What I learned when I conquered the world's toughest triathlon | Minda Dentler

Translator: Soheila Kamali Reviewer: sadegh zabihi

It was October 13, 2012,

۱۳ام اکتبر سال ۲۰۱۲ بود،

a day that I will never forget.

آن روز را هرگز فراموش نمی‌کنم.

I was on my bike, pushing up what seemed like a never-ending barren hill.

سوار دوچرخه بودم و به سختی از تپه‌ای بی‌انتها بالا می‌رفتم.

And it wasn't just any hill:

اما آن یک تپهٔ معمولی نبود:

it was a 15-mile climb up to a town called Hawi

۲۴ کیلومتر تا بالای تپه و به طرف شهری به نام هاوی راه بود

on the Big Island of Hawaii.

شهری در جزیره بزرگ هاوایی.

And it wasn't just any ride:

و البته یک دوچرخه‌سواری معمولی هم نبود:

it was at the Ironman World Championship.

مسابقات قهرمانی مرد آهنین جهان بود.

I can still feel my muscles burning.

هنوز هم سوختن عضلاتم را احساس می‌کنم.

I was struggling, tired and dehydrated,

تقلا می‌کردم، خسته و تشنه شده بودم،

as I could feel the heat

حرارت روی آسفالت را

emanating from the asphalt, measuring almost 98 degrees.

که حدود ۳۷ درجه بود، حس می‌کردم.

I was near the halfway point of the bike portion

تقریباْ به نیمهٔ راه بخش دوچرخه‌سواری رسیده بودم

of one of the most prestigious, longest,

یکی از مشهورترین و طولانی‌ترین

single-day endurance race events in the world.

مسابقات استقامتی یک‌روزه در جهان.

Every year, during my childhood,

وقتی بچه بودم، هر سال

I watched this very race on TV in our family living room.

همین مسابقه را در اتاق نشیمن از تلویزیون نگاه می‌کردم.

I sat next to my dad on our 1970s-style orange and brown sofa,

کنار پدرم روی کاناپهٔ قهوه‌ای و نارنجی سبک دهه ۷۰ می‌نشستم،

and I remember being in utter awe

و یادم هست که وقتی ورزشکاران

at how these athletes pushed themselves to their limit

در این رقابت فرساینده، فراتر از محدودیتشان تلاش می‌کردند

in this grueling race.

احساس ابهت می‌کردم.

And just so you don't get the wrong idea,

و البته اشتباه نکنید،

my family members weren't just spectators.

خانوادهٔ من فقط تماشاچی نبودند،

They were incredibly athletic,

بلکه به شدت اهل ورزش بودند،

and I always participated from the sidelines,

و من همیشه کنار زمین می‌ایستادم،

cheering on my three siblings or handing out water at local races.

و خواهر و برادرهایم را تشویق می‌کردم یا در مسابقات محلی برایشان آب می‌بردم.

I remember wanting so badly to be able to compete, but I couldn't.

خاطرم هست که چقدر دلم می‌خواست من هم مسابقه بدهم، اما نمی‌توانستم.

Even though I couldn't play sports,

اما با این‌که نمی‌توانستم ورزش کنم،

I decided to be active in my community.

تصمیم گرفتم در اجتماع خودم فعال باشم.

I volunteered at the local hospital in high school.

پس در بیمارستان محلی و در دبیرستان داوطلب شدم.

In college, I interned at the White House,

در دانشگاه، در کاخ سفید کارآموزی کردم،

studied abroad in Spain

در اس‍پانیا درس خواندم

and backpacked through Europe all by myself

و تک‌وتنها با یک کوله‌پشتی، پابندها و عصاهایم

with my leg braces and crutches.

به تمام اروپا سفر کردم.

Upon graduating, I moved to New York City for a job in management consulting,

بعد از فارغ‌التحصیلی به نیویورک رفتم تا در زمینهٔ مشاور مدیریت کار کنم،

earned an MBA, got married

مدرک MBA گرفتم و ازدواج کردم

and now have a daughter.

و حالا یک دختر دارم.

(Applause)

(تشویق)

At age 28, I was introduced to the sport of hand-cycling,

۲۸ سالم بود که با دوچرخه‌سواری با دست آشنا شدم،

and then triathlon,

و پس از آن ماراتن سه‌گانه،

and by luck, I met Jason Fowler, an Ironman World Champion,

و به‌طور اتفاقی جیسون فاولر، قهرمان مرد آهنین جهان را

at a camp for athletes with disabilities.

