Elizabeth Camarillo Gutierrez: What's missing from the American immigrant narrative | TED

Translator: Mahmood Haeri Reviewer: Masoud Motamedifar

Hi, everyone, my name is Elizabeth,

سلام بر همه، اسم من الیزابت است،

and I work on the trading floor.

و من در بازاربورس کار می‌کنم.

But I'm still pretty new to it.

اما هنوز در این زمینه تازه کارم.

I graduated from college about a year and a half ago,

من حدود یک سال و نیم پیش از کالج فارغ التحصیل شدم.

and to be quite honest,

و صادقانه بگویم،

I'm still recovering from the recruiting process

هنوز در حال بازیابی ذهنی خودم از فرآیند استخدامی هستم

I had to go through to get here.

که برای رسیدن به اینجا طی کردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, I don't know about you,

حالا، من در مورد شما نمی‌دانم،

but this is the most ridiculous thing

اما برای من این مضحک ‌ترین چیزی‌است

that I still remember about the whole process,

که در مورد کل فرآیند به خاطر می‌آورم،

was asking insecure college students what their biggest passion was.

از دانشجویان مضطرب دانشگاه سئوال شود که بزرگترین انگیزه و شوق آنان چه بود.

Like, do you expect me to have an answer for that?

آیا انتظار دارید، مثل بقیه، من جوابی برای آن داشته باشم؟

(Laughter)

(خنده)

Of course I did.

البته که داشتم.

And to be quite honest,

و صادقانه،

I really showed those recruiters just how passionate I was

من واقعا به استخدام کنندگان نشان دادم که چقدرمشتاق بودم

by telling them all about my early interest in the global economy,

با صحبت کردن در مورد علاقه اولیه‌ام به اقتصاد جهانی،

which, conveniently, stemmed from the conversations

که، خیلی ساده، ریشه در صحبت‌هایی بود

that I would overhear my immigrant parents having

که من از والدین مهاجرم، حسب اتفاق می‌شنیدم

about money and the fluctuating value of the Mexican peso.

در مورد پول و نوسانات ارزش پزوی مکزیک.

They love a good personal story.

آنها عاشق یک داستان شخصی جالب هستند.

But you know what?

اما حقیقتش را می‌دانید؟

I lied.

من دروع گفتم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And not because the things I said weren't true --

نه به خاطر اینکه حرف‌هایی که زدم حقیقت نداشت --

I mean, my parents were talking about this stuff.

بلکه والدین من در مورد این مسائل صحبت می‌کردند.

But that's not really why I decided to jump into finance.

اما این انگیزه واقعی من برای ورود به دنیای فعالیت های مالی نبود.

I just really wanted to pay my rent.

من فقط می‌خواستم اجاره‌ام را بپردازم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And here's the thing.

واینجا نکته‌ای مطرح است.

The reality of having to pay my rent and do real adult things

واقعیت پرداخت اجاره و مثل یک فرد بالغ زندگی کردن

is something that we're rarely willing to admit to employers,

مواردی‌است که به ندرت ما نزد کارفرماها،

to others and even to ourselves.

دیگران و حتی خودمان، اعتراف می‌کنیم.

I know I wasn't about to tell my recruiters

می‌دانم که قرار نبود به کارفرما بگویم

that I was there for the money.

بخاطر پول برای اسنخدام آمده‌ام.

And that's because for the most part,

بیشتربه این دلیل بود که،

we want to see ourselves as idealists

ما دوست داریم خومان را آرمان‌گرا ببیننیم

and as people who do what they believe in

و کسانی که کارهایشان بر اساس باورهایشان است

and pursue the things that they find the most exciting.

و دنبال چیزهایی هستند که جالب و مهیج باشد.

But the reality is

اما واقعیت این‌است که

very few of us actually have the privilege to do that.

خیلی کم هستند افرادی که واقعا توانایی و شانس انجام آنرا دارند.

