا هنر اینقدر مفید است.

It is instrumental as it really inspires us to ask questions,

مفید است چرا که ما را ترغیب به پرسش می‌کند،

but it is also instrumental because it ignites change.

و مفید است چون تفاوت را نشان می‌دهد.

Seeing diversity in race and ethnicity in contemporary art

دیدن تنوعات نژادی و اقلیت‌ها در هنر معاصر،

is the only way that we'll see changes in the art industry,

تنها راهی است که از طریق آن تغییر را در صنعت هنر،

but also for the relations between Africa and the Western canon.

و نیز در ارتباط بین هنر آفریقا و آثار برجسته غربی خواهیم دید.

How we will participate in all this is really up to us.

چگونگی مشارکت‌ ما در این‌ها بستگی به خودمان دارد.

There's a lot of progress to be made,

پیشرفت‌های زیادی باید انجام شود،

and honestly, we still need to support stronger voices,

در حقیقت برای صداهای بلندتر نیاز به حمایت داریم،

as they are the ones shaking things up and bringing new perspective.

چرا که آن‌ها باعث دگرگون شدن همه چیز و پدیدآمدن نگاهی نو می‌شوند.

I want to share this beautiful old painting

می‌خواهم این نقاشی قدیمی زیبا را نشان شما بدهم

by younger emerging artist Kudzanai-Violet Hwami.

اثر هنرمند جوان تازه‌ کشف‌ شده کودزانای ویولت هوامی.

For me, when I see her work, it really represents freedom.

كه هرگاه آثارش را نگاه می‌كنم، آزادی را برایم تداعی می‌کند.

Hwami has fantastic takes on what it means to be an African

هوامی زیبا برداشت كرده كه آفریقایی بودن یعنی چه

and an African life.

و زندگی آفریقایی یعنی چه.

She has lived in three different countries:

او در سه کشور مختلف زندگی کرده است:

Zimbabwe, South Africa and Britain,

زیمباوه، آفریقای جنوبی و بریتانیا،

and therefore has been influenced by a multitude of layers

و بنابراین تحت تاثیر لایه‌های مختلف از جوامع و فرهنگ‌ها

of communities and cultures,

قرار داشته است،

from LGBT to eco to Xhosa to emo to British cultures.

از دگرباشان تا دوستدار محیط تا اقوام خوسایی تا ایمو تا فرهنگ‌های بریتانیایی.

And as she says herself, the beauty of being a child of the diaspora

و همانطور كه او می‌گوید خوبی فرزند دور از وطن بودن

is really being able to reinvent ourselves

این است كه توانایی بازسازی خود و هویت آفریقایی‌مان را

and what it means to be African.

دارا هستیم.

I want to leave you with this powerful piece

با این تصویر قدرتمند و زیبا بحث را تمام می‌كنم

by South African artist Lawrence Lemaoana.

اثر هنرمند آفریقای جنوبی «لورنس لمائوانا».

Lawrence Lemaoana also criticized

لورنس لمایونا از تاثیر رسانه‌ها

the influence of the media on our moral consciousness,

بر آگاهی اخلاقی ما انتقاد كرده است،

and he's doing that by using those fabrics like banners in political demonstrations,

و او این کار را با استفاده از پارچه‌ها شبیه بنرهای تظاهرات سیاسی انجام داده،

where he's asking us to reclaim our voices.

جایی که از ما می‌خواهد صدای‌مان را باز یابیم.

I believe in the transformative power of art,

من به قدرت قابل تغییر هنر باور دارم،

as it is our only way to paint a nuanced image of Africa,

چرا که تنها راه ما برای ترسیم تصویری دقیق از آفریقا،

but also its diaspora,

و نیز آفریقایی‌های مهاجر است،

one that will be painted by its artists and its cultural producers

تصویری که توسط هنرمندانش و تولید کنندگان فرهنگی آن

with their radical but also very unique view of seeing the world

با نگاهی افراطی در عین حال متفاوت و خاص به جهان

and their place in it.

و جایگاه خودشان ترسیم می‌شود.

It is really through art that we can regain

واقعا از طریق هنر است که می‌توانیم حس استعداد و قدرتمندی‌مان را

our sense of agency and empowerment.

باز دست یابیم.

It is through art that we can really tell our own story.

از طریق هنر می‌توانیم داستان‌مان را بازگو كنیم.

So like Lawrence Lemaoana says, the power is ours.

همانطور که لورنس لمایونا می‌گوید، قدرت نزد ما است.

Thank you.

تشكر.

(Applause)

(تشویق)