How to win an argument (at the US Supreme Court, or anywhere) | Neal Katyal

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Sadegh Zabihi

Fourteen years ago,

چهارده سال پیش،

I stood in the Supreme Court to argue my first case.

برای دفاع از اولین مورد خود در دیوان عالی قیام کردم.

And it wasn't just any case,

و مثل موارد دیگر نبود،

it was a case that experts called

موردی بود که به گفته اساتید

one of the most important cases the Supreme Court had ever heard.

یکی از مهمترین مواردی بود که در دیوان عالی مطرح شده بود.

It considered whether Guantanamo was constitutional,

موضوع این بود که آیا گوانتانامو موافق قانون اساسی است یا خیر،

and whether the Geneva Conventions applied to the war on terror.

و اینکه آیا پیمان ژنو برای جنگ علیه ترور به کار رفته است یا خیر.

It was just a handful of years after the horrific attacks

تنها چند سال از حمله وحشتناک

of September 11.

۱۱ سپتامبر گذشته بود.

The Supreme Court had seven Republican appointees

دیوان عالی هفت منتخب جمهوری‌خواه

and two Democratic ones,

و دو منتخب دموکرات داشت،

and my client happened to be Osama bin Laden's driver.

و موکل من از قضا راننده اسامه بن لادن بود.

My opponent was the Solicitor General of the United States,

و مقابل من مدعی ‌العموم آمریکا بود،

America's top courtroom lawyer.

بهترین وکیل آمریکا.

He had argued 35 cases.

او از ۳۵ مورد دفاع کرده بود.

I wasn't even 35 years old.

من حتی ۳۵ سال هم نداشتم.

And to make matters worse,

و بدتر اینکه،

the Senate, for the first time since the Civil War,

سنا برای اولین بار پس از جنگ داخلی،

passed a bill to try and remove the case from the docket of the Supreme Court.

لایحه‌ای تصویب کرده بود تا این مورد را از محکمه دیوان عالی خارج نماید.

Now the speaking coaches say

حالا مربیان سخن می‌گویند

I'm supposed to build tension and not tell you what happens.

من قصد داشتم تنش ایجاد کنم و حقیقت را نگویم.

But the thing is, we won.

اما موضوع این است که ما پیروز شدیم.

How?

چگونه؟

Today, I'm going to talk about how to win an argument,

امروز می‌خواهم در مورد نحوه پیروز شدن در یک دفاعیه،

at the Supreme Court or anywhere.

در دیوان عالی یا هر جای دیگر صحبت کنم.

The conventional wisdom is that you speak with confidence.

عقل سلیم می‌گوید باید با اعتماد به نفس صحبت کنید.

That's how you persuade.

از این طریق دیگران را قانع می‌کنید.

I think that's wrong.

فکر می‌کنم این اشتباه است.

I think confidence is the enemy of persuasion.

فکر می‌کنم اعتماد به نفس ضد اقناع است.

Persuasion is about empathy,

اقناع از هم‌دلی ناشی می‌شود،

about getting into people's heads.

باید به ذهن افراد نفوذ کنید.

That's what makes TED what it is.

TED هم اینگونه به اینجا رسیده است.

It's why you're listening to this talk.

به همین خاطر به این سخنرانی‌ها گوش می‌دهید.

You could have read it on the cold page,

می‌توانستید متن سخنرانی را از رو بخوانید.

but you didn't.

اما این کار را نمی‌کنید.

Same thing with Supreme Court arguments --

دفاعیات دیوان عالی هم از این دسته هستند --

we write written briefs with cold pages,

ما خلاصه‌های نوشتنی را در صفحات مربوطه می‌نویسیم،

but we also have an oral argument.

اما یک دفاعیه شفاهی هم داریم.

We don't just have a system in which the justices write questions

ما سیستمی نداریم که فقط سوالات را بنویسیم

and you write answers.

و شما پاسخ‌ها را بنویسید.

Why?

چرا؟

Because argument is about interaction.

زیرا دفاعیه به تعامل مربوط است.

I want to take you behind the scenes to tell you what I did,

می‌خواهم شما را به پشت صحنه کارهایی که انجام دادم ببرم،

and how these lessons are generalizable.

و نحوه تعمیم این درس‌ها را عرضه کنم.

Not just for winning an argument in court,

نه فقط برای برنده شدن در یک دفاعیه در دادگاه

but for something far more profound.

