Are you more likely to explode or freeze in space? - Tejal Gala

Translator: Sadegh Vahdati Nia Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

Due to an unfortunate teleportation malfunction,

با یک نقص ترابری از سر بدشانسی،

this mad scientist has just found himself in the vacuum of space.

این دانشمند دیوانه خودش را در فضای خلأ یافت.

With no oxygen, he might be tempted to hold his breath,

با وجود نبود اکسیژن، احتمالا به فکرش رسیده که نفسش را نگه دارد،

but this would only accelerate his demise.

اما این فقط مرگش را تسریع می‌بخشد.

The air in his lungs is desperate to expand,

هوای درون ریه‌هایش به ناچار بسط پیدا می‌کنند،

so if he doesn't release it right away, his lungs will rupture.

بنابراین اگر او سریعا تخلیه‌شان نکند، ریه‌هایش تکه تکه خواهند شد.

Our poor professor quickly exhales,

پروفسور بیچاره ما سریعا بازدم می‌کند،

and his skin’s tensile strength prevents the rest of his body from bursting,

و مقاومت کششی پوستش مانع ترکیدن سایز اجزای بدنش می‌شود،

but things are still looking grim.

اما اوضاع همچنان ترسناک به نظر می‌رسد.

Without surrounding air pressure,

بدون حفاظ در مقابل فشار هوا،

his bodily fluids begin to vaporize in a process called ebullism.

طی فرایندی به نام برون‌جوش، مایعات بدنش شروع به تبخیر شدن می‌کنند.

His skin swells, moist surfaces like his eyes start to boil,

پوستش متورم شده، سطوح مرطوب همچون چشم‌هایش شروع به جوشیدن کرده،

and bubbles form within his vessels, obstructing blood flow.

و حباب‌هایی درون رگ‌هایش شکل گرفته که جریان خون را مسدود می‌سازند.

This is all exceptionally painful,

همه اینها به شدت دردناک هستند،

but while these nightmarish effects will take roughly 90 seconds

اما این اثرات کابوس‌وار تقریبا در عرض ۹۰ ثانیه

to reach their deadly conclusion,

فرد را به کام مرگ می‌کشانند.

he’ll mercifully pass out from lack of oxygen

او به لطف کمبود اکسیژن، پس از حدود ۱۵ ثانیه پا گذاشتن در فضا

within about 15 seconds of arriving.

از بین خواهد رفت.

And even though space is barely above the temperature of absolute zero,

با وجود اینکه دما در فضا به ندرت به بالای صفر مطلق می‌رسد،

our scientist won’t die by freezing.

دانشمند ما یخ نخواهد زد.

Because unlike on Earth, where body heat can transfer to molecules

زیرا برخلاف سطح زمین که بدن می‌تواند گرما را به مولکول‌های هوا

in the environment,

منتقل کند،

in space it can only leave by slowly radiating away.

در فضا تنها با تابش آهسته می‌تواند از آنجا خارج شود.

It'll take hours before our professor becomes a human popsicle,

ساعت‌ها زمان می‌برد تا پروفسور ما به یک بستنی چوبی آدمی تبدیل شود،

and by then, he’ll have perished a long time ago.

و سپس، خیلی وقت پیش از رسیدن به این حالت روحش بدنش را ترک خواهد کرد.

Now, had our scientist planned his teleportation to space,

اکنون اگر دانشمند ما برای ترابری‌اش به فضا برنامه‌ای داشت،

he certainly would have dressed for the occasion.

قطعا برای این سفر لباسی به تن می‌کرد.

Let's imagine he arrived in a spacesuit instead.

بیایید تصور کنیم که او با لباس فضانوردی پا به فضا گذاشته است.

The suit’s pressurized air protects his body from ebullism,

لباس با تنظیم فشار هوا از بدن او در مقابل برون‌جوش محافظت می‌کند،

its oxygen tank keeps him breathing,

با محفظه اکسیژنش تنفس می‌کند،

and the insulation prevents him from freezing.

و عایق دما جلوی یخ‌زدنش را می‌گیرد.

But although these features thwart an immediate tragedy,

اگر چه این تجهیزات جلوی یک تراژدی حتمی را می‌گیرند،

space is still an incredibly dangerous place.

اما فضا همچنان مکانی به شدت خطرناک است.

Outside the shield of Earth's atmosphere and magnetosphere,

در بیرون از سپر اتمسفر و مگنتوسفر زمین،

our scientist is bombarded by galactic cosmic rays—

دانشمند ما توسط پرتوهای عظیم کیهانی بمباران خواهد شد؛

a form of radiation believed to come from distant supernovas.

آنها گونه‌ای از تابش هستند که گفته می‌شود از سمت اَبَر نو اَختر‌های دوردست می‌آیند.

If he's exceptionally unlucky,

اگر بخت با او یار نباشد،

he might be hit by solar energetic particles expelled from the Sun.

ممکن است مورد اصابت ذرات پر‌انرژی خورشیدی برآمده از خورشید قرار بگیرد.

