How storytelling helps parents in prison stay connected to their kids | Alan Crickmore

Translator: Niloofar Irani Reviewer: Maryam Manzoori

It's story time.

وقت قصه است.

Settle back, and I'll begin.

آماده بنشینید تا شروع کنم.

Once upon a time, a mother duck sat patiently on her nest of eggs,

روزی روزگاری، یک مامان اردک با حوصله روی تخم‌هایش نشست

waiting for them to hatch.

تا تخم‌ها ترک بخورند.

And then one day, she felt something move beneath her.

و بالاخره یک روز، احساس کرد چیزی زیرش می‌جنبد

Crack, crack!

با صدای تق و تق!

Filled with happiness, she watched as her eggs hatched one by one.

شادمان نشست به تماشای ترک خوردن تخم‌ها، یکی پس از دیگری.

I don't know about you, but when I was little,

شما را نمی‌دانم ولی وقتی خودم کوچک بودم،

story time was always one of my favorite parts of the day.

وقت داستان شنیدن، بهترین قسمت روز برای من بود.

And I loved reading to my two sons when they were small, too.

و وقتی دو پسرم کوچک بودند هم، عاشق داستان خواندن برای آن‌ها بودم.

It's that special time

این زمان خاصی است که

when a parent and child can be totally absorbed together

پدر یا مادر و کودک می‌توانند کاملا

in mystical kingdoms, fantastical beasties

جذب قلمروهای اسرارآمیز پادشاهی یا جانوران خیالی

or scruffy little ducks that turn out to be swans.

یا جوجه اردک‌ زشتی شوند که قوی زیبایی می‌شود.

Well, that's how it is for some children,

اما این برای برخی کودکان است،

but for other children,

ولی کودکان دیگری هستند که

there isn't a parent around to read to them.

پدر و مادری کنارشان نیست که برایشان بخواند

I'd like to tell you about Sophie.

می‌خواهم برایتان از سوفی بگویم

Sophie's five years old and lives with her parents.

سوفی پنج ساله است و با پدر و مادرش زندگی می‌کند.

One day, there's a bang at the door.

یک روز در خانه را محکم می‌زنند.

Sophie hears lots of shouting; her mum's crying.

سوفی داد و فریاد‌های زیادی را می‌شنود، مادرش گریه می‌کند.

She sees the police dragging her father away.

می‌بیند که پلیس پدرش را کشان کشان می‌برد.

Sophie's afraid. She starts crying, too.

سوفی می‌ترسد و او هم می‌زند زیر گریه.

Weeks go by.

هفته‌ها می‌گذرند.

Sophie doesn't know what's happened to her dad.

سوفی نمی‌داند چه بر سر پدرش آمده است.

When she asks her mum, her mum gets upset.

وقتی از مادر سوال می‌کند، او ناراحت می‌شود.

So she stops asking.

پس دیگر نمی‌پرسد.

Sophie waits.

سوفی منتظر می‌ماند.

She really misses her dad.

واقعاً دلش برای پدر تنگ شده است.

Every day, she hurries home from school, in case he's come back.

هر روز با عجله از مدرسه به خانه می‌آید، تا ببیند پدر برگشته یا نه.

On many nights, she cries herself to sleep.

خیلی شب‌ها، با گریه می‌خوابد.

Children at school start to tease her.

بچه‌های مدرسه شروع به آزارش می‌کنند.

They call her names.

رویش اسم می‌گذارند.

Somebody's mum has heard that Sophie's dad is in prison.

مادرِ یکیشان شنیده که پدر سوفی زندان است.

Sophie pretends to be ill so she doesn't have to go to school.

سوفی تظاهر به بیماری می‌کند تا مجبور نشود برود مدرسه.

And her teacher can't understand why she's so far behind

و آموزگار نمی‌داند چرا سوفی

with her schoolwork.

اینقدر از تکالیفش عقب است.

After what seems a long, long time to Sophie,

بعد از مدتی که برای سوفی بسیار بسیار طولانی می‌گذرد،

a letter arrives.

