The intangible effects of walls | Alexandra Auer

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Çeviri: Ömer Karip Gözden geçirme: Ezgisu Karakaya

Humankind loves to build walls.

İnsanlık yapı inşa etmeyi sever.

Have you ever noticed that?

Daha önce fark ettiniz mi?

We build walls for everything:

Her şey için duvar inşa ediyoruz:

for shelter, for protection, for privacy.

barınmak, korunmak, gizlilik.

Over the past 70 years,

Geçen 70 yılda,

the number of barriers between countries has doubled.

Ülkeler arasındaki bariyer miktarı ikiye katlandı.

Right now, there are more walls than at the end of the Second World War,

Şu anda İkinci Dünya Savaşı'nın sonunda olandan daha fazla duvar var,

more than during the Cold War.

Soğuk Savaştakinden daha fazla.

Growing up in Germany,

Almanya'da büyürken

the fall of the Berlin Wall always felt to me

Berlin Duvarı'nın yıkılması bana her zaman

like the introduction of a new world, a world without barriers.

yeni bir dünyanın, engelsiz bir dünyanın tanıtımı gibi hissettirdi.

But since the attacks of 9/11,

11 Eylül saldırılarından beri

the construction has experienced an extreme rise.

inşaatta aşırı bir artış yaşadı.

Since then, the amount has doubled,

O zamandan beri planlanan ya da inşa edilen

with about 30 new structures that were planned or built.

30 yapı ile birlikte rakam ikiye katladı.

Walls and fences are often built with the intention of security,

Duvarlar ve çitler çoğu zaman güvenlik amacıyla yapılırlar;

security from another group of people,

diğer insanlardan,

from crime, from illegal trades.

suçtan, yasa dışı ticaretten güvelik.

But walls and fences only provide us with a feeling of security,

Fakat duvarlar ve çitler bize sadece güvenlik hissi verir,

which is different from real security.

ki bu gerçek güvenlikten farklıdır.

Even though they might make us feel safe,

Güvende hissettirebilmelerine rağmen,

the structures themselves can't protect us.

yapıların kendileri bizi koruyamazlar.

Instead, they do something else:

Bunun yerine başka bir şey yaparlar:

they separate.

Ayırırlar.

They create an us and a them.

Biz ve onlar oluştururlar.

They establish an enemy.

Bir düşman yaratırlar.

Walls make us build a second wall in our head, a mental wall.

Duvarlar kafamızda ikinci bir duvar oluştururlar, zihinsel bir duvar.

And those mental walls slowly make us lose sight

Bu zihinsel duvarlar diğer insanlarla ortak olan her şeyimizi

of all the things we have in common with the people on the other side.

yavaşça gözden kaçırmamızı sağlar.

The other way around,

Diğer taraftan,

mental walls can grow so strong that they encourage us to build,

zihinsel duvarlar o kadar güçlenir ki bizi fiziksel duvarlar inşa etmeye,

keep or strengthen physical walls.

bu duvarları korumaya ya da güçlendirmeye teşvik ederler.

Physical and mental walls are closely interlinked,

Fiziksel ve zihinsel duvarlar birbirine yakından bağlıdır.

and one almost always comes with the other.

Çoğu zaman biri diğeriyle birlikte gelir.

It's a constant cycle:

Bu bir sabit döngüdür:

physical walls empower mental walls, and mental walls empower physical walls

Fiziksel ve zihinsel duvarlar

until at one point one part falls away,

birbirlerini bir noktada bir parça düşene

and the cycle is disrupted.

ve döngü bozulana dek güçlendirirler.

When the Berlin Wall was being built,

Berlin Duvarı inşa edilirken

it was hard to tell who the wall was facing,

duvarın kime dönük olduğunu bilmek zordu.

because the people living around it identified as one.

Onun etrafında yaşayanlar tek olarak tanımladılar.

There was no us and them.

Biz ya da onlar yoktu.

There was no others.

Başkaları yoktu.

During the time of separation,

Ayrılma sırasında,

both sides developed differently and formed individual identities.

her iki taraf da farklı gelişti ve bireysel kimlikler oluşturdu.

All of a sudden, there was an us and a them.

Birdenbire, biz ve onlar vardı.