Both these forms of ionizing radiation

هردوی این تشعشعات یونیزان،

effortlessly pass through the scientist’s suit,

به راحتی از سد لباس دانشمند عبور کرده،

damaging his DNA and increasing his risk of cancer.

به دی‌ان‌ای‌اش آسیب زده، و خطر ابتلا به سرطانش را افزایش می‌دهد.

But let's say our mad scientist isn't so mad at all.

اما بیایید فرض کنیم که دانشمند دیوانه ما آنقدرها هم بی‌فکر نبوده است.

He’s planned a month-long research expedition,

او یک سفر تحقیقاتی یک ماهه

complete with a cutting-edge spacecraft to live in.

با اقامت کامل در یک فضاپیمای پیشرفته را برنامه‌ریزی کرده است.

This structure protects him from low air pressure and temperature,

این ساختار از او در مقابل فشار هوای کم و دمای پایین،

as well as some of the radiation bouncing around space.

همچنین برخی تشعشعات موجود در فضا محافظت می‌کند.

But even here, he's vulnerable to certain changes.

اما او حتی در این شرایط هم نسبت به تغییراتی خاص آسیب‌پذیر است.

In addition to experiencing motion sickness and sleep disturbances,

علاوه‌بر تجربه بیماری حرکت و اختلالات خواب

microgravity changes the distribution of his blood and cerebrospinal fluid,

میکرو گرانش در جریان گردش خون و مایع مغزی-نخاعی فرد تغییر ایجاد کرده،

shifting roughly half a gallon of internal fluids to his upper body.

و حدود نصف گالن (۱.۸۹ لیتر) مایعات داخلی را به نواحی بالایی بدن منتقل می‌کند.

As the weeks pass, his brain engorges and the sheath of his optic nerve swells.

پس از گذشت چند هفته، مغزش باد کرده و غلاف عصب بینایی‌اش متورم می‌شود.

This not only compresses his pituitary gland, but flattens the back of his eyes,

این نه تنها به غده هیپوفیزش فشار می‌آورد، بلکه پشت چشمش را پهن‌تر کرده،

impairing close distance vision.

تا جایی که دیدن فواصل نزدیک را مختل می‌کند.

Having very little gravity to work against also causes muscles and bones

برای مقابله با جاذبه بسیار کم، ماهیچه‌ها و استخوان‌های سرتاسر بدنش

all over his body to gradually lose mass.

کم کم حجم از دست می‌دهند.

And when bones break down, they release minerals like calcium.

و وقتی استخوان بشکند، مواد معدنی همچون کلسیم آزاد می‌شود.

So our professor might get kidney stones too.

پس پروفسور ما ممکن است سنگ کلیه هم بگیرد.

Diet and exercise can help reduce the deterioration of his bones and muscles,

رژیم غذایی و ورزش می‌توانند به کاهش تحلیل استخوان‌ها و ماهیچه‌هایش کمک کنند،

but it’s harder to address the potential damage to his mental health

اما رسیدگی به آسیب احتمالی به سلامت روانش،

that comes from being confined to a tiny spacecraft,

به دلیل محصور بودن در یک فضاپیمای کوچک،

far away from his loved ones.

دور از عزیزانش، کاری بس دشوارتر است.

Thankfully, this isn’t a one-way trip, and after a month in space,

خوشبختاته، این سفر یک طرفه نیست، و بعد از گذراندن یک ماه در فضا،

our adventurer happily teleports home.

ماجراجوی ما در کمال خوشحالی به خانه بر می‌گردد.

However, his journey has left him with some lasting effects.

اگر چه سفرش، با اثرات جانبی همراه خواهد بود.

Back under Earth’s gravity, it’s initially hard to stand without fainting.

تحت فشار جاذبه زمین، در اوایل ایستادن بدون از حال رفتن سخت است.

It takes a few days for his fluids to redistribute back to normal,

چند روزی زمان می‌برد تا مایعات در بدنش دوباره به شکل نرمال توزیع شوند،

and it'll be months before his muscles completely regain their strength.

و ماهیچه‌هایش بعد از چند ماه قدرتشان را به طور کامل بازیابی خواهند کرد.

Meanwhile, full restoration of bone density will take at least a year.

همچنین، ترمیم کامل استخوان برای بازگشت به حالت عادی حداقل یک سال زمان می‌برد.

His vision might take several years to recover,

قدرت بینایی‌اش شاید چند سالی کار داشته باشد،

and it may never return to normal.

و احتمال دارد که هرگز مثل روز اولش نشود.

There’s still a lot waiting to be discovered about how space travel

هنوز هم چیزهای زیادی در خصوص اثرات کوتاه مدت و بلند مدت

impacts human health in the short and long term.

سفر فضایی بر سلامت انسان برای اکتشاف وجود دارند.

So for now, our scientist is content to use his teleporter for its original—

تا به اینجا، دانشمند ما به استفاده از دستگاه تلپورترش برای رسیدن به

and much safer— intended purpose.

اهداف اصلی‌اش از راه ایمن‌تری قانع است.