Candis Watts Smith: 3 myths about racism that keep the US from progress | TED

Transcriber:

Translator: Mahshad Jonaidi Reviewer: Masoud Motamedifar

When I’m out at the grocery store or maybe a restaurant

وقتی در فروشگاه هستم یا در رستوران

or the park with my son -- he’s six and a half --

یا در پارک همراه با پسرم -او شش سال و نیم دارد-

people will stop us and mention that they think that he’s handsome.

مردم پیش ما می‌آیند و می‌گویند که فکر می‌کنند پسرم زیباست.

I agree.

قبول دارم.

They'll use that opportunity to chop it up with him,

از این فرصت استفاده می‌کنند و با او حرف می‌زنند،

and often when they're done talking with him,

و گاهی وقتی صحبت‌شان تمام می‌شود،

they’ll mention that they think he’s a smart and engaging little guy.

می‌گویند که به نظرشان او پسر کوچولوی باهوش و جذابی است.

وقتی آن آدم‌ها از ما دور می‌شوند، فکری که ذهنم را مشغول می‌کند این است که

When those people walk away, the thought that comes to my mind

is that I hope they remember meeting him as a child

امیدوارم آنها دیدن او را به عنوان یک بچه به خاطر بیاورند

when they see him again as a grown man.

وقتی که دوباره او را به عنوانِ- یک مرد بالغ ملاقات می‌کنند.

This thought comes to my mind

این فکر ذهنم را مشغول می‌کند

because I’ve written two books about race and racism in the United States,

چون من دو کتاب درموردِ- نژاد و نژادپرستی در ایالات متحده نوشته‌ام،

و این دست کارها می‌تواند (در من) احساس بدبینی ایجاد کند.

and this kind of work can produce feelings of pessimism.

One of the things that I’ve learned

یکی از چیزهایی که یاد گرفته‌ام این است که

is that Americans have an orientation toward progress.

آمریکایی‌ها گرایشی به سوی پیشرفت دارند.

In this context,

در این زمینه،

what that means is that we often celebrate the distance between where we were

یعنی؛ گاهی ما فاصله‌ی بین جایی که بودیم

and where we are now.

و جایی که هستیم را جشن می‌گیریم.

But that same orientation can blind us from the gap between where we are

ولی همین گرایش می‌تواند چشم ما را روی فاصله‌ی بین جایی که هستیم

and where we could or should be.

و جایی که می‌توانیم یا باید باشیم، ببندد.

چیزی دیگری که درباره‌ی آمریکایی‌ها یاد گرفته‌ام این است که

The other thing I’ve learned about Americans

is that we have a very, very narrow understanding of racism,

ما درک خیلی خیلی محدودی از نژادپرستی داریم،

مخصوصاً در ذهن و دل مردم،

mostly in the minds and hearts of people,

usually old people --

-معمولاً افراد مسن-

old people from the South.

افراد مسن از جنوب آمریکا.

And this really narrow definition can constrain our opportunities

و این تعریف محدود می‌تواند فرصت‌های ما را

to produce a more racially egalitarian society.

برای اینکه یک جامعه‌ی تساوی‌گرای نژادی بسازیم، محدود و سخت کند.

ما دوست داریم که درباره‌ی نژادها بدانیم

We like to hunt for races

and distance ourselves from people who say mean things about whole groups of people

و بین خودمان و افرادی که به گروهی از مردم توهین می‌کنند، فاصله ایجاد کنیم،

یا بین خودمان و افرادی که دهه‌ی ۱۹۵۰ را ایده‌آل می‌دانند.

or who idealize the 1950s.

But the fact of the matter is that we might just need to look in the mirror.

ولی نکته‌ی مهم این است که شاید تنها نیاز باشد در آیینه نگاه کنیم.

Now, I'm not saying that everyone here is a racist,

خب، من نمی‌گویم که همه‌ی افراد این جمع نژادپرست هستند،

but what I am saying is that everyone here has the capacity

بلکه منظور من است که همه‌ی افراد این جمع این ظرفیت

and perhaps even the propensity

و یا حتی شاید این تمایل را دارند

to live their life in a way,

که جوری زندگی بکنند،

to make decisions,

جوری تصمیم بگیرند،

to rely on biases

و بر تعصباتی تکیه بکنند،

that reproduce racial inequality.

