Family, hope and resilience on the migrant trail | Jon Lowenstein

Çeviri: Bişenk Paksoy Gözden geçirme: Merve Kılıç

[This talk contains graphic images]

[Bu konuşma grafik görüntüleri içerir]

So I'm sitting across from Pedro,

Pedro'nun karşısında oturuyorum,

the coyote, the human smuggler,

o bir çakal, bir insan kaçakçısı,

in his cement block apartment,

tuğla evindeki dairesindeyiz,

in a dusty Reynosa neighborhood

tozlu bir Reynosa mahallesinde,

somewhere on the US-Mexico border.

ABD-Meksika sınırında bir yerde.

It's 3am.

Saat gece 3.

The day before, he had asked me to come back to his apartment.

Önceki gün, benden dairesine gelmemi istemişti.

We would talk man to man.

Erkek erkeğe konuşacaktık.

He wanted me to be there at night and alone.

Oraya gece gitmemi ve yalnız olmamı söylemişti.

I didn't know if he was setting me up,

Bana tuzak kurup kurmadığını bilmiyordum

but I knew I wanted to tell his story.

ama hikayesini anlatmak istediğimi biliyordum.

He asked me, "What will you do

Bana sordu, "Bu göçmenlerden biri

if one of these pollitos, or migrants, slips into the water and can't swim?

suya girerse ve yüzemezse ne yapacaksın?

Will you simply take your pictures and watch him drown?

Sadece fotoğraflarını çekip boğulmasını mı izleyeceksin?

Or will you jump in and help me?"

Yoksa suya atlayıp bana yardım mı edeceksin?"

O anda, Pedro bir insan kaçakçısının çizgi film versiyonu değildi.

At that moment, Pedro wasn't a cartoonish TV version of a human smuggler.

He was just a young man, about my age,

Yaklaşık benim yaşlarımda olan,

asking me some really tough questions.

bana gerçekten zor sorular soran genç bir adamdı.

This was life and death.

Bu, yaşam ve ölümdü.

The next night, I photographed Pedro as he swam the Rio Grande,

Sonraki gece, Pedro yüzerek Rio Grande'den geçip bir grup göçmeni

crossing with a group of young migrants into the United States.

ABD'ye geçirirken fotoğraflarını çektim.

Real lives hung in the balance every time he crossed people.

Ne zaman bir insanı geçirse sonrası hep belirsizdi.

For the last 20 years,

Son 20 yılda,

I've documented one of the largest transnational migrations

dünya tarihindeki en büyük uluslararası göçlerinden birini belgeledim,

in world history,

which has resulted in millions of undocumented people

bu göçün sonucu olarak da milyonlarca kaçak insan şu an

living in the United States.

ABD'de yaşıyor.

The vast majority of these people leave Central America and Mexico

Bu insanların çoğu, sonu gelmeyen yoksulluk

ve yoğun toplumsal şiddetten kaçmak için Orta Amerika ve Meksika'yı terk ediyor.

to escape grinding poverty and extreme levels of social violence.

I photograph intimate moments of everyday people's lives,

Sıradan insanların hayatlarındaki içten anları fotoğraflıyorum,

of people living in the shadows.

gölgelerde yaşayan insanların.

Time and again, I've witnessed resilient individuals

Defalarca kez dirençli bireylerin

in extremely challenging situations

son derece zorlu durumlarda

constructing practical ways to improve their lives.

yaşam kalitelerini yükseltmek için pratik yollar kurduğuna şahit oldum.

With these photographs,

Bu fotoğraflarla,

I place you squarely in the middle of these moments

sizi bu anların tam ortasına yerleştiriyorum ve haklarında

and ask you to think about them as if you knew them.

onları tanıyormuş gibi düşünmenizi istiyorum.

This body of work is a historical document,

Bu eserler bütünü, tarihi bir belge,

a time capsule that can teach us not only about migration,

bir zaman kapsülü ve bize sadece göçü değil,

but about society and ourselves.

toplumu ve kendimizi de anlatıyor.

