Candis Watts Smith: 3 myths about racism that keep the US from progress | TED

Transcriber:

Çeviri: baris ustbas Gözden geçirme: Saliha Karatepeli

When I’m out at the grocery store or maybe a restaurant

6,5 yaşındaki oğlumla bakkala ya da belki bir restorana

or the park with my son -- he’s six and a half --

veya parka gittiğimde

people will stop us and mention that they think that he’s handsome.

insanlar bizi durdurup yakışıklı olduğundan bahsediyorlar.

I agree.

Katılıyorum.

They'll use that opportunity to chop it up with him,

Fırsatı onunla konuşmak için değerlendiriyorlar.

and often when they're done talking with him,

Bazen onunla konuşmaları bittiğinde

they’ll mention that they think he’s a smart and engaging little guy.

sempatik ve akıllı bir küçük adam olduğunu düşündüklerinden bahsediyorlar.

When those people walk away, the thought that comes to my mind

Bu insanlar uzaklaştıklarında aklıma gelen düşünce,

is that I hope they remember meeting him as a child

oğlumu yetişkin bir adam olarak tekrar gördüklerinde

onunla çocukken tanıştıklarını hatırlamalarını ummam oluyor.

when they see him again as a grown man.

This thought comes to my mind

Bu düşünce aklıma geldi

because I’ve written two books about race and racism in the United States,

çünkü Amerika’da ırk ve ırkçılık üzerine iki kitap yazdım

ve bu türden bir eser karamsarlık hissini üretebilir.

and this kind of work can produce feelings of pessimism.

One of the things that I’ve learned

Öğrendiğim şeylerden biri

is that Americans have an orientation toward progress.

Amerikanların gelişime karşı yönelimlerinin olması.

In this context,

Bu kapsamda kastedilen şey,

what that means is that we often celebrate the distance between where we were

sık sık geçmiş ve günümüzde

bulunduğumuz yer arasındaki mesafeyi kutlamamız.

and where we are now.

But that same orientation can blind us from the gap between where we are

Aynı yönelim, olduğumuz ve olabileceğimiz

veya olmamız gereken yer arasındaki boşluktan bizi kör edebilir.

and where we could or should be.

Amerikalılarla ilgili öğrendiğim diğer şey

The other thing I’ve learned about Americans

çoğunlukla insanların aklında ve kalbinde,

is that we have a very, very narrow understanding of racism,

genelde Güneydeki yaşlı insanlarda

mostly in the minds and hearts of people,

usually old people --

ırkçılık anlayışımızın çok sınırlı olduğu.

old people from the South.

And this really narrow definition can constrain our opportunities

Bu sınırlı tanım ırk olarak eşitlikçi toplum üretmek için

to produce a more racially egalitarian society.

fırsatlarımızı kısıtlayabilir.

We like to hunt for races

Irkların izini sürmeyi,

and distance ourselves from people who say mean things about whole groups of people

kendimizi tüm insan grupları hakkında kötü şeyler söyleyen

ve 1950′leri ideal edinenlerden uzaklaştırmayı severiz.

or who idealize the 1950s.

But the fact of the matter is that we might just need to look in the mirror.

İşin aslı şu ki sadece aynaya bakmamız gerekebilir.

Now, I'm not saying that everyone here is a racist,

Burada ki herkesin ırkçı olduğunu söylemiyorum.

but what I am saying is that everyone here has the capacity

Söylediğim şey buradaki herkesin

and perhaps even the propensity

hayatlarını yaşamak için bir bakıma

to live their life in a way,

ırksal eşitsizliği yeniden üreten

to make decisions,

kararlar almada

to rely on biases

ve ön yargılara güvenmede

that reproduce racial inequality.

kapasitesi ve belki eğilimi bile olduğu.

Some people say, “Well, you do all this work about racism. What’s the answer?”

Bazı kişiler “Irkçılıkla ilgili bu çalışmaları yapıyorsun. Cevap ne?” der.

And I say that the first thing we might need to do

Yapmamız gereken ilk şeyin,

is to come to a shared understanding

ilk önce ırkçılığın ne olduğuyla ilgili

about what racism is in the first place.

ortak bir anlama varmamız olduğunu söylüyorum.

History shows that racists have had the upper hand

Tarih, ırkçıların kimlerin ırkçı olduğunu

in deciding who the racists are and what racism is,

ve ırkçılığın ne olduğuna karar vermede üstün geldiklerini gösteriyor,

and it’s never them or the things that they do.

asla onlar ve yaptıkları şeyler değil.

