A love letter to realism in a time of grief | Mark Pollock and Simone George

Çeviri: Rasim Yusifov Gözden geçirme: Cihan Ekmekçi

Simone George: I met Mark when he was just blind.

Simone George: Mark'ı ilk gördüğümde görme engelliydi.

I had returned home to live in Dublin

Dublin'e, yaşamak için evime döndüğümde

after the odyssey that was my 20s,

20'lerimde geçirdiğim uzun yolculuktan sonra

educating my interest in human rights and equality in university,

insan hakları ve beraberlikle ilgili üniversitede eğitim aldım.

traveling the world, like my nomad grandmother.

Göçebe büyükannem gibi dünyayı dolaştım.

And during a two-year stint working in Madrid,

Madrid'de iki yıl çalıştığım zamanlarda,

dancing many nights till morning in salsa clubs.

salsa kulüplerinde sabaha kadar dans ederdim.

When I met Mark, he asked me to teach him to dance.

Mark'ı ilk gördüğümde benden ona dans etmeyi öğretmemi istedi.

And I did.

Ben de öğrettim.

They were wonderful times, long nights talking,

Muhteşem zamanlardı -- uzun uzadıya gece sohbetleri,

becoming friends and eventually falling for each other.

arkadaş olmalar ve aslında, birbirimizden hoşlanmalar.

Mark had lost his sight when he was 22,

22 yaşında Mark görme yetisini kaybetti.

and the man that I met eight years later was rebuilding his identity,

Sekiz yıl önce görüştüğüm adam kimliğini yeniden inşa ediyordu

the cornerstone of which was this incredible spirit

ve bu kimliğin temel taşı

that had taken him to the Gobi Desert, where he ran six marathons in seven days.

onu Gobi Sahrası'na götüren ve bir haftada 6 maraton koşturan muhteşem maneviyatıydı.

And to marathons at the North Pole, and from Everest Base Camp.

Everest Ana Kampı'ndan Kuzey Kutbu maratonlarına.

When I asked him what had led to this high-octane life,

Böyle hareketli bir hayat yaşamak için seni etkileyen nedir diye sorduğumda

he quoted Nietzsche:

Nietzsche'den alıntı yaptı:

"He, who has a Why to live, can bear with almost any How."

"Yaşamın bir anlamı varsa acının da bir anlamı olmalı."

He had come across the quote in a really beautiful book

Bu hisseyi Viktor Frankl'ın

called "Man's Search for Meaning," by Viktor Frankl,

"İnsanın Anlam Arayışı" isimli muhteşem bir kitabından okumuştu.

a neurologist and psychiatrist

Viktor Frankl, Nazi toplama kampı'nda

who survived years in a Nazi concentration camp.

uzun yıllar hayatta kalmayı başaran bir nörolog ve psikiyatrist.

Frankl used this Nietzsche quote to explain to us

Frankl Nietzsche'den yaptığı bu alıntıyı

that when we can no longer change our circumstances,

içinde olduğumuz durumu değişmek mümkün olmadığında

we are challenged to change ourselves.

kendimizi değişmeğe mecbur olduğumuzu göstermek için kullanıyor.

Mark Pollock: Eventually, I did rebuild my identity,

Mark Pollock: Aslında, kimliğimi yeniden kurmayı başardım.

and the Why for me was about competing again,

Benim için hayatın anlamı devamlı mücadele etmekti,

because pursuing success and risking failure

çünkü başarı peşinde koşmak ve başarısızlık riski

was simply how I felt normal.

sadece iyi hissettiriyordu.

And I finished the rebuild

Kimliğimi yeniden kurmayı

on the 10th anniversary of losing my sight.

görme yetimi kaybetmenin 10'uncu yıldönümünde tamamladım.

I took part in a 43-day expedition race

Kırk üç günlük sefer gezisine katıldım,

in the coldest, most remote, most challenging place on earth.

hem de dünyanın en soğuk, en uzak ve en büyüleyici yerinde.

It was the first race to the South Pole

Bu, Güney Kutbu'na ilk seyahatti,

since Shackleton, Scott and Amundsen set foot in Antarctica, 100 years before.

tabii, 100 yıl önce Shackleton, Scott ve Amundsenin Antarctica seferinden sonra.

And putting the demons of blindness behind me

Görme kaybının tüm dezavantajlarını göze alarak yola çıktım

with every step towards the pole,

ve kutba doğru her adım

it offered me a long-lasting sense of contentment.

bana uzun süren hoşnutluk hissettiriyordu.