بلکه برای چیزی بسیار عمیقتر.

Now obviously, it's going to involve practice,

خوب بوضوح نیازمند تمرین است،

but not just any practice will do.

اما نه مثل هر تمرینی.

My first practice session for Guantanamo,

اولین جلسه تمرین من در گوانتانامو،

I flew up to Harvard

من راهی هاروارد شدم

and had all these legendary professors throwing questions at me.

و همه این اساتید افسانه‌ای سوالات متعددی از من می‌پرسیدند.

And even though I had read everything, rehearsed a million times,

و با اینکه همه چیز را خوانده بودم و میلیون‌ها بار تکرار کرده بودم،

I wasn't persuading anyone.

هیچکس را نمی‌توانستم قانع کنم.

My arguments weren't resonating.

دفاعیاتم اثرگذار نبود.

I was desperate.

افسرده بودم.

I had done everything possible,

هر کار ممکن را انجام داده بودم،

read every book, rehearsed a million times,

هر کتابی خواندم و میلیون‌ها بار تکرار کردم،

and it wasn't going anywhere.

و به هیچ جا نمی‌رسیدم.

So ultimately, I stumbled on this guy --

خوب سرانجام به این مرد برخوردم --

he was an acting coach, he wasn't even a lawyer.

او یک مربی عملیاتی بود، حتی وکیل هم نبود.

He'd never set foot in the Supreme Court.

هرگز پایش را در دیوان عالی نگذاشته بود.

And he came into my office one day wearing a billowy white shirt

یک روز به دفترم آمد در حالی که یک پیراهن سفید موج‌دار

and a bolo tie,

و یک کراوات بولو پوشیده بود،

and he looked at me with my folded arms and said,

و به من نگاه کرد در حالی که بازوهایم را جمع کرده بودم،

"Look, Neal, I can tell

«ببین نیل، می‌توانم بگویم

that you don't think this is going to work,

که فکر می‌کنید این کار جواب نمی‌دهد،

but just humor me.

اما من باب مزاح

Tell me your argument."

دفاعیه‌ات را به من بگو.»

So I grabbed my legal pad,

خوب من نوشته‌ام را برداشتم،

and I started reading my argument.

و شروع کردم به قرائت دفاعیه‌ام.

He said, "What are you doing?"

گفت «چه کار داری می‌کنی؟»

I said, "I'm telling you my argument."

گفتم، «دارم دفاعیه‌ام را می‌خوانم.»

He said, "Your argument is a legal pad?"

گفت، «دفاعیه‌ات یک برگه نوشته است؟»

I said, "No, but my argument is on a legal pad."

گفتم، «نه ولی دفاعیه‌ام روی برگه است.»

He said, "Neal, look at me.

گفت، «نیل به من نگاه کن.

Tell me your argument."

دفاعیه‌ات را به من بگو.»

And so I did.

و این کار را کردم.

And instantly, I realized,

و در لحظه، فهمیدم

my points were resonating.

که نکاتم اثرگذار نبودند.

I was connecting to another human being.

داشتم با انسان دیگری ارتباط می‌گرفتم.

And he could see the smile starting to form

و می‌توانست لبخندی که بر لبانم می‌نشیند

as I was saying my words,

هنگام گفتن کلمات را ببیند.

and he said, "OK, Neal.

و او گفت، «خوب نیل.

Now do your argument holding my hand."

حالا دفاعیاتت را در حالی که دستم را گرفته‌ای انجام بده.»

And I said, "What?"

و گفتم، «چی؟»

And he said, "Yeah, hold my hand."

و او گفت، «بله، دستم را بگیر.»

I was desperate, so I did it.

غمگین بودم پس انجام دادم.

And I realized, "Wow, that's connection.

و فهمیدم، «واو، این است ارتباط.

That's the power of how to persuade."

این است روش قانع کردن.»

And it helped.

و این به من کمک کرد.

But truthfully, I still got nervous as the argument date approached.

اما صادقانه بگویم هر چه به روز دفاعیه نزدیک می‌شدم استرسم بیشتر می‌شد.

And I knew that even though argument

و می‌دانستم که اگر چه دفاعیه

was about getting into someone else's shoes

در مورد شخص دیگری است

and empathizing,

و نیازمند همدلی است،

I needed to have a solid core first.

اما نیاز داشتم ابتدا نقطه اتکا داشته باشم.

So I did something outside of my comfort zone.