که این نابرابری نژادی را دوباره به عمل می‌آورد.

Some people say, “Well, you do all this work about racism. What’s the answer?”

بعضی می‌گویند: «تو که راجع به با نژادپرستی فعالیت می‌کنی، نتیجه‌اش چیه؟»

And I say that the first thing we might need to do

و من می‌گویم شاید اولین قدمی که باید برداشته شود این است که

is to come to a shared understanding

به یک درک مشترک

about what racism is in the first place.

از اینکه نژادپرستی چیست، برسیم.

History shows that racists have had the upper hand

تاریخ نشان می‌دهد که نژادپرست‌ها که

در تصمیم اینکه چه کسی نژادپرست است و نژادپرستی چیست، برتری داشته‌اند،

in deciding who the racists are and what racism is,

و نتیجه‌ی تصمیم‌گیری آنها هرگز خودشان و یا کارهایی که انجام می‌دهند، نیست.

and it’s never them or the things that they do.

But maybe if we come together

ولی شاید اگر ما متحد شویم

and come to a shared and perhaps a precise definition of what racism is,

و به یک تعریف مشترک و شاید دقیق از چیستی نژادپرستی برسیم،

we can work toward creating a society

می‌توانیم به سمت ساختن یک جامعه

where mothers like me aren’t in constant fear of their children’s lives.

که مادرانی مانند من دائماً ترسِ- جان فرزندانشان را ندارند، حرکت کنیم.

I'd like to dispel three myths about racism

من دوست دارم که سه افسانه درباره‌ی نژادپرستی را

on our trek toward mutual understanding.

در مسیر رسیدن‌مان به درک مشترک و متقابل، از بین ببرم.

First:

اولین افسانه:

it’s true that the South has done its work to earn its reputation

صحیح! جنوب آمریکا تلاشش را کرده تا به این شهرت برسد

as the most racist region.

که نژادپرست‌ترین منطقه است.

But there are other states and regions that are competing for the title.

ولی ایالات و مناطق دیگری هم هستند که برای رسیدن به این مقام و شهرت تلاش می‌کنند.

For example,

به عنوان مثال،

if we look at the most segregated states in terms of where Black kids go to school,

اگر به تفکیک‌شده‌ترین ایالت‌ها از نظر مدرسه‌ی بچه‌های سیاه‌پوست نگاه کنیم،

we'll see, sure, some are in the South.

به طور قطع مناطقی را از جنوب خواهیم یافت.

There are some out west,

بعضی از غرب هستند،

in the Midwest

بعضی از غرب میانه،

and in the Northeast.

و بعضی از شمال شرقی.

They're where we live.

این‎ها همان جاهایی هستند که ما زندگی می‌کنیم.

Or if we look at states with the biggest racial disparities

یا اگر به ایالت‌هایی با بزرگ‌ترین اختلاف‌های نژادی،

in terms of prison populations,

از نظر تعداد زندان‌ها، نگاه کنیم،

we see that none of them are in the South.

متوجه می‌شویم که هیچ کدامشان در جنوب نیستند.

They're where we live.

جاهایی هستند که ما زندگی می‌کنیم.

My colleague Rebecca Kreitzer and I

من و همکارم، «ربکا کرایتزر»

looked at a standard battery of racial attitudes of prejudice,

به پراکندگی نگرش‌های تبعیضاتِ- نژادی نگاه کردیم،

and we found that in the 1990s,

و متوجه شدیم که در دهه‌ی ۱۹۹۰،

states in the South dominated the most racially negative attitudes.

ایالت‌های جنوبی، بیشترین نگرش‌های- منفی نژادی را از خود نشان می‌دادند.

But this geography has evolved, and things have changed.

ولی این جغرافیا تکامل یافته و اوضاع تغییر کرده است.

By 2016, we found that the Dakotas, Nebraska,

سال ۲۰۱۶، متوجه شدیم که داکوتاهای، نبراسکا

states in the Midwest, in the Northeast,

در غرب میانه، و شمال شرقی،

were competing for the "most prejudiced population" titles.

برای رسیدن به عنوانِ «متعصب‌ترین جمعیت» رقابت می‌کردند.

