Animation basics: The optical illusion of motion - TED-Ed

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

Take a series of still, sequential images.

นำชุดภาพนิ่งที่ต่อเนื่องกันมา

Let's look at them one by one.

มองดูพวกมันทีละภาพ

Faster.

เร็วขึ้น

Now, let's remove the gaps,

ทีนี้เอาจังหวะเว้นออกไป

go faster still.

เร็วขึ้นอีก

Wait for it ...

รอสักครู่ ...

Bam!

เย่!

Motion!

ภาพเคลื่อนไหว!

Why is that?

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

Intellectually, we know we're just looking at a series of still images,

ลองคิดดูสักนิด เราก็จะรู้ว่า เรากำลังมองชุดภาพนิ่งอยู่

but when we see them change fast enough,

แต่ถ้าเราเห็นพวกมันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วพอ

they produce the optical illusion of appearing as a single, persistent image

มันจะเกิดภาพลวงตาเป็นภาพเดี่ยวที่คงอยู่

that's gradually changing form and position.

ที่ค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่างและตำแหน่ง

This effect is the basis for all motion picture technology,

ผลที่เกิดขึ้นนี้คือพื้นฐาน ของเทคโนโลยีภาพเคลื่อนไหวทั้งหมด

from our LED screens of today

ตั้งแต่จอ LED ในปัจจุบัน

to their 20th-century cathode ray forebearers,

ไปจนถึงบรรพบุรุษรังสีคาโทด จากศตวรรษที่ 20 ของมัน

from cinematic film projection to the novelty toy,

จากการฉายฟิล์มภาพยนต์ในโรงหนัง ไปจนถึงของเล่นใหม่ ๆ

even, it's been suggested, all the way back to the Stone Age

ยิ่งกว่านั้น ว่ากันว่า มันมีมาตั้งแต่สมัยยุคหิน

when humans began painting on cave walls.

เมื่อคนเริ่มวาดภาพในถ้ำ

This phenomenon of perceiving apparent motion in successive images

ปรากฏการณ์การรับรู้การเคลื่อนไหว ของภาพต่อเนื่องที่ปรากฏนี้

is due to a characteristic of human perception

เกิดจากลักษณะการรับรู้ของมนุษย์เรา

historically referred to as "persistence of vision."

ที่แต่เดิมเรียกว่า "ภาพติดตา"

The term is attributed

คำที่ถูกประดิษฐ์ขึ้น

to the English-Swiss physicist Peter Mark Roget,

โดยแพทย์ลูกครึ่งชาวอังกฤษสวิส ชื่อว่า ปีเตอร์ มาร์ค โรเก็ต

who, in the early 19th century,

ช่วงต้นศตวรรษที่ 19

used it to describe a particular defect of the eye

เขาใช้คำดังกล่าว อธิบายความผิดปกติของตา

that resulted in a moving object

ที่ทำให้เห็นวัตถุที่กำลังเคลื่อนที่

appearing to be still when it reached a certain speed.

หยุดอยู่นิ่งเมื่อถึงความเร็วที่จุดหนึ่ง

Not long after, the term was applied to describe the opposite,

ไม่นานหลังจากนั้น คำดังกล่าวถูกใช้อธิบายสิ่งที่ตรงข้ามกัน

the apparent motion of still images,

นั่นคือการเคลื่อนที่ที่ปรากฏขึ้นของภาพนิ่ง

by Belgian physicist Joseph Plateau, inventor of the phenakistoscope.

โดยโจเซฟ พลาทัว แพทย์ชาวเบลเยี่ยม ผู้ประดิษฐ์ฟีนากิสสโตสโคป

He defined persistence of vision as the result of successive afterimages,

เขาบอกว่าการคงอยู่ของภาพ เป็นผลจากภาพติดตาที่ต่อเนื่องกัน

which were retained and then combined in the retina,

ซึ่งถูกคงไว้และถูกรวมกันในจอตา

making us believe that what we were seeing is a single object in motion.

ทำให้เราเชื่อว่าสิ่งที่เรากำลังมองอยู่ เป็นวัตถุเดี่ยวที่กำลังเคลื่อนไหว

This explanation was widely accepted in the decades to follow

คำอธิบายนี้ได้รับการยอมรับแพร่หลาย เป็นเวลาหลายทศวรรษต่อมา

and up through the turn of the 20th century,

จนถึงช่วงเปลี่ยนผ่านของศตวรรษที่ 20

when some began to question what was physiologically going on.

