How to win an argument (at the US Supreme Court, or anywhere) | Neal Katyal

Translator: Reviewer: Panitan Suvannaroj

Fourteen years ago,

สิบสี่ปีที่แล้ว

I stood in the Supreme Court to argue my first case.

ผมยืนในศาลสูงสุด เพื่อว่าคดีเป็นครั้งแรก

And it wasn't just any case,

และคดีนั้นไม่ใช่คดีธรรมดา

it was a case that experts called

แต่เป็นคดีที่ผู้เชี่ยวชาญเรียกกันว่า

one of the most important cases the Supreme Court had ever heard.

เป็นหนึ่งในคดีที่สำคัญที่สุด ที่เคยพิจารณา ในศาลสูงสุด

It considered whether Guantanamo was constitutional,

เป็นการพิจารณาว่า กวนตานาโม เป็นเรื่องที่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญหรือไม่

and whether the Geneva Conventions applied to the war on terror.

และอนุสัญญาเจนีวา มีผลใช้บังคับ กับสงครามต่อต้านการก่อการร้ายหรือไม่

It was just a handful of years after the horrific attacks

เวลานั้นเป็นช่วงเวลาไม่นาน หลังการโจมตีที่รุนแรง

of September 11.

ของเหตุการณ์ 11 กันยายน

The Supreme Court had seven Republican appointees

ศาลสูงสุดมีผู้ได้รับแต่งตั้งจาก ฝ่ายรีพับลิกัน 7 ท่าน

and two Democratic ones,

และฝ่ายเดโมแครต 2 ท่าน

and my client happened to be Osama bin Laden's driver.

และลูกความของผมบังเอิญเป็นคนขับรถ ของ โอซามา บิน ลาเดน

My opponent was the Solicitor General of the United States,

ส่วนคู่ความของผมคือรองอัยการสูงสุด ของสหรัฐอเมริกา

America's top courtroom lawyer.

ทนายความอันดับหนึ่งของอเมริกา

He had argued 35 cases.

เขาว่าความมาแล้ว 35 คดี

I wasn't even 35 years old.

ตัวผมเองอายุยังไม่ถึง 35 ปี ด้วยซ้ำ

And to make matters worse,

และที่ยิ่งแย่กว่านั้น

the Senate, for the first time since the Civil War,

เป็นครั้งแรกตั้งแต่สงครามกลางเมือง ที่วุฒิสภา

passed a bill to try and remove the case from the docket of the Supreme Court.

ผ่านกฎหมายเพื่อถอดคดีนี้ออก จากการพิจารณาของศาลสูงสุด

Now the speaking coaches say

โค้ชด้านการพูดจะบอกว่า

I'm supposed to build tension and not tell you what happens.

ผมควรจะสร้างแรงกดดัน และอย่าบอกคุณ ว่าเกิดอะไรขึ้น

But the thing is, we won.

แต่เรื่องก็คือ เราชนะคดีครับ

How?

ชนะได้อย่างไร?

Today, I'm going to talk about how to win an argument,

วันนี้ ผมจะมาพูดเรื่องวิธีการ เอาชนะข้อโต้แย้ง

at the Supreme Court or anywhere.

ทั้งในศาลสูงสุดหรือทุกที่

The conventional wisdom is that you speak with confidence.

คนทั่วไปเชื่อว่า คุณควรพูดด้วยความมั่นใจ

That's how you persuade.

นั่นคือวิธีโน้มน้าวใจคนอื่น

I think that's wrong.

ผมคิดว่าความเชื่อนี้ผิด

I think confidence is the enemy of persuasion.

ผมคิดว่าความมั่นใจ เป็นศัตรูของ การโน้มน้าวใจ

Persuasion is about empathy,

การโน้มน้าวคนเป็นเรื่องของความเข้าอกเข้าใจ

about getting into people's heads.

เป็นเรื่องการเข้าใจสิ่งที่คนอื่นคิด

That's what makes TED what it is.

สิ่งนี้ทำให้ TED เป็นได้อย่างทุกวันนี้

It's why you're listening to this talk.

และทำให้คุณรับฟังการพูดคุยนี้

You could have read it on the cold page,

คุณจะอ่านเอาจากหน้ากระดาษชืดๆ ก็ได้

but you didn't.

แต่คุณก็ไม่ทำ

Same thing with Supreme Court arguments --

การต่อสู้คดีในศาลสูงสุดก็เช่นกัน

we write written briefs with cold pages,

เราเขียนข้อต่อสู้ของเราบนหน้ากระดาษ

but we also have an oral argument.

แต่เราก็มีแถลงการณ์ด้วยวาจาด้วย

We don't just have a system in which the justices write questions

ระบบของเราไม่ใช่แค่ ผู้พิพากษาเขียนคำถาม

and you write answers.

และคุณเขียนตอบ

Why?

ทำไมล่ะ?

Because argument is about interaction.

เพราะการโต้แย้ง เป็นเรื่องของปฏิสัมพันธ์

I want to take you behind the scenes to tell you what I did,

ผมอยากจะพาคุณไปหลังฉาก เพื่อเล่าว่าผมทำอะไร

and how these lessons are generalizable.

และเรื่องของผมจะนำไปใช้ ในกรณีอื่นๆ ได้อย่างไร

Not just for winning an argument in court,

ไม่ใช่แค่เพื่อเอาชนะคดีในศาลเท่านั้น

but for something far more profound.