I started the project in the year 2000.

Projeye 2000 yılında başladım.

The migrant trail has taught me

Göçmen yolu, bana,

how we treat our most vulnerable residents in the United States.

ABD'de en savunmasız sakinlerimize karşı davranışımızı gösterdi.

It has taught me about violence and pain and hope and resilience

Bana şiddeti, acıyı, umudu, direnci,

and struggle and sacrifice.

mücadeleyi ve fedakarlığı gösterdi.

It has taught me firsthand

Bana dolaysız hitabetin

that rhetoric and political policy directly impact real people.

ve siyasi politikanın gerçek insanları direkt olarak etkilediğini gösterdi.

And most of all,

Hepsinden önemlisi de,

the migrant trail has taught me

göçmen yolu, bana,

that everyone who embarks on it is changed forever.

bu yola giren herkesin sonsuza dek değiştiğini gösterdi.

I began this project in the year 2000

Bu projeye 2000 yılında

by documenting a group of day laborers on Chicago’s Northwest side.

Chicago'nun kuzeybatısında gündelik işçileri belgeleyerek başladım.

Each day, the men would wake up at 5am,

Her gün adamlar sabah 5'te kalkar,

go to a McDonald's, where they would stand outside

McDonalds'a gider, dışarıda dikilip

and wait to jump into strangers' work vans,

yabancıların iş kamyonetine binmek için beklerlerdi

in the hopes of finding a job for the day.

ve o gün için bir iş bulmayı umarlardı.

They earned five dollars an hour,

Saat başı beş dolar kazanıyorlardı,

had no job security, no health insurance

iş güvenliği ve sağlık sigortası yoktu,

and were almost all undocumented.

neredeyse hepsi kaçaktı.

The men were all pretty tough.

Adamların hepsi oldukça sertti.

They had to be.

Olmak zorundalardı.

The police constantly harassed them for loitering,

Polis sürekli oyalandıkları için onları rahatsız ediyordu,

as they made their way each day.

onlar da her gün ilerliyordu.

Slowly, they welcomed me into their community.

Yavaş yavaş beni topluluklarına aldılar.

And this was one of the first times

Bu, bilinçli olarak kameramı silah gibi kullanmaya başladığım ilk zamanlardı.

that I consciously used my camera as a weapon.

One day, as the men were organizing to make a day-labor worker center,

Bir gün, adamlar gündelik işçi merkezi yapmak için hazırlanırken

a young man named Tomás came up to me and asked me

Tomás adlı genç bir adam yanıma geldi ve sonrasında kalıp

will I stay afterwards and photograph him.

fotoğraflarını çekmemi istedi.

So I agreed.

Ben de kabul ettim.

As he walked into the middle of the empty dirt lot,

O pislik arazisinin ortasına yürürken

a light summer rain started to fall.

hafif bir yaz yağmuru yağmaya başladı.

Much to my surprise, he started to take off his clothes. (Laughs)

Şaşırtıcı bir şekilde, kıyafetlerini çıkarmaya başladı. (Gülüyor)

I didn't exactly know what to do.

Ne yapacağımı bilemedim.

He pointed to the sky and said,

Gökyüzünü gösterip dedi ki,

"Our bodies are all we have."

"Vücudumuz, sahip olduğumuz tek şey."

He was proud, defiant and vulnerable, all at once.

Gururluydu, küstah ve savunmasızdı, hepsi bir anda.

And this remains one of my favorite photographs of the past 20 years.

Bu hala son 20 yılda en sevdiğim fotoğraflardan biridir.

His words have stuck with me ever since.

Kelimeleri o günden beri benimle kaldı.

I met Lupe Guzmán around the same time,

Aynı dönemde Lupe Guzmán ile tanıştım,

while she was organizing and fighting the day-labor agencies

o sırada ondan ve iş arkadaşlarından faydalanan gündelik işçi firmalarıyla

which were exploiting her and her coworkers.