Now, I can't speak for everyone,

حالا این نکته خطاب به همه نیست،

but this is especially true for young immigrant professionals like me.

بلکه در مورد مهاجران جوان دارای تحصص مثل خود من صدق پیدا می‌کند.

And the reason this is true has something to do with the narratives

و دلیل آنهم برمی‌گردد به داستان‌هایی که

that society has kept hitting us with

در جامعه در مورد ما گفته می‌شود

in the news, in the workplace

در اخبار، در محیط کار

and even by those annoyingly self-critical voices in our heads.

و حتی آنها ‌که صدای آزاردهنده‌ی انتقاد از خودی‌ها یشان در ذهن ماست.

So what narratives am I referring to?

من به کدام روایت‌ها استناد می کنم؟

Well, there's two that come to mind when it comes to immigrants.

خوب، وفتی‌که صحبت مهاجران پیش می‌آید دو مورد به ذهنشان می‌رسد.

The first is the idea of the immigrant worker.

مورد اول ایده کارگران مهاجراست.

You know, people that come to the US in search of jobs as laborers,

شما کسانی را می‌شناسید که برای کار به عنوان کارگر به ایالات متحده می‌آیند،

or field workers, dish washers.

یا کارگران مزرعه، کارگر ظرفشویی.

You know, things that we might consider low-wage jobs

کارهایی که ما به عنوان کار با حداقل دستمزد می‌شناسیم

but the immigrants?

اما برای مهاجران؟

That's a good opportunity.

فرصت شغلی خوبی می‌باشد.

The news nowadays has convoluted that whole thing quite a bit.

امروزه اخبارهمه چیز را تاحدی پیچیده و بغرنج کرده‌اند.

You could say that it's made America's relationship with immigrants complicated.

می‌توانید بگویید رابطه آمریکا با مهاجران پیچیده شده است.

And as immigrant expert George Borjas would have put it,

و جرج بورهاس به عنوان کارشناس مسائل پناهندگی می‌گوید،

it's kind of like America wanted workers,

مثل این‌است که آمریکا نیاز به کارگر دارد،

but then, they got confused when we got people instead.

بعد، سردرگم می‌شود زمانی‌که به جای آن افراد دیگری جذب می‌شوند.

(Laughter)

(خنده حضار)

I mean, it's natural that people want to strive

طبیعی است که انسان‌ها در تلاش

to put a roof over their heads and live a normal life, right?

برای داشتن سرپناهی و یک زندگی معمولی باشند، درسته؟

So for obvious reasons,

بنابراین پر واضح است ‌که،

this narrative has been driving me a little bit crazy.

این روایت من را آزرده و رنجیده خاطر کرده باشد.

But it's not the only one.

اما مسئله فقط این نیست.

The other narrative that I'm going to talk about

داستان دیگری که می‌خواهم در مورد آن صحبت کنم

is the idea of the superimmigrant.

ایده ابرمهاجر یا مهاجران نخبه و منوفق است.

In America, we love to idolize superimmigrants

در آمریکا، ما عاشق این هستیم که از مهاجران موفق بت بسازیم

as the ideal symbols of American success.

به عنوان نماد ایده‌ال موفقیت آمریکا.

I grew up admiring superimmigrants,

من با احترام و تحسین مهاجرین موفق رشد کردم،

because their existence fueled my dreams and it gave me hope.

چون وجود آنها رویاهای من را تقویت می‌کرد و به من امید می‌داد.‌

The problem with this narrative is that it also seems to cast a shadow

مشکل این روایت این است که به نظر می‌رسد سایه می‌اندازد

on those that don't succeed

روی کسانی که موفق نمی‌شوند

or that don't make it in that way, as less than.

یا با این نگاه موفق به حساب نمی‌آیند، یا از آن‌ها کمترند.

