How centuries of sci-fi sparked spaceflight | Alex MacDonald

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: sadegh zabihi

I want to tell you a story about stories.

می‌خواهم برایتان داستانی درباره‌ی داستان‌ها بگویم.

And I want to tell you this story because I think we need to remember

و می‌خواهم این داستان را بگویم، چون فکر می‌کنم باید به یاد داشته باشیم

that sometimes the stories we tell each other

که گاهی داستان‌هایی که به همدیگر می‌گوییم

are more than just tales or entertainment or narratives.

فراتر از تنها افسانه، سرگرمی یا روایت هستند.

They're also vehicles

آن‌ها وسایلی هم هستند

for sowing inspiration and ideas across our societies

برای کاشتن ایده‌ها و الهام‌بخشی در جوامع ما

and across time.

و در طول زمان.

The story I'm about to tell you

داستانی که می‌خواهم برایتان بگویم

is about how one of the most advanced technological achievements

در مورد این است که چگونه یکی از پیشرفته‌ترین دستاوردهای فناورانه

of the modern era

در عصر مدرن

has its roots in stories,

ریشه در داستان‌ها دارد،

and how some of the most important transformations yet to come might also.

و چگونه برخی از مهم‌ترین تحولات آینده نیز شاید این‌گونه باشند.

The story begins over 300 years ago,

داستان بیش از ۳۰۰ سال قبل آغاز می‌شود،

when Galileo Galilei first learned of the recent Dutch invention

وقتی گالیله برای اولین بار اختراع اخیر هلندی‌ها را آموخت

that took two pieces of shaped glass and put them in a long tube

که دو قطعه شیشه را درون یک لوله بلند قرار دادند

and thereby extended human sight farther than ever before.

و با آن قدرت دید انسان را افزایش دادند.

When Galileo turned his new telescope to the heavens

وقتی گالیله تلسکوپ جدیدش را به سمت آسمان‌ها گرفت

and to the Moon in particular,

و به خصوص به سمت ماه،

he discovered something incredible.

چیز شگفت‌انگیزی را کشف کرد.

These are pages from Galileo's book "Sidereus Nuncius," published in 1610.

این‌ها صفحاتی از کتاب "پیام‌رسان ستاره‌ای" گالیله هستند که در سال ۱۶۱۰ منتشر شد.

And in them, he revealed to the world what he had discovered.

و در آن‌ها، او کشف خود را برای جهان آشکار کرد.

And what he discovered was that the Moon was not just a celestial object

او کشف کرده بود که ماه تنها یک شیء آسمانی

wandering across the night sky,

سرگردان در آسمان شب نبود،

but rather, it was a world,

بلکه یک دنیا بود،

a world with high, sunlit mountains

دنیایی با کوه‌های بلند و روشن

and dark "mare," the Latin word for seas.

و "ماره" های تاریک، واژه‌ی لاتین معادل دریاها.

And once this new world and the Moon had been discovered,

و وقتی این دنیای جدید و ماه کشف شد،

people immediately began to think about how to travel there.

مردم فوراً به سفر به آن‌جا فکر کردند.

And just as importantly,

و به همان اهمیت،

they began to write stories

شروع به نوشتن داستان‌هایی کردند

about how that might happen

درباره این که چگونه ممکن این اتفاق بیفتد

and what those voyages might be like.

و آن سفرها چه شکلی خواهند بود.

One of the first people to do so was actually the Bishop of Hereford,

یکی از اولین افرادی که این کار را کرد، اسقف هرفورد بود،

a man named Francis Godwin.

مردی به نام فرانسیس گادوین.

Godwin wrote a story about a Spanish explorer,

گادوین داستانی درباره‌ی یک کاشف اسپانیایی نوشت،

Domingo Gonsales,

دوموینگو گونزالس،

who ended up marooned on the island of St. Helena

که در جزیره سنت هلنا در وسط

in the middle of the Atlantic,

اقیانوس اطلس گیر افتاده بود،

and there, in an effort to get home,

و آن‌جا، در تلاش برای رفتن به خانه،

developed a machine, an invention,

ماشینی ساخت، یک اختراع،

to harness the power of the local wild geese

برای مهار قدرت غازهای وحشی

to allow him to fly --

و پرواز کردن با آن‌ها --

and eventually to embark on a voyage to the Moon.