เมื่อบางคนเริ่มที่จะตั้งคำถามว่า มันเกิดอะไรขึ้นในเชิงสรีรวิทยา

In 1912, German psychologist Max Wertheimer

ในปี ค.ศ. 1912 แมกซ์ เวอร์ ไธเมอร์ นักจิตวิทยาชาวเยอรมัน

outlined the basic primary stages of apparent motion

วางกรอบสถานะหลักพื้นฐาน ของการเคลื่อนไหวที่ปรากฏ

using simple optical illusions.

โดยใช้ภาพลวงตาง่าย ๆ

These experiments led him to conclude

การทดลองเหล่านี้ ทำให้เขาสรุปได้ว่า

the phenomenon was due to processes which lie behind the retina.

ปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นเนื่องจาก กระบวนการซึ่งเกิดอยู่หลังจอตา

In 1915, Hugo Münsterberg,

ในปี ค.ศ. 1915 ฮิวโก มวนสเตอร์เบิร์ก

a German-American pioneer in applied psychology,

ผู้บุกเบิกสาขาจิตวิทยาประยุกต์ ลูกครึ่งชาวเยอรมัน-อเมริกัน

also suggested that the apparent motion of successive images

ก็ระบุว่าการเคลื่อนไหวที่ปรากฏขึ้น ของภาพที่ต่อเนื่องกัน

is not due to their being retained in the eye,

ไม่ได้เกิดจากการที่มันถูกคงเอาไว้ในตา

but is superadded by the action of the mind.

แต่มันถูกเพิ่มเข้าไปโดยการกระทำของสมอง

In the century to follow, experiments by physiologists

อีกศตวรรษต่อมา การทดลองโดยนักสรีรวิทยา

have pretty much confirmed their conclusions.

ได้ยืนยันผลสรุปของพวกเขา

As it relates to the illusion of motion pictures,

ด้วยความเกี่ยวข้องกับภาพลวงตา ของภาพที่เคลื่อนไหว

persistence of vision has less to do with vision itself

ทำให้ภาพติดตา ไม่ได้เกี่ยวกับการมองเห็นสักเท่าไร

than how it's interpreted in the brain.

แต่เกี่ยวกับการถูกตีความในสมองมากกว่า

Research has shown that different aspects of what the eye sees,

นักวิจัยได้แสดงให้เห็นว่ามุมมองที่ต่างกัน ของสิ่งที่ตามองเห็น

like form, color, depth, and motion,

เช่น รูปร่าง สี ความลึก และการเคลื่อนไหว

are transmitted to different areas of the visual cortex

ถูกส่งต่อไปยังบริเวณที่แตกต่างกัน ของคอร์เท็กซ์ส่วนการมองเห็น

via different pathways from the retina.

ผ่านวิถีที่แตกต่างกันจากจอตา

It's the continuous interaction

มันเป็นปฏิสัมพันธ์ต่อเนื่อง

of various computations in the visual cortex

ของการคำนวณต่าง ๆ ในคอร์เท็กซ์ส่วนการมองเห็น

that stitch those different aspects together

ที่เชื่อมมุมมองต่าง ๆ เหล่านั้นเข้าด้วยกัน

and culminate in the perception.

และตกตะกอนมาเป็นความเข้าใจ

Our brains are constantly working,

สมองของเราทำงานตลอดเวลา

synchronizing what we see, hear, smell, and touch

ประสานสิ่งที่เราเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น และสัมผัส

into meaningful experience

เป็นประสบการณ์ที่มีความหมาย

in the moment-to-moment flow of the present.

ในแต่ละวินาทีที่กำลังดำเนินอยู่

So, in order to create the illusion of motion in successive images,

ฉะนั้น เพื่อที่จะสร้างภาพลวงตา ของการเคลื่อนไหวของภาพต่อเนื่อง

we need to get the timing of our intervals

เราต้องกำหนดให้เวลาระหว่างช่วง

close to the speed at which our brains process the present.