پس کاری کردم ورای راحتی خودم.

I wore jewelry -- not just anything,

جواهرات پوشیدم -- نه هر چیزی،

but a bracelet that my father had worn his whole life,

بلکه النگویی که پدرم در تمام زندگیش پوشیده بود،

until he passed away, just a few months before the argument.

تا زمانی که تنها چند ماه پیش از این دفاعیه درگذشت.

I put on a tie

کراواتی پوشیدم

that my mom had given me just for the occasion.

که مادرم برای مناسبات خاص به من داده بود.

And I took out my legal pad and wrote my children's names on it,

و برگه دفاعیه را برداشتم و نام فرزندانم را بر آن نوشتم،

because that's why I was doing this.

چون به این خاطر داشتم دفاعیه انجام می‌دادم.

For them, to leave the country better than I had found it.

برای فرزندانم تا در کشور بهتری نسبت به وضع فعلی زندگی کنند.

I got to court, and I was calm.

به دادگاه رفتم و آرام بودم.

The bracelet, the tie, the children's names

النگو، کراوات، نام فرزندان

had all centered me.

همه توجهم به اینها بود.

Like a rock climber extending beyond the precipice,

مثل یک صخره‌نورد که فراتر از صخره می‌رود،

if you have a solid hold, you can reach out.

اگر توان متمرکزی داشته باشید می‌توانید فراتر بروید.

And because argument is about persuasion,

و چون دفاعیه به اقناع مربوط است،

I knew I had to avoid emotion.

می‌دانستم باید از عواطف دوری کنم.

Displays of emotion fail.

اظهار عواطف شکست می‌خورد.

It's kind of like writing an email in all bold and all caps.

مثل نوشتن تمام یک ایمیل با حروف بزرگ و پررنگ است.

It persuades no one.

هیچ کس را قانع نمی‌کند.

It's then about you, the speaker,

دیگر نوبت شماست، سخنگو،

not about the listener or the receiver.

بحث شنونده و دریافت‌کننده نیست.

Now look, in some settings, the solution is to be emotional.

حالا ببینید، در برخی شرایط راه حل این است که عاطفی باشید.

You're arguing with your parents,

وقتی دارید با والدین بحث می‌کنید،

and you use emotion and it works.

از عواطف استفاده می‌کنید و عمل می‌کند.

Why?

چرا؟

Because your parents love you.

چون والدین‌تان دوست‌تان دارند.

But Supreme Court justices don't love you.

اما دادگاه دیوان عالی شما را دوست ندارد.

They don't like to think of themselves

آنها دوست ندارند خودشان را از دسته

as the type of people persuaded by emotion.

کسانی تصور کنند که با عواطف قانع می‌شوند.

And I reverse engineered that insight too,

و من هم این دیدگاه را مهندسی معکوس کرده بودم،

setting a trap for my opponent to provoke his emotional reaction,

با تله گذاشتن برای رقیبم تا احساساتش را برانگیزم،

so I could be seen as the calm and steady voice of the law.

پس می‌توانستم بعنوان صدای آرام و پایدار قانون دیده شوم.

And it worked.

و عمل می‌کرد.

And I remember sitting in the courtroom to learn that we had won.

و به خاطر دارم که در دادگاه نشسته بودم تا علت پیروزی خود را بدانم.

That the Guantanamo tribunals were coming down.

اینکه محکمه‌های گوانتانامو در حال افول بودند.

And I went out onto the courthouse steps and there was a media firestorm.

بیرون آمدم و وقتی به پله‌های سالن دادگاه رسیدم و رسانه‌ها هجوم آوردده بودند.

Five hundred cameras, and they're all asking me,

پانصد دوربین و همه داشتند از من سوال می‌کردند،

"What does the decision mean, what does it say?"

«این تصمیم به چه معنا است، این چه می‌گوید؟»

Well, the decision was 185 pages long.

خوب، این تصمیم ۱۸۵ صفحه بود.

I hadn't had time to read it, nobody had.

وقت نداشتم آن را بخوانم، هیچ کس وقت نداشت.

But I knew what it meant.

ولی می‌دانستم معنایش چیست.

And here's what I said on the steps of the Court.

و این چیزی است که روی پله‌های دادگاه گفتم.

"Here's what happened today.

«این است اتفاقی که امروز رخ داد.