در اردوی ورزشکاران معلول دیدم.

And like me, he competed in a wheelchair.

او هم مثل من با ویلچر در مسابقه شرکت کرد.

And with his encouragement, at age 34,

و با تشویق او در سن ۳۴ سالگی،

I decided to go after Kona.

تصمیم گرفتم در مسابقات کونا شرکت کنم.

The Kona, or Hawaii Ironman

کونا، یا مرد آهنین هاوایی

is the oldest Iron-distance race in the sport,

قدیمی‌ترین مسابقهٔ سه‌گانه است،

and if you're not familiar, it's like the Super Bowl of triathlon.

و اگر با آن آشنا نیستید، باید بگویم که مانند مسابقه سوپربول ماراتن سه‌گانه است.

And the Ironman, for a wheelchair athlete like me,

چنین مسابقه‌ای برای ورزشکاری مثل من روی ویلچر،

consists of a 2.4-mile open-water swim in the Pacific Ocean,

شامل ۳/۹ کیلومتر شنا در آب‌های آزاد یعنی اقیانوس آرام،

a 112-mile hand cycle ride in lava fields --

و ۱۸۰ کیلومتر دوچرخه‌سواری با دست روی زمین ناهموار و سخت است --

now, that sounds exotic,

هرچند ظاهراْ شگفت‌انگیز است،

but it's not as scenic as it sounds, and it's pretty desolate --

اما آن‌قدرها هم زیبا نیست، بیشتر سوت‌وکور و غم‌انگیز است --

and then you top it off with a marathon,

و در نهایت با یک ماراتن

or a 26.2-mile run in 90-degree heat

یا دوی ۴۲/۲ کیلومتری در گرمای ۳۲ درجه سانتیگراد

using a racing wheelchair.

و با استفاده از یک ویلچر ویژهٔ مسابقه به پایان می‌رسد.

That's right, it's a total distance of 140.6 miles using just your arms

بله در مجموع ۲۲۶/۳ کیلومتر مسافت است که فقط از دست‌هایتان استفاده می‌کنید

in less than 17 hours.

آن‌هم در کمتر از ۱۷ ساعت.

No female wheelchair athlete had ever completed the race

تا به‌حال هیچ زن ورزشکار معلولی در این مسابقه رقابت نکرده

because of the strict, seemingly impossible cutoff times.

به خاطر محدودیت و زمان‌بندی‌هایی که غیرممکن به نظر می‌رسند.

And so there I was,

اما من شرکت کردم،

putting it all out on the line.

همهٔ این‌ها را از ذهنم بیرون ریختم.

And when I finally reached the top of that 15-mile climb,

و وقتی در نهایت به بالای آن صعود ۲۴ کیلومتری رسیدم،

I was discouraged.

ناگهان ناامید شدم.

There was no way I was going to make that swim in my time limit

محال بود بتوانم طی ده ساعت‌ونیم

of 10 and a half hours,

شنا را تمام کنم،

because I was almost two hours off pace.

تا همین‌جا هم دو ساعت عقب بودم.

I had to make the agonizing decision

باید با تمام کشمکش‌ها تصمیم می‌گرفتم

to quit.

که انصراف بدهم.

I removed my timing chip, and I handed it over to a race official.

زمان‌سنجم را درآوردم و به یکی از مسئولان مسابقه دادم.

My day was done.

آن روز روز من نبود.

My best friend Shannon and my husband Shawn

بهترین دوستم شانون، و شوهرم شاون

were waiting at the top of Hawi to drive me back to town.

بالای جزیره منتظرم بودند تا مرا به شهر برگردانند.

And on my way back to town, I began to cry.

در راه برگشت زدم زیر گریه.

I had failed.

شکست خورده بودم.

My dream of completing the Ironman World Championship

رویایم برای به پایان رساندن مسابقات مرد آهنین جهان

was crushed.

نابود شده بود.

I was embarrassed.

خجالت‌زده بودم.

I felt like I'd messed up.

احساس می‌کردم گند زده‌ام.

I worried about what my friends, my family and people at work

نگران این بودم که دوستانم، خانواده‌ام و همکارانم

would think of me.

