How storytelling helps parents in prison stay connected to their kids | Alan Crickmore

Çeviri: Cemre Onuk Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

It's story time.

Masal vakti.

Settle back, and I'll begin.

Arkanıza yaslanın, başlıyorum.

Once upon a time, a mother duck sat patiently on her nest of eggs,

Bir varmış bir yokmuş, bir anne ördek yumurtaların üzerinde oturmuş

waiting for them to hatch.

sabırla çatlamalarını bekliyormuş.

And then one day, she felt something move beneath her.

Sonra bir gün, altında bir hareket hissetmiş.

Crack, crack!

Çatır, çatır!

Filled with happiness, she watched as her eggs hatched one by one.

Anne ördek büyük bir mutlulukla yumurtaların tek tek çatlamasını izlemiş.

I don't know about you, but when I was little,

Sizi bilmem ama ben küçükken

story time was always one of my favorite parts of the day.

masal vakti, günün en sevdiğim vaktiydi.

And I loved reading to my two sons when they were small, too.

Kendi iki oğluma da küçükken masal okumayı çok severdim.

It's that special time

Bu özel anda,

when a parent and child can be totally absorbed together

ebeveyn ve çocuk hikâyenin içinde tamamen kaybolurlar.

in mystical kingdoms, fantastical beasties

Gizemli krallıklar, fantastik canavarlar

or scruffy little ducks that turn out to be swans.

veya kuğuya dönüşen küçük sersem ördek yavruları...

Well, that's how it is for some children,

Bazı çocuklar için durum böyleyken

but for other children,

bazı çocukların

there isn't a parent around to read to them.

onlara masal okuyacak bir ebeveynleri yoktur.

I'd like to tell you about Sophie.

Size Sophie'den bahsetmek isterim.

Sophie's five years old and lives with her parents.

Sophie 5 yaşındadır ve ailesiyle yaşamaktadır.

One day, there's a bang at the door.

Bir gün kapı çalar.

Sophie hears lots of shouting; her mum's crying.

Sophie birçok bağrışma duyar; annesi ağlıyordur.

She sees the police dragging her father away.

Polisin babasını çekip götürdüğüne şahit olur.

Sophie's afraid. She starts crying, too.

Sophie korkar ve de ağlamaya başlar.

Weeks go by.

Haftalar geçer.

Sophie doesn't know what's happened to her dad.

Sophie babasına ne olduğunu bilmez.

When she asks her mum, her mum gets upset.

Annesine sorduğunda annesi üzülür.

So she stops asking.

O da artık sormaz.

Sophie waits.

Sophie bekler.

She really misses her dad.

Babasını çok özler.

Every day, she hurries home from school, in case he's come back.

Her gün okuldan eve koşarak gelir; belki babası dönmüştür diye.

On many nights, she cries herself to sleep.

Çoğu gece ağlayarak uyur.

Children at school start to tease her.

Okuldaki çocuklar onunla dalga geçmeye başlar.

They call her names.

Ona isimler takarlar.

Somebody's mum has heard that Sophie's dad is in prison.

Birinin annesi, Sophie'nin babasının hapiste olduğunu duymuştur.

Sophie pretends to be ill so she doesn't have to go to school.

Sophie okula gitmemek için hasta taklidi yapmaya başlar.

And her teacher can't understand why she's so far behind

Öğretmeni, ev ödevlerinden neden bu kadar geri kaldığını

with her schoolwork.

anlayamaz.

After what seems a long, long time to Sophie,

Sophie için çok uzun bir süre sonra

a letter arrives.

bir mektup gelir.

It's from her dad.

Mektup babasındandır.

The writing is very messy.

Yazılar karman çormandır.

The letter makes her mum cry, but she reads a little out to Sophie.

Mektup annesini ağlatır, yine de Sophie'ye de birazını okur.

He says that he's OK and that he's missing them.

Babası iyi olduğunu ve onları çok özlediğini yazmıştır.

It's a short letter.

Kısa bir mektuptur.

Sophie says she'd like to go and see her dad, wherever he is.

Sophie gidip babasını görmek istediğini söyler; babası her nerdeyse.

But her mum says it's too far away, and they can't afford the journey.

Fakat annesi çok uzakta olduğunu ve oraya gitmeye paralarının yetmeyeceğini söyler.

Then one day the phone rings.