You have the lowest of the low --

شما این دست پایین‌ترین شخص را دارید --

this guy, who was accused of being bin Laden's driver,

که به راننده بودن بن لادن متهم شده بود،

one of the most horrible men around.

یکی از وحشتناک‌ترین انسان‌ها.

And he sued not just anyone,

و یک شخص عادی از او شکایت نکرده بود،

but the nation, indeed, the world's most powerful man,

بلکه دولت بود، در واقع قوی‌ترین انسان روی زمین،

the president of the United States.

رئیس جمهور آمریکا.

And he brings it not in some rinky-dink traffic court,

و او را به یک دادگاه شلوغ قدیمی نیاورده بودند،

but in the highest court of the land,

بلکه شاخص‌ترین دادگاه روی زمین،

the Supreme Court of the United States ...

دیوان عالی آمریکا ..

And he wins.

و اوست که پیروز شد.

That's something remarkable about this country.

و این موضوع چشمگیری است در این کشور.

In many other countries,

در دیگر کشورها،

this driver would have been shot,

این راننده ممکن بود فقط برای این اتهام

just for bringing his case.

با گلوله کشته شود.

And more of the point for me, his lawyer would have been shot.

و بیش از ان که به من مربوط است، وکیلش هم ممکن بود کشته شود.

But that's what makes America different.

و این است که آمریکا را متفاوت می‌کند.

What makes America special."

این آمریکا را خاص می‌کند.

Because of that decision,

بخاطر این تصمیم،

the Geneva conventions apply to the war on terror,

پیمان ژنو برای جنگ علیه ترور به کار می‌رود،

which meant the end of ghost prisons worldwide,

که به معنای پایان زندان‌های مخوف در جهان است،

the end of waterboarding worldwide

پایان شکنجه غرق مصنوعی در جهان

and an end to those Guantanamo military tribunals.

و پایانی به آن محکمه‌های نظامی در گوانتانامو.

By methodically building the case,

با بنای روشمند این مورد اتهام،

and getting into the justices' heads,

و نفوذ در اذهان قضات دیوان عالی،

we were able to quite literally change the world.

توانستیم عملا دنیا را عوض کنیم.

Sounds easy, right?

آسان به نظر می‌رسد، درست است؟

You can practice a lot,

می‌توانید زیاد تمرین کنید،

avoid displays of emotion,

از ابراز احساسات خودداری کنید،

and you, too, can win any argument.

و شما هم می‌توانید در هر دفاعیه‌ای پیروز شوید.

I'm sorry to say, it's not that simple,

متاسفم که بگویم اینقدر ساده نیست،

my strategies aren't foolproof,

استراتژی‌های ما بدون خطا نیستند،

and while I've won more Supreme Court cases

و با اینکه بیش از هر کس در موارد دیوان عالی

than most anyone,

پیروز شده‌ام،

I've also lost a lot too.

موارد زیادی هم باخته‌ام.

Indeed, after Donald Trump was elected,

در واقع پس از انتخاب شدن دونالد ترامپ،

I was, constitutionally speaking, terrified.

اساسا ترسیده‌ام.

Please understand, this is not about Left versus Right,

لطفا درک کنید، بحث حزب چپ و راست،

or anything like that.

یا امثال اینها نیست.

I'm not here to talk about that.

نمی‌خواهم در مورد این چیزها حرف بزنم.

But just a week in to the new president's term,

اما درست در هفته اول ریاست جمهوری،

you might remember those scenes at the airports.

ممکن است آن صحنه‌ها در فرودگاه‌ها را به یاد داشته باشید.

President Trump had campaigned on a pledge, saying, quote,

رئیس‌جمهور ترامپ کارزاری به راه انداخت که بیان می‌داشت،

"I, Donald J. Trump am calling for a complete and total shutdown

«من، دونالد، جی، ترامپ درخواست دارم

of all Muslim immigration to the United States."

مهاجرت تمام مسلمانان به آمریکا کاملاً متوقف شود.»

And he also said, quote, "I think Islam hates us."

او همچنین گفت، «فکر می‌کنم اسلام از ما متنفر است.»

And he made good on that promise,

او همچنین قول داد،

banning immigration from seven countries with overwhelmingly Muslim populations.

مهاجرت از هفت کشور با جمعیت غالب مسلمان ممنوع شود.

My legal team and others went into court right away and sued,

تیم حقوقی من و دیگران برای شکایت به دادگاه رفتند،

and got that first travel ban struck down.

و اولین قانون منع مسافرت را لغو کردند.

Trump revised it.

ترامپ آن را بازبینی کرد.

We went into court again and got that struck down.

ما دوباره به دادگاه رفتیم و لغوش کردیم.

He revised it again,

او دوباره بازبینی کرد،

and changed it, adding North Korea,

و آن را تغییر داد و کره شمالی را اضافه کرد،

because we all know,

چون همه می‌دانیم،

the United States had a tremendous immigration problem with North Korea.

که آمریکا مشکل عظیم مهاجرتی با کره شمالی دارد.

But it did enable his lawyers to go to the Supreme Court and say,

اما او وکلایش را قادر ساخت که به دیوان عالی بروند و بگویند،

"See, this isn't discriminating against Muslims,

«ببینید، این تبعیض علیه مسلمانان نیست،

it includes these other people too."

افراد دیگر هم شامل می‌شود.»

Now I thought we had the killer answer to that.

اکنون فکر می‌کنم ما پاسخ قاطع به این سوال را داشتیم.

I won't bore you with the details,

حوصله شما را با جزئیات سر نمی‌برم،

but the thing is, we lost.

اما موضوع این است که ما باختیم.

Five votes to four.

پنج رأی در مقابل چهار رأی.

And I was devastated.

و من تخریب شدم.

I was worried my powers of persuasion had waned.

نگران بودم که قدرت اقناعم افول کرده است.

And then, two things happened.

و سپس دو اتفاق افتاد.

The first was,

اول،

I noticed a part of the Supreme Court's travel ban opinion

متوجه شدم که بخشی از ایده ممنوعیت مسافرت دیوان عالی

that discussed the Japanese American interment.

که از توقیف دسته جمعی آمریکایی-ژاپنی‌ها بحث می‌کرد.

That was a horrific moment in our history,

لحظه وحشتناکی در تاریخ ما بود،

in which over 100,000 Japanese Americans had been interned in camps.

که در آن بیش از ۱۰۰٫۰۰۰ آمریکایی-ژاپنی در کمپ‌ها توقیف شده بودند.

My favorite person to challenge this scheme

شخصیت مورد علاقه من برای چالش این اتفاق

was Gordon Hirabayashi,

گردون هیرابایاشی بود،

a University of Washington student.

یک دانشجوی دانشگاه واشینگتن.

He turned himself in to the FBI,

او خود را به FBI معرفی کرد،

who said, "Look, you're a first-time offender,

به او گفته شد، «ببین شما اولین مجرم هستید،

you can go home."

می‌توانید بروید خانه.»

And Gordon said,

گردون گفت،

"No, I'm a Quaker, I have to resist unjust laws,"

«نه من یک اغتشاشگر هستم و باید در مقابل قوانین ناعادلانه مقاومت کنم،»

and so they arrested him and he was convicted.

و سپس او را بازداشت کردند و او محکوم شد.

Gordon's case made it to the Supreme Court.

مورد گردون به دیوان عالی راه یافت.

And again, I'm going to do that thing

و من قصد انجام این کار را دارم

where I quash any sense of anticipation you have,

تا انتظارات شما را از بین ببرم

and tell you what happened.

و واقعیت را بگویم.

Gordon lost.

گوردون باخت.

But he lost because of a simple reason.

اما دلیل باختش ساده بود.

Because the Solicitor General,

چون دادستان عمومی،

that top courtroom lawyer for the government,

بعنوان بهترین وکیل دادگاه،

told the Supreme Court

به دیوان عالی گفت

that the Japanese American internment was justified by military necessity.

که حبس ژاپنی-آمریکایی‌ها یک ضرورت نظامی بوده است.

And that was so,

اینگونه بود،

even though his own staff had discovered

اما حتی کارمندان خودش دریافته بودند

that there was no need for the Japanese American interment

که هیچ نیازی به حبس ژاپنی-آمریکایی‌ها نبوده است

and that the FBI and the intelligence community

و FBI و جامعه اطلاعاتی

all believed that.

همه بر این باور بودند.

And indeed, that it was motivated by racial prejudice.

و در واقع، انگیزه این تصمیم از تعصبات نژادی ناشی می‌شد.

His staff begged the Solicitor General,

کارمندانش به دادستان عمومی التماس کردند،

"Tell the truth, don't suppress evidence."

«حقیقت را بگو، شواهد را نادیده نگیر.»

What did the Solicitor General do?

دادستان عمومی چه کار کرد؟

Nothing.

هیچ.

He went in and told the "military necessity" story.

او وارد شد و داستان «ضرورت نظامی» را گفت.

And so the Court upheld Gordon Hirabayashi's conviction.

و دادگاه گوردون هیرابایاشی را محکوم کرد.

And the next year, upheld Fred Korematsu's interment.

و سال بعد، به حبس فِرِد کورماتسو رای داد.

Now why was I thinking about that?

خوب چرا به این‌ها فکر می‌کنم؟

Because nearly 70 years later,

چون ۷۰ سال بعد،

I got to hold the same office,

من به همان اداره راه یافتم،

Head of the Solicitor General's Office.

رئیس اداره دادستانی کل.

And I got to set the record straight,

و باید بایگانی‌ها را بررسی می‌کردم،

explaining that the government had misrepresented the facts

که نشان می‌داد دولت حقایق را در مورد حبس ژاپنی‌ها

in the Japanese interment cases.

تحریف کرده است.

And when I thought about the Supreme Court's travel ban opinion,

و هنگامی که در مورد ایده منع مسافرت توسط دیوان عالی فکر کردم،

I realized something.

موضوعی را دریافتم.

The Supreme Court, in that opinion,

دیوان عالی در این ایده،

went out of its way to overrule the Korematsu case.

درباره غیرقانونی اعلام کردن مورد کورماتسو از مسیر درست خارج شده است.

Now, not only had the Justice Department said

اکنون، نه تنها وزارت دادگستری

the Japanese interment was wrong,

حبس ژاپنی‌ها را غلط می‌داند،

the Supreme Court said so too.

بلکه دیوان عالی هم به این اشتباه اذعان دارد.

That's a crucial lesson about arguments -- timing.

یک درس مهم در مورد دفاعیات، زمان‌بندی است.

All of you, when you're arguing, have that important lever to play.

همه شما، هنگامی که دفاع می‌کنید، این اهرم قدرتمند را دارید.

When do you make your argument?

کی دفاعیات را انجام می‌دهید؟

You don't just need the right argument,

فقط به دفاعیه درست نیاز ندارید،

you need the right argument at the right moment.

به دفاعیه درست در زمان درست هم نیاز دارید.

When is it that your audience -- a spouse, a boss, a child --

چه هنگام در مخاطب شما -- همسر، رئیس، کودک --

is going to be most receptive?

بیشترین پذیرش وجود خواهد داشت؟

Now look, sometimes, it's totally out of your control.

ببینید، گاهی کاملاً از اختیار شما خارج است.

Delay has costs that are too extensive.

تأخیر هزینه‌های زیادی دارد.

And so you've got to go in and fight

و باید وارد معرکه شوید

and you very well may, like me, get the timing wrong.

و شما هم ممکن است مانند من در زمان‌بندی کاملا اشتباه کنید.

That's what we thought in the travel ban.

در مورد منع مسافرت همین فکر را می‌کردیم.

And you see,

و شما می‌بینید،

the Supreme Court wasn't ready, so early in President Trump's term,

دیوان عالی آماده نبود، بدایت ریاست جمهوری ترامپ بود،

to overrule his signature initiative,

و غیرقانونی دانستن تأیید رئیس جمهور سخت می‌نمود،

just as it wasn't ready to overrule FDR's Japanese American interment.

همانگونه که برای غیرقانونی دانستن بازداشت دست جمعی ژاپنی-آمریکایی‌ها آماده نبود.

And sometimes, you just have to take the risk.

و گاهی باید ریسک کنید.

But it is so painful when you lose.

ولی اگر ببازید خیلی دردناک است.

And patience is really hard.

و استقامت واقعاً مشکل است.

But that reminds me of the second lesson.

اما درس دوم.

Even if vindication comes later,

اگرچه تبرئه بعداً حاصل می‌شود،

I realized how important the fight now is,

به این نتیجه رسیده‌ام که مبارزه کنونی اهمیت زیادی دارد،

because it inspires, because it educates.

چون موجب انگیزه می‌شود، موجب یادگیری می‌شود.

I remember reading a column by Ann Coulter about the Muslim ban.

یک ستون مطبوعاتی توسط ان کولتر در مورد منع ورود مسلمانان را می‌خواندم.

Here's what she said.

او می‌گفت.

"Arguing against Trump was first-generation American,

«مبارزه علیه ترامپ توسط یک آمریکایی نسل اولی،

Neal Katyal.

نیل کاتیال صورت گرفت.

There are plenty of 10th-generation America-haters.

متنفرین نسل دهمی از آمریکا زیاد هستند.

You couldn't get one of them to argue we should end our country

آیا در مقام دفاع نمی‌توانید به یکی از آن‌ها بگویید باید به عمر کشور

through mass-immigration?"

با مهاجرت دسته‌جمعی پایان دهیم؟»

And that's when emotion,

و این است هنگامی که عواطف،

which is so anathema to a good argument,

که برای یک دفاعیه خوب سم است،

was important to me.

برایم مهم بود.

It took emotion outside the courtroom to get me back in.

باید عواطف را بیرون می‌گذاشتم تا دوباره وارد دادگاه شوم.

When I read Coulter's words, I was angry.

وقتی جملات کولتر را خواندم، عصبانی بودم.

I rebel against the idea

علیه این ایده قیام کردم

that being a first-generation American would disqualify me.

که یک آمریکای نسل اولی بودن شأنم را پایین می‌آورد.

I rebel against the idea that mass immigration

علیه اینکه مهاجرت جمعی عمر کشور را پایان می‌دهد

would end this country,

قیام کردم،

instead of recognizing that as literally the rock on which this country was built.

به جای اینکه به بازشناسی سنگ بنای این کشور بپردازم.

When I read Coulter,

وقتی متن کولتر را خواندم،

I thought about so many things in my past.

در مورد خیلی چیزها در گذشته‌ام فکر می‌کردم.

I thought about my dad,

در مورد پدرم فکر می‌کردم،

who arrived here with eight dollars from India,

که با هشت دلار از هند به اینجا آمد،

and didn't know whether to use the colored bathroom or the white one.

و نمی‌دانست که از حمام رنگی یا سفید استفاده کند.

I thought about his first job offer, at a slaughter house.

در مورد اولین شغل پیشنهادی به وی فکر کردم در یک قصابی.

Not a great job for a Hindu.

شغل خوبی برای یک هندو نیست.

I thought about how, when we moved to a new neighborhood in Chicago

به این فکر کردم که چگونه به یک محله جدید شیکاگو رفتیم

with one other Indian family,

به همراه یک خانواده هندی دیگر،

that family had a cross burned on its lawn.

که صلیب را در چمن حیاطش آتش زده بودند.

Because the racists aren't very good

چون نژادپرستان در تشخیص

at distinguishing between African Americans and Hindus.

آفریقایی آمریکایی‌ها از هندوها خوب نیستند.

And I thought about all the hate mail I got

و فکر می‌کردم در مورد تمام ایمیل‌های حاوی نفرت

during Guantanamo,

که به خاطر پرونده گوانتانامو

for being a Muslim lover.

و دوستدار مسلمانان بودن دریافت کردم.

Again, the racists aren't very good

بعلاوه، نژادپرستان فرق بین

with distinctions between Hindus and Muslims, either.

هندوها و مسلمانان هم درست تشخیص نمی‌دهند.

Ann Coulter thought that being the child of an immigrant was a weakness.

آن کولتر تصور می‌کرد فرزند یک مهاجر بودن یک ضعف است.

She was profoundly, profoundly wrong.

او عمیقاً، عمیقاً اشتباه می‌کرد.

It is my strength,

این قدرت من است،

because I knew what America was supposed to stand for.

چون می‌دانستم که علت وجود آمریکا چیست.

I knew that in America,

می‌دانستم که در آمریکا،

me, a child of a man who came here with eight dollars in his pocket,

من بعنوان پسر کسی که با هشت دلار به اینجا آمد،

could stand in the Supreme Court of the United States

می‌توانستم در دیوان عالی آمریکا بایستم

on behalf of a detested foreigner,

تا از یک خارجی منفور دفاع کنم،

like Osama bin Laden's driver,

کسی همچون راننده اسامه بن لادن،

and win.

و پیروز شوم.

And it made me realize,

و این موجب شد بفهمم،

even though I may have lost the case,

اگر چه آن مورد را باختم، اما باز هم

I was right about the Muslim ban too.

در مورد منع مسافرت مسلمانان حق با من بود.

No matter what the court decided,

فارغ از اینکه دادگاه چه تصمیمی گرفت،

they couldn't change the fact

نمی‌توانستند این حقیقت را تغییر دهند

that immigrants do strengthen this country.

