Simon Sinek: How to discover your "why" in difficult times | TED

Transcriber:

Translator: Lilit Pipatanusorn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Chris Anderson: Simon, I'll start us off by saying, I mean, here we are, look,

คริส แอนเดอร์สัน: ไซมอน ผมขอเริ่มอย่างนี้ คือ ผมหมายถึง คุณทราบใช่ไหม

after a year of the pandemic,

หลังจากหนึ่งปีที่เราเจอกับโรคระบาด

probably one of the most extraordinary experiences any of us have had.

แทบจะเป็นหนึ่งในสถานการณ์ไม่ปรกติที่สุด ที่เราต่างก็ประสบกันทั้งนั้น

What do you think the unexpected psychological carryovers might be?

คุณคิดว่าผลกระทบทางด้านจิตใจที่คาดไม่ถึง อาจเป็นอะไรได้บ้าง

I mean, do you think we've kind of --

ผมหมายถึง คุณคิดว่า เราเปราะบาง--

Part of me thinks that people have got more fragile,

ในใจผมคิดว่า จิตใจของผู้คน มีความเปราะบางมากยิ่งขึ้น

that it's almost like there's a sort of learned timidity.

ราวกับว่าเป็นความขลาดกลัวที่เราเพิ่งรู้จัก

Have you seen any evidence of that or how would you characterize it?

คุณคิดว่ามีสิ่งใดที่บ่งชี้ไหมครับ หรือ คุณจะอธิบายลักษณะของมันยังไง

Simon Sinek: I think we've definitely all become much more aware

ไซมอน ซิเนก: ผมคิดว่า เราตระหนักรู้กันมากขึ้น

of mental health.

ในเรื่องของสุขภาพจิต

And that it's a real thing

และรู้ว่านั่นเป็นเรื่องจริง

and that mental health affects strong and healthy people.

และเรื่องสุขภาพจิตก็กระทบ คนที่สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง

We all suffered trauma during COVID.

เราทุกคนต่างทนทุกข์กับบาดแผลทางใจ ในช่วงโควิด

Some of us dealt with it earlier, some of us dealt with it later,

บางคนต้องจัดการกับความทุกข์ก่อน บางคนทีหลัง

some of us are still dealing with it, but nobody escapes it.

บางคนกำลังจัดการกับมันอยู่ แต่ไม่มีใครหนีมันได้

When COVID first started, you know,

เมื่อเริ่มมีโควิด คุณก็รู้

many of us had to pivot our organizations,

เราหลายคนต้องปรับทิศทางขององค์กร

had to pivot our businesses very quickly.

ต้องปรับทิศทางของธุรกิจอย่างรวดเร็ว

And so I, like many others, we went into mission mode.

และผมก็เหมือนกับอีกหลาย ๆ คน ที่ต้องเข้ามาอยู่ในสถานะทำภารกิจ

And I called a friend of mine who is active-duty military.

ผมได้โทรศัพท์หาเพื่อคนหนึ่ง ที่เป็นทหารประจำการ

And I asked him a very simple question,

และผมก็ถามเขาคำถามง่าย ๆ

how do I compartmentalize my emotions so that I can stay focused on the mission?

ผมจะแบ่งแยกอารมณ์ของตัวเอง ให้จดจ่ออยู่กับภารกิจได้อย่างไร

And he gave me a very stern warning.

และเขาก็ตอบผมด้วยคำเตือนที่เข้มงวดมาก

He said, you can't.

เขาตอบว่า นายทำไม่ได้

He said, we can compartmentalize our emotions for only a short period of time,

เขาบอกว่า เราจัดแบ่งอารมณ์ของเรา ได้เพียงระยะเวลาสั้น ๆ เท่านั้น

but no one, no one escapes the trauma of combat.

แต่ไม่ว่าใคร ก็ไม่มีวันหลีกหนี ความเครียดจากการรบได้

And he said, you may not even experience the trauma while you're in it,

และเขาบอกว่า นายอาจไม่มีภาวะเครียด ขณะทำภารกิจ

you may not experience it when you first come home,

นายอาจไม่มีภาวะเครียด หลังจากเพิ่งกลับบ้าน

you may experience it months later.

นายอาจมีภาวะเครียดหลายเดือนให้หลัง

He says, I experience it four or five months after I get home.

เขาเล่าว่าเขามีภาวะเครียด สี่ถึงห้าเดือนหลังจากกับบ้าน

So immediately I hung up the phone

หลังจากวางสาย ผมรีบยกหูโทรศัพท์

and called all my A-type personality friends

ติดต่อเพื่อนทุกคนที่มีบุคลิกภาพแบบเอ

and said, OK, we think we're good,

ผมบอกว่าเราคิดว่าจิตใจเรายังดีอยู่

but we're going to get hit by this at some point.

แต่จุดหนึ่งเราจะต้องเจอกับความเครียด

And we made a deal that when we started to feel off our game,

และเราตกลงกันว่า หากเราเริ่มที่จะออกนอกเส้นทาง

we would call each other.

เราจะโทรศัพท์หากัน

Safe space.

เป็นพื้นที่ปลอดภัย

And we made another deal that there would be no crying alone.

และเราก็ตกลงกันอีกว่า จะไม่มีใครต้องร้องไห้คนเดียว

That if you had to cry, you picked up the phone and you called somebody.