And for years, I got caught up in the ways

و برای سال‌ها من درین اندیشه گیرافتاده بودم

in which it seemed to celebrate one type of immigrant

که در ذهنم همین یک نوع مهاجررا موفق می‌دانستم

while villainizing the other.

در حالی که بقیه را تحقیر می‌کردم.

I mean, were my parents' sacrifices not enough?

یعنی فکر می‌کردم، آیا والدین من به اندازه کافی فداکاری نمی‌کنند؟

Was the fact that my dad came home from the metal factory

این واقعیت که پدر من از کارخانه فلزکاری به خانه می‌آمد

covered in corrosive dust,

با بدنی پوشیده از ذرات و غبارهای خورنده،

was that not super?

موفقیت نبود؟

Don't get me wrong,

حرف من را اشتباه نگیرید.

I've internalized both of these narratives to some degree,

من این دو روایت را به یک میزان پذیرفته بودم،

and in many ways,

و از بسیاری جهات،

seeing my heroes succeed, it has pushed me to do the same.

قهرمانانم را موفق می‌دیدم، این من را به همان سمت می‌راند.

But both of these narratives are flawed in the ways

اما هردوی این روایات نقاط ضعفی دارند در شیوه‌ای که

in which they dehumanize people if they don't fit within a certain mold

مردم را از انسانیت دور می‌کند در صورتی که در قالب خاصی نگنجند

or succeed in a certain way.

و یا به شیوه‌ای خاص موفق نشوند.

And this really affected my self-image,

و این واقعا روی تصویرذهنی که از خودم داشتم اثر گذاشت.

because I started to question these ideas for who my parents were

چون من شروع کردم به زیر سئوال بردن این افکار که پدر و مادرم کی بودند

and who I was,

و من کی بودم،

and I started to wonder,

واین آغاز کنجکاوی و شک کردن من بود،

"Am I doing enough to protect my family and my community

« آیا من وظیفه‌ام را در مراقبت از والدین و جامعه خودم انجام می‌دهم

from the injustices that we felt every day?"

در مقابل بی عدالتی‌هایی که هرروز با آن مواجهیم؟ »

So why did I choose to "sell out"

پس چرا تصمیم گرفتم «خودم را بفروشم»

while watching tragedies unfold right in front of me?

درحالی‌که تراژدی جلوی چشمانم در جریان بود؟

Now, it took me a long time to come to terms with my decisions.

برای من خیلی طول کشید تا با تصمیماتم کنار بیایم.

And I really have to thank the people

و جا دارد واقعا تشکر کنم از افرادی که

running the Hispanic Scholarship Fund, or HSF,

بنیاد کمک هزینه تحصیلی هیسپانیک‌ها یا HSF را اداره می‌کنند،

for validating this process early on.

به خاطر سرعت عمل در به ثبت رساندن آن.

And the way that HSF --

و شیوه‌ایکه HSF --

an organization that strives to help students achieve higher education

سازمانی که به محصلین برای تحصیلات عالی کمک می‌کند

through mentorship and scholarships --

توسط راهنمایی اساتید باتجربه و اعطای بورس تحصیلی--

the way that they helped calm my anxiety,

وکمکی که آنها برای آرام شدن اضطراب من کردند،

it was by telling me something super familiar.

گفتن چیزی بود که برای من فوق العاده آشنا بود،

Something that you all probably have heard before

چیزی که احتمالا همه شما قبلا شنیده‌اید

in the first few minutes after boarding a flight.

در دقایق اولیه پس از بلند شدن هواپیما.

In case of an emergency,

در حالت اضطراری،

put your oxygen mask on first before helping those around you.

قبل از کمک به دیگران ابتدا ماسک اکسیژن خود را بگذارید.

Now I understand that this means different things to different people.

حالا من می‌فهمم که این جمله برای افراد مختلف معانی متفاوتی دارد.