แต่เพื่อบางสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้นด้วย

Now obviously, it's going to involve practice,

และแน่นอนว่า มันต้องอาศัยการฝึกฝน

but not just any practice will do.

แต่ไม่ใช่จะฝึกอย่างไรก็ได้

My first practice session for Guantanamo,

การฝึกแรกของผม สำหรับคดีกวนตานาโม

I flew up to Harvard

ผมบินไปที่ฮาร์วาร์ด

and had all these legendary professors throwing questions at me.

และให้ศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียงทั้งหลาย ยิงคำถามใส่ผม

And even though I had read everything, rehearsed a million times,

และแม้ว่าผมจะอ่านมาทุกอย่าง ซักซ้อมมาเป็นล้านเที่ยว

I wasn't persuading anyone.

ผมกลับโน้มน้าวใครไม่ได้เลย

My arguments weren't resonating.

ข้อต่อสู้ของผมไม่กระทบใจใคร

I was desperate.

ผมรู้สึกหมดหวัง

I had done everything possible,

ผมทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว

read every book, rehearsed a million times,

อ่านหนังสือแล้วทุกเล่ม ซักซ้อมเป็นล้านเที่ยว

and it wasn't going anywhere.

แต่ผมก็ยังไปไม่ถึงไหน

So ultimately, I stumbled on this guy --

แล้วในที่สุด ผมก็มาเจอคนคนนี้

he was an acting coach, he wasn't even a lawyer.

เขาเป็นครูสอนการแสดง ไม่ได้เป็นนักกฎหมายด้วยซ้ำ

He'd never set foot in the Supreme Court.

เขาไม่เคยย่างเท้าเข้าไปในศาลสูงสุดเลย

And he came into my office one day wearing a billowy white shirt

แล้ววันหนึ่งเขาก็เข้ามาในห้องทำงานผม สวมเสื้อเชิ้ตขาวตัวพองยาวเข้ามา

and a bolo tie,

และผูกเนคไทที่ทำจากเชือก

and he looked at me with my folded arms and said,

เขากอดอกมองผม แล้วพูดขึ้นว่า

"Look, Neal, I can tell

“เอาล่ะ นีล ผมพอมองออก

that you don't think this is going to work,

ว่าคุณไม่คิดว่า ทำแบบนี้จะได้เรื่องอะไร

แต่เอาใจผมหน่อย

but just humor me.

Tell me your argument."

บอกข้อต่อสู้คุณให้ผมฟังซิ"

So I grabbed my legal pad,

ผมเลยคว้าบันทึกข้อกฎหมายที่จดไว้

and I started reading my argument.

แล้วเริ่มอ่านประเด็นข้อต่อสู้ของผม

He said, "What are you doing?"

เขาพูด “คุณกำลังทำอะไร?”

I said, "I'm telling you my argument."

ผมบอก "ผมกำลังบอกข้อต่อสู้ผมไง"

He said, "Your argument is a legal pad?"

เขาถาม "ข้อต่อสู้คุณคือสมุดบันทึกเหรอ?"

I said, "No, but my argument is on a legal pad."

ผมบอก “ไม่ใช่ แต่ข้อต่อสู้ผม อยู่ในบันทึกนี้”

He said, "Neal, look at me.

เขาพูดขึ้น "นีล มองผม

Tell me your argument."

บอกข้อต่อสู้ของคุณให้ผมฟัง”

And so I did.

ผมจึงทำตาม

And instantly, I realized,

แล้วทันใดนั้น ผมก็รู้สึกได้

my points were resonating.

ว่าประเด็นของผมกระทบใจคนฟัง

I was connecting to another human being.

ผมกำลังเชื่อมโยงกับมนุษย์อีกคนหนึ่ง

And he could see the smile starting to form

แล้วเขาก็คงเห็นรอยยิ้ม ที่กำลังคลี่ออก

as I was saying my words,

ตอนที่ผมกำลังพูดอยู่

and he said, "OK, Neal.

แล้วเขาก็บอกว่า "โอเค นีล

Now do your argument holding my hand."

คราวนี้คุณพูดประเด็นคุณตอนกำลังจับมือผมนะ"

And I said, "What?"

ผมถาม "อะไรนะ?"

And he said, "Yeah, hold my hand."

เขายืนยัน "ใช่ จับมือผม"

I was desperate, so I did it.

ผมกำลังสิ้นหวัง ผมจึงทำตาม

And I realized, "Wow, that's connection.

แล้วผมก็รู้สึก "ว้าว ความเชื่อมโยงนี่เอง

That's the power of how to persuade."

นี่แหละพลังในการโน้มน้าวใจคน"

And it helped.

และมันช่วยได้จริงๆ

But truthfully, I still got nervous as the argument date approached.

แต่พูดตามตรง ผมก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี เมื่อวันสู้คดีใกล้เข้ามา

And I knew that even though argument

และผมรู้ว่า แม้ว่าการโต้แย้ง

was about getting into someone else's shoes

จะเป็นเรื่องการเข้าใจ สถานการณ์ของอีกฝ่าย

and empathizing,

และมีความเห็นอกเห็นใจ

I needed to have a solid core first.

แต่ผมก็ยังต้องมีฐานที่มั่นคงก่อน

So I did something outside of my comfort zone.

