What I learned when I conquered the world's toughest triathlon | Minda Dentler

Çeviri: Rüya Atlıbatur Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

It was October 13, 2012,

13 Ekim 2012,

a day that I will never forget.

asla unutamayacağım bir gündü.

I was on my bike, pushing up what seemed like a never-ending barren hill.

Bitmeyecekmiş gibi görünen çorak bir tepe boyunca bisiklet sürüyordum.

And it wasn't just any hill:

Bu üstelik herhangi bir tepe değildi:

it was a 15-mile climb up to a town called Hawi

Hawaii'nin Büyük Ada'sında Hawi olarak adlandırılan

on the Big Island of Hawaii.

bir kasabaya uzanan 15 millik bir tırmanıştı.

And it wasn't just any ride:

Ancak herhangi bir tırmanış değildi:

it was at the Ironman World Championship.

Demir Adam Dünya Şampiyonası'ydı.

I can still feel my muscles burning.

Hâlâ kaslarımın yandığını hissedebiliyorum.

I was struggling, tired and dehydrated,

Çabalıyordum, yorgundum ve susuzdum.

as I could feel the heat

Asfalttan yaklaşık 98 derecelik

emanating from the asphalt, measuring almost 98 degrees.

bir ısının yayıldığını hissedebiliyordum.

I was near the halfway point of the bike portion

Dünyadaki günübirlik dayanıklılık yarışlarının

of one of the most prestigious, longest,

en uzun ve prestijlilerinden

single-day endurance race events in the world.

biri olan bisiklet bölümünün ortalarına yakındım.

Every year, during my childhood,

Çocukluğumda her yıl,

I watched this very race on TV in our family living room.

evimizin salonundaki televizyonda bu yarışmayı seyrederdim.

I sat next to my dad on our 1970s-style orange and brown sofa,

1970'lerin modası turuncu ve kahverengi kanepede babamın yanına otururdum.

and I remember being in utter awe

Bu yorucu yarışta,

at how these athletes pushed themselves to their limit

atletler kendi limitlerini zorlarken

in this grueling race.

huşu içinde olduğumu hatırlıyorum.

And just so you don't get the wrong idea,

Ancak yanlış anlamayın,

my family members weren't just spectators.

ailem yalnızca seyirci değil.

They were incredibly athletic,

Onlar son derece atletiklerdi

and I always participated from the sidelines,

ve yerel yarışlarda her zaman yan taraftan destek olurlardı,

cheering on my three siblings or handing out water at local races.

üç kardeşim ise tezahürat yapar ya da su dağıtırdı.

I remember wanting so badly to be able to compete, but I couldn't.

Tamamlamayı çok istediğimi hatırlıyorum, ancak yapamadım.

Even though I couldn't play sports,

Spor yapamayacak olsam da

I decided to be active in my community.

alanımda aktif rol almaya karar verdim.

I volunteered at the local hospital in high school.

Lisedeki revirde gönüllü olarak çalıştım.

In college, I interned at the White House,

Beyaz sarayda staj yaptım,

studied abroad in Spain

İspanya'da okudum,

and backpacked through Europe all by myself

koltuk değneği ve parantez bacağımla kendi başıma

with my leg braces and crutches.

sırt çantamla Avrupa'yı gezdim.

Upon graduating, I moved to New York City for a job in management consulting,

Mezun olduktan sonra yönetim danışmanlığında çalışmak için

earned an MBA, got married

New York'a taşındım, MBA yaptım,

and now have a daughter.

evlendim ve şu an iki kızım var.

(Applause)

(Alkışlar)

At age 28, I was introduced to the sport of hand-cycling,

28 yaşında, el bisikletiyle tanıştım

and then triathlon,

ve sonra triatlon

and by luck, I met Jason Fowler, an Ironman World Champion,

ve şans eseri, engelli atletler kampında

at a camp for athletes with disabilities.

Demir Adam Dünya Şampiyonu Jason Fowler ile tanıştım.

And like me, he competed in a wheelchair.

O da, benim gibi, tekerlikli sandalyede yarışıyordu.

And with his encouragement, at age 34,

34 yaşımda, onun cesaretlendirmesi ile

I decided to go after Kona.

ben de Kona'nın peşinden gitmeye karar verdim.

The Kona, or Hawaii Ironman

Kona ya da Hawai Demir Adam,

is the oldest Iron-distance race in the sport,

bu alandaki en eski Demir-mesafe yarışı

and if you're not familiar, it's like the Super Bowl of triathlon.

ve eğer aşina değilseniz, triatlonun Super Bowl'u gibidir.