درباره‌ام چه فکر می‌کنند.

What was I going to put on Facebook?

اصلاْ در فیس‌بوک چه پستی بگذارم؟

(Laughter)

(خنده)

How was I going to explain to everyone

چطور به دیگران توضیح می‌دادم

that things didn't go the way I had assumed or planned?

که آن‌طور که من برنامه‌ریزی کرده بودم و فکر می‌کردم پیش نرفت؟

A few weeks later I was talking to Shannon about the Kona "disaster,"

چند هفته بعد داشتم با شانون راجع به «فاجعهٔ» کونا حرف می‌زدم

and she said this to me:

و او به من چنین حرفی زد:

"Minda, big dreams and goals can only be realized when you're ready to fail."

«میندا فقط زمانی می‌توانی رویاها و اهداف بزرگ را دریابی که برای شکست آماده باشی.»

I knew I had to put that failure behind me in order to move forward,

فهمیدم برای جلو رفتن باید آن شکست را پشت سر بگذارم،

and it wouldn't be the first time that I had faced insurmountable odds.

تازه این اولین بار نبود که با چنین چیز عجیب و غیرقابل نفوذی مواجه می‌شدم.

I was born in Bombay, India,

من در در بمبئی در هند به دنیا آمدم،

and just before my first birthday, I contracted polio,

و درست پیش از تولد یک سالگی، به فلج اطفال مبتلا شدم،

which left me paralyzed from the hips down.

که باعث شد از ناحیهٔ پا فلج شوم.

Unable to care for me, my birth mother left me at an orphanage.

مادرم قادر به مراقبت از من نبود و مرا در یتیم‌خانه رها کرد.

Fortunately, I was adopted by an American family,

خوشبختانه یک خانوادهٔ آمریکایی سرپرستی مرا پذیرفتند،

and I moved to Spokane, Washington

و کمی بعد از سومین سال‌گرد تولدم

just shortly after my third birthday.

به اسپوکن در واشنگتن رفتم.

Over the next few years, I underwent a series of surgeries

در طول چند سال بعد چندین عمل جراحی روی ران‌ها،

on my hips, my legs and my back

پاها و کمرم انجام دادم

that allowed me to walk with leg braces and crutches.

که باعث شد بتوانم با آتل و عصا راه بروم.

As a child, I struggled with my disability.

وقتی بچه بودم با معلولیتم کنار نمی‌آمدم.

I felt like I didn't fit in.

حس می‌کردم به درد نمی‌خورم.

People stared at me all the time,

مردم همیشه به من زل می‌زدند،

and I was embarrassed about wearing a back brace and leg braces,

و از پوشیدن کمربند و پابند خجالت می‌کشیدم،

and I always hid my chicken legs under my pants.

و همیشه پا‌های بدقواره‌ام را زیر شلوار پنهان می‌کردم.

As a young girl, I thought thick, heavy braces on my legs

به عنوان یک دختر جوان فکر می‌کردم پابند‌های ضخیم و سنگین روی پاهایم

did not look pretty or feminine.

اصلاْ زیبا و زنانه نیست.

Among my generation, I am one of the very few individuals in the US

در بین هم‌نسلانم در آمریکا تعداد بسیار کمی مانند من

who are living with paralysis by polio today.

با معلولیت و فلج اطفال زندگی می‌کنند.

Many people who contract polio in developing countries

خیلی از افرادی که در کشورهای در حال توسعه مبتلا به فلج اطفال هستند

do not have access to the same medical care, education,

به مراقبت‌های پزشکی، تحصیلات

or opportunities like I have had in America.

یا فرصت‌هایی که من در آمریکا داشتم، دسترسی ندارند.

Many do not even live to reach adulthood.

خیلی‌ها حتی به سن بزرگسالی هم نمی‌رسند.

I have the humbling knowledge that, had I not been adopted,

با فروتنی تمام می‌دانم که اگر مرا به فرزندی نپذیرفته بودند،

I most certainly wouldn't be in front of you today.

به احتمال خیلی زیاد امروز در برابر شما نبودم.

I may not even be alive.

شاید اصلاْ زنده نبودم.

All of us, in our own lives,

همهٔ ما در زندگی خود،

may face seemingly insurmountable goals.

ممکن است اهداف ناممکنی داشته باشیم.