But for me, it meant that immigrants couldn't

اما برای من، مفهوم آن این بود که مهاجران نمی‌توانند

and would never be able to fit into any one narrative,

و هیچگاه هم نخواهند توانست خود را با داستان زندگی دیگری وفق دهند،

because most of us are actually just traveling along a spectrum,

چون اکثر ما در واقع فقط درامتداد یک طیف سفر می‌کنیم.

trying to survive.

درتلاش برای زنده ماندن.

And although there may be people that are further along in life

و اگرچه ممکن است افرادی باشند که شرایط بهتری در زندگی داشته

with their oxygen mask on and secured in place,

ماسک اکسیژن روی صورت واطمینان از آینده زندگی کنند،

there are undoubtedly going to be others

اما بدون شک کسانی هم هستند

that are still struggling to put theirs on

که هنوز در تلاشند ماسک خودرا بگذارند

before they can even think about helping those around them.

قبل ازاینکه حتی به فکر کمک به اطرافیان خود باشند.

Now, this lesson really hit home for me,

حالا، این داستان واقعا گریبان‌گیر خانواده من شد،

because my parents,

چون والدین من،

while they wanted us to be able to take advantage of opportunities

زمانی که می‌خواستند ما بتوانیم از فرصت‌های پیش آمده بهره ببریم

in a way that we wouldn't have been able to do so anywhere else --

به نحوی که درهیچ جای دیگر امکان پذبیر نبود --

I mean, we were in America,

آخه، ما در آمریکا بودیم

and so as a child, this made me have these crazy, ambitious

ولذا به عنوان یک کودک، این صحبت‌ها باعث می‌شد که من این رویاهای عجیب، جاه طلبانه

and elaborate dreams for what my future could look like.

و پیچیده را که بنظرم آینده ساز من است داشته باشم.

But the ways in which the world sees immigrants,

اما شیوه‌ای که دنیا به مهاجران نگاه می‌کند،

it affects more than just the narratives in which they live.

فراتراز روایت زندگی آنان اثرگذاراست..

It also impacts the ways laws and systems can affect communities,

این حتی به شکلی است که قوانین وساز و کارها هم روی جوامع اقلیت

families and individuals.

خانواده‌ها و افراد اثر بگذارد.

I know this firsthand,

من این را با تمام وجود حس کرده‌ام،

because these laws and systems, well, they broke up my family,

چون این قوانین و سازوکارها، خوب، خانواده من را ازهم پاشیدند،

and they led my parents to return to Mexico.

و والدین مرا مجبور کردند به مکزیک برگردند.

And at 15,

و در سن ۱۵سالگی،

my eight-year-old brother and I,

من و برادر هشت ساله‌ام،

we found ourselves alone and without the guidance

خودمان را تنها ‌حس کردیم و بدون راهنمایی‌هایی

that our parents had always provided us with.

که همواره ازپدرومادر می‌گرفتیم.

Despite being American citizens,

علیرغم اینکه شهروند آمریکا بودیم،

we both felt defeated

هردوی ما احساس باخت می‌کردیم

by what we had always known to be the land of opportunity.

در جایی‌که همواره آن را سرزمین فرصت‎‌ها می‌پنداشتیم.

Now, in the weeks that followed my parents' return to Mexico,

حالا، در هفته‌های پس از برگشتن والدین ما به مکزیک،

when it became clear that they wouldn't be able to come back,

و وقتی‌که محرز شد آنها دیگر نمی‌توانند برگردند،

I had to watch as my eight-year-old brother

من بایستی ناظر باشم که برادر هشت ساله‌ام

was pulled out of school to be with his family.

از مدرسه بیرون می‌شود چون همراه والدین باید باشد.

And during this same time,

و در همان زمان،

I wondered if going back

من شک داشتم اگر برگردم

would be validating my parents' sacrifices.

این ملاک فداکاری والدینم خواهد شد.

