Write your story, change history - Brad Meltzer

เขียนเรื่องราวของคุณเองเพื่อเปลี่ยนประวัติศาสตร์ - แบรด เมลเซอร์ (Brad Meltzer)

Transcriber: Andrea McDonough Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Thipnapa Huansuriya

You know what the greatest secret of history is?

คุณรู้ไหมครับ ว่าอะไรเป็นความลับสุดยอดของประวัติศาสตร์

It's that history can be changed.

ประวัติศาสตร์สามารถเปลี่ยนได้ครับ

And, yeah, yeah, I know,

ครับๆ ผมรู้

everyone says history can't be changed,

ใครๆ ก็บอกว่า ประวัติศาสตร์มันเปลี่ยนไม่ได้หรอก

but it can.

แต่มันเปลี่ยนได้ครับ

And today we're going to talk about

และวันนี้ เรากำลังจะพูดเกี่ยวกับว่า

how history isn't just something that goes backwards,

ประวัติศาสตร์ไม่ใช่แค่อะไรบางอย่าง ที่มุ่งไปยังอดีต

history goes forward too.

ประวัติศาสตร์ก้าวไปข้างหน้าเช่นกัน

And all those great things that haven't happened yet,

และสิ่งยอดเยี่ยมทั้งหลายที่ยังไม่เกิดขึ้น

that's history that's just waiting to be written.

นั่นคือประวัติศาสตร์ที่กำลังรอการจารึก

So how do you change history?

แล้วเราจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์อย่างไรล่ะ

I'm going to tell you by sharing with you

ผมกำลังจะเล่าให้คุณฟัง โดยการแบ่งปัน

the three things that I tell my kids every night

สามสิ่งที่ผมบอกกับลูกๆ ของผมทุกคืน

when I tuck them into bed.

เมื่อผมส่งพวกเขาเข้านอน

It's true.

นี่เรื่องจริงครับ

I stole the idea from a friend of mine

ผมขโมยความคิดนี้มาจากเพื่อนผม

who told me what his father used to share with him.

ซึ่งเล่าให้ผมฟังถึงสิ่งที่คุณพ่อของเขาเคยแบ่งปันให้เขา

Every single night, when I tuck my kids into bed,

ทุกๆ คืน เมื่อผมส่งลูกผมเข้านอน

I tell them these three things:

ผมบอกพวกเขาสามสิ่ง

dream big,

ฝันให้ไกล

work hard,

มานะพยายาม

and stay humble.

และอ่อนน้อมถ่อมตน

So let's look at them all.

ลองมาดูกันนะครับว่าแต่ละอย่างคืออะไร

First, dream big.

อย่างแรกเลย ฝันให้ไกล

You know who has the biggest, best dreams of all?

คุณรู้ไหมครับ ใครที่มีฝันที่ยิ่งใหญ่ ที่ยอดเยี่ยมที่สุด

You, young people.

พวกคุณไง หนุ่มสาวทั้งหลาย

You know how old Martin Luther King, Jr. was

คุณรู้ไหมครับว่า มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์ อายุเท่าไร

when he became the leader

ตอนที่เขาเป็นผู้นำ

of the most famous bus boycott in history?

ต่อต้านเรื่องกีดกันคนดำใช้รถเมล์ ที่โด่งดังที่สุดในประวัติศาสตร์

He was 26.

เขาอายุ 26

You know how old Amelia Earhart was

แล้วคุณรู้ไหมว่า เอมิเลีย เอียฮาร์ท อายุเท่าไร

when she broke her first world record?

ตอนที่เธอทำลายสถิติโลกครั้งแรก

25

25

You know how old Steve Jobs was

คุณรู้ไหมว่า สตีฟ จ๊อบส์ อายุเท่าไร

when he co-founded Apple Computer?

ตอนที่เขาร่วมก่อตั้งบริษัท แอปเปิล

21

21

And you know how old Jerry Siegel and Joe Shuster were

และคุณรู้ไหมว่า เจอรี่ เซียเกิล กับ โจ ชูสเตอร์ อายุเท่าไร

when they came up with their idea for the greatest superhero of all time,

เมื่อพวกเขาคิดสร้างยอดมนุษย์ ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาลคนแรก

the first one, that they named "Superman"?

ที่พวกเขาให้ชื่อว่า "ซุปเปอร์แมน"

These guys were 17 years old!