ผมก็เลยทำในสิ่งที่ปกติจะไม่ทำ

I wore jewelry -- not just anything,

คือสวมเครื่องประดับ ซึ่งไม่ใช่อะไรก็ได้

but a bracelet that my father had worn his whole life,

แต่เป็นสร้อยข้อมือที่พ่อของผม สวมตลอดทั้งชีวิต

until he passed away, just a few months before the argument.

จนกระทั่งวันที่ท่านเสีย เพียงไม่กี่เดือน ก่อนถึงวันสู้คดี

I put on a tie

ผมสวมเนคไท

that my mom had given me just for the occasion.

ที่แม่ให้ผมเป็นพิเศษในโอกาสนี้

And I took out my legal pad and wrote my children's names on it,

และผมเขียนชื่อลูกๆ ของผม ลงในหน้า กระดาษสมุดบันทึก

because that's why I was doing this.

เพราะพวกเขาคือเหตุผลที่ผมต่อสู้ในคดีนี้

For them, to leave the country better than I had found it.

เพื่อส่งต่อประเทศที่ดีกว่า ที่ผมเคยพบเจอให้พวกเขา

I got to court, and I was calm.

ผมไปที่ศาล และรู้สึกสงบ

The bracelet, the tie, the children's names

สร้อยข้อมือ เนคไท และชื่อลูกๆ

had all centered me.

ช่วยสร้างสมดุลให้ผม

Like a rock climber extending beyond the precipice,

เหมือนนักปีนผา ที่กำลังจะออกไปพ้นขอบผา

if you have a solid hold, you can reach out.

ถ้าคุณมีจุดเกาะที่มั่นคงแล้ว คุณก็จะเคลื่อนต่อไปได้

And because argument is about persuasion,

และเพราะการโต้แย้งเป็น เรื่องของการโน้มน้าวใจ

I knew I had to avoid emotion.

ผมจึงรู้ว่า ต้องเลี่ยงไม่แสดงอารมณ์

Displays of emotion fail.

การแสดงอารมณ์จะทำให้ล้มเหลว

It's kind of like writing an email in all bold and all caps.

ก็เหมือนกับการเขียนอีเมล์ ด้วยตัวพิมพ์ใหญ่ และตัวหนา

It persuades no one.

แบบนั้นโน้มน้าวใจใครไม่ได้

It's then about you, the speaker,

เพราะจุดสนใจอยู่ที่ตัวคุณเอง คนพูด

ไม่ใช่อยู่ที่คนฟัง หรือคนรับสาร

not about the listener or the receiver.

Now look, in some settings, the solution is to be emotional.

แต่ในบางกรณี ทางออกก็อาจต้องแสดงอารมณ์

You're arguing with your parents,

เวลาที่คุณถกเถียงกับพ่อแม่

and you use emotion and it works.

และคุณใช้อารมณ์ กลับได้ผล

Why?

เพราะอะไร?

Because your parents love you.

เพราะพ่อแม่รักคุณ

But Supreme Court justices don't love you.

แต่ผู้พิพากษาศาลสูงสุดไม่ได้รักคุณ

They don't like to think of themselves

ท่านไม่อยากนึกถึงตัวเอง

as the type of people persuaded by emotion.

ว่าเป็นคนประเภทที่หวั่นไหว ไปกับอารมณ์ได้

And I reverse engineered that insight too,

และผมก็ประยุกต์ความเข้าใจนี้ แบบย้อนกลับด้วย

โดยวางกับดักล่อให้คู่ต่อสู้ ของผมแสดงอารมณ์ออกมา

setting a trap for my opponent to provoke his emotional reaction,

so I could be seen as the calm and steady voice of the law.

เพื่อที่ผมจะได้ดูเหมือน เสียงแห่งกฎหมาย ที่สงบและมั่นคง

And it worked.

และมันได้ผลครับ

And I remember sitting in the courtroom to learn that we had won.

ผมจำได้ว่านั่งอยู่ในศาล ตอนที่ทราบว่า พวกเราชนะ

That the Guantanamo tribunals were coming down.

และกระบวนพิจารณาที่กวนตานาโม ดำเนินการต่อไปไม่ได้

And I went out onto the courthouse steps and there was a media firestorm.

ผมเดินลงบันไดหน้าอาคารศาล และถูกสื่อมวลชนรุมสัมภาษณ์

Five hundred cameras, and they're all asking me,

มีกล้องสักห้าร้อยตัวได้ นักข่าวทุกคนรุมถามผม

"What does the decision mean, what does it say?"

“คำพิพากษาหมายความว่าอย่างไร มันเขียนว่าอย่างไร”

Well, the decision was 185 pages long.

คำพิพากษายาวตั้ง 185 หน้า นะครับ

I hadn't had time to read it, nobody had.

ผมยังไม่มีเวลาอ่านมัน ไม่ว่าใครก็ด้วย

But I knew what it meant.

แต่ผมรู้ความหมายของมัน

And here's what I said on the steps of the Court.

และนี่คือสิ่งที่ผมพูด บนบันไดหน้าอาคารศาล

"Here's what happened today.

“นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้

You have the lowest of the low --

คุณมีคนจากชั้นที่ต่ำที่สุด

this guy, who was accused of being bin Laden's driver,

ชายคนนี้ ซึ่งถูกกล่าวหาว่า เป็นคนขับรถของบินลาเดน

one of the most horrible men around.

หนึ่งในคนที่ชั่วร้ายที่สุดในตอนนี้

And he sued not just anyone,

และเขาไม่ได้ฟ้องคนธรรมดาที่ไหน

but the nation, indeed, the world's most powerful man,

แต่เป็นประเทศ ที่จริงแล้ว ฟ้องชาย ที่ทรงพลังที่สุดในโลก

the president of the United States.

ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา

And he brings it not in some rinky-dink traffic court,

และเขาก็ไม่ได้ฟ้องคดี ในศาลจราจรธรรมดาๆ ด้วย

but in the highest court of the land,

แต่ฟ้องที่ศาลสูงสุดของประเทศนี้

the Supreme Court of the United States ...

ศาลสูงสุดแห่งสหรัฐอเมริกา

And he wins.

และเขาชนะคดี

That's something remarkable about this country.

นี่เป็นสิ่งที่น่าทึ่งมากของประเทศนี้

ถ้าเป็นในประเทศอื่นๆ

In many other countries,

this driver would have been shot,

คนขับรถคนนี้คงถูกยิงตายไปแล้ว

just for bringing his case.

แค่เพียงกล้าเอาคดีมาฟ้องศาล

And more of the point for me, his lawyer would have been shot.

และที่ยิ่งเป็นประเด็นสำหรับผม คือทนายของเขาก็คงถูกยิงไปด้วย

But that's what makes America different.

แต่นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้อเมริกาแตกต่าง

What makes America special."

ที่ทำให้อเมริกาพิเศษ"

Because of that decision,

และด้วยอานิสงส์ของคำพิพากษานี้

the Geneva conventions apply to the war on terror,

อนุสัญญาเจนีวา จึงใช้ได้ กับ สงครามต่อต้านการก่อการร้าย

which meant the end of ghost prisons worldwide,

ซึ่งหมายถึง การปิดตัวของคุกลับ ที่ตั้งอยู่ทั่วโลก

the end of waterboarding worldwide

ยุติการทรมานโดย จับกรอกน้ำทั่วโลก

and an end to those Guantanamo military tribunals.

และยุติศาลทหาร ที่กวนตานาโม

By methodically building the case,

การที่เราพัฒนาข้อต่อสู้อย่างเป็นระบบ

and getting into the justices' heads,

และทำความเข้าใจความคิดของผู้พิพากษา

we were able to quite literally change the world.

ทำให้เราสามารถเปลี่ยนโลกได้จริงๆ

Sounds easy, right?

ฟังดูง่ายใช่มั้ยครับ?

You can practice a lot,

คุณอาจฝึกฝนอย่างมาก

avoid displays of emotion,

และเลี่ยงไม่แสดงอารมณ์

and you, too, can win any argument.

เท่านี้ คุณเองก็อาจชนะในการโต้แย้งใดๆ ได้

I'm sorry to say, it's not that simple,

ขออภัยที่ต้องบอกว่า มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

my strategies aren't foolproof,

กลวิธีของผมไม่ได้รับประกันความสำเร็จ

and while I've won more Supreme Court cases

และแม้ว่าผมจะชนะคดีในศาลสูงสุดหลายคดี

than most anyone,

ชนะมากกว่าใครๆ

I've also lost a lot too.

แต่ผมก็แพ้มาแล้วหลายคดีเช่นกัน

Indeed, after Donald Trump was elected,

ที่จริง หลังจากโดนัลด์ ทรัมป์ ชนะเลือกตั้ง

I was, constitutionally speaking, terrified.

จากมุมมองของรัฐธรรมนูญแล้ว ผมกลัวมากครับ

Please understand, this is not about Left versus Right,

โปรดเข้าใจว่า นี่ไม่ใช่เรื่อง ฝ่ายซ้ายปะทะฝ่ายขวา

or anything like that.

หรืออะไรทำนองนั้น

I'm not here to talk about that.

ผมไม่ได้มาพูดเรื่องนั้น

But just a week in to the new president's term,

แต่หลังรับตำแหน่งได้ แค่สัปดาห์เดียว

you might remember those scenes at the airports.

คุณคงจะจำภาพที่เกิด ตามสนามบินได้

President Trump had campaigned on a pledge, saying, quote,

ประธานาธิบดีทรัมป์ รณรงค์ตามคำมั่นที่ว่า

"I, Donald J. Trump am calling for a complete and total shutdown

“ผม, โดนัลด์ เจ ทรัมป์, เรียกร้อง ให้ปิดประเทศโดยสิ้นเชิง

of all Muslim immigration to the United States."

จากชาวมุสลิมที่อพยพเข้ามาในสหรัฐอเมริกา”

And he also said, quote, "I think Islam hates us."

เขายังพูดด้วยว่า “ผมคิดว่า คนอิสลามเกลียดเรา”

And he made good on that promise,

และเขาทำตามคำสัญญานั่นจริงๆ

banning immigration from seven countries with overwhelmingly Muslim populations.

ด้วยการห้ามคนเข้าประเทศ จาก 7 ประเทศ ที่มีประชากรมุสลิมเป็นส่วนใหญ่

My legal team and others went into court right away and sued,

ทีมกฎหมายของผมและทนายคนอื่น ไปที่ศาลทันที และฟ้องคดี

จนทำให้คำสั่งห้ามเข้าประเทศ ฉบับแรกถูกตีตกไป

and got that first travel ban struck down.

Trump revised it.

ทรัมป์เลยแก้คำสั่งนั้น

We went into court again and got that struck down.