ถ้าคุณอยากร้องไห้ ขอให้คุณโทรศัพท์ หาใครสักคน

Well, about four or five months into COVID,

สี่ห้าเดือนหลังเจอสถานการณ์โควิด

I started to feel off my game and I didn't know what was going on.

ผมเริ่มที่จะหลุด และไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

And so I called that same friend in the military

ผมเลยโทรศัพท์ไปหาเพื่อนคนเดิมที่เป็นทหาร

and I asked no leading questions.

และถามคำถามโดยไม่ได้ชี้นำอะไร

I simply asked him, tell me what your symptoms are when you suffer the trauma

ผมถามเขาง่าย ๆ ว่า ช่วยบอกได้ไหม ว่าอาการเป็นยังไงตอนที่เจอกับความเครียด

when you come home from combat.

หลังจากที่กลับบ้านจากการทำภารกิจ

And he said, well, number one, he falls out of his sleep pattern.

เขาตอบว่า อย่างแรกเลย เขามีรูปแบบการนอนหลับที่เปลี่ยนไป

He said he starts going to bed late for no reason

เขาบอกว่าเขาเริ่มนอนดึกโดยไม่มีสาเหตุ

and doesn't want to get up in the morning.

และไม่อยากจะตื่นนอนตอนเช้า

And I thought to myself, yep.

และผมคิดในใจว่า ใช่เลย

He says he has some unproductive days and he comes up with an excuse like,

เขาบอกว่าแต่ละวันเขาไม่ได้ทำอะไรเลย และก็หาข้อแก้ตัวอย่างเช่น

"It's OK, you know, you deserve a rest. It's fine."

“มันก็ปกติ นายก็รู้ นายสมควรได้รับการพักผ่อน ไม่เป็นไร”

But then he has another and another and another.

แต่แล้วก็มีข้อแก้ตัว ข้อแก้ตัว และก็ข้อแก้ตัว

And I thought to myself, yep.

และผมคิดในใจว่า ใช่เลย

And he said he becomes very antisocial where he doesn't want to ask for help

และบอกว่าเขากลายเป็นคนต่อต้านการเข้าสังคม และไม่ต้องการร้องขอความช่วยเหลือ

and he definitely doesn't want to talk to anybody.

จนสุดท้ายเขาไม่อยากพูดคุยกับใครเลย

And I thought to myself, yep.

และผมคิดในใจว่า ใช่เลย

And I realized what I was going through was trauma.

และผมก็ได้ตระหนักว่า ผมกำลังเผชิญกับความเครียด

And I was afraid to use the D-word, depression,

ผมไม่อยากพูดถึงคำว่า โรคซึมเศร้า

for fear that that was some sort of diagnosis.

เพราะกลัวจะเป็นการ วินิจฉัยไปเอง

I think a lot of people are afraid of that word,

และผมก็คิดว่าหลาย ๆ คนก็กลัวคำนี้

but that's exactly what I was going through.

แต่นั่นคือสิ่งที่ตอนนั้นผมกำลังเผชิญ

I was going through lowercase “D” depression.

ผมเผชิญกับความเครียด

And I followed the rule that we set with our friends

และผมก็ได้ทำตามข้อตกลง ได้วางเอาไว้กับเพื่อนของเรา

and I called people.

และผมก็โทรศัพท์ไปหาเพื่อน ๆ

Because one of the things I asked my friend is like,

เพราะว่าหนึ่งในคำถามที่ผมถามเพื่อน ๆ คือ

how do you overcome it?

นายเอาชนะมันได้ยังไง

He said, you have to force yourself back into a sleep pattern

เขาตอบว่านายต้องบังคับตัวเอง ให้กลับมานอนให้เป็นปกติให้ได้

and force yourself to call friends and ask for help.

และบังคับตัวเองให้โทรหาเพื่อน เพื่อขอความช่วยเหลือ

And so I think one of the things,

สิ่งหนึ่งที่ผมคิด

I think that comes out of COVID,

คือผมคิดว่าหลังเจอโควิด

is we recognized just the importance of human connection.

เราได้รับรู้ถึงความสำคัญ ของการติดต่อสื่อสารกันของมนุษย์

You know, in this fast-paced digital world,

โดยเฉพาะในโลกดิจิทัลที่หมุนอย่างรวดเร็ว

we kidded ourselves to think that we had connections

เราหลอกตัวเองว่าเราเชื่อมต่อถึงกัน

just because we were connected.

เพราะเราติดต่อกันได้

But it was amazing to see when COVID started,

แต่มันน่าประหลาดใจมาก เมื่อเกิดสถานการณ์โควิด

regardless of someone's age or a technological competency,

ไม่ว่าจะอายุเท่าใด หรือมีทักษะทางเทคโนโลยีระดับใด

we all picked up the phone.

เราต่างก็ยกหูโทรศัพท์หากัน

Like, young people were talking to each other.

เช่น คนวัยรุ่นคุยโทรศัพท์กัน

And I think that intense craving for a human voice and human touch,

และผมคิดว่านั่นคือการโหยหา การได้ยินเสียงของผู้คนและปฏิสัมพันธ์กับคน

I think we were reminded just how fragile we are as human beings.