A mental wall was built,

Zihinsel bir duvar inşa edildi.

and when the Berlin Wall fell again in 1989,

Berlin Duvarı 1989'da tekrar yıkıldığında

this mental wall in the head of the people stayed.

bu zihinsel duvar insanların kafasında kaldı.

Eastern Germans had to be reintegrated into their own country,

Doğu Almanlar kendi ülkelerine yeniden entegre edilmek zorundaydı.

and even though they didn't have to move places,

Yer değiştirmelerine gerek olmamasına rağmen,

many still today feel like they have never fully arrived.

çoğu hâlâ bugün tam olarak gelmemiş gibi hissediyor.

Those remaining effects of the mental wall are also measurable.

Zihinsel duvarın ardında bıraktığı etkileri de ölçülebilir.

A study from the Freie University of Berlin in 2005

2005 yılında Freie Üniversitesinin bir araştırması

shows that even 15 years after the reunification,

birleşmeden 15 yıl sonra bile, Almanların hâlâ eski duvarın

Germans still believed that cities on the other side of the former wall

diğer tarafındaki şehirlerin gerçekte olduğundan

are further away than they really are.

daha uzakta olduğuna inandıklarını gösterir.

The interesting thing is that they found a link between political attitude

İlginç olan şey politik tutum ile mesafe tahmini

and estimation of the distance.

arasında bağlantı bulmalarıdır.

The more a participant was against the German reunification,

Katılımcı, Alman birleşmesine ne kadar çok karşıysa

the further away they estimated cities to be.

şehirlerin de o kadar daha uzak olduğunu tahmin ediyordu.

It's the mental wall which keeps cities on the other side far away,

Şehirleri birbirinden ayrı ve uzak tutan şey zihinsel duvardır.

and the higher and stronger this mental wall,

Zihinsel duvar yükselip güçlendikçe

the more difficult they seem to be reached.

kavuşmaları, daha da zor olacak gibi gözüküyor.

I tried to repeat this study

Ben bu çalışmayı

with a group of young Germans who grew up without the wall

duvar olmadan büyüyen bir grup genç Almanla

to see if these effects are still measurable nowadays.

etkilerin hâlâ ölçülebilir olduğunu görebilmek için tekrar ettim.

And the results show that this generation,

Sonuç gösteriyor ki bu kuşak,

my generation,

benim kuşağım,

is just kind of bad at geography in general --

coğrafyada genel olarak biraz kötü.

(Laughter)

(Gülüşme)

East and West.

Doğu ve Batı.

But in our defense, this could be seen as an improvement, right?

Savunmamız şu ki, bu bir gelişme olarak görülebilir, değil mi?

We never experienced the actual wall.

Biz hiçbir zaman gerçek duvarı görmedik.

This physical barrier was never able to make us build a mental wall

Öncelikle, fiziksel engel

zihinsel bir duvar inşa etmemizi sağlayamadı.

in the first place.

I would love to take this as a serious indication

Bunu ciddi bir çıkarım olarak kabul etmek isterim ki

that there could be a future without a mental wall dividing Germany,

Almanya'yı bölen zihinsel duvarın olmadığı bir gelecek mümkün olabilir.

but I think we have to face reality:

Bence gerçekle yüzleşmeliyiz:

this one wall could be disappearing,

Bu duvar kaybolabilir,

but in the meanwhile, a billion others are constructed.

ama bu arada, diğer milyarlarcası inşa ediliyor.

One global trend we are currently experiencing

Şu an deneyimlediğimiz küresel akım

is the rise of gated communities.

kapalı toplulukların yükselişidir.

And in a way, gated communities can be seen the same exact way as countries,

Bir bakıma, kapalı topluluklar tıpkı ülkeler gibi gözükebilir,

just on the small scale --

sadece küçük ölçekte --

neighborhoods surrounded by walls and fences

vatandaşlarını diğer vatandaşlardan korumak için

to protect citizens from other citizens --

duvarlar ve çitler ile çevrili mahalleler

and the only difference is, it's by choice.

ve tek farkı olan şey, bu kendi seçimleridir.

But the physical and mental effects on the people living inside

Ama fiziksel ve zihinsel duvarın

and the people kept outside

içerisinde yaşayan ve dışarısında tutulan insanlar

are the same,

üzerindeki etkisi aynıdır,

separating cities, neighborhoods

şehirleri, mahalleleri,

and even playgrounds.

ve hatta oyun alanlarını ayırmak.