But maybe if we come together

Bir araya gelip

and come to a shared and perhaps a precise definition of what racism is,

ırkçılığın ne olduğuna dair ortak ve belirli bir tanım ortaya çıkartırsak

we can work toward creating a society

benim gibi annelerin çocuklarının hayatından devamlı endişe etmedikleri

where mothers like me aren’t in constant fear of their children’s lives.

bir toplum yaratma amacı için çabalayabiliriz.

I'd like to dispel three myths about racism

Karşılıklı anlayış için yolculuğumuzda

on our trek toward mutual understanding.

ırkçılıkla ilgili üç söylentiyi ortadan kaldırmak istiyorum.

First:

İlk olarak:

it’s true that the South has done its work to earn its reputation

Güney’in en ırkçı bölge olarak ün kazanmak için

as the most racist region.

görevini tamamladığı doğru.

But there are other states and regions that are competing for the title.

Ancak unvan için yarışan diğer eyalet ve bölgeler de var.

For example,

Örnek olarak,

if we look at the most segregated states in terms of where Black kids go to school,

En ayrılmış eyaletlerde siyahı çocukların okula nereye gittiği açısından bakarsak

we'll see, sure, some are in the South.

bazılarının Güneyde olduğunu göreceğiz.

There are some out west,

ABD’nin batısında,

in the Midwest

ortabatısında

and in the Northeast.

ve kuzeydoğusunda da biraz var.

They're where we live.

Oralar yaşadığımız yerler.

Or if we look at states with the biggest racial disparities

Eyaletlere hapishane nüfusları açısından

in terms of prison populations,

en büyük ırksal eşitsizlerle bakarsak

we see that none of them are in the South.

hiçbirinin Güneyde olmadığını görürüz.

They're where we live.

Onlar yaşadığımız yerler.

My colleague Rebecca Kreitzer and I

Meslektaşım Rebecca Kreitzer ve ben

looked at a standard battery of racial attitudes of prejudice,

önyargılı ırksal davranışların standart bir dizisine baktık,

and we found that in the 1990s,

1990′lı yıllarda Güneydeki eyaletlerin

states in the South dominated the most racially negative attitudes.

ırksal olarak en olumsuz davranışlara hükmettiğini bulduk.

But this geography has evolved, and things have changed.

Bu coğrafya zamanla gelişti ve bir şeyler değişti.

By 2016, we found that the Dakotas, Nebraska,

2016′ya kadar Kuzey ve Güney Dakota, Nebraska,

states in the Midwest, in the Northeast,

Orta Batı ve Kuzeydoğudaki eyaletler

were competing for the "most prejudiced population" titles.

“en ön yargılı nüfus” unvanları için yarışıyorlardı.

Now, I'm not saying that one state is more racist than another,

Bir eyaletin başka bir eyaletten daha ırkçı olduğunu söylemiyorum,

but what I am saying is that every state

söylediğim şey her eyaletin kendine has ırkçılık tarzının olabileceği.

might have its own special brand of racism.

And it doesn't have to be like this.

Böyle olmak zorunda değil.

Most of the inequalities that we see in our day-to-day lives

Günlük yaşamlarımızda gördüğümüz eşitsizliğin çoğu

happen at the state and local level.

eyalet ve yerel düzeyde meydana gelir.

What that means is that we don't have to go all the way to Congress

Bu, topluluklarımızda değişiklik yapmak için

to make change in our communities.

Meclise gitmek zorunda olmadığımız anlamına gelir.

We can simply hold our city, our county, our state legislators to task

Basit bir şekilde daha fazla adil sonuç üretebilmek için

şehrimizi, ilçemizi ve eyalet meclisimizi görevlendirebiliriz.

to produce more equitable outcomes.

Myth two:

İkinci söylenti:

we're not that good at hunting for racists.

Irkçıların izini sürmede o kadar da iyi olmamamız.

Remember that time when the governor of Virginia did blackface,

Virjinya Valisinin siyah maske yaptığı ve insanların “Bu kötü.

and people were like, "Oh, that's bad. I need to get that racist out of here"?

Bu ırkçıyı buradan göndermem gerekiyor” dediği zamanı hatırlıyor musun?

I was giving y'all the side-eye, and here's why.

Hepinize şüpheci bakıyordum, işte nedeni.