And so I somehow convinced my parents to let me stay,

بالاخره خانواده‌ام را قانع کردم مرا تنها بگذارند،

without being able to guarantee them that I'd find somewhere to live

بدون اینکه حتی بتوانم قولی به آنها بدهم که جایی برای زندگی پیدا خواهم کرد

or that I'd be OK.

یا شرایط خوبی خواهم داشت.

But to this day, I will never forget how hard it was

اما تا به امروزهرگز فراموش نکرده‌ام

having to say goodbye.

تلخی لحظه وداع را.

And I will never forget how hard it was

و هرگز فراموش نخواهم کرد که چقدر سخت بود

watching my little brother crumble in their arms

دیدن برادر کوچکم که درآغوش آنان خورد می‌شد

as I waved goodbye from the other side of steel grates.

وقتی من با تکان دادن دست ازآن سوی نرده‌ها با او خدا حافظی می‌کردم.

حال خیلی ساده لوحانه است که به عزم واراده خودم اعتبار دهم

Now, it would be naive to credit grit

as the sole reason for why I've been able to take advantage

به عنوان تنها عاملی که من توانسته‌ام

of so many opportunities since that day.

از این همه فرصت‌ها بعد از آن روز بهره ببرم.

I mean, I was really lucky, and I want you to know that.

یعنی، من واقعا خوش شانس بودم، و می‌خواهم که شما هم این را بدانید.

Because statistically speaking,

چون براساس آمار،

students that are homeless or that have unstable living conditions,

شاگردان بدون سرپناه و یا آنها که شرایط زندگی با ثباتی ندارند،

well, they rarely complete high school.

خوب، به ندرت مدرسه را تمام می‌کنند.

But I do think

و لی مطمئنم برای من

that it was because my parents had the trust in letting me go

علت این بود پدر و مادرم برای تنها ماندن من به من اعتماد کردند

that I somehow found the courage and strength

و من به نوعی شهامت و توان آن را پیدا کردم

to take on opportunities

که از فرصت‌ها استفاده کنم

even when I felt unsure or unqualified.

حتی مواقعی که به خود اطمینان نداشتم یا صلاحیت آن را نداشتم.

Now, there's no denying that there is a cost

حال کتمان نمی‌کنم که بهایی دارد

to living the American dream.

زندگی با رویای آمریکایی.

You do not have to be

لازم نیست که شما

an immigrant or the child of immigrants to know that.

یک مهاجر یا فرزند مهاجر باشید تا ابن را بدانید.

But I do know that now, today,

اما واقعا می‌دانم، امروز، همین الان،

I am living something close to what my parents saw

من به نحوی زندگی می‌کنم که نزدیک تصور والدین من

as their American dream.

از رویای آمریکایی بودن است.

Because as soon as I graduated from college,

چون بلافاصله پس از فارغ التحصیلی از کالج،

I flew my younger brother to the United States to live with me,

من برادر کوچکترم را به آمریکا آوردم که با من زندگی کند،

so that he, too, could pursue his education.

او هم توانست تحصیلات خود را دنبال کند.

Still, I knew that it would be hard flying my little brother back.

هنوز، می‌دانستم که برگشتن برادرم سخت و مشکل است.

I knew that it would be hard

می‌دانستم که چقدر سخت است

having to balance the demands and professionalism

ایجاد تعادل بین خواسته‌ها و حرفه‌ای بودن یک کارشناس

required of an entry-level job

که برای شروع اولین کار خود لازم دارد

while being responsible for a child with dreams and ambitions of his own.

وقتی که مسئولیت یک بچه با رویاها و بلند پروازی‌های خاص خودش را برعهده دارد.

But you can imagine how fun it is to be 24 years old,

اما می‌توانید تصور کنید که چه لذتی دارد که در سن ۲۴ سالگی،

at the peak of my youth, living in New York,

در اوج جوانیم، در نیویورک زندگی کنم،

with an angsty teenage roommate who hates doing the dishes.

