Simon Sinek: How to discover your "why" in difficult times | TED

Transcriber:

Translator: Tina Hajbabaee Reviewer: Pedram Pourasgari

Chris Anderson: Simon, I'll start us off by saying, I mean, here we are, look,

كريس اندرسون: سايمون، اينطور شروع می‌كنم كه ما الان اینجا هستیم، ببين،

after a year of the pandemic,

يكسال از پاندمی گذشته،

كه احتمالا يكی از غيرعادی ترين تجربه‌هایی بود كه هركدام از ما داشته‌ايم.

probably one of the most extraordinary experiences any of us have had.

What do you think the unexpected psychological carryovers might be?

فكر می‌كنی تاثيرات غيرمنتظره‌ی روانی آن جه مي‌تواند باشد؟

I mean, do you think we've kind of --

منظورم اينه كه فكر می‌كنی ما يک جورايی --

Part of me thinks that people have got more fragile,

فكر می‌كنم كه مردم شكننده تر شده‌اند،

انگار يك جور ترس آموخته شده است.

that it's almost like there's a sort of learned timidity.

Have you seen any evidence of that or how would you characterize it?

گواهی از این ماجرا دیده‌ای؟ یا چگونه آنرا توصیف می‌کنی؟

Simon Sinek: I think we've definitely all become much more aware

سايمون سينك: فكر می‌كنم همه‌ی ما قطعا پی بردیم به اهمیت

of mental health.

سلامت روان.

And that it's a real thing

و اينكه فهميديم سلامت روان يك چيز واقعی است

and that mental health affects strong and healthy people.

و سلامت روان روي مردم سالم و قوی هم اثرگذار است.

همه‌ی ما از آسيب‌هایی در دوران كرونا رنج برديم.

We all suffered trauma during COVID.

Some of us dealt with it earlier, some of us dealt with it later,

بعضی از ما زودتر با آن دست و پنجه نرم كرديم و بعضي از ما ديرتر،

some of us are still dealing with it, but nobody escapes it.

بعضی از ما هنوز درگير آن هستيم، اما هيچكسی از آن قسر درنرفته است.

When COVID first started, you know,

اولين بار كه كوويد شروع شد، می‌دانی،

many of us had to pivot our organizations,

خيلی از ما مجبور شديم سازمان‌هايمان را تغییر دهیم،

had to pivot our businesses very quickly.

مجبور شديم فورا كسب و كار‌هايمان را تغییر دهیم.

And so I, like many others, we went into mission mode.

همينطور من، مثل خيلی‌های ديگر وارد حالت ماموريت شديم.

و من با يكی از دوستانم كه يك نظامی است، تماس گرفتم.

And I called a friend of mine who is active-duty military.

And I asked him a very simple question,

و ازش يك سوال ساده پرسيدم،

how do I compartmentalize my emotions so that I can stay focused on the mission?

چگونه احساساتم را طوری مديريت كنم، كه بتوانم روی ماموريت تمركز كنم؟

And he gave me a very stern warning.

و او شديدا بهم هشدار داد.

He said, you can't.

گفت: نمی‌توانی.

He said, we can compartmentalize our emotions for only a short period of time,

گفت، ما فقط برای مدت كوتاهی توانایی مديريت احساسات‌مان را داريم،

but no one, no one escapes the trauma of combat.

ولي هيچ كسی، هيچ كسی نمی‌تواند از اين ضربه فرار كند.

And he said, you may not even experience the trauma while you're in it,

و گفت: تو حتی ممكن است اين آسیب را، زمانی كه داخلش قرار داری تجربه نکنی،

ممكن است زمانی كه به خانه برمی‌گردی تجربه‌اش نكنی،

you may not experience it when you first come home,

you may experience it months later.

ممكن است ماه‌ها بعد تجربه‌اش كنی.

او گفت، من چهار يا پنج ماه بعد از برگشتنم به خانه تجربه‌اش كردم.

He says, I experience it four or five months after I get home.

پس خيلی سريع تلفن را قطع كردم

So immediately I hung up the phone

و به تمام دوستانم که شخصیت مدل A دارند زنگ زدم

and called all my A-type personality friends

و گفتم، خب، ما فكر می‌كنيم حال‌مان خوب است،

and said, OK, we think we're good,

but we're going to get hit by this at some point.

اما بالاخره اين آسیب را می‌بینیم.

و قرار گذاشتيم، كه هروقت احساس خستگی و بيزاری از ماموريت‌مان كرديم،

And we made a deal that when we started to feel off our game,

we would call each other.

به هم زنگ بزنيم.

Safe space.

فضای امن.

And we made another deal that there would be no crying alone.

و به هم قول داديم كه هيچ كسی تنهایی گريه نكند.

و اگر می‌خواست گريه كند، تلفن را بردارد و به يكی زنگ بزند.