و در نهایت برای پرواز و سفر به ماه.

Godwin's book, "The Man in the Moone, or a Discourse of a Voyage Thither,"

کتاب گادوین به نام "بشر در ماه، یا گفتمان سفر به آن‌جا"

was only published posthumously and anonymously in 1638,

تنها پس از مرگ او و به صورت ناشناس در سال ۱۶۳۸ چاپ شد،

likely on account of the number of controversial ideas that it contained,

احتمالاً به خاطر ایده‌های بحث‌برانگیزی که داشت،

including an endorsement of the Copernican view of the universe

از جمله تأیید دیدگاه کوپرنیکی به جهان

that put the Sun at the center of the Solar System,

که خورشید در مرکز منظومه شمسی قرار می‌داد،

as well as a pre-Newtonian concept of gravity

همچنین مفهوم پیش از نیوتونی از جاذبه

that had the idea that the weight of an object

که این ایده را داشت که وزن یک شیء

would decrease with increasing distance from Earth.

با افزایش فاصله‌ی آن از زمین کاهش می‌یابد.

And that's to say nothing of his idea of a goose machine

و این ربطی به ایده‌ی او ندارد که یک ماشین غازی

that could go to the Moon.

می‌توانست به ماه برود.

(Laughter)

(خنده)

And while this idea of a voyage to the Moon by goose machine

و در حالی که این ایده‌ی سفر به ماه با ماشین غازی

might not seem particularly insightful or technically creative to us today,

شاید خود امروزه متفکرانه یا از نظر فنی خلاقانه به نظر نرسد،

what's important is that Godwin described getting to the Moon not by a dream

مهم این است که گادوین سفر به ماه را با یک رویا

or by magic, as Johannes Kepler had written about,

یا جادو شرح نداد، آن‌گونه که یوهانس کپلر درباره‌اش نوشته بود،

but rather, through human invention.

بلکه با یک اختراع بشری آن را بیان کرد.

And it was this idea that we could build machines

و این ایده که ما می‌توانستیم ماشین‌هایی بسازیم

that could travel into the heavens,

که می‌توانند به آسمان‌ها سفر کنند،

that would plant its seed in minds across the generations.

بذر این ایده را در ذهن نسل‌ها کاشت.

The idea was next taken up by his contemporary, John Wilkins,

این ایده سپس توسط نویسنده معاصر او، جان ویلکینز بکار گرفته شد،

then just a young student at Oxford,

که یک دانشجوی جوان در آکسفورد بود،

but later, one of the founders of the Royal Society.

اما بعدتر، یکی از بنیان‌گذاران انجمن سلطنتی شد.

John Wilkins took the idea of space travel in Godwin's text seriously

جان ویلکینز ایده‌ی سفر فضایی در کتاب گادوین را جدی گرفت

and wrote not just another story

و نه تنها یک داستان دیگر

but a nonfiction philosophical treatise,

بلکه یک رساله‌ی فلسفی غیرداستانی نوشت،

entitled, "Discovery of the New World in the Moon,

به نام "کشف جهان جدید در ماه،

or, a Discourse Tending to Prove

یا گفتمانی در تلاش برای اثبات

that 'tis Probable There May Be Another Habitable World in that Planet."

این که شاید جهان قابل سکونت دیگری در آن سیاره وجود داشته باشد."

And note, by the way, that word "habitable."

و ضمناً به کلمه‌ی "قابل سکونت" توجه کنید.

That idea in itself would have been a powerful incentive

خودِ آن ایده می‌توانست یک مشوق قوی

for people thinking about how to build machines that could go there.

برای فکر کردن به چگونگی ساخت ماشین‌هایی برای رفتن به آن‌جا باشد.

