Animation basics: The optical illusion of motion - TED-Ed

Çeviri: Saliha Karatepeli Gözden geçirme: Nihal Aksakal

Take a series of still, sequential images.

Bir dizi hareketsiz, ardışık görüntü alın.

Let's look at them one by one.

Hadi onlara teker teker bakalım.

Faster.

Daha hızlı.

Now, let's remove the gaps,

Şimdi boşlukları kaldıralım,

go faster still.

daha hızlı gitmeye devam edin.

Wait for it ...

Bekleyin...

Bam!

İşte!

Motion!

Hareket!

Why is that?

Peki neden?

Intellectually, we know we're just looking at a series of still images,

Hareketsiz görüntülere baktığımızı biliyoruz

but when we see them change fast enough,

fakat yeterince hızlı değiştiklerini gördüğümüzde

they produce the optical illusion of appearing as a single, persistent image

bir tane gibi gözüken, giderek şekil ve konum değiştirerek

kalıcı bir görüntü oluşturan bir göz yanılsaması oluşturuyorlar.

that's gradually changing form and position.

This effect is the basis for all motion picture technology,

Bu etki sinema filmi teknolojisinin temelini oluşturuyor.

from our LED screens of today

Günümüzdeki LED ekranlardan

to their 20th-century cathode ray forebearers,

20 yy. katot ışını atalarına,

from cinematic film projection to the novelty toy,

sinematik film projeksiyonundan yeni oyuncaklara,

even, it's been suggested, all the way back to the Stone Age

hatta insanların mağara duvarlarını boyamaya başladığı

when humans began painting on cave walls.

taş devrine kadar dayandığı ortaya atıldı.

This phenomenon of perceiving apparent motion in successive images

Ardışık görüntülerde görünen hareketi algılama fenomeni

is due to a characteristic of human perception

tarihte "görme sürerliği" olarak bilinen

historically referred to as "persistence of vision."

insan algısının özelliğinden kaynaklanmaktadır.

The term is attributed

Terim, 19. yy. başlarında

to the English-Swiss physicist Peter Mark Roget,

durağan bir nesnenin

who, in the early 19th century,

belirli bir hıza ulaştığında

used it to describe a particular defect of the eye

hareket ediyor gözükmesini

belirli bir göz kusuru olarak tanımlayan

that resulted in a moving object

appearing to be still when it reached a certain speed.

İngiliz İsveçli fizikçi Peter Mark Roget'e atfedilmiştir.

Not long after, the term was applied to describe the opposite,

Terim çok geçmeden fenakistiskop'un mucidi Belçikalı fizikçi

the apparent motion of still images,

Joseph Plateau tarafından tam tersine hareketsiz görüntülerin

by Belgian physicist Joseph Plateau, inventor of the phenakistoscope.

görünen hareketini tanımlamak için kullanılmıştır.

He defined persistence of vision as the result of successive afterimages,

Görüşün sürerliğini, retinada korunup sonra birleştirilen

which were retained and then combined in the retina,

ve bizi tek bir nesnenin hareketini gördüğümüze inandıran

making us believe that what we were seeing is a single object in motion.

ardışık görüntülerin sonucu olarak tanımlamıştır.

This explanation was widely accepted in the decades to follow

Bu açıklama onyıllarca ve 20. yüzyılın başlarında bazıları

and up through the turn of the 20th century,

psikolojik olarak neler olup bittiğini sorgulayana kadar

when some began to question what was physiologically going on.

çok insan tarafından kabul edilmişti.

In 1912, German psychologist Max Wertheimer

1912'de Alman psikolog Max Wertheimer basit göz yanılmaları kullanarak

outlined the basic primary stages of apparent motion

görünen hareketin temel birincil aşamalarının

using simple optical illusions.

ana hatlarını oluşturmuştur.

These experiments led him to conclude

Bu deneyler onu, fenomenin retinanın arkasındaki

the phenomenon was due to processes which lie behind the retina.

süreçlerden kaynaklandığı sonucuna ulaştırmıştır.

In 1915, Hugo Münsterberg,

1915'de uygulamalı psikolojide öncü bir Alman-Amerikan olan

a German-American pioneer in applied psychology,

Hugo Münsterberg de ardışık görüntülerin görünen hareketinin

also suggested that the apparent motion of successive images

gözde korunmaları sonucu değil,

is not due to their being retained in the eye,

zihnin çalışmasının eklenmesin

but is superadded by the action of the mind.

sonucu olduğunu öne sürmüştür.

In the century to follow, experiments by physiologists

Takip eden yüzyılda psikologlar tarafından yapılan deneylerde

have pretty much confirmed their conclusions.

ulaştıkları sonuçlar onaylanmıştır.