พวกเขาอายุ 17

Two 17-year-old kids created Superman.

เด็กอายุ 17 สองคน สร้างซุปเปอร์แมน

They weren't good looking.

พวกเขาไม่ได้หน้าตาดีเลยนะครับ

(Look at the picture, right?)

(ดูภาพสิ ใช่ไหมครับ)

They weren't popular.

พวกเขาไม่ได้โด่งดัง

They had no money,

พวกเขาไม่มีเงิน

but they were two best friends with one dream.

แต่ว่า พวกเขาทั้งสองเป็นเพื่อนรักที่มีฝันเดียวกัน

And with just their imaginations,

และด้วยจินตนาการของพวกเขา

they gave the world Superman.

พวกเขามอบซุปเปอร์แมนให้แก่โลก

And I know, creating Superman is a once-in-a-lifetime big dream,

ผมรู้ การสร้างซุปเปอร์แมนเป็นฝันยิ่งใหญ่ ที่ในชีวิตหนึ่งเราจะได้เห็นสักครั้ง

so I want to tell you about Alexandra Scott.

ผมก็เลยอยากเล่าเรื่องของ อเล็กซานดรา สก็อต ให้คุณฟัง

She goes by Alex.

ใครๆ เรียกเธอว่า อเล็กซ์

Alex was diagnosed with cancer

อเล็กซ์ ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง

before she was even a year old,

ก่อนที่เธอจะครบขวบเสียอีก

and that was the only life she knew:

และนั่นก็เป็นเพียงชีวิตเดียวที่เธอรู้จัก

sickness, chemotherapy, and surgery.

เจ็บป่วย ทำเคมีบำบัด และรับการผ่าตัด

When she was four, Alex asked her parents

เมื่อเธออายุได้สี่ขวบ อเล็กซ์ถามพ่อแม่ของเธอ

could she put a lemonade stand in the front yard?

ว่าจะขอตั้งเพิงขายน้ำมะนาวที่สวนหน้าบ้านได้ไหม

She didn't want to buy anything for herself,

เธอไม่ได้อยากซื้ออะไรให้ตัวเอง

she wanted to use the money

เธอต้องการหาเงิน

to give it to doctors to help other kids with cancer.

เพื่อมอบมันให้กับหมอที่ช่วยเด็กๆ ที่เป็นมะเร็ง

OK, in a single day, Alex's lemonade stand raised $2,000!

โอเค ในวันเดียว เพิงขายน้ำมะนาวของอเล็กซ์ทำเงินได้ 2,000 ดอลล่าร์

But, here's what I love:

แต่ นี่ครับที่ผมชอบมาก

soon after that, other lemonade stands started popping up,

หลังจากนั้นไม่นาน เพิงขายน้ำมะนาวอื่นก็ผุดขึ้น

all with Alex's name on it.

ทุกอันมีชื่อ อเล็กซ์ ติดอยู่

Eventually, they raised $200,000.

ในที่สุด พวกเขาได้เงินถึง 200,000 ดอลล่าร์

And then Alex had a new goal.

และจากนั้น อเล็กซ์ก็มีเป้าหมายใหม่

She said let's raise $1,000,000.

เธอบอกว่า มาหาเงินให้ได้ 1,000,000 ดอลล่าร์ กันเถอะ

On June 12, 2004,

วันที่ 12 มิถุนายน 2004

hundreds of lemonade stands started opening up

เพิงขายน้ำมะนาวเป็นร้อยๆ เปิดตัวขึ้น

in every state in the country.

ในทุกรัฐของประเทศ

Ordinary people selling water and sugar and lemons

คนธรรมดาๆ ขายน้ำกับน้ำตาลกับมะนาว

to help kids with cancer.

เพื่อช่วยเด็กๆ ที่เป็นมะเร็ง

Nearly two months later,

เกือบสองเดือนต่อมา

Alex died while her parents were holding her hands.

อเล็กซ์เสียชีวิต โดยมีพ่อและแม่กุมมือเธอเอาไว้

She was 8 years old.

เธออายุได้ 8 ขวบ

But before she died, Alex said that next year's goal

แต่ก่อนที่เธอจะตาย อเล็กซ์พูดว่าเป้าหมายปีถัดไป

should be $5,000,000.