Sonra bir gün telefon çalar.

"Sophie, come speak to daddy."

"Sophie, gel babanla konuş."

Dad sounds different, far away.

Babasının sesi farklıdır, çok uzaktan gelir.

He says he can't talk for very long,

Çok uzun konuşamayacağını söyler,

and anyway, it's very noisy wherever he is.

zaten olduğu yer çok seslidir.

And Sophie doesn't know what to say to him.

Sophie ona ne söyleyeceğini bilemez.

Well, as stories go, that's not a very nice one.

Anlatılanlara göre, bu güzel bir hikâye değil.

In the United Kingdom, 200,000 children

Birleşik Krallık'ta 200.000 çocuk

hapse giren ebeveyni yüzünden utanç ve soyutlanma yaşıyor.

experience the shame and isolation of a parent in prison.

Two hundred thousand.

İki yüz bin.

That's more than the number of children each year

Bu sayı her sene annesi babası boşanan çocukların

who are affected by their parents divorcing.

sayısından fazla.

And it can affect the children of prisoners very deeply.

Ve çocuklar bu durumda derin yaralar alabilir.

There can be problems at school,

Okulda sorunlar yaşayabilirler

and they're three times more likely to suffer from mental health issues.

ve akıl sağlığı sorunları yaşama riskleri üç kat daha fazla.

In so many ways,

Birçok yönden

children are the unintended victims of their parents' crimes.

bu çocuklar ebeveynlerinin işledikleri suçların kasıtsız kurbanları.

In so many ways,

Birçok yönden,

çocuklar, anne babalarının işledikleri suçların göz ardı edilen kurbanları.

children are the overlooked victims of their parents' crimes.

Until last November, I was a serving prisoner,

Geçen Kasım ayına kadar ben de çalışan bir mahkumdum.

imprisoned for fraud.

Dolandırıcılıktan hüküm giymiştim.

I was dishonest, and I paid the penalty.

Dürüst davranmadım ve cezasını çektim.

Before that, I'd been a practicing solicitor for 30 years.

Öncesinde 30 senelik avukattım.

I'd had a happy and stable upbringing,

Mutlu bir çocukluğum,

a good education,

iyi bir eğitimim,

mutlu bir evliliğim vardı. Çok şükür evliliğim hâlâ sürüyor.

a happy marriage, which, I'm pleased to say, continues.

I have two adult sons.

İki yetişkin oğlum var.

When they were growing up, I did my best to be around for them

Onlar büyürken mümkün olduğunca onların yanında oldum

as much as I could.

ve elimden gelen her şeyi yaptım.

And I took a careful interest in what they did.

Yaptıkları şeylerle özenle ilgilendim.

I read to my boys every night,

Her gece oğullarıma hikâyeler okudum

and ironically, our favorite story was "Burglar Bill."

ironik bir şekilde en sevdiğimiz hikâye "Hırsız Bill" idi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But when I got to prison, it soon became apparent

Hapse girdiğimde kısa süre içinde anladım ki

that my background was very different to that of most of the prisoners.

benim geçmişim, birçok mahkûmun geçmişinden çok farklıydı.

Few of the men that I met had had a decent education.

Tanıştığım çok az kişi düzgün bir eğitim almıştı.

Indeed, many associated education with humiliation and failure.

Aslında çoğu için eğitim aşağılanma ve başarısızlık anlamına geliyordu.

I can tell you firsthand that prison is dehumanizing.

Size birinci ağızdan şunu söyleyebilirim; hapishane insanlık dışı bir yer.

Prisoners harden up, they shut down, they close in ...

Mahkûmlar hapishanede katılaşır, suskunlaşır ve içine kapanır...

just to survive.

sadece hayatta kalmak için.

And this can be devastating for families.

Bu durum aileler için yıkıcı olabilir.

In fact, maintaining contact with your family from prison

Aslına bakarsanız hapishaneden ailenizle iletişimi sürdürmek

can be very difficult indeed.

çok zor olabilir.

And if a child does get to see their parent in prison,

Ve bir çocuk hapishanedeki anne veya babasını ziyarete gittiğinde

they have to go through the same pat-down searches as the adults.

yetişkinlerle aynı güvenlik araması süreçlerinden geçer.