örgütleşiyor ve savaşıyordu.

She organized small-scale protests, sit-ins and much more.

Küçük çaplı protestolar, oturma grevleri ve çok daha fazlasını düzenlemişti.

She paid a high price for her activism,

Aktivizminin bedelini ağır ödedi

because the day-labor agencies like Ron's

çünkü Ron'unki gibi gündelik işçi firmaları

blackballed her and refused to give her work.

ona karşı oy kullanıp ona iş vermeyi reddetti.

So in order to survive,

Bu yüzden de hayatta kalmak için

she started selling elotes, or corn on the cob, on the street,

sokakta eloteler ve koçanda mısır satmaya başladı,

as a street vendor.

bir sokak satıcısı olarak.

And today, you can still find her

Bugün hala onu orada

selling all types of corn and different candies and stuff.

her türlü mısır, şeker ve değişik şey satarken bulabilirsiniz.

Lupe brought me into the inner world of her family

Lupe beni ailesinin iç dünyasına soktu

and showed me the true impact of migration.

ve bana göçün gerçek etkisini gösterdi.

She introduced me to everyone in her extended family,

Beni geniş ailesindeki herkesle tanıştırdı,

Gabi, Juan, Conchi, Chava, everyone.

Gabi, Juan, Conchi, Chava, herkesle.

Her sister Remedios had married Anselmo,

Kız kardeşi Remedios, Anselmo'yla evlenmişti,

whose eight of nine siblings

onun da sekiz ya da dokuz kardeşi

had migrated from Mexico to Chicago in the nineties.

doksanlarda Meksika'dan Chicago'ya göç etmişti.

So many people in her family opened their world to me

Ailesindeki çok fazla insan bana dünyalarını açtı

and shared their stories.

ve benimle hikayelerini paylaştı.

Families are the heart and lifeblood of the migrant trail.

Aileler, göçmen yolunun kalbi ve can damarı.

When these families migrate,

Bu aileler göç ettiğinde

they change and transform societies.

toplumları değiştirip dönüştürürler.

It's rare to be able to access so intimately

Zorunlu olarak yabancılara kapalı olan insanların,

the intimate and day-to-day lives

samimi ve günlük yaşamlarına

of people who, by necessity, are closed to outsiders.

bu kadar yakından erişebilmek nadirdir.

At the time,

O dönemde,

Lupe's family lived in the insular world of the Back of the Yards,

Lupe'n ailesi Yard Arkası'nda,

a tight-knit Chicago neighborhood,

iç içe yerleşik bir Chicago mahallesinde,

which for more than 100 years had been a portal of entry

Yüzyılı aşkındır, göçmenler için giriş kapısı olmuş

for recent immigrants --

bir yerde yaşıyorlardı.

first, from Europe, like my family,

İlk olarak benim ailem gibi Avrupa'dan gelenler,

and more recently, from Latin America.

son zamanlarda ise Latin Amerika'dan gelenler.

Their world was largely hidden from view.

Dünyaları büyük ölçüde görünmezdi:

And they call the larger, white world outside the neighborhood

Dışarıdaki daha beyaz ve büyük dünyaya şu ismi vermişlerdi:

"Gringolandia."

''Gringolandia''

You know, like lots of generations moving to the Back of the Yards,

Yard Arkası'na taşınan çoğu jenerasyon gibi,

the family did the thankless hidden jobs that most people didn't want to do:

aileler, çoğu kişinin yapmak istemeyeceği getirisi az işler yapıyorlardı:

cleaning office buildings, preparing airline meals in cold factories,

bina temizleme, soğuk fabrikalarda hava yolu şirketleri için yemek hazırlama,

meat packing, demolitions.

et ambalajlama, yıkım işi.

It was hard manual labor for low exploitation wages.

Düşük ve sömürü bir ücret için zor ve el emeği işlerdi.