สิ่งนี้ย้ำเตือนเราถึงความเปราะบางของเรา ในฐานะมนุษย์

CA: That phrase you've mentioned, "no crying alone," that's powerful.

คริส: ที่คุณพูดว่า “ไม่ร้องไห้คนเดียว” มันทรงพลังมาก

I mean, forgive me asking, did you cry with someone?

ผมขออภัยที่ต้องถามว่า คุณได้ร้องไห้กับใครไหม

SS: Yes.

ไซมอน: ครับ

I followed my own counsel to my friends.

ผมได้ทำตามสิ่งที่ผมได้แนะนำกับเพื่อนไป

And when I had to cry, when I was overwhelmed,

เวลาที่ผมอยากร้องไห้ เวลาที่ผมรู้สึกว่าไม่ไหว

I picked up the phone and I just cried.

ผมยกหูโทรศัพท์และก็ปล่อยโฮออกมา

And I had friends call me and do the same.

เพื่อนของผมก็โทรมาหาผมและก็ทำแบบนี้เช่นกัน

CA: And there was healing in that.

คริส: และคุณได้รู้สึกถึงความบรรเทา

SS: The most important thing that came from it

ไซมอน: สิ่งสำคัญที่สุดที่ผมได้รับ

was that we didn't --

คือ เราไม่ได้

none of us felt alone.

เราไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยว

And there's intense safety.

และก็รู้สึกปลอดภัยจริง ๆ

That amazing sense of safety that we all desire as human beings.

เป็นความรู้สึกปลอดภัยที่น่ามหัศจรรย์ ที่เราต้องการในฐานะมนุษย์

You know, you can't feel safe when you're vulnerable,

คือคุณไม่สามารถรู้สึกปลอดภัย เวลาที่คุณกำลังไม่มั่นคง

like, that's when we need it the most.

เพราะนั่นคือสิ่งที่เราต้องการที่สุด

But you have to build those relationships.

แต่คุณจะต้องสร้างสายสัมพันธ์นั้นขึ้นมา

You build those relationships in the happy times, the good times,

คุณสร้างสายสัมพันธ์ในช่วงเวลาที่มีความสุข ในช่วงเวลาดี ๆ

where you think you're strong, you think you're great.

ตอนที่คุณคิดว่าคุณมีความเข้มแข็ง คิดว่ากำลังไปได้สวย

It’s very hard to start building those relationships

มันยากมากที่จะสร้างสัมพันธ์เหล่านั้น

in the moment of crisis.

ในช่วงเวลาวิกฤติ

And I think it's a lesson for leadership, quite frankly.

ผมคิดว่าจริง ๆ แล้ว นี่เป็นบทเรียน สำหรับสร้างความเป็นผู้นำ

Which is, you can't judge the quality of a crew

นั่นก็คือ คุณไม่สามารถ ตัดสินความสามารถของลูกเรือ

by how a ship performs in calm waters.

ตอนอยู่บนเรือเวลาคลื่นลมสงบ

You judge the quality of a crew by how a ship performs in rough waters.

คุณตัดสินความสามารถของลูกเรือ ตอนเวลาที่คลื่นลมแรง

But the time in calm waters

แต่เวลาที่คลื่นลมสงบ

is when you're building relationship and trust

เป็นเวลาสำหรับสานสัมพันธ์ และสร้างความเชื่อใจ

and you don't really actually know if you have trusting relationships

และคุณไม่รู้หรอกว่าคุณได้สารสัมพันธ์จริง ๆ

and trusting teams and loving relationships

และสร้างทีมที่ไว้เนื้อเชื่อใจ และรักใคร่กลมเกลียว

until the crisis strikes.

จนกว่าจะเจอกับวิกฤติ

And I heard this from a lot of people:

นี่เป็นเรื่องที่ผมได้ยินมาจากหลาย ๆ คน

When COVID happened,

เมื่อเกิดสถานการณ์โควิด

they commented on how they realized who their real friends were.

พวกเขาได้พูดถึงว่าตัวเองเรียนรู้ว่า มีใครบ้างเป็นเพื่อนแท้

Some people kind of fell by the wayside, it was nothing personal.

บางคนบอกประมาณว่า ไม่มีอะไรมาก เพื่อนห่างหายกันไปก็เป็นเรื่องปกติ

It's just like, we didn't call each other and we're still, you know,

เหมือนกับว่าเราไม่ได้โทรศัพท์หากัน แต่เราก็ยังคงแบบ

weren’t angry or anything.

ไม่ได้โกรธหรืออะไร

And there are some people who came out of the woodwork to check in on us

แต่จะมีบางคนที่อยู่ดี ๆ ก็โผล่มา สอบถามความเป็นไปของเรา

and those friendships flourished.

และมิตรภาพก็เติบโตขึ้น

And that's what I mean.

นี่แหละคือสิ่งที่ผมหมายถึง

It takes hardship for those friendships and that trust to really bear fruit.

ความทุกข์ยากจะออกผลงอกงาม เป็นมิตรภาพและความไว้เนื้อเชื่อใจ

But that's why we have to invest in people when we're doing well

และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเราต้อง ทำในตอนที่เรายังดี ๆ อยู่

and we don't think we need anybody.

และตอนที่เราคิดว่าเราไม่ต้องการใคร

And I think we forget that.