They walk through the same detector frames,

Aynı dedektörlerden geçerler,

they're sniffed by the same sniffer dogs,

aynı köpekler tarafından koklanırlar,

and all because some children have been the unwitting carriers

çünkü bazı çocuklar farkına varmadan uyuşturucu ve cep telefonu

of drugs and mobile phones.

taşıyıcılığı yapar.

And when they get through to see their parent,

Nihayetinde anne veya babalarıyla karşı karşıya geldiklerinde ise

they may be tired from a long journey,

çocuklar çoktan yorulmuş,

shy, tongue-tied, even upset.

utangaç, sessiz ve hatta üzgün olabilirler.

And it isn't easy for the parents, who may not be getting along.

Bu durum birbiriyle geçinemeyen ebeveynler için de kolay değildir.

For many reasons, not just these,

Bunlar dışında başka birçok nedenden

over half of prisoners lose contact with their children and families.

mahkûmların yarısından çoğu aileleriyle ve çocuklarıyla iletişimi kaybeder.

How can we help prisoners to stay in contact with their families?

Mahkûmların aileleriyle iletişimde kalmalarına nasıl yardımcı olabiliriz?

When I was a prisoner at Channings Wood Prison,

Ben Channings Wood Hapishanesindeyken

I began working for a charity called Storybook Dads.

Storybook Dads adında bir projede çalışmaya başladım.

Storybook Dads began in 2003,

Bu hayır işi projesi 2003'te başladı.

when Sharon Berry, a civilian worker in a prison, realized just how much

Hapishanede sivil bir çalışan olan Sharon Berry birçok mahkûmun

many prisoners wanted to stay in contact with their children.

çocuklarıyla iletişimi korumak istediklerini fark etmişti.

And so, armed with a few storybooks,

Böylelikle, birkaç hikâye kitabı alarak

she began to help prisoners to read and record stories

mahkûmların okudukları hikâyeleri kaydederek

to send home to their children.

çocuklarına göndermelerini sağladı.

It wasn't a new idea. Few ideas like this are new.

Bu yeni bir fikir değildi Böyle fikirler genelde yeni olmaz.

They're great ideas.

Bunlar harika fikirler.

But it was an instant success.

Proje birden başarı sağladı.

You may wonder: How does the recording of the stories work in prison?

Merak etmiş olabilirsiniz: Hapishanede hikâyeler nasıl kaydediliyor?

Is it difficult for prisoners?

Bu, mahkûmlar için zor mu?

Can it be challenging?

Zor yanları var mı?

Well, the process of choosing, reading and recording a story

Evet, mahkûmlar için bir hikâye seçme, okuma ve kaydetme süreci

can be very challenging for prisoners.

çok zorlayıcı olabilir.

Prison is tough,

Hapishane şartları serttir

and prisoners can't afford to show any signs of weakness or vulnerability.

ve mahkûmların zayıf veya kırılgan görünme şansları yoktur.

But this, this recording process,

Ancak bu hikâye kaydetme süreci

this can be uncomfortable, upsetting, sometimes all just a bit too much.

rahatsız edici, üzücü olabilir ve bazen mahkûmlara çok fazla gelebilir.

And prisoners often cry.

Mahkûmlar bu süreçte genelde ağlar.

They cry because they regret missing out on their children's lives.

Çünkü çocuklarının hayatlarını kaçırdıklarına pişman olurlar.

They cry because they're ashamed that they've let their families down.

Çünkü ailelerini yüz üstü bırakmaktan utanç duyarlar.

They cry because they don't know how to go about reading to their children.

Çünkü okumaya nasıl başlayacaklarını bilemezler.

But because when they come to us we offer a private space, one-to-one,

Ancak bize geldiklerinde biz onlara kişisel bir alan sunduğumuz için

prisoners don't need to be tough anymore,

mahkûmların artık sert olmalarına gerek kalmaz

and they can use their vulnerability as a strength

ve çocuklarıyla iletişim kurarken kırılgan yanlarını,

when contacting with their children.

artık güçlü yanları olarak kullanabilirler.

I remember one prisoner who came to record.

Bana kayıt için gelen bir mahkûmu hatırlıyorum.

He was a big, hard man with a reputation for being tough.

İri yarı bir adamdı ve sert olmakla tanınırdı.

He came along as implacable as ever.

Çok acımasız biriydi.