I want to share with you what I learned

می‌خواهم آن‌چه را آموختم با شما شریک شوم

when I tried again.

وقتی دوباره تلاش کردم.

One year after my first attempt,

یک سال پس از اولین تلاشم،

on a sunny Saturday morning,

در یک صبح شنبهٔ آفتابی،

my husband Shawn

شوهرم شاون

dumped me into the ocean at the Kona Pier

مرا در کُونا پیِر به داخل اقیانوس انداخت

and, with 2,500 of my closest friends and competitors,

و با ۲۵۰۰ نفر از نزدیک‌ترین دوستان و رقیبانم

we started swimming as that cannon went off promptly at 7am.

ساعت ۷ صبح که توپ شلیک شد، شنا کردیم.

I focused on one stroke at a time, staying in between bodies,

هربار روی یک حرکت تمرکز می‌کردم، سعی می‌کردم بین شناگران بمانم،

counting my strokes --

حرکت‌هایم را می‌شمردم --

one, two, three, four --

یک، دو، سه، چهار --

and lifting my head to sight every so often

و مدام سرم را بالا می‌آوردم تا ببینم

just so I wouldn't get too off track.

که مبادا از مسیر دور بیفتم.

And when I finally reached the shoreline,

وقتی بالاخره به ساحل رسیدم،

Shawn picked me up, and he carried me out of the water.

شاون مرا گرفت و از آب بیرون کشید.

I was so stunned and thrilled when Shawn had told me I had managed

وقتی شاون گفت موفق شده‌ام یک ساعت و ۴۳ دقیقه شنا کنم

a one-hour-and-43-minute swim time.

ذوق‌زده و متعجب شدم.

On to the bike segment.

و وارد بخش دوچرخه‌سواری شدم.

I had eight hours and 45 minutes to complete the 112-mile bike course.

باید ۱۸۰ کیلومتر را در طول ۸ ساعت و ۴۵ دقیقه با دوچرخه می‌رفتم.

I broke up the course in seven- to 10-mile segments in my mind

در ذهنم مسیر را به بخش‌های ۱۱ تا ۱۶ کیلومتری تقسیم کردم

just to reduce the enormity of the race.

تا ابهت مسابقه را برای خودم کم کنم.

The first 40 miles, they clipped by as we benefited from a little tail wind.

۶۵ کیلومتر اول رقابت تنگاتنگ بود، و باد مساعد و آرامی می‌وزید.

By 4pm, I had made it to mile 94,

ساعت ۴ عصر، ۱۵۱ کیلومتر طی کرده بودم،

and I did the math and I realized I was in serious time jeopardy

وقتی حساب‌وکتاب کردم فهمیدم بدجایی گیر کرده‌ام

because I had 18 miles to go and less than 90 minutes,

چون هنوز ۲۹ کیلومتر داشتم اما زمانم کمتر از ۹۰ دقیقه بود

and that included a few sizable hill climbs.

به علاوه باید از چند تپهٔ نسبتاْ بزرگ هم بالا می‌رفتم.

I was stressed out, and I was scared

خیلی مضطرب بودم، و می‌ترسیدم

that I wasn't going to make that time cutoff again.

نکند دوباره قرار است شکست بخورم.

At this point, I pushed my internal voice aside that said,

همان وقت صدای درونی‌ام را پس زدم، که می‌گفت:

"This hurts. Quit."

«خیلی سخت است. ولش کن.»

And I told myself, "Minda, you better focus.

و به خودم گفتم: «میندا، بهتر است تمرکز کنی.

Focus on what you can control,

روی چیزی که کنترل داری تمرکز کن،

and that is your attitude and your effort."

روی فکر و تلاشت.»

I resolved to be OK being uncomfortable,

تصمیم گرفتم با شرایط سختم کنار بیایم،

and I told myself, "Push harder,

و به خودم گفتم: «تندتر برو.

forget about the pain,

درد را فراموش کن،

and keep that laser focus."

و بگذار آن نور بتابد.»

For the next 90 minutes, I cranked as though my life depended on it.

۹۰ دقیقهٔ بعد را طوری رکاب زدم که انگار زندگی‌ام به آن بستگی دارد.

And when I rolled into town,

و وقتی به شهر رسیدم،

I heard on the loudspeaker,

از بلندگو شنیدم:

"Minda Dentler is one of the last competitors to make the bike cutoff."

