Picture a perfect society. What does it look like? - Joseph Lacey

Translator: Supakorn Sirisoontorn Reviewer: Jimmy Tangjaitrong

You and a group of strangers have been gathered to design a just society.

คุณและกลุ่มคนแปลกหน้าได้มารวมตัวกัน เพื่อออกแบบสังคมที่ยุติธรรม

And to ensure none of you rig the system to benefit yourself,

และเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครแทรกแซงระบบ ให้เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง

you’ve all been placed under a “veil of ignorance.”

คุณทุกคนถูกวางอยู่ ภายใต้ “ม่านบังตาแห่งความไม่รู้”

Under this veil, you’re blind to certain information about each other

ภายใต้ม่านนี้ คุณจะมองไม่เห็น ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับผู้อื่น

and yourselves.

และตัวคุณเอง

You don’t know your age or sex,

คุณไม่รู้อายุหรือเพศของคุณ

your profession or natural talents, how much wealth you have,

ไม่รู้แม้แต่อาชีพหรือพรสวรรค์ทางธรรมชาติ ไม่รู้ว่าตนเองมีความมั่งคั่งแค่ไหน

or your religious or philosophical beliefs.

ไม่รู้เกี่ยวกับความเชื่อทางศาสนา หรือปรัชญาของคุณ

So, according to political philosopher John Rawls,

ดังนั้น ตามคำกล่าวของจอห์น รอลส์ นักปรัชญาทางการเมือง

you should be motivated to consider what’s most fair

คุณควรได้รับแรงจูงใจในการพิจารณาว่า อะไรคือสิ่งที่ยุติธรรมที่สุด

for all your society's citizens.

สำหรับพลเมืองทุกคนในสังคมของคุณ

When Rawls published this thought experiment—

เมื่อรอลส์ตีพิมพ์การทดลองความคิดนี้

known as “the original position”— in his 1971 opus “A Theory of Justice,”

ที่รู้จักกันในชื่อ “สภาวะเริ่มแรก” ในงานเขียนปี 1971 “ทฤษฎีความยุติธรรม”

he was trying to identify principles to support a realistic utopia.

เขากำลังพยายามระบุหลักการ เพื่อสนับสนุนยูโทเปียที่สมจริง

This visionary society would ensure everyone had the resources

ว่าสังคมที่มีวิสัยทัศน์นั้น จะต้องทำให้มั่นใจได้ว่าทุกคนจะมีทรัพยากร

and opportunities required to freely pursue their goals.

และโอกาสที่จำเป็น ในการบรรลุเป้าหมายได้อย่างอิสระ

Rawls was confident these principles could only be realized in a democracy.

รอลส์มั่นใจว่าหลักการเหล่านี้จะสามารถ เกิดขึ้นได้ในสังคมประชาธิปไตยเท่านั้น

But he felt existing social structures weren’t the right path forward.

แต่เขารู้สึกว่าโครงสร้างทางสังคมปัจจุบัน ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าในทางที่ถูกต้อง

He believed free market philosophies and welfare capitalism

เขาเชื่อว่าหลักตลาดเสรี และทุนนิยมแบบสวัสดิการ

led to unjust accumulations of wealth and power.

จะนำไปสู่การสะสมความมั่งคั่งและอำนาจ อย่างไม่ยุติธรรม

And he saw models inspired by Marxism

และเขาเห็นแบบจำลองที่ได้แรงบันดาลใจ จากลัทธิมาร์กซ์

as extreme reactions to capitalism’s flaws,

ซึ่งมีปฏิกิริยาอย่างสุดขั้ว ต่อข้อบกพร่องของระบบทุนนิยม

with unrealistic assumptions about economies and human nature.

โดยมีสมมติฐานที่ไม่สมเหตุสมผล เกี่ยวกับเศรษฐกิจและธรรมชาติของมนุษย์

So Rawls proposed a new kind of democracy.

ดังนั้น รอลส์จึงเสนอประชาธิปไตยรูปแบบใหม่

One where no person was considered less valuable than another

ที่ซึ่งไม่มีใครถูกมองว่ามีค่าน้อยกว่าใคร

and all citizens could live according to their own wills.

และพลเมืองทุกคนสามารถใช้ชีวิต ได้ตามเจตจำนงค์ของตน

And while the details of this vision can seem radical,

แม้รายละเอียดของวิสัยทัศน์นี้อาจดูสุดโต่ง

Rawls believed that, under the veil of ignorance,

แต่รอลส์ก็เชื่อว่า ภายใต้ “ม่านบังตาแห่งความไม่รู้” นี้

free and equal people would unanimously agree to his fair society.