But when the door of the recording room closed behind him,

Fakat kayıt odasının kapısı kapanır kapanmaz

that facade began to crumble.

o sert yüzü kaybolmaya başladı.

From his pocket, he took a screwed-up piece of paper

Cebinden yıpranmış bir kağıt parçası çıkardı

and quietly began to read the words

ve kısık sesle okumaya başladı.

which he'd written as a message for his two little ones.

İki küçük çocuğuna bir mesaj yazmıştı.

His hands were shaking.

Elleri titriyordu.

And then, in a surprisingly quiet voice,

Sonra şaşırtıcı derecede sakin bir sesle

he began to sing their favorite lullaby.

en sevdikleri ninniyi söylemeye başladı.

You see, there wasn't much that he could do from behind bars

Gördüğünüz gibi, parmaklıklar ardında çocuklarını ne kadar

to show his children that he missed and loved them.

özlediğini ve sevdiğini göstermek için yapabileceği fazla şey yok.

But he could do this.

Ancak bunu yapabiliyordu.

Once the recording is made,

Kayıt tamamlandıktan sonra

it's sent to the Storybook Dads production unit

Devon'daki Channings Wood Hapishanesi

at Channings Wood Prison in Devon.

Storybook Dads üretim birimine gönderilir.

And that's where I worked.

Ben de bu birimde çalıştım.

I was trained, along with other prisoners,

Diğer mahkûmlarla birlikte

to edit and produce recordings sent in

Birleşik Krallık'ın dört bir yanından gönderilen kayıtların

from prisons all over the United Kingdom.

düzenlenmesi ve üretimi için eğitim aldım.

Using audio and video software,

Ses ve video yazılımları kullanılarak

the recordings have the mistakes taken out

kayıtlardaki hatalar çıkarılır

and sound effects and music added in.

ve ses efektleri ve müzik eklenir.

And the experience and skill which the prison editors gain

Mahkûm editörlerin kazandıkları deneyim ve becerilerle

helps them in their future employment.

gelecekte iş bulma şansları artar.

Once the recording is finalized,

Kayıt final hâle geldiğinde

it's transferred to a CD or a DVD and sent out to the families

bir CD veya DVD'ye aktarılarak ailelere gönderilir.

so that the children can watch them whenever they feel the need.

Çocuklar diledikleri zaman artık bu kayıtları izleyebilirler.

And they listen to these recordings and watch them a lot --

Ve çocuklar bu kayıtları çok fazla izlerler ve dinlerler...

at bedtime, in the car ...

Yatakta, arabada...

Some even take them to school to show their friends.

Hatta bazıları okula götürüp arkadaşlarına gösterir.

These recordings,

Bu kayıtlar

they show the children that they're loved and missed.

onların sevildiklerinin ve özlendiklerinin kanıtıdır.

And they show the prisoner

Mahkûmlar içinse

that they can do something for their child, as a parent.

çocukları için bir ebeveyn olarak bir şeyler yapabileceklerinin kanıtıdır.

Do you remember Sophie?

Sophie'yi hatırlıyor musunuz?

Well, one day, just before Christmas, a parcel arrived,

Noel arifesinde bir gün bir kutu gelir

and this is what was in it.

ve içinde böyle bir kayıt vardır.

Let's listen to a little of it together.

Gelin bir kısmını birlikte dinleyelim.

(Video) Santa: On, Comet! On, Cupid! On, Donner and Blitzen!

(Noel Baba bir Noel manisi söyler)

Charlie: That's his reindeer, isn't it?

Bu onun ren geyiği, değil mi?

Santa: It is his reindeer, yeah.

Evet, bu onun ren geyiği.

Up, up, higher and higher they flew,

Daha yukarı, daha yukarı uçmuşlar,

across land, across oceans they sped.

dağları, okyanusları aşmışlar.

Through the magical northern lights they passed --

Büyülü kuzey ışıklarını geçmişler.

I'd love to see the northern lights, wouldn't you?

Kuzey ışıklarını ben de görmek isterdim. Ya sen?

Charlie: I figure they'd probably look a bit like that snowman's belly.

Sanırım şu kardan adamın göbeğine benziyorlar.

Santa: They probably would, yeah.

Evet, sanırım öyledir.

That's a cool snowman, isn't it?

Güzel bir kardan adam, değil mi?

Charlie: It's very cool indeed, I love it.