In the spring of last year, I worked on a design project in Brussels

Geçen yıl baharda, Brüksel'de bu durumun olduğu

at two elementary schools where this was the case.

iki ilkokulda bir tasarı projesi üzerine çalıştım.

Both the schools share an entrance and the schoolyard.

İki okul da aynı girişi ve bahçeyi paylaşıyor.

Both schools teach in Dutch.

İkisi de Flemenkçe ders veriyor.

But one school is mainly visited by Belgian children,

Bir okulu ağırlıkla Belçikalı çocuklar ziyaret ediyor,

and the other school, by immigrant children.

ve diğer okulu, göçmen çocuklar.

The schools are separated by walls and fences,

Okul bahçesindeki onları ayıran bu çitin yanı sıra,

leaving the children no point of interaction

okullar, çocuklara etkileşim noktası bırakmadan

other than this fence on the schoolyard that separates them.

onları duvarlar ve çitlerle ayırıyor.

When I started to work there,

Orada çalışmaya başladığımda,

it made me sad to see children having to stand at a fence

çocukların diğer taraftaki arkadaşlarıyla konuşmak için

to talk to their friend on the other side.

çit önünde dikildiklerini görmek beni üzdü.

But what's even worse is that most of the children

Daha da kötüsü çocukların birçoğu

will never get the opportunity to even make a friend on the other side.

diğer taraftan arkadaş edinme şansını bile hiçbir zaman bulamayacak.

School should be the place where children, all children,

Okullar çocukların, tüm çocukların bir araya gelip,

come together and learn --

öğrendikleri yer olmalıdır --

learn from the teacher, but more importantly,

öğretmenden öğrenmek,

daha da önemlisi, birbirlerinden öğrenmek.

learn from each other.

And the more diversity, the more there is to learn.

Daha fazla çeşitlilik varsa, öğrenecek daha çok şey vardır.

In fact, school might be the only time in our lives

Aslında okul, sosyal farklılıklarımıza rağmen iletişim kurmanın mümkün olduğu

where establishing a contact despite social differences is even possible.

hayatımızdaki tek zaman olabilir.

Separating children during this time of their development

Çocukları gelişim çağlarında ayırmak

will make integration extremely difficult,

birleşmeyi, imkansız olmasa bile,

if not impossible.

oldukça zorlaştıracaktır.

And yet, somehow,

Yine de, her nasılsa,

I seem to be the only one having a problem with this fence in Brussels.

Brüksel'de bu çitlerle sorunu olan tek kişi benim gibi gözüküyor.

Most of the parents, teachers and children

Ebeveyn, öğretmen ve çocukların birçoğu

stopped seeing or at least questioning the structure.

yapıyı fark etmeyi ya da hiç olmazsa sorgulamayı bıraktı.

It's just how it is.

Olan tam da bu.

Nobody has ever seen it differently.

Kimse onu farklı şekilde görmedi.

And people are in favor of it.

İnsanlar bundan yanalar.

I once asked a boy if he would like to play with the other side,

Bir keresinde bir çocuğa diğer tarafta oynamak ister mi diye sordum:

and he said, "No."

"Hayır," dedi.

Then I asked if he would play with them if the fence wasn't there,

Ben de, eğer çit olmasaydı, o zaman onlarla oynar mıydın, diye sordum:

and he said, "Probably."

"Muhtemelen," dedi.

But then he quickly added that the fence should stay,

Hemen ardından çit orada kalmalı diye ekledi,

because the other side is mean and they never give back his ball.

çünkü diğer taraf kötüdür ve topunu asla geri vermezler.

It's funny, because I talked to children from both sides,

Bu komik, çünkü her iki taraftan da çocuklarla konuştum.

and everyone told me that the other side is mean

Hepsi, diğer taraf kötü, dedi.

because they never give back the ball.

Çünkü topu asla geri vermezler.

The children on both sides dislike each other,

Her iki taraftaki çocuklar da birbirlerini sevmiyor.

and there are regularly arguments breaking out at this fence,

Bu çitin olduğu yerde devamlı tartışmalar çıkıyor

which is also the main reason why people feel the need

ki bu insanların çitin orada olmasına ihtiyaç duymasının

for it to be there:

asıl sebebidir:

it protects the children from each other,

Çocukları birbirinden korur,

or at least their toys,

en azından oyuncaklarını,

and it prevents chaos.

ve kaosu engeller.