เราไปที่ศาลอีกครั้ง และทำให้มันถูกตีตกไปอีก

He revised it again,

ทรัมป์ก็แก้คำสั่งอีก

and changed it, adding North Korea,

โดยคราวนี้รวมเกาหลีเหนือเข้าไปด้วย

because we all know,

เพราะอย่างที่เราทราบกัน

the United States had a tremendous immigration problem with North Korea.

สหรัฐฯ มีปัญหาใหญ่มากเรื่องผู้อพยพ กับเกาหลีเหนือ

But it did enable his lawyers to go to the Supreme Court and say,

ซึ่งทำให้ทนายของทรัมป์ ไปที่ศาลสูงสุด และพูดได้ว่า

"See, this isn't discriminating against Muslims,

“เราไม่ได้เลือกปฏิบัติเฉพาะ กับมุสลิมเท่านั้น

it includes these other people too."

คำสั่งนี้ยังใช้กับคนกลุ่มอื่นๆ ด้วย"

Now I thought we had the killer answer to that.

ผมคิดว่าเรามีหมัดเด็ด ในการแย้งข้ออ้างนั้น

I won't bore you with the details,

ผมจะไม่พูดรายละเอียดให้คุณเบื่อ

but the thing is, we lost.

แต่เรื่องของเรื่องก็คือ เราแพ้ครับ

Five votes to four.

ด้วยมติ 5 ต่อ 4 เสียง

And I was devastated.

ผมกลัดกลุ้มเสียใจมาก

I was worried my powers of persuasion had waned.

กังวลว่า พลังในการโน้มน้าวใจของผม ล่าถอยไปแล้วหรือ

And then, two things happened.

และแล้ว ก็เกิดสองเรื่องขึ้น

The first was,

เรื่องแรก

ผมสังเกตว่า ส่วนหนึ่งในคำพิพากษา เรื่องการห้ามเดินทาง

I noticed a part of the Supreme Court's travel ban opinion

that discussed the Japanese American interment.

ที่กล่าวถึง ค่ายกักกัน คนอเมริกัน เชื้อสายญี่ปุ่น

That was a horrific moment in our history,

ซึ่งเป็นจุดด่างพร้อยในประวัติศาสตร์ของเรา

in which over 100,000 Japanese Americans had been interned in camps.

ที่ทำให้คนอเมริกัน- ญี่ปุ่นกว่าหนึ่งแสนคน ถูกขังในค่ายกักกัน

My favorite person to challenge this scheme

นักต่อสู้คนโปรดของผม คนที่ต่อสู้กับมาตรการนี้

was Gordon Hirabayashi,

คือ กอร์ดอน ฮิราบายาชิ

a University of Washington student.

เขาเป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยวอชิงตัน

He turned himself in to the FBI,

เขามอบตัวให้กับ FBI

who said, "Look, you're a first-time offender,

ซึ่งบอกเขาว่า "เธอเป็นผู้กระทำผิดครั้งแรก

you can go home."

เธอกลับบ้านไปได้"

And Gordon said,

แต่กอร์ดอนบอกว่า

"No, I'm a Quaker, I have to resist unjust laws,"

“ไม่ ผมเป็นเควกเกอร์ ผมต้องต่อสู้ กับกฎหมายที่ไม่ยุติธรรม”

and so they arrested him and he was convicted.

พวกนั้นเลยจับเขา แล้วเขาก็ถูกพิพากษาลงโทษ

Gordon's case made it to the Supreme Court.

คดีของกอร์ดอนขึ้นไปถึงศาลสูงสุด

And again, I'm going to do that thing

และผมจะทำอย่างนั้นอีกรอบ

where I quash any sense of anticipation you have,

คือการที่ผมจะทำลายความคาดหวังของคุณ

and tell you what happened.

และบอกคุณว่าเกิดอะไรขึ้น

Gordon lost.

กอร์ดอนแพ้ครับ

But he lost because of a simple reason.

แต่เขาแพ้เพราะเหตุผลง่ายๆ ข้อเดียว

Because the Solicitor General,

เพราะรองอัยการสูงสุด

that top courtroom lawyer for the government,

ทนายอันดับหนึ่งของรัฐบาล

told the Supreme Court

แถลงต่อศาลสูงสุดว่า

that the Japanese American internment was justified by military necessity.

ค่ายกักกันคนอเมริกันเชื้อสายญี่ปุ่น จำเป็นเพราะเหตุผลทางการทหาร

And that was so,

เหตุผลนี้แหละครับ

even though his own staff had discovered

แม้ว่าทีมงานของเขาจะพบว่า

that there was no need for the Japanese American interment

ไม่มีความจำเป็นใดเลย ที่ต้องมีค่ายกักกันนั้น

and that the FBI and the intelligence community

และทั้ง FBI กับผู้ปฏิบัติงานด้านข่าวกรอง

all believed that.

ก็ล้วนเชื่อเช่นนั้น

And indeed, that it was motivated by racial prejudice.

ทั้งยังเห็นว่า มาตรการนี้ถูกขับดัน ด้วยอคติทางเชื้อชาติ

His staff begged the Solicitor General,

ทีมงานของรองอัยการสูงสุด พากันขอร้อง

"Tell the truth, don't suppress evidence."

"พูดความจริง อย่าซุกหลักฐานไว้"

What did the Solicitor General do?

แล้วรองอัยการสูงสุดทำอะไรเหรอครับ?

Nothing.

ไม่ทำอะไรเลย

He went in and told the "military necessity" story.

เขาไปศาลและเล่าเรื่อง “ความจำเป็นทางการทหาร”

And so the Court upheld Gordon Hirabayashi's conviction.