ต้องเป็น 5,000,000 ดอลล่าร์

Today, her dream has raised over $45,000,000

วันนี้ ความฝันของเธอ ได้ทำเงินถึง 45,000,000 ดอลล่าร์

and it is still going strong!

และมันก็ยังก้าวต่อไปอย่างเข้มแข็ง

One idea, one girl, one big dream.

ความคิดหนึ่ง เด็กหญิงคนหนึ่ง ความฝันอันยิ่งใหญ่อันหนึ่ง

And you know what she said?

และคุณรู้ไหมครับ ว่าเธอพูดว่าอะไร

This is a direct quote before she died.

นี่เป็นสิ่งที่เธอพูดได้ก่อนเสียชีวิต

She said, "Oh, we can do it!

เธอบอกว่า "โอ้ เราทำได้

If other people will help me, I think we can do it.

ถ้าคนอื่นๆ ช่วยหนู หนูคิดว่าเราทำได้

I know we can do it!"

หนูรู้ ว่าเราทำได้"

You dream big,

พวกคุณจงฝันให้ไกล

I don't care how old you are,

อย่าได้สนใจว่าคุณอายุเท่าไร

and don't let anyone tell you otherwise,

และอย่าให้ใครมาบอกว่าคุณทำไม่ได้

you will change history.

คุณจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์

And that leads me to the second thing I tell my kids:

และนั่นนำผมเข้าสู่สิ่งที่สองที่ผมบอกลูกๆ ของผม

work hard.

จงมานะพยายาม

Such a simple one, everyone knows this one.

ช่างเป็นอะไรที่ธรรมดา ทุกคนก็รู้ๆ กันอยู่

Work hard.

มุมานะ

I saw this one for my father

ผมเห็นสิ่งนี้จากพ่อของผม

and my father died a few months ago.

และพ่อของผมเสียชีวิตไปไม่กี่เดือนก่อน

When I was growing up in Brooklyn,

ตอนผมเติบโตขึ้นที่บรู๊คลิน

ok, my father, he worked hard.

โอเค พ่อของผม ท่านทำงานหนัก

He had no money, we had, no money growing up.

ท่านไม่มีเงิน พวกเราโตมาโดยไม่มีเงิน

He worked every Saturday, every Sunday.

พ่อทำงานทุกเสาร์ ทุกอาทิตย์

I watched first-hand every weekend what hard work was.

ผมเห็นด้วยตาตัวเองทุกสุดสัปดาห์ว่างานหนักเป็นอย่างไร

And I saw that the hardest work of all

และผมเห็นสิ่งที่เป็นงานที่หนักที่สุด

is being resilient when you're facing failure.

นั่นคือการลุกขึ้นสู้ เมื่อคุณเผชิญหน้ากับความล้มเหลว

When I started writing my first book,

เมื่อผมเริ่มเขียนหนังสือเล่มแรก

my first book got me 24 rejection letters.

ผมได้รับจดหมายปฎิเสธ 24 ฉบับ

To be clear, there are only 20 publishers,

เพื่อความชัดเจน มันมีสำนักพิมพ์อยู่แค่ 20 แห่ง

I got 24 rejection letters, OK?

แต่ผมได้รับจดหมายปฎิเสธ 24 ฉบับ โอเคไหมครับ

That means that some people were writing me twice

นั่นหมายความว่า มีบางคนเขียนส่งมาสองฉบับ

to make sure I got the point.

เพื่อให้มั่นใจว่าผมเข้าใจ

But it wasn't until I was writing my ninth book,

แต่พอมาถึงหนังสือที่ผมเขียนเป็นเล่มที่เก้า

a book of heroes for my son,

หนังสือเกี่ยวกับฮีโร่ สำหรับลูกชายผม

that I found my favorite story of working hard through failure.

ผมถึงได้พบเรื่องราวเรื่องโปรดเกี่ยวกับ ความมานะฝ่าฟันแม้พบกับความล้มเหลว

It was a story that a friend told me about the Wright brothers.

มันเป็นเรื่องที่เพื่อนเล่าให้ผมฟัง เกี่ยวกับพี่น้องตระกูลไรท์

That every time the Wright brothers went out to fly their plane,

ที่ว่า ทุกครั้งที่สองพี่น้องตระกูลไรท์ ออกไปทดสอบเครื่องบินที่สร้างขึ้น

they would bring enough extra materials for multiple crashes.