That if you had to cry, you picked up the phone and you called somebody.

خب، بعد از گذشت چهار يا پنج ماه از شروع كوويد،

Well, about four or five months into COVID,

احساس مي‌کردم که دارم ضعیف عمل می‌کنم و نمی‌دانستم که چه شده.

I started to feel off my game and I didn't know what was going on.

And so I called that same friend in the military

پس به همان دوستی که در ارتش بود زنگ زدم

and I asked no leading questions.

و هیچ سوال اضافه‌ای نپرسیدم.

I simply asked him, tell me what your symptoms are when you suffer the trauma

فقط پرسیدم، بهم بگو چه علائمی داری زمانی که آسیب روحی می‌بینی

when you come home from combat.

وقتی که از جنگ برمی‌گردی؟

And he said, well, number one, he falls out of his sleep pattern.

گفت، خب، یک، الگو و نظم خوابی‌اش به هم می‌خورد.

He said he starts going to bed late for no reason

گفت بی هیچ دلیلی دیروقت به رخت خواب می‌رود

and doesn't want to get up in the morning.

و صبح نمی‌خواهد از خواب بیدار شود.

و من با خودم فکر کردم، اوهوم.

And I thought to myself, yep.

He says he has some unproductive days and he comes up with an excuse like,

می‌گفت روز‌هایی بوده که هیچ کاری انجام نمی‌داده و بهانه می‌آورده که،

"It's OK, you know, you deserve a rest. It's fine."

«اشکالی نداره، می‌دونی، تو لیاقت یه استراحت را داری.اشکالی نداره که.»

But then he has another and another and another.

اما بعد یه استراحت دیگه، و یکی دیگه، و یکی دیگه.

And I thought to myself, yep.

و با خودم فکر کردم، اوهوم.

And he said he becomes very antisocial where he doesn't want to ask for help

و گفت خیلی ضد اجتماعی می‌شود تا جاییکه نمی‌خواهد از کسی کمک بخواهد

and he definitely doesn't want to talk to anybody.

و اصلا نمی‌خواهد با کسی حرف بزند.

با خودم فکر کردم، اوهوم.

And I thought to myself, yep.

و فهمیدم که منم دارم دچار آسیب روحی می‌شوم.

And I realized what I was going through was trauma.

And I was afraid to use the D-word, depression,

و من می‌ترسیدم که از کلمه‌ی- آ، افسردگی، استفاده کنم

for fear that that was some sort of diagnosis.

به خاطر اینکه ترسیدم یک جور تشخیص بیماری باشد.

به نظرم خیلی از مردم از این کلمه می‌ترسند،

I think a lot of people are afraid of that word,

but that's exactly what I was going through.

ولی این دقیقا همان چیزی بود که من داشتم تجربه‌اش می‌کردم.

I was going through lowercase “D” depression.

من داشتم افسردگی جزئی را تجربه می‌کردم.

And I followed the rule that we set with our friends

و قانونی را اجرا کردم که با دوستانمان گذاشته بودیم

and I called people.

و به آنها زنگ زدم.

چون یکی از چیز‌هایی که از دوستم پرسیدم این بود،

Because one of the things I asked my friend is like,

چگونه بر این مشکل غلبه می‌کنی؟

how do you overcome it?

گفت، باید خودت را مجبور کنی به الگوی خواب قبلی برگردی

He said, you have to force yourself back into a sleep pattern

و خودت را مجبور کنی به دوستانت زنگ بزنی و از آنها کمک بخواهی.

and force yourself to call friends and ask for help.

And so I think one of the things,

و فکر می‌کنم یکی از چیز‌هایی که،

به نظرم از دل کووید بیرون آمد،

I think that comes out of COVID,

is we recognized just the importance of human connection.

این بود که به اهمیت ارتباطات انسانی پی بردیم.

You know, in this fast-paced digital world,

می‌دانی، در این دنیای پر سرعت دیجیتالی،

ما خودمان را با این فکر که ارتباطاتی داریم سر کار گذاشتیم

we kidded ourselves to think that we had connections

just because we were connected.

صرفا چون به اینترنت متصل هستیم.

اما حیرت انگیز بود که دیدیم وقتي که کووید شروع شد،

But it was amazing to see when COVID started,

regardless of someone's age or a technological competency,

صرف نظر از سن فرد یا مهارت تکنولوژیکی او،

we all picked up the phone.

همه‌ی ما تلفن را برداشتیم.

Like, young people were talking to each other.

مثلا، جوانان شروع کردند به صحبت کردن با هم.

And I think that intense craving for a human voice and human touch,

و فکر می‌کنم که این میل شدید برای صدای انسان و لمس انسان،

فکر می‌کنم بهمون یادآوری شد که ما به عنوان انسان چقدر شکننده‌ایم.

I think we were reminded just how fragile we are as human beings.