As it turned out, I would need that in reserve,

Aslında ona yedek olarak sonra çok ihtiyacım oldu,

because one year after my return,

çünkü döndükten bir yıl sonra,

in, arguably, the safest place on earth,

belki de dünyanın en güvenli yerinde,

a bedroom at a friend's house,

arkadaşımın evinde

I fell from a third-story window onto the concrete below.

üçüncü kattaki pencereden betonun üzerine düştüm.

I don't know how it happened.

Bu nasıl oldu bilmiyorum.

I think I must have got up to go to the bathroom.

Sanırım banyoya gitmek için kalkmıştım.

And because I'm blind, I used to run my hand along the wall

Göremediğim için ellerimi duvarda gezdiririm,

to find my way.

bu şekilde yolu bulurum.

That night, my hand found an open space where the closed window should have been.

O gün elim kapalı olması gereken pencerenin açık boşluğuna geldi.

And I cartwheeled out.

Dışarı takla attım.

My friends who found me thought I was dead.

Arkadaşlarım beni bulduklarında öldüğümü zannettiler.

When I got to hospital, the doctors thought I was going to die,

Hastaneye götürüldüğümde doktorlar öleceğimi düşündü.

and when I realized what was happening to me,

Ama bana ne yapılacağını öğrendiğimde

I thought that dying might have been ...

düşündüm ki...

might have been the best outcome.

düşündüm ki ölüm en iyisi olur.

And lying in intensive care,

Yoğun bakımda yatarken

facing the prospect of being blind and paralyzed,

hem görme engelli hem de felç olma olasılığı ile yüz yüze,

high on morphine, I was trying to make sense of what was going on.

yüksek morfinden kafam iyi halde daha sonra ne olacağını düşünüyordum.

And one night, lying flat on my back,

Bir gece, sırtüstü yatarken

I felt for my phone to write a blog,

telefondan bir blog yazmak istedim.

trying to explain how I should respond.

Nasıl tepki vermem gerektiğiyle ilgili olacaktı.

It was called "Optimist, Realist or Something Else?"

İsmi böyleydi: "Optimist mi, realist mi, yoksa başka bir şey mi?"

and it drew on the experiences of Admiral Stockdale,

Vietnam Savaşı sırasında savaş esiri olmuş

who was a POW in the Vietnam war.

Amiral Stockdale'in tecrübesine dayandım.

He was incarcerated, tortured, for over seven years.

Hapsedildi, yedi yıl boyunca ona işkence ettiler.

His circumstances were bleak, but he survived.

Durumu umutsuzdu ama hayatta kaldı.

The ones who didn't survive were the optimists.

Hayatta kalamayanlar optimistlerdi.

They said, "We'll be out by Christmas,"

"Noel'e kadar buradan çıkacağız" diyorlardı.

and Christmas would come and Christmas would go,

Noeller geldi ve geçti,

and then it would be Christmas again,

çok sayıda Noel atlattılar

and when they didn't get out, they became disappointed, demoralized

ama kurtulamadıklarında kırıldılar, moralleri bozuldu

and many of them died in their cells.

ve birçok kişi kendi hücresinde öldü.

Stockdale was a realist.

Stockdale realistti.

He was inspired by the stoic philosophers,

Stoacı filozoflardan esinleniyordu,

and he confronted the brutal facts of his circumstances

en sonunda özgür olacağı inancını sürdürürken

while maintaining a faith that he would prevail in the end.

kendi durumunun sert gerçekleriyle yüzleşti.

And in that blog, I was trying to apply his thinking as a realist

Kendi blog'umda, onun gerçekçi düşüncelerini

to my increasingly bleak circumstances.

her gün kötüleşen durumuma uygulamaya çalışıyordum.

During the many months of heart infections and kidney infections

Kalp ve böbrek enfeksiyonunundan yattığım birkaç ay sonunda

after my fall, at the very edge of survival,

hayatta kalmamın neredeyse mümkün olmadığı bir durumda

Simone and I faced the fundamental question:

Simone ve ben temel bir soruyla yüzleştik:

How do you resolve the tension between acceptance and hope?

Kabullenme ve umut arasındaki gergin problemi nasıl çözmeliyiz?

And it's that that we want to explore with you now.

Bugün sizinle birlikte keşfetmek istediğimiz şey bu.