ผมคิดว่าเราหลงลืมจุดนั้นไป

CA: What would you say to someone who has realized

คริส: คุณมีอะไรอยากจะบอกกับ คนที่เพิ่งตระหนักว่า

that they're in this moment, what's been a really difficult year,

พวกเขากำลังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ในปีที่ยากลำบากจริง ๆ

and they actually don't feel that there's someone they could,

และพวกเขาไม่รู้สึกเลยว่า มีใครบางคนที่พวกเขาจะสามารถ

for example,

เช่น

pick up the phone and cry with?

ยกหูโทรศัพท์และโทรไปร้องไห้

Is it hopeless for them until this passes?

มันไร้ความหวังขนาดต้องรอให้วิกฤตินี้ ผ่านไปหรือเปล่า

Or what would you say to them?

คุณจะบอกพวกเขาว่าอย่างไรครับ

SS: There is an irony.

ไซมอน: นี่อาจดูย้อนแย้ง

There's an irony in when we need help.

แต่เกี่ยวข้องกับเวลา ที่เราต้องการความช่วยเหลือ

And when I was writing the book "Leaders Eat Last,"

ตอนที่ผมกำลังเขียนหนังสือชื่อ “ผู้นำรอทานทีหลัง”

I had the opportunity to spend some time with

ผมมีโอกาสได้ไปใช้เวลา

and visit Alcoholics Anonymous.

และเยี่ยมกลุ่มผู้ติดสุราเรื่องรังนิรนาม

And it is a remarkable organization.

เป็นองค์กรที่ยอดเยี่ยมเลย

And many of us are familiar with the 12-step program.

เราหลายคนคงคุ้นเคยกับโปรแกรม 12 ขั้นตอน

And many of us are familiar with the first step,

และพวกเราหลายคนก็คุ้ยเคย กับขั้นตอนแรกของการบำบัด

which is admitting you have a problem.

ซึ่งก็คือการยอมรับว่าตัวเองมีปัญหา

But then it's the other 11 steps that also matter.

แต่ก็ยังมีอีก 11 ขั้นที่สำคัญ

And Alcoholics Anonymous knows

กลุ่มผู้ติดสุราเรื่องรังนิรนามทราบดีว่า

that if you master the first 11 steps,

หากคุณเดินมาถึงขั้นที่ 11

but not the 12th,

และไปไม่ถึงขั้นที่ 12

you are likely to succumb to the disease.

คุณก็มีแนวโน้มที่จะต้องจำนนต่อโรค

But if you master the 12 steps,

และหากคุณก้าวข้ามขั้นที่ 12

you're more likely to overcome the disease.

คุณก็มีแนวโนมที่จะเอาชนะโรคได้

That 12th step is to help another alcoholic.

และขั้นที่ 12 ก็คือ การช่วยเลือกผู้ติดสุราคนอื่น

It's service.

มันคือการทำเพื่อผู้อื่น

And so there's a great irony when we need help

ความย้อนแย้งคือ เมื่อเราต้องการความช่วยเหลือ

to actually help someone

คือการช่วยเหลือผู้อื่น

who's struggling with the same thing as us.

ที่กำลังดิ้นรนต่อสู้เหมือนกันกับเรา

And it is the most healing thing we can do.

และนี่คือการเยียวยาสูงสุด ที่เราจะทำได้

So, you know, if we need someone to cry with,

สรุปคือ หากเราต้องการใครสักคน ให้ฟังเราปล่อยโฮออกมา

it's to offer the shoulder for somebody else to cry with.

เราต้องยื่นไหล่ของเราออกไป เพื่อให้คนอื่นได้ปล่อยโฮออกมา

If we're feeling lonely,

หากเรารู้สึกเหงา

it's to be there for someone else who's struggling with loneliness.

เราต้องอยู่ตรงนั้นเพื่อใครสักคน ที่กำลังต่อสู้กับความโดดเดี่ยว

And this goes way beyond these subjects,

และนี่ก็ไปไกลกว่าเรื่องที่เราพูดกัน

which is if we're looking for love to help somebody else find love,

หากเรากำลังมองหาความรัก ให้ช่วยผู้อื่นให้พบกับความรัก

if we're looking for the job we love,

หากเรากำลังมองหางานที่รัก

to help somebody else find the job that they love.

ให้เราช่วยผู้อื่นให้พบเจอกับงานที่เขารัก

And there's tremendous value in service.

เพราะการทำเพื่อผู้อื่นมันมีคุณค่า

And you hear about these things all the time,

คุณจะได้ยินเรื่องราวแบบนี้บ่อย ๆ

you talk to people why they chose to go in the profession they went into,

คุณลองถามผู้คนว่าทำไมพวกเขา ถึงทำอาชีพนั้น ๆ

especially if they're in the service profession,

โดยเฉพาะอาชีพที่เกี่ยวกับการให้บริการ

let's say somebody is a counselor for trauma.

เช่น ผู้ให้คำปรึกษา คนที่มีบาดแผลทางใจ

And you say, why did you go into this profession?

และคุณถามว่าทำไมคุณถึงประกอบอาชีพนี้

"When I was younger, I suffered a trauma,

“ตอนฉันเด็ก ๆ ฉันทรมานกับบาดแผลทางจิตใจ

and somebody was there to counsel me

และมีใครบางคนให้คำปรึกษาฉัน

and I decided I wanted to commit my life to doing that for others."