And the Ironman, for a wheelchair athlete like me,

Benim gibi tekerlekli sandalye kullanan bir atlet için

consists of a 2.4-mile open-water swim in the Pacific Ocean,

Demir Adam, Pasifik Okyanusu'nda 2.4 mil açık suda yüzme

a 112-mile hand cycle ride in lava fields --

ve lav yatağında 112 mil elle araç sürmeyi kapsıyor,

now, that sounds exotic,

şu an ilgi çekici gelebilir,

but it's not as scenic as it sounds, and it's pretty desolate --

ancak söylendiği kadar doğa manzaralı değil

and then you top it off with a marathon,

ve biraz tenha, sonra bir maratonla bitiriyorsunuz

or a 26.2-mile run in 90-degree heat

tekerlikli sandalye kullanarak

using a racing wheelchair.

32 derece sıcakta 26.2 mil koşmuş oluyorsunuz.

That's right, it's a total distance of 140.6 miles using just your arms

Gerçekten, 17 saatten az bir süre kollarınızı kullanarak

in less than 17 hours.

gittiğiniz toplam mesafe 140.6 mil.

No female wheelchair athlete had ever completed the race

Tekerlekli sandalyeli hiçbir kadın atlet zorlu ve görünür şekilde bitmek bilmeyen

because of the strict, seemingly impossible cutoff times.

imkânsız süreler nedeniyle bu zamana kadar yarışı tamamlayamadı

And so there I was,

ve ben orada

putting it all out on the line.

her şeyimi ortaya koydum.

And when I finally reached the top of that 15-mile climb,

Sonunda 15 mil tırmanıp tepeye ulaştığımda

I was discouraged.

cesaretim kırılmıştı.

There was no way I was going to make that swim in my time limit

On buçuk saat süre limitimin sonunda beni yüzdürmenin

of 10 and a half hours,

hiçbir yolu yoktu,

because I was almost two hours off pace.

çünkü neredeyse iki saatlik tempom vardı.

I had to make the agonizing decision

Bırakmak için o çok acı veren kararı

to quit.

almak zorundaydım.

I removed my timing chip, and I handed it over to a race official.

Zamanlama çipimi çıkardım ve yetkililere vermek üzere elimde tuttum.

My day was done.

Günüm bitmişti.

My best friend Shannon and my husband Shawn

En yakın arkadaşım Shannon ve eşim Shawn,

were waiting at the top of Hawi to drive me back to town.

Hawi'nin tepesinde beni almak üzere bekliyorlardı.

And on my way back to town, I began to cry.

Dönüş yolunda ağlamaya başladım.

I had failed.

Kaybetmiştim.

My dream of completing the Ironman World Championship

Demir Adam Dünya Şampiyonluğu'nu tamamlama hayalim

was crushed.

suya düşmüştü.

I was embarrassed.

Utanmıştım.

I felt like I'd messed up.

Her şeyi berbat etmiş gibi hissediyordum.

I worried about what my friends, my family and people at work

Arkadaşlarımın, ailemin ve iş yerindeki insanların hakkımda ne düşünecekleri

would think of me.

konusunda endişeliydim.

What was I going to put on Facebook?

Facebook'a ne koyacaktım?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

How was I going to explain to everyone

Herkese işlerin sandığım

that things didn't go the way I had assumed or planned?

ya da planladığım gibi gitmediğini nasıl açıklayacaktım?

A few weeks later I was talking to Shannon about the Kona "disaster,"

Birkaç hafta sonra Shannon ile Kona'nın 'felaket' olduğu konusunda konuşuyordum

and she said this to me:

ve o bana ''Minda,

"Minda, big dreams and goals can only be realized when you're ready to fail."

büyük hayal ve hedefler sadece kaybetmeye hazır olduğunda gerçekleşir''dedi.

I knew I had to put that failure behind me in order to move forward,

İlerlemek için yenilgiyi arkamda bırakmam gerektiğini biliyordum

and it wouldn't be the first time that I had faced insurmountable odds.

ve bu, yüzleştiğim ilk başa çıkılmaz sorun değildi.

I was born in Bombay, India,

Hindistan, Bombay'da doğdum

and just before my first birthday, I contracted polio,

ve bir yaşımdan kısa bir süre önce

which left me paralyzed from the hips down.

beni kalçamdan kötürüm bırakan çocuk felci geçirdim.

Unable to care for me, my birth mother left me at an orphanage.

Annem bana bakamayarak beni bir yetimhaneye bıraktı.

