A love letter to realism in a time of grief | Mark Pollock and Simone George

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

Simone George: I met Mark when he was just blind.

سیمونه جورج: مارک را وقتی نابینا بود دیدم.

I had returned home to live in Dublin

سر خانه‌ و زندگی‌ام در دوبلین برگشته بودم

after the odyssey that was my 20s,

بعد از پایان سفر ادیسه‌وارم در بیست سالگی،

educating my interest in human rights and equality in university,

که در جهت ارتقای علاقمندی‌ام به حقوق بشر و برابری در دانشگاه بود،

traveling the world, like my nomad grandmother.

مانند مادر بزرگ کولی‌ام دور دنیا را می‌گشتم.

And during a two-year stint working in Madrid,

و طی دو سال خدمتم در مادرید،

dancing many nights till morning in salsa clubs.

شبهای فراوانی را تا صبح در کلوپ‌های سالسا رقصیدم.

When I met Mark, he asked me to teach him to dance.

وقتی مارک را ملاقات کردم، از من خواست تا به او سالسا بیاموزم.

And I did.

و این کار را کردم.

They were wonderful times, long nights talking,

ایام فوق‌العاده‌ای بود، صحبت‌های طولانی شبانه،

becoming friends and eventually falling for each other.

دوست شدن‌مان و سرانجام این که عاشق هم شدیم.

Mark had lost his sight when he was 22,

مارک وقتی ۲۲ سال داشت بینایی‌اش را از دست داد،

and the man that I met eight years later was rebuilding his identity,

و مردی که هشت سال بعد ملاقات کردم هویتش را از نو می‌ساخت،

the cornerstone of which was this incredible spirit

که نقطه عطف آن این روحیه باور نکردنی بود

that had taken him to the Gobi Desert, where he ran six marathons in seven days.

که او را به صحرای گابی برده بود، آنجا در شش ماراتن طی هفت روز دویده بود.

And to marathons at the North Pole, and from Everest Base Camp.

و ماراتن‌هایی در قطب شمال، و از اردوگاه اصلی اورست.

When I asked him what had led to this high-octane life,

وقتی از او پرسیدم دلیل این زندگی پرانرژی چیست،

he quoted Nietzsche:

نقل قولی از نیچه کرد:

"He, who has a Why to live, can bear with almost any How."

«کسی که برای زندگی چرایی دارد تقریبا با هر چگونگی خواهد ساخت»

He had come across the quote in a really beautiful book

او به این نقل قول در کتابی واقعا زیبا بنام

called "Man's Search for Meaning," by Viktor Frankl,

«انسان در جستجوی معنی» اثر ویکتور فرانکل،

a neurologist and psychiatrist

عصب شناس و روانپزشک برخورد کرد

who survived years in a Nazi concentration camp.

که از اردوگاه کار اجباری نازیها جان به در برده بود.

Frankl used this Nietzsche quote to explain to us

فرانکل از این نقل قول نیچه استفاده کرد تا برای ما توضیح دهد

that when we can no longer change our circumstances,

که وقتی ما نمی‌توانیم شرایط‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌مان را تغییر دهیم،

we are challenged to change ourselves.

ما برای تغییر دادن خویش به چالش کشیده می شویم.

Mark Pollock: Eventually, I did rebuild my identity,

مارک پولاک: سرانجام، من هویت خودم را از نو ساختم،

and the Why for me was about competing again,

و چرایی من درباره دوباره رقابت کردن بود،

because pursuing success and risking failure

زیرا در جستجوی موفقیت و ریسک شکست

was simply how I felt normal.

تنها چیزی بود که حس عادی بودن به من می‌داد.

And I finished the rebuild

و این ساختن دوباره خودم

on the 10th anniversary of losing my sight.

در سالگرد دهم نابینا شدنم تمام شد.

I took part in a 43-day expedition race

در مسابقه کاوشگری ۴۳ روزه شرکت کردم

in the coldest, most remote, most challenging place on earth.

در دورافتاده‌ترین، سردترین و چالش‌بر‌انگیزترین جای زمین.

It was the first race to the South Pole

اولین مسابقه به قطب جنوب بود،

since Shackleton, Scott and Amundsen set foot in Antarctica, 100 years before.