ฉันจึงตัดสินใจที่จะทุ่มเทชีวิต ทำแบบนั้นเพื่อผู้อื่น”

This is what happens with service.

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อทำเพื่อผู้อื่น

And we forget, just because we live in a modern world,

และเราหลงลืมไป เพียงเพราะเราอยู่ในโลกสมัยใหม่

we're actually a very old-fashioned machine.

แต่เรายังคงเป็นเหมือนกลไกรุ่นโบราณ

The human animal is a legacy machine living in a modern world.

สัตว์อย่างมนุษย์เป็นกลไกที่สืบทอดกันมา แต่อาศัยในโลกสมัยใหม่

And we still work the same way we used to.

และกลไกของเราก็ยังคงทำงานเหมือนแต่ก่อน

And we desperately need each other to survive and thrive

เราต่างต้องการกันและกันที่สุด เพื่อความอยู่รอดและเจริญงอกงาม

as much as we did when we were living in huts

เหมือนกับเราในสมัยที่ยังอยู่ในกระท่อม

in small tribes of 150 people.

เป็นชนเผ่าเล็ก ๆ ที่มีคน 150 คน

And so service service is the thing.

การทำเพื่อผู้อื่นคือคำตอบครับ

CA: That sounds like,

คริส: นี่ดูเหมือนว่า

even for someone who's not feeling, like, depressed or at the edge right now,

แม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกเครียด หรือปริ่ม ๆ ตอนนี้

but a good checklist-question to ask is,

แต่คำถามที่จะช่วยเราตรวจสอบ

is there someone I could reach out to actually,

คือมีใครบ้างที่ฉันสามารถยื่นมือไปหาได้

there maybe other people who are in a much worse situation

อาจมีบางคนที่อยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่กว่า

and maybe there is a call I could make

หรือบางที่ฉันอาจจะสามารถยกหูโทรศัพท์

that would be incredibly valuable to that person

หาใครคนนั้นที่ต้องการมันมากที่สุด

and help build a relationship with future?

และช่วยสานสัมพันธ์ไปสู่อนาคต

SS: "Are you OK?" "How are you?

ไซมอน: “คุณสบายดีไหม” “คุณเป็นยังไงบ้าง”

You know, a friend of mine, George Flynn,

จอร์จ ฟลิน เพื่อนผม

he says his test for a leader is if they ask you how you're doing,

เขาบอกว่า บททดสอบความเป็นผู้นำของเขาคือ หากเขาถามว่าคุณเป็นยังไงบ้าง

they actually care about the answer.

พวกเขาใส่ใจกับคำตอบของคุณจริง ๆ

And I really like that.

และผมชอบความคิดนี้มาก

CA: OK, I could talk with you for hours about this,

คริส: เอาล่ะ ผมคุณเรื่องนี้กับคุณ ได้เป็นชั่วโมงเลยล่ะ

but we're going to go to some questions now.

แต่ตอนนี้เราจะมาตอบคำถามกันครับ

So here's a question from Kayum.

และนี่คือคำถามจากคุณเคอุม

"If there is no way to get back to normal," as you said,

“ถ้าไม่มีทางกลับไปเป็นปกติ” อย่างที่คุณบอก

"then are we on the right path of building new normal already?

“ถ้าอย่างนั้น เรามาถูกทางแล้วหรือยัง ในการสร้างความปกติใหม่”

Or can you help us with a blueprint that new normal should be based on?"

หรือคุณอาจช่วยสร้างพิมพ์เขียว ที่จะเป็นฐานในการสร้างความปกติใหม่

SS: So blueprint? No.

ไซมอน: พิมพ์เขียวเหรอ ไม่ล่ะ

Guidances? Yes.

แต่ถ้าเป็นแนวทาง ผมว่าได้

I think that humanity has to be --

ผมคิดว่ามนุษย์ควรจะต้อง

We have to remember that humanity matters.

เราควรที่จะจดจำว่ามนุษย์นั้นสำคัญ

And when I say humanity, I don't mean big-H Humanity,

ผมไม่ได้หมายถึงมนุษย์ตามแนวคิดมนุษยนิยม

I mean little-H humanity, our humanity.

แต่หมายถึงมนุษยธรรมของมนุษยชาติ

When COVID first happened,

เมื่อเกิดสถานการณ์โควิด

so many leaders leaned on their humanity,

ผู้นำหลายคนพึ่งพาความมีมนุษยธรรมของตัวเอง

whether they were effective or ineffective leaders prior to COVID,

ไม่ว่าก่อนหน้านี้ตนจะเป็นผู้นำ ที่มีประสิทธิภาพหรือไม่

many of them picked up the phone and said, "Are you OK?"

แต่พวกเขาหลายคนก็ยกหูโทรศัพท์และถามว่า คุณโอเคไหม

They called their teams just to check in on them.

พวกเขาโทรหาลูกทีมเพื่อสอบถามความเป็นไป

Or they called their friends to say, "Are you OK? How are you?"

หรือโทรพาเพื่อน ๆ และถามว่า “คุณโอเคมั้ย” “คุณเป็นยังไงบ้าง”

Well, we don't need a global pandemic to do that.