ดังนั้น ศาลก็เลยพิพากษายืน ในความผิดของ กอร์ดอน ฮิราบายาชิ

And the next year, upheld Fred Korematsu's interment.

และในปีถัดมา ก็พิพากษายืน ในการกักกันตัว เฟรด โคเรมัตสึ

Now why was I thinking about that?

แล้วทำไมผมมาคิดถึงเรื่องนี้เหรอครับ?

Because nearly 70 years later,

เพราะเกือบ 70 ปี ให้หลัง

I got to hold the same office,

ผมได้ไปดำรงตำแหน่งเดียวกันนั้น

Head of the Solicitor General's Office.

เป็นหัวหน้าในสำนักงานรองอัยการสูงสุด

And I got to set the record straight,

และผมได้ไปชำระประวัติศาสตร์ให้ถูกต้อง

explaining that the government had misrepresented the facts

โดยอธิบายว่ารัฐบาลบิดเบือนข้อเท็จจริง

in the Japanese interment cases.

ในคดีค่ายกักกันคนเชื้อสายญี่ปุ่น

And when I thought about the Supreme Court's travel ban opinion,

และเมื่อผมนึกถึงความเห็น ของศาลสูงสุด ในคดีห้ามเดินทาง

I realized something.

ผมก็สังเกตเห็นบางอย่าง

The Supreme Court, in that opinion,

ในคำพิพากษานั้น ศาลสูงสุด

went out of its way to overrule the Korematsu case.

พยายามอย่างมาก ในการให้เหตุผล กลับคำพิพากษาในคดีโคเรมัตสึ

Now, not only had the Justice Department said

ไม่ใช่แค่กระทรวงยุติธรรมเท่านั้นแล้ว

the Japanese interment was wrong,

ที่บอกว่า ค่ายกักกันคนเชื้อสายญี่ปุ่นผิด

the Supreme Court said so too.

ศาลสูงสุดก็ยืนยันเช่นนั้นด้วย

That's a crucial lesson about arguments -- timing.

และนี่เป็นบทเรียนที่สำคัญมาก เกี่ยวกับการโต้แย้ง คือจังหวะเวลา

All of you, when you're arguing, have that important lever to play.

ทุกคนครับ เวลาจะทำการโต้แย้งใดๆ ขอให้เก็บไม้เด็ดนี้ไว้

When do you make your argument?

เมื่อไรที่คุณจะแสดงข้อโต้แย้งของคุณ?

You don't just need the right argument,

คุณไม่ได้แค่ต้องมีข้อโต้แย้งที่ใช่

you need the right argument at the right moment.

คุณต้องมีข้อโต้แย้งที่ใช่ ในเวลาที่ใช่ด้วย

When is it that your audience -- a spouse, a boss, a child --

เมื่อไรล่ะที่คนฟังของคุณ จะเป็นคู่สมรส ผู้บังคับบัญชา หรือลูก

is going to be most receptive?

จะพร้อมรับฟังคุณมากที่สุด

Now look, sometimes, it's totally out of your control.

เอาล่ะ บางครั้งเรื่องก็ อยู่นอก การควบคุมของคุณ

Delay has costs that are too extensive.

การล่าช้ามีต้นทุนที่อาจลากยาว

And so you've got to go in and fight

ดังนั้นคุณก็เลยต้องเข้าไปต่อสู้

and you very well may, like me, get the timing wrong.

และก็อาจจะเหมือนผม ที่คุณกะจังหวะเวลาผิด

That's what we thought in the travel ban.

เราคิดว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นในคดีห้ามเดินทาง

And you see,

และอย่างที่เห็น

the Supreme Court wasn't ready, so early in President Trump's term,

ศาลสูงสุดยังไม่พร้อม ในช่วงต้นวาระ ของ ปธน. ทรัมป์

to overrule his signature initiative,

ที่จะยกเลิกนโยบายชูธงของทรัมป์

just as it wasn't ready to overrule FDR's Japanese American interment.

เช่นกันที่ศาลยังไม่พร้อมยกเลิกค่ายกักกัน ชาวอเมริกันเชื้อสายญี่ปุ่น

And sometimes, you just have to take the risk.

และบางครั้ง คุณก็อาจต้องยอมเสี่ยง

But it is so painful when you lose.

แต่มันก็เจ็บปวดเหลือเกินเมื่อพ่ายแพ้

และความอดทนก็ช่างยากเข็ญ

And patience is really hard.

But that reminds me of the second lesson.

แต่นั่นเตือนใจผมถึงบทเรียนที่สอง

Even if vindication comes later,

แม้ว่าชัยชนะจะมาในภายหลัง

I realized how important the fight now is,

ผมก็ทราบดีว่า การสู้ในตอนนี้สำคัญขนาดไหน

because it inspires, because it educates.

เพราะมันทั้งให้แรงบันดาลใจ และให้ข้อคิด

I remember reading a column by Ann Coulter about the Muslim ban.

ผมจำได้ว่า เคยอ่านข้อเขียนของแอน โคลเตอร์ เกี่ยวกับข้อห้ามคนมุสลิมเข้าประเทศ

Here's what she said.

นี่คือสิ่งที่เธอเขียนไว้

"Arguing against Trump was first-generation American,

“ทนายที่สู้คดีกับทรัมป์ คือชาวอเมริกัน รุ่นแรกที่เกิดจากผู้อพยพ

Neal Katyal.