«میندا دنتلر یکی از آخرین مسابقه دهندگانی است که مسیر دوچرخه را به پایان رساند.»

I did it!

موفق شدم!

(Applause)

(تشویق)

By only three minutes.

و فقط سه دقیقه وقت داشتم.

(Laughter)

(خنده)

It was 5:27pm,

ساعت ۵:۲۷ عصر بود،

and I had been racing for 10-and-a-half hours.

ده ساعت و نیم مسابقه داده بودم.

The first 10 miles of the run went pretty quickly,

۱۶ کیلومتر اول دو تقریباْ زود گذشت،

as I was so excited to finally pass people

چون از این‌که بالاخره با سه‌چرخه‌ام از آدم‌ها با دو تا پایشان

with my three wheels to their two feet.

گذشته بودم خیلی هیجان‌زده بودم.

The sun quickly went down,

خورشید به سرعت غروب کرد،

and I found myself pulling up to the bottom of Palani hill,

داشتم خودم را از تپهٔ پالانی بالا می‌کشیدم

looking straight into a half-mile hill that looked like Mt. Everest

و به تپهٔ ۸۰۰ متری که مانند قلهٔ اورست به نظر می‌رسید نگاه می‌کردم

at mile 124 of the race.

۲۰۰ کیلومتر طی کرده بودم.

My friends and family were ready at their stations

دوستان و خانواده‌ام در جایگاهشان بودند

to talk me up that hill.

تا از بالای تپه با من حرف بزنند.

I was struggling, tired,

تقلا می‌کردم، خسته بودم،

desperately gripping those rims just so I wouldn't tip backwards.

با ناامیدی به لبه‌ها چنگ می‌زدم مبادا به عقب برگردم.

When I finally reached the top of that hill,

وقتی بالاخره به بالای تپه رسیدم،

I turned left onto a very lonely 15-mile stretch onto the Queen K Highway,

به مسیر ۲۴ کیلومتری بزرگراه کوئین کی. در سمت چپم برگشتم،

totally exhausted.

در حد مرگ خسته بودم.

I pressed on, focusing on one push at a time.

شروع کردم، هر بار فقط روی یک حرکت تمرکز می‌کردم.

By 9:30pm,

تا این‌که ساعت ۹:۳۰،

I made that final right-hand turn onto Ali'i Drive.

بالاخره به جادهٔ Ali'i در سمت راست رسیدم.

I heard the crowd's roar, and I was overcome with emotion.

فریاد جمعیت را شنیدم و غرق در شادی بودم.

I crossed that finish line.

از خط پایان گذشتم.

(Applause)

(تشویق)

(Applause ends)

(پایان تشویق)

And my final time was 14 hours and 39 minutes.

زمان نهایی‌ام ۱۴ ساعت و ۳۹ دقیقه بود.

For the first time in the 35-year history,

برای اولین بار پس از ۳۵ سال،

a female wheelchair athlete

یک زن ورزشکار روی ویلچر

completed the Ironman World Championship.

رقابت مرد آهنین جهان را به پایان رسانده بود.

(Applause)

(تشویق)

(Applause ends)

(پایان تشویق)

And it wasn't just any female athlete.

آن‌هم نه یک زن ورزشکار معمولی.

It was me.

من.

(Laughter)

(خنده)

A paralyzed orphan from India.

یتیم معلولی از هند.

Against all odds, I achieved my dream,

برخلاف تمام ناممکن‌ها من به رویایم دست یافتم،

and through this very personal commitment to myself,

با چنین عهد محکمی که با خودم بسته بودم،

I slowly realized that completing the Ironman

به تدریج فهمیدم که شرکت در مسابقات مرد آهنین

was about more than conquering Kona.

فراتر از قهرمان شدن در کونا بود.

It was about conquering polio

چنین کاری غلبه بر فلج اطفال بود

and other disabling but preventable diseases,

غلبه بر هر بیماری‌ای که ناتوان می‌کند و مانع می‌شود،

not only for myself,

نه فقط برای خودم،

but for the millions of children

بلکه برای میلیون‌ها کودک

who have been and still will be afflicted by vaccine-preventable diseases.

که به بیماری‌هایی مبتلا شده یا می‌شوند که با واکسن قابل پیش‌گیری هستند.