เขาจะนำอะไหล่ไปด้วยให้เพียงพอ สำหรับซ่อมหากเครื่องตกได้หลายที

That means for every time they went out,

นั่นหมายความว่า ทุกครั้งที่พวกเขาจะออกบิน

they knew they would fail.

พวกเขารู้เลยว่า ไม่สำเร็จแน่

And they would crash and rebuild,

เครื่องบินพวกเขาจะตก และก็ต้องสร้างใหม่

and crash and rebuild,

และก็ตก และก็สร้างใหม่

and that's why they took off.

และนั่นแหละทำให้เขาสำเร็จ

I love that story.

ผมชอบเรื่องนี้มาก

I wanted my son to hear that story,

ผมอยากให้ลูกชายของผมได้ฟังเรื่องนี้

I wanted my daughter to hear that story,

ผมต้องการให้ลูกสาวของผมได้ฟังเรื่องนี้

I wanted everyone to know that if you dream big

ผมต้องการให้ทุกคนรู้ว่า ถ้าคุณฝันเอาไว้ไกล

and you work hard and you fight failure,

และคุณมุมานะพยายาม และคุณต่อสู้กับความล้มเหลว

you will change history

คุณจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์

and do what no one on this planet has ever done before.

และทำในสิ่งที่ไม่มีใครหน้าไหนบนดาวดวงนี้ เคยทำมาก่อน

And that leads me to the final thing I tell them:

และนั่นก็นำผมเข้าสู่สิ่งสุดท้ายที่ผมจะบอกพวกคุณ

stay humble.

อ่อนน้อมถ่อมตน

Here's the thing:

เอาล่ะครับ

if you invent the world's first airplane,

ถ้าคุณประดิษฐ์เครื่องบินลำแรกของโลก

or Superman,

หรือซุปเปอร์แมน

or a multi-million dollar lemonade stand,

หรือเพิงขายน้ำมะนาวมูลค่าหลายล้าน

you don't need to be humble.

คุณไม่ต้องเจียมตัวก็ได้

You can get a tattoo on your face that says, "I'm the best!"

คุณจะไปสักข้อความ "ข้าเจ๋ง" บนหน้าก็ยังได้

Right?

ใช่ไหมครับ

But pay attention here:

แต่ตั้งใจฟังนะครับ

no one likes a jerk.

ไม่มีใครชอบพวกเกรียน

In fact, the world needs fewer loudmouths,

ที่จริง โลกต้องการพวกปากสว่างน้อยกว่านี้

so stay humble!

ฉะนั้น จงเจียมตัว อ่อนน้อม

When Thomas Jefferson wrote the Declaration of Independence,

เมื่อ โทมัส เจฟเฟอร์สัน เขียนคำประกาศอิสระภาพ

you know he never took credit for writing it while he was alive?

คุณรู้ไหม เขาไม่เคยถือเอาความดีความชอบเลย ว่าเขาเป็นคนเขียน เมื่อเขามีชีวิตอยู่

It wasn't until he died and it was in his obituary

จนกระทั่งเขาเสียชีวิต และมีการเปิดจดหมายมรณะกรรม

that the average American found out that he was the author.

นั่นแหละที่คนอเมริกันโดยทั่วไปถึงได้รู้ว่า เขาเป็นผู้เขียน

That's humble.

นั่นแหละคือการถ่อมตน

So there's the big secret:

และ นี่ก็คือความลับอันยิ่งใหญ่

dream big,

ฝันให้ไกล

work hard,

มานะพยายาม

stay humble.

อ่อนน้อมถ่อมตน

"Wait," you're saying, "that's it?"

คุณคงพูดว่า "เดี๋ยวสิ แค่นั้นเองเหรอ"

"What, you tell me a bunch of stories and what?

"หา คุณมาเล่าเรื่องอะไรมากมายให้ฟัง แล้วไง

How do I change history?"

ฉันจะไปเปลี่ยนประวัติศาสตร์ได้ยังไง"

Here's the answer:

นี่คือคำตอบครับ

all history ever is

ประวัติศาสตร์ทุกเรื่องที่เคยมีมา

is a bunch of stories,

ก็เป็นเรื่องเล่ามากมายเหมือนกัน

conflicting stories,

เรื่องความขัดแย้ง

big stories,

เรื่องใหญ่

little stories,

เรื่องเล็ก

our stories.

เรื่องของเรา

So how do you change history?