But on weekends, they celebrated together,

Ama hafta sonlarını birlikte geçiriyorlardı,

with backyard barbecues

mangal partileri,

and birthday celebrations,

doğum günü kutlamaları,

like most working families the world over.

tıpkı diğer işçi aileler gibi.

I became an honorary family member.

Ben ailenin onur üyesi oldum.

My nickname was "Johnny Canales," after the Tejano TV star.

Takma adım, Tejano TV yıldızından sonra "Johnny Canales" oldu.

I had access to the dominant culture,

Hakim olan kültüre erişimim vardı.

so I was part family photographer, part social worker

Bu yüzden, hem aile fotoğrafçısı, hem sosyal çalışan,

and part strange outsider payaso clown, who was there to amuse them.

hem de onları eğlendirmek için orada olan, dışarıdan gelmiş bir palyaço idim.

One of the most memorable moments of this time

O zamanın en unutulmaz anlarından biri,

was photographing the birth of Lupe's granddaughter, Elizabeth.

Lupe'nin torunu Elizabeth'in doğum anının fotoğrafını çekmekti.

Her two older siblings had crossed across the Sonoran Desert,

İki büyük kardeşi bebek arabasında ABD'ye taşınılıp itilerek

being carried and pushed in strollers into the United States.

Sonora Çölü'nü geçtiler.

So at that time,

O zamanda,

her family allowed me to photograph her birth.

ailesi onun doğumunu fotoğraflamam için izin verdi.

And it was one of the really coolest things

Hemşireler, Elizabeth'i Gabi'nin kucağına verdiklerinde

as the nurses placed baby Elizabeth on Gabi's chest.

gördüğüm şey muazzam güzellikteydi.

She was the family's first American citizen.

O, ailenin ilk Amerikan vatandaşıydı.

That girl is 17 today.

O kız şimdi 17'sinde.

And I still remain in close contact with Lupe

Lupe ve ailesi ile

and much of her family.

hala yakın bir ilişkimiz var.

My work is firmly rooted in my own family's history

Yaptığım iş, ailemin sürgün hayatına

of exile and subsequent rebirth in the United States.

ve daha sonra ABD'de yeniden doğuşuna sıkı sıkıya bağlı.

My father was born in Nazi Germany in 1934.

Babam, Nazi Almanyası'nda 1934 yılında doğdu.

Like most assimilated German Jews,

Asimile edilen çoğu Alman Yahudileri gibi,

my grandparents simply hoped

büyükbabam ve büyükannem

that the troubles of the Third Reich would blow over.

Üçüncü Reich'in sorunlarının biteceğine inanıyordu.

But in spring of 1939,

Ama 1939'un ilkbaharında,

a small but important event happened to my family.

ailemin başından küçük ama önemli bir olay geçti.

My dad needed an appendectomy.

Babamın apendektomi ameliyatı olması gerekiyordu.

And because he was Jewish,

Fakat Yahudi olduğu için hiçbir hastane ona operasyon yapmıyordu.

not one hospital would operate on him.

The operation was carried out on his kitchen table,

Operasyon, onun mutfak masasında,

on the family's kitchen table.

ailenin mutfak masasında yapıldı.

Only after understanding the discrimination they faced

Ancak karşılaştıkları ayrımcılığı anladıktan sonra,

did my grandparents make the gut-wrenching decision

büyükbabam ve büyükannem, iki çocuğunu İngiltere'deki

to send their two children on the Kindertransport bound for England.

Kindertransport'a göndermek için yürek burkan bir karar aldı.

My family's survival has informed my deep commitment

Ailemin hayat mücadelesi, bu göç hikayesini

to telling this migration story

derin ve nüanslı bir şekilde anlatmamdaki

in a deep and nuanced way.

derin bağlılığımı etkiledi.

The past and the present are always interconnected.

Geçmiş ve şimdi her zaman birbirine bağlıdır.

The long-standing legacy

ABD hükûmetinin

of the US government's involvement in Latin America

Latin Amerika'daki müdahalesinin uzun süredir devam eden mirası

is controversial and well-documented.

tartışmalı ve iyi belgelenmiştir.

