Can you transplant a head to another body? - Max G. Levy

Translator: Artin Niasti Reviewer: Masoud Motamedifar

On March 14th, 1970, Robert White and his team carted two small monkeys

در ۱۴ مارس ۱۹۷۰، رابرت وایت و تیمش دو میمون کوچک را

into an operating room.

به اتاق عمل بردند.

The neurosurgeon lay on the verge of an ambitious experiment,

این جراح مفز در شرف انجام یک آزمایش جاه طلبانه بود

decades in the making, which was bizarre,

که آماده سازی‌اش چندین دهه به طول انجامید و عجیب بود،

if not pulled straight from his own fever dream.

انگار که مستقیم از کابوس‌های خودش نشات گرفته باشه.

White’s objective?

هدف وایت:

Connect the head of Monkey A to the body of Monkey B,

اتصال سر میمون A به بدن میمون B،

in what he considered a whole-body transplant.

عملی که او به عنوان پیوند یک بدن کامل تلقی می‌کرد.

White’s ultimate goal was to one day perform this surgery on humans.

هدف نهایی وایت انجام این عمل بر روی انسان‌ها بود.

While disturbing, the idea of a body transplant

ایده آشفته کننده پیوند بدن

raises ethical, biological, and philosophical questions—

پرسشهای اخلاقی، زیستی و فلسفی

on the nature of life and the limits of science—

در مورد ماهیت حیات و حد و حدود علم ایجاد می‌کنه

that are still discussed today.

که تا امروز هم مورد بحث اند.

But first, is it even medically possible?

ولی آیا این ایده اصلا امکان پذیر هست؟

White's surgery faced several technical hurdles.

عمل وایت با موانع متعددی روبرو شد.

For one thing, it guaranteed paralysis

برای مثال، در این عمل فلجی کامل بدن قطعی بود،

as no doctor then— or now— could reconnect a severed spinal cord.

چون هیچ دکتری در اون زمان، یا حتی امروز، نمی‌تونست طناب نخاعی رو دوباره متصل کنه.

But White, a practicing neurosurgeon,

ولی وایت، به عنوان یک جراح مغز و اعصاب

thought the surgery could be life-saving

باور داشت که این عمل می‌تونه برای بیمارانی

for his patients with spinal cord injuries or progressive mobility diseases like ALS.

با آسیب‌ نخاعی و بیماری‌های پیشرونده حرکتی مثل ALS نجات دهنده باشه.

These patients often face multi-organ failures and paralysis,

این بیماران عموما علاوه بر فلجی دچار از کار افتادگی اندام‌های داخلی متعدد می‌شن

so with a body transplant,

پس از طریق پیوند بدن

he hoped to save their lives by replacing all of their organs at once.

اون امیدوار بود که با تعویض یکباره تمام ارگان‌ها بتونه جون اونها رو نجات بده.

But paralysis wasn't the only challenge.

ولی فلج شدگی تنها چالش نبود.

Due to their high energy demands,

به دلیل نیاز انرژی بالا،

brain cells require a constant supply of oxygenated blood to survive.

سلول‌های مغز برای بقا نیاز به جریان دائم خون اکسیژن‌دار دارند.

Yet the transplant surgery would likely interrupt the brain’s oxygen flow

در حالی که جراحی پیوند احتمالا برای ساعت‌ها جریان اکسیژن به مغز رو

for hours.

قطع می‌کرد.

But White had an idea.

ولی وایت یک ایده داشت.

When the brain is cold,

وقتی مغز سرد میشه،

its metabolism slows down and it relies less on oxygen.

سوخت و سازش کند می‌شود و به اکسیژن کمتری نیاز پیدا می‌کند.

Experimenting on dogs and monkeys,

با آزمایش روی سگ‌ها و میمون‌ها،

White optimized a brain-cooling technique

وایت روشی بهینه برای سرد کردن مغز پیدا کرد

where the brain’s blood flow was selectively chilled and halted,

که در اون جریان خون مغز بطور جداگانه خنک و متوقف می‌شد

while the rest of the body’s blood remained warm and circulated.

در حالی که جریان خون در بقیه بدن گرم و بدون تغییر می‌ماند.

Then, in 1964, White successfully cooled the brain of a human patient

بعد، در ۱۹۶۴، وایت با موفقیت مغز یک بیمار انسان

with a life-threatening brain tumor into “suspended animation” at 11°C.

با تومور کشنده رو در «حیات تعلیق شده» در دمای ۱۱ درجه سلسیوس قرارداد.

Whereas normally the surgical team would have just 3 to 5 minutes

درحالی که در حالت معمول تیم جراحی فقط سه تا پنج دقیقه زمان

to remove the tumor,

برای برداشتن تومور داره،

with this new technique,

با این روش جدید

they operated for over an hour without causing damage.

عمل اونها بدون وارد کردن آسیب به مغز بیش از یک ساعت طول کشید.

Brain cooling revolutionized the field of neurosurgery

سرد سازی مغز انقلابی در جراحی مغز و اعصاب به وجود آورد

and put White one step closer to his body transplant goal.