เราไม่จำเป็นต้องมีโรคระบาด เพื่อที่จะติดต่อสื่อสารกัน

That's called good leadership

และนั่นเรียกว่าการมีภาวะผู้นำ

and we should be doing that all the time.

และเราควรทำเช่นนั้นไม่ว่าจะตอนไหน

And we should be encouraging those in our charge to do the same

เราควรสนับสนุนให้ บุคลากรที่เราดูแลทำเช่นเดียวกัน

for those in their charge.

กับคนที่พวกเขาดูแล

You know, the hierarchy can still be effective that way.

ระบบโครงสร้างที่ลดหลั่นจะช่วยในเรื่องนี้

I hope that remains.

ผมหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น

I hope that remains.

ผมหวังเช่นนั้น

I hope the use of the telephone remains.

ผมหวังว่าคนจะยังโทรศัพท์หากัน

That we don't just go back to texting all the time.

โดยที่เราไม่มัวแต่ส่งข้อความหากันตลอดเวลา

I hope that putting our phones away and having family dinner remains.

ผมหวังว่าเราจะไม่หยิบโทรศัพท์มาดู ตอนที่รับประทานอาหามื้อค่ำ

I think there's a lot of kids

ผมคิดว่ามีเด็กหลาย ๆ คน

that will actually come through this

ที่กำลังจัดการกับเรื่องนี้

with stronger relationships with their siblings if they have them,

เพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับญาติ ๆ มากขึ้น หากว่าพวกเขามี

and stronger relationship with their parents

และกับพ่อแม่ให้แน่นแฟ้นมากขึ้น

because they had so much time together.

เพราะว่าพวกเข้าใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น

And kids who may have struggled prior

และเด็ก ๆ ที่อาจจะกำลังดิ้นรนอยู่

because they weren't getting the kind of attention they needed

เพราะพวกเขาไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร

because their parents were so busy with work,

เพราะว่าพ่อแม่กำลังง่วนอยู่กับการทำงาน

you know, even if mom or dad are busy on a Zoom call all day,

แต่แม้พ่อแม่จะยุ่งกับการประชุมบนซูมทั้งวัน

that hour that they would ordinarily just go get a cup of coffee or something,

ชั่วโมงที่ปกติพวกเขามักจะพักชงกาแฟ

that they could focus on their kid.

พวกเขาก็หันไปให้ความสนใจลูกได้

I think a lot of kids actually will come out of this.

ผมคิดว่าเด็ก ๆ จะได้รับความสนใจ จากพ่อแม่มากขึ้น

And kids are remarkably adaptable.

และเด็ก ๆ ปรับตัวได้ดีเชียวล่ะ

They're remarkably adaptable.

ปรับตัวได้ดีจริง ๆ

CA: Here’s a question from Mariusz.

คริส: คำถามจากคุณแมริอุซครับ

"Could you give us some tips on how to discover our Why?"

“คุณช่วยบอกเคล็ดลับเราหน่อยได้ไหม ในการค้นพบ ‘ทำไม’ ของตัวเอง”

SS: Absolutely.

ไซมอน: แน่นอนครับ

I'll give you a little exercise that you can do with your friends.

ผมจะให้แบบฝึกหัดเล็ก ๆ กับคุณ ไปลองทำกับเพื่อน ๆ

It's called the Friends Exercise.

มันชื่อว่า แบบฝึกความเป็นเพื่อน

Find a friend you love and who loves you.

หาเพื่อนมาสักคนที่คุณรักและรักคุณ

The person who, if they called you at three o'clock in the morning,

เป็นคนที่สามารถโทรศัพท์มาหาคุณหาตอนตีสาม

you take the call and you know they would do the same for you.

และคุณจะรับสาย และคุณรู้ว่าเพื่อนคนนี้ก็จะทำเช่นกัน

Do not do this with a sibling or a spouse.

อย่าทำแบบฝึกหัดนี้กับญาติหรือแฟน

Do not do this with a parent.

อย่าทำแบบฝึกหัดนี้กับพ่อแม่

Those relationships are too close.

เพราะว่าความสัมพันธ์ใกล้ชิดเกินไป

Do it with a best friend.

ทำกับเพื่อนสนิทเท่านั้น

And go up to them and ask the simple question,

ไปหาเพื่อนคนนั้นและถามคำถามง่าย ๆ

"Why are we friends?"

“ทำไมเราถึงเป็นเพื่อนกัน”

And they're going to look at you like you're crazy

และพวกเขาก็จะมองคุณเหมือนกับว่าคุณบ้า

because you're asking them to put into words a feeling.

เพราะว่าคุณกำลังขอให้พวกเขา อธิบายความรู้สึกเป็นคำพูด

You're asking them to use a part of the brain, the neocortex,

คุณกำลังขอให้พวกเขาใช้สมอง ส่วนนีโอคอร์เทกซ์

that doesn't control feelings,

ที่ไม่ได้ควบคุมความรู้สึก

and to put the thing that exists in the limbic brain into language,

อธิบายสิ่งที่อยู่ในสมองส่วนลิมบิก เป็นถ้อยคำ

which it doesn't do.

ซึ่งมันไม่ได้ทำหน้าที่นั้น

And so it's actually a very difficult question.