CA: That phrase you've mentioned, "no crying alone," that's powerful.

ک.ا: جمله‌ای که درمورد «تنهایی گریه نکردن» گفتی خیلی قدرتمند بود.

منظورم اینه که، ببخشید این را می‌پرسم، تو پیش کسی گریه کردی؟

I mean, forgive me asking, did you cry with someone?

SS: Yes.

س.س: بله.

I followed my own counsel to my friends.

من از همان مشاوره‌ای که به دوستانم دادم پیروی کردم.

And when I had to cry, when I was overwhelmed,

و زمانی که باید گریه می‌کردم، زمانی که تحت تاثیر قرار می‌گرفتم،

I picked up the phone and I just cried.

تلفن را بر‌می‌داشتم و فقط گریه می‌کردم.

و دوستانی داشتم که آنها هم به من زنگ می‌زدند و همین کار را انجام می‌دادند.

And I had friends call me and do the same.

CA: And there was healing in that.

ک.ا: و این خودش یک درمان بود.

SS: The most important thing that came from it

س.س: مهمترین چیزی که از دل این کار بیرون آمد

was that we didn't --

این بود که ما --

هیچ کدام از ما احساس تنهایی نکردیم.

none of us felt alone.

And there's intense safety.

و یک احساس امنیت قوی‌ای وجود داشت.

That amazing sense of safety that we all desire as human beings.

‌احساس امنیت حیرت انگیزی که همه‌ی ما به عنوان انسان به آن نیاز داریم.

می‌دانی، شما نمی‌توانید زمانی که آسیب پذیر هستید احساس امنیت کنید،

You know, you can't feel safe when you're vulnerable,

like, that's when we need it the most.

این دقیقا زمانیست که ما به شدت به آن نیاز داریم.

But you have to build those relationships.

اما شما باید اینجور ارتباطات را بسازید.

You build those relationships in the happy times, the good times,

شما این ارتباطات را در زمان‌های خوشحالی، روز‌های خوب، می‌سازید

where you think you're strong, you think you're great.

زمان‌هایی که فکر می‌کنید قوی هستید، فکر می‌کنید عالی هستید.

It’s very hard to start building those relationships

خیلی سخته که اینطور روابط را زمانی بسازیم

in the moment of crisis.

که در بحران به سر می‌بریم.

و خیلی صادقانه، به نظرم این یک درس برای رهبری است.

And I think it's a lesson for leadership, quite frankly.

اینکه، شما نمی‌توانید کیفیت کار خدمه را

Which is, you can't judge the quality of a crew

از روی اینکه عملکرد کشتی در آب‌های آرام چگونه است قضاوت کنید.

by how a ship performs in calm waters.

You judge the quality of a crew by how a ship performs in rough waters.

شما کیفیت کار خدمه را از طریق عملکرد کشتی در آب‌ خروشان می‌سنجید.

But the time in calm waters

اما وقتی روی آب‌های آرام هستیم

is when you're building relationship and trust

زمانی‌ست که ارتباط و اعتماد را می‌سازیم

and you don't really actually know if you have trusting relationships

و شما واقعا نمی‌دانید که ارتباطاتی دارید که به آنها اعتماد دارید

and trusting teams and loving relationships

تیم‌هایی مورد اعتماد و ارتباطاتی پر از دوستی و عشق دارید

until the crisis strikes.

تا زمانی که بحرانی رخ دهد.

And I heard this from a lot of people:

و من این را از خیلی از مردم شنیدم که:

When COVID happened,

وقتی کووید اتفاق افتاد،

they commented on how they realized who their real friends were.

آنها فهمیدند که دوست‌های واقعی آنها چه کسانی‌اند.

Some people kind of fell by the wayside, it was nothing personal.

بعضی‌ها یک جورایی فراموش شدند، البته نه با قصد و غرض.

It's just like, we didn't call each other and we're still, you know,

فقط اینطوری بود که، ما به هم زنگ نمی‌زدیم اما باز هم، می‌دانی،

از دست هم عصبانی یا هرچیز دیگری نبودیم.

weren’t angry or anything.

And there are some people who came out of the woodwork to check in on us

و بعضی آدم‌ها هم بودند که ناگهان سر و کله‌شان پیدا شد و جویای احوال ما شدند

and those friendships flourished.

و اینجور دوستی‌ها بود که شکوفا شد.

And that's what I mean.

و من منظورم همچین چیزی است.

It takes hardship for those friendships and that trust to really bear fruit.

اینجور دوستی‌ها و این شکل از اعتماد نیازمند مشقت است تا واقعا ثمره دهد.

به همین دلیله که ما باید زمانی که حالمان خوب است روی مردم سرمایه گذاری کنیم

But that's why we have to invest in people when we're doing well

and we don't think we need anybody.