นีล แคตยัล

There are plenty of 10th-generation America-haters.

มีคนรุ่นที่ 10 ที่เกลียด อเมริกาอยู่ตั้งเยอะ

You couldn't get one of them to argue we should end our country

คุณหาพวกนี้ไม่ได้สักคนเลยเหรอ ที่จะมาโต้ว่า เราควรทำลายประเทศของเรา

through mass-immigration?"

โดยเปิดรับคลื่นผู้อพยพเข้าประเทศซะ?"

And that's when emotion,

และนี่คือเวลาที่อารมณ์

which is so anathema to a good argument,

ที่แสนจะเป็นอริ กับการสร้างข้อโต้แย้งที่ดี

was important to me.

มีความสำคัญกับผม

It took emotion outside the courtroom to get me back in.

เป็นอารมณ์นอกห้องพิจารณาคดี ที่ชักนำผมกลับเข้าไป

When I read Coulter's words, I was angry.

ตอนผมอ่านข้อเขียนของโคลเตอร์ ผมโกรธ

I rebel against the idea

ผมต่อต้านความคิดแบบนี้

that being a first-generation American would disqualify me.

ที่ว่า การเป็นลูกผู้อพยพรุ่นแรก ทำให้ผมขาดคุณสมบัติ

I rebel against the idea that mass immigration

ผมต่อต้านความคิดที่ว่า การรับคลื่นผู้อพยพเข้าประเทศ

would end this country,

จะทำลายประเทศนี้

instead of recognizing that as literally the rock on which this country was built.

แทนที่จะตระหนักว่า ผู้อพยพต่างหาก ที่เป็นรากฐานในการสร้างประเทศนี้

ตอนที่ผมอ่านงานของโคลเตอร์

When I read Coulter,

I thought about so many things in my past.

ผมนึกถึงหลายสิ่งหลายอย่างในอดีต

I thought about my dad,

ผมนึกถึงพ่อของผม

who arrived here with eight dollars from India,

ผู้มาถึงที่นี่จากอินเดีย โดยมีเงินติดตัว แค่ 8 ดอลลาร์

and didn't know whether to use the colored bathroom or the white one.

และไม่รู้จะใช้ห้องน้ำของคนผิวสี หรือของคนขาวดี

ผมนึกถึงงานแรกของพ่อ ที่โรงฆ่าสัตว์

I thought about his first job offer, at a slaughter house.

Not a great job for a Hindu.

ไม่ใช่งานที่ดีเลยสำหรับคนฮินดู

I thought about how, when we moved to a new neighborhood in Chicago

ผมนึกถึงตอนที่เราย้ายไปอยู่ บ้านใหม่ที่ชิคาโก

with one other Indian family,

ไปพร้อมกับคนอินเดียอีกครอบครัวหนึ่ง

that family had a cross burned on its lawn.

และก็มีคนมาเผาไม้กางเขน ที่สนามหน้าบ้านครอบครัวนั้น

Because the racists aren't very good

เพราะคนที่เหยียดสีผิวไม่เก่งเลย

at distinguishing between African Americans and Hindus.

ที่จะแยกคนแอฟริกันอเมริกัน ออกจากคนฮินดู

And I thought about all the hate mail I got

และผมนึกถึงจดหมายด่าทอที่ผมได้รับ

during Guantanamo,

ระหว่างที่ทำคดีกวนตานาโม

for being a Muslim lover.

ที่กล่าวหาว่าผมเป็นคนรักมุสลิม

และคนเหยียดสีผิวก็ไม่เก่งอีก

Again, the racists aren't very good

with distinctions between Hindus and Muslims, either.

ในการแยกแยะคนฮินดูออกจากคนมุสลิม

Ann Coulter thought that being the child of an immigrant was a weakness.

แอน โคลเตอร์ มองว่า การเป็นลูกผู้อพยพ เป็นข้อด้อย

She was profoundly, profoundly wrong.

เธอช่างคิดผิดมหันต์

It is my strength,

มันเป็นข้อเด่นของผมต่างหาก

because I knew what America was supposed to stand for.

เพราะผมรู้ว่าอเมริกาควรจะยืนหยัดเพื่ออะไร

I knew that in America,

ผมรู้ว่า ก็ในอเมริกานี่เอง

me, a child of a man who came here with eight dollars in his pocket,

ที่ผม ซึ่งเป็นลูกผู้อพยพ ที่มีเงินแค่ แปดดอลลาร์ในกระเป๋า

could stand in the Supreme Court of the United States

สามารถยืนว่าคดีในศาลสูงสุดของสหรัฐอเมริกา

on behalf of a detested foreigner,

ในนามของคนต่างด้าวผู้เป็นที่ชิงชัง

like Osama bin Laden's driver,

อย่างคนขับรถของโอซามา บินลาเดน

and win.

แล้วชนะคดีได้

And it made me realize,

และมันทำให้ผมตระหนักว่า

even though I may have lost the case,

แม้ว่าผมอาจจะแพ้คดีนั้นก็ได้

I was right about the Muslim ban too.

แต่ผมก็ยังคิดถูกเรื่องข้อห้ามชาวมุสลิมด้วย

No matter what the court decided,

ไม่ว่าศาลจะตัดสินอย่างไร

they couldn't change the fact

ก็ไม่อาจเปลี่ยนข้อเท็จจริงได้

that immigrants do strengthen this country.