Now, I'm not saying that one state is more racist than another,

من نمی‌گویم که یک ایالت از دیگری نژادپرست‌تر است،

but what I am saying is that every state

بلکه منظورم این است که هر ایالتی

might have its own special brand of racism.

ممکن است نژادپرستی شکل خودش را داشته باشد.

And it doesn't have to be like this.

و خب ضرورتی ندارد که چنین باشد.

Most of the inequalities that we see in our day-to-day lives

بیشتر نابرابری‌هایی که در زندگی روزمره مشاهده می‌کنیم،

happen at the state and local level.

در سطح ایالت و محله اتفاق می‌افتد.

What that means is that we don't have to go all the way to Congress

یعنی؛ نیازی نیست که این‌همه راه تا کنگره برویم،

to make change in our communities.

تا در جوامع‌مان تغییر ایجاد کنیم.

We can simply hold our city, our county, our state legislators to task

به سادگی می‌توانیم شهرمان، کشورمان و قانونگذاران ایالتمان را موظف کنیم

to produce more equitable outcomes.

تا عادلانه‌تر رفتار کنند.

Myth two:

افسانه‌ی دوم:

we're not that good at hunting for racists.

ما آنقدرها هم در تعقیب و شناسایی- نژادپرست‌ها ماهر نیستیم.

آن دفعه‌ای را که فرماندار ویرجینا، صورتش را سیاه کرده بود، و مردم ‌می‌گفتند:

Remember that time when the governor of Virginia did blackface,

and people were like, "Oh, that's bad. I need to get that racist out of here"?

«این بده، ما باید این نژادپرست رو از اینجا بیرون کنیم.» به یاد دارید؟

I was giving y'all the side-eye, and here's why.

من حس خوبی نداشتم و دلیلش هم این بود.

While people were going back to yearbooks

وقتی که مردم داشتند گذشته را

to look for things that were obviously racist,

برای یافتن نکاتی که قطعاً نژادپرستانه بودند، جستجو می‌‎کردند،

fewer people were looking into the current-day policy stances

تعداد کمتری به دنبال بررسی- موضع‌های سیاست کنونی قانونگذارانی بودند،

of legislators who probably did blackface but didn't get caught.

که احتمالاً همین کار نژادپرستانه را انجام دادند، ولی گرفتار نشدند.

So, how many of us might have supported a candidate

خب، چند نفر از ما ممکن است که از کاندیدایی حمایت کرده باشیم

who is willing to let neighborhoods secede from their district

که به دنبال این بوده تا یک محله و مردمش را از منطقه‌شان خارج کند،

so that kids could go to all-white schools --

تا بچه‌ها بتوانند به مدارسِ مختص سفیدپوستان بروند؟

in the 21st century?

آن هم در قرن ۲۱؟

Or how many of us might have supported a ballot measure

یا چند نفر از ما ممکن است از رای‌گیری‌ای حمایت کرده باشیم

that systematically reduced some groups' chances of voting?

که به طور سیستماتیک شانس رای برخی گروه‌ها را کاهش داده؟

Or how many of us might have focused on the behavior of Black mothers

یا چند نفر از ما ممکن است بر روی رفتارِ- مادران سیاه‌پوست تمرکز کرده باشیم،

rather than doctors or health care systems and policies

به جای پزشکان و سیستم سلامت و بهداشت و سیاست‌ها،

when we learn about the huge racial disparities

وقتی که با اختلافات بزرگ نژادی در

in maternal and infant mortality?

مرگ و میر مادران و کودکان، مواجه می‌شویم؟

It doesn't have to be like this.

لزومی ندارد که اوضاع چنین باشد.

We could do something different.

ما می‌توانیم کاری متفاوت انجام دهیم.

We could scrutinize the behaviors of the rule makers.

می‌توانیم رفتارهای قانون‌گذاران را مورد بررسی قرار دهیم.

We could orient ourselves toward a more just society,

ما می‌توانیم خودمان را به سمتِ- یک جامعه‌ی عادلانه‌تر هدایت کنیم،

and on our way there,

و در مسیرمان به سمت آن،

we can't mystify practical policy solutions.

نباید راه‌های مفید و عملی سیاسی را پیچیده کنیم.

Myth three:

افسانه‌ی سوم.