و فکر نکنیم به کسی نیازی نداریم.

و به نظرم ما این را فراموش کردیم.

And I think we forget that.

CA: What would you say to someone who has realized

ک.ا: چه توصیه‌ای داری برای کسی که متوجه شده

that they're in this moment, what's been a really difficult year,

که در این سالی که خیلی سخت بوده

and they actually don't feel that there's someone they could,

در واقع احساس نمی‌کنند کسی هست که بتوانند،

for example,

برای مثال،

pick up the phone and cry with?

بهش زنگ بزنند و باهایش گریه کنند؟

تا زمانی که این اتفاق تمام شود باید ناامیدانه سرکنند؟

Is it hopeless for them until this passes?

یا برای آنها توصیه‌ای داری؟

Or what would you say to them?

SS: There is an irony.

یک چیز عجیبی وجود دارد.

There's an irony in when we need help.

در کمک خواستن مورد عجیبی وجود دارد.

زمانی که داشتم کتاب «رهبران آخر از همه غذا می‌خورند» را می‌نوشتم

And when I was writing the book "Leaders Eat Last,"

I had the opportunity to spend some time with

این فرصت را داشتم که زمان زیادی را با «الکلی‌های گمنام» سپری کنم

و از آنجا دیدن کنم.

and visit Alcoholics Anonymous.

And it is a remarkable organization.

و این سازمان، سازمان فوق العاده خوبی است.

And many of us are familiar with the 12-step program.

خیلی از ما با برنامه‌ی ۱۲ مرحله‌ای آشنا هستیم.

And many of us are familiar with the first step,

و خیلی از ما با اولین مرحله‌ی آن آشناییم،

which is admitting you have a problem.

که ‍پذیرفتن این است که شما مشکلی دارید.

But then it's the other 11 steps that also matter.

اما ۱۱ مرحله‌ی دیگه هم هست که از اهمیت بالایی برخوردار است.

And Alcoholics Anonymous knows

و سازمان الکلی‌های گمنام می‌داند که

that if you master the first 11 steps,

اگر شما ۱۱ مرحله‌ی اول را به خوبی بگذرانید

اما نه مرحله‌ی ۱۲ را،

but not the 12th,

you are likely to succumb to the disease.

احتمالش هست که تسلیم بیماری شوید.

But if you master the 12 steps,

اما اگر شما ۱۲ مرحله را به خوبی بگذرانید،

you're more likely to overcome the disease.

شما به احتمال زیاد به بیماری غلبه می‌کنید.

That 12th step is to help another alcoholic.

۱۲مین مرحله اینه که به یک بیمار الکلی دیگر کمک کنید.

It's service.

این، خدمت است.

And so there's a great irony when we need help

پس چیز عجیبی که در کمک خواستن وجود دارد

to actually help someone

اینه که درواقع به یکی کمک کنیم

who's struggling with the same thing as us.

کسی که مثل ما درگیر مشکل مشابهی است.

And it is the most healing thing we can do.

و این، شفابخش‌ترین کاری‌ست که می‌توانیم انجام دهیم.

So, you know, if we need someone to cry with,

پس، می‌دانی، اگر به شانه‌ای برای گریه نیاز داریم،

it's to offer the shoulder for somebody else to cry with.

باید شانه‌ای باشید برای گریه‌ی فرد دیگری.

If we're feeling lonely,

اگر احساس تنهایی می‌کنیم،

باید کنار کسی که با تنهایی دست و پنجه نرم می‌کند باشیم.

it's to be there for someone else who's struggling with loneliness.

و این فقط محدود به این موضوعات نمی‌شود،

And this goes way beyond these subjects,

اگر ما به دنبال عشق هستیم به فرد دیگری کمک کنیم عشق را پیدا کند،

which is if we're looking for love to help somebody else find love,

اگر دنبال شغل مورد علاقه‌ی خود هستیم،

if we're looking for the job we love,

به فردی دیگر در پیدا کردن شغل مورد علاقه‌اش کمک کنیم.

to help somebody else find the job that they love.

And there's tremendous value in service.

و ارزش زیادی در خدمت کردن وجود دارد.

و شما همواره در مورد این مسائل می‌شنوید،

And you hear about these things all the time,

از مردم می‌پرسید که چرا شغل فعلی‌شان را انتخاب کرده‌اند،

you talk to people why they chose to go in the profession they went into,

مخصوصا وقتی شغلشان از نوع خدماتی باشد،

especially if they're in the service profession,

فردی را فرض کنیم که در زمینه‌ی آسیب‌های روانی مشاور است.

let's say somebody is a counselor for trauma.

And you say, why did you go into this profession?

و شما به او می‌گویید، چرا وارد این حرفه شدی؟

"When I was younger, I suffered a trauma,

«وقتی من جوانتر بودم از آسیب روانی رنج می‌بردم،

and somebody was there to counsel me

و یکی کنارم بود و به من مشاوره می‌داد

and I decided I wanted to commit my life to doing that for others."