ที่ว่าผู้อพยพทำให้ประเทศนี้ แข็งแกร่งขึ้น

Indeed, in many ways, immigrants love this country the most.

ที่จริงแล้ว ในหลายแง่ด้วยซ้ำ ที่ผู้อพยพรักประเทศนี้ที่สุด

When I read Ann Coulter's words,

ตอนที่ผมอ่านข้อเขียนของแอน โคลเตอร์

I thought about the glorious words of our Constitution.

ผมนึกถึงจารึกอันยิ่งใหญ่ ในรัฐธรรมนูญของเรา

The First Amendment.

การแก้ไขรัฐธรรมนูญฉบับแรก

Congress shall make no law establishing religion.

สภาคองเกรสไม่อาจออกกฎหมาย สถาปนาศาสนาใด

I thought about our national creed,

ผมนึกถึงความเชื่อหลักของประเทศ

"E plurbis unum,"

"E pluribis unum'

"out of many come one."

"จากหลากหลายกลายเป็นหนึ่ง"

และสำคัญที่สุดคือ ผมได้ตระหนักว่า

Most of all, I realized,

the only way you can truly lose an argument

ทางเดียวที่คุณจะแพ้ ในการโต้แย้งได้จริงๆ

is by giving up.

คือการยอมแพ้

So I joined the lawsuit by the US Congress

ดังนั้น ผมเลยร่วมสู้คดี ที่สภาคองเกรสยื่นฟ้อง

challenging President Trump's addition of a citizenship question to the census.

กรณี ปธน. ทรัมป์ ให้ถามเรื่อง สถานะพลเมือง ในการสำรวจสำมะโนประชากร

A decision with huge implications.

เป็นคำสั่งที่ส่งผลกระทบใหญ่หลวง

It was a really hard case.

มันเป็นคดีที่ยากมาก

Most thought we would lose.

คนส่วนใหญ่คิดว่าเราจะแพ้แน่ๆ

But the thing is, we won.

แต่เราก็ชนะคดีนั้น

Five votes to four.

ด้วยมติ 5 ต่อ 4 เสียง

The Supreme Court basically said

ศาลสูงสุดวินิจฉัยว่า

President Trump and his cabinet's secretary had lied.

ปธน. ทรัมป์ และคณะรัฐมนตรีโกหก

And now I've gotten back up and rejoined the fight,

ตอนนี้ผมกลับสู่สังเวียนการต่อสู้แล้ว

and I hope each of you, in your own ways, does so too.

และผมหวังว่า พวกคุณทุกคน จะยังต่อสู้อยู่ด้วย ในแบบของคุณเอง

I'm getting back up

ผมกลับมาสู้

because I'm a believer that good arguments do win out in the end.

เพราะผมเชื่อว่า การโต้แย้งที่ดี จะเอาชนะได้ในที่สุด

The arc of justice is long,

เสาโค้งแห่งความยุติธรรมนั้นยาวไกล

and bends, often, slowly,

และส่วนใหญ่ก็จะโค้งลงอย่างช้าๆ

but it bends so long as we bend it.

และมันจะโค้งตราบที่เราโค้งมัน

And I've realized the question is not how to win every argument.

และคำถามสำคัญไม่ใช่ว่า จะเอาชนะ ในการโต้แย้งได้อย่างไรหรอกครับ

It's how to get back up when you do lose.

แต่เป็นเราจะลุกขึ้นมา หลังจากเราแพ้ ได้อย่างไรต่างหาก

Because in the long run,

เพราะในระยะยาวแล้ว

good arguments will win out.

ประเด็นโต้แย้งที่ดีจะได้ชัยชนะ

If you make a good argument,

ถ้าคุณสร้างข้อโต้แย้งที่ดี

it has the power to outlive you,

มันจะมีชีวิตอยู่ได้ยืนยาวกว่าคุณ

to stretch beyond your core,

จะแผ่ขยายไปได้ไกลกว่าแกนของคุณ

to reach those future minds.

และจะเอื้อมไปถึงผู้คนในอนาคตได้

And that's why all of this is so important.

และนี่คือสาเหตุว่าทำไม สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดจึงสำคัญ

I'm not telling you how to win arguments for the sake of winning arguments.

ผมจะไม่บอกวิธีเอาชนะในการโต้แย้ง เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งชัยชนะ

This isn't a game.

นี่ไม่ใช่เกม

I'm telling you this because even if you don't win right now,

ผมมาบอกคุณเรื่องนี้ เพราะถึงแม้ว่า ตอนนี้คุณจะยังไม่ชนะ

if you make a good argument, history will prove you right.

แต่ถ้าคุณสร้างข้อโต้แย้งที่ดี ประวัติศาสตร์จะพิสูจน์ว่าคุณถูก

I think back to that acting coach all the time.

ผมหวนกลับไปนึกถึง ครูสอนการแสดง คนนั้นตลอดเวลา

And I've come to realize

และผมก็มาตระหนักว่า

that the hand I was holding was the hand of justice.

มือที่ผมจับอยู่ตอนนั้น คือมือแห่งความยุติธรรม

That outstretched hand will come for you.

มือที่แผ่เอื้อมมานั้นจะมาถึงคุณ

It's your decision to push it away

เป็นคุณเองที่ต้องตัดสินใจว่าจะปัดมันออกไป

or to keep holding it.

หรือจะจับยึดมันไว้

Thank you so much for listening.

ขอบคุณครับที่รับฟัง