Fortunately, I was adopted by an American family,

Neyse ki, Amerikan bir aile tarafından evlat edinildim

and I moved to Spokane, Washington

ve üç yaşımdan çok kısa bir süre sonra

just shortly after my third birthday.

Washington, Spokane'e taşındım.

Over the next few years, I underwent a series of surgeries

Birkaç yıl sonrasında, kalçamdan, bacaklarımdan

on my hips, my legs and my back

ve sırtımdan koltuk değnekleri

that allowed me to walk with leg braces and crutches.

ve bacak askılarıyla yürümemi sağlayan bir sürü ameliyat geçirdim.

As a child, I struggled with my disability.

Bir çocuk olarak engelimle mücadele ettim.

I felt like I didn't fit in.

Başarılı olmadığımı hissettim.

People stared at me all the time,

İnsanlar sürekli gözlerini dikmiş bakıyorlardı,

and I was embarrassed about wearing a back brace and leg braces,

ben de sırt ve bacak askılarımı giymekten utanıyordum

and I always hid my chicken legs under my pants.

ve her zaman tavuk bacaklarımı pantolonumla saklıyordum.

As a young girl, I thought thick, heavy braces on my legs

Genç bir kız olarak , bacaklarımdaki ağır ve kalın değnekler yüzünden

did not look pretty or feminine.

kendimi hoş ve kadınsı bulmuyordum.

Among my generation, I am one of the very few individuals in the US

ABD'de günümüzde, kendi kuşağım içinde çocuk felciyle felç kalan

who are living with paralysis by polio today.

birkaç kişiden biriyim.

Many people who contract polio in developing countries

Gelişmekte olan ülkelerde ise pek çok insan

do not have access to the same medical care, education,

benim Amerika'da sahip olduğum tıbbi bakıma, eğitime ya da fırsatlara

or opportunities like I have had in America.

aynı düzeyde sahip değil.

Many do not even live to reach adulthood.

Çoğu erişkinlik dönemine kadar yaşamıyor bile.

I have the humbling knowledge that, had I not been adopted,

Eğer evlat edinilmemiş olsaydım

I most certainly wouldn't be in front of you today.

kesinlikle bugün önünüzde olamazdım.

I may not even be alive.

Hatta yaşamıyor olabilirdim.

All of us, in our own lives,

Hepimiz, hayatımızda,

may face seemingly insurmountable goals.

görünürde çok güç hedeflerle karşı karşıya gelebiliriz.

I want to share with you what I learned

Sizlerle tekrar denediğimde öğrendiğim şeyi

when I tried again.

paylaşmak istiyorum.

One year after my first attempt,

İlk girişimimden bir yıl sonra,

on a sunny Saturday morning,

güneşli bir Cumartesi günü,

my husband Shawn

eşim Shawn

dumped me into the ocean at the Kona Pier

beni Kona İskelesi'nden okyanusa attı en yakın arkadaşlarım

and, with 2,500 of my closest friends and competitors,

ve yarışmacıların bulunduğu 2500 kişi birlikte,

we started swimming as that cannon went off promptly at 7am.

sabah 7'de topun patlamasıyla hızlıca yüzmeye başladık.

I focused on one stroke at a time, staying in between bodies,

Birden, bedenler arasında kalıp

counting my strokes --

1, 2, 3, 4...

one, two, three, four --

diye sayarak felcim üzerine odaklandım

and lifting my head to sight every so often

ve yolu izlemekten uzak kalmamak için

just so I wouldn't get too off track.

sık sık başımı yukarı kaldırdım.

And when I finally reached the shoreline,

Sonunda kıyı şeridine vardığımda,

Shawn picked me up, and he carried me out of the water.

Shawn beni karşıladı ve suyun dışına çıkardı.

I was so stunned and thrilled when Shawn had told me I had managed

Shawn, 1 saat 43 dakika yüzmeyi başardığımı söylediğinde

a one-hour-and-43-minute swim time.

oldukça afallamış ve heyecanlanmıştım.

On to the bike segment.

Bisiklet etabıyla devam ettik.

I had eight hours and 45 minutes to complete the 112-mile bike course.

112 mil süren bisiklet etabını tamamlamak için 8 saat 45 dakikam vardı.

I broke up the course in seven- to 10-mile segments in my mind

Yarışmanın büyüklüğünü azaltmak için kafamda etabı

just to reduce the enormity of the race.

7 ila 10 millik parçalara böldüm.

The first 40 miles, they clipped by as we benefited from a little tail wind.

İlk 40 mili küçük bir kuyruk rüzgarından yararlanalım diye kısalttılar.