While people were going back to yearbooks

İnsanlar yıllıklarına

to look for things that were obviously racist,

açıkça ırkçı olan şeyleri aramak için dönüp bakarken

fewer people were looking into the current-day policy stances

muhtemelen siyah maske yapmış ama yakalanmamış millet meclisi üyelerinin

of legislators who probably did blackface but didn't get caught.

günümüz politik tutumuna çok az kişi bakıyordu.

So, how many of us might have supported a candidate

21. yüzyılda kaçımız çocukların

who is willing to let neighborhoods secede from their district

tümü beyaz öğrencilerden oluşan bir okula gidebilmeleri için

komşuların semtlerinden ayrılmasına izin vermeyi amaçlayan

so that kids could go to all-white schools --

in the 21st century?

bir adayı desteklemiş olabilir?

Or how many of us might have supported a ballot measure

Kaçımız sistematik olarak bazı grupların oy verme şanslarını azaltan

that systematically reduced some groups' chances of voting?

halk oylamasını desteklemiş olabilir?

Or how many of us might have focused on the behavior of Black mothers

Kaçımız anne ve çocuk ölümlerindeki büyük eşitsizliği öğrendiğimizde

rather than doctors or health care systems and policies

doktorlar veya sağlık sistem ve ilkelerinden ziyade

when we learn about the huge racial disparities

siyahi annelerin davranışına

in maternal and infant mortality?

odaklanmış olabilir?

It doesn't have to be like this.

Böyle olmak zorunda değil.

We could do something different.

Farklı bir şey yapabilirdik.

We could scrutinize the behaviors of the rule makers.

Kural koyucuların davranışlarını irdeleyebilirdik.

We could orient ourselves toward a more just society,

Kendimizi daha adaletli bir topluma yöneltebilirdik.

and on our way there,

Bu yolda uygulamalı ilke çözümlerini söylentileştiremeyiz.

we can't mystify practical policy solutions.

Myth three:

Üçüncü söylenti:

If you believe that when all the grandmas in Mississippi die

Mississippi’deki tüm büyükanneler öldüğünde

that racism is going to go with them,

ırkçılığın onlarla gideceğine inanıyorsan

you are in for a big disappointment.

büyük bir hayal kırıklığına uğrayacaksın.

We like to think that young people

Gençlerin ırkçılığı yok etmek için

are going to do the hard work of eradicating racism,

sıkı çalışma yapacağını düşünürüz

but there are some things that we should note.

ancak söz etmemiz gereken bazı şeyler var.

We know that young folks, young white folks especially, like diversity,

Genç halkın, özellikle beyaz genç halkın, farklılığı sevdiklerini,

they appreciate it, they're looking for it.

beğendiklerini ve aradıklarını biliyoruz.

But we also know that they don't live diverse lives.

Ayrıca farklı hayatları sevmediklerini biliyoruz.

Research shows that the average white American literally has one black friend.

Araştırma sıradan bir beyaz Amerikalının bir siyahi arkadaşı olduğunu gösteriyor.

And what that means is that most don't have any at all.

Bu, çoğunun hiç siyahi arkadaşı olmadığı anlamına geliyor.

Sociologists like Sarah Mayorga show that even when well-meaning white folks

Sarah Mayorga gibi sosyologlar iyi niyetli beyaz ırkların

farklı mahallelere taşındıklarında

move to diverse neighborhoods,

beyaz olmayan komşularını bırakın beyaz komşularıyla bile

they don't necessarily have positive interactions,

no less any with their neighbors who aren't white.

pozitif etkileşimlerinin kesin olmadığını gösteriyor.

My research with Professor Christopher DeSante shows

Profesör Christopher DeSante ile yaptığım araştırma,

that when we ask white millennials their racial attitudes

beyaz Y kuşağına ırksal davranışları

and policy preferences,

ve politika tercihleri sorulduğunda

that they're sometimes, just as in other times,

bazen tıpkı diğer zamanlar gibi

even more racially conservative than boomers.

ırksal olarak eski kuşaklardan daha tutucu olduklarını gösteriyor.

When we ask them about the things that are important to them,

Onlar için önemli olan şeyleri sorduğumuzda

they don't have any particular sense of urgency

ırksal eşitsizlik sorularına karşı

around questions of racial inequality.

belirli önem algıları yok.

How did we get like this?

Nasıl bu hale geldik?