As it relates to the illusion of motion pictures,

Hareketli görüntü yanılsaması ile ilgili olduğu için

persistence of vision has less to do with vision itself

görüş sürerliği görüşten ziyade

than how it's interpreted in the brain.

onun beyinde nasıl algılandığı ile ilgilidir.

Research has shown that different aspects of what the eye sees,

Araştırmalar şekil, renk, derinlik ve hareket gibi

like form, color, depth, and motion,

gözün gördüğü şeylerin farklı yönlerinin,

are transmitted to different areas of the visual cortex

retinadan farklı yollarla

görme merkezinin farklı bölgelerine aktarıldığını göstermiştir.

via different pathways from the retina.

It's the continuous interaction

Görme merkezindeki

of various computations in the visual cortex

çeşitli hesaplamaların sürekli etkileşimi

that stitch those different aspects together

bu farklı açıları birbirine bağlar

and culminate in the perception.

ve algı ile sonuçlandırır.

Our brains are constantly working,

Beyinlerimiz sürekli çalışır.

synchronizing what we see, hear, smell, and touch

Gördüklerimizi, duyduklarımızı, kokladıklarımızı ve dokunduklarımızı

into meaningful experience

anlık akışta anbean

in the moment-to-moment flow of the present.

anlamlı bir deneyime senkronize eder.

So, in order to create the illusion of motion in successive images,

Yani, ardışık görüntülerde hareket yanılsaması yaratmak için

we need to get the timing of our intervals

aralıklarımızın zamanlamasını

close to the speed at which our brains process the present.

beynimizin anı işleme hızına yakın tutmamız gerekir.

So, how fast is the present happening according to our brains?

Peki, beynimize göre an ne kadar hızlı gerçekleşir?

Well, we can get an idea

Yanılsamanın işe yaraması için

by measuring how fast the images need to be changing

görüntülerin ne kadar hızlı değişmesi gerektiğini ölçerek

for the illusion to work.

bir fikir edinebiliriz.

Let's see if we can figure it out by repeating our experiment.

Hadi deneyimizi tekrarlayarak bunu çözüp çözemeyeceğimize bakalım.

Here's the sequence presented at a rate of one frame per two seconds

Burada, iki saniyede bir kare ile

aralarında bir saniyelik siyah sunulan dizi verilmiştir.

with one second of black in between.

At this rate of change,

Bu değişim oranında

with the blank space separating the images,

görüntüleri ayıran boşluk ile

there's no real motion perceptible.

gözlemlenen gerçek bir hareket yok.

As we lessen the duration of blank space,

Boşluğun süresini azaltınca,

a slight change in position becomes more apparent,

hafif yer değişikliği daha belirgin oluyor

and you start to get an inkling of a sense of motion

ve apayrı kareler arasında

bir hareket hissi sezmeye başlıyorsunuz.

between the disparate frames.

One frame per second.

Saniyede tek kare.

Two frames per second.

Saniyede iki kare.

Four frames per second.

Saniyede dört kare.

Now we're starting to get a feeling of motion,

Şimdi bir hareket hissetmeye başlıyoruz

but it's really not very smooth.

ama çok net değil.

We're still aware of the fact that we're looking at separate images.

Hala ayrı görüntülere baktığımızın farkındayız.

Let's speed up. Eight frames per second.

Hızlandıralım. Saniyede sekiz kare.

12 frames per second.

Saniyede on iki kare.

It looks like we're about there.

Neredeyse olacak.

At 24 frames per second, the motion looks even smoother.

Saniyede yirmi dört kare ile hareket daha da net görünüyor.

This is standard full speed.

Bu strandart tam hızdır.

So, the point at which we lose awareness of the intervals

Yani aralıkların farkındalığını kaybederek

and begin to see apparent motion

görünür hareketi algılamaya başladığımız nokta

seems to kick in at around eight to 12 frames per second.

saniyede sekiz ile on iki kare arasında devreye giriyor.

This is in the neighborhood of what science has determined

Bu, bilimin ayrı görüntüleri görme bilincimizin

to be the general threshold of our awareness

genel eşiği olduğunu belirlediği mahalledir.

of seeing separate images.

Generally speaking, we being to lose that awareness

Genel anlamda, bu farkındalığı görüntü başı

at intervals of around 100 milliseconds per image,

100 milisaniye civarında aralıklarda kaybetmeye başlıyoruz,

which is equal to a frame rate of around ten frames per second.

bu da saniyede yaklaşık on kare hızına eşittir.

As the frame rate increases,

Kare hızı arttıkça

we lose awareness of the intervals completely

aralıkların farkındalığını tamamen kaybediyoruz

and are all the more convinced of the reality of the illusion.

ve yanılsamanın gerçekliğine daha da inanıyoruz.