The gory history of barber surgeons - Stephanie Honchell Smith

Translator: negin karimpour Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

It’s a cold morning in 15th century France,

یک صبح سرد در قرن پانزدهم فرانسه است،

and you're off to the barber for a shave and a haircut.

و شما برای اصلاح و کوتاهی مو روانه آرایشگاه هستید.

You hear the familiar sound of singing inside

صدای آشنای آوازخوانی را از داخل می‌شنوید

and eye a bowl of blood in the window.

و از پنجره چشمتان به کاسه‌ای از خون می‌افتد.

Both chairs are taken.

هر دو صندلی اشغال است.

You grab a cup of ale and examine the array of teeth strung from the walls.

شما یک لیوان آبجو برمی‌دارید و دندان‌های آویخته شده به دیوار را بررسی می‌کنید.

Suddenly, a scream.

که ناگهان، یک جیغ.

The barber’s apprentice wipes pus from the boil he’s just lanced.

شاگرد آرایشگر چرک جوشی را که همین لحظه نیشتر زده پاک می‌کند.

By the other chair,

در صندلی کناری،

the barber fixes a pair of pliers over a blackened, rotting tooth.

آرایشگر انبردستی را برای یک دندان سیاه و پوسیده محکم می‌کند.

For centuries, barbers in western and northern Europe didn’t just cut hair,

قرن‌های متمادی، در اروپای غربی و شمالی، آرایشگران فقط موها را کوتاه نمی‌کردند،

they also performed a range of surgeries;

همچنین آن‌ها طیفی از جراحی‌ها را نیز انجام می‌دادند؛

from tooth extraction to stitches, and even amputation.

از کشیدن دندان گرفته تا بخیه زدن، و حتی قطع عضو.

There were two main factors that led to barbers filling this position.

دو عامل اصلی منجر به این شد که آرایشگران این موقعیت‌های شغلی را پر کنند.

Before this, these surgical procedures were mostly performed by monks.

قبل از این، این جراحی‌ها عمدتا توسط راهبان انجام می‌شد.

The clergymen were required by the Catholic Church

از روحانیون به واسطه کلیسای کاتولیک خواسته می‌شد

to sport a very specific haircut, called tonsures,

تا نوع خاصی از مدل مو به نام تانچور را انجام دهند.

and to remove all facial hair,

و تمام موی صورت خود را بتراشند،

so the monasteries generally had at least one barber.

در نتیجه صومعه ها عموما حداقل یک آرایشگر داشتند.

Given their proximity and ability to work with sharp blades,

با توجه به مواجهه و توانایی کار آن‌ها با تیغه‌های تیز،

these barbers often assisted in surgeries.

این آرایشگران معمولا در جراحی‌ها کمک می‌کردند.

And in 1215, the church issued an edict

و در سال ۱۲۱۵ کلیسا فرمانی صادر کرد

banning monks from any act that purposefully spilled blood.

که راهبان را از انجام هرگونه عملی که منجر به ریختن خون شود منع می‌کرد.

At the same time, universities with medical schools

هم زمان، دانشگاه‌هایی که مدارس پزشکی داشتند

were opening across Europe.

در سراسر اروپا در حال بازگشایی بودند.

However, these doctors saw themselves as academic scholars

اما، این پزشکان خودشان را به عنوان محققان دانشگاهی می‌دیدند

who would never dirty their hands by touching blood or wielding knives.

که هرگز دستانشان را با آغشتن به خون یا گرفتن تیغ کثیف نمی‌کنند .

Medicine and surgery became two separate, yet complementary, disciplines—

پزشکی و جراحی تبدیل به دو رشته جدا اما مکمل هم شدند_

like geometry and carpentry.

مثل هندسه و نجاری.

So operations were left in the hands and shears of barber-surgeons.

در نتیجه عمل جراحی در دستان و قیچی آرایشگران جراح باقی ماند.

Rather than studying anatomy in textbooks,

به جای مطالعه آناتومی بدن در کتب مرجع،

barber-surgeons trained through extended apprenticeships.

آرایشگران جراح طی کارآموزی‌های طولانی آموزش دیدند.

They often combined knowledge of anatomy with astrology,

آن‌ها معمولا دانش آناتومی را با طالع بینی ترکیب می‌کردند،

taking both the patient’s symptoms and corresponding astrological events—

زمانی که می‌خواستند در مورد درمان تصمیم بگیرند،

such as lunar phases— into account when deciding on treatment.

همزمان علائم بیمار و رویدادهای نجومی قرینه —مثل فازهای قمری— را به حساب می‌آوردند.

Like many people of the time,

مثل خیلی از مردم همان عصر

they regarded the position of the sun, moon, and stars to be highly significant.

آن‌ها موقعیت خورشید، ماه و ستاره‌ها را بسیار تاثیرگذار تلقی می‌کردند.

They also memorized poems to commit information to memory—

آن‌ها همچنین اشعار را حفظ می‌کردند تا اطلاعات را به حافظه بسپارند—

such as one identifying where on the body bloodletting should be performed.

مثلا برای تشخیص اینکه کجای بدن را برای حجامت انتخاب کنند.

