Family, hope and resilience on the migrant trail | Jon Lowenstein

Translator: Homa Maddah Reviewer: shirin etebar

[این سخنرانی حاوی تصاویر آزاردهنده است]

روبروی «پدرو» نشسته‌ام،

یک قاچاقچی مرز آمریکا، قاچاقچی انسان،

[This talk contains graphic images]

در آپارتمان بلوک سیمانی‌اش.

So I'm sitting across from Pedro,

در محله‌ی پر گرد و خاک رینوسا

جایی در مرز آمریکا و مکزیک.

the coyote, the human smuggler,

in his cement block apartment,

ساعت ۳ صبح است.

روز قبل، از من خواسته بود تا به آپارتمانش برگردم.

in a dusty Reynosa neighborhood

somewhere on the US-Mexico border.

تا مثل دو مرد با هم حرف بزنیم.

It's 3am.

از من خواست تنها و در طول شب، به آنجا بروم.

The day before, he had asked me to come back to his apartment.

نمی‌دانستم آیا می‌خواهد گیرم بیندازد یا نه

اما می‌دانستم که می‌خواهم داستانش را روایت کنم.

We would talk man to man.

He wanted me to be there at night and alone.

از من پرسید، «چکار می‌کنی

اگر یکی از این جوجه‌ها، یا مهاجران، داخل آب بیفتند و نتواند شنا کند؟

I didn't know if he was setting me up,

but I knew I wanted to tell his story.

عکست را می‌گیری و غرق شدنش را تماشا می‌کنی؟

He asked me, "What will you do

if one of these pollitos, or migrants, slips into the water and can't swim?

با می‌پری تو آب و به من کمک می‌کنی؟»

در آن لحظه، پدرو نمونه‌ای تلویزیونی از یک قاچاقچی آدم نبود.

Will you simply take your pictures and watch him drown?

Or will you jump in and help me?"

بلکه مردی جوان بود، تقریبا هم سن من،

At that moment, Pedro wasn't a cartoonish TV version of a human smuggler.

که سوال‌های سختی از من می‌پرسید.

مسئلۀ مرگ و زندگی بود.

شب بعد، از پدرو در حال شنا در ریو گرانده عکس گرفتم،

He was just a young man, about my age,

asking me some really tough questions.

وقتی همراه گروهی از مهاجران جوان در حال عبور به ایالات متحده بود.

This was life and death.

The next night, I photographed Pedro as he swam the Rio Grande,

هر بار که کسی را از مرز رد می‌کرد یک زندگی واقعی در معرض خطر بود.

crossing with a group of young migrants into the United States.

در ۲۰ سال گذشته،

من یکی از بزرگترین مهاجرت‌های فراملی

Real lives hung in the balance every time he crossed people.

در تاریخ جهان را مستندسازی کرده‌ام،

که نتیجه‌اش زندگی میلیون‌ها انسان بدون مدارک قانونی

For the last 20 years,

در ایالات متحده بوده است.

I've documented one of the largest transnational migrations

اکثر این افراد، آمریکای مرکزی و مکزیک را

in world history,

which has resulted in millions of undocumented people

به نیت فرار از فقر و خشونت اجتماعی شدید ترک می‌کنند.

living in the United States.

The vast majority of these people leave Central America and Mexico

من از لحظات خصوصی زندگی روزمرۀ آنها عکس گرفته‌ام،

to escape grinding poverty and extreme levels of social violence.

زندگی انسان‌هایی که در سایه زندگی می‌کنند،

به کرات، افراد مقاومی را

I photograph intimate moments of everyday people's lives,

در شرایطی بسیار چالش‌برانگیز دیده‌ام

of people living in the shadows.

که در حال ساخت راه‌های عملی برای بهبود زندگی‌شان بودند.

Time and again, I've witnessed resilient individuals

به کمک این عکس‌ها،

in extremely challenging situations

من شما را به میانه‌ی این لحظات می‌برم

constructing practical ways to improve their lives.

و از شما می‌خواهم طوری به آنها فکر کنید که انگار آنها را واقعا می‌شناسید.

کار من نوعی مستندسازی تاریخی است،

With these photographs,

I place you squarely in the middle of these moments

نوعی کپسول زمان که به ما نه تنها در مورد مهاجرت،

and ask you to think about them as if you knew them.

بلکه در مورد خودمان و جامعه‌مان چیزی یاد می‌دهد.

This body of work is a historical document,

من این پروژه را در سال ۲۰۰۰ شروع کردم.

a time capsule that can teach us not only about migration,

but about society and ourselves.