เพราะมันเป็นคำถามที่ยากมาก ๆ

They're going to say, "I don't know."

พวกเขาจะตอบกับมาว่า “ฉันก็ไม่รู้”

It's not that they don't know, it's that they can't put it into words.

มันไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่รู้นะ แต่เพราะพวกเขาถอดทอดออกมาเป็นถ้อยคำไม่ได้

Ironically, you stop asking the question why

ความย้อนแย้งคือ คุณจะหยุดถาม “ทำไม”

and you start asking the question, "what" because "what" is a rational question.

และคุณจะเริ่มถาม “อะไร” แทน เพราะเป็นคำถามที่เป็นรูปธรรม

"What is it about me that I know that you would be there for me

“อะไรในตัวฉันที่ทำให้เธอ อยู่ตรงนั้นเพื่อฉัน

no matter what?"

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

And they won't know how to answer it.

และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

They'll start describing you.

พวกเขาจะเริ่มบรรยายตัวคุณ

"I don't know, you're funny, I trust you.

“ฉันไม่รู้ เธอร่าเริง ฉันไว้ใจเธอ

You've always been there for me."

เธออยู่ตรงนั้นเพื่อฉัน”

You play devil's advocate.

คุณจะทำเป็นไม่เห็นด้วย

"Good. That's the definition of a friend.

“เยี่ยม นั่นเป็นนิยามของเพื่อนที่ดีเชียว

What specifically is it about me

แล้วอะไรที่เกี่ยวกับตัวฉัน

that I know you'd be there for me no matter what?"

ที่ฉันรู้ว่าเธอจะอยู่ข้างฉัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

And they'll continue to do the same.

และพวกเขาก็จะทำเช่นเดียวกัน

They'll keep trying to describe you. You keep playing devil's advocate.

พวกเขาจะพยายามอธิบายคุณ และคุณก็จะแกล้งทำเป็นไม่เห็นด้วย

You get the idea.

คุณพอเข้าใจไหมครับ

Eventually they'll give up and they'll start describing themselves.

และสุดท้าย พวกเขาก็จะยอมแพ้ และเริ่มที่จะบรรยายคุณลักษณะของตัวเอง

And they'll say,

และพวกเขาจะบอกว่า

and this is what my friend said to me when I did it with them,

นี่คือสิ่งที่เพื่อผมคนหนึ่งบอกผม ตอนที่เราลองแบบฝึกหัดนี้กัน

"I don't know, Simon. I don't even have to talk to you.

“ไม่รู้สิไซมอน ฉันแทบไม่ต้องเอ่ยปากคุยเลย

I could just sit in the same room as you and I feel inspired."

ฉันเพียงอยู่ในห้องเดียวกันกับคุณ และรู้สึกได้รับแรงบันดาลใจ”

And I got goosebumps, I'm getting them right now.

ตอนนั้นผมขนลุกเลยครับ พอพูดถึงผมก็ขนลุกเลย

They will articulate the value you have in their life

พวกเขาจะเผยคุณค่าจากการที่คุณเข้ามาในชีวิต

and you will have some sort of emotional response,

และคุณจะรู้สึกถึงการตอบสนองทางอารมณ์

goosebumps or you'll well up,

รู้สึกขนลุกไม่ก็น้ำตาซึม

because what they're telling you is your Why,

เพราะสิ่งที่พวกเขาบอก คือ ทำไม ของคุณ

your Why is the thing you give to the world.

ทำไม ของคุณคือสิ่งที่คุณได้มอบให้กับโลก

You can do this with multiple friends and they will say almost exactly,

คุณสามารถถามแบบนี้ได้กับเพื่อนคนอื่น ๆ และพวกเขาก็จะตอบเหมือน ๆ กัน

if not the exact same thing, because that is your Why.

คงไม่เหมือนกันทีเดียว เพราะเหล่านั้นคือ ทำไม ของคุณ

That is the thing you give to the world.

นั่นคือสิ่งที่คุณมอบให้กับโลก

So it may not give you exact language,

คุณอาจไม่ได้คำตอบเป๊ะ ๆ

but it will put you squarely in the ballpark for what your Why is.

แต่มันจะพาคุณตรงไปยังพื้นที่ ที่มี ทำไม ของคุณอยู่

CA: Here's an anonymous question.

คริส: คำถามจากผู้ที่ไม่ได้ระบุชื่อครับ

"I have a friend who is currently struggling with depression,

“ฉันมีเพื่อคนหนึ่งที่กำลังประสบภาวะเครียด

and he's just not like he used to be.

และเขาก็ไม่เหมือนคนเดิม

I don't know what to say to him.

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา

He's actually annoyed by the question, 'How are you doing?'

เขาจะหงุดหงิดถ้าถูกถามว่า ‘เป็นยังไงบ้าง’

How can I offer my help?"

ฉันจะช่วยเหลือเขาอย่างไรดี”

SS: So one of the things I learned by accident a couple of years ago

ไซมอน: มีอย่างหนึ่งที่ผมบังเอิญค้นพบ เมื่อหลายปีก่อน

is sometimes statements work better than questions.

คือบางครั้งประโยคบอกเล่า ได้ผลดีกว่าประโยคคำถาม

Because questions people can avoid, right?