نامه‌ای می‌آید.

It's from her dad.

نامه از طرف پدرش است.

The writing is very messy.

دستخط خیلی مخدوش است.

The letter makes her mum cry, but she reads a little out to Sophie.

نامه مادرش را به گریه می‌اندازد، ولی کمی از آن را برای سوفی می‌خواند.

He says that he's OK and that he's missing them.

پدر می‌گوید حالش بد نیست و دلش برای آن‌ها تنگ شده.

It's a short letter.

نامه کوتاهی است.

Sophie says she'd like to go and see her dad, wherever he is.

سوفی می‌گوید پدرش هرجا هست، می‌خواهد برود و ببیندش.

But her mum says it's too far away, and they can't afford the journey.

ولی مادرش می‌گوید آنجا خیلی دور است و از پس خرجش برنمی‌آیند.

Then one day the phone rings.

و بعد، یک روز تلفن زنگ می‌زند.

"Sophie, come speak to daddy."

«سوفی، بیا با بابا حرف بزن.»

Dad sounds different, far away.

پدر جور دیگری شده و انگار در دوردست‌هاست.

He says he can't talk for very long,

می‌گوید نمی‌تواند خیلی طولانی صحبت کند.

and anyway, it's very noisy wherever he is.

و جایی که هست خیلی سر و صدا است.

And Sophie doesn't know what to say to him.

سوفی نمی‌داند به او چه بگوید.

Well, as stories go, that's not a very nice one.

ادامه داستان، چندان جالب نیست.

In the United Kingdom, 200,000 children

در بریتانیا ۲۰۰هزار کودک،

experience the shame and isolation of a parent in prison.

شرم و انزوای ناشی از پدر یا مادرِ زندانی‌شان را تجربه می‌کنند.

Two hundred thousand.

۲۰۰ هزار.

That's more than the number of children each year

این بیش از شمار کودانی است که سالانه

who are affected by their parents divorcing.

تحت تاثیر طلاق والدین قرار می‌گیرند.

And it can affect the children of prisoners very deeply.

زندانی شدن والدین، می‌تواند تاثیر بسیار عمیقی روی فرزندان بگذارد.

There can be problems at school,

ممکن است در مدرسه مشکل ایجاد شود

and they're three times more likely to suffer from mental health issues.

و سه برابر بیشتر در معرض مشکلات سلامت روانی قرار می‌گیرند.

In so many ways,

کودکان از راه‌های مختلفی

children are the unintended victims of their parents' crimes.

قربانیان ناخواسته جرم والدین می‌شوند.

In so many ways,

کودکان به روش‌های مختلف،

children are the overlooked victims of their parents' crimes.

قربانیان مورد غفلت واقع شده جرم والدین می‌شوند.

Until last November, I was a serving prisoner,

تا نوامبر گذشته، من در زندان بودم،

imprisoned for fraud.

به دلیل تقلب زندانی شده بودم.

I was dishonest, and I paid the penalty.

دروغ گفته بودم و تاوانش را هم دادم.

Before that, I'd been a practicing solicitor for 30 years.

قبلش، ۳۰ سال مشاور حقوقی بودم.

I'd had a happy and stable upbringing,

دوران بزرگ شدنم شاد و باثبات بود.

a good education,

با تحصیلات خوب،

a happy marriage, which, I'm pleased to say, continues.

ازدواج موفق، که خوشبختانه ادامه دارد.

I have two adult sons.

من دو پسر بزرگ دارم.

When they were growing up, I did my best to be around for them

وقتی داشتند بزرگ می‌شدند، نهایت تلاشم را کردم پیششان باشم،

as much as I could.

تا جایی که می‌توانستم.

And I took a careful interest in what they did.

به کارهایشان علاقه و دقت نشان می‌دادم.

I read to my boys every night,

هر شب برای پسرهایم داستان می‌خواندم

and ironically, our favorite story was "Burglar Bill."