SG: After I got the call, I caught the first flight to England

SG: Telefon geldikten sonra İngiltere'ye giden ilk uçağa bindim

and arrived into the brightly lit intensive care ward,

ve Mark'ın çıplak, sadece bir çarşaf altında yattığı,

where Mark was lying naked, just under a sheet,

hayatta kaldığını gösteren cihazlara bağlı durumda olduğu

connected to machines that were monitoring if he would live.

parlak ve beyaz bir yoğun bakıma yetiştim.

I said, "I'm here, Mark."

"Buradayım, Mark" dedim.

And he cried tears he seemed to have saved just for me.

Gözyaşları uzun zamandır beni bekliyormuş gibi akmaya başladı.

I wanted to gather him in my arms, but I couldn't move him,

Onu bağrıma basmak istedim ama kıpırdama izni yoktu,

and so I kissed him the way you kiss a newborn baby,

bu yüzden sadece yeni doğmuş bebeği öptüğümüz gibi onu öptüm,

terrified of their fragility.

narinliğine zarar vermekten korkarak.

Later that afternoon, when the bad news had been laid out for us --

O öğleden sonra, kötü haber kapımızı çaldığında --

fractured skull, bleeds on his brain, a possible torn aorta

kırılmış kafatası, beyin kanamaları, aort yırtığı olasılığı

and a spine broken in two places, no movement or feeling below his waist --

ve kırık belkemiği, belden aşağıda duygu ve hareket kaybı vardı --

Mark said to me, "Come here.

Mark şöyle dedi: "Buraya gel.

You need to get yourself as far away from this as possible."

Kendini buradan olabildiğince uzak tutmalısın."

As I tried to process what he was saying,

Ne dediğini çözmeye çalıştığımda

I was thinking, "What the hell is wrong with you?"

böyle düşünüyordum: "Ne saçmalıyorsun?"

(Laughter)

(Gülme)

"We can't do this now."

"Bunu şimdi yapamayız."

So I asked him, "Are you breaking up with me?"

Ona bunu sordum: "Benimle ayrılmak mı istiyorsun?"

(Laughter)

(Gülme)

And he said, "Look, you signed up for the blindness, but not this."

O da: "Bak, körlük konusunda anlaştık, ama bunda değil" dedi.

And I answered, "We don't even know what this is,

Benim cevabım buydu: "Bunun ne olduğunu bile bilmiyoruz,

but what I do know is what I can't handle right now

ama kaldıramayacağımı bildiğim tek şey var,

is a breakup while someone I love is in intensive care."

o da yoğun bakımda yatan sevgilimle ayrılmak."

(Laughter)

(Gülme)

So I called on my negotiation skills and suggested we make a deal.

Uzlaşma yeteneğimi kullanarak bir anlaşma yapmayı başardım.

I said, "I will stay with you as long as you need me,

"Bana ihtiyacın olduğu sürece, bir desteğe ihtiyacın olduğu sürece

as long as your back needs me.

hep yanında olacağım.

And when you no longer need me, then we talk about our relationship."

Bana ihtiyacın olmadığı zaman ilişkimizi bir daha gözden geçiririz" dedim.

Like a contract with the possibility to renew in six months.

Altı ay içerisinde yenilenebilir bir anlaşma yaptık sanki.

(Laughter)

(Gülme)

He agreed and I stayed.

Kabul etti ve ben onunla kaldım.

In fact, I refused to go home even to pack a bag, I slept by his bed,

Eve gidip eşyalarımı toplamayı da reddettim, onun yanında uyudum,

when he could eat, I made all his food,

yemek yemesi mümkün olduğunda tüm yemeklerini yaptım.

and we cried, one or other or both of us together, every day.

Ya sadece o ya sadece ben ya da birlikte, her gün ağladık.

I made all the complicated decisions with the doctors,

Doktorlarla birlikte karmakarışık kararlar verdim,

I climbed right into that raging river over rapids that was sweeping Mark along.

Akıntı üzerinden Mark'ı saran öfke dolu nehrin içine atladım.

And at the first bend in that river, Mark's surgeon told us

Nehrin ilk dönemecinde, Mark'ın cerrahı

what movement and feeling he doesn't get back in the first 12 weeks,

"Eğer 12 hafta içerisinde hareket ve duyguları geri dönmezse

he's unlikely to get back at all.