Well, one of the things we might think about is how we raise our kids

Düşünmemiz gereken şeylerden biri çocuklarımızı nasıl yetiştirdiğimiz

and equip them to solve the problems that we want them to solve.

ve çözmelerini istediğimiz problemleri çözmeleri için nasıl hazırladığımız.

Research shows that white parents in particular

Araştırma özellikle beyaz ebeveynlerin

will either choose to not talk about issues of racism to their kids

ya çocuklarını kötü ırksal gerçeklikten korumak için

in order to protect them from a harsh racial reality

çocuklarına ırkçılık olaylarıyla ilgili konuşmamayı seçeceklerini

or they instill colorblind lessons,

ya da renk körü dersler öğreteceğini gösteriyor.

and that can actually reinforce negative racial attitudes.

Bu da olumsuz ırksal davranışları destekleyebilir.

So it's kind of like

Bu şuna benziyor, bazılarınızın ebeveynlerinin

how some of your parents might have given you books about puberty

kadın erkek ilişkileri hakkında konuşmak zorunda kalmamak için

so they didn't have to talk about the birds and the bees,

ergenlik çağıyla ilgili kitaplar vermiş olması

and then you tried to connect all the dots and then you did it all wrong.

ve sonrasında sizin de bağlantıyı kurmaya çalışıp her şeyi yanlış yapmanız gibi.

It's like that.

Bu öyle bir şey.

It doesn't have to be like this.

Böyle olmak zorunda değil.

We can do better.

Daha iyisini yapabiliriz.

We can have hard conversations with our kids

Çocuklarımızla zor konuşmalar yapabiliriz

so that they don't grow up like many of us did,

böylece çoğumuz gibi ırkçılıkla ilgili konuşmanın

thinking that talking about racism makes you a racist -- it doesn't --

bizi ırkçı yaptığını düşünerek büyümezler çünkü yapmaz.

and so that we can prevent them from making the same mistakes

Böylece geçmişte gördüğümüz aynı hataları

that we've seen in the past.

yapmalarını engelleyebiliriz.

Remember a long, long time ago in 2008,

Çok çok uzun zaman önce 2008′de

ırkçılığın olmadığı bir dünyada yaşamaya özlem duyduğumuzu hatırlıyor musun?

when we were all pining to live in a post-racial world?

Well, I say that it's time for us to think bigger and dream bigger

Hepimiz için daha büyük hayal kurmanın ve düşünmenin zamanı geldi derim

and think about what it would be like to live in a post-racist world.

ayrıca ırkçılığın olmadığı dünyada yaşamak nasıl olurdu diye düşün.

But in order to do that, we'd have to come together

Bunu yapabilmek ve ortak bir ırkçılık tanımı olması için

to have a shared definition of racism --

bir araya gelmek zorunda olabiliriz.

not just in the matter of hearts and minds,

Daha iyisini yapan ve çok öğrenen kişiler, sadece akıl ve kalpler hakkında değil de

but in systems, policies, rules,

bazı insanları ötekileştirmek için

decisions made over and over again to marginalize some people --

sürekli verilen kararlar, sistemler, ilkeler ve kurallar için de

and agree to become anti-racists -- people who learn more and do better.

bir araya gelip ırkçı karşıtı olmayı kabul ederler.

So we could ask harder questions of candidates

Adayları bütün varlığımızla desteklemeden önce

about their stances on racial inequality

ırksal eşitsizlik duruşlarıyla ilgili

before we throw our full weight behind them.

daha zor sorular sorabilirdik.

We could buycott or boycott businesses

Uygulamaları değerlerimizle uyum sağlamayan işletmeleri

whose practices don't align with our values.

boykot edebilir veya destekleyebiliriz.

We could talk to our kids about racism.

Çocuklarımıza ırkçılık hakkında konuşabiliriz.

We could figure out our state's special brand of racism

Eyaletimizin özel ırkçılık tarzını çözebilir

and work to eradicate it.

ve yok etmek için çalışabiliriz.

People made racial disparities, and people can unmake them.

İnsanlar ırksal eşitsizlikler kurdu, insanlar onları değiştirebilir.

And sure, it'll be hard,

Tabii ki zor olacak

but the fact of the matter is,

ancak işin aslı şu ki

someone is depending on us to do nothing at all.

biri bize hiçbir şey yapmamamız için güveniyor.

Teşekkür ederim.

Thank you.

(Applause)

(Alkış)