و جالب این که، قصه مورد علاقه‌مان «بیل سارق» بود

(Laughter)

(خنده حضار)

But when I got to prison, it soon became apparent

ولی وقتی زندانی شدم، خیلی زود معلوم شد

that my background was very different to that of most of the prisoners.

پیشینهٔ من خیلی با بیشتر زندانیان فرق دارد.

Few of the men that I met had had a decent education.

تعداد کمی از افرادی که دیدم، تحصیلات درست و حسابی داشتند.

Indeed, many associated education with humiliation and failure.

برای بیشترشان تحصیل یادآور تحقیر و شکست بود.

I can tell you firsthand that prison is dehumanizing.

از تجربه مستقیم خودم می‌توانم بگویم که زندان انسانیت را زایل می‌کند.

Prisoners harden up, they shut down, they close in ...

زندانی‌ها خشن می‌شوند، بسته می‌شوند، در خود فرو می‌روند

just to survive.

فقط برای این که زنده بمانند.

And this can be devastating for families.

و این می‌تواند برای خانواده‌ها ویران‌گر باشد.

In fact, maintaining contact with your family from prison

در واقع، ایجاد تماس با خانواده‌تان از زندان،

can be very difficult indeed.

می‌تواند بسیار سخت باشد.

And if a child does get to see their parent in prison,

اگر بچه‌ای به اینجا رسید که بنا شد پدر یا مادرش را در زندان ببیند،

they have to go through the same pat-down searches as the adults.

باید از همان مراحل تفتیش بزرگسالان را بگذرانند،

They walk through the same detector frames,

از همان گیت‌های بازرسی مغناطیسی بگذرد،

they're sniffed by the same sniffer dogs,

سگ‌های پلیس او را بو بکشند،

and all because some children have been the unwitting carriers

همه اینها به این دلیل که قبلا از برخی بچه‌ها،

of drugs and mobile phones.

برای رساندن مواد یا موبایل استفاده شده است.

And when they get through to see their parent,

و وقتی بالاخره پدر یا مادرشان را می‌بینند،

they may be tired from a long journey,

ممکن است از گذراندنِ این هفت خوان،

shy, tongue-tied, even upset.

خجالتی، ساکت و حتی ناراحت باشند.

And it isn't easy for the parents, who may not be getting along.

این برای والدینی که خودشان در زحمتند نیز آسان نیست.

For many reasons, not just these,

به دلایل بسیار، نه فقط این دلیل

over half of prisoners lose contact with their children and families.

بیش از نیمی از زندانیان، با فرزندان و خانواده‌هایشان قطع رابطه می‌کنند.

How can we help prisoners to stay in contact with their families?

چطور می‌توانیم به زندانی‌ها کمک کنیم ارتباطشان با خانواده‌هایشان حفظ شود؟

When I was a prisoner at Channings Wood Prison,

وقتی در زندان «چنینگ وود» بودم،

I began working for a charity called Storybook Dads.

شروع کردم به کار برای خیریه‌ای به نام «باباهای قصه‌گو».

Storybook Dads began in 2003,

«باباهای قصه‌گو» در سال ۲۰۰۳ شروع به کار کرد،

when Sharon Berry, a civilian worker in a prison, realized just how much

وقتی که شرون بری، یکی از کارمندان زندان

many prisoners wanted to stay in contact with their children.

دریافت که زندانیان زیادی دوست دارند با فرزندانشان در تماس باشند.

And so, armed with a few storybooks,

در نتیجه، چندین کتاب داستان تهیه کرد،

she began to help prisoners to read and record stories

و به زندانی‌ها کمک کرد تا داستان‌ها را بخوانند و ضبط کنند

to send home to their children.

تا آنها را برای بچه‌هایشان بفرستند.

It wasn't a new idea. Few ideas like this are new.

ایده جدیدی نبود. جدیدا ایده‌هایی مانند این داریم.

They're great ideas.

ایده‌های عالی هم هستند.

But it was an instant success.

ولی این یکی از اول موفق بود.

You may wonder: How does the recording of the stories work in prison?