بررسی مسیر مهاجرت به من یاد داده که

I started the project in the year 2000.

ما چطور با آسیب‌پذیرترین ساکنان ایالات متحده رفتار می‌کنیم.

به من درسی درباره‌ی خشونت، درد، امید، مقاومت،

The migrant trail has taught me

how we treat our most vulnerable residents in the United States.

مبارزه و فداکاری داده است.

It has taught me about violence and pain and hope and resilience

این پروژه به من یاد داده است که

سیاست‌گذاری کلامی و سیاسی مستقیما بر افراد واقعی اثر می‌گذارد.

and struggle and sacrifice.

و بیش از همه،

It has taught me firsthand

بررسی مسیر مهاجرت به من یاد داده که

that rhetoric and political policy directly impact real people.

هرکسی که دراین مسیر قدم می‌گذارد برای همیشه تغییر می‌کند.

And most of all,

من این پروژه را در سال ۲۰۰۰ شروع کردم

the migrant trail has taught me

با مستندسازی زندگی کارگران روزمزد در شمال غربی شیکاگو.

that everyone who embarks on it is changed forever.

I began this project in the year 2000

این مردان هر روز راس ساعت ۵ صبح بیدار می‌شدند

بیرون یک مغازه‌ی مک دونالد می‌ایستادند

by documenting a group of day laborers on Chicago’s Northwest side.

و منتظر می‌ماندند تا داخل ماشین ون یک غریبه بپرند،

به این امید که برای آن روز کاری دست و پا کنند.

Each day, the men would wake up at 5am,

درآمدشان پنج دلار در ساعت بود،

go to a McDonald's, where they would stand outside

نه امنیت شغلی داشت، نه بیمه درمانی

and wait to jump into strangers' work vans,

و تقریباً همگی‌شان فاقد مدارک بودند.

in the hopes of finding a job for the day.

همگی‌شان بسیار سرسخت بودند.

They earned five dollars an hour,

had no job security, no health insurance

باید اینطور می‌بودند.

پلیس مدام آنها را به خاطر ولگردی مورد آزار و اذیت قرار می‌داد،

and were almost all undocumented.

در حالیکه آنها تنها در حال طی کردن مسیر روزمره‌شان بودند.

The men were all pretty tough.

آنها به آرامی از حضور من در میان خودشان استقبال کردند.

They had to be.

The police constantly harassed them for loitering,

و این یکی از اولین بارهایی بود که

من آگاهانه از دوربینم به مثابه یک سلاح استفاده کردم.

as they made their way each day.

یک روز که در حال سازماندهی برای ایجاد یک مرکز کارگران روزمزد بودند،

Slowly, they welcomed me into their community.

And this was one of the first times

مرد جوانی به نام توماس پیش من آمد و از من پرسید:

that I consciously used my camera as a weapon.

«می‌توانم بعد از جلسه بمانم و از او عکس بگیرم؟»

One day, as the men were organizing to make a day-labor worker center,

من قبول کردم.

همانطور که وسط زمین خالی و خاکی راه می‌رفت،

a young man named Tomás came up to me and asked me

باران ملایم تابستانی شروع به باریدن کرد.

will I stay afterwards and photograph him.

So I agreed.

در کمال تعجب، او شروع به درآوردن لباس‌هایش کرد. (خنده)

As he walked into the middle of the empty dirt lot,

a light summer rain started to fall.

نمی‌دانستم چکار کنم.

به سمت آسمان اشاره کرد و گفت:

Much to my surprise, he started to take off his clothes. (Laughs)

«بدن ما تمام چیزی است که داریم.»

در یک آن هم مغرور، هم سرکش و هم آسیب‌پذیر بود.

I didn't exactly know what to do.

He pointed to the sky and said,

و این یکی از عکس‌های مورد علاقه من در ۲۰ سال گذشته بوده است.

"Our bodies are all we have."

حرف‌هایش هرگز از یادم نمی‌رود.

He was proud, defiant and vulnerable, all at once.

همان زمان‌ها بود که با لوپه گوزمن آشنا شدم،

And this remains one of my favorite photographs of the past 20 years.

در زمانی که در حال سازماندهی و مبارزه با آژانس‌های کار روزمزد بود

His words have stuck with me ever since.

همانهایی که او و همکارانش را استثمار می‌کردند.