که مهاجرین این کشور را تقویت می‌کنند.

Indeed, in many ways, immigrants love this country the most.

در واقع، از بسیاری جهات مهاجرین بیشترین علاقه را به این کشور دارند.

When I read Ann Coulter's words,

وقتی جملات آن کولتر را خواندم،

I thought about the glorious words of our Constitution.

در مورد جملات متعالی قانون اساسی‌مان فکر کردم.

The First Amendment.

بند اول.

Congress shall make no law establishing religion.

کنگره در خصوص تشکیل مذهب (به صورت ملی)، هیچ قانونی وضع نمی‌کند.

I thought about our national creed,

در مورد عقیده ملی‌مان فکر کردم،

"E plurbis unum,"

«E plurbis unum،»

"out of many come one."

«وحدت در عین کثرت.»

Most of all, I realized,

من فهمیدم، بیشتر ما،

the only way you can truly lose an argument

تنها راهی که واقعا در یک دفاعیه شکست می‌خوریم

is by giving up.

دلسرد شدن است.

So I joined the lawsuit by the US Congress

بنابراین به طرح دعوی توسط کنگره آمریکا پیوستم

challenging President Trump's addition of a citizenship question to the census.

که ترامپ را برای افزودن سوال تابعیت در سرشماری به چالش می‌کشید.

A decision with huge implications.

تصمیمی با پیام‌هایی عظیم.

It was a really hard case.

مورد واقعا سختی بود.

Most thought we would lose.

بیشتر مردم فکر می‌کردند ما می‌بازیم.

But the thing is, we won.

اما ما پیروز شدیم.

Five votes to four.

پنج رأی در مقابل چهار رأی.

The Supreme Court basically said

دیوان عالی گفت

President Trump and his cabinet's secretary had lied.

رئیس جمهور ترامپ و کابینه‌اش دروغ گفته بودند.

And now I've gotten back up and rejoined the fight,

حالا من برگشته‌ام و دوباره به مبارزه پیوسته‌ام،

and I hope each of you, in your own ways, does so too.

و امیدوارم هر یک از شما به روش خودتان این کار را بکنید.

I'm getting back up

دارم برمی‌گردم

because I'm a believer that good arguments do win out in the end.

چون باور دارم که دفاعیات خوب سرانجام پیروز خواهند شد.

The arc of justice is long,

کمان عدالت بلند است،

and bends, often, slowly,

و اغلب به کندی خم می‌شود،

but it bends so long as we bend it.

اما هنگامی که آن را خم کنیم دامنه آن خمش طولانی است.

And I've realized the question is not how to win every argument.

و دریافته‌ام که مسئله پیروزی در هر دفاعیه‌ای نیست.

It's how to get back up when you do lose.

مسئله دوباره بلند شدن پس از شکست خوردن است.

Because in the long run,

چون در بلندمدت،

good arguments will win out.

دفاعیات خوب پیروز خواهند شد.

If you make a good argument,

اگر دفاعیه‌ای خوب ارائه دهید،

it has the power to outlive you,

قدرت حیاتی طولانی خواهید یافت،

to stretch beyond your core,

پس فراتر از مرکز خود بکشید،

to reach those future minds.

تا به اذهان آینده دست یابید.

And that's why all of this is so important.

و این است دلیل اینکه همه اینها اینقدر مهم هستند.

I'm not telling you how to win arguments for the sake of winning arguments.

نمی‌خواهم به شما بگویم که چگونه به صرف پیروز شدن در دفاعیات پیروز شوید.

This isn't a game.

این بازی نیست.

I'm telling you this because even if you don't win right now,

این را می‌گویم چون حتی اگر اکنون پیروز نشوید،

if you make a good argument, history will prove you right.

اگر دفاعیه خوب ارائه دهید، تاریخ ثابت خواهد کرد که حق با شما بوده است.

I think back to that acting coach all the time.

دوباره همیشه به آن مربی عملیاتی فکر می‌کنم.

And I've come to realize

و دریافته‌ام

that the hand I was holding was the hand of justice.

که دستی که گرفته بودم دست عدالت بود.

That outstretched hand will come for you.

آن دست بلند به سوی شما کشیده شد.

It's your decision to push it away

تصمیم با شماست که آن را پس بزنید

or to keep holding it.

یا آن را محکم بگیرید.

Thank you so much for listening.

بسیار متشکرم که گوش دادید.