ممکن است فکر کنید: در زندان چگونه ضبط داستان خوانی ضبط می‌شود؟

Is it difficult for prisoners?

برای زندانی‌ها سخت است؟

Can it be challenging?

چالش آفرین است؟

Well, the process of choosing, reading and recording a story

فرایند انتخاب، خواندن و ضبط کردن یک داستان،

can be very challenging for prisoners.

می‌تواند برای زندانیان سخت باشد.

Prison is tough,

زندان خشن است،

and prisoners can't afford to show any signs of weakness or vulnerability.

و زندانی‌ها نمی‌توانند نشانی از ضعف یا آسیب‌پذیری از خود نشان دهند.

But this, this recording process,

ولی این، این فرایند ضبط کردن،

this can be uncomfortable, upsetting, sometimes all just a bit too much.

می‌تواند معذب کننده، ناراحت کننده و گاهی خیلی منقلب کننده باشد.

And prisoners often cry.

و اغلب زندانی گریه‌اش می‌گیرد.

They cry because they regret missing out on their children's lives.

گریه می‌کنند چون حسرت می‌خورند که در زندگی بچه‌هایشان نیستند.

They cry because they're ashamed that they've let their families down.

گریه می‌کنند چون شرم دارند از این که به خانواده‌شان بد کردند.

They cry because they don't know how to go about reading to their children.

گریه می‌کنند چون نمی‌دانند چگونه برای بچه‌هایشان قصه بخوانند.

But because when they come to us we offer a private space, one-to-one,

ولی از آنجا که وقتی پیش ما می‌آیند، فضای خصوصی بهشان می‌دهیم، یک به یک،

prisoners don't need to be tough anymore,

دیگر مجبور نیستند خشن باشند،

and they can use their vulnerability as a strength

و می‌توانند از آسیب پذیریشان به عنوان یک نکته قوت،

when contacting with their children.

در تماس با فرزندانشان، استفاده کنند.

I remember one prisoner who came to record.

یک زندانی را یادم می‌آید که برای ضبط کردن آمد.

He was a big, hard man with a reputation for being tough.

مردی درشت و زمخت و معروف به خشونت بود.

He came along as implacable as ever.

با همان حالت کینه‌ای همیشگی آمد.

But when the door of the recording room closed behind him,

ولی وقتی در اتاق ضبط پشت سرش بسته شد،

that facade began to crumble.

انگار نقابش افتاد.

From his pocket, he took a screwed-up piece of paper

کاغذ مچاله‌ای از جیبش درآورد

and quietly began to read the words

و به آرامی شروع کرد

which he'd written as a message for his two little ones.

به خواندن پیامی که برای دو فرزند کوچکش نوشته بود.

His hands were shaking.

دست‌هایش می‌لرزیدند.

And then, in a surprisingly quiet voice,

و بعد با صدایی که به شکل نامعمول آرام بود،

he began to sing their favorite lullaby.

لالایی مورد علاقه‌شان را خواند.

You see, there wasn't much that he could do from behind bars

می‌بینید، از پشت میله‌ها کار زیادی نمی‌توانست بکند

to show his children that he missed and loved them.

که عشق و دلتنگی‌اش را به فرزندانش نشان دهد.

But he could do this.

ولی این کار از دستش برمی‌آمد.

Once the recording is made,

وقتی ضبط تمام می‌شود،

it's sent to the Storybook Dads production unit

به واحد تولید «باباهای قصه‌گو»

at Channings Wood Prison in Devon.

در زندان «چنینگ وود» در شهر دِون ارسال می‌شود.

And that's where I worked.

و من آنجا کار می‌کردم.

I was trained, along with other prisoners,

من و زندانیان دیگر آموزش دیده بودیم

to edit and produce recordings sent in

تا صدهای ضبط شده دریافتی

from prisons all over the United Kingdom.

از زندان‌های سراسر بریتانیا را

Using audio and video software,

با نرم‌افزار صدا و ویدئو ویرایش کنیم.

the recordings have the mistakes taken out

اشتباه‌ها از صدا‌های ضبط شده حذف می‌شد

and sound effects and music added in.