I met Lupe Guzmán around the same time,

او تظاهرات‌های کوچک، تحصن و انواع دیگر اعتراض را سازماندهی می‌کرد.

while she was organizing and fighting the day-labor agencies

بهای سنگینی برای فعالیت اجتماعیش پرداخت کرده بود،

which were exploiting her and her coworkers.

She organized small-scale protests, sit-ins and much more.

چون شرکت‌هایی که کارگر روزمزد استخدام می‌کردند

او را طرد کرده بودند و به او کار نمی‌دادند.

She paid a high price for her activism,

به همین خاطر برای زنده ماندن،

because the day-labor agencies like Ron's

شروع به فروش ذرت در خیابان

blackballed her and refused to give her work.

به عنوان یک فروشنده‌ی دوره‌گرد کرد.

و امروز، هنوز می‌توانی او را

So in order to survive,

she started selling elotes, or corn on the cob, on the street,

در حال فروش انواع ذرت و شیرینی و اینطور چیزها پیدا کنی.

as a street vendor.

لوپه من را به دنیای داخل خانواده‌اش برد

And today, you can still find her

و تاثیر واقعی مهاجرت را به من نشان داد.

selling all types of corn and different candies and stuff.

او من را به همه‌ی افراد خانواده‌ی بزرگش معرفی کرد.

Lupe brought me into the inner world of her family

گبی، خوان، کنچی، چاوا، همه.

and showed me the true impact of migration.

خواهرش، رمدیوس، با آنسالمو ازدواج کرده بود،

She introduced me to everyone in her extended family,

که هشت تا از نه خواهر و برادرش

Gabi, Juan, Conchi, Chava, everyone.

در دهه‌ی نود از مکزیک به شیکاگو مهاجرت کرده بودند

بسیاری از اعضای خانواده‌ی او، من را به درون دنیایشان راه دادند

Her sister Remedios had married Anselmo,

whose eight of nine siblings

و داستان‌هایشان را برای من تعریف کردند.

had migrated from Mexico to Chicago in the nineties.

خانواده‌ها، قلب و رگ حیاتی مهاجرت هستند.

So many people in her family opened their world to me

وقتی این خانواده‌ها مهاجرت می‌کنند،

and shared their stories.

جوامع‌شان را تغییر می‌دهند و متحول می‌کنند.

Families are the heart and lifeblood of the migrant trail.

به ندرت امکان دسترسی به این نزدیکی،

When these families migrate,

به زندگی خصوصی و روزمره‌ی

they change and transform societies.

این افراد وجود دارد، چرا که لازمه‌ی زندگی‌شان مخفی کردن آن از غریبه هاست.

It's rare to be able to access so intimately

در آن زمان،

خانواده‌ی لوپه در دنیای منزوی پشت حیاط زندگی می کردند.

the intimate and day-to-day lives

of people who, by necessity, are closed to outsiders.

در یک محله‌ی شلوغ شیکاگو،

At the time,

که برای بیش از ۱۰۰ سال مکانی برای ورود مهاجران جدید بود

Lupe's family lived in the insular world of the Back of the Yards,

a tight-knit Chicago neighborhood,

اول از اروپا، مثل خانواده‌ی من،

و اخیرا، از آمریکای لاتین.

which for more than 100 years had been a portal of entry

دنیای آنها از نظرها مخفی باقی مانده است.

for recent immigrants --

و آنها دنیای بزرگتر و سفیدپوست بیرون از محله را

first, from Europe, like my family,

and more recently, from Latin America.

«گریگولندیا» می‌نامند.

Their world was largely hidden from view.

می‌دانید، مانند بسیاری از نسل‌ها که پا به حیاط پشتی گذاشته‌اند

And they call the larger, white world outside the neighborhood

کل خانواده کارهایی را انجام می‌دادند که اغلب مردم تمایلی به انجام آنها نداشتند:

"Gringolandia."

You know, like lots of generations moving to the Back of the Yards,

نظافت ساختمان‌های اداری، تهیه‌ی غذای خطوط هوایی در کارخانه‌های سرد،

the family did the thankless hidden jobs that most people didn't want to do:

بسته‌بندی گوشت، تخریب ساختمان‌ها.

cleaning office buildings, preparing airline meals in cold factories,

کار سخت یدی با دستمزد پایین استثماری.

اما آخر هفته‌ها، دور هم خوش می‌گذرانند،

meat packing, demolitions.

در حیاط پشتی باربکیو می‌کردند

It was hard manual labor for low exploitation wages.

جشن تولد می‌گرفتند

مثل اغلب خانواده‌های طبقه‌ی کارگر در سراسر دنیا.