از زمانی که اسکات، آماندسن و شکلتون قدم به جنوبگان گذاشته بودند، ۱۰۰ سال قبل.

And putting the demons of blindness behind me

و اهریمن نابینایی را پشت سرم باقی می‌گذاشتم،

with every step towards the pole,

با هر گام به سمت قطب،

it offered me a long-lasting sense of contentment.

به من حس طولانی مدت رضایت را می‌داد.

As it turned out, I would need that in reserve,

همانطور که معلوم شد، در بازگشت لازمم می‌شدند،

because one year after my return,

چون یک سال پس از بازگشتم،

in, arguably, the safest place on earth,

در امن‌ترین جای دنیا، که جای بحث دارد،

a bedroom at a friend's house,

اتاق خواب خانه دوستی،

I fell from a third-story window onto the concrete below.

از پنجره طبقه سوم بر روی سطح بتنی سقوط کردم.

I don't know how it happened.

نمی‌دانم چطور اتفاق افتاد.

I think I must have got up to go to the bathroom.

فکر می‌کنم باید بلند شده باشم به دستشویی بروم.

And because I'm blind, I used to run my hand along the wall

و چون نابینا هستم، عادت داشتم دستم را به دیوار بکشم

to find my way.

تا راهم را پیدا کنم.

That night, my hand found an open space where the closed window should have been.

آن شب، دستم فضای بازی را پیدا کرد که پنجره بسته‌ای باید می‌بود

And I cartwheeled out.

و با سر رفتم بیرون.

My friends who found me thought I was dead.

وقتی دوستانم پیدایم کردند، فکر کردند مردم.

When I got to hospital, the doctors thought I was going to die,

وقتی من را بیمارستان بردند، پزشک‌ها انتظار مردنم را داشتم،

and when I realized what was happening to me,

و وقتی فهمیدم چه بلایی سرم آمده،

I thought that dying might have been ...

فکر کردم شاید مردن...

might have been the best outcome.

شاید بهترین نتیجه باشد.

And lying in intensive care,

و وقتی در مراقبت‌های ویژه بودم،

facing the prospect of being blind and paralyzed,

روبرو با واقعیت نابینایی و فلج شدن،

high on morphine, I was trying to make sense of what was going on.

تحت تاثیر مرفین زیاد، سعی کردم از این اتفاق سر دربیاورم.

And one night, lying flat on my back,

و یک شب که به پشت دراز کشیده بودم،

I felt for my phone to write a blog,

حس کردم با استفاده از تلفنم بلاگ بنویسم،

trying to explain how I should respond.

توضیح دهم واکنشم چطور باید باشد.

It was called "Optimist, Realist or Something Else?"

اسم بلاگ، " خوش‌بین، واقع‌بین یا چیزی دیگر؟" بود

and it drew on the experiences of Admiral Stockdale,

و به تجربه‌های دریانورد استاک‌دل اشاره داشت

who was a POW in the Vietnam war.

که اسیر جنگی در جنگ ویتنام بود.

He was incarcerated, tortured, for over seven years.

بمدت ۷ سال زندانی و شکنجه شد،

His circumstances were bleak, but he survived.

شرایط وخیمی داشت اما نجات پیدا کرد.

The ones who didn't survive were the optimists.

آنهایی که نجات پیدا نکردند خوش‌بین‌ها بودند.

They said, "We'll be out by Christmas,"

می‌گفتند، تا کریسمس نجات پیدا می‌کنیم،

and Christmas would come and Christmas would go,

و این کریسمس‌ها آمدند و رفتند،

and then it would be Christmas again,

و هی تکرار شدند،

and when they didn't get out, they became disappointed, demoralized

و وقتی نجات پیدا نکردند، مایوس شدند، روحیه‌شان خراب شد

and many of them died in their cells.

و خیلی از آنها در سلول‌های خود مردند.

Stockdale was a realist.

استاک‌دل واقع‌بین بود.

He was inspired by the stoic philosophers,

تحت‌تاثیر فیلسوفان رواقی بود،

and he confronted the brutal facts of his circumstances

و با حقایق بی‌رحم شرایط خود مواجه شد،

while maintaining a faith that he would prevail in the end.

