Mikko Hypponen: Three types of online attack

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Paravee Asava-Anan

In the 1980s, in communist Eastern Germany,

ในทศวรรตที่ ๙๐

ในคอมมิวนิสต์เยอร์มันตะวันออก,

ถ้าคุณเป็นเจ้าของเครื่องพิมพ์ดีด

if you owned a typewriter,

you had to register it with the government.

คุณต้องจดทะเบียนเครื่องกับรัฐบาล

คุณต้องขึ้นทะเบียน

You had to register a sample sheet of text out of the typewriter.

ตัวอย่างของเอกสารที่พิมพ์

จากเครื่องพิมพ์ดีดนั้น

And this was done so the government could track

สิ่งนี้ต้องทำขึ้น

เพื่อให้รัฐบาลสืบสาวไปถึงต้นตอได้ว่าเอกสารมาจากที่ใด

where the text was coming from.

หากพบว่ามีเอกสารหนึ่ง

If they found a paper which had the wrong kind of thought,

ที่มีแนวคิดที่ผิดเพี้ยนไป

they could track down who created that thought.

รัฐบาลก็จะสาวไปถึงต้นตอได้

ใครสร้างแนวคิดที่ผิดนั้นขึ้น

และพวกเราในโลกตะวันตก

And we in the West

คาดไม่ถึงว่าจะมีผู้ใดทำสิ่งนี้ได้

couldn't understand how anybody would do this,

how much this would restrict freedom of speech.

ว่าได้จำกัดเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นมากเพียงใด

พวกเราจะไม่มีวันทำอย่างนั้น

We would never do that in our own countries.

ในประเทศของเราเอง

แต่ปัจจุบันในปี ๒๐๑๑

But today, in 2011, if you go and buy a color laser printer

ถ้าคุณไปซื้อเครื่องพิมพ์เลเซอร์สี

from any major laser printer manufacturer

จากผู้ผลิตเครื่องพิมพ์เลเซอร์รายใหญ่รายไหนก็ตาม

และพิมพ์เอกสารแผ่นหนึ่ง

and print a page,

เอกสารแผ่นนั้นจะออกมา

that page will end up

having slight yellow dots printed on every single page,

มีจุดสีเหลืองๆเล็กๆ

พิมพ์ปรากฎอยู่ในทุกๆหน้า

ในแบบที่เป็นลักษณะจำเพาะ

in a pattern which makes the page unique to you and to your printer.

ของคุณและของเครื่องพิมพ์ของคุณ

สิ่งนี้กำลังเกิดขึ้น

This is happening to us today.

กับเราในวันนี้

และดูเหมือนไม่มีใครให้ความสนใจเรื่องนี้มากนัก

And nobody seems to be making a fuss about it.

และนี่เป็นตัวอย่างหนึ่ง

And this is an example

ในหลายๆวิธี

of the ways our own governments are using technology

ที่รัฐบาลของเราเอง

กำลังใช้เทคโนโลยี

เป็นปฏิปักษ์กับเรา, ประชากร

against us, the citizens.

และนี่เป็นสาเหตุที่สำคัญอย่างหนึ่งในสามประการ

And this is one of the main three sources of online problems today.

ของปัญหาทางอินเตอร์เน็ตในวันนี้

If we look at what's really happening in the online world,

ถ้าเรามาพิจารณาว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นจริงในโลกของอินเตอร์เน็ต

we can group the attacks based on the attackers.

เราก็จะแบ่งผู้ที่จู่โจมในอินเตอร์เน็ตได้เป็นสามกลุ่ม

ซึ่งมีอยู่สามกลุ่มใหญ่ๆ

We have three main groups.

We have online criminals.

เราได้อาชญากรทางอินเตอร์เน็ต

Like here, we have Mr. Dmitry Golubov,

ตัวอย่างเช่น, เราได้นายดิมิทรี โกลูบอฟ

from the city of Kiev in Ukraine.