By 4pm, I had made it to mile 94,

16.00'a kadar, 94 mil yaptım,

and I did the math and I realized I was in serious time jeopardy

hesapladım ve ciddi zaman sıkıntım olduğunu fark ettim,

because I had 18 miles to go and less than 90 minutes,

çünkü gidecek 18 milim vardı ve 90 dakikadan az bir süre kalmıştı

and that included a few sizable hill climbs.

ve büyükçe birkaç tepe tırmanışlarını içeriyordu.

I was stressed out, and I was scared

Stresliydim ve yine

that I wasn't going to make that time cutoff again.

zaman yetmeyip yapamayacağımdan korkmuştum.

At this point, I pushed my internal voice aside that said,

Bu noktada, "Canın yanacak. Bırak." diyen iç sesimi

"This hurts. Quit."

bir kenara ittim.

And I told myself, "Minda, you better focus.

Kendime, "Minda, daha iyi odaklan.

Focus on what you can control,

Kontrol edebileceğin şeye odaklan

and that is your attitude and your effort."

ve bu senin tutum ve çaban" dedim.

I resolved to be OK being uncomfortable,

Rahatsız olsam da İYİ olmaya kararlıydım

and I told myself, "Push harder,

ve kendime, "Daha güçlü saldır,

forget about the pain,

acıyı unut

and keep that laser focus."

ve lazer odağına devam et" dedim.

For the next 90 minutes, I cranked as though my life depended on it.

Sonraki 90 dakika, hayatım ona bağlıymış gibi hareket ettim

And when I rolled into town,

ve şehre vardığımda

I heard on the loudspeaker,

hoparlörde, "Minda Dentler

"Minda Dentler is one of the last competitors to make the bike cutoff."

bisiklet parkurunu tamamlayan son yarışmacılardan biri" diye duydum.

I did it!

Başardım!

(Applause)

(Alkışlar)

By only three minutes.

Sadece üç dakikayla.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It was 5:27pm,

Saat 17.27 idi

and I had been racing for 10-and-a-half hours.

ve on buçuk saattir yarışıyordum.

The first 10 miles of the run went pretty quickly,

Yarışın ilk 10 mili oldukça çabuk geçmişti,

as I was so excited to finally pass people

insanların iki ayağına karşı benim üç tekerleğimle

with my three wheels to their two feet.

sonunda onları geçtiğim için çok heyecanlıydım.

The sun quickly went down,

Güneş hızla battı

and I found myself pulling up to the bottom of Palani hill,

ve ben kendimi yarışın 124 milinde Everest Dağı gibi gözüken

looking straight into a half-mile hill that looked like Mt. Everest

Palani tepesinin dibinden yarım mil yukarı bakıp

at mile 124 of the race.

çekerken buldum.

My friends and family were ready at their stations

Arkadaşlarım ve ailem benimle konuşmak için

to talk me up that hill.

tepedeki yerlerinde hazırdılar.

I was struggling, tired,

Çabalıyordum, yorgundum,

desperately gripping those rims just so I wouldn't tip backwards.

umutsuzca jantları tutuyordum, bu yüzden geriye yaslanamıyordum.

When I finally reached the top of that hill,

Sonunda yokuşun tepesine vardığımda

I turned left onto a very lonely 15-mile stretch onto the Queen K Highway,

yalnız başıma Queen K. kara yolunu 15 mil çekme yaparak sola döndüm,

totally exhausted.

oldukça yorulmuştum.

I pressed on, focusing on one push at a time.

Bir kerede tek itme yapmaya odaklanmaya çalıştım.

By 9:30pm,

21.30'a kadar

I made that final right-hand turn onto Ali'i Drive.

Ali'i Drive Caddesi yönünde son sağa dönüşü yaptım.

I heard the crowd's roar, and I was overcome with emotion.

Kalabalığın uğultusunu duydum ve heyecanla üstesinden geldim.

I crossed that finish line.

Bitiş çizgisini geçtim.

(Applause)

(Alkışlar)

(Applause ends)

(Alkışların sonu)

And my final time was 14 hours and 39 minutes.

Yarışma sürem 14 saat 39 dakikaydı.

For the first time in the 35-year history,

35 yıllık yarışma tarihinde ilk defa

a female wheelchair athlete

tekerlekli sandalyeli bir atlet

completed the Ironman World Championship.

Demir Adam Dünya Şampiyonası'nı tamamlamıştı.

(Applause)

(Alkışlar)

(Applause ends)

(Alkışların sonu)

And it wasn't just any female athlete.

Herhangi bir kadın atlet değildi.

It was me.

Bendim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

A paralyzed orphan from India.

Hindistan'dan felçli bir yetim.