با ایمان که در انتها موفق می‌شد.

And in that blog, I was trying to apply his thinking as a realist

و در آن بلاگ، سعی داشتم طرز فکرش را بعنوان یک واقع‌گرا

to my increasingly bleak circumstances.

به شرایط شدیدا وخیم خود تعمیم دهم.

During the many months of heart infections and kidney infections

طی ماههای زیادی از عفونت‌های قلب و کلیه،

after my fall, at the very edge of survival,

بعد از سقوطم، در لبه حیاتی مرگ و زندگی،

Simone and I faced the fundamental question:

سیمون و من با سوالی بنیادی مواجه بودیم:

How do you resolve the tension between acceptance and hope?

چطور تنش بین پذیرفتن و امید را حل کنیم.

And it's that that we want to explore with you now.

و الان می‌خواهیم آن را با شما در میان بگذاریم.

SG: After I got the call, I caught the first flight to England

س ج: بعد از دریافت تماس، با اولین پرواز به انگلیس رفتم

and arrived into the brightly lit intensive care ward,

و به اتاق مراقبت‌های ویژه نورانی رسیدم،

where Mark was lying naked, just under a sheet,

جایی که مارک برهنه زیر ملحفه دراز کشیده بود،

connected to machines that were monitoring if he would live.

وصل به دستگاه‌هایی که زنده ماندن او را تحت نظر داشتند.

I said, "I'm here, Mark."

گفتم، «مارک، من اینجام.»

And he cried tears he seemed to have saved just for me.

و اشک‌هایی که به نظر برایم نگه داشته بود را جاری کرد.

I wanted to gather him in my arms, but I couldn't move him,

می‌خواستم او را بغل کنم اما ممکن نبود،

and so I kissed him the way you kiss a newborn baby,

و بنابرابن بوسیدمش، شبیه نوزادی تازه متولد شده،

terrified of their fragility.

که نگران شکننده بودنشان هستید.

Later that afternoon, when the bad news had been laid out for us --

بعد از ظهر آن روز، وقتی اخبار بد را گرفتیم --

fractured skull, bleeds on his brain, a possible torn aorta

جمجمه شکسته، خونریزی در مغز، پارگی احتمالی آئورت

and a spine broken in two places, no movement or feeling below his waist --

و مهره‌های شکسته از دو جا، کمر به پایین فاقد هر گونه حس بودن--

Mark said to me, "Come here.

مارک بهم گفت، «بیا اینجا.

You need to get yourself as far away from this as possible."

باید تا جایی که ممکن است خودت را از این دور نگه داری.»

As I tried to process what he was saying,

در حالی که سعی می‌کردم بفهمم چه می‌گوید،

I was thinking, "What the hell is wrong with you?"

فکر می‌کردم، « تو چه مشکلی داری؟»

(Laughter)

(خنده)

"We can't do this now."

«الان وقتش نیست.»

So I asked him, "Are you breaking up with me?"

بنابراین از او پرسیدم، «داری با من بهم می‌زنی؟»

(Laughter)

(خنده)

And he said, "Look, you signed up for the blindness, but not this."

و او گفت، «ببین، تو با کوری من کنار آمدی،‌ اما این نه.»

And I answered, "We don't even know what this is,

و پاسخ دادم، «ما حتی نمی‌دانیم این چیه،

but what I do know is what I can't handle right now

اما چیزی که می‌دانم اینه که الان نمی‌توانم به بهم زدن

is a breakup while someone I love is in intensive care."

با کسی که عاشقش هستم و نیاز به مراقبت خاص دارد فکر کنم.»

(Laughter)

(خنده)

So I called on my negotiation skills and suggested we make a deal.

بنابراین از مهارت‌های مذاکره‌ام استفاده کردم و پیشنهاد معامله کردم.

I said, "I will stay with you as long as you need me,

گفتم،«با تو مادامی که به من نیاز داری، می‌مانم،

as long as your back needs me.

تا وقتی پشتت به من نیاز داشته باشد.

And when you no longer need me, then we talk about our relationship."