و من تصمیم گرفتم که زندگیم را وقف همین کار کنم.»

This is what happens with service.

این اتفاقی‌ است که توسط خدمت به وجود می‌آید.

And we forget, just because we live in a modern world,

و ما فراموشش کردیم، فقط به این خاطر که در یک دنیای مدرن زندگی می‌کنیم،

we're actually a very old-fashioned machine.

ما در واقع دستگاه‌هایی به سبک قدیمی هستیم.

The human animal is a legacy machine living in a modern world.

انسان، دستگاهی به ارث رسیده است که در دنیایی مدرن زندگی می‌کند.

And we still work the same way we used to.

و ما همچنان مثل قبل کار می‌کنیم.

و ما شدیدا به یکدیگر نیاز داریم تا زنده بمانیم و رشد کنیم

And we desperately need each other to survive and thrive

as much as we did when we were living in huts

همانطور که در گذشته در کلبه‌ها زندگی می‌کردیم

in small tribes of 150 people.

در قبیله‌هایی کوچک متشکل از ۱۵۰ نفر.

And so service service is the thing.

پس خدمت خیلی مهم است.

ک. ا: اینطور به نظر می‌رسد که

CA: That sounds like,

حتی در مورد کسی که در حال حاضر احساس افسردگی یا احساس در لبه ایستادن نکند

even for someone who's not feeling, like, depressed or at the edge right now,

but a good checklist-question to ask is,

آیا فهرستی از سؤالات است که بپرسم

is there someone I could reach out to actually,

از کسی که بتوانم واقعاً با او تماس بگیرم؟

there maybe other people who are in a much worse situation

شاید افراد دیگری باشند که در وضعیت بدتری هستند

ولی شاید بتوانم تماسی بگیرم

and maybe there is a call I could make

that would be incredibly valuable to that person

که برای آن شخص خاص بسیار ارزشمند باشد

و به ساختن یک ارتباط در آینده کمک کند؟

and help build a relationship with future?

س.س: «حالت خوبه؟» «چطوری؟»

SS: "Are you OK?" "How are you?

You know, a friend of mine, George Flynn,

می‌دانی، یکی از دوستانم، جرج فلین،

he says his test for a leader is if they ask you how you're doing,

می‌گفت که معیارش برای یک رهبر این است که اگر از تو می‌پرسد چطوری،

they actually care about the answer.

در واقع جوابی که می‌دهیم برایش اهمیت داشته باشد.

And I really like that.

و من واقعا این را دوست دارم.

CA: OK, I could talk with you for hours about this,

ک.ا: من می‌توانم با تو ساعت‌ها در این مورد حرف بزنم،

but we're going to go to some questions now.

اما الان می‌خواهیم برویم سراغ چند تا سوال.

So here's a question from Kayum.

خب یک سوال از طرف کیوم.

«اگر هیچ راه برگشتی به زندگی نرمال وجود نداشته باشد» همانطور که گفتی،

"If there is no way to get back to normal," as you said,

"then are we on the right path of building new normal already?

«پس ما برای ساخت “نُرم جدید” در مسیر درستی قرار داریم؟

Or can you help us with a blueprint that new normal should be based on?"

یا می‌توانی یک طرح و برنامه‌ای به ما بدهی که نُرم جدید باید براساس آن بنا شود؟»

SS: So blueprint? No.

س.س: طرح و برنامه؟ نه.

Guidances? Yes.

راهنمایی؟ بله.

I think that humanity has to be --

من فکر می‌کنم انسانیت باید --

We have to remember that humanity matters.

ما باید یادمان باشد که انسانیت اهمیت دارد.

And when I say humanity, I don't mean big-H Humanity,

و وقتی می‌گویم انسانیت، منظورم انسانیت در معنای عام نیست،

منظورم انسانیت در معنای خاص است، انسانیت ما.

I mean little-H humanity, our humanity.

When COVID first happened,

زمانی که کووید برای اولین بار اتفاق افتاد،

so many leaders leaned on their humanity,

خیلی از رهبران بر انسانیت خود تکیه کردند،

چه رهبران تاثیرگذار چه رهبران غیرتاثیرگذارِ قبل از کووید،

whether they were effective or ineffective leaders prior to COVID,

many of them picked up the phone and said, "Are you OK?"

خیلی از آنها تلفن را برداشتند و گفتند، «حالت خوبه؟»

به تیم‌های خود زنگ زدند تا حالشان را بپرسند.

They called their teams just to check in on them.

Or they called their friends to say, "Are you OK? How are you?"

یا به دوستانشان زنگ زدند که بگویند، «حالت خوبه؟ چطوری؟»

خب ما به یک پاندمی جهانی نیاز نداریم تا همچین کاری کنیم.