The 1954 CIA-backed coup of Árbenz in Guatemala,

1954'te Guatemala'da Árbenz'in CIA destekli darbesi,

the Iran-Contra scandal, the School of the Americas,

İran-Kontra skandalı, Amerika Okulu,

the murder of Archbishop Romero on the steps of a San Salvador church

Başpiskopos Romero'nun bir San Salvador kilisesinin basamaklarında öldürülmesi,

are all examples of this complex history,

bunların hepsi, Orta Amerika'da

a history which has led to instability

istikrarsızlığa ve cezasızlığa yol açan

and impunity in Central America.

karmaşık bir tarihin örnekleridir.

Luckily, the history is not unremittingly dark.

Neyse ki tarih sürekli karanlık değil.

The United States and Mexico took in thousands and millions, actually,

ABD ve Meksika, 70'ler ve 80'lerdeki

of refugees escaping the civil wars of the 70s and 80s.

iç savaşlardan kaçan binlerce mülteciyi ülkelerine aldı.

But by the time I was documenting the migrant trail in Guatemala

Ama o zamanlar, 2000'lerin sonlarında Guatemala'daki

in the late 2000s,

göçmen izini belgeliyordum,

most Americans had no connection to the increasing levels of violence,

çoğu Amerikalının Orta Amerika'daki artan şiddet, cezasızlık ve göç ile

impunity and migration in Central America.

hiçbir bağlantısı yoktu.

To most US citizens, it might as well have been the Moon.

Çoğu ABD vatandaşı için bu, Ay da olabilirdi.

Over the years, I slowly pieced together

Yıllar sonra, Orta Amerika'dan Meksika'ya

the complicated puzzle that stretched from Central America through Mexico

ve Chicago'daki arka bahçeme uzanan karmaşık bulmacayı

to my backyard in Chicago.

yavaş yavaş bir araya getirdim.

I hit almost all the border towns -- Brownsville, Reynosa, McAllen,

Neredeyse tüm sınır kasabalarına gittim -Brownsville, Reynosa, McAllen,

Yuma, Calexico --

Yuma, Calexico-

recording the increasing militarization of the border.

sınırın artan askerileşmesini kayıt altına alıyordum.

Each time I returned,

Döndüğüm her seferde,

there was more infrastructure, more sensors, more fences,

daha fazla altyapı, daha fazla sensör, daha fazla çit,

more Border Patrol agents and more high-tech facilities

daha fazla Sınır Devriyesi Ajanı ve daha fazla yüksek teknoloji tesis vardı

with which to incarcerate the men, women and children

ve bunlar, hükûmetimizin gözaltına aldığı erkekleri, kadınları ve çocukları

who our government detained.

hapishaneye atmak içindi.

Post-9/11, it became a huge industry.

11 Eylül'den sonrası dev bir endüstriydi.

I photographed the massive and historic immigration marches in Chicago,

Chicago'daki kitlesel ve tarihi göç yürüyüşlerini,

children at detention facilities

gözetim merkezlerindeki çocukları

and the slow percolating rise of anti-immigrant hate groups,

ve Arizona'daki şerif Joe Arpaio da dahil olmak üzere

including sheriff Joe Arpaio in Arizona.

göçmen karşıtı nefret gruplarının yavaş yavaş yükselişini fotoğrafladım.

I documented the children in detention facilities,

Gözetim merkezlerindeki çocukları,

deportation flights

sınır dışı etme uçuşlarını

and a lot of different things.

ve daha birçok farklı şeyleri belgeledim.

I witnessed the rise of the Mexican drug war

Meksika uyuşturucu savaşının yükselişine

and the deepening levels of social violence in Central America.

ve Orta Amerika'da derinleşen toplumsal şiddete tanık oldum.

I came to understand how interconnected all these disparate elements were

Bütün bu farklı unsurların birbiriyle ne kadar bağlantılı olduğunu

ve birbirimizle ne kadar bağlantılı olduğumuzu anlamaya başladım.

and how interconnected we all are.