و وقتی دیگر به من احتیاج نداشتی، می‌توانیم درباره رابطه‌مان حرف بزنیم.»

Like a contract with the possibility to renew in six months.

مثل قراردادی که ظرف شش ماه احتمال تمدید شدن دارد.

(Laughter)

(خنده)

He agreed and I stayed.

موافقت کرد و ماندم.

In fact, I refused to go home even to pack a bag, I slept by his bed,

در واقع، حتی قبول نکردم برگردم خانه ساک ببندم، کنار تختش خوابیدم،

when he could eat, I made all his food,

وقتی توانست غذا بخورد، همه غذایش را آماده می‌کردم،

and we cried, one or other or both of us together, every day.

و دو تایی با هم یا تک به تک هر روز گریه می‌کردیم.

I made all the complicated decisions with the doctors,

همه تصمیم‌های پیچیده را با پزشکان گرفتم،

I climbed right into that raging river over rapids that was sweeping Mark along.

زدم به دل آن رود خروشانی که تندآبش مارک را با خود می‌برد.

And at the first bend in that river, Mark's surgeon told us

و در اولین پیچ آن رودخانه،‌ جراح مارک به ما گفت

what movement and feeling he doesn't get back in the first 12 weeks,

آن حرکت و حسی که در ۱۲ هفته اول به او برنگردد را

he's unlikely to get back at all.

احتمالا هرگز دوباره تجربه نخواهد کرد.

So, sitting by his bed, I began to research why,

بنابراین کنار تختش نشستم،‌ شروع به تحقیق کردم چرا،

after this period they call spinal shock,

بعد از این دوره‌ای که شوک نخاعی نام دارد،

there's no recovery, there's no therapy, there's no cure, there's no hope.

بهبودی در کار نیست، تداوی در کار نیست، درمان در کار نیست، امیدی در کار نیست.

And the internet became this portal to a magical other world.

و اینترنت درگاه ما به این دنیای جادویی دیگر شد.

I emailed scientists,

به دانشمندان ایمیل زدم،

and they broke through paywalls

و آنها بی‌اعتنا به محدویت‌های

and sent me their medical journal and science journal articles directly.

دسترسی نشریات و مقالات پزشکی و علمی خود را مستقیما برایم ارسال کردند.

I read everything that "Superman" actor Christopher Reeve had achieved,

همه دستاوردهای بازیگر سوپرمن، کریستوفر ریو را خواندم،

after a fall from a horse

بعد از سقوطش از روی اسب

left him paralyzed from the neck down and ventilated.

که باعث شد از گردن به پایین فلج و به دستگاه تنفس مصنوعی وصل شود.

Christopher had broken this 12-week spell;

کریستوفر این جادوی ۱۲ هفته را شکسته بود؛

he had regained some movement and feeling years after his accident.

برخی از حرکتها و حس‌ها را سالها بعد از این سانحه دوباره به دست آورد.

He dreamed of a world of empty wheelchairs.

رویایی جهانی عاری از صندلی‌چرخدار را داشت.

And Christopher and the scientists he worked with fueled us with hope.

و کریستوفر و دانشمندانی که با او کار کرده بودند به ما امید دادند.

MP: You see, spinal cord injury

م پ: می‌دانید، آسیب طناب نخاعی

strikes at the very heart of what it means to be human.

خود انسان را نشانه می‌گیرد.

And it had turned me from my upright, standing, running form,

و من را از موجودی روپا و دونده به این

into a seated compromise of myself.

موجود محکوم به نشستن تبدیل کرد.

And it's not just the lack of feeling and movement.

و این فقط فقدان حس و حرکت نیست.

Paralysis also interferes with the body's internal systems,

فلج همچنین با نظام‌های درونی بدن تداخل دارد،

which are designed to keep us alive.

که برای زنده نگه داشتن ما طراحی شده‌اند.

Multiple infections, nerve pain, spasms, shortened life spans are common.

عفونت‌های متعدد، درد عصبی، اسپاسم، طول عمر کوتاه شده عادی است.

And these are the things that exhaust even the most determined

و این‌ها چیزهایی هستند که حتی مصمم‌ترین افراد از بین ۶۰ میلیون

of the 60 million people around the world who are paralyzed.