çok büyük ihtimalle hiçbir zaman geri dönmeyecek" dedi.

So, sitting by his bed, I began to research why,

Onun yatağının kenarında oturarak nedenleri araştırmaya başladım.

after this period they call spinal shock,

"Belkemiği şoku" dedikleri şeyden sonra

there's no recovery, there's no therapy, there's no cure, there's no hope.

neden iyileşme, terapi, tedavi veya en azından bir umut yeri yok?

And the internet became this portal to a magical other world.

İnternet bir anda benim için gizemli bir dünyaya dönüştü.

I emailed scientists,

Bilim insanlarına eposta yazdım,

and they broke through paywalls

ödeme duvarlarını aşarak

and sent me their medical journal and science journal articles directly.

bana tıbbi dergilerini ve bilimsel makalelerini gönderdiler.

I read everything that "Superman" actor Christopher Reeve had achieved,

"Süpermen" oyuncusu Christopher Reeve'nin

after a fall from a horse

onu felç ve solunum cihazına bağlı bırakan attan düşüşü sonrasında

left him paralyzed from the neck down and ventilated.

neler yaptığını okudum.

Christopher had broken this 12-week spell;

Christopher bu 12 haftalık süreci atlattı;

he had regained some movement and feeling years after his accident.

geçirdiği kazadan uzun yıllar sonra bazı hareket ve duyguları geri döndü.

He dreamed of a world of empty wheelchairs.

O tekerlekli sandalyelerin boş olduğu bir dünya hayal ediyordu.

And Christopher and the scientists he worked with fueled us with hope.

Christopher ve birlikte çalıştığı bilim insanları bize umut kaynağı oldu.

MP: You see, spinal cord injury

MP: Görüyorsunuz, omurilik hasarı

strikes at the very heart of what it means to be human.

tam olarak insan olmanın anlamını taşıyan noktaya dokunuyor.

And it had turned me from my upright, standing, running form,

Beni dik, ayakta ve hareketli halimden

into a seated compromise of myself.

kendimin oturmuş bir aksine çevirdi.

And it's not just the lack of feeling and movement.

Bu sadece duygu ve hareket kaybı değil.

Paralysis also interferes with the body's internal systems,

Felç ayrıca bedenin bizi canlı saklamak için tasarlanmış

which are designed to keep us alive.

iç sistemlerine müdahele ediyor.

Multiple infections, nerve pain, spasms, shortened life spans are common.

Birçok enfeksiyon, sinir acısı, spazm, kısaltılmış hayat süresi çok yaygın.

And these are the things that exhaust even the most determined

Bunlar öyle şeyler ki dünyadaki 60 milyon felç hastası arasında

of the 60 million people around the world who are paralyzed.

en azimli olanlarını bile tüketiyor.

Over 16 months in hospital,

Hastanedeki 16 aydan sonra,

Simone and I were presented with the expert view

Simone'a ve bana uzman görüşü sunuldu.

that hoping for a cure had proven to be psychologically damaging.

Biz hala bir tedavinin mümkünlüğüne inanıyorduk.

It was like the formal medical system was canceling hope

Resmi tıbbi sistemin, sadece kabulün lehine,

in favor of acceptance alone.

umudu iptal etmesi gibiydi.

But canceling hope ran contrary to everything that we believed in.

Ama umudu iptal etmek, inandığımız her şeye aykırıydı.

Yes, up to this point in history,

Evet, bugüne kadar tarihte,

it had proven to be impossible to find a cure for paralysis,

felç için çare olmadığına inanılıyordu

but history is filled with the kinds of the impossible made possible

ama tarih insan çabasıyla mümküne dönüşen

through human endeavor.

mümkünsüzlerle dolu.

The kind of human endeavor that took explorers to the South Pole

O insan çabası ki geçen yüzyılın başlangıcında

at the start of the last century.

kâşifleri Güney Kutbu'na götürdü.

And the kind of human endeavor

O insan çabası ki

that will take adventurers to Mars in the early part of this century.

maceraperestleri bu yüzyılın erken bölümünde Mars'a götürecek.

So we started asking,

Böylece, şunu sorgulamaya başladık:

"Why can't that same human endeavor cure paralysis in our lifetime?"

"Neden o insan çabası hayatımız boyunca felç hastalığına tedavi bulamıyor?"

SG: Well, we really believed that it can.

SG: Peki, biz bunun olacağına gerçekten inandık.