For headaches, the temples;

برای سردرد، شقیقه‌ها؛

for liver problems, the little finger on the right hand;

برای بیماری‌های کبدی، انگشت کوچک دست راست؛

and for hemorrhoids, the back of the legs.

و برای بواسیر، پشت پاها.

Barber-surgeons certainly kept busy.

آرایشگران جراح بدون شک مشغول بودند.

From around 1300 CE,

از حدود ۱۳۰۰ میلادی،

unpredictable weather across the North Atlantic

آب و هوای غیر قابل پیش‌بینی در سراسر آتلانتیک شمالی

caused by what is now called the Little Ice Age,

که عاملش را امروزه عصر یخبندان کوچک می‌نامیم،

led to regular famines.

منجر به قحطی‌های مکرر شد.

People often had to choose between starvation

مردم معمولا باید بین گرسنگی بیش از حد

or eating rye flour that was contaminated with the fungus ergot.

یا خوردن آرد چاودار که آلوده به قارچ‌های ارگوت بود یک گزینه را انتخاب کنند.

This led to widespread illnesses,

این منجر به بیماری‌های گسترده شد،

which in extreme cases caused gangrene, or the rotting of body tissue.

که در موارد شدید باعث قانقاریا یا پوسیدگی بافت‌های بدن می‌شد.

When gangrene set in,

وقتی قانقاریا شروع شد،

the only hope of saving a patient was through amputation.

تنها امید نجات بیمار به واسطه قطع عضو بود.

Barbers would saw off infected limbs,

آرایشگران عضوهای آلوده را می‌بریدند،

covering the stumps with cow or pig bladders while they healed.

و تنه باقی‌مانده را بامثانه گاو یا خوک می‌پوشاندند تا بهبود یابد.

And their work wasn’t limited to just shops and monasteries.

کار آن‌ صرفا به مغازه‌ها و صومعه ها محدود نمی‌شد.

Armies needed both hairdressing and wound care,

ارتش‌ها هم نیاز به آرایشگری و مراقبت از زخم داشتند،

and barber-surgeons accompanied them on campaigns near and far.

و آرایشگران جراح در کمپ‌های دور و نزدیک آن‌ها را همراهی می‌کردند.

Through the centuries, barber-surgeons contributed important knowledge

در طول قرن‌ها، آرایشگران جراح در اضافه شدن دانش مهمی

to the medical establishment.

به نهاد پزشکی نقش داشتند.

One of the most famous, Ambroise Paré,

یکی از معروف‌ترین‌ها، آمبغوَز پارِ

blurred the lines between doctor and barber-surgeon

خط میان پزشکان و آرایشگران جراح را محو کرد

by publishing medical textbooks

به واسطه چاپ رساله‌های پزشکی

and teaching at France’s first surgical college.

و تدریس در اولین کالج پزشکی فرانسه.

In the 16th century, he gained renown as a military surgeon,

در قرن ۱۶ام، او به عنوان جراح نظامی شهرت یافت،

in part for advocating against the painful and medically useless practice

تا حدی به خاطر عدم طرفداری از عمل دردناک و بی‌فایده

of pouring boiling oil into gunshot wounds.

ریختن روغن در حال جوش روی زخم‌های ناشی از گلوله.

Instead, he applied an antiseptic salve of egg yolks, rosewater, and turpentine,

در عوض، او از یک مرهم ضدعفونی کننده از زرده تخم‌مرغ، گلاب و سقز استفاده کرد،

which soon became standard treatment on battlefields across Europe.

که به سرعت به عنوان درمان استاندارد در میدان های جنگی در سراسر اروپا شناخته شد.

By the 18th century, medical knowledge started advancing rapidly.

با رسیدن قرن ۱۸ام، دانش پزشکی به سرعت شروع به پیشرفت کرد.

New surgical techniques emerged for closing wounds,

تکنیک‌های جدید جراحی برای بستن زخم‌ها،

controlling blood loss, and performing complex procedures,

کنترل خونریزی و رویه‌های پیچیده پدیدار شد،

like removing cancerous tissue.

مثل برداشتن بافت سرطانی.

Surgery became more specialized—

جراحی تخصصی‌تر شد—

and under pressure from the medical establishment—

و تحت فشار نهاد پزشکی—

barbers and surgeons soon split into clear-cut occupations.

آرایشگران و جراحان به سرعت به مشاغل مجزا تقسیم شدند.

Surgeons and dentists entered the ranks

جراحان و دندان‌پزشکان به مراتب آموزشی

of university-trained medical practitioners,

دانشگاه پزشکی راه پیدا کردند،

while barbers remained craftsmen who learned their trade

در حالی که آرایشگران، صنعتگرانی باقی ماندند که حرفه خود را

through apprenticeships.

طی کارآموزی یاد گرفته بودند.

However, the legacy of the barber-surgeon can still be seen today,

گرچه، میراث آرایشگران جراح را امروزه همچنان می‌توانیم ببینیم،

perhaps most prominently in the red and white stripes on the barber pole—

شاید برجسته ترین آن، نوارهای قرمز و سفید روی تیر چوبی آرایشگاه است

which, according to legend,

که طبق افسانه‌ها،

represent blood and the bandages used by their pre-modern counterparts.

نمایانگر خون و نوار زخمی است که توسط همتایان ماقبل مدرن خود استفاده می‌شده است.