آدمی که در جهان دچار فلج هستند.

Over 16 months in hospital,

بیش از ۱۶ ماه در بیمارستان،

Simone and I were presented with the expert view

سیمون و من نظرات کارشناسی را دریافت کردم

that hoping for a cure had proven to be psychologically damaging.

به امید درمانی که ثابت شده بود به لحاظ روانی مخرب است.

It was like the formal medical system was canceling hope

مثل سیستم پزشکی رسمی بود که امید را به نفع

in favor of acceptance alone.

پذیرش صرف آن از بین می‌برد.

But canceling hope ran contrary to everything that we believed in.

اما از بین بردن امید در تضاد با چیزی بود که باور داشتیم.

Yes, up to this point in history,

بله، تا اینجا در تاریخ،

it had proven to be impossible to find a cure for paralysis,

ثابت شده بود که پیدا کردن درمان برای فلج غیرممکن است،

but history is filled with the kinds of the impossible made possible

اما تاریخ مملو از انواع غیرممکن‌هایی است که با تلاش بشر

through human endeavor.

ممکن شده‌اند.

The kind of human endeavor that took explorers to the South Pole

آن قسم از تلاش بشر که کاوشگران را به جنوبگان

at the start of the last century.

در آغاز قرن گذشته کشاند.

And the kind of human endeavor

آن قسم از تلاش بشر

that will take adventurers to Mars in the early part of this century.

که ماجراجویان را در اول این قرن به مریخ خواهد برد.

So we started asking,

پس شروع کردیم به پرسیدن این که

"Why can't that same human endeavor cure paralysis in our lifetime?"

«چرا همان قسم از تلاش بشر نتواند مشکل فلج را در طول عمر ما درمان کند؟»

SG: Well, we really believed that it can.

س ج: خب، واقعا باور داشتیم که این توان را دارد.

My research taught us

تحقیقاتم به ما آموخت

that we needed to remind Mark's damaged and dormant spinal cord

که لازم است به طناب نخاعی آسیب دیده و بی‌حرکت مارک، حالت راست قامت

of its upright, standing, running form,

و در حال دویدنش را یادآوری کنیم،

and we found San Francisco-based engineers at Ekso Bionics,

و ما مهندسان مستقر در سانفرانسیکوی اکسو بیونیکس را پیدا کردیم

who created this robotic exoskeleton that would allow Mark to stand and walk

که این اکسو اسکلت روباتیک را خلق کردند که مارک را در آزمایشگاهی که شروع به

in the lab that we started to build in Dublin.

ساخت در دوبلین کردیم‌ قادر به ایستادن و راه رفتن می‌کند.

Mark became the first person to personally own an exo,

مارک اولین فردی شد که شخصا یک اکسو دارد،

and since then, he and the robot have walked over one million steps.

و از آن پس، او و روبات یک میلیون قدم با هم برداشتند.

(Applause)

(تشویق)

It was bit of an early celebration, because actually it wasn't enough,

کمی جشن گرفتن قبل از موعد بود چون راستش هنوز کافی نبود،

the robot was doing all of the work,

روبات همه کار را انجام می‌داد،

so we needed to plug Mark in.

لازم بود مارک را دخالت دهیم.

So we connected the San Francisco engineers

پس مهندسان سانفرانسیسکو را وصل کردیم

with a true visionary in UCLA, Dr. Reggie Edgerton,

به یک دوراندیش حقیقی در UCLA، دکتر رجی ادگرتون،

the most beautiful man

مردی حقیقتا دوست داشتنی

and his team's life work had resulted in a scientific breakthrough.

و ماحصل فعالیتهای تیم او منجر به پیشرفت علمی شده بود.

Using electrical stimulation of the spinal cord,

با استفاده از تحریک الکتریکی طناب نخاعی،

a number of subjects have been able to stand,

شماری از آزمایش شونده‌ها قادر به ایستادن بوده‌اند،

and because of that, regain some movement and feeling

و بخاطر آن، تا حدودی حس و حرکت خود را بدست‌ می‌آورند

and most importantly,

و از همه مهم‌تر،

to regain some of the body's internal functions

بعضی از عملکردهای داخلی بدن بر می‌گردد

that are designed to keep us alive and to make that life a pleasure.