ใกล้เคียงกับความเร็วที่สมองของเรา ใช้ประมวลสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

So, how fast is the present happening according to our brains?

แล้วสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นสำหรับสมอง มีความเร็วแค่ไหนกัน

Well, we can get an idea

เราสามารถรู้ได้คร่าว ๆ

by measuring how fast the images need to be changing

โดยการวัดว่า ภาพจะต้องเปลี่ยนไปเร็วแค่ไหน

for the illusion to work.

เพื่อให้ภาพลวงตาเกิดขึ้น

Let's see if we can figure it out by repeating our experiment.

ลองมาดูกันว่า เราจะรู้ไหม ถ้าเราลองทำการทดลองอีกครั้ง

Here's the sequence presented at a rate of one frame per two seconds

นี่คือลำดับภาพที่ปรากฏ ในอัตราหนึ่งภาพต่อสองวินาที

with one second of black in between.

โดยมีช่วงมืดหนึ่งวินาทีขั้นอยู่

At this rate of change,

ด้วยอัตราเร็วนี้

with the blank space separating the images,

และช่วงเว้นที่แยกระหว่างภาพ

there's no real motion perceptible.

เราไม่ได้รับรู้ถึงการเคลื่อนไหว

As we lessen the duration of blank space,

เมื่อเราลดช่วงเว้น

a slight change in position becomes more apparent,

เราเห็นการเปลี่ยนตำแหน่งเล็กน้อยได้ชัดขึ้น

and you start to get an inkling of a sense of motion

และเราก็จะเริ่มเห็นการเคลื่อนไหวบ้าง

between the disparate frames.

ระหว่างภาพที่แตกต่างกัน

One frame per second.

หนึ่งภาพต่อวินาที

Two frames per second.

สองภาพต่อวินาที

Four frames per second.

สี่ภาพต่อวินาที

Now we're starting to get a feeling of motion,

ที่นี้เราเริ่มรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหว

but it's really not very smooth.

แต่มันก็ยังไม่เนียนเท่าไร

We're still aware of the fact that we're looking at separate images.

เรายังรู้สึกอยู่ดีว่า เรากำลังมองภาพที่ไม่ต่อเนื่องกันอยู่

Let's speed up. Eight frames per second.

ลองมาทำให้เร็วขึ้นเป็น แปดภาพต่อวินาที

12 frames per second.

12 ภาพต่อวินาที

It looks like we're about there.

เหมือนว่าเราจะได้แล้ว

At 24 frames per second, the motion looks even smoother.

ที่ 24 ภาพต่อวินาที การเคลื่อนที่ดูแนบเนียนกว่าอีก

This is standard full speed.

นี่คือความเร็วสูงสุดตามมาตรฐาน

So, the point at which we lose awareness of the intervals

ฉะนั้น จุดที่เราสูญเสียการรับรู้ความไม่ต่อเนื่อง

and begin to see apparent motion

และเริ่มเห็นภาพเคลื่อนไหว

seems to kick in at around eight to 12 frames per second.

เริ่มที่ราว ๆ แปด ถึง 12 ภาพต่อวินาที

This is in the neighborhood of what science has determined

นี่คือสภาพแวดล้อม ที่วิทยาศาสตร์ได้บอกเราว่า

to be the general threshold of our awareness

มันเป็นกรอบความสามารถการรับรู้ของเรา

of seeing separate images.

ในการมองเห็นภาพที่ไม่ต่อเนื่องกัน

Generally speaking, we being to lose that awareness

หรือพูดได้ว่าเรากำลังพ่าย ต่อความสามารถในการการรับรู้

at intervals of around 100 milliseconds per image,

ที่ช่วงเว้นประมาณ 100 มิลลิวินาทีต่อภาพ

which is equal to a frame rate of around ten frames per second.

ซึ่งเท่ากับอัตราภาพ ที่ประมาณสิบภาพต่อวินาที

As the frame rate increases,

เมื่ออัตราภาพเพิ่มขึ้น

we lose awareness of the intervals completely

เราสูญเสียความสามารถในการรับรู้ ความไม่ต่อเนื่องอย่างสิ้นเชิง

and are all the more convinced of the reality of the illusion.

และเชื่อว่าภาพลวงตา เป็นความจริงได้อย่างสนิทใจกว่า