Well, we don't need a global pandemic to do that.

That's called good leadership

به این می‌گویند رهبری خوب

and we should be doing that all the time.

و ما باید همیشه همین کار را بکنیم.

And we should be encouraging those in our charge to do the same

و باید زیردستان خود را هم تشویق کنیم تا همین کار را

for those in their charge.

برای زیردستان خود انجام دهند.

You know, the hierarchy can still be effective that way.

می‌دونی، سلسله مراتب با این روش هنوز هم می‌تواند اثر گذار باشد.

I hope that remains.

امیدوارم این روش همینطور باقی بماند. امیدوارم این روش همینطور باقی بماند.

I hope that remains.

I hope the use of the telephone remains.

امیدوارم استفاده از تلفن همچنان باقی بماند.

That we don't just go back to texting all the time.

که برنگردیم به دورانی که دائما پیام می‌فرستادیم.

I hope that putting our phones away and having family dinner remains.

امیدوارم اینکه تلفن‌ها را کنار می‌گذاریم و در کنار خانواده شام می‌خوریم باقی بماند.

I think there's a lot of kids

فکر می‌کنم بچه‌های زیادی هستند

that will actually come through this

که از این واقعه

with stronger relationships with their siblings if they have them,

با روابطی قوی‌تر با خواهر برادر‌هایشان، اگر داشته باشند،

و با روابطی قوی‌تر با والدین‌شان بیرون می‌آیند

and stronger relationship with their parents

چون زمان خیلی زیادی را با هم گذراندند.

because they had so much time together.

And kids who may have struggled prior

و بچه‌هایی که قبلا کشمکش داشتند

because they weren't getting the kind of attention they needed

چون توجه‌ای که بهش نیاز داشتند نمی‌گرفتند

چون والدین‌شان خیلی سرگرم کار بودند،

because their parents were so busy with work,

you know, even if mom or dad are busy on a Zoom call all day,

می‌دونی، حتی اگر پدر و مادر کل روز مشغول کار و تماس با زوم باشند،

that hour that they would ordinarily just go get a cup of coffee or something,

همان زمانی که معمولا می‌روند تا قهوه‌ای چیزی بخورند،

that they could focus on their kid.

در همان زمان می‌توانند روی کودک‌شان تمرکز کنند.

I think a lot of kids actually will come out of this.

به نظرم خیلی از بچه‌ها با این تجربه از این واقعه بیرون می‌ایند.

And kids are remarkably adaptable.

و کودکان به طرز قابل ملاحظه‌ای قابلیت سازگاری دارند.

They're remarkably adaptable.

خیلی سازگارند.

CA: Here’s a question from Mariusz.

ک.ا: یک سوال از طرف ماریوس.

"Could you give us some tips on how to discover our Why?"

«می‌شود چند نکته در مورد اینکه چگونه چرایی‌مان را پیدا کنیم بهمون بگید؟»

SS: Absolutely.

س.س: حتما.

I'll give you a little exercise that you can do with your friends.

یک تمرین کوچک بهتون می‌دهم که می‌توانید با دوستانتان انجام دهید.

It's called the Friends Exercise.

اسمش هست تمرین دوستان.

دوستی را پیدا کنید که دوستش دارید و او هم شما را دوست دارد.

Find a friend you love and who loves you.

The person who, if they called you at three o'clock in the morning,

آدمی که حتی اگر ساعت ۳ صبح هم با شما تماس بگیرد،

you take the call and you know they would do the same for you.

جواب می‌دهید و می‌دانید که او هم همین کار را برای شما می‌کند.

این کار را با خواهر برادرتان و یا همسرتان انجام ندهید.

Do not do this with a sibling or a spouse.

Do not do this with a parent.

این کار را با والدین‌تان انجام ندهید.

Those relationships are too close.

این روابط بسیار روابط صمیمی و نزدیکی هستند.

Do it with a best friend.

این کار را با بهترین دوست‌تان انجام دهید.

And go up to them and ask the simple question,

برای شناخت بیشتر آنها از آنها یک سوال ساده بپرسید،

"Why are we friends?"

«چرا ما باهم دوست هستیم؟»

And they're going to look at you like you're crazy

و آنها جوری نگاه‌تان می‌کنند انگار عقل‌تان را از دست دادید

because you're asking them to put into words a feeling.

چون از آنها می‌خواهید حس را در قالب کلمات توصیف کنند.

You're asking them to use a part of the brain, the neocortex,

از آنها می‌خواهید که از قسمتی از مغز استفاده کنند، نئوکورتکس،

that doesn't control feelings,

که مسئول کنترل احساسات نیست،

and to put the thing that exists in the limbic brain into language,

و چیزی را که در بخش لیمبیک مغز قرار دارد در قالب کلمات بیان کنند،

which it doesn't do.