که برای زنده نگه داشتن ما و لذت بردن از زندگی طراحی شده اند.

Electrical stimulation of the spinal cord,

تحریک الکتریکی طناب نخاعی،

we think, is the first meaningful therapy ever for paralyzed people.

فکر می‌کنیم اولین تداوی معنادار برای آدمهای فلج باشد.

Now, of course, the San Francisco engineers

اینک، البته، مهندسان سانفرانسیسکو

and the scientists in UCLA

و دانشمندان در UCLA

knew about each other, knew about each other's work.

از وجود هم با خبر بودند، از کار همدیگر مطلع بودند.

But as so often happens

اما آنطور که معمول است،

when we're busy creating groundbreaking scientific research,

وقتی مشغول خلق تحقیق علمی پیشگامانه بودیم،

they hadn't quite yet got together.

هنوز خوب با هم بر نخورده بودند.

That seemed to be our job now.

به نظر می رسید که الان شغل ما باشد.

So we created our first collaboration,

پس نخستین همکاری خود را آغاز کردیم،

and the moment when we combined

و آن لحظه‌ای که تحریک الکتریکی

the electrical stimulation of Mark's spinal cord,

طناب نخاعی مارک را ترکیب کردیم،

as he walked in his robotic exoskeleton,

موقعی که او در اسکلت‌اکسو روباتیک خود راه رفت،

was like that moment when Iron Man plugs the mini arc reactor into his chest

مثل لحظه‌ای بود که مرد آهنی راکتور کوچک کمانی خود را توی سینه فرو می‌کند

and suddenly he and his suit become something else altogether.

و ناگهان او و لباسش با هم مبدل به چیزی می‌شوند.

MP: Simone, my robot and I moved into the lab at UCLA for three months.

م پ: سمون، من و رباتم برای سه ماه به آزمایشگاهی در UCLA منتقل شدیم.

And every day, Reggie and his team

و هر روز، رجی و تیم او

put electrodes onto the skin on my lower back,

الکترودها را پایین پشتم و توی پوستم می‌گذاشتند،

pushed electricity into my spinal cord to excite my nervous system,

الکترودها را توی طناب نخاعی من می‌کردند تا سیستم عصبی‌ام را تحریک کنند،

as I walked in my exo.

در حالیکه توی اکسویم راه می رفتم.

And for the first time since I was paralyzed,

و برای نخستین بار از زمانی که فلج شدم،

I could feel my legs underneath me.

توانستم پاهایم را در پایین تنه‌ام حس کنم.

Not normally --

نه بطور عادی--

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

It wasn't a normal feeling, but with the stimulator turned on,

یک حس عادی نبود، اما با محرک که روشن شد،

upright in my exo, my legs felt substantial.

استوار در اکسویم، پاهایم را محکم حس کردم.

I could feel the meat of my muscles on the bones of my legs,

می‌توانستم گوشت ماهیچه‌هایم را روی استخوان‌های پاهایم حس کنم،

and as I walked, because of the stimulation,

و همانطور که راه می‌رفتم، به لطف تحریک،

I was able to voluntarily move my paralyzed legs.

قادر بودم داوطلبانه پاهای فلج خود را حرکت دهم.

And as I did more, the robot intelligently did less.

و من هر چه بیشتر این کار را می‌کردم، ربات تلاش کمتری می‌کرد.

My heart rate got a normal running, training zone

ضربان قلبم در محدوده طبیعی ورزش و دویدن بود

of 140 to 160 beats per minute,

از ۱۴۰ به ۱۶۰ ضربه در دقیقه،

and my muscles, which had almost entirely disappeared,

و ماهیچه‌هایم، که به کل ناپدید شده بودند،

started to come back.

شروع به برگشت کردند.

And during some standard testing throughout the process,

و طی چندین آزمایش استاندارد در این فرایند،

flat on my back,

خوابیده به پشت،

twelve weeks, six months and three whole years

دوازده هفته، شش ماه و سه سال کامل

after I fell out that window and became paralyzed,

بعد از بیرون افتادن از پنجره فلج شدن،

the scientists turned the stimulator on

دانشمندان محرک را روشن کردند

and I pulled my knee to my chest.