My research taught us

Araştırmam bize öğretti ki

that we needed to remind Mark's damaged and dormant spinal cord

Mark'ın zedeli ve hareketsiz omuriliğine

of its upright, standing, running form,

düzgün, hareketli ve uyanık halini hatırlatmalıyız.

and we found San Francisco-based engineers at Ekso Bionics,

Ekso Bionics'de, San Fransisco'dan mühendisler bulduk,

who created this robotic exoskeleton that would allow Mark to stand and walk

yaptıkları robotik dış iskeletiyle Mark, Dublin'de inşasına başladığımız

in the lab that we started to build in Dublin.

laboratuvarda ayakta durabilecek ve yürüyebilecekti.

Mark became the first person to personally own an exo,

Mark dış iskeleti ilk elde eden kişi oldu

and since then, he and the robot have walked over one million steps.

ve o günden beri, robotla birlikte yaklaşık bir milyon adım attılar.

(Applause)

(Alkış)

It was bit of an early celebration, because actually it wasn't enough,

Aslında bu biraz erken kutlamaydı çünkü bu yeterli değildi,

the robot was doing all of the work,

tüm işi robot yapıyordu,

so we needed to plug Mark in.

biz de Mark'ı işe dâhil etmeliydik.

So we connected the San Francisco engineers

San Fransiskolu mühendisleri

with a true visionary in UCLA, Dr. Reggie Edgerton,

California Üniversitesi'nden gerçek bir gelecek bilimci

the most beautiful man

Dr. Reggie Edgerton'la tanıştırdık,

and his team's life work had resulted in a scientific breakthrough.

o mükemmel biri ve ekibiyle birlikte çığır açan bilimsel keşifler yapıyorlar.

Using electrical stimulation of the spinal cord,

Omuriliğinin elektrik stimülasyonunu kullanarak

a number of subjects have been able to stand,

bazı vakalar ayakta durmayı başardı,

and because of that, regain some movement and feeling

bunun sayesinde biraz hareket ve duygu

and most importantly,

ve en önemlisi,

to regain some of the body's internal functions

bizi canlı tutmak ve hayattan zevk almaya yardım etmek için tasarlanmış

that are designed to keep us alive and to make that life a pleasure.

iç organlarının bazı fonksiyonları geri döndü.

Electrical stimulation of the spinal cord,

Düşünüyoruz ki elektrik stimülasyonu

we think, is the first meaningful therapy ever for paralyzed people.

felç hastaları için en önemli tedavi sürecidir.

Now, of course, the San Francisco engineers

Elbette, San Fransisco mühendisleri

and the scientists in UCLA

ve California Üniversitesi'ndeki bilim insanları

knew about each other, knew about each other's work.

birbirilerini tanıyorlardı ve işlerinden haberdardılar.

But as so often happens

Ancak her zaman olduğu gibi,

when we're busy creating groundbreaking scientific research,

çığır açan bilimsel bir araştırma yaparken

they hadn't quite yet got together.

buluşma fırsatları olmamıştı.

That seemed to be our job now.

Bunu yapmak bize düşmüş görünüyordu.

So we created our first collaboration,

İlk işbirliğimizi yapmıştık

and the moment when we combined

ve Mark'ın omuriliğine

the electrical stimulation of Mark's spinal cord,

elektrik stimülasyonu yapıldığı an,

as he walked in his robotic exoskeleton,

dış iskeletiyle yürümeye başladığı zaman

was like that moment when Iron Man plugs the mini arc reactor into his chest

Demir Adam'ın ark reaktörünü kendi göğsüne taktığı gibi

and suddenly he and his suit become something else altogether.

kostümüyle birlikte bambaşka bir şeye dönüşmesine benziyordu.

MP: Simone, my robot and I moved into the lab at UCLA for three months.

MP: Simone, robotum ve ben üniversitedeki o laboratuvara giderdik

And every day, Reggie and his team

ve her gün, Reggie ve ekibi

put electrodes onto the skin on my lower back,

alt sırtıma elektrotlar yerleştirirdi,

pushed electricity into my spinal cord to excite my nervous system,

dış iskeletiyle gezerken omuriliğime sinir sistemimi uyandırmak için

as I walked in my exo.

elektrik sinyalleri gönderirdi.

And for the first time since I was paralyzed,

Felçli olduğum günden beri ilk defa

I could feel my legs underneath me.

ayaklarımı aşağıda hissedebiliyordum.