If you believe that when all the grandmas in Mississippi die

اگر بر این باورید که اگر مادربزرگ‌ها و آدم‌های قدیمی میسیسیپی از دنیا بروند،

that racism is going to go with them,

نژادپرستی هم همراه آن‌ها زیر خاک می‌رود،

you are in for a big disappointment.

سخت در اشتباهید.

We like to think that young people

ما دوست داریم که فکر کنیم، جوان‌ها

are going to do the hard work of eradicating racism,

برای ریشه‌کن کردن نژادپرستی سخت تلاش خواهند کرد،

but there are some things that we should note.

ولی چند نکته هست که باید در نظر بگیریم.

We know that young folks, young white folks especially, like diversity,

می‌دانیم جوان‌ها، خصوصاً سفیدپوست‌های جوان تنوع و گوناگونی اقشار جامعه را دوست دارند،

they appreciate it, they're looking for it.

قدر آن را می‌دانند، و به دنبالش هستند.

But we also know that they don't live diverse lives.

در عین حال می‌دانیم که زندگی‌هایِ- متفاوت و متنوع را دوست ندارند.

Research shows that the average white American literally has one black friend.

پژوهش‌ها نشان می‌دهد که به طور میانگین

هر سفیدپوست آمریکایی یک دوست سیاه‌پوست دارد.

And what that means is that most don't have any at all.

و این یعنی؛ بیشتر آن‌ها هیچ دوست سیاه‌پوستی ندارند.

Sociologists like Sarah Mayorga show that even when well-meaning white folks

جامعه‌شناسان مانند «سارا مایورگا» نشان می‌دهند

که حتی وقتی، سفیدپوستان خیرخواه

move to diverse neighborhoods,

به محله‌هایی با اقشار متنوع می‌روند،

they don't necessarily have positive interactions,

لزوماً برخوردهای مثبتی ندارند،

no less any with their neighbors who aren't white.

چه برسد به همسایه‌هایی که اصلاً سفیدپوست نیستند.

My research with Professor Christopher DeSante shows

پژوهش من همراه با پروفسور «کریستوفر دی سنتی» نشان می‌دهد که

that when we ask white millennials their racial attitudes

وقتی از سفیدپوست‌های متولد ۱۳۶۰-۱۳۷۰ شمسی،

نگرش‌های نژادی و ترجیحات سیاسی‌شان را می‌پرسیم،

and policy preferences,

that they're sometimes, just as in other times,

حتی گاهی، مثل خیلی از اوقات،

even more racially conservative than boomers.

از نظر نژادی حتی محافظه‌کارتر از متولدین دهه‌های ۱۳۲۰-۱۳۴۰ شمسی هستند.

When we ask them about the things that are important to them,

وقتی از آن‌ها درباره‌ی چیزهایی که برایشان اهمیت دارد می‌پرسیم،

they don't have any particular sense of urgency

خیلی درک درستی از اهمیت و ضرورتِ-

around questions of racial inequality.

سوالات مربوط به نابرابری‌های نژادی ندارند.

How did we get like this?

چی شد که به اینجا رسیدیم؟

خب، یکی از چیزهایی که باید به آن فکر کنیم، این است که کودکانمان را چطور بزرگ می‌کنیم،

Well, one of the things we might think about is how we raise our kids

and equip them to solve the problems that we want them to solve.

و چطور آن‌ها را برای حل مشکلاتی که می‌خواهیم حل‌شان کنند، آماده می‌کنیم.

Research shows that white parents in particular

تحقیقات نشان می‌دهد که خصوصاً والدین سفیدپوست

will either choose to not talk about issues of racism to their kids

یا انتخاب می‌کنند که درباره‌ی مسائلِ- مربوط به نژادپرستی با کودکانشان صحبت نکنند

in order to protect them from a harsh racial reality

تا آن‌ها را از واقعیتِ- زننده‌ی نژادی حفظ کنند

or they instill colorblind lessons,

یا سعی می‌کنند درس‌هایِ- عاری از نژادپرستی را به کار ببرند،

and that can actually reinforce negative racial attitudes.

و این اتفاقاً می‌تواند نگرش‌های منفی نژادی را تقویت کند.