Today, we are closer than ever to eliminating one of those diseases

امروزه ما به هدفمان برای از بین بردن چنین بیماری‌هایی بسیار نزدیک شده‌ایم

everywhere in the world.

در همه جای جهان.

In the mid-1980s, polio once paralyzed more than 350,000 children a year

در اواسط دههٔ ۸۰، سالانه بیش از ۳۵۰٫۰۰۰ کودک در بیش از ۱۲۵ کشور

in more than 125 countries.

به فلج اطفال مبتلا می‌شدند.

That amounted to a staggering 40 cases an hour.

یعنی رقم سرسام‌آور ۴۰ مورد در ساعت.

By contrast, so far this year,

اما در مقابل، همین امسال

the last endemic countries have reported a total of only 12 cases.

آخرین کشور‌های در معرض ابتلا نیز تنها ۱۲ مورد را گزارش کرده‌اند.

Since 1988, more than 2.5 billion children have been immunized against polio,

از سال ۱۹۸۸، بیش از ۲/۵ میلیارد کودک در برابر فلج اطفال ایمن شده‌اند،

and an estimated 16 million children,

و تخمین زده شده است که ۱۶ میلیون کودک

who otherwise would have been paralyzed like me,

که ممکن بود مانند من فلج بشوند،

are walking.

راه می‌روند.

Despite this incredible progress,

اما با وجود این پیش‌رفت فوق‌العاده،

we know that until it's eradicated,

تا زمانی که فلج اطفال ریشه‌کن نشده،

polio remains a very real threat,

هنوز یک تهدید به‌شمار می‌رود،

especially to children in the poorest communities of the world.

به ویژه برای کودکانی که در فقیرترین کشور‌های جهان زندگی می‌کنند.

It can reemerge in some of the most remote and dangerous places,

ممکن است دوباره در برخی مناطق دورافتاده و خطرناک ظاهر شود،

and from there, it can spread.

و شیوع پیدا کند.

And so this is my new Ironman:

و می‌خواهم در رقابت مرد آهنین تازه‌ای شرکت کنم:

to end polio.

می‌خواهم فلج اطفال را ریشه‌کن کنم.

And I am reminded every day,

وقتی به دختر دو سال و نیمه‌ام مایا

when I look at my two-and-a-half-year-old daughter Maya.

نگاه می‌کنم، هر روز چنین چیزی را به یاد می‌آورم.

She is able to climb a ladder in the park,

او می‌تواند در پارک از یک نردبان بالا برود.

push her scooter or kick a ball across the grass.

اسکوترش را هل بدهد یا توپش را آن‌طرف چمن‌ها پرتاب کند.

Almost everything that I see her do at her age

هر کاری را که با پاهایش انجام می‌دهد نگاه می‌کنم

reminds me of what I could not do at that age.

و به یاد می‌آورم که من توان چنین کار‌هایی را نداشتم.

And when she was two months old,

وقتی دو ماهه بود،

I took her to get her first polio vaccine.

او را برای اولین واکسن فلج اطفال بردم.

And when the doctor came in the room to prepare the shot,

وقتی پزشک آمد تا آمپول را آماده کند،

I asked him if I could take a picture to document the moment.

از او خواستم که آن لحظه را با عکس ثبت کنم.

When we left the room,

وقتی از اتاق بیرون آمدیم،

I could feel my eyes welling up with tears.

احساس کردم که اشک در چشمانم حلقه زده است.

I cried the entire way home.

و تمام راه را تا خانه گریه کردم.

It was in that moment that I realized

همان لحظه بود که فهمیدم

that my daughter's life would be very different from mine.

زندگی دخترم با زندگی من خیلی فرق دارد.

She will never be faced with the crippling disability of polio,

او هیچ‌وقت به معلولیت فلج اطفال مبتلا نخواهد شد،

because a vaccine was available, and I chose to get her immunized.

چون واکسن در دست‌رس بود، و من انتخاب کردم که ایمن شود.

She can do anything she wants,

او می‌تواند هرکاری را که دلش می‌خواهد، انجام بدهد،

as can each of you.

همان‌طور که تک تک شما می‌توانید.

(Laughter)

(خنده)

Now I'd like to leave you all with one question:

و حالا می‌خواهم این سخن‌رانی را با یک پرسش تمام کنم:

what is your Ironman?

مسابقهٔ مردان آهنین شما چیست؟

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)