จากเมืองเคียฟ ในยูเครน

และแรงจูงใจของอาชญากรรมทางอินเตอร์เน็ต

And the motives of online criminals are very easy to understand.

เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายมาก

These guys make money.

คนเหล่านี้หาเงิน

They use online attacks to make lots of money --

พวกเขาใช้การจู่โจมทางอินเตอร์เน็ต

เพื่อหาเงินให้ได้มากๆ

and lots and lots of it.

และมากๆขึ้น

We actually have several cases of millionaires online, multimillionaires,

จริงๆแล้วเรามีคดีมากมาย

เกี่ยวกับเศรษฐีเงินล้านทางอินเตอร์เน็ต,เศรษฐีหลายๆล้าน

ซึ่งหาเงินโดยการจู่โจมทางอินเตอร์เน็ต

who made money with their attacks.

Here's Vladimir Tsastsin, from Tartu in Estonia.

นี่คือวลาดิเมีย ทซาสท์ซิน จากทาร์ทู ในเอสโทเนีย

คนนี้คืออัลเฟรด กอนซาเลส

This is [Albert] Gonzalez.

คนนี้คือสตีเฟน วัตท์

This is Stephen Watt.

นี่คือ บ์ยอร์น ซันดิน

This is Bjorn Sundin.

This is Matthew Anderson, Tariq Al-Daour

นี่ แมททิว แอนเดอร์สัน,ทาริค อัล-ดาวเวอร์

and so on and so on.

และคนอื่นๆ

คนเหล่านี้

These guys make their fortunes online,

สร้างความรํ่ารวยจากอินเตอร์เน็ต

แต่เขาใช้วิธีที่ผิดกฎหมาย

but they make it through the illegal means

of using things like banking Trojans

โดยใช้ตัวไวรัสเช่นโทรจานการธนาคาร(banking trojans)

เพื่อขโมยเงินจากบัญชีธนาคารของเรา

to steal money from our bank accounts while we do online banking,

ในขณะที่เราเข้าใช้บัญชีธนาคารทางอินเตอร์เน็ต

หรือใช้โปรแกรมดักจับบันทึกการพิมพ์ (keyloggers)

or with keyloggers

เพื่อเก็บข้อมูลเกี่ยวกับเครดิตการ์ดของเรา

to collect our credit card information

while we are doing online shopping from an infected computer.

ในขณะที่เรากำลังซื้อของทางอินเตอร์เน็ต ใช้เครื่องคอมฯที่ติดเชื้อไวรัส

ตำรวจลับของอเมริกา (the US Secret Service)

The US Secret Service,

เมื่อสองเดือนก่อน

two months ago, froze the Swiss bank account

สั่งห้ามการถอนเงินจากบัญชีธนาคารสวิส

of Mr. Sam Jain right here,

ของนาย แซม เจน คนนี้

มีเงินในบัญชีนั้น ๑๔.๙ ล้านอเมริกันดอลลาร์

and that bank account had 14.9 million US dollars in it

ตอนบัญชีนั้นถูกยับยั้งการถอน

when it was frozen.

ตัวนายเจนเองยังหลบหนีอยู่

Mr. Jain himself is on the loose; nobody knows where he is.

ไม่มีใครทราบว่าเขาอยู่ที่ไหน

And I claim it's already today

ผมยืนยันในวันนี้ได้เลย

ว่าเป็นไปได้ที่พวกเราคนใดคนหนึ่ง

that it's more likely for any of us to become the victim of a crime online

จะกลายเป็นเหยื่อของอาชญากรรมทางอินเตอร์เน็ต

ได้มากกว่าในโลกจริงๆใบนี้

than here in the real world.

และเห็นได้ชัดมาก

And it's very obvious that this is only going to get worse.

ว่าเรื่องนี้จะเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ

In the future, the majority of crime will be happening online.