Gerçekten çok güzel, çok sevdim.

Santa: They visited all the children in the world

Dünyadaki tüm çocukları ziyaret etmişler

and left presents for each and every one.

ve her birine hediyeler bırakmışlar.

In the blink of an eye, they were back in Frogsbottom Field.

Göz açıp kapayıncaya kadar Kurbağadibi Vadisi'ne geri dönmüşler.

(Charlie Laughs)

(Maymun Çarli güler)

Santa: You think that's well funny?

Sence komik mi?

Charlie: I want to live in Frogsbottom Field!

Ben de Kurbağadibi Vadisi'nde yaşamak istiyorum!

Santa: Where do you live, in Frogsbottom Tree?

Sen nerede yaşıyorsun, Kurbağadibi Ağacında mı?

Charlie: I don't, I live in this tree.

Hayır, ben bu ağaçta yaşıyorum.

I've made it all Christmasy-look.

Yılbaşı süslemeleri yaptım.

Santa: It's nice, that.

Güzel olmuş.

You've done a good job, good job.

İyi iş çıkarmışsın, aferin.

Charlie: Thank you very much!

Çok teşekkür ederim!

(Laughter)

(Kahkahalar)

Alan Crickmore: Sophie and her mum listened to that three times,

Sophie ve annesi kaydı üç kez dinler

and they haven't laughed so much in a long time.

ve uzun zamandır bu kadar gülmemişlerdir.

They can see that he's all right, they can see that he loves them,

Babasının iyi olduğunu, onları ne kadar sevdiğini görürler.

and the next time he rings, Sophie's got plenty to talk about:

Babasının sonraki aramasında Sophie'nin konuşacak çok fazla şeyi vardı:

"What does Charlie the Chimp eat?

"Maymun Çarli ne yiyor?

Will daddy do another story very soon?"

Babası yine hikaye okuyacak mı?"

Since it began in 2003, Storybook Dads has grown and grown.

2003'ten bu yana Storybook Dads projesi çok büyüdü.

It now operates as Storybook Dads and Storybook Mums

Hatta artık Storybook Mums kolu da var.

in more than 100 prisons in the United Kingdom.

Birleşik Krallık'ta 100'ün üzerinde hapishanede mevcut.

Ninety-eight percent of the prisoners who take part

Katılımcı mahkûmların yüzde doksan sekizi

say that it's improved their relationship with their child.

çocuklarıyla ilişkilerinin iyileştiğini kaydetmiş.

And since 2003,

Ve 2003'ten bu yana,

over 60,000 DVDs and CDs have been sent out

mahkûm çocuklarına 60.000'in üzerinde

to the children of prisoners.

DVD ve CD gönderilmiş.

For Sophie's family and for thousands of families like them,

Sophie'nin ailesi için ve onlar gibi binlerce aile için

Storybook Dads has been a lifeline.

proje hayata tutunacak bir dal oldu.

Some prisoners say that it's the first time

Bazı mahkûmlar ilk kez çocuklarıyla

that they've begun to build a relationship with their child.

böyle bir ilişki kurabildiklerini söylediler.

And some poor readers have been so inspired

Okuması kötü olan bazıları ise

by what they've been able to achieve

projeden ilham alarak

that they've gone to education classes to improve their own reading skills.

okuma becerilerini geliştirmek için eğitimlere katıldılar.

Let's go back to the story of "The Ugly Duckling."

"Çirkin Ördek Yavrusu" hikâyesine geri dönelim.

But this time, I'd like to play you a recording made by a prisoner,

Ancak bu defa, size bir mahkûm tarafından kaydedilen bir kaydı dinletmek istiyorum.

because it encapsulates the power of what we do.

Bu kayıt, yaptığımız işin gücünü yansıtıyor.

The prisoner was an Irish Traveller who couldn't read.

Mahkûm, okumayı bilmeyen İrlandalı bir göçebe.

And he wanted to send a story home to his daughter for her birthday.

Kızının doğum günü için kızına bir hikâye göndermek istemiş.

With the help of a mentor and some clever editing,

Bir danışman ve akıllıca yapılan redaksiyonların yardımıyla

something magical happened.

bir mucize gerçekleşti.

This is an extract from the raw recording,

Düzenlenmemiş kayıttan bir parça dinleyelim:

where the prisoner is reading the story by repeating it, phrase at a time.