At some point, the children started to crawl beneath the fence

Bir noktada, çocuklar toplarını geri almak için

to get their ball back,

çitin altından sürünmeye başladılar.

and the reaction of the schools was to put these metal plates there.

Okullar oralara bu metal plakaları koyarak karşılık verdi.

Now they climb over.

Şimdi üzerinden tırmanıyorlar.

I don't know what came first in Brussels:

Brüksel'de neyin ilk geldiğini bilmiyorum:

a mental wall that grew too strong that it made them build a physical fence,

Onların fiziksel çit yapmasını sağlayacak kadar güçlenen zihinsel duvar,

or this fence that now emphasizes the social differences,

ya da okul bahçesinde bile

even on the schoolyard.

sosyal farklılıkları vurgulayan bu çit.

But what I did know when I started to work there

Orada çalışmaya başladığımda bildiğim şey,

was that I wanted to change something about the situation.

bu durumla ilgili bir şeyleri değiştirmek istediğimdi.

I wanted to show both sides again how much they have in common.

Her iki tarafa da ne kadar ortak noktaları olduğunu göstermek istedim.

For children, this isn't very hard,

Çocuklar için bu çok zor değildir,

because even though one schoolyard speaks Dutch

çünkü bir okul bahçesinde Flemenkçe,

and the other schoolyard, a mix of French, Turkish and Arabic,

diğerinde Fransızca, Türkçe ve Arapça konuşulmasına rağmen,

they all speak the universal language of play.

hepsi küresel oyun dilini konuşuyor.

And it turned out the desire to play

Oyun oynama isteğinin

is a lot stronger than all the supposed differences between them.

aralarındaki sözde tüm farklılıklardan çok daha güçlü olduğu ortaya çıktı.

I installed different games at the fence,

Çite farklı oyunlar koydum.

which turned it into an interface, a common ground,

Bu da onu bir engel yerine, bir arayüze,

instead of a barrier.

ortak bir zemine dönüştürdü.

And all of a sudden, children were drawing together,

Birdenbire, çocuklar kalemlerini değişerek

exchanging pencils

birlikte çizimler yapıyor

and talking on the phone.

ve telefonda konuşuyordu.

Especially the phones were a great success,

Özellikle telefonlar çok başarılıydı.

because they were so amazed

Bu alet aracılığıyla

by the fact that they can hear the other side through this device

diğer tarafı duymaya o kadar çok şaşırdılar ki

that they couldn't stop speaking.

konuşmayı bırakamadılar.

In the case of an elementary school, parents play a very big role

İlkokul söz konusu olduğunda, ebeveynler çocuklarının günlük yaşamını

in shaping the everyday life and the environment of their children.

ve çevresini şekillendirmede çok büyük rol oynar.

So I knew that if I wanted to make a difference,

Bu yüzden biliyordum ki değişiklik istiyorsam,

I had to somehow show them, too, how much they have in common

diğer tarafla ne kadar ortak noktaları olduğunu,

bir şekilde onlara da göstermeliydim.

with the other side.

But for parents, this was a lot more difficult,

Ebeveynler için bu çok daha zordu.

because most of them speak different languages,

Birçoğu farklı diller konuşuyor,

work different jobs with different incomes,

farklı gelirleriyle, farklı işler yapıyor,

live in different social circles,

farklı sosyal çevrede yaşıyor,

believe in different religions,

farklı dinlere inanıyor,

experience different cultures

farklı kültürler deneyimliyor

and share different values.

ve farklı değerler paylaşıyor.

And then there was me, a student,

Bir de tüm bu yönlerden

different in all of these aspects again.

farklı bir öğrenci, ben vardım.

So how could I show them

Ne kadar ortak noktaları olduğunu

how much they have in common?

onlara nasıl gösterebilirdim ki?

I chose not to convince them myself

Onları benim değil

but by letting their own children do the talking.

kendi çocuklarının konuşmasıyla ikna etmeyi seçtim.

I designed a picture exhibition on the schoolyard

Okul bahçesinde çocuklarının çitlerin arasından birlikte oynadıklarını

showing them their children playing together through the fence.

görmeleri için bir resim sergisi tasarladım.

