The Single Most Important Parenting Strategy | Becky Kennedy | TED

Çeviri: Selin Tüfekçi Gözden geçirme: esra kurul

Alright, quick poll --

Peki, hızlı bir anket --

raise your hand if you have a relationship in your life

hayatınızda sizin için anlam ifade eden bir ilişkiniz varsa

that's meaningful to you.

elinizi kaldırın.

OK, I assumed, but always good to check our assumptions.

Tamam, tahmin etmiştim, ama tahminlerinizi kontrol etmek her zaman iyidir.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I’m saying this because

Bunu söylüyorum çünkü

while I'll be focusing today on a parent-child relationship,

bugün aile-çocuk ilişkisine odaklanırken

please know that everything I'm talking about

konuştuğum her şeyin diğer bütün ilişkiler için

is applicable to any meaningful relationship.

geçerli olduğunu bilin.

So with that in mind, let's jump in.

Bunu aklımızda tutalım ve konuya geçelim.

So it's Sunday night, I'm in my kitchen.

Pazar gecesi, mutfağımdayım.

I just finished cooking dinner for my family,

Ailem için yemek yapmayı henüz bitirdim

and I am on edge.

ve çok gerginim.

I mean, I'm exhausted, I haven't been sleeping well.

Yani, yorgunum, çok iyi uyuyamıyordum.

I’m anxious about the upcoming workweek,

Gelecek iş haftası hakkında endişeliyim,

I'm overwhelmed by all the items on my unfinished to-do list.

yapılacaklar listemdeki tamamlanmayan şeyler yüzünden bunalmışım.

And then, my son walks into the kitchen.

Ardından oğlum mutfağa geliyor.

He looks at the table and whines,

Masaya bakıyor ve mızmızlanıyor,

"Chicken again?"

“Yine mi tavuk?”

(Laughter)

(Kahkahalar)

"Disgusting."

“İğrenç.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

And that's it. I snap.

Ve işte. Çıldırdım.

I look at him and I yell,

Ona bakıyorum ve bağırıyorum,

"What is wrong with you?

“Neyin var senin?

Can you be grateful for one thing in your life?"

Hayatındaki tek bir şey için minnettar olabilir misin?”

Her şey daha kötüye gidiyor.

And things get worse from there.

He screams, "I hate you."

“Senden nefret ediyorum.” diye bağırıyor.

He runs out of the room and he slams his bedroom door.

Odadan hızla çıkıyor ve odasının kapısını çarpıyor.

And now, my self-loathing session begins,

Ve şimdi, kendime “Benim sorunum ne?

as I say to myself, "What is wrong with me?

Oğlumu sonsuza kadar mahvettim.” derken

I've messed up my kid forever."

kendimden tiksinme seansım başlıyor.

Well, if you're a parent, you've probably felt that pain.

Pekala, eğer bir ebeveynseniz, büyük ihtimalle bu acıyı yaşamışsınızdır.

For me, it comes with an extra layer of shame.

Benim için bu, ekstra bir utanç katmanıyla geliyor.

I mean, I’m a clinical psychologist

Yani, ben bir klinik psikoloğum

and my specialty is helping people become better parents.

ve alanım insanlara daha iyi ebeveynler olabilmeleri için yardım etmek.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And yet, this is true as well --

Gerçi, bu aynı zamanda doğru da --

there is no such thing as a perfect parent.

mükemmel ebeveyn diye bir şey yok.

Mistakes and struggles, they come with the job,

Hatalar ve mücadeleler bu işle geliyor

but no one tells us what to do next.

ancak kimse sonrasında ne yapacağımızı söylemiyor.

Do we just move on?

Sadece devam mı edeceğiz?

Kind of just pretend the whole thing never happened?

Bir bakıma bütün bu olanlar hiç olmamış gibi mi davranacağız?

Or if I say something, what are the words?

Ya da, bir şey söylersem, kelimeler neler olacak?

Well, for years, as a clinical psychologist in private practice,

Peki, yıllardır özel muayenehanede çalışan klinik bir psikolog olarak,

I saw client after client struggle with this question.

bu soruyla mücadele eden birçok danışan gördüm.

And now, as the creator of the parenting content and community platform

Ve şimdi, “Good Inside” isimli ebeveynlik içeriği ve topluluğu platformunun

"Good Inside,"

yaratıcısı olarak,

I see millions of parents around the globe struggle with this issue.

dünyada bu problemle uğraşan milyonlarca ebeveynle karşılaştım.

All parents yell.

Bütün ebeveynler bağırır.

No one knows what to do next.

Kimse sonrasında ne yapacağını bilemez.

Well, I'm determined to fill this gap.

Pekala, bu boşluğu doldurmaya kararlıyım.

After all, there's almost nothing within our interpersonal relationships

Neticede, kişilerarası ilişkilerimizde onarım kadar etkili olan neredeyse

that can have as much impact as repair.

hiçbir şey yoktur.

Whenever a parent asks me,

Ne zaman bir ebeveyn bana,

"What one parenting strategy should I focus on?"

“Hani ebeveynlik stratejisine odaklanmalıyım?” diye sorsa,

I always say the same thing:

her zaman aynı şeyi söylerim:

"Get good at repair."

“Onarımda iyi ol.”

So what is repair?

Peki onarım nedir?

Repair is the act of going back to a moment of disconnection.

Onarım, kopukluk anına geri dönebilme davranışıdır.

Taking responsibility for your behavior

Davranışının sorumluluğunu almak

and acknowledging the impact it had on another.

ve diğer kişi üzerindeki etkisini kabul etmektir.

And I want to differentiate a repair from an apology,

Onarımı özürden ayırmak istiyorum,

because when an apology often looks to shut a conversation down --

çünkü özür genelde bir konuşmanın kapanması anlamına gelirken --

“Hey, I’m sorry I yelled. Can we move on now?” --

“Hey, bağırdığım için özür dilerim. Şimdi devam edebilir miyiz?” --

a good repair opens one up.

iyi bir onarım konuşmayı açar.

And if you think about what it means to get good at repair,

Ve eğer onarımda iyileşmek ne demek diye düşünürseniz,

there's so much baked-in realism and hope and possibility.

çok sayıda olmuş gerçekçilik, umut, ve olasılık var.

Repair assumes there's been a rupture.

Onarım orada bir uyuşmazlık olduğunu varsayar.

So to repair,

Ve onarmak için

you have to mess up

mahvetmeniz

or fall short of someone else's expectations.

veya birilerinin beklentilerini karşılamamanız gerekir.

Which means the next time I snap at my kid,

Bu da gelecek sefer çocuğuma, kocama

or my husband, or my work colleague,

veya iş arkadaşıma bağırdığımda,

instead of berating myself,

o gece mutfakta yaptığım gibi

like I did that night in the kitchen,

kendime kızmak yerine,

I try to remind myself I'm focusing on getting good at repair.

onarımda iyiye gitmeye odaklandığımı kendime hatırlatmaya çalışıyorum.

Step one is rupture.

İlk adım uyuşmazlık.

"Check that off, I crushed it."

“Şuna bir bak, onun hakkından geldim.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

Step two is repair.

İkinci adım onarım.

"I can do this.

“Bunu yapabilirim.

I'm actually right on track."

Doğru yoldayım.”

So let's get back to my example.

Örneğime geri dönelim.

I'm in the kitchen, my son is in his room.

Mutfaktayım, oğlum kendi odasında.

Well, what will happen if I don't repair?

Peki, onarmazsam ne olur?

That’s really important to understand

Bunu anlamak gerçekten çok önemli

and helps us make a decision about what to do next.

ve gelecek sefer ne yapacağımız hakkında karar vermemizde yardım ediyor.

Well, here are the facts.

Pekala, işte gerçekler.

My son is alone, overwhelmed

Oğlum yalnız, bunalmış,

and in a state of distress,

ve endişe halinde,

because, let's face it, his mom just became scary mom.

çünkü, bununla yüzleşelim, annesi korkunç bir anne oldu.

And now, he has to figure out a way to get back

Şimdi, güvende ve emin hissetme haline geri dönmek için

to feeling safe and secure.

bir yol bulmak zorunda.

And if I don't go help him do that through making a repair,

Ve eğer onarma sürecinde ona yardım etmek için gitmezsem,

he has to rely on one of the only coping mechanisms

kendi kontrolünde olan savunma mekanizmalarından birine

he has at his own disposal ...

bel bağlamak zorunda,

self-blame.

kendini suçlama.

Self-blame sounds like this:

Kendini suçlama kulağa şöyle gelir:

“Something’s wrong with me.

“Benim bir sorunum var.

I’m unlovable.

Ben sevilmeyen biriyim.

I make bad things happen.”

Kötü şeylere sebep oluyorum.”

Ronald Fairbairn may have said it best when he wrote that, for kids,

Ronald Fairbarin, çocuklar için, Tanrı’nın yönettiği bir dünyada

it is better to be a sinner in a world ruled by God

günahkar olmanın şeytanın yönettiği bir dünyada yaşamaktan daha iyi olduğunu

than to live in a world ruled by the devil.

yazdığında bunu en iyi şekilde söylemiş olabilir.

In other words, it's actually adaptive

Başka bir ifadeyle, bir çocuk için

for a child to internalize badness and fault,

kötülüğü ve hatayı benimsemek aslında uyarlanabilir,

because at least then, they can hold onto the idea

çünkü en azından o zaman aileleri

that their parents and the world around them

ve etraflarındaki dünyanın güvenli

is safe and good.

ve iyi olduğu fikrine tutunabilirler.

And while self-blame works for us in childhood,

Kendini suçlama çocukluğumuzda yararımıza işlerken,

we all know it works against us in adulthood.

yetişkinliğimizde bize karşı olduğunu hepimiz biliyoruz.

“Something’s wrong with me.

“Benim bir sorunum var.

I make bad things happen.

Kötü şeylere sebep oluyorum.

I’m unlovable.”

Ben sevilmez biriyim.”

These are the core fears of so many adults.

Bunlar çoğu yetişkinin temel korkularıdır.

But really, we see here, they are actually the childhood stories

Ama aslında, burada görüyoruz ki, bunlar aslında onarılmadan bırakılan

we wrote when we were left alone

endişe verici olayların ardından

following distressing events that went unrepaired.

yalnız bırakıldığımızda yazdığımız çocukluk hikayeleri.

Plus, adults with self-blame are vulnerable to depression, anxiety,

Artı, kendini suçlayan yetişkinler depresyona, anksiyeteye,

değersizliğin derin hislerine karşı savunmasızlar --

deep feelings of worthlessness --

none of which we want for our kids.

bunların hiçbiri çocuklarımız için istediğimiz şeyler değil.

And we can do better.

Daha iyisini yapabiliriz.

And it doesn't mean we have to be perfect.

Bu mükemmel olmamız gerektiği anlamına gelmiyor.

When you repair,

Onardığınızda,

you go further than removing a child's story of self-blame.

bir çocuğun kendini suçlama hikayesini silmekten daha ileri gidiyorsunuz.

You get to add in all the elements that were missing in the first place.

İlk başta kayıp olan bütün parçaları eklemeniz gerekiyor.

Safety, connection, coherence, love, goodness.

Güven, ilişki, uyum, sevgi, iyilik.

It's as if you're saying to a child,

Bir çocuğa söyler gibi

"I will not let this chapter of your life end in self-blame.

“Hayatının bu döneminin kendini suçlamakla bitmesine izin vermeyeceğim.

Yes, this chapter will still contain the event of yelling,

Evet, bu dönem yine de bağırma durumunu içerebilir,

but I can ensure this chapter has a different ending,

ancak bu dönemin farklı bir sonunun olduğuna garanti verebilirim,

and therefore a different title, and theme and lesson learned."

ve dolayısıyla, farklı bir başlık, tema ve ders alındı.”

We know that memory is original events

Hafızanın o olayı hatırladığınız diğer bütün zamanlarla birleşmiş

combined with every other time you've remembered that event.

orijinal olaylardan oluştuğunu biliyoruz.

This is why therapy's helpful, right?

Terapinin faydalı olma sebebi bu, değil mi?

When you remember painful experiences from your past

Geçmişinizdeki daha güvenli ve daha bağlı bir ilişkiden

within a safer and more connected relationship,

acı verici deneyimler aklınıza geldiğinde,

the event remains,

o olay kalıyor,

but your story of the event, it changes, and then you change.

fakat olayın hikayesi, o değişiyor, ve sonra da siz değişiyorsunuz.

With repair,

Onarımla,

we effectively change the past.

geçmişi etkili bir şekilde değiştiriyoruz.

So let's write a better story.

Haydi daha iyi bir hikaye yazalım.

Let's learn how to repair.

Onarmayı öğrenelim.

Step one, repair with yourself.

İlk adım, kendinizle onarın.

That's right.

Aynen öyle.

I mean, you can't offer compassion

Yani, kendi içinizde bu özelliğe ulaşmadan

or groundedness or understanding to someone else

başka birine şefkat,

before you access those qualities within yourself.

gerçekçilik veya anlayış teklif edemezsiniz.

Self-repair means separating your identity,

Kendini onarma, kimliğinizi,

who you are,

kim olduğunuzu,

from your behavior, what you did.

ne yaptığınızı davranışınızdan ayırmak demektir.

For me, it means telling myself two things are true.

Benim için, bu, kendime iki şeyin doğru olduğunu söylemek anlamına geliyor.

I’m not proud of my latest behavior

Son davranışımla gurur duymuyorum

and my latest behavior doesn't define me.

ve son davranışım beni tanımlamıyor.

Even as I struggle on the outside, I remain good inside.

Dışarda mücadele ederken bile içerde iyi kalıyorum.

I can then start to see that I'm a good parent --

O zaman kötü zamanlardan geçen --

identity --

davranış --

who was having a hard time -- behavior.

iyi bir ebeveyn olduğumu görebilmeye başlıyorum -- kimlik.

And no, this doesn't let me off the hook.

Ve hayır, bu beni o zor durumdan kurtarmıyor.

This is precisely what leaves me on the hook for change.

Bu tam olarak beni değişim için zor durumda bırakan şey.

Because now that I've replaced my spiral with groundedness,

Sarmalımı gerçekçilikle değiştirdiğim için,

enerjimi gelecek sefer neyi farklı yapmak istediğim hakkında

I can actually use my energy

toward thinking about what I want to do differently the next time.

düşünmeye harcayabilirim.

Oh, and I can now use my energy to go repair with my son.

Şimdi enerjimi oğlumla aramı düzeltmek için harcayabilirim.

Step two -- repair with your child.

İkinci adım -- çocuğunuzla onarın.

There's no exact formula.

Kesin bir formül yok.

I often think about three elements:

Genellikle 3 maddeyi düşünürüm:

name what happened, take responsibility,

olan şeye isim ver, sorumluluk al,

state what you would do differently the next time.

bir sonraki sefer neyi farklı yapacağını belirt.

It could come together like this.

Hepsi bu şekilde bir araya gelebilir.

"Hey.

“Hey.

I keep thinking about what happened the other night in the kitchen.

Geçen gece mutfakta olanlar hakkında düşünüp duruyorum.

I'm sorry I yelled.

Bağırdığım için özür dilerim.

I'm sure that felt scary.

Eminim korkunç hissettirmiştir.

And it wasn't your fault.

Ve bu senin hatan değildi.

I'm working on staying calm, even when I'm frustrated."

Sinirliyken bile sakin kalmaya çalışıyorum.”

A 15-second intervention can have a lifelong impact.

15 saniyelik bir girişimin ömür boyu bir etkisi olabilir.

I've replaced my child's story of self-blame

Çocuğumun kendini suçlama hikayesini özgüven,

with a story of self-trust and safety and connection.

güven ve ilişki hikayesiyle değiştirdim.

I mean, what a massive upgrade.

Demek istediğim, ne kadar büyük bir gelişim.

And to give a little more clarity around how to repair,

Ve nasıl onaracağınıza daha fazla açıklık getirmek için,

I want to share a few examples of what I call "not repair,"

çoğumuza doğal gelen --

which are things that come more naturally to most of us --

kuşkusuz benim de dahil olduğum

“onarım olmayan” birkaç örnek paylaşmak istiyorum.

definitely me included.

"Hey, I'm sorry I yelled at you in the kitchen,

“Hey, mutfakta sana bağırdığım için üzgünüm,

but if you wouldn't have complained about dinner,

ama eğer yemek hakkında şikayet etmeseydin,

it wouldn't have happened."

bu yaşanmazdı.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

Been there? Been there? OK.

Daha önce yaşadınız mı? Tamam.

Or "You know, you really need to be grateful for things in your life,

Ya da “Hayatındaki şeyler için gerçekten şükretmen gerektiğini biliyorsun,

like a home-cooked meal.

ev yemekleri gibi.

Then, you won't get yelled at."

O zaman bağırılmazsın.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

Not only do these interventions fail at the goal of reconnection,

Bu girişimler sadece yeniden bağlanma amacını başarısız kılmaz,

they also insinuate that your child caused your reaction,

aynı zamanda tepkinize çocuğunuzun neden olduğunu ima eder,

which simply isn’t true

bu açık bir şekilde doğru değil

and isn't a model of emotion regulation we want to pass on to the next generation.

ve gelecek nesillere aktarmak istediğimiz duygu düzenleme örneği değil.

(Applause)

(Alkışlar)

So let's say we've all resisted

Diyelim ki

the "it was your fault, anyway" not-repairs,

“her neyse, bu senin hatandı” onarmama cümlelerine direndik,

and have instead prioritized a repair that allows us to reconnect.

ve yeniden bağlanmamıza imkan veren onarım yerine bunu ön plana koyduk.

What might the impact be? What might that look like in adulthood?

Etkisi ne olabilir? Yetişkinlikte nasıl görünebilir?

My adult child won’t spiral in self-blame when they make a mistake,

Benim yetişkin çocuğum bir hata yaptığında kendini suçlamayacak,

and won’t take on blame for someone else’s mistake.

ve başkasının hatasını üstlenmeyecek.

My adult child will know how to take responsibility for their behavior,

Yetişkin çocuğum kendi davranışının sorumluluğunu almayı bilecek,

because you've modeled how to take responsibility for yours.

çünkü siz kendi sorumluluğunuzu nasıl alacağınızı gösterdiniz.

Repairing with a child today

Bugün bir çocukla onarmak

sets the stage for these critical adult relationship patterns.

kritik yetişkin ilişki modelleri için zemin hazırlıyor.

Plus, it gets better --

Artı, daha iyiye gidiyor --

now that I've reconnected with my son, I can do something really impactful.

oğlumla tekrar bağlandığıma göre, gerçekten etkili bir şeyler yapabilirim.

I can teach him a skill he didn't have in the first place,

Ona ilk başta sahip olmadığı bir yeteneği öğretebilirim,

which is how kids actually change their behavior.

bu, çocukların aslında davranışlarını nasıl değiştirdikleridir.

So maybe the next day,

Belki bir sonraki gün,

I say "You know, you're not always going to like what I make for dinner.

“Biliyorsun ki, her zaman yemeğe yaptığım şeyi beğenmeyeceksin.

Instead of saying 'that's disgusting,'

‘Bu iğrenç,’ demek yerine,

I wonder if you could say 'not my favorite.'"

‘en sevdiğim değil.’ diyebilir misin merak ediyorum.” diyorum.

Now I'm teaching him how to regulate his understandable disappointment,

Şimdi ona anlaşılabilir hayal kırıklığını nasıl düzenleyeceğini,

and communicate effectively and respectfully with another person.

ve başkasıyla nasıl etkili ve saygılı bir şekilde iletişim kuracağını öğretiyorum.

That never would have happened if instead,

Eğer bunun yerine tepkim yüzünden onu suçlasaydım,

I had been blaming him for my reaction.

bu asla olmazdı.

So here's the point where you might have a lingering concern.

Bu, kalıcı bir endişenizin olabileceği nokta.

Belki, “Biliyorsun ki, içimde benim çocuğumun

Maybe you're thinking,

"You know, I have a feeling that my kid's older than your kid."

seninkinden büyük olduğuna dair bir his var.” diye düşünüyorsunuz.

(Laughter)

(Kahkahalar)

"I think it's too late."

“Bence çok geç.”

Or "I have done a lot worse than you did in the kitchen."

Ya da “Senin mutfakta yaptığından daha kötüsünü yaptım.”

(Laughter)

(Kahkahalar)

"Maybe it's too late."

“Belki de çok geç.”

Well, I mean this --

Yani, demek istediğim şu --

if you have only one takeaway from this talk,

bu konuşmadan tek bir çıkarım yaptıysanız,

please let this be it: It is not too late.

lütfen olmasına izin verin: Çok geç değil.

It is never too late.

Asla çok geç değil.

How do I know?

Nereden mi biliyorum?

Well, imagine, right after this, you get a call from one of your parents,

Pekala, düşünün, bundan hemen sonra, ebeveynlerinizden birinden

telefon alıyorsunuz ve ebeveynlerinizden ikisi de hayatta değilse,

and if neither of your parents are alive,

imagine finding and opening a letter you hadn't seen till that moment.

o ana kadar görmediğiniz bir mektup bulduğunuzu ve açtığınızı hayal edin.

OK, walk through this with me, here's the call.

Tamam, beraber düşünelim, işte telefon çağrısı.

"Hey,

“Hey,

I know this sounds out of the blue,

bunun ani olduğunu biliyorum,

but I've been thinking a lot about your childhood.

ama çocukluğun hakkında çok fazla düşünüyorum.

And I think there were a lot of moments that felt really bad to you.

Ve bence seni gerçekten kötü hissettiren çok fazla an vardı.

And you are right to feel that way.

Böyle hissetmekte haklısın.

Those moments weren't your fault.

O anlar senin hatan değildi.

O zamanlar benim mücadele ettiğim zamanlardı,

They were times when I was struggling,

and if I could have gone back, I would have stepped aside,

ve eğer geri dönebilseydim, kenara çekilir,

I would have calmed myself down,

kendimi sakinleştirir,

and then found you to help you with whatever you were struggling with.

ve sen her neyle savaşıyorsan sana yardım etmek için seni bulurdum.

I'm sorry.

Üzgünüm.

And if you're ever willing to talk to me about any of those moments,

Ve eğer o zamanlar hakkında benimle konuşmak istersen,

I'll listen.

dinlerim.

I won't listen to have a rebuttal. I'll listen to understand.

Aksini iddia etmek için dinlemem. Anlamak için dinlerim.

I love you."

Seni seviyorum.”

I don't know many adults who don't have a fairly visceral reaction

Bu egzersize oldukça içgüdüsel bir tepki vermeyen

to that exercise.

fazla yetişkin tanımıyorum.

I often hear, “Why am I crying?”

Sıklıkla, “Neden ağlıyorum?”

Or "Listen, that wouldn't change everything.

Veya “Dinle, bu her şeyi değiştirmez.

But it might change some things."

Ancak bazı şeyleri değiştirebilir.” cümlelerini duyuyorum.

Well, I definitely do not specialize in math,

Pekala, kesinlikle matematikte uzman değilim,

but here's something I know with certainty.

ancak kesin olarak bildiğim bir şey var.

If you have a child, that child is younger than you are.

Eğer bir çocuğunuz varsa, o çocuk sizden küçük.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Always true.

Her zaman doğrudur.

The story of their life is shorter

Onların hikayesi daha kısa

and even more amenable to editing.

ve düzenlenmeye daha da istekli.

So if that imagined exercise had an impact on you,

Hayal edilen alıştırma üzerinizde bir etki yarattıysa,

imagine the impact an actual repair will have on your child.

gerçek bir onarımın çocuğunuz üzerinde yarattığı etkiyi bir düşünün.

See?

Gördünüz mü?

I told you, it's never too late.

Söylemiştim, asla çok geç değildir.

Thank you.

Teşekkürler.

(Cheers and applause)

(Tezahürat ve alkışlar)