با یک هم‌اتاقی نوجوان با دغدغه‌های خودش ونفرت از شستن ظرف‌ها.

(Laughter)

(خنده حضار)

The worst.

سخت است.

(Laughter)

(خنده)

But when I see my brother learning how to advocate for himself,

ولی وقتی برادرم را می‌بینم که می‌آموزد چگونه از حق خودش دفاع کند،

and when I see him get excited about his classes and school,

و وقتی می‌بینم که درمورد کلاس‌ها و مدرسه‌اش به‌هیجان می‌آید،

I do not doubt anything.

تمام تردیدم از بین می‌رود.

Because I know that this bizarre,

چون می‌دانم این زندگی‌ عجیب،

beautiful and privileged life that I now live

زیبا و ممتازی که من دارم

is the true reason for why I decided to pursue a career

به این دلیل است که تصمیم گرفتم با پیگیری دنبال شغلی باشم

that would help me and my family find financial stability.

که به من و خانواده‌ام کمک کند تا ثبات مالی پیدا کنیم.

I did not know it back then,

من قبلا نمی‌دانستم،

but during those eight years that I lived without my family,

اما طی هشت سالی که تنها و بدون خانواده‌ام زندگی کردم،

I had my oxygen mask on and I focused on survival.

ماسک اکسیژن خودم را بستم و متمرکز شدم روی بقا و ادامه حیات.

And during those same eight years,

وطی همان هشت سال،

I had to watch helplessly the pain and hurt

بدون یار و همدم می‌بایست ناظر درد و رنجی باشم

that it caused my family to be apart.

که بخاطرازهم پاشیدن خانواده‌ام ایجاد شده بود.

What airlines don't tell you is that putting your oxygen mask on first

چیزی که خطوط هوایی به شما نمی‌گویند این است که ابتدا ماسک اکسیژن خود را بگذارید

while seeing those around you struggle --

در حالی‌که می‌بینید اطرافیان در تلاشند --

it takes a lot of courage.

این‌کار شجاعت زیادی می‌طلبد.

But being able to have that self-control

اما توانایی برای تسلط براعصاب وکنترل خود

is sometimes the only way that we are able to help those around us.

گاهی تنها راهی‌است که برای کمک به اطرافیان به آن نیاز داریم.

Now I'm super lucky to be in a place where I can be there for my little brother

حالا من خیلی خوش شانسم که درجایی هستم که می‌توانم به برادرکوچکم کمک کنم

so that he feels confident and prepared

تا او احساس اعتماد و آمادگی برای

to take on whatever he chooses to do next.

انتخاب بعدی خود، هرچه که باشد، پیدا کند.

But I also know

و من همچنین می‌دانم

that because I am in this position of privilege,

بخاطر این‌که در موقعیت ویژه‌ای قرار گرفته‌ام،

I also have the responsibility

این مسئولیت را هم دارم

to make sure that my community finds spaces where they can find guidance,

که مطمئن شود جامعه کوچک من امکاناتی را پیدا کند که بتواند از آنها راهنمایی،

access and support.

دسترسی و حمایت دریافت نماید.

I can't claim to know where each and every one of you are

من نمی‌توانم ادعا کنم که می‌دانم همه شما درچه وضعیتی

on your journey through life,

در سفر زندگیتان قرار دارید،

but I do know that our world is one

ولی مطمئنم که دنیای ما جایی است

that flourishes when different voices come together.

که وقتی همه هم‌صدا باشیم شکوفا می‌گردد.

My hope is that you will find the courage

آرزوی من این ‌است که شما این شجاعت را پیدا کنید

to put your oxygen mask on when you need to,

تا هرزمان که نیاز بود ماسک اکسیژن خود را بگذارید،

and that you will find the strength

و قدرت آن را پیدا کنید

to help those around you when you can.

وقتی‌که می‌توانید اطرافیانتان کمک کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)