But on weekends, they celebrated together,

من تبدیل به یک عضو افتخاری شدم.

with backyard barbecues

من را «جانی کانالس» صدا می‌زدند، به یاد هنرپیشه مکزیکی‌تباری به همین نام.

and birthday celebrations,

like most working families the world over.

من به فرهنگ آنها دسترسی کامل داشتم،

I became an honorary family member.

چون کمی عکاس خانواده بودم، کمی مددکار خانواده بودم،

My nickname was "Johnny Canales," after the Tejano TV star.

و کمی هم دلقک غریبه‌ای که آنجا بود تا سرگرمشان کند.

I had access to the dominant culture,

so I was part family photographer, part social worker

یکی از به یادماندنی‌ترین خاطرات این دوران

and part strange outsider payaso clown, who was there to amuse them.

ثبت لحظه‌ی تولد نوه‌ی لوپه، الیزابت، بود.

One of the most memorable moments of this time

دو خواهر و برادر بزرگتر او از کویر سونوران گذشته بودند،

was photographing the birth of Lupe's granddaughter, Elizabeth.

توی بغل والدینشان و در کالاسکه به آمریکا رسیده بودند.

در آن زمان،

Her two older siblings had crossed across the Sonoran Desert,

خانواده‌اش به من اجازه داد از تولد او عکس بگیرم.

being carried and pushed in strollers into the United States.

و این یکی از باحالترین اتفاقات بود

وقتی پرستارها الیزابت را روی سینه‌ی گابی گذاشتند.

So at that time,

her family allowed me to photograph her birth.

And it was one of the really coolest things

او اولین شهروند آمریکایی خانواده بود.

as the nurses placed baby Elizabeth on Gabi's chest.

آن دختر امروز ۱۷ ساله است.

و من هنوز با لوپه و بیشتر اعضای خانواده‌ی او

She was the family's first American citizen.

در ارتباط هستم.

That girl is 17 today.

کار من عمیقا ریشه در تاریخچه‌ی خانواده‌ی خودم

And I still remain in close contact with Lupe

در زمینه‌ی تبعید و تولد دوباره در ایالات متحده دارد.

and much of her family.

My work is firmly rooted in my own family's history

پدرم در ۱۹۳۴ در آلمان نازی به دنیا آمد.

of exile and subsequent rebirth in the United States.

مانند بیشتر یهودی‌های آلمان که در جامعه جا افتاده بودند،

پدربزرگ و مادربزرگ من هم امیدوار بودند

My father was born in Nazi Germany in 1934.

که دردسرهای رایش سوم به سرعت از سرشان می‌گذرد،

Like most assimilated German Jews,

اما در بهار ۱۹۳۹،

my grandparents simply hoped

اتفاقی کوچک، اما مهم، برای خانواده‌ی من افتاد.

that the troubles of the Third Reich would blow over.

پدرم نیاز به عمل آپاندیس پیدا کرد.

But in spring of 1939,

و چون یهودی بود،

a small but important event happened to my family.

هیچ کس در بیمارستان حاضر نشد او را جراحی کند.

عمل جراحی روی میز آشپرخانه انجام شد،

My dad needed an appendectomy.

And because he was Jewish,

روی میز آشپزخانه‌ی خانواده

not one hospital would operate on him.

پدربزرگ و مادربزرگم بعد از اینکه متوجه تبعیض علیه خودشان شدند

The operation was carried out on his kitchen table,

تصمیم بسیار سختی گرفتند

on the family's kitchen table.

مبنی بر اینکه دو فرزندانشان را با گروه‌های نجات به انگلستان بفرستند.

Only after understanding the discrimination they faced

did my grandparents make the gut-wrenching decision

داستان نجات خانواده‌ام، دلیل تعهد عمیق من

to send their two children on the Kindertransport bound for England.

به بازگویی داستان مهاجرت

به شکلی عمیق و دقیق است.

My family's survival has informed my deep commitment

گذشته و حال، همواره به یکدیگر متصل هستند.

to telling this migration story

میراث دیرینه‌ی

in a deep and nuanced way.

مداخله‌ی دولت ایالات‌متحده در آمریکای لاتین

The past and the present are always interconnected.

همواره جنجال‌برانگیز بوده و به خوبی مستند شده است.

کودتای آربنز در سال ۱۹۵۴ با پشتیبانی سی‌آی‌ای در گواتمالا،

The long-standing legacy

of the US government's involvement in Latin America

رسوایی ایران کنترا، ماجرای مدرسه‌ی آمریکایی،

is controversial and well-documented.