So it's kind of like

مثل این است که

چطور خیلی از والدین شاید به شما کتاب‌هایی درباره‌ی بلوغ داده‌ باشند

how some of your parents might have given you books about puberty

تا خودشان مجبور نباشند درباره‌ی آن و مسائل مربوط به آن با شما صحبت کنند،

so they didn't have to talk about the birds and the bees,

و شما تلاش کرده‌اید تا اطلاعاتتان را کنار هم بگذارید

and then you tried to connect all the dots and then you did it all wrong.

اما تلاشتان ثمره‌ای نداشته و کل قضایا را اشتباه متوجه شده‌اید.

It's like that.

به این شکل است، ولی لزومی ندارد چنین باشد.

It doesn't have to be like this.

We can do better.

می‌توانیم بهتر از این عمل کنیم.

We can have hard conversations with our kids

می‌توانیم گفتوگوهای عمیقی با کودکانمان داشته باشیم،

تا به شکلی که خیلی از ما به بار آمدیم، بزرگ نشوند،

so that they don't grow up like many of us did,

thinking that talking about racism makes you a racist -- it doesn't --

(ما با این ایده بزرگ شدیم که)

حرف زدن درمورد نژادپرستی، کسی را نژادپرست می‌کند -که نمی‌کند-

and so that we can prevent them from making the same mistakes

تا بتوانیم مانع از مرتکب‌شدن آن‌ها به خطاهایی بشویم،

that we've seen in the past.

که در گذشته مشاهده کرده‌ایم.

Remember a long, long time ago in 2008,

آن گذشته‌ی دور دور در ۲۰۰۸ را به یاد دارید؟

زمانی که همه‌ی ما بی‌صبرانه منتظر بودیم تا دنیای پسانژادپرستی را زندگی کنیم؟

when we were all pining to live in a post-racial world?

Well, I say that it's time for us to think bigger and dream bigger

خب، من می‌گویم که حالا وقت آن است که بزرگ‌تر فکر و رویاپردازی کنیم

and think about what it would be like to live in a post-racist world.

و فکر کنیم که زندگی در دنیای- پسانژادپرست چگونه خواهد بود؟

But in order to do that, we'd have to come together

اما برای انجام چنین کاری ما همه باید متحد و در کنار هم باشیم

to have a shared definition of racism --

تا به یک تعریف مشترک از نژادپرستی برسیم

not just in the matter of hearts and minds,

-نه فقط در ذهن و دلمان-

but in systems, policies, rules,

بلکه در نظام، سیاست‌ها، قوانین،

decisions made over and over again to marginalize some people --

تصمیم‌هایی که دائماٌ گرفته می‌شود تا گروهی را به حاشیه براند

and agree to become anti-racists -- people who learn more and do better.

و به توافق برسیم که ضد نژادپرست بشویم،

افرادی شویم که بیشتر یاد می‌گیرند و بهتر عمل می‌کنند.

So we could ask harder questions of candidates

پس ما می‌توانیم سوال‌های سخت‌تری از نامزدها

about their stances on racial inequality

درباره‌ی موضع‌گیرهایشان درمورد نابرابری‌های نژادی بپرسیم،

before we throw our full weight behind them.

قبل از اینکه با تمام وجودمان از آنان حمایت کنیم.

We could buycott or boycott businesses

ما می‌توانیم از کسب و کارهایی که شیوه‌های آنها با ارزش‌های ما سازگار نیست،

whose practices don't align with our values.

خرید و حمایت کنیم یا آن‌ها را تحریم کنیم.

We could talk to our kids about racism.

می‌توانیم با کودکانمان درباره‌ی نژادپرستی صحبت کنیم.

We could figure out our state's special brand of racism

می‌توانیم شکل و مدل نژادپرستیِ- ایالت خودمان را بشناسیم،

and work to eradicate it.

و برای ریشه‌کن کردن آن تلاش کنیم.

People made racial disparities, and people can unmake them.

مردم نابرابری‌های نژادی را ایجاد کردند و خودشان هم می‌توانند آن‌ها را از بین ببرند.

And sure, it'll be hard,

و بله، سخت خواهد بود،

but the fact of the matter is,

ولی نکته‌ی مهم این است که

someone is depending on us to do nothing at all.

فردی وابسته‌ و دنبال منفعل بودن ما است.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق)