Elizabeth Camarillo Gutierrez: What's missing from the American immigrant narrative | TED

Çeviri: Beyza Çınar Gözden geçirme: Merve Kılıç

Hi, everyone, my name is Elizabeth,

Herkese merhaba, benim adım Elizabeth,

and I work on the trading floor.

ticari işlemlerin yürütüldüğü bir birimde çalışıyorum.

But I'm still pretty new to it.

Ama daha bu işte yeniyim.

I graduated from college about a year and a half ago,

Yaklaşık bir buçuk yıl önce üniversiteden mezun oldum

and to be quite honest,

ve dürüst olmak gerekirse

I'm still recovering from the recruiting process

buraya gelebilmek için katlandığım

işe alım sürecinin etkilerini hala atlatamadım.

I had to go through to get here.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now, I don't know about you,

Sizi bilemem ama

but this is the most ridiculous thing

tüm bu süreç hakkında hala hatırladığım en saçma şey

that I still remember about the whole process,

was asking insecure college students what their biggest passion was.

öz güvensiz üniversite öğrencilerine

en büyük tutkularının ne olduğunun sorulmasıydı.

Like, do you expect me to have an answer for that?

Gerçekten bunun için bir cevabım olduğunu mu düşünüyorsunuz?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Of course I did.

Tabii ki de bir cevabım vardı.

And to be quite honest,

Dürüst olmak gerekirse,

I really showed those recruiters just how passionate I was

göçmen ebeveynlerimin para ve Meksika pezosundaki dalgalanmalar hakkındaki

by telling them all about my early interest in the global economy,

konuşmalarını duymamla başlayan dünya ekonomisine olan merakım

which, conveniently, stemmed from the conversations

that I would overhear my immigrant parents having

personel alım ekibine bu işe ne kadar tutkulu olduğumu gösterdi.

about money and the fluctuating value of the Mexican peso.

They love a good personal story.

Kişisel hikayelere bayılıyorlar.

But you know what?

Ama biliyor musunuz?

I lied.

Yalan söylemiştim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And not because the things I said weren't true --

Anlattıklarım yalan değildi de.

I mean, my parents were talking about this stuff.

Ailem gerçekten bu konular hakkında konuşuyordu.

But that's not really why I decided to jump into finance.

Ama maliyeyi seçmemin nedeni bu değildi.

I just really wanted to pay my rent.

Tek isteğim kiramı ödeyebilmekti.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And here's the thing.

Olay şu ki,

The reality of having to pay my rent and do real adult things

kiramı ödemem ve yetişkin işleri yapmam gerektiği gerçeği

işverenlere, başkalarına hatta kendimize bile

is something that we're rarely willing to admit to employers,

to others and even to ourselves.

itiraf etmek istemediğimiz şeyler.

I know I wasn't about to tell my recruiters

İşverenlere para için orada olduğumu söylemeyeceğimi biliyordum.

that I was there for the money.

And that's because for the most part,

Bunun nedeni de genelde şu:

we want to see ourselves as idealists

Biz kendimizi idealist olarak görmek istiyoruz,

and as people who do what they believe in

ilginç bulduğu şeylerin peşinden koşan

and pursue the things that they find the most exciting.

ve ona inanan insanlar olarak.

But the reality is

Ama gerçek şu ki,

very few of us actually have the privilege to do that.

çok azımız gerçekten bunu yapacak ayrıcalığa sahip.

Now, I can't speak for everyone,

Herkes için konuşamam

ama bu, özellikle benim gibi genç göçmen çalışanlar için doğru.

but this is especially true for young immigrant professionals like me.

Bunun doğru olmasındaki sebep ise,

And the reason this is true has something to do with the narratives

toplumun bizi sürekli

that society has kept hitting us with

haberlerde, iş yerinde anlatılanlarla, hatta kafalarımızın içindeki

in the news, in the workplace

and even by those annoyingly self-critical voices in our heads.

rahatsız edici eleştirel seslerin bile söyledikleriyle vurmasıdır.

So what narratives am I referring to?

Hangi anlatılardan bahsediyorum?

Well, there's two that come to mind when it comes to immigrants.

Göçmenler deyince akla iki şey gelir.

The first is the idea of the immigrant worker.

Birincisi işçi göçmenler.

You know, people that come to the US in search of jobs as laborers,

Bilirsiniz, işçi, tarla çalışanı, bulaşıkçı olarak çalışmak üzere

or field workers, dish washers.

Amerika'ya gelen insanlar.

You know, things that we might consider low-wage jobs

Bizim düşük ücretli olarak tanımladığımız işler,

but the immigrants?

peki ya göçmenler?

That's a good opportunity.

Bu onlar için iyi bir fırsat.

The news nowadays has convoluted that whole thing quite a bit.

Bugünlerde haberler her şeyi daha da anlaşılmaz hale getiriyor.

You could say that it's made America's relationship with immigrants complicated.

Bu durum, Amerika'nın göçmenlerle ilişkisini karmaşık hale getiriyor.

And as immigrant expert George Borjas would have put it,

Göçmen uzmanı George Borjas'ın söylediği gibi

it's kind of like America wanted workers,

Amerika işçi istiyor

but then, they got confused when we got people instead.

aama işçi yerine insan geldiğinde afallıyor gibi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

İnsanların başlarını sokacak bir evleri olsun diye uğraşması

I mean, it's natural that people want to strive

to put a roof over their heads and live a normal life, right?

ve normal bir hayat sürmek istemeleri doğal değil mi?

So for obvious reasons,

Bariz sebeplerden dolayı

this narrative has been driving me a little bit crazy.

bu hikaye beni biraz çıldırtıyor.

But it's not the only one.

Ama yalnızca bu değil.

Diğer bir hikaye ise şimdi bahsedeceğim süper göçmen fikri.

The other narrative that I'm going to talk about

is the idea of the superimmigrant.

In America, we love to idolize superimmigrants

Amerika'da süper göçmenleri,

Amerika'nın başarısının ideal sembolü olarak putlaştırmayı çok seviyoruz.

as the ideal symbols of American success.

I grew up admiring superimmigrants,

Ben süper göçmenlere karşı hayranlık besleyerek büyüdüm.

because their existence fueled my dreams and it gave me hope.

Çünkü onların varlığı benim hayallerimi besledi ve bana umut verdi.

Bu hikaye ile ilgili sorun ise

The problem with this narrative is that it also seems to cast a shadow

başaramayanların ya da o şekilde yapmayanların üzerine

on those that don't succeed

or that don't make it in that way, as less than.

gölge düşürüyor olması.

And for years, I got caught up in the ways

Yıllardır, bir göçmen tipinin yüceltilip

in which it seemed to celebrate one type of immigrant

diğerinin kötü gösterildiği davranış tarzında kayboldum.

while villainizing the other.

I mean, were my parents' sacrifices not enough?

Yani benim ailemin fedakarlıkları yeterli değil miydi?

Was the fact that my dad came home from the metal factory

Babamın, üstü başı kimyasal tozlara bulanmış halde

covered in corrosive dust,

metal fabrikasından eve gelmesi

was that not super?

süper değil miydi?

Don't get me wrong,

Beni yanlış anlamayın.

I've internalized both of these narratives to some degree,

Hikayelerin ikisini de bir dereceye kadar özümsedim

and in many ways,

ve birçok yönden

seeing my heroes succeed, it has pushed me to do the same.

kahramanlarımın başarısını görmek beni de aynısını yapmaya yönlendirdi.

But both of these narratives are flawed in the ways

Ama bu hikayelerin ikisi de bir yönden hatalı:

in which they dehumanize people if they don't fit within a certain mold

Belirli bir kalıba uymazlarsa veya belirli bir hususta başarı elde etmezlerse

or succeed in a certain way.

insanları kişiliksizleştiriyor.

And this really affected my self-image,

Bu gerçekten de benim öz imajımı etkiledi

because I started to question these ideas for who my parents were

çünkü bu fikirleri, ailemin ve benim kim olduğuma göre

and who I was,

sorgulamaya ve merak etmeye başladım:

and I started to wonder,

"Am I doing enough to protect my family and my community

"Yaşadığımız adaletsizliklerden ailemi korumak için

from the injustices that we felt every day?"

yeterince çaba sarf ediyor muyum?"

So why did I choose to "sell out"

Facialar gözümün önünde gerçekleşirken

while watching tragedies unfold right in front of me?

neden "bütün malımı satmayı" seçtim?

Now, it took me a long time to come to terms with my decisions.

Fikirlerimle uzlaşmaya varmam epey zaman aldı.

And I really have to thank the people

İspanyol Burs Fonu'nu yöneten insanlara

running the Hispanic Scholarship Fund, or HSF,

bu süreci erkenden onayladıkları için

for validating this process early on.

gerçekten çok teşekkür etmem gerek.

And the way that HSF --

Mentorluk veya burslar ile

an organization that strives to help students achieve higher education

öğrencilerin yükseköğretime hak kazanmasına yardımcı olan

through mentorship and scholarships --

ve kaygılarımı azaltmamı sağlayan bir kuruluş.

the way that they helped calm my anxiety,

it was by telling me something super familiar.

Üstelik bunu, çok aşina olduğum bir şey söyleyerek başarıyorlardı.

Something that you all probably have heard before

Muhtemelen hepinizin uçağa binişinizin

in the first few minutes after boarding a flight.

ilk dakikalarında duyduğu bir şey.

In case of an emergency,

Acil bir durum halinde

put your oxygen mask on first before helping those around you.

etrafınızdakilere yardım etmeden önce kendi oksijen maskenizi takın.

Now I understand that this means different things to different people.

Şimdi anlıyorum ki bu söz farklı insanlar için farklı anlamlar taşıyormuş.

But for me, it meant that immigrants couldn't

Ama benim için

göçmenlerin asla hiçbir hikayeye uymayacağını ifade ediyordu.

and would never be able to fit into any one narrative,

because most of us are actually just traveling along a spectrum,

Çünkü çoğumuz aslında yalnızca bir izge boyunca seyahat ediyor

trying to survive.

ve hayatta kalmaya çabalıyoruz.

And although there may be people that are further along in life

Hayatta oksijen maskelerini takmış,

güvenli bir şekilde yaşamlarına devam eden insanlar olsa da

with their oxygen mask on and secured in place,

there are undoubtedly going to be others

şüphesiz daha diğerlerine

that are still struggling to put theirs on

yardım etmeyi düşünmeden önce

before they can even think about helping those around them.

kendi maskelerini takmaya çalışanlar da olacak.

Now, this lesson really hit home for me,

Bu ders beni can evimden vurdu.

because my parents,

Çünkü ebeveynlerim,

while they wanted us to be able to take advantage of opportunities

başka hiçbir yerde bulamayacağımız fırsatlardan yararlanabilmemizi istemişti.

in a way that we wouldn't have been able to do so anywhere else --

I mean, we were in America,

Demek istediğim, Amerika'daydık

and so as a child, this made me have these crazy, ambitious

ve bir çocuk olarak bu, benim geleceğimin nasıl olacağına dair

and elaborate dreams for what my future could look like.

çılgın, hırslı ve özenli hayaller kurmama neden olmuştu.

But the ways in which the world sees immigrants,

Ama dünyanın göçmenler hakkında ne düşündüğü,

it affects more than just the narratives in which they live.

içinde yaşadıkları hikayelerden çok daha fazlasını etkiliyor.

It also impacts the ways laws and systems can affect communities,

Ayrıca, yasaların ve sistemlerin

toplumları, aileleri ve bireyleri etkilemesinin de bir tesiri var.

families and individuals.

I know this firsthand,

Bunu birinci ağızdan biliyorum.

because these laws and systems, well, they broke up my family,

Çünkü bu yasalar ve sistemler ailemi darmadağın etti

ve Meksika'ya geri dönmelerine sebep oldu.

and they led my parents to return to Mexico.

And at 15,

On beş yaşımda,

sekiz yaşındaki kardeşim ve ben

my eight-year-old brother and I,

we found ourselves alone and without the guidance

ebeveynlerimizin bize devamlı sağladığı kılavuzluktan mahrum kaldık.

that our parents had always provided us with.

Amerikan vatandaşı olmamıza rağmen

Despite being American citizens,

we both felt defeated

her daim fırsatlar dünyası olarak bildiğimiz yerde mağlup hissettik.

by what we had always known to be the land of opportunity.

Now, in the weeks that followed my parents' return to Mexico,

Ailemin Meksika'ya gidişinden haftalar sonra,

artık geri dönemeyecekleri kesinleştiğinde

when it became clear that they wouldn't be able to come back,

sekiz yaşındaki kardeşimin ailesinin yanında olmak için

I had to watch as my eight-year-old brother

was pulled out of school to be with his family.

okulu bırakmasını izlemek zorunda kaldım.

And during this same time,

Aynı zamanda, geri dönmenin

I wondered if going back

ailemin fedakarlıklarını onaylamak mı olacağını merak ediyordum.

would be validating my parents' sacrifices.

And so I somehow convinced my parents to let me stay,

Sonra ailemi, yaşayacak bir yer bulmamın

ya da iyi olacağımın garantisi veremeden

without being able to guarantee them that I'd find somewhere to live

kalmama izin vermeleri için bir şekilde ikna ettim.

or that I'd be OK.

But to this day, I will never forget how hard it was

Ama hoşça kal demenin ne kadar zor olduğunu asla unutmayacağım.

having to say goodbye.

And I will never forget how hard it was

Ben tellerin arkasından hoşçakal diyerek el sallarken

watching my little brother crumble in their arms

küçük kardeşimi kollarının üzerine çökmüş halde görmenin

as I waved goodbye from the other side of steel grates.

ne kadar zor olduğunu asla unutmayacağım.

O günden beri birçok fırsattan yararlanmamın tek sebebinin

Now, it would be naive to credit grit

as the sole reason for why I've been able to take advantage

metanetim olduğunu düşünmek saflık olurdu.

of so many opportunities since that day.

I mean, I was really lucky, and I want you to know that.

Gerçekten çok şanslıydım ve bunu bilmenizi istedim.

Because statistically speaking,

Çünkü istatistiklere göre konuşacak olursak

students that are homeless or that have unstable living conditions,

evsiz veya istikrarsız yaşam şartları olan öğrenciler

well, they rarely complete high school.

nadiren liseyi tamamlayabiliyor.

But I do think

Ama bence bunda

that it was because my parents had the trust in letting me go

ailemin, kalmama izin verirken fırsatları yakalamak için

that I somehow found the courage and strength

bir şekilde cesaret ve güç bulacağıma inanmalarının payı büyük,

to take on opportunities

even when I felt unsure or unqualified.

üstelik ben güvensiz ve niteliksiz hissederken bile.

Now, there's no denying that there is a cost

Amerikan rüyasını yaşamanın bir bedeli olduğunu inkar etmiyorum.

to living the American dream.

Bunu bilmek için göçmen ya da göçmen çocuğu olmanıza gerek yok.

You do not have to be

an immigrant or the child of immigrants to know that.

But I do know that now, today,

Ama biliyorum ki ben bugün,

I am living something close to what my parents saw

ailemin Amerikan rüyası olarak gördüğü şeyin çok benzerini yaşıyorum.

as their American dream.

Because as soon as I graduated from college,

Çünkü okulum biter bitmez

küçük kardeşimi benimle yaşaması için Amerika'ya getirdim.

I flew my younger brother to the United States to live with me,

so that he, too, could pursue his education.

Bu sayede o da eğitimine devam edebilecekti.

Still, I knew that it would be hard flying my little brother back.

Üstelik kardeşimi geri getirmenin çok zor olacağını biliyordum.

I knew that it would be hard

Bir yandan kendi hayalleri olan bir çocuktan sorumlu olup

having to balance the demands and professionalism

required of an entry-level job

diğer yandan da ilk işime girebilmem için gerekli profesyonelliği ve talepleri

while being responsible for a child with dreams and ambitions of his own.

karşılamanın kolay olmayacağını biliyordum.

But you can imagine how fun it is to be 24 years old,

Yirmi dört yaşımda gençliğimin zirvesinde ve New York'ta,

bulaşık yıkamaktan nefret eden endişeli, genç bir oda arkadaşıyla

at the peak of my youth, living in New York,

with an angsty teenage roommate who hates doing the dishes.

yaşamanın ne kadar eğlenceli olacağını hayal edebilirsiniz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

The worst.

En kötüsü.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But when I see my brother learning how to advocate for himself,

Ama kardeşimi, kendisini nasıl savunacağını öğrenirken,

and when I see him get excited about his classes and school,

okulu ve dersleriyle ilgili endişelenirken gördüğümde

I do not doubt anything.

hiçbir tereddütüm kalmadı.

Because I know that this bizarre,

Çünkü biliyordum ki bu yaşadığım tuhaf, güzel ve ayrıcalıklı hayat

beautiful and privileged life that I now live

is the true reason for why I decided to pursue a career

benim ve ailemin ekonomik istikrarlı bir hayata kavuşacağımıza dair

that would help me and my family find financial stability.

bir kariyer izlememin gerçek sebebiydi.

I did not know it back then,

O zamanlar bilmiyordum ama,

but during those eight years that I lived without my family,

ailemden ayrı yaşadığım o sekiz yıl boyunca

I had my oxygen mask on and I focused on survival.

oksijen maskem takılıydı ve hayatta kalmaya odaklanmıştım.

And during those same eight years,

Yine o sekiz yıl boyunca,

I had to watch helplessly the pain and hurt

çaresizce ailemin uzakta olmasının acısına katlanmak zorunda kaldım.

that it caused my family to be apart.

What airlines don't tell you is that putting your oxygen mask on first

Havayollarının size söylemediği şey ise etrafınızdakilerin debelendiğini görürken

while seeing those around you struggle --

önce kendi oksijen maskenizi takmak

it takes a lot of courage.

fazlaca cesaret ister.

But being able to have that self-control

Ama önce kendi kontrolünü eline alabilmek,

is sometimes the only way that we are able to help those around us.

bazen etrafınızdakilere yardım edebilmenin tek yoludur.

Now I'm super lucky to be in a place where I can be there for my little brother

Küçük kardeşimin yanında olabileceğim bir konumda olduğum için çok şanslıyım.

so that he feels confident and prepared

Bu sayede seçimlerini yaparken güvenli ve hazırlıklı hissediyor.

to take on whatever he chooses to do next.

But I also know

Ama biliyorum ki,

bu ayrıcalıklı pozisyonda olduğum için

that because I am in this position of privilege,

toplumumun rehberlik, erişim ve destek alabileceği alanlar bulma gibi

I also have the responsibility

to make sure that my community finds spaces where they can find guidance,

bir sorumluluğum da var.

access and support.

Her birinizin hayat serüveninde nerede olduğunuzu bildiğimi iddia edemem,

I can't claim to know where each and every one of you are

on your journey through life,

ama şunu iyi biliyorum ki

but I do know that our world is one

farklı sesler bir araya geldiğinde yeşeren bir dünyamız var.

that flourishes when different voices come together.

My hope is that you will find the courage

Umuyorum ki,

gerektiğinde oksijen maskenizi takma cesaretiniz olur

to put your oxygen mask on when you need to,

and that you will find the strength

ve böylece elinizden geldiğinde

to help those around you when you can.

etrafınızdakilere yardım etme gücünü bulursunuz.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)