In his books, Wilkins seriously considered a number of technical methods

در آن کتاب، ویلکینز به طور جدی چند روش فنی

for spaceflight,

برای پرواز فضایی را در نظر گرفت،

and it remains to this day the earliest known nonfiction account

که تا امروز نخستین شرح غیرداستانی

of how we might travel to the Moon.

از چگونگی سفر به ماه به شمار می‌رود.

Other stories would soon follow, most notably by Cyrano de Bergerac,

داستان‌های دیگری خیلی زود نوشته شدند، که مهم‌ترین آن‌ها نوشته سیرانو دو برژراک

with his "Lunar Tales."

به نام "افسانه‌های قمری" بود.

By the mid-17th century, the idea of people building machines

تا اواسط قرن هفدهم، ایده‌ی ساختن ماشین‌هایی توسط انسان

that could travel to the heavens

که می‌توانستند به آسمان‌ها سفر کنند

was growing in complexity and technical nuance.

پیچیدگی و ظرافت فنی بیشتری می‌یافت.

And yet, in the late 17th century,

و با این حال، در اواخر قرن هفدهم،

this intellectual progress effectively ceased.

این پیشرفت فکری متوقف شد.

People still told stories about getting to the Moon,

مردم هنوز داستان‌هایی درباره رفتن به ماه می‌گفتند،

but they relied on the old ideas

اما آن‌ها به ایده‌های قدیمی تکیه می‌کردند

or, once again, on dreams or on magic.

یا دوباره، به رویاها و جادو.

Why?

چرا؟

Well, because the discovery of the laws of gravity by Newton

خب، چون کشف قوانین جاذبه توسط نیوتون

and the invention of the vacuum pump by Robert Hooke and Robert Boyle

و اختراع پمپ خلاء توسط رابرت هوک و رابرت بویل

meant that people now understood

به معنای این بود که مردم دیگر درک می‌کردند

that a condition of vacuum existed between the planets,

که بین سیارات خلاء وجود دارد،

and consequentially between the Earth and the Moon.

و در نتیجه بین زمین و ماه هم خلاء است.

And they had no way of overcoming this,

و آن‌ها هیچ راهی برای غلبه بر این نداشتند،

no way of thinking about overcoming this.

هیچ راهی برای فکر کردن به غلبه بر این.

And so, for well over a century,

پس برای بیش از یک قرن،

the idea of a voyage to the Moon made very little intellectual progress

ایده‌ی سفر به ماه، پیشرفت فکری خیلی کمی داشت

until the rise of the Industrial Revolution

تا زمان وقوع انقلاب صنعتی

and the development of steam engines and boilers

و ساخت موتورهای بخار و دیگ‌های بخار

and most importantly, pressure vessels.

و مهم‌تر از همه، مخازن تحت فشار.

And these gave people the tools to think about how they could build a capsule

و این به مردم ابزاری داد برای فکر کردن به این که چگونه می‌توانند کپسولی بسازند

that could resist the vacuum of space.

که می‌توانست در مقابل خلاء فضا مقاومت کند.

So it was in this context, in 1835,

پس در همین زمینه، در سال ۱۸۳۵،

that the next great story of spaceflight was written,

داستان عالی بعدی از پرواز فضایی نوشته شد

by Edgar Allan Poe.

توسط ادگار آلن پو.

Now, today we think of Poe in terms of gothic poems

امروزه ما "پو" را با اشعار گوتیک

and telltale hearts and ravens.

و آثار "قلب رازگو" و "کلاغ‌ها" می‌شناسیم.

But he considered himself a technical thinker.

اما او خودش را یک اندیشمند فنی در نظر می‌گرفت.

He grew up in Baltimore,

او در بالتیمور بزرگ شد،

the first American city with gas street lighting,

نخستین شهر آمریکا با چراغ‌های خیابانی گازی،

and he was fascinated by the technological revolution

و او مجذوب انقلاب فناورانه‌ای شده بود

that he saw going on all around him.

که اطراف خود دیده بود.