و موسیقی و اِفِکت‌های صوتی اضافه می‌شد.

And the experience and skill which the prison editors gain

تجربه و مهارتی که تدوینگرهای زندانی پیدا می‌کنند

helps them in their future employment.

کمکشان می‌کند تا در آینده کار پیدا کنند.

Once the recording is finalized,

وقتی کار ضبط نهایی می‌شود،

it's transferred to a CD or a DVD and sent out to the families

به سی‌دی یا دی‌وی‌دی منتقل و برای خانواده‌هایشان ارسال می‌شود

so that the children can watch them whenever they feel the need.

تا بچه‌ها بتوانند هروقت دلشان خواست آن را تماشا کنند.

And they listen to these recordings and watch them a lot --

و بچه‌ها این سی‌دی‌ها را خیلی نگاه می‌کنند و گوش می‌دهند.

at bedtime, in the car ...

موقع خواب، در ماشین...

Some even take them to school to show their friends.

حتی برخی با خود به مدرسه می‌برند که به دوستانشان نشان دهند.

These recordings,

این صدا‌های ضبط شده،

they show the children that they're loved and missed.

به بچه‌ها نشان می‌دهد والدین دوستشان دارند و دلتنگشان هستند.

And they show the prisoner

و به زندانی نشان می‌دهد که

that they can do something for their child, as a parent.

می‌تواند به عنوان پدر یا مادر، کاری برای فرزندش بکند.

Do you remember Sophie?

سوفی را یادتان هست؟

Well, one day, just before Christmas, a parcel arrived,

یک روز، درست قبل از کریسمس، پست بسته‌ای آورد

and this is what was in it.

و این توی بسته بود.

Let's listen to a little of it together.

بیایید با هم به کمی از آن گوش دهیم.

(Video) Santa: On, Comet! On, Cupid! On, Donner and Blitzen!

(ویدیو) بابانوئل: کامت، کیوپید، دانر و بیلتزان به پیش!

Charlie: That's his reindeer, isn't it?

چارلی: این گوزنش است، نه؟

Santa: It is his reindeer, yeah.

بابانوئل: آره این گوزنش است.

Up, up, higher and higher they flew,

آنها پرواز کردند و رفتند بالا و بالاتر،

across land, across oceans they sped.

از بالای زمین و اقیانوس‌ها گذشتند.

Through the magical northern lights they passed --

از توی شفق جادویی قطبی رد شدند،

I'd love to see the northern lights, wouldn't you?

من دوست دارم شفق قطبی را ببینم، تو چی؟

Charlie: I figure they'd probably look a bit like that snowman's belly.

چارلی: فکر کنم شبیه شکم این آدم برفی باشه.

Santa: They probably would, yeah.

بابانوئل: آره، شاید.

That's a cool snowman, isn't it?

آدم برفی باحالیه، نه؟

Charlie: It's very cool indeed, I love it.

چارلی: خیلی باحله. عاشقشم.

Santa: They visited all the children in the world

بابانوئل: آن‌ها به دیدن تمام بچه‌های دنیا رفتند

and left presents for each and every one.

و برای هر کدام هدیه‌ گذاشتند.

In the blink of an eye, they were back in Frogsbottom Field.

در یک چشم به هم زدن، به دشت فراگزباتم فیلد برگشته بودند.

(Charlie Laughs)

(چارلی میخندد)

Santa: You think that's well funny?

بابانوئل: به نظرت حسابی خنده داره؟

Charlie: I want to live in Frogsbottom Field!

چارلی: من می‌خوام توی فراگزباتم فیلد زندگی کنم!

Santa: Where do you live, in Frogsbottom Tree?

بابانوئل: کجای فراگزباتم فیلد؟ روی درخت؟

Charlie: I don't, I live in this tree.

چارلی: نه، توی این درخت زندگی می‌کنم.

I've made it all Christmasy-look.

کریسمسی تزئینش کردم.

Santa: It's nice, that.

بابانوئل: قشنگه.