که اصلا کارش این نیست.

And so it's actually a very difficult question.

پس درواقع این سوال خیلی سختی است.

They're going to say, "I don't know."

آنها خواهند گفت، «نمی‌دانم.»

این طور نیست که ندانند، درواقع نمی‌توانند احساسات را به زبان بیاورند.

It's not that they don't know, it's that they can't put it into words.

Ironically, you stop asking the question why

از قضا، شما از پرسیدن چرا صرف نظر می‌کنید

و شروع می‌کنید به پرسیدن سوال، «چه چیزی» چون «چه چیزی» سوال معقولی است.

and you start asking the question, "what" because "what" is a rational question.

«در من چه چیزی وجود داره که می‌دونم به خاطرش همیشه کنارم خواهی بود

"What is it about me that I know that you would be there for me

فارغ از هر چیزی؟»

no matter what?"

آنها نمی‌دانند چگونه به این سوال پاسخ دهند.

And they won't know how to answer it.

شروع می‌کنند به توصیف شما.

They'll start describing you.

«نمی‌دانم، بامزه‌ای، بهت اعتماد دارم.

"I don't know, you're funny, I trust you.

You've always been there for me."

همیشه کنارم بودی.»

شما نقش وکیل مدافع شیطان را بازی می‌کنید.

You play devil's advocate.

"Good. That's the definition of a friend.

«خوبه. این تعریف یک دوست است.

چه چیز خاصی در مورد من وجود داره

What specifically is it about me

که فارغ از هر چیز بدانم کنارم خواهی بود؟»

that I know you'd be there for me no matter what?"

و آنها باز همان روش قبل را پیش می‌گیرند.

And they'll continue to do the same.

سعی می‌کنند شما را توصیف کنند.و شما باز نقش وکیل مدافع شیطان را بازی می‌کنید.

They'll keep trying to describe you. You keep playing devil's advocate.

متوجه شدید.

You get the idea.

در نهایت آنها تسلیم می‌شوند و شروع می‌کنند به توصیف خودشان.

Eventually they'll give up and they'll start describing themselves.

And they'll say,

و می‌گویند،

and this is what my friend said to me when I did it with them,

این چیزی بود که دوستم بهم گفت وقتی این کار را باهاش انجام دادم،

"I don't know, Simon. I don't even have to talk to you.

«نمی‌دانم، سایمون. من حتی مجبور نیستم باهات حرف بزنم.

می‌توانم فقط در همان جایی که هستی بنشینم و انگیزه بگیرم.»

I could just sit in the same room as you and I feel inspired."

و من مو به تنم سیخ شد، حتی الان هم همینطور شدم.

And I got goosebumps, I'm getting them right now.

آنها به وضوح ارزش شما در زندگی‌شان را خواهند گفت

They will articulate the value you have in their life

و شما پاسخ و واکنشی احساسی به این قضیه خواهید داشت،

and you will have some sort of emotional response,

مو به تنتان سیخ می‌شود و یا تحت تاثیر قرار می‌گیرید،

goosebumps or you'll well up,

because what they're telling you is your Why,

چون چیزی که دارند می‌گویند همان چرایی شما است،

your Why is the thing you give to the world.

چرایی شما همان چیزی‌ست که به دنیا عرضه می‌کنید.

You can do this with multiple friends and they will say almost exactly,

شما می‌توانید این را با چند دوست انجام دهید آنها تقریبا همین را می‌گویند،

if not the exact same thing, because that is your Why.

اگر دقیقا نه، چون این همان چرایی شما است.

That is the thing you give to the world.

این چیزی‌ست که شما به دنیا عرضه می‌کنید.

So it may not give you exact language,

پس ممکن است دقیقا با همین ادبیات نباشد،

but it will put you squarely in the ballpark for what your Why is.

اما دقیقا می‌زنند به هدف و چرایی شما را بیان می‌کنند.

CA: Here's an anonymous question.

ک.ا: یک سوال از طرف یک ناشناس.

"I have a friend who is currently struggling with depression,

«من دوستی دارم که در حال حاضر با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کند،

and he's just not like he used to be.

و اصلا مثل قبل نیست.

I don't know what to say to him.

من نمی‌دانم چی بهش بگویم.

He's actually annoyed by the question, 'How are you doing?'

درواقع ناراحت میشه اگر ازش پرسیده بشه ′چطوری؟′

How can I offer my help?"

چگونه می‌توانم بهش کمک کنم؟»

SS: So one of the things I learned by accident a couple of years ago

س.س: یکی از چیز‌هایی که خیلی اتفاقی چند سال پیش یاد گرفتم

is sometimes statements work better than questions.

اینه که بعضی اوقات جملات بهتر از سوالات عمل می‌کنند.

Because questions people can avoid, right?