قتل اسقف اعظم رومرو روی پله‌های یک کلیسا در سن‌سالوادور،

The 1954 CIA-backed coup of Árbenz in Guatemala,

همه مثال‌هایی از این تاریخچه‌ی پیچیده هستند.

the Iran-Contra scandal, the School of the Americas,

تاریخچه‌ای که منجر به عدم ثبات

the murder of Archbishop Romero on the steps of a San Salvador church

و بی‌قانونی در آمریکای مرکزی شده است.

are all examples of this complex history,

a history which has led to instability

خوشبختانه، این تاریخچه یکدست سیاه نیست.

and impunity in Central America.

در واقع ایالات‌متحده و مکزیک میزبان هزاران و میلیون‌ها پناهنده‌ای شدند

Luckily, the history is not unremittingly dark.

پناهنده‌ای شدند که در دهه های ۷۰ و ۸۰ از جنگ داخلی می‌گریختند.

The United States and Mexico took in thousands and millions, actually,

زمانی که مسیر مهاجرت از گواتمالا را مستند می‌کردم،

of refugees escaping the civil wars of the 70s and 80s.

یعنی در اواخر دهۀ ۲۰۰۰

اغلب آمریکایی‌ها هیچ درکی از افزایش خشونت،

But by the time I was documenting the migrant trail in Guatemala

بی‌قانونی و مهاجرت در آمریکای مرکزی نداشتند.

in the late 2000s,

most Americans had no connection to the increasing levels of violence,

برای بیشتر ما شهروندان ایالات‌متحده، این داستان همانقدر دور بود که ماه!

impunity and migration in Central America.

در طول سال‌ها، به‌تدریج قطعات پازل را کنار هم گذاشتم

To most US citizens, it might as well have been the Moon.

پازل سختی که از آمریکای مرکزی و بعد مکزیک آغاز شده بود

Over the years, I slowly pieced together

و در حیاط پشتی من در شیکاگو، پایان یافته بود.

تقریبا به همه‌ی شهرهای مرزی سر زدم -- براونزویل، رینوسا، مک آلن،

the complicated puzzle that stretched from Central America through Mexico

یوما، کالکسیکو --

to my backyard in Chicago.

و نظامی شدن بیشتر مرز را ثبت کردم.

I hit almost all the border towns -- Brownsville, Reynosa, McAllen,

هر بار برمی‌گشتم،

زیرساخت‌ها، سنسورها و رادارهای بیشتری آنجا بود،

Yuma, Calexico --

recording the increasing militarization of the border.

گشت‌های مرزبانی بیشتر و امکانات پیشرفته‌تر

Each time I returned,

که با آنها مردان، زنان و کودکانی را بازداشت می‌کردند،

there was more infrastructure, more sensors, more fences,

more Border Patrol agents and more high-tech facilities

که دولت ما آنها را به زندان می‌انداخت.

بعد از یازده سپتامبر، این داستان تبدیل به یک صنعت بزرگ شد.

with which to incarcerate the men, women and children

من تظاهرات عظیم و تاریخی مربوط به مهاجرت را در شیکاگو ثبت و ضبط کردم،

who our government detained.

Post-9/11, it became a huge industry.

بچه‌ها در مراکز مراقبتی

و رشد آرام گروه‌های نفرت‌پراکن ضدمهاجر را

I photographed the massive and historic immigration marches in Chicago,

از جمله کلانتر جو آرپایو در آریزونا.

children at detention facilities

and the slow percolating rise of anti-immigrant hate groups,

حضور بچه‌ها را در بازداشتگاه‌ها ثبت و ضبط کردم،

including sheriff Joe Arpaio in Arizona.

پروازهایی که افراد اخراج شده را برمی‌گرداند

و بسیاری چیزهای متفاوت دیگر.

I documented the children in detention facilities,

من شاهد گسترش جنگ مواد مخدر در مکزیک بودم

deportation flights

و سطوح عمیق خشونت اجتماعی در آمریکای مرکزی.

and a lot of different things.

متوجه شدم همه‌ی این عناصر ناهمگون چقدر به هم مرتبط هستند

I witnessed the rise of the Mexican drug war

and the deepening levels of social violence in Central America.

و ما همگی چقدر به همدیگر مرتبط هستیم.

در مقام عکاس،

I came to understand how interconnected all these disparate elements were

ما هرگز نمی‌دانیم کدام لحظه‌ی خاص

and how interconnected we all are.