แล้วคุณจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์ได้อย่างไร

All you got to do is write your story.

ทั้งหมดที่คุณต้องทำก็คือเขียนเรื่องของคุณ

OK? No, I'm serious, this is it.

โอเคไหมครับ ผมพูดจริงๆ นะครับ แค่นั้นแหละ

If people think history is a bunch of facts and dates you got to memorize,

ถ้าคนคิดว่าประวัติศาสตร์เป็นข้อเท็จจริง และมีวันเดือนปีที่คุณต้องจำ

that's not what history is at all.

นั่นไม่ใช่ประวัติศาสตร์เลยครับ

History is a selection process,

ประวัติศาสตร์เป็นกระบวนการเลือกสรร

and it chooses every single one of us every single day.

และมันก็คัดเลือกพวกเราทุกๆ คนในทุกๆ วัน

The only question is, do you hear the call?

คำถามเดียวก็คือ คุณได้ยินเสียงเรียกไหมครับ

And that leads me to the most important thing I'm going to tell you here:

และนี่ก็นำผมมาสู่สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ผมจะบอกคุณ

you will change history.

คุณจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์

Some of you will change it in big ways,

พวกคุณบางคนจะสร้างการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่

affecting millions of people.

มีผลต่อคนเป็นล้านๆ

Others of you will do it in more personal ways,

พวกคุณคนอื่นๆ อาจเปลี่ยนแปลงเรื่องใกล้ตัวมากกว่า

helping a family member or someone who needs it.

เช่น ช่วยเหลือสมาชิกในครอบครัว หรือใครสักคนที่ต้องการความช่วยเหลือ

But let me tell you right now,

แต่ผมขอบอกคุณไว้ ณ ที่นี้เลยว่า

one is not more important than the other.

สองอย่างนี้สำคัญเท่าเทียมกัน

If you help people in mass or one-by-one,

ไม่ว่าคุณจะช่วยเหลือผู้คนจำนวนมาก หรือช่วยทีละคน

that's how history gets changed,

นั่นเป็นวิธีที่ประวัติศาสตร์เปลี่ยนแปลง

when you take action.

คือเมื่อคุณลงมือทำอะไรสักอย่าง

But when you start writing your story

แต่เมื่อคุณเริ่มที่จะเขียนเรื่องของคุณ

and you get scared, as we all inevitably do,

และคุณกลัว ซึ่งพวกเราทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะกลัว

I want you to know one thing:

ผมอยากให้คุณรู้ไว้อย่างหนึ่ง

no one is born a hero.

ไม่มีใครเกิดมาในคราบวีรชน

Every single person that we talked about today,

ทุกๆ คนที่เรากล่าวถึงในวันนี้

whether they were a 26 year old preacher,

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นนักเทศน์ อายุ 26

or two 17 year old nerds,

หรือหนอนหนังสือ อายุ 17 สองคน

or little girl who had cancer,

หรือเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เป็นมะเร็ง

every single one of them had moments

ทุกๆ คนในที่นี้มีวินาที

where they doubted themselves,

ที่พวกเขาลังเลสงสัยในตนเอง

like you, like me.

เหมือนคุณ เหมือนผม

They had moments where they worried about school

พวกเขามีวินาทีที่กังวลเรื่องโรงเรียน

and friendships

และเรื่องความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ

and would they be accepted by others,

และกังวลว่าเขาจะได้รับการยอมรับจากคนอื่นไหม

like you, like me.

เหมือนคุณ เหมือนผม

They had moments where they worried about loneliness and failure

พวกเขามีวินาทีที่กังวลเกี่ยวกับ ความเหงา ความล้มเหลว

and would they ever succeed,

และกังขาว่าพวกเขาจะประสบกับความสำเร็จไหม

like you, like me.

เหมือนคุณ เหมือนผม

But the best part is, you don't have to start

แต่สิ่งที่เยี่ยมที่สุดก็คือ คุณไม่จำเป็นต้องริเริ่ม

a multi-million dollar lemonade stand to change the world,

ตั้งเพิงน้ำมะนาวมูลค่าหลายล้าน เพื่อจะเปลี่ยนโลกนี้

all you got to do is help one person,

สิ่งที่คุณต้องทำก็คือช่วยเหลือคนสักคน

be kind to one person, that's the answer.