You've done a good job, good job.

کارت خیلی خوب بود. آفرین.

Charlie: Thank you very much!

چارلی: خیلی ممنونم!

(Laughter)

(خنده)

Alan Crickmore: Sophie and her mum listened to that three times,

الن کریکمور: سوفی و مادرش سه بار به این گوش دادند

and they haven't laughed so much in a long time.

خیلی وقت بود این قدر نخندیده بودند.

They can see that he's all right, they can see that he loves them,

می‌توانند ببینند حالش خوب است، می‌توانند ببینند که دوستشان دارد،

and the next time he rings, Sophie's got plenty to talk about:

و دفعه بعد که زنگ بزند، سوفی خیلی حرف‌ها دارد که بزند:

"What does Charlie the Chimp eat?

«چارلیِ میمون چی میخورد؟

Will daddy do another story very soon?"

بابا دوباره کی یک داستان جدید می‌خواند؟»

Since it began in 2003, Storybook Dads has grown and grown.

«باباهای قصه‌گو»از زمان شروع در سال ۲۰۰۳، گسترده‌تر شده

It now operates as Storybook Dads and Storybook Mums

و الان به عنوان «باباهای قصه‌گو» و «مامان‌های قصه‌گو»

in more than 100 prisons in the United Kingdom.

در بیش از صد زندان در بریتانیا کار می‌کند.

Ninety-eight percent of the prisoners who take part

نود و هشت درصد از زندانیانی که در آن شرکت کردند،

say that it's improved their relationship with their child.

می‌گویند رابطه‌شان با فرزندشان را بهتر کرده.

And since 2003,

و از ۲۰۰۳،

over 60,000 DVDs and CDs have been sent out

بیش از ۶۰ هزار سی‌دی و دی‌وی‌دی

to the children of prisoners.

برای بچه‌های زندانیان ارسال شده.

For Sophie's family and for thousands of families like them,

برای خانواده سوفی و هزاران کودک و خانواده مانند آن‌ها،

Storybook Dads has been a lifeline.

بابا‌های قصه‌گو، یک ریسمان حیات است.

Some prisoners say that it's the first time

برخی زندانی‌ها می‌گویند این اولین باری بوده

that they've begun to build a relationship with their child.

که شروع به ایجاد رابطه‌ای با فرزندشان کرده‌اند.

And some poor readers have been so inspired

و آنهایی که خواندنشان بد بود،

by what they've been able to achieve

آنقدر از نتیجه کار الهام گرفتند

that they've gone to education classes to improve their own reading skills.

که برای پیشرفت در مهارت خواندن به کلاس‌های آموزشی رفتند.

Let's go back to the story of "The Ugly Duckling."

برگردیم به داستان «جوجه اردک زشت.»

But this time, I'd like to play you a recording made by a prisoner,

ولی این بار می‌خواهم صدای ضبط شده یک زندانی را برایتان بگذارم،

because it encapsulates the power of what we do.

چون قدرت کارمان یکجا در آن گنجانده شده.

The prisoner was an Irish Traveller who couldn't read.

زندانی مسافری ایرلندی بود که خواندن بلد نبود.

And he wanted to send a story home to his daughter for her birthday.

و می‌خواست برای تولد دخترش، یک داستان برایش بفرستد.

With the help of a mentor and some clever editing,

به کمک یک مربی و تدوین خوب،

something magical happened.

نتیجه کار جادویی از کار درآمد.

This is an extract from the raw recording,

این صدای ضبط شده اصلی و خام است،

where the prisoner is reading the story by repeating it, phrase at a time.

که زندانی دارد قصه را عبارت به عبارت تکرار می‌کند.

(Audio) Mentor: He had nowhere to hide.

(صدای ضبط شده) مربی: جایی نبود قایم شود.

Owen: He had nowhere to hide.

اوئن: جایی نبود قایم شود.

Mentor: So one day, he ran away.

مربی: پس یک روز فرار کرد.

Owen: Then one day, he ran away.

آون: پس یک روز فرار کرد.