یا کدام فرد خاص را ثبت خواهیم کرد.

As photographers,

we never really know which particular moment will stay with us

مردمی که از آنها عکس می‌گیریم، تبدیل به بخشی از خاطره‌ی جمعی ما می‌شوند.

جراکا استرادا یک دختربچه‌ی کوچک ۸ ساله بود

or which particular person will be with us.

که در خاطر من ماند.

The people we photograph become a part of our collective history.

پدرش به لس‌آنجلس رفته بود تا خرج خانواده‌اش را دربیاورد.

Jerica Estrada was a young eight-year-old girl

و درست مانند هر پدر وظیفه‌شناسی،

whose memory has stayed with me.

با هدایا به گواتمالا برگشته بود.

Her father had gone to LA in order to work to support his family.

آن آخر هفته، به بزرگترین پسرش یک موتورسیکلت کادو داده بود--

And like any dutiful father,

یک وسیله‌ی لاکچری واقعی.

he returned home to Guatemala, bearing gifts.

پسر داشته پدر را از یک مهمانی خانوادگی

That weekend, he had presented his eldest son with a motorcycle --

به خانه می‌رسانده است،

a true luxury.

یک گروه خلافکار به آنها حمله می‌کنند و از پشت به پدر شلیک می‌کنند.

As the son was driving the father back home

from a family party,

او را با فرد دیگری اشتباه گرفته بودند،

اتفاقی که اصلا در این کشور غیرمعمول نیست.

a gang member rode up and shot the dad through the back.

اما کار از کار گذشته بود.

گلوله از پدر گذشته بود و وارد بدن پسر شده بود.

It was a case of mistaken identity,

an all too common occurrence in this country.

این یک عمل خشونت‌آمیز تصادفی نبود،

But the damage was done.

بلکه مثالی از خشونت اجتماعی بود

The bullet passed through the father and into the son.

در منطقه‌ای از دنیا که این نوع از خشونت در آن به امری معمول تبدیل شده بود.

This was not a random act of violence,

بی‌قانونی زمانی تداوم می‌یابد که حکومت و نهادهای دولتی

but one instance of social violence

in a region of the world where this has become the norm.

در حمایت از افراد شکست می‌خوردند.

اغلب نتیجه این است که افراد وادار به ترک خانه‌هایشان و فرار می‌شوند

Impunity thrives when all the state and governmental institutions

و در جستجوی امنیت خطرات بزرگی را به جان می‌خرند.

fail to protect the individual.

پدر جریکا در راه بیمارستان مرد.

Too often, the result forces people to leave their homes and flee

جنازه‌اش جان پسرش را نجات داد.

and take great risks in search of safety.

وقتی به بیمارستان دولتی رسیدیم،

Jerica's father died en route to the hospital.

دم در بیمارستان دولتی،

توجه‌ام به دختری جلب شد که پیراهن راه‌راه صورتی پوشیده بود و جیغ می‌زد.

His body had saved his son's life.

As we arrived to the public hospital,

هیچ کس آن دختر کوچولو که دستان کوچکش را در هم گره کرده بود، دلداری نمی‌داد.

to the gates of the public hospital,

I noticed a young girl in a pink striped shirt, screaming.

او کوچکترین دختر آن مرد بود،

نامش جریکا استرادا بود.

Nobody comforted the little girl as she clasped her tiny hands.

گریه کرد و عصبانی شد

و کسی نمی‌توانست کاری بکند چون پدرش مرده بود.

She was the man's youngest daughter,

این روزها، وقتی مردم از من می‌پرسند،

her name was Jerica Estrada.

چرا مادران جوان با نوزادان چهارماهه

She cried and raged,

and nobody could do anything, for her father was gone.

هزاران مایل مسیر را طی می‌کنند،

در حالیکه می‌دانند در ایالات متحده به زندان خواهند افتاد،

These days, when people ask me

به یاد جریکا می‌افتم، به یاد او و درد او.

why young mothers with four-month-old babies

will travel thousands of miles,

knowing they will likely be imprisoned in the United States,

و به یاد پدرش که با بدن خودش، جان پسرش را نجات داد.

I remember Jerica, and I think of her and of her pain

و من نیاز واقعی انسان

به مهاجرت برای داشتن زندگی بهتر را درک می‌کنم.

and of her father who saved his son's life with his own body,

ممنون.

(تشویق حضار)

and I understand the truly human need

to migrate in search of a better life.

Thank you.

(Applause)