و وایت رو یک قدم به هدفش، پیوند بدن، نزدیک تر کرد.

But this vision was fraught with serious ethical concerns.

ولی رویای او با نگرانی‌های اخلاقی جدی گره خورده بود.

What conditions would justify such an experimental surgery,

چه شرایطی چنین عمل آزمایشی

that could result in debilitating pain and neurological damage?

که می‌تواند باعث درد ناتوان کننده و آسیب عصبی شود رو توجیه می‌کند؟

And how many animals would have to die to prove it was possible?

و چه تعداد حیوان باید برای اثبات امکان‌پذیر بودنش می‌مردند؟

At the time, bioethics was still an emerging field.

در آن زمان، اخلاق زیستی هنوز حوزه‌ای نونهال بود.

Nevertheless, numerous critics, including many in the scientific community,

با این وجود، منتقدین متعددی، از جمله بسیاری در جامعه علمی،

recognized the cruelty of White's research and strongly opposed it.

متوجه خشونت آزمایشاتش نسبت به حیوانات شدند و شدیدا با آنها مخالفت کردند.

Yet White continued to gain approval from agencies like the NIH.

ولی وایت همچنان تایید سازمان‌هایی مانند موسسه ملی سلامت را دریافت می‌کرد.

And by 1970, he was ready to attempt a monkey body transplant.

و در ۱۹۷۰ وایت برای انجام پیوند بدن میمون آماده بود.

First Monkey A was installed with temporary blood vessels—

اول، میمون A عروق خونی موقت،

coils of plastic tubes that tethered the head to the body.

رشته‌های پلاستیکی که سر را به بدن متصل کردن، را دریافت کرد.

Plastic tube by plastic tube, the team connected Body B to Head A,

سپس تیم با لوله‌های پلاستیکی به تدریج بدن B را به سر A وصل کرد

and then waited for the subject to awake from anesthesia.

و منتظر شد تا بیمار از بی‌هوشی بیدار شود.

The monkey did— alive, paralyzed, and extremely distressed.

میمون به هوش آمد. زنده، فلج و بسیار مضطرب

According to the team, the monkey could see, smell, hear,

طبق گفته تیم، میمون می‌توانست ببیند، بو بکشد، بشنود،

and even tried to bite off one of the doctors’ fingers.

و حتی سعی کرد انگشت یکی از پزشک‌ها رو گاز بگیرد

White felt this proved that the operation could work.

از دید وایت این ثابت می‌کرد که جراحی پیوند قابل انجام است.

The brain appeared to survive a head transplant

به نظر می‌آمد که مغز به پیوند جواب داده

and, with high doses of drugs, could live without immune rejection.

و با دزهای بالای دارو از پس زده شدن توسط سیستم ایمنی در امان باشد.

But had White performed a body transplant on Monkey A?

ولی آیا وایت روی میمون A پیوند بدن انجام داده بود؟

Or was it a head transplant on Monkey B?

یا پیوند سر روی میمون B؟

The surgery raises questions about the mind-body divide

جراحی سوالاتی رو درباره تفکیک مغز و بدن پیش میاره

that have been debated for millennia.

که برای هزاران سال مورد بحث بوده.

While modern neuroscience supports the central role of the brain

در حالی که علوم اعصاب امروز از نقش محوری مغز

in building out our consciousness,

در ایجاد خودآگاهی پشتیبانی می‌کند،

discoveries about gut neurons and the microbiome

یافته‌ها درباره نورون‌های دستگاه گوارش و میکروبیوم

suggest that the answer may be more complicated.

نشان می‌دهند که پاسخ ممکن است پیچیده تر باشد.

Does part of the “self” reside outside of the mind?

آیا بخشی از «خود» خارج از ذهن قرار دارد؟

The body and brain are interconnected by circuits and signaling systems;

مغز و بدن با مدارها و سامانه‌های پیام رسان در هم تنیده شدند.

so, what is lost by separating the two?

با جدا کردن این دو چه چیزی از دست می‌رود؟

As a neurosurgeon, White performed more than 10,000 brain operations

به عنوان یک جراح مغز و اعصاب، وایت تا پیش از بازنشستگی در ۱۹۹۸ بیش از

before retiring in 1998—

۱۰۰۰۰ عمل جراحی روی مغز انجام داد

but never the human head transplant he dreamed of.

ولی هیچکدام عمل پیوند مغری که رویای آن را داشت نبود.

Since then, several scientists have expressed interest in picking up

از آن زمان تا کنون چندین دانشمند علاقه‌مندی خود

where White left off, reviving unfinished debates.

برای ادامه دادن مسیر وایت را ابراز کردن که باعث احیای بحث‌های حل نشده قدیمی شده.

Even if a doctor could successfully connect a patient’s head

حتی اگر پزشکی بتواند سر یک بیمار را با موفقیت

to a donor’s body,

به بدن یک اهدا کننده پیوند بزند،

who of the two would emerge?

نتیجه‌اش کدام یک از اون دو شخص هست؟

And is extending a life always worth the cost?

و آیا افزایش عمر با هر قیمتی می‌ارزد؟