چون مردم می‌توانند از سوالات طفره روند، درسته؟

This is what we all did during COVID.

این کاری بود که همه‌ی ما در دوران کووید انجام دادیم.

"How are you?" "Fine. Fine." Everyone's fine, right?

«چطوری؟» «خوبم. خوبم.» همه خوبند، درسته؟

و خب چه کاری باید در این مورد انجام داد؟

And then what do you do with that?

And so try making a statement, right?

خب تلاش کنید جمله بسازید، درسته؟

یک مشکلی هست.

Something's wrong.

Something's different.

یک چیزی فرق کرده.

You're not the same.

مثل همیشه نیستی.

I'm worried about you.

من نگرانتم.

Make statements.

جمله بسازید.

And it leaves very little room

و این یک فرصتی را ایجاد می‌کند

for somebody to divert the conversation.

برای فرد که بحث را عوض کند.

You're not the person I know.

تو آدمی که من می‌شناسم نیستی.

And do it with love and empathy and the most important thing,

و این کار را با عشق و دلسوزی انجام دهید و از همه مهمتر،

don't show up to solve the problem.

سعی نکنید مشکل را حل کنید.

Especially when you're starting to have a difficult conversation,

مخصوصا وقتی یک مکالمه‌ای را شروع می‌کنید که سخت و مشکل است،

you don't show up to solve the problem.

نمی‌خواهید مشکلی را حل کنید.

You show up to create an environment

می‌خواهید محیطی را به وجود آورید

که آنها مشتاق باشند سفره‌ی دل‌شان را برایتان باز کنند.

in which they'd be willing to open up to you.

That's the only goal.

این تنها هدف است.

So try a statement instead of a question.

پس به جای سوال جملات را امتحان کنید.

CA: So here's the last question, I'm going to ask this for me.

ک.ا: خب این هم آخرین سوال، این سوال خودم است.

What do you mean, Simon, when you say that everyone is a leader?

منظورت چی هست، سایمون، وقتی می‌گویی که همه یک رهبر هستند؟

SS: Leadership has nothing to do with rank or title.

س.س: رهبری هیچ ارتباطی با رتبه و مقام ندارد.

I know many people who sit at the highest levels of organizations

من خیلی‌ها را می‌شناسم که در بالاترین مرتبه‌ی سازمان هستند

who are not leaders.

اما رهبر نیستند.

ما کاری که می‌گویند را انجام می‌دهیم چون آنها در مقابل ما صاحب اختیارند،

We do as they tell us because they have authority over us,

but we don't trust them and we wouldn't follow them.

اما به آنها اعتماد نمی‌کنیم و از آنها پیروی نمی‌کنیم.

And yet I also know many people who sit at very low levels of organizations

درمقابل خیلی‌ها را می‌شناسم که در پایین ترین مرتبه‌ی سازمان قرار دارند

that have no formal rank and no formal authority,

و هیچ مقام رسمی‌ و اختیار رسمی‌ای ندارند،

and yet they've made the choice

اما انتخاب کردند که

مراقب فرد سمت چپی باشند

to look after the person to the left of them

مراقب فرد سمت راستی باشند،

and the person to the right of them,

و ما به آنها اعتماد داریم و هرجا بروند دنبالشان می‌کنیم.

and we would trust them and follow them anywhere.

رهبری به عهده گرفتن مسئولتی است که با آن رشد اطرافیانمان را ببینیم.

Leadership is the responsibility to see those around us rise.

رهبری به عهده گرفتن مسئولیت مراقبت از اطرافیانمان است

It's the responsibility to take care of those around us.

به این می‌گویند رهبری.

رهبری فقط مسئول بودن، نیست.

That's what leadership is.

It's not about being in charge.

رهبری مراقبت از کسانی است که برای ما کار می‌کنند.

It's about taking care of those in our charge.

و تنها چیزی که مقام و قدرت به شما اجازه می‌دهد انجام دهید

And the only thing title and authority allow you to do

is lead with greater scale.

این است که در مقیاسی وسیع رهبری کنید.

Every single one of us has the opportunity to be the leader we wish we had.

تک تک ما این فرصت را داریم رهبری باشیم که همیشه آرزوی داشتنش را داشتیم

Every single one of us.

تک تک ما.

CA: Simon, thank you so much for spending this time with us.

ک.ا: سایمون، از اینکه وقتت را در اختیار ما گذاشتی خیلی ممنونم.

SS: Thanks, Chris. I really appreciate it.

س.س: ممنونم، کریس.خیلی سپاسگزارم.

مراقب خودت باش. مراقب همدیگر باشیم.

Take care of yourself. Take care of each other.

[ برای از دست ندادن رویداد‌های تامل برانگیز

[Get access to thought-provoking events you won't want to miss.

در ted.com/membership TED member شوید]

Become a TED member at ted.com/membership.]