เมตตาใครสักคน นั่นแหละคำตอบ

It's my core belief,

มันเป็นแก่นความเชื่อของผม

it is in every story I just told you.

มันอยู่ในทุกเรื่องที่ผมเล่าให้คุณฟัง

I believe ordinary people change the world.

ผมเชื่อว่า คนธรรมดาๆ เปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้

I don't care how much money you have,

ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีเงินมากมายแค่ไหน

I don't care where you go to school,

ผมไม่สนในว่าคุณเรียนโรงเรียนไหน

that is all nonsense to me.

ทั้งหมดนั่นมันไร้สาระสำหรับผม ผมเชื่อในคนธรรมดาทั่วไป

I believe in regular people and their ability to affect change in this world.

และในความสามารถของพวกเขา ที่จะเปลี่ยนแปลงในโลกนี้

I believe in my father,

ผมเชื่อมั่นในพ่อของผม

and a 25 year old daredevil named Amelia,

และเชื่อนักท้ามฤตยูวัย 25 ปี นามว่า เอมิเลีย

and a little girl who sells lemonade like nobody's business.

และเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ขายน้ำมะนาวแบบไม่สนใจใคร

And it's why I believe in that very first hero we were talking about today, Superman.

และนั่นเป็นสาเหตุว่าทำไม ผมจึงเชื่อในยอดมนุษย์คนแรก ที่พวกเราพูดถึง ซุปเปอร์แมน

To me, the most important part of the story isn't Superman.

สำหรับผม ส่วนที่สำคัญที่สุดในเรื่องนี้ไม่ใช่ซุปเปอร์แมน

The most important part of the story is Clark Kent.

ส่วนที่สำคัญที่สุดของเรื่องนี้คือ คลาร์ก เค้นท์

And you want to know why?

และคุณคงอยากรู้ว่าทำไม

Because we're all Clark Kent.

เพราะว่า พวกเราทุกคนคือ คลาร์ก เค้นท์

We all know what it's like to be boring and ordinary

พวกเรารู้ว่าการเป็นคนน่าเบื่อๆ และธรรมดามันเป็นอย่างไร

and wish we could do something incredibly beyond ourselves.

และหวังว่าพวกเราน่าจะทำอะไรสักอย่าง ที่มหัศจรรย์เกินว่าตัวเรา

But here's the real news:

แต่ นี่คือเรื่องจริง

we all can do something incredibly beyond ourselves.

พวกเราสามารถทำอะไรสักอย่างที่อัศจรรย์เกินตัวเราได้

I got 24 rejection letters on my first book,

ผมได้รับจดหมายปฎิเสธ 24 ฉบับ สำหรับหนังสือเล่มแรก

24 people who told me to give it up,

คน 24 คน บอกผมว่าให้ยอมแพ้

and I don't look back on the experience and say,

แต่ผมไม่ได้หันกลับไปมองประสบการณ์นั้นและพูดว่า

"I was right, and they were wrong, and haha on them."

"ข้าถูก และพวกแกผิด แล้วก็ หัวเราะใส่พวกเขา"

What I look back and realize is that every single one of those rejection letters

สิ่งที่ผมหันกลับไปมองและได้เข้าใจ ก็คือ จดหมายทุกฉบับที่ปฎิเสธผม

told me to work harder, to dream bigger,

บอกให้ผมมานะพยายามมากขึ้น บอกให้ผมฝันให้ไกลกว่านี้

and you better believe it,

และคุณควรจะเชื่อนะครับ

made me more humble,

ว่ามันทำให้ผมอ่อนน้อมมากขึ้น

but it also made me want it more than anything.

แต่มันก็ทำให้ผมอยากทำมันให้สำเร็จ ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

So whatever it is you dream big about,

ไม่ว่าฝันสุดไกลของคุณจะเป็นอะไร

whatever it is you work hard for,

ไม่ว่าสิ่งใดที่คุณมานะจะไขว่คว้า

don't let anyone tell you,

อย่าให้ใครมาบอกคุณ

you're too young

ว่าคุณเด็กเกินไป

and don't let anyone tell you no.

และอย่าให้ใครมาบอกคุณว่า ไม่

Every life makes history.

ทุกชีวิตสร้างประวัติศาสตร์ได้

And every life is a story.

และทุกชีวิต คือเรื่องราวที่มีคุณค่า

Thank you.

ขอบคุณครับ