و زانویم را به سمت سینه‌ام کشیدم.

(Video) Man: OK, start, go, go, go, go, go.

(ویدیو) مرد: خب، شروع کن، برو، برو، برو، برو.

Good, good, good.

خوب، خوب، خوب.

SG: Yeah, yeah, go on, Mark, go on, go, go, go, go, go, wow!

س ج: آره، آره، یالا، مارک، برو، برو، برو، برو،‌ عالیه!

(Applause)

(تشویق)

(Laughter)

(خنده)

SG: Well done!

س ج: عالی بود!

(Applause)

(تشویق)

MP: Do you know, this week, I've been saying to Simone,

م پ: می‌دانید،‌ این هفته به سیمون می‌گفتم

if we could forget about the paralysis,

اگر این قسمت فلج را فراموش کنیم،

you know, the last few years have been incredibly exciting.

می‌دانید، این چند سال اخیر جور باورنکردنی هیجان‌انگیز بوده.

(Laughter)

(خنده)

Now, the problem is, we can't quite forget about the paralysis just yet.

الان، مشکل این است که نمی‌توانیم ماجرای فلج را به فراموشی بسپاریم.

And clearly, we're not finished,

و واضح است که هنوز تمام نشده،

because when we left that pilot study and went back to Dublin,

زیرا وقتی مطالعه مقدماتی را ترک کردیم و به دوبلین برگشتیم،

I rolled home in my wheelchair

با صندلی‌چرخدارم به خانه برگشتم

and I'm still paralyzed and I'm still blind

و من هنوز فلج هستم و هنوز نابینا هستم،

and we're primarily focusing on the paralysis at the moment,

و در این لحظه عمدتا روی داستان فلج متمرکز هستیم.

but being at this conference,

اما با بودن در این کنفرانس،

we're kind of interested if anyone does have a cure for blindness,

به نوعی علاقمندیم بدانیم درمانی برای نابینایی هست،

we'll take that as well.

دنبال این هم هستیم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

But if you remember the blog that I mentioned,

اما اگر بلاگی را که اسم آوردم را بخاطر داشته باشید،

it posed a question of how we should respond,

پرسشی را مطرح می‌کرد که واکنش ما چطور باید باشد،

optimist, realist or something else?

خوش‌بین، واقع‌گرا یا چیزی غیر؟

And I think we have come to understand that the optimists rely on hope alone

و فکر می‌کنم به این درک رسیده باشیم که خوش‌بین‌ها تنها به امید تکیه می کنند

and they risk being disappointed and demoralized.

و خطر مایوس و دلسرد شدن را می‌پذیرند.

The realists, on the other hand,

واقع‌گراها، از سوی دیگر،

they accept the brutal facts and they keep hope alive, as well.

حقایق بی‌رحم را می‌پذیرند و همچنین امید را هم زنده نگه می‌دارند.

The realists have managed to resolve the tension between acceptance and hope

واقع‌گراها موفق شده‌اند تنش بین پذیرش و امید

by running them in parallel.

با اجرای آنها بطور موازی حل کنند.

And that's what Simone and I have been trying to do

و این کاری است که سیمون و من در طی این سال‌های اخیر

over the last number of years.

به دنبال انجامش بودیم.

Look, I accept the wheelchair --

بینید، من صندلی چرخدار را می‌پذیرم--

I mean, it's almost impossible not to.

یعنی،‌ تقریبا نپذیرفتنش غیرممکن است.

And we're sad, sometimes, for what we've lost.

و گاهی برای چیزی که از دست دادیم غمگین می‌شویم.

I accept that I, and other wheelchair users, can and do live fulfilling lives,

می‌پذیرم که من و دیگران روی صندلی چرخدار می‌توانند زندگی رضایت‌بخش

despite the nerve pain and the spasms and the infections

علی‌رغم درد عصبی و اسپاسم و عفونت‌‌‌‌‌‌‌‌‌

and the shortened life spans.