At the end of this exhibition,

Serginin sonunda,

I asked people to write down their thoughts, ideas and wishes

herkesin düşüncesini, fikrini ve dileğini

on these big wooden boxes,

büyük ahşap kutulara yazmasını istedim.

and I labeled the boxes with, "What do you think?"

Kutuları ''Ne düşünüyorsunuz?'' yazarak etiketledim.

A lot of people wrote "Yes" on it.

Birçok kişi üzerine ''Evet,'' yazdı.

Yes, what?

Evet, ne?

I never mentioned my opinion or an action that should follow,

Hiçbir fikrimden ya da takip edilmesi gereken yoldan bahsetmedim.

so which question were they answering with yes?

Bu durumda hangi soruya evet diye cevap veriyorlardı?

When I asked, they said yes, the fence should go.

Sorduğum zaman, evet dediler, çitler gitmeli.

Yes, we want to play with the other side.

Evet, diğer tarafla oynamak istiyoruz.

The pictures implied enough to answer a question

Resimler hiç önerilmeyen bir sorunun cevaplanmasını

that was never proposed.

yeterince ima etti.

People were seeing the absurdity of the situation again

İnsanlar bu durumun saçmalığını görüyordu.

and felt how unnecessary this fence is

Ben kendi görüşümü zorlamadan

without me forcing an opinion on them.

çitin ne kadar gereksiz olduğunu kendileri gördüler.

The exhibition showed the two sides their similarities for once.

Sergi iki tarafa benzerliklerini bir kez gösterdi.

That day, there was no us and them,

O gün, biz ve onlar yoktu.

there was no others.

Diğerleri yoktu.

The mental wall started to crumble.

Zihinsel duvar parçalanmaya başladı.

I chose the word "crumbling,"

''Parçalanmak'' kelimesini seçtim,

because breaking a mental wall is a long journey,

çünkü zihinsel bir duvarı yıkmak uzun bir yolculuktur.

and breaking a mental wall can be a lot more difficult

Zihinsel bir duvarı yıkmak fiziksel olanı basitçe yıkmaktan

than simply tearing down the physical one.

çok daha zor olabilir.

We have to challenge our opinion and beliefs

Düşünce ve inançlarımıza meydan okumak zorundayız.

and maybe even admit our own wrongs.

Belki de kendi yanlışlarımızı bile kabullenmeliyiz.

So what happened in Brussels was a big step,

Brüksel'de olan şey büyük bir adımdı.

a step that has been taking generations in Germany.

Almanya'da nesillerdir süren bir adım.

There are many examples from all over the world

Dünyanın her yerinde birçok örnek var.

telling the same story I experienced in Brussels and Germany,

Brüksel ve Almanya'da yaşadığım aynı hikayeyi anlatan,

enough examples from which we could have learned.

öğrenebilmemize yetecek örnekler.

But still, we seek walls as solutions for problems that they cannot solve,

Ama hâlâ, çözemedikleri sorunlara çözüm olarak duvarları arıyoruz,

because walls don't fight the root of our problem.

çünkü duvarlar sorunlarımızın kaynağıyla savaşmazlar.

If anything, they reduce the symptoms.

Yalnızca belirtileri azaltıyorlar.

So the next time you are planning to build a wall

Bir dahaki sefere duvar örmeyi planladığınızda

or you are planning to support someone who wants to build a wall,

ya da duvar örmek isteyen birini desteklemeyi planladığınızda,

I want you to remember the impact you are really having.

sahip olduğunuz etkiyi hatırlamanızı istiyorum.

Because, this simple structure will hardly create more security.

Çünkü bu basit yapı daha iyi güvenlik sağlayamaz.

Instead, it will affect the people living with it every day,

Onun yerine, onunla her gün yaşayan insanları etkiler.

people who, despite the geographic border,

Çoğu zaman, coğrafi sınıra rağmen,

often share a lot of culture and values.

çok fazla kültür ve değer paylaşan insanlar.

For them, you are not building one wall but two,

Onlar için bir değil, iki duvar örüyorsun.

two walls which will take decades and generations to overcome again.

Üstesinden gelmesi onlarca yıl ve nesiller sürecek iki duvar.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)