As photographers,

Fotoğrafçılar olarak

we never really know which particular moment will stay with us

hangi anın veya belirli kişinin bizimle kalacağını

or which particular person will be with us.

veya bizimle olacağını asla bilemeyiz.

The people we photograph become a part of our collective history.

Fotoğrafladığımız insanlar, kolektif tarihimizin bir parçası olurlar.

Jerica Estrada was a young eight-year-old girl

Jerica Estrada anısı benimle kalan

whose memory has stayed with me.

sekiz yaşında bir kızdı.

Her father had gone to LA in order to work to support his family.

Babası, Los Angeles'a ailesine yardım etmek için çalışmaya gitmişti.

Sorumluluk sahibi babalar gibi,

And like any dutiful father,

he returned home to Guatemala, bearing gifts.

Guatemala'ya elinde hediyelerle dönerdi.

That weekend, he had presented his eldest son with a motorcycle --

Bu hafta sonu, en büyük oğluna bir motosiklet hediye etti,

a true luxury.

süper lüks bir tane.

As the son was driving the father back home

Oğlu, babasını bir aile partisinden

from a family party,

evine götürürken

a gang member rode up and shot the dad through the back.

bir çete üyesi yukarı çıktı ve babayı arkasından vurdu.

It was a case of mistaken identity,

Yanlış bir kimlik vakasıydı

an all too common occurrence in this country.

ve bu ülkede yaşanan çok yaygın bir olay.

But the damage was done.

Ama sonuçta zarar verilmişti.

The bullet passed through the father and into the son.

Mermi, babasını geçip oğluna saplanmıştı.

Bu rastgele bir şiddet eylemi değildi,

This was not a random act of violence,

but one instance of social violence

ama toplumsal şiddetin bir örneği

in a region of the world where this has become the norm.

dünyanın bir bölgesinde bu norm haline geldi.

Cezasızlık, tüm devlet ve hükûmet kurumları

Impunity thrives when all the state and governmental institutions

fail to protect the individual.

bireyi korumada başarısız olunca büyür.

Too often, the result forces people to leave their homes and flee

Sonuç çoğu zaman insanları evlerini terk etmeye, kaçmaya,

güvenlik için büyük riskler almaya zorlar.

and take great risks in search of safety.

Jerica's father died en route to the hospital.

Jerica'nın babası hastane yolunda öldü.

Bedeni, oğlunun hayatını kurtarmıştı.

His body had saved his son's life.

As we arrived to the public hospital,

Devlet hastanesine gittiğimizde

to the gates of the public hospital,

hastanenin kapısında

I noticed a young girl in a pink striped shirt, screaming.

pembe çizgili gömlekli genç bir kızın çığlık attığını fark ettim.

Nobody comforted the little girl as she clasped her tiny hands.

Minik ellerini sıkarken kimse onu teselli etmedi.

She was the man's youngest daughter,

O kız adamın en küçük kızıydı,

her name was Jerica Estrada.

adı Jerica Estrada'ydı.

She cried and raged,

Ağlıyordu ve öfkeliydi

and nobody could do anything, for her father was gone.

ve kimse, onun ölen babası için hiçbir şey yapamazdı.

These days, when people ask me

O günlerde, insanlar bana

why young mothers with four-month-old babies

neden dört aylık bebeği olan kadınların,

ABD'de hapse atılma ihtimalleri olduğunu bildikleri halde,

will travel thousands of miles,

knowing they will likely be imprisoned in the United States,

kilometrelerce seyahat ettiğini

I remember Jerica, and I think of her and of her pain

sordukları zaman Jerica'yı ve acısını hatırlıyordum

and of her father who saved his son's life with his own body,

ve kendi oğlunun hayatını kurtaran babasını.

and I understand the truly human need

İnsanların daha iyi bir yaşam için

to migrate in search of a better life.

neden göç ettiklerini anlıyorum.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)