ผู้คนที่มีเสรีและเท่าเทียมกัน

ย่อมเห็นด้วยอย่างเป็นเอกฉันท์ ต่อสังคมที่เป็นธรรมของเขา

So, let’s play out this thought experiment.

ดังนั้นเรามาเล่นกับ การทดลองทางความคิดนี้กันเถอะ

The first step in designing our society is deciding how to distribute

ขั้นตอนแรกในการออกแบบสังคมของเรา คือการเลือกวิธีกระจาย

what Rawls called primary goods.

สิ่งที่รอลส์เรียกว่า “ปัจจัยพื้นฐาน”

These include the basic liberties, opportunities, and wealth

ซึ่งรวมถึงเสรีภาพ โอกาส และความมั่งคั่งขั้นพื้นฐาน

necessary for pursuing most goals.

ที่จำเป็นสำหรับการบรรลุเป้าหมายส่วนใหญ่

Rawls believed our justice-architects would agree

รอลส์เชื่อว่าผู้ออกแบบระบบยุติธรรมของเรา จะเห็นชอบ

to an “equal scheme of basic liberties” for all,

กับรูปแบบ “เสรีภาพพื้นฐานที่เท่าเทียมกัน” สำหรับทุกคน

including freedom of speech

รวมถึงเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น

and the freedom to associate with whoever they choose.

และเสรีภาพในการรวมกลุ่ม กับใครก็ตามที่พวกเขาเลือก

After all, without the freedom to pursue one's goals,

ซึ่งในท้ายที่สุดแล้ว หากขาดเสรีภาพ ในการแสวงหาเป้าหมาย

resources like wealth and job opportunities lose their value.

ทรัพยากรอย่างความมั่งคั่ง และโอกาสในการทำงาน ก็จะสูญเสียคุณค่าไป

Citizens would also have equal political liberties to vote and run for office.

พลเมืองจะมีเสรีภาพทางการเมืองเท่าเทียมกัน ในการลงคะแนนและลงสมัครรับตำแหน่ง

Next, Rawls believes the architects would establish what he calls

รอลส์เชื่อด้วยว่าผู้ออกแบบระบบยุติธรรม จะสร้างสิ่งที่เขาเรียกว่า

“fair equality of opportunity.”

“โอกาสแห่งความเท่าเทียมที่เป็นธรรม”

This means society must be arranged so no one is unfairly deprived

ซึ่งหมายความว่าสังคมจะต้องได้รับการจัดระบบ เพื่อไม่ให้มีใครที่ถูกกีดกันจากทรัพยากร

of the resources necessary to compete for valued jobs and other positions.

ที่จำเป็นต่อการแข่งขัน เพื่อให้ได้งานที่มีคุณค่าและตำแหน่งอื่น ๆ

However, after agreeing upon equality of liberty and opportunity,

อย่างไรก็ตาม หลังจากยอมรับในเรื่อง เสรีภาพและโอกาสที่เท่าเทียมกันแล้ว

Rawls believes our justice-architects would see the benefits

รอลส์เชื่อว่าผู้ออกแบบระบบยุติธรรมของเรา จะมองเห็นประโยชน์

of allowing for some wealth inequalities.

จากการยอมให้เกิดความไม่เท่าเทียมบางอย่าง

For example, greater profits can incentivize innovation,

เช่น ผลกำไรที่มากขึ้น สามารถกระตุ้นให้เกิดนวัตกรรมใหม่ ๆ

productivity, and investment.

รวมถึงผลิตภาพและการลงทุนด้วย

But Rawls also believes our designers would want to limit differences in wealth

โดยรอลส์ยังเชื่อว่าผู้ออกแบบระบบยุติธรรม ต้องการจำกัดความแตกต่างในความมั่งคั่ง

with what he calls “the difference principle.”

ด้วยสิ่งที่เขาเรียกว่า “หลักความแตกต่าง”

This states that wealth inequalities are only acceptable

หลักการนี้ระบุว่า ความไม่เท่าเทียมกัน ด้านความมั่งคั่ง จะยอมรับได้ก็ต่อเมื่อ

when they benefit the least advantaged citizens,

สิ่งนั้นเป็นประโยชน์ ต่อพลเมืองที่ได้รับผลประโยชน์น้อยที่สุด

making them better off than they’d be under conditions of strict equality.

ทำให้ชีวิตพวกเขาดีขึ้นกว่าเดิม ภายใต้เงื่อนไขเข้มงวดว่าทุกคนเท่าเทียมกัน

These tenets form the foundation of Rawls’ just society,

หลักการเหล่านี้เป็นรากฐาน ของสังคมที่ยุติธรรม ของรอลส์

and he believed they could be achieved through what he called

และเขาเชื่อว่ามันสามารถบรรลุได้ ผ่านสิ่งที่เขาเรียกว่า

“property owning democracy.”