و طول عمر کوتاه داشته باشند.

And I accept that it is way more difficult

و می‌پذیرم که برای آدمهای

for people who are paralyzed from the neck down.

از گردن به پایین فلج خیلی سخت‌تر است.

For those who rely on ventilators to breathe,

برای آنها که به دستگاه تنفس مصنوعی برای نفس کشیدن وابسته‌اند،

and for those who don't have access to adequate, free health care.

و آنها که به مراقبتهای پزشکی رایگان و کافی دسترسی ندارند.

So, that is why we also hope for another life.

بنابراین به همین خاطر است که امید به زندگی دیگری را داریم.

A life where we have created a cure through collaboration.

زندگی که از طریق همکاری درمانی را خلق کرده‌ایم.

A cure that we are actively working to release from university labs

درمانی که فعالانه بر روی آن کار می‌کنیم تا از آزمایشگاه‌های دانشگاه‌ها از سراسر

around the world

دنیا عرضه کنیم

and share with everyone who needs it.

و با افراد نیازمند به آن به اشتراک بگذاریم.

SG: I met Mark when he was just blind.

س ج: مارک را وقتی فقط نابینا بود دیدم.

He asked me to teach him to dance, and I did.

از من خواست به او رقصیدن بیاموزم و پذیرفتم.

One night, after dance classes,

یک شب، بعد از کلاس رقص،

I turned to say goodnight to him at his front door,

برگشتم دم در خانه‌اش که به او و لاری سگ راهنمای

and to his gorgeous guide dog, Larry.

دوست داشتنی‌اش شب بخیر بگویم.

I realized, that in switching all the lights off in the apartment

متوجه شدم که با خاموش کردن همه چراغ‌ها در آپارتمان

before I left,

قبل از خروجم،

that I was leaving him in the dark.

او را در تاریکی بحال خود رها می‌کردم.

I burst into uncontrollable tears and tried to hide it, but he knew.

گریه امانم را برید و سعی کردم حالم را از او مخفی کنم اما بی‌فایده بود.

And he hugged me and said,

و بغلم می‌کردم و گفتم،

"Ah, poor Simone.

«اوه، سیمون بیچاره.

You're back in 1998, when I went blind.

تو به ۱۹۹۸ برگشتی، وقتی نابینا شدم.

Don't worry, it turns out OK in the end."

نگران نباش،‌ آخرش همه چیز خوب میشه.»

Acceptance is knowing that grief is a raging river.

پذیرش به معنی آگاهی از غمی است که باعث خروش رودخانه می‌شود.

And you have to get into it.

و شما باید پا توی آن بگذارید.

Because when you do, it carries you to the next place.

چون وقتی این کار را می‌کنید، شما را تا مکان بعدی حمل می‌کند.

It eventually takes you to open land,

سرانجام شما را تا کشتزاری وسیع می‌برد،

somewhere where it will turn out OK in the end.

جایی که سرآخر همه چیز خوب و مرتب است.

And it truly has been a love story,

و این حقیقتا یک قصه عاشقانه بوده است،

an expansive, abundant, deeply satisfying kind of love

عشقی گرانبها، عمیق، غنی، که عمیقا رضایت‌بخش

for our fellow humans and everyone in this act of creation.

برای همه انسان‌های هم نوع ما در این اقدام آفرینش است.

Science is love.

علم یعنی عشق.

Everyone we've met in this field

هر که را در این رشته ملاقات کردیم

just wants to get their work from the bench and into people's lives.

فقط می خواست کارش از روی طاقچه بر دارد و وارد زندگی آدم‌ها کند.

And it's our job to help them to do that.

و این وظیفه ما است که به آنها در انجام آن کمک کنیم.

Because when we do, we and everyone with us

چون وقتی این کار را انجام می‌دهیم، ما و همه آنهایی که با ما

in this act of creation

در این اقدام آفرینش هستند

will be able to say,

قادر خواهیم بود بگوییم،

"We did it.

«این کار را کردیم.

And then we danced."

و بعد رقصیدیم.»

(Video) (Music)

(ویدئو) (موسیقی)

SG: Thank you.

س ج: متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

MP: Thank you.

م پ: متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)