Mentor: He ran until he came to the great marsh.

مربی: فرار کرد تا به مرداب بزرگی رسید.

Owen: He run until he come to the great marsh.

آون: فرار کرد تا به مرداب بزرگی رسید.

Mentor: Where the wild ducks lived.

مربی: جایی که اردک‌های وحشی زندگی می‌کردند.

Owen: Where the wild ducks lived.

آون: جایی که اردک‌های وحشی زندگی می‌کردند.

AC: And this is a recording -- an excerpt of the recording

الف. ک: و این تکه‌ای از نوار است

with the mentor's voice taken out and sound effects and music added in.

که صدای مربی حذف شده و آهنگ و افکت‌های صوتی اضافه شده‌اند.

(Audio) Owen: He had nowhere to hide.

(صدا) اوئن: جایی نبود قایم شود.

Then one day, he run away.

و بعد یک روز، فرار کرد.

He run until he come to the great marsh where the wild ducks lived,

فرار کرد تا به مرداب بزرگی رسید. جایی که اردک‌های وحشی زندگی می‌کردند.

and he laid in the rushes for two weeks.

و دو هفته آنجا قایم شد.

(Music) (Ducks quack)

(موسیقی) (صدای اردک‌ها)

Some wild ducks and geese come to look at him.

چند اردک و غاز وحشی به تماشایش آمدند.

"You're very ugly," they said, and they laughed at him.

گفتند «خیلی زشتی» و به او خندیدند.

(Ducks quack)

(صدای اردکها)

The ugly duckling ran away from the great marsh.

جوجه اردک زشت، از مرداب بزرگ فرار کرد.

(Duck quacks)

(صدای اردکها)

AC: And this is how he finished the story:

و او داستان را این چنین به پایان برد:

(Audio) Owen: He wasn't an ugly duckling at all.

(صدا) اوئن: او دیگر یک جوجه اردک زشت نبود.

During the winter, he had grown into a beautiful white swan.

در طول زمستان، بزرگ شد و به قوی سفید زیبا تبدیل شد.

The other swans looked at him and thought how beautiful he was.

قو‌های دیگر نگاهش‌ می‌کردند و فکر می‌کردند چه زیباست.

"Come with us," they said.

گفتند: «با ما بیا.»

And he did.

و با آن‌ها رفت.

(Bird sounds)

(صدای پرندگان)

Well, Tiara, I hope you have enjoyed this story

خب تایارا، امیدوارم از این داستان لذت برده باشی

as much as I enjoyed reading this story to you.

همان قدر که من از خواندنش برای تو لذت بردم.

I cannot wait to be with you again and hold you in my arms.

بی‌صبرانه منتظرم دوباره تو را ببینم و بغلت کنم.

All my love, your daddy, Owen.

با عشق، بابای تو ، اوئن.

Lots of love, I miss you with all my heart.

خیلی دوستت دارم، دلم برایت خیلی تنگ شده.

Goodbye for now, my love. Bye bye.

فعلا خداحافظ عشق من، بای‌بای.

(Music)

(موسیقی)

(Music ends)

(پایان موسیقی)

AC: When he listened to that recording in his cell

الف. ک: وقتی در سلولش به آن گوش کرد

before it was sent out to his daughter,

قبل از آن که آن را برای دخترش بفرستد،

he cried.

گریه کرد.

And that's a pretty common reaction from prisoners,

و بین زندانی‌ها این واکنش رایجی است،

as they realize for the first time

وقتی می‌فهمند برای اولین بار،

they've been able to do something for their child

توانستند برای فرزندشان کاری کنند،

which they never thought they could.

که هرگز فکر نمی‌کردند بتوانند.

They've connected in the most fundamental way,

آن‌ها به اساسی‌ترین شکل ممکن ارتباط ایجاد کرده‌اند،

through the medium of storytelling.

به وسیله داستان گویی.

And as for Sophie,

و سوفی،

she wants "The Gruffalo" next time.

برای دفعه بعد قصه «گروفالو» را سفارش داده.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)