“การเข้าถึงทรัพย์สินอย่างเป็นธรรม”

This model would guarantee equal access to education and healthcare

ซึ่งนับรวมการเข้าถึงการศึกษา และการดูแลสุขภาพอย่างเท่าเทียมด้วย

and rely on government regulation to ensure a just distribution

ซึ่งต้องพึ่งพากฎระเบียบของรัฐ เพื่อให้แน่ใจว่ามีการกระจายที่ยุติธรรม

of property and wealth.

ของทรัพย์สินและความมั่งคั่ง

Rawls knew fully adopting this approach would require major changes

รอลส์ตระหนักว่าการนำแนวทางนี้มาใช้ อย่างเต็มที่ ต้องมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

for existing democracies.

สำหรับประชาธิปไตยที่มีอยู่

แต่เขาเชื่อว่าอย่างน้อยหลักการของเขา ก็สามารถสร้างแรงบันดาลใจ

But he believed his principles could at least inspire

some immediate improvements.

ให้เกิดการยกระดับในทันทีได้

For example, Rawls advocated for limits on campaign spending

เช่น รอลส์สนับสนุนให้จำกัด งบประมาณการใช้จ่ายกับแคมเปญ

and political contributions

และเงินสนับสนุนทางการเมือง

to reduce the influence of wealth on politics.

เพื่อลดอิทธิพลของทุน ที่มีต่อการเมือง

He also endorsed policies fighting discrimination

นอกจากนี้เขายังสนับสนุน นโยบายต่อสู้กับการเลือกปฏิบัติ

and generous social safety nets like unemployment benefits

และระบบป้องกันความเสี่ยงทางสังคม ที่ใจกว้าง เช่น สวัสดิการการว่างงาน

to ensure a good situation for the worst-off.

เพื่อแน่ใจว่าในสถานการณ์ที่แย่ที่สุด อะไร ๆ จะไม่เลวร้ายเกินไป

Some philosophers have critiqued Rawls’ work.

นักปรัชญาบางคน วิพากษ์วิจารณ์ผลงานของรอลส์

Ronald Dworkin argues that the difference principle

โรแนลด์ ดวอร์กิ้น โต้แย้งว่าหลักความแตกต่างนั้น

unfairly tethers society’s progress to the status of the worst-off,

ผูกความก้าวหน้าของสังคมอย่างไม่เป็นธรรม ไว้กับสถานะของคนที่ยากไร้ที่สุด

even if they’re in that position because of their own choices.

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในสถานะนั้น โดยการเลือกของตนเองก็ตาม

Meanwhile, Martha Nussbaum believes Rawls’ thought experiment

ในขณะที่มาร์ธา นุสบาม เชื่อว่า การทดลองทางความคิดของรอลส์

overlooks real-life particulars.

ได้มองข้ามรายละเอียดในชีวิตจริง

For example, the special needs of a person with disabilities

เช่น ความต้องการพิเศษของคนพิการ

might not be satisfied by the standard distribution of primary goods.

ที่อาจไม่ได้รับการตอบสนอง ด้วยมาตฐานการกระจายปัจจัยพื้นฐาน

And more generally,

และโดยทั่วไปแล้ว

some argue the architects in Rawls’ harmonious thought experiment

บางคนโต้แย้งว่านักออกแบบระบบยุติธรรม ในการทดลองของรอลส์นั้น

are simply too different from the competing interests

แตกต่างเกินไปจากผลประโยชน์ที่แข่งขันกัน

building real societies.

ในการสร้างสังคมจริง ๆ

But since its publication,

แต่ตั้งแต่สิ่งนี้ถูกตีพิมพ์

this thought experiment has inspired some very real consequences.

การทดลองความคิดนี้ได้กระตุ้นผลลัพธ์ ที่เป็นจริงอย่างมีนัยสำคัญ

Rawls’ rallying cry for social and political equality

การระดมเสียงสำหรับความเสมอภาคทางสังคม และการเมืองของรอลส์

and a more justly regulated form of capitalism

และการจัดระบบทุนนิยมอย่างยุติธรรม

has impacted countless political philosophers, activists, and policymakers.

ได้ส่งผลกระทบต่อนักปรัชญาทางการเมือง นักเคลื่อนไหว และผู้กำหนดนโยบายนับไม่ถ้วน

And this new school of thought about justice continues to challenge people

และแนวคิดใหม่เกี่ยวกับความยุติธรรมนี้

ยังคงท้าทายผู้คน ให้มองข้ามอคติของตน

to look past their biases and consider what a fair society might truly look like.

และพิจารณาว่าสังคมที่ยุติธรรมแท้จริงแล้ว ควรเป็นอย่างไร