He considered his own greatest work not to be one of his gothic tales

او بزرگترین کارش را نه افسانه‌های گوتیک

but rather his epic prose poem "Eureka,"

بلکه شعر نثر "یورکا" می‌دانست

in which he expounded his own personal view

که در آن دیدگاه شخصی‌اش را

of the cosmographical nature of the universe.

درباره ماهیت کیهانی جهان شرح داده بود.

In his stories, he would describe in fantastical technical detail

او در داستان‌هایش، با جزئیات فنی فوق‌العاده‌ای

machines and contraptions,

ماشین‌ها و اختراعات را توضیح می‌داد،

and nowhere was he more influential in this than in his short story,

و هیچ کجا در این زمینه تأثیرگذارتر از داستان کوتاهش

"The Unparalleled Adventure of One Hans Pfaall."

"ماجراجویی بی‌نظیر یک هانس فال" نبود.

It's a story of an unemployed bellows maker in Rotterdam,

این داستانی است درباره یک سیلندرساز در روتردام

who, depressed and tired of life -- this is Poe, after all --

که افسرده و خسته از زندگی است -- بالاخره پو آن را نوشته بود --

and deeply in debt,

و بسیار بدهکار،

he decides to build a hermetically enclosed balloon-borne carriage

او تصمیم گرفت که یک بالن سربسته و محصور بسازد

that is launched into the air by dynamite

که توسط دینامیت به هوا پرتاب می‌شود

and from there, floats through the vacuum of space

و از آن‌جا، در فضای خلاء شناور باقی می‌ماند

all the way to the lunar surface.

تا به سطح ماه برسد.

And importantly, he did not develop this story alone,

و مهم‌تر از آن، او این داستان را به تنهایی ننوشت،

for in the appendix to his tale,

چرا که در پیوست داستانش

he explicitly acknowledged Godwin's "A Man in the Moone"

به صراحت از داستان "بشر در ماه" گادوین یاد کرده

from over 200 years earlier

نوشته بیش از ۲۰۰ سال پیش،

as an influence,

که از آن تأثیر پذیرفته،

calling it "a singular and somewhat ingenious little book."

و آن را "یک کتاب کوچک منحصر به فرد و به نوعی مبتکرانه" می‌نامد.

And although this idea of a balloon-borne voyage to the Moon may seem

و اگرچه ممکن است به نظر برسد این ایده‌ی سفر به ماه با بالن

not much more technically sophisticated than the goose machine,

چندان پیچیدگی فنی بیشتری نسبت به ماشین غازی نداشته باشد،

in fact, Poe was sufficiently detailed

در واقع، پو به اندازه کافی با جزئیات

in the description of the construction of the device

ساختمان دستگاه را شرح داده بود

and in terms of the orbital dynamics of the voyage

و همینطور دینامیک مداری سفر

that it could be diagrammed in the very first spaceflight encyclopedia

که توانست در نخستین دانشنامه فضانوردی به تصویر کشیده شود

as a mission in the 1920s.

به عنوان مأموریتی در دهه ۱۹۲۰.

And it was this attention to detail, or to "verisimilitude," as he called it,

و توجه او به جزئیات یا آنچه خود "درست‌نمایی" می‌نامید، بود که

that would influence the next great story:

بر روی داستان عالی بعدی تأثیر گذاشت:

Jules Verne's "From the Earth to the Moon," written in 1865.

"از زمین تا کره ماه" نوشته ژول ورن در سال ۱۸۶۵.

And it's a story that has a remarkable legacy

و این داستانی است که میراث قابل توجهی

and a remarkable similarity to the real voyages to the Moon

و تشابه قابل توجهی با سفرهای واقعی به ماه دارد

that would take place over a hundred years later.

که صدها سال بعد انجام شدند.

Because in the story, the first voyage to the Moon takes place from Florida,

چون در این داستان، نخستین سفر به ماه از فلوریدا انجام می‌شود،

with three people on board,

با سه نفر سرنشین،

in a trip that takes three days --

در یک سفر که سه روز به طول می‌انجامد --

exactly the parameters that would prevail during the Apollo program itself.

دقیقاً مؤلفه‌های برنامه‌ی آپولو.