Burada mahkûm karşısındakini tekrarlayarak hikâyeyi okuyor.

(Audio) Mentor: He had nowhere to hide.

Saklanacak hiçbir yeri yokmuş.

Owen: He had nowhere to hide.

Saklanacak hiçbir yeri yokmuş.

Mentor: So one day, he ran away.

O da bir gün kaçmış.

Owen: Then one day, he ran away.

Sonra bir gün kaçmış.

Mentor: He ran until he came to the great marsh.

Büyük bataklığa varana kadar koşmuş.

Owen: He run until he come to the great marsh.

Büyük bataklığa varana kadar koşar.

Mentor: Where the wild ducks lived.

Burada vahşi ördekler yaşarmış.

Owen: Where the wild ducks lived.

Burada vahşi ördekler yaşarmış.

AC: And this is a recording -- an excerpt of the recording

Şimdi de danışmanın sesinin çıkartılıp

with the mentor's voice taken out and sound effects and music added in.

ses efektleri ve müziğin eklendiği kayıttan bir parça dinleyelim:

(Audio) Owen: He had nowhere to hide.

Saklanacak hiçbir yeri yokmuş.

Then one day, he run away.

Sonra bir gün kaçmış.

He run until he come to the great marsh where the wild ducks lived,

Büyük bataklığa varana kadar koşar. Burada vahşi ördekler yaşarmış.

and he laid in the rushes for two weeks.

İki hafta sazlıkların içinde yatmış.

(Music) (Ducks quack)

(Müzik) (Ördek vaklamaları)

Some wild ducks and geese come to look at him.

Vahşi ördekler ve kazlar ona bakmaya gelmiş.

"You're very ugly," they said, and they laughed at him.

"Ne kadar çirkinsin," demişler ve ona gülmüşler.

(Ducks quack)

(Ördek vaklamaları)

The ugly duckling ran away from the great marsh.

Çirkin ördek yavrusu büyük bataklıktan koşarak uzaklaşmış.

(Duck quacks)

(Ördek vaklaması)

AC: And this is how he finished the story:

Ve hikâyeyi şöyle bitirir:

(Audio) Owen: He wasn't an ugly duckling at all.

Artık çirkin bir ördek yavrusu değildi.

During the winter, he had grown into a beautiful white swan.

Kış boyunca büyümüş ve çok güzel beyaz bir kuğu olmuştu.

The other swans looked at him and thought how beautiful he was.

Diğer kuğular ona bakıp ne kadar güzel, demişlerdi.

"Come with us," they said.

"Bizimle gel", demişler ona.

And he did.

Ve o da gitmiş.

(Bird sounds)

(Kuş sesleri)

Well, Tiara, I hope you have enjoyed this story

Tiara, umarım hikâye hoşuna gitmiştir.

as much as I enjoyed reading this story to you.

Benim çok hoşuma gitti.

I cannot wait to be with you again and hold you in my arms.

Seni tekrar görmek ve sana tekrar sarılmak için sabırsızlanıyorum.

All my love, your daddy, Owen.

Seni çok seviyorum. Baban, Owen.

Lots of love, I miss you with all my heart.

Sevgiler gönderiyorum, seni tüm kalbimle özledim.

Goodbye for now, my love. Bye bye.

Şimdilik hoşça kal, tatlım.

(Music)

(Müzik)

(Music ends)

(Müzik biter)

AC: When he listened to that recording in his cell

Kayıt kızına gönderilmeden önce

before it was sent out to his daughter,

hücresinde kaydı dinlediğinde

he cried.

Owen ağlar.

And that's a pretty common reaction from prisoners,

Bu, mahkûmlar arasında çok sık rastlanan bir tepki.

as they realize for the first time

Çocukları için yapabilecekleri

they've been able to do something for their child

ve daha önce akıllarına gelmeyen

which they never thought they could.

böyle bir şey olduğunu keşfederler.

They've connected in the most fundamental way,

Hikâye anlatma yoluyla

through the medium of storytelling.

çocuklarıyla tekrar bağ kurarlar.

And as for Sophie,

Sophie'ye gelince, bir sonraki sefer

she wants "The Gruffalo" next time.

"Yayazula" hikâyesini istiyor.

(Laughter)

(Kahkahalar)

(Applause)

(Alkış)