Against all odds, I achieved my dream,

Her şeye rağmen, hayalimi gerçekleştirdim

and through this very personal commitment to myself,

ve kendime verdiğim oldukça kişisel sözlerle

I slowly realized that completing the Ironman

yavaş yavaş fark ettim ki Demir Adam'ı tamamlamak

was about more than conquering Kona.

Kona'yı kazanmaktan çok daha fazlasıydı.

It was about conquering polio

Çocuk felcini ve diğer

and other disabling but preventable diseases,

önlenebilir engelli hastalıklarını

not only for myself,

yalnız kendim için değil,

but for the millions of children

aşıyla önlenebilir hastalıklar

who have been and still will be afflicted by vaccine-preventable diseases.

geçirmiş ya da hâlâ geçirmekte olan milyonlarca çocuk için kazanmaktı.

Today, we are closer than ever to eliminating one of those diseases

Günümüzde, dünyanın her yerinde bu hastalıklardan birinin yok edilmesine

everywhere in the world.

hiç olmadığı kadar yakınız.

In the mid-1980s, polio once paralyzed more than 350,000 children a year

1980'lerin ortalarında, 125'ten fazla ülkede yılda 350.000 çocuk,

in more than 125 countries.

çocuk felci geçiriyordu.

That amounted to a staggering 40 cases an hour.

Saatte 40 şaşırtıcı vakayı buluyordu.

By contrast, so far this year,

Aksine, bu yıla kadar

the last endemic countries have reported a total of only 12 cases.

son görülen endemik ülkelerde yalnızca 12 vaka rapor edildi.

Since 1988, more than 2.5 billion children have been immunized against polio,

1988'den bu yana 2,5 milyardan fazla çocuk, felç tedavisi gördü

and an estimated 16 million children,

ve aksi taktirde benim gibi engelli olabilecek olan

who otherwise would have been paralyzed like me,

tahmini 16 milyon çocuk

are walking.

yürüyor.

Despite this incredible progress,

Bu inanılmaz gelişmeye rağmen

we know that until it's eradicated,

çocuk felcinin, kökünden çözülene kadar

polio remains a very real threat,

özellikle dünyanın en fakir toplumlarındaki

especially to children in the poorest communities of the world.

çocuklar için gerçek bir tehdit olmaya devam edeceğini biliyoruz.

It can reemerge in some of the most remote and dangerous places,

En uzak ve tehlikeli yerlerden bazılarında tekrar ortaya çıkabilir

and from there, it can spread.

ve oradan yayılabilir.

And so this is my new Ironman:

Bu yüzden benim yeni Demir Adam'ım

to end polio.

çocuk felcini bitirmek

And I am reminded every day,

ve her gün 2,5 yaşındaki kızım

when I look at my two-and-a-half-year-old daughter Maya.

Maya'ya baktığımda hatırlıyorum.

She is able to climb a ladder in the park,

O, parktaki bir merdivene tırmanabilir,

push her scooter or kick a ball across the grass.

scooterını itebilir ya da çimlerin arasında topa vurabilir.

Almost everything that I see her do at her age

Onun yaşındayken yaptığı hemen her şey

reminds me of what I could not do at that age.

benim o yaşta yapamadıklarımı hatırlatıyor.

And when she was two months old,

İki aylıkken onu,

I took her to get her first polio vaccine.

ilk çocuk felci aşısını olmaya götürdüm

And when the doctor came in the room to prepare the shot,

ve doktor odaya ilk vuruşu hazırlamak için odaya geldiğinde

I asked him if I could take a picture to document the moment.

anı belgelemek için resim çekip çekemeyeceğimi sordum.

When we left the room,

Odadan ayrıldığımızda

I could feel my eyes welling up with tears.

gözlerimden yaşlar aktığını hissedebiliyordum.

I cried the entire way home.

Yol boyunca ağladım.

It was in that moment that I realized

Bir anda, kızımın hayatının

that my daughter's life would be very different from mine.

benimkinden çok daha farklı olacağını düşündüm.

She will never be faced with the crippling disability of polio,

O asla çocuk felcinin neden olduğu sakatlıkla yüzleşmeyecek,

because a vaccine was available, and I chose to get her immunized.

çünkü bir aşı mevcuttu ve ona bağışıklık kazandırmayı seçtim.

She can do anything she wants,

İstediği her şeyi yapabilirdi,

as can each of you.

tıpkı her biriniz gibi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now I'd like to leave you all with one question:

Şimdi sizi bir soruyla baş başa bırakıyorum:

what is your Ironman?

Sizin Demir Adam'ınız kim?

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)