Amir Nizar Zuabi: A theatrical journey celebrating the refugee experience | TED

Translator: Homa Maddah Reviewer: Pedram Pourasgari

من امیر نزار زوابی هستم.

من در اورشلیم شرقی به دنیا آمدم،

در قسمت ناجور شهر

میان محله‌ی بیت‌حنینه و اردوگاه آوارگان شعفت.

I'm Amir Nizar Zuabi.

I was born in East Jerusalem,

من دورگه هستم،

یعنی مادرم یهودی و پدرم فلسطینی است.

in a tough part of town

between Beit Hanina neighborhood and the Shu'fat refugee camp.

به همین خاطر تجربه‌ی پناهندگی جزئی از دی‌ان‌ای خانواده‌ی ماست.

I'm a mixed child,

زمانی که پدربزرگ و مادربزرگ یهودی من در جنگ جهانی دوم از اروپا فرار می‌کردند،

that means my mother is Jewish and my father is Palestinian.

So the refugee experience runs very deep in the DNA of the family.

به فلسطین آمدند

و به این ترتیب، سایر اعضای خانواده‌ام را به تبعید بردند.

When my Jewish grandparents were fleeing Europe because of World War II,

زمانی که من ۱۴ ساله بودم،

به شکل اتفاقی وارد یک نمایش تئاتر شدم

they came to Palestine

در این قسمت ناجور شهر،

and drove the other part of my family into exile.

و عاشق شدم.

When I was 14,

عاشق واقعیتی که روبریم ساخته می‌شد،

I stumbled by accident into a theater show

in this rough part of town,

واقعیتی که پر از احتمال بود،

and I fell in love.

که وحشی‌تر و آزادتر بود،

I fell in love with a reality that was being created in front of me,

واقعیتی که خلاف واقعیت تلخی بود که ما در آن زندگی می‌کردیم.

a reality that was full of possibilities,

that was wilder, that was free,

و من مشغول کار تئاتر شدم.

a reality that was an opposite contrast of the harsh reality we were living in.

مشغول شدن به کار تئاتر در فلسطین

مانند تجسم آب در بیابان است.

And I became a theater practitioner.

ما زیرساختی نداریم،

موسسات بزرگ هنری نداریم.

Becoming a theater practitioner in Palestine

تنها چیزی که داریم، نیاز است

is like conjuring water in the desert.

و کلامی در مورد دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم.

We don't have the infrastructure,

we don't have the big artistic institutions.

وقتی نمایش‌هایم را به جوامع و اردوگاه‌های پناهندگان در فلسطین می‌بردم،

What we do have is a need

همیشه از بی‌واسطگی برخورد شگفت‌زده می‌شدم

and something to say about the world we live in.

Taking my shows to communities and refugee camps in Palestine,

و این یک تجربه‌ی بسیار قدرتمند برای من شد.

I was always struck by the immediacy of the encounter

در سال ۲۰۱۵، در اوج بحران پناهجویی،

زمانی که صدها هزار نفر در سراسر اروپا پخش شده بودند،

and that became a very powerful experience for me.

In 2015, at the height of the refugee crisis,

با تمام درد و رنجی که شاهد آن بودیم،

به این فکر کردم که شاید باید یک مدل جدید از تئاتر ایجاد کنیم.

when hundreds of thousands of people were walking across Europe,

شاید لازم باشد تئاترمان را از سالن‌ها بیرون بیاوریم و به خیابان‌ها ببریم،

with all the pain and the anguish that we saw,

خیابان‌هایی که افراددر آن قدم می‌زنند.

I started thinking that maybe we need to create a new model of theater.

و من شروع به همکاری با کمپانی تئاتر گودچنس کردم،

Maybe we need to take our theater out of the theaters and into the streets,

کمپانی‌ای که درباره‌ی تجربه‌ی پناهندگی تئاتر می‌سازد.

the streets where these people were walking.

ما با هم « د واک» را ساختیم.

And I started working with Good Chance theater company,

«د واک» یک جشنواره‌ی هنری است که ۸۰۰۰ کیلومتر راه طی می‌کند،

a company that creates theater about the refugee experience.

۶۵ شهر، شهرستان و روستا سر راه،

Together, we created "The Walk."

"The Walk" is a rolling arts festival that will cross 8,000 kilometers,

و ما ۱۲۰ رویداد خوشامدگویی خواهیم داشت.

65 cities, towns and villages in its way,

نقش اصلی «د واک» یک دختر نُه ساله‌ی سوری است،

یک کودک بی‌سرپرست به نام أمل.

and we will create 120 events of welcome.

أمل در عربی به معنای آرزو است.

"The Walk" is led by a nine-year-old Syrian girl,

(موسیقی)

an unaccompanied minor called Amal.

And Amal in Arabic means hope.

(Music)

أمل یک عروسک ۳.۵ متری است که توسط شرکت عروسک‌سازی هندزاسپرینگ ساخته شده است،

یک شرکت عروسک‌سازی معروف در آفریقای جنوبی.

Amal is a 3.5-meter puppet created by Handspring Puppet Company,

«د واک» از مرز سوریه و ترکیه آغاز می‌شود،

در شهری به نام غازیانتپ.

the renowned puppet company from South Africa.

ما از ترکیه به یونان خواهیم رفت،

"The Walk" will start in the border of Syria-Turkey,

بعد از یونان به ایتالیا،

از ایتالیا به جنوب فرانسه،

in a city called Gaziantep.

بعد از راه سویس به آلمان، بلژیک،

We will make our way through Turkey and into Greece,

و بعد به شمال فرانسه برمی‌گردیم،

then from Greece to Italy,

از طریق کانال انگلیسی

from Italy to southern France,

و سپس از دوور تا منچستر.

then through Switzerland to Germany, Belgium,

برای اینکه أمل بتواند سفرش را انجام دهد،

and back to northern France,

سه گروه عروسک‌گردان دارد که با او راه می‌روند،

across the English Channel

and then from Dover all the way up to Manchester.

و هر تیم برای دادن حرکات صورت و بدن ظریف به او آموزش داده می‌شود،

In order for Amal to make her journey,

که همان چیزهایی است که به أمل جان می‌بخشد.

Amal has three sets of puppeteers to walk her,

در کل، ۱۲ نفر با هم کار می‌کنند،

and each team is trained to give her gesture and nuance,

۱۲ نفر که پیشینه‌های مختلفی دارند.

which is what brings Amal to life.

آنها با هم أمل را پیاده از غازیانتپ به منچستر می‌رسانند،

Together, there's 12 people in the company,

به او جان می‌بخشند.

12 people that come from diverse backgrounds.

«د واک» پروژه‌ای جاه‌طلبانه است.

Together, they will walk Amal all the way from Gaziantep to Manchester,

یک شاهکار لجستیکی بزرگ است

به دلیل تمام قلمرویی که باید پوشش دهیم.

و اجرای آن ممکن نمی‌شود

giving her life.

"The Walk" is a very ambitious project.

مگر با شبکه‌ی مشارکتی که ما داریم.

It's a huge logistical feat

ما در طول مسیر، ۲۵۰ همکار داریم

with all the territory that we need to cover.

و هزاران شرکت‌کننده.

And it wouldn't be possible

without the network of partnerships that we have.

ما با گروه بسیار متنوعی از افراد همکاری می‌کنیم

We are working with 250 partners along the route

با گروه‌های بشردوستانه، با جامعه‌ی مدنی،

and thousands of participants.

با شهرداران بسیاری از شهرهایی که از آنها دیدن می‌کنیم،

We're working with a very diverse group of partnerships

با رهبران دینی،

با سازمان‌های مردم‌نهاد پناهندگان،

with humanitarian groups, with civic society,

و با موسسات برجسته و هنرمندان پناهنده در ترکیه و اروپا.

with the mayors of the cities that we're going to visit,

with faith leaders,

with grassroots refugee organizations,

و از همه‌‌ی آنها، یک سوال می‌پرسیم.

and with the leading institutions and refugee artists in Turkey and Europe.

می‌گوییم، امل یک دختر نه ساله است که از شهر شما عبور می‌کند.

And to all of them, we asked one simple question.

او تنها است، می ترسد، آسیب‌پذیر است.

We said, Amal is a nine-year-old girl that will pass through your city.

دوست دارید چطور از او استقبال کنید؟

از او چه می‌آموزید و به او چه یاد می‌دهید؟

She's alone, she's afraid, she's vulnerable.

و این سوال ساده، میزان باورنکردنی‌ای سخاوت

How would you like to welcome her?

What would you learn from her and what will you teach her?

و خلاقیت را از سوی همکاران ما به دنبال داشت.

حالا، بعداز دو سال برنامه‌ریزی، «د واک» آغاز شده است.

And this small proposition harvested an unbelievable amount of generosity

«د واک» نمایشی عظیم است که روی صحنه ای به طول ۸۰۰۰ کیلومتر اجرا می‌شود.

and creativity from our partners.

Now, after two years of planning, "The Walk" has started.

رویدادهایی که سر راه امل قرار دارند توسط همکاران ما خلق شده‌اند،

"The Walk" is a huge play set on an 8,000-kilometer stage.

و اجراهای بزرگی هستند،

The events that will meet Amal on her way are events created by our partners,

اجراهای مشارکتی در شهرها،

جلسات روشن و قاطع با جوامع

یا با یک اثر هنری در طول سفر.

and they are big city-scale installations,

ما امیدواریم که این رویدادها تبدیل به فرشینه‌ی غنی‌ای از تجربیات أمل

participatory performances in the cities,

precise meetings with communities

در اودیسه‌ی حماسی او شود.

or with an artistic work across the journey.

مهم است که بگوییم که «د واک» سفر بدبختی نیست.

We hope that these events will become the rich tapestry of Amal's experiences

بلکه سفری پرافتخار است.

on her epic odyssey.

می‌خواهیم تصورات مربوط به پناهندگان را به چالش بکشیم.

It's important to say that "The Walk" is not a walk of misery.

نمی‌خواهیم در مورد آنها به عنوان یک مسئله، به عنوان یک مشکل، صحبت کنیم

This is a walk of pride.

می‌خواهیم در مورد پتانسیلی که به وجود می‌آورند،

We want to challenge the perception about the refugees.

در مورد غنای فرهنگی که از آنها سرچشمه می‌گیرد صحبت کنیم

We want to talk about them not as an issue, not as a problem,

و تجربه‌ آنها را پاس بداریم.

می‌خواهیم این را به جشن انسانیت و امید مشترک تبدیل کنیم.

but to talk about the potential they bring,

about the cultural riches they come from

ما امیدوارم که آنچه «د واک» از خود به جای می‌گذارد،

and to honor their experience.

تمام راه از مرز ترکیه تا منچستر،

We want to turn this into a celebration of shared humanity and hope.

شبکه‌ای با هزاران فرد با نیت خوب باشد،

We hope that "The Walk" will leave in its wake,

دالانی وسیع از دوستی،

all the way from the edge of Turkey to Manchester,

و طرز تفکر جدیدی در مورد معنای پناهندگی

a network of thousands of people of good will,

در دنیای امروز.

همه می‌توانند أمل را در طول سفر دنبال کنند

a wide corridor of friendship,

از طریق به‌روزرسانی مداوم در وب سایت ما و در رسانه‌های اجتماعی ما.

and a new way of thinking about what it means to be a refugee

in today's world.

و من از هر یک از شما دعوت می‌کنم تا به شیوه‌ی خود از أمل استقبال کنید.

Everybody can follow Amal along her journey

through the continuous updates on our website and on our social media.

(موسیقی)

And I invite every one of you to welcome Amal in your own way.

(Music)

ممنونم.

(تشویق حضار)

کریس اندرسون: چقدر عالی.

Thank you.

کاش می‌شد یک ارتباط زنده با نزار داشته باشیم.

(Applause)

واو.

(هورا و تشویق حضار)

Chris Anderson: How special is that.

I'm hoping we have a live connection now to Nizar.

Wow.

(Cheering and applause)

نزار، امیدوارم بتوانی

واکنش فوق‌العاده‌ی حضار به پروژه‌ای که انجام داده‌اید را ببینی.

می‌توانی به ما بگویی که «د واک» چطور پیش می‌رود؟

Nizar, I hope you can see

نزار: خب، من پرستار یک بچه‌ی ۹ ساله‌ی بسیار پرزحمت هستم،

already the extraordinary reaction to this project you've done.

خیلی بزرگ و پرزحمت است،

Can you tell us how is "The Walk" going?

اما واقعا هیجان انگیز است و واکنش‌ها باورنکردنی بوده است.

ANZ: Well, I'm a babysitter of a very demanding nine-year-old,

کریس: در صحبتهایت، از قدرت نرم هنر

and she's very big and demanding,

but it's really exciting and the responses have been unbelievable.

برای تغییر اذهان حرف زدی.

آیا در حال حاضر شواهدی می‌بینید که این تغیر واقعا درحال روی دادن است؟

CA: In your talk, you talk about the soft power of the arts

نزار: امیدوارم اینطور باشد.

ما با جوامع و کودکان و بزرگسالان ملاقات می‌کنیم و آنها با امل ملاقات می‌کنند.

to change minds.

Are you seeing evidence of that right now that this is working?

و من امیدوارم که او الهام‌بخش کودکان پناهنده‌ باشد تا بزرگ فکر کنند.

ANZ: I hope so.

We are meeting communities and children and adults and they meet her.

امیدوارم که او الهام بخش احساس شفقت در بزرگسالان باشد.

And I hope she inspires the refugee children that she meets to think big.

او برای هر کسی که او را ملاقات می‌کند بسیار هیجان‌انگیز است، شکی نیست.

امیدوارم آنچه پس از گذشتن از این شهرها پشت سر جا می‌ماند،

I hope she inspires the adults to feel compassion.

حس کنجکاوی نسبت به دیگران باشد،

She is very exciting to everybody who meets her, that's for sure.

نسبت به کسی که نمی‌شناسید و می‌خواهید بیشتر در موردش بدانید.

What will last after we pass through these cities, I hope,

کریس: خب حالش چطور است؟

is a curiosity towards the other,

امکان دارد او را ببینیم؟

towards somebody that you don't know and you want to know more about.

نزار: با این همه سر و صدا که از بیرون می‌آید، فکر می‌کنم اینجا باشد.

CA: So how is she doing?

(تشویق)

May we possibly meet her?

ANZ: With the amount of noise outside, I think she is here.

دارد به سمت ما می‌آید.

کریس:خب پس افرادی هستند که در تمام طول مسیر با او راه می‌روند،

(Cheering)

و بعضی از آنها خودشان سابقه‌ی پناهندگی دارند، درست است؟

She's coming our way.

نزار: بله، با افراد زیادی از جامعه‌ی پناهنده دیدار می‌کنیم

CA: So there are people walking with her every step of the way,

که در برنامه‌ریزی فعالیت‌ها نقش دارند،

including people who have had their own refugee experience, correct?

و زمانی که به آنها نیاز داریم، با ما راه می‌روند.

ANZ: Yeah, we're meeting a lot of refugee community

به همین دلیل بسیار هیجان‌انگیز است.

that are involved in planning the activities,

کریس: واو.

and they also walk with us when we need them.

(خنده حضار)

نزار، بیشتردر مورد این دید هنری خارق‌العاده توضیح بده،

So that's very exciting.

این ابداع، این دختر کوچک.

CA: Wow.

نزار: همه جا از او بسیار با گرمی استقبال می‌کنند.

(Laughs)

Nizar, tell us more about this extraordinary artistic vision,

و رویدادها سعی می‌کنند سختی تجربیات او را به تصویر بکشند.

this creation, this little girl.

ANZ: She is very, very warmly received everywhere.

بعضی از رویدادها از جهتی بسیار غمگین هستند،

And the events try to capture the hardship of her experiences.

اما واقعیت زندگی پناهندگان را می‌گویند.

و برخی رویدادها مانند امروز، کمی شاد و شنگول‌تر هستند،

Some of the events are very sad in a way,

و جامعه را دور او جمع می‌کنند و از او استقبال می‌کنند.

but very honest to the refugee experience.

And some events are like today, a bit more jubilant and joyful,

بنابراین مخلوطی از سختی،

اما در عین حال استقبال

and involve the community gathering around her and welcoming her.

و آغوش گشاده‌‌ی بعضی جوامع به روی پناهندگان است.

So it's a mixture of the hardship,

کریس: خب فرصت فوق‌العاده‌ای برای ما بود

که از نزدیک شاهد «د واک» باشیم.

but also the welcome

and the warm reception some communities give to refugees.

این یک پروژه‌ی شگفت‌انگیز است.

CA: Well, it's been an extraordinary privilege for us

یک پروژه‌ بسیار الهام‌بخش است.

و حتما فوق‌العاده است که شاهد تحقق چشم‌انداز سال‌ها کار

to eavesdrop on "The Walk" there.

This is an amazing project.

برای انجام این امر باشید.

از شما به این خاطر ممنونم.

It's a deeply inspiring project.

از شما از این بابت ممنونیم.

And it must be extraordinary for you to see years of vision for this

ممنونم.

نزار: از شما بسیار ممنونم. ممنونم.

come into reality.

(تشویق حضار)

So thank you for it.

We thank you so much for this.

Thank you.

ANZ: Thank you so much. Thank you.

(Applause)