เพราะว่าผู้คนเลี่ยงคำถามได้ ใช่ไหมครับ

This is what we all did during COVID.

นี่เป็นสิ่งที่เราทำตลอดช่วงโควิด

"How are you?" "Fine. Fine." Everyone's fine, right?

“เป็นยังไงบ้าง” “ก็สบายดี” ทุกคนสบายดี ถูกไหมครับ

And then what do you do with that?

แล้วเราจะทำยังไงดี

And so try making a statement, right?

เราจึงพยายามที่จะใช้ประโยคบอกเล่าแทน

Something's wrong.

มีบางอย่างผิดปกติ

Something's different.

มีบางอย่างแปลกไป

You're not the same.

คุณเปลี่ยนไปนะ

I'm worried about you.

ฉันเป็นห่วงคุณ

Make statements.

ใช้ประโยคบอกเล่าแทนครับ

And it leaves very little room

เพราะมันไม่เหลือเนื้อที่

for somebody to divert the conversation.

ให้ใครบางคนเบนประเด็นสนทนา

You're not the person I know.

คุณเหมือนไม่ใช่คนที่ฉันรู้จัก

And do it with love and empathy and the most important thing,

และพูดด้วยความรักและความเข้าใจ และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ

don't show up to solve the problem.

อย่าพยายามแก้ปัญหา

Especially when you're starting to have a difficult conversation,

โดยเฉพาะเมื่อคุณกำลังเริ่มการสนทนา ในเรื่องยาก ๆ

you don't show up to solve the problem.

อย่าพยายามไปแก้ปัญหา

You show up to create an environment

คุณติดต่อเพื่อนเพื่อสร้างบรรยากาศ

in which they'd be willing to open up to you.

ที่พวกเขาจะเปิดใจกับคุณ

That's the only goal.

และนั่นคือจุดหมายเดียว

So try a statement instead of a question.

ฉะนั้นลองใช้ประโยคบอกเล่าแทนคำถามดูครับ

CA: So here's the last question, I'm going to ask this for me.

คริส: คำถามสุดท้ายแล้วครับ เป็นคำถามของผมเอง

What do you mean, Simon, when you say that everyone is a leader?

ไซมอน ที่คุณบอกว่าทุก ๆ คนเป็นผู้นำ คุณหมายความว่าอย่างไร

SS: Leadership has nothing to do with rank or title.

ไซมอน: ภาวะผู้นำไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง กับยศหรือตำแหน่ง

I know many people who sit at the highest levels of organizations

ผมรู้จักผู้คนมากมายที่อยู่บนยอดขององค์กร

who are not leaders.

ที่ไม่ได้เป็นผู้นำ

We do as they tell us because they have authority over us,

เราทำสิ่งที่เขาบอก เพราะเขามีอำนาจเหนือเรา

but we don't trust them and we wouldn't follow them.

แต่เราไม่ไว้ใจพวกเขา และเราจะไม่มีทางทำตามที่เขาบอก

And yet I also know many people who sit at very low levels of organizations

และผมก็รู้จักผู้คนที่อยู่ด้านล่างขององค์กร

that have no formal rank and no formal authority,

ที่ไม่มีตำแหน่งหรืออำนาจใด ๆ

and yet they've made the choice

และได้เลือกหนทาง

to look after the person to the left of them

ที่จะดูแลคนที่อยู่ทางซ้าย

and the person to the right of them,

และคนที่อยู่ทางขวาของพวกเขา

and we would trust them and follow them anywhere.

เราจะไว้ใจและติดตามคนแบบนี้ไปทุกแห่ง

Leadership is the responsibility to see those around us rise.

ภาวะผู้นำคือความรับผิดชอบ ในการมองเห็นผู้คนรอบข้างเติบโต

It's the responsibility to take care of those around us.

มันคือหน้าที่ในการดูแลผู้คนที่อยู่รอบข้าง

That's what leadership is.

นั่นแหละคือภาวะผู้นำ

It's not about being in charge.

มันไม่ใช่เรื่องของตำแหน่ง

It's about taking care of those in our charge.

แต่เป็นการดูแลพวกพ้องของเรา

And the only thing title and authority allow you to do

และสิ่งเดียวที่ตำแหน่งและอำนาจ จะทำให้คุณได้นั้น

is lead with greater scale.

คือการนำผู้คนในวงกว้าง

Every single one of us has the opportunity to be the leader we wish we had.

พวกเราแต่ละคนมีโอกาส ที่จะเป็นผู้นำคนที่เราหวังว่าจะมี

Every single one of us.

เราทุก ๆ คนครับ

CA: Simon, thank you so much for spending this time with us.

คริส: ไซมอน ขอบคุณมากครับ ที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน

SS: Thanks, Chris. I really appreciate it.

ไซมอน: ขอบคุณเช่นกันครับ คริส ผมยินดีมาก

Take care of yourself. Take care of each other.

ดูแลตัวเอง และดูแลกันและกันนะครับ

[Get access to thought-provoking events you won't want to miss.

[เข้าถึงกิจกรรมกระตุกต่อมความคิด ที่คุณไม่อยากพลาด

Become a TED member at ted.com/membership.]

สมัครเป็นสมาชิก ได้ที่ ted.com/membership]