Not normally --

Normalde --

(Applause)

(Alkış)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

It wasn't a normal feeling, but with the stimulator turned on,

Bu normal bir his değildi, ama aktif uyarıcıyla

upright in my exo, my legs felt substantial.

iskelet içerisinde ayakta durarak ayaklarımı gerçekten hissediyordum.

I could feel the meat of my muscles on the bones of my legs,

Ayak kemiklerimde, kaslarımdaki etin ağırlığını hissedebiliyordum,

and as I walked, because of the stimulation,

yürüdükçe uyarıcı sayesinde

I was able to voluntarily move my paralyzed legs.

felçli ayaklarımı kendim idare edebiliyordum.

And as I did more, the robot intelligently did less.

Ben daha çoğunu yaptıkça robot bilinçli olarak daha azını yaptı.

My heart rate got a normal running, training zone

Kalp atışlarım normalleşti,

of 140 to 160 beats per minute,

dakikada 140 veya 160 defa atıyordu.

and my muscles, which had almost entirely disappeared,

Neredeyse tamamen yok olmuş kaslarım

started to come back.

geri dönmeye başladı.

And during some standard testing throughout the process,

Standart test sürecinde bir gün,

flat on my back,

sırtüstü yatıyorken

twelve weeks, six months and three whole years

pencereden atlayıp felç olduğum günden

after I fell out that window and became paralyzed,

tam üç yıl, altı ay ve on iki hafta sonra

the scientists turned the stimulator on

bilim insanları stimulatörü çalıştırdılar

and I pulled my knee to my chest.

ve dizimi göğsüme çekebildim.

(Video) Man: OK, start, go, go, go, go, go.

(Video) Adam: Peki, başla, yürü, yürü, yürü, yürü, hadi.

Good, good, good.

Çok güzel, çok iyi.

SG: Yeah, yeah, go on, Mark, go on, go, go, go, go, go, wow!

SG: Evet, evet, devam et, Mark, böyle devam et, muhteşemsin.

(Applause)

(Alkış)

(Laughter)

(Gülme)

SG: Well done!

SG: Aferin!

(Applause)

(Alkış)

MP: Do you know, this week, I've been saying to Simone,

MP: Biliyor musunuz, bu hafta Simone'a diyordum ki

if we could forget about the paralysis,

eğer felçli günleri saymazsak

you know, the last few years have been incredibly exciting.

son birkaç yılımız mükemmel geçti.

(Laughter)

(Gülme)

Now, the problem is, we can't quite forget about the paralysis just yet.

Şimdi, felci şimdi tamamen unutamayız.

And clearly, we're not finished,

Aslında, bitmedi,

because when we left that pilot study and went back to Dublin,

çünkü biz deneme çalışmasını bıraktık ve Dublin'e geri döndük.

I rolled home in my wheelchair

Eve tekerlekli sandalyede girdim

and I'm still paralyzed and I'm still blind

ve hala felçliyim, hala göremiyorum

and we're primarily focusing on the paralysis at the moment,

ve şimdi felç hastalığına odaklanıyoruz

but being at this conference,

ama bu konferansta bulununca

we're kind of interested if anyone does have a cure for blindness,

görme duyusu kaybı için

we'll take that as well.

bir tedavisi olanları da gözden geçireceğiz.

(Laughter)

(Gülme)

(Applause)

(Alkış)

But if you remember the blog that I mentioned,

Ama eğer az önce söylediğim blog'u hatırlarsanız

it posed a question of how we should respond,

cevaplamamız gereken bir soru oluşturduğunu görürsünüz,

optimist, realist or something else?

optimist mi, realist mi, yoksa başka bir şey mi?

And I think we have come to understand that the optimists rely on hope alone

Bence, çok açık bir şeyi anladık: Umuda dayanan optimistler

and they risk being disappointed and demoralized.

umutlarını kaybedebilir veya moralleri bozulabilir.

The realists, on the other hand,

Ama realistler,

they accept the brutal facts and they keep hope alive, as well.

acı gerçekleri kabul ederler ama umutlarını kaybetmezler.

The realists have managed to resolve the tension between acceptance and hope

Kabullenmeyi ve umudu paralel tutarak realistler onlar arasındaki gerginliği

by running them in parallel.

çözmeyi başarırlar.

And that's what Simone and I have been trying to do

Son birkaç yıldır Simone'la birlikte

over the last number of years.

yapmaya çalıştığımız şey bu.