And in an explicit tribute to Poe's influence on him,

و در یک ادای احترام صریح به تأثیر "پو" بر روی خود،

Verne situated the group responsible for this feat in the book in Baltimore,

ژول ورن گروه مسئول این کار بزرگ در کتاب را در بالتیمور قرار می‌دهد،

at the Baltimore Gun Club,

در کلوپ تیراندازی بالتیمور،

with its members shouting, "Cheers for Edgar Poe!"

و وقتی اعضای کلوپ داد می‌زنند "به سلامتی ادگار پو!"

as they began to lay out their plans for their conquest of the Moon.

آن‌ها برنامه‌ریزی برای فتح ماه را آغاز می‌کنند.

And just as Verne was influenced by Poe,

و همانقدر که ژول ورن تحت تأثیر پو قرار داشت،

so, too, would Verne's own story go on to influence and inspire

داستان ژول ورن نیز الهام‌بخش و تأثیرگذار بر

the first generation of rocket scientists.

نخستین نسل از دانشمندان موشکی بود.

The two great pioneers of liquid fuel rocketry in Russia and in Germany,

دو نفر از پیشگامان موشک سوخت مایع در روسیه و آلمان،

Konstantin Tsiolkovsky and Hermann Oberth,

کنستانتین تسیولکوفسکی و هرمان اوبرت،

both traced their own commitment to the field of spaceflight

هر دو مبداء تعهد خود به حوزه فضانوردی را

to their reading "From the Earth to the Moon" as teenagers,

به خواندن "از زمین تا کره ماه" در نوجوانی،

and then subsequently committing themselves

و سپس متعهد شدن به

to trying to make that story a reality.

تلاش برای تحقق آن داستان نسبت می‌دهند.

And Verne's story was not the only one in the 19th century

و داستان ژول ورن تنها داستان قرن نوزدهم

with a long arm of influence.

با تأثیرگذاری زیاد نبود.

On the other side of the Atlantic,

در سوی دیگر اقیانوس اطلس،

H.G. Wells's "War of the Worlds" directly inspired

"جنگ دنیاها" نوشته اچ.جی. ولز، مستقیماً بر روی

a young man in Massachusetts, Robert Goddard.

مرد جوانی در ماساچوست به نام رابرت گودارد تأثیر گذاشت.

And it was after reading "War of the Worlds"

و پس از خواندن "جنگ دنیاها" بود

that Goddard wrote in his diary,

که گودارد خاطرات روزانه‌اش را

one day in the late 1890s,

در روزی در اواخر دهه ۱۸۹۰ نوشت،

of resting while trimming a cherry tree on his family's farm

که در حال هَرَس کردن یک درخت گیلاس در باغ خانوادگی‌اش استراحت می‌کرد

and having a vision of a spacecraft taking off from the valley below

و رویایی از یک فضاپیما داشت که از دره پایین بلند می‌شد

and ascending into the heavens.

و به آسمان‌ها می‌رفت.

And he decided then and there that he would commit the rest of his life

و آنجا و آن زمان بود که تصمیم گرفت، باقی عمرش را برای

to the development of the spacecraft that he saw in his mind's eye.

ساخت فضاپیمایی صرف کند که در رویایش دیده بود.

And he did exactly that.

و دقیقاً این کار را کرد.

Throughout his career, he would celebrate that day

در زندگی حرفه‌ای خود، او آن روز را جشن می‌گرفت

as his anniversary day, his cherry tree day,

و روز سالگردش، روز درخت گیلاسش،

and he would regularly read and reread the works of Verne and of Wells

و بارها کارهای ژول ورن و ولز را می‌خواند

in order to renew his inspiration and his commitment

تا الهام و تعهد خود را در طول

over the decades of labor and effort that would be required

دهه‌ها کار و تلاش موردنیاز برای

to realize the first part of his dream:

تحقق نخستین بخش از رویایش تجدید کند:

the flight of a liquid fuel rocket,

پرواز یک موشک سوخت مایع،

which he finally achieved in 1926.

که بالاخره در سال ۱۹۲۶ به آن دست یافت.

So it was while reading "From the Earth to the Moon" and "The War of the Worlds"

پس خواندن "از زمین تا کره ماه" و "جنگ دنیاها"

that the first pioneers of astronautics were inspired to dedicate their lives

الهام‌بخش نخستین پیشگامان کیهان‌نوردی برای وقف زندگی خود

to solving the problems of spaceflight.

به حل مشکلات پرواز فضایی بود.

And it was their treatises and their works in turn

و مقالات و کارهای آن‌ها نیز

that inspired the first technical communities

به نخستین جوامع فنی

and the first projects of spaceflight,

و نخستین پروژه‌های پرواز فضایی الهام بخشید،

thus creating a direct chain of influence

از این رو یک زنجیره تأثیر مستقیم ایجاد شد

that goes from Godwin to Poe to Verne

که از گادوین تا پو تا ژول ورن

to the Apollo program

تا برنامه آپولو

and to the present-day communities of spaceflight.

و تا جوامع پرواز فضایی امروزی ادامه یافت.

So why I have told you all this?

خب چرا من همه این‌ها را گفتم؟

Is it just because I think it's cool,

آیا فقط به خاطر این است که باحال هستند،

or because I'm just weirdly fascinated by stories

یا چون من مجذوب داستان‌های علمی تخیلی

of 17th- and 19th-century science fiction?

قرن هفدهم و نوزدهم هستم؟

It is, admittedly, partly that.

اعتراف می‌کنم که این‌ها بخشی از دلیلش هستند.

But I also think that these stories remind us

اما من همچنین فکر می‌کنم که این داستان‌ها به ما

of the cultural processes driving spaceflight

فرآیندهای فرهنگی پیشران پرواز فضایی

and even technological innovation more broadly.

و حتی نوآوری‌های فناورانه را به طور گسترده‌تر یادآوری می‌کنند.

As an economist working at NASA,

به عنوان اقتصاددانی که در ناسا کار می‌کند،

I spend time thinking about the economic origins

من وقت‌هایی را برای فکر کردن در مورد خاستگاه‌های اقتصادی

of our movement out into the cosmos.

حرکت ما به سمت کیهان صرف می‌کنم.

And when you look before the investments of billionaire tech entrepreneurs

و وقتی به قبل از سرمایه‌گذاری کارآفرینان میلیاردر فناوری

and before the Cold War Space Race,

و قبل از مسابقه فضایی جنگ سرد،

and even before the military investments in liquid fuel rocketry,

و حتی قبل از سرمایه‌گذاری‌های نظامی در موشک‌های سوخت مایع نگاه می‌کنید،

the economic origins of spaceflight are found in stories and in ideas.

ریشه‌های اقتصادی پرواز فضایی در داستان‌ها و ایده‌ها یافته می‌شوند.

It was in these stories that the first concepts for spaceflight were articulated.

در این داستان‌ها بود که نخستین مفاهیم پرواز فضایی بیان شدند.

And it was through these stories

از طریق این داستان‌ها بود که

that the narrative of a future for humanity in space

روایت آینده‌ی بشر در فضا

began to propagate from mind to mind,

در میان ذهن‌ها پراکنده شد،

eventually creating an intergenerational intellectual community

و در نهایت یک جامعه فکری بین‌نسلی ایجاد کرد

that would iterate on the ideas for spacecraft

که ایده‌های پرواز فضایی را آنقدر تکرار کرد

until such a time as they could finally be built.

تا در نهایت بتوانند ساخته شوند.

This process has now been going on for over 300 years,

این فرآیند اکنون بیش از ۳۰۰ سال است که ادامه دارد،

and the result is a culture of spaceflight.

و نتیجه‌اش، فرهنگی از پرواز فضایی است.

It's a culture that involves thousands of people

این، فرهنگی است که هزاران نفر را

over hundreds of years.

در بیش از صدها سال دربرمی‌گیرد.

Because for hundreds of years, some of us have looked at the stars

چون برای صدها سال، برخی از ما به ستارگان نگاه کرده‌اند و اشتیاق رفتن

and longed to go.