Look, I accept the wheelchair --

Bakın, tekerlekli sandalyeyi kabul ediyorum --

I mean, it's almost impossible not to.

yani, etmemek mümkün değil.

And we're sad, sometimes, for what we've lost.

Bazen kaybettiklerimiz için üzülürüz.

I accept that I, and other wheelchair users, can and do live fulfilling lives,

Kabul ediyorum ki biz engelliler, sinir acılarına, spazmlara,

despite the nerve pain and the spasms and the infections

enfeksiyonlara ve kısalmış hayat süresine rağmen,

and the shortened life spans.

tatmin edici hayat yaşayabiliriz.

And I accept that it is way more difficult

Ama kabul ediyorum ki

for people who are paralyzed from the neck down.

bu boyundan aşağı felç hastaları için oldukça zor.

For those who rely on ventilators to breathe,

Nefes almak için ventilatörlere ihtiyacı olanlar için

and for those who don't have access to adequate, free health care.

ve yeterli, ücretsiz sağlık bakımına erişimi olmayanlar için çok zor.

So, that is why we also hope for another life.

Aslında bu, birçoğumuzun neden başka bir hayata inandığımızın da cevabı.

A life where we have created a cure through collaboration.

İşbirliği sayesinde tedavi bulduğumuz bir hayat.

A cure that we are actively working to release from university labs

Üniversite laboratuvarlarından dünyaya çıkarmaya çalıştığımız

around the world

ve ihtiyacı olanlarla

and share with everyone who needs it.

paylaşmak istediğimiz bir tedavi.

SG: I met Mark when he was just blind.

SG: Mark'la tanıştığımda sadece görme yetisini kaybetmişti.

He asked me to teach him to dance, and I did.

Ona dans etmeyi öğretmemi istedi ve ben de öğrettim.

One night, after dance classes,

Bir gece, derslerden hemen sonra,

I turned to say goodnight to him at his front door,

"iyi geceler" demek için ön kapıya döndüm

and to his gorgeous guide dog, Larry.

muhteşem rehber köpeği de yanındaydı.

I realized, that in switching all the lights off in the apartment

Fark ettim ki ayrılmadan önce apartmandaki ışığı kapatmakla

before I left,

onu sadece

that I was leaving him in the dark.

karanlık içerisinde bırakmış oluyorum.

I burst into uncontrollable tears and tried to hide it, but he knew.

Gözyaşlarına boğuldum, bunu ondan gizlemeye çalıştım ama anladı.

And he hugged me and said,

Bana sarıldı ve şöyle dedi:

"Ah, poor Simone.

"Ah, zavallı Simone.

You're back in 1998, when I went blind.

1998'e geri döndün, kör olduğum güne.

Don't worry, it turns out OK in the end."

Merak etme, sonunda her şey iyileşir."

Acceptance is knowing that grief is a raging river.

Kabullenme, kederin şiddetle dolu bir nehir olduğunu bilmek.

And you have to get into it.

Buna alışmalısın.

Because when you do, it carries you to the next place.

Çünkü bunu başardığında sonraki aşamaya geçiyorsun.

It eventually takes you to open land,

Sonuçta bunu yapmak seni apaçık bir yere götürür --

somewhere where it will turn out OK in the end.

her şeyin sonda iyileştiği bir yere.

And it truly has been a love story,

Aslında bu gerçek bir aşk hikayesi,

an expansive, abundant, deeply satisfying kind of love

çok geniş, bol ve tatmin edici bir sevgi hikayesi --

for our fellow humans and everyone in this act of creation.

sevgili arkadaşlarımız ve bu işteki herkes için.

Science is love.

Bilim aşktır.

Everyone we've met in this field

Bu alanda görüştüğümüz herkes

just wants to get their work from the bench and into people's lives.

çalışmaların masa arkasından insanların hayatına geçmesini istiyor.

And it's our job to help them to do that.

Bunu yapmak için onlara yardım etmeliyiz.

Because when we do, we and everyone with us

Çünkü bunu yaparsak biz ve bizimle birlikte herkes

in this act of creation

bu oluşturmada

will be able to say,

şunu söyleyebilecek:

"We did it.

"İşte yaptık.

And then we danced."

Sonra da dans ettik."

(Video) (Music)

(Video) (Müzik)

SG: Thank you.

SG: Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

MP: Thank you.

MP: Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)