به آن‌ها را داشته‌اند.

And because for hundreds of years,

و چون برای صدها سال برخی از ما،

some of us have dedicated our labors

نیروهای کارمان را

to the development of the concepts and systems

به توسعه مفاهیم و سیستم‌هایی اختصاص داده‌اند

required to make those voyages possible.

که برای تحقق آن سفرها لازم بوده‌اند.

I also wanted to tell you about Godwin, Poe and Verne

همچنین می‌خواستم به شما درباره‌ی گادوین، پو و ژول ورن بگویم

because I think their stories also tell us of the importance

چون فکر می‌کنم داستان‌های آن‌ها اهمیت داستان‌هایی را

of the stories that we tell each other about the future more generally.

که می‌خواهیم درباره آینده به هم بگوییم، بیان می‌کنند.

Because these stories don't just transmit information or ideas.

چون این داستان‌ها تنها اطلاعات یا ایده‌ها را انتقال نمی‌دهند.

They can also nurture passions,

آن‌ها اشتیاق را هم پرورش می‌دهند،

passions that can lead us to dedicate our lives

اشتیاق‌هایی که می‌توانند موجب وقف زندگی‌مان

to the realization of important projects.

به تحقق پروژه‌های مهم شوند.

Which means that these stories can and do

که یعنی این داستان‌ها می‌توانند

influence social and technological forces

بر روی نیروهای اجتماعی و فناورانه

centuries into the future.

در قرن‌های آینده تأثیرگذار باشند و هستند.

I think we need to realize this and remember it when we tell our stories.

فکر می‌کنم وقتی داستان‌هایمان را می‌گوییم، باید این را بدانیم و به یاد داشته باشیم.

We need to work hard to write stories

ما باید سخت کار کنیم تا داستان‌هایی بنویسیم

that don't just show us the possible dystopian paths we may take

که تنها ویران‌شهرهای آینده را به ما نشان ندهند

for a fear that the more dystopian stories we tell each other,

به خاطر ترس از این که هر چه بیشتر داستان‌های ویران‌شهرها را بگوییم،

the more we plant seeds for possible dystopian futures.

بیشتر بذر آینده‌هایی از ویران‌شهرها را می‌کاریم.

Instead we need to tell stories that plant the seeds,

در عوض باید داستان‌هایی بگوییم که بذرهایی بکارند

if not necessarily for utopias,

نه لزوماً از آرمان‌شهرها،

then at least for great new projects of technological, societal

بلکه حداقل از پروژه‌های عالی و جدیدِ تحولِ فناورانه، اجتماعی

and institutional transformation.

و نهادی.

And if we think of this idea that the stories we tell each other

و اگر فکر می‌کنیم این ایده که داستان‌هایی که به یکدیگر می‌گوییم،

can transform the future

می‌توانند آینده را متحول کنند،

is fanciful or impossible,

یک چیز خیالی یا غیرممکن است،

then I think we need to remember the example of this,

پس فکر می‌کنم باید مثال آن را به یاد داشته باشیم،

our voyage to the Moon,

سفر ما به ماه،

an idea from the 17th century

ایده‌ای از قرن هفدهم

that propagated culturally for over 300 years

که برای بیش از ۳۰۰ سال به صورت فرهنگی پراکنده شد

until it could finally be realized.

تا زمانی که در نهایت توانست محقق شود.

So, we need to write new stories,

پس ما نیاز داریم داستان‌های جدیدی بنویسیم،

stories that, 300 years in the future,

داستان‌هایی که ۳۰۰ سال بعد،

people will be able to look back upon and remark

مردم بتوانند به عقب نگاه کنند و بگویند

how they inspired us to new heights and to new shores,

چگونه الهام‌بخش فراز و فرودهای جدید ما بوده‌اند،

how they showed us new paths and new possibilities,

چگونه مسیرها و احتمالات جدیدی را به ما نشان دادند،

and how they shaped our world for the better.

و چگونه جهان ما را به جای بهتری تبدیل کردند.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)