ในอนาคต อาชญากรรมส่วนมาก

จะเกิดขึ้นทางอินเตอร์เน็ต

กลุ่มสำคัญที่โจมตีทางอินเตอร์เน็ตอันดับสอง

The second major group of attackers that we are watching today

ที่เรากำลังจ้องมองอยู่ในปัจจุบัน

are not motivated by money.

ไม่ได้มีแรงจูงใจเรื่องเงิน

พวกเขาได้รับแรงจูงใจจากอย่างอื่น--

They're motivated by something else --

ถูกจูงใจเรื่องการประท้วง

motivated by protests,

ถูกจูงใจด้วยเรื่องความคิดเห็น

motivated by an opinion,

ถูกจูงใจโดยความขบขัน

motivated by the laughs.

Groups like Anonymous have risen up over the last 12 months

กลุ่มเช่นพวกนิรนาม (Anonymous)

ได้เพิ่มขึ้นมากในช่วง ๑๒ เดือนที่ผ่านมา

และได้กลายเป็นตัวการที่สำคัญ

and have become a major player in the field of online attacks.

ในสายการโจมตีทางอินเตอร์เน็ต

เหล่านี้คือพวกที่เข้าโจมตีทางอินเตอร์เน็ตสามรายใหญ่

So those are the three main attackers:

พวกอาชญากรที่ทำเพื่อเงิน,

criminals who do it for the money,

พวกเซียนคอมพิวเตอร์ เช่น พวกนิรนาม

hacktivists like Anonymous doing it for the protest,

ทำเพื่อประท้วง

but then the last group are nation states --

แล้วก็กลุ่มสุดท้ายก็คือ รัฐ

governments doing the attacks.

รัฐบาลทำการจู่โจม

และเมื่อเราดูคดีความต่างๆ

And then we look at cases like what happened in DigiNotar.

เช่นที่เกิดกับบริษัทดิจิโนทาร์ (DigiNotar)

นี่เป็นตัวอย่างสำคัญของสิ่งที่เกิดขึ้น

This is a prime example of what happens when governments attack

เมื่อรัฐบาลจู่โจม

against their own citizens.

ต่อต้านประชากรของตนเอง

ดิจิโนท่าเป็นบริษัทที่ออกใบรับรอง(Certificate Authority)

DigiNotar is a certificate authority from the Netherlands --

จากประเทศเนเธอร์แลนด์--

หรือว่า ตามความเป็นจริงแล้ว, มันเคยเป็น

or actually, it was.

บริษัทนั้นมันกำลังจะล้มละลาย

It was running into bankruptcy last fall,

ในฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว

เพราะว่าเครือข่ายคอมพิวเตอร์ของบริษัทถูกเจาะเข้าไปได้

because they were hacked into.

ใครบางคนเจาะเข้าไป

Somebody broke in and they hacked it thoroughly.

และเข้าไปรู้ทุกส่วนโดยตลอด

And I asked last week,

ผมได้ตั้งคำถามไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

ในการประชุมกับตัวแทนของรัฐบาลเนเธอร์แลนด์,

in a meeting with Dutch government representatives,

ผมได้ถามผู้นำของคณะตัวแทนที่มาประชุม

I asked one of the leaders of the team

ว่าเขาพบว่าเป็นไปได้หรือไม่

whether he found plausible that people died

ที่คนตายไป

because of the DigiNotar hack.

เพราะสาเหตุจากการเจาะเข้าไปได้ในดิจิโนท่า

และคำตอบของเขาคือใช่

And his answer was: yes.

ดังนั้นคนตายได้อย่างไร

So how do people die

จากการเจาะเข้าไปในคอมฯได้เช่นนี้?

as the result of a hack like this?

ดิจิโนท่าเป็นผู้ให้บริการออกใบรับรองอิเล็กทรอนิคส์ (C.A.)

Well, DigiNotar is a CA.

They sell certificates.

พวกเขาขายใบรับรอง

What do you do with certificates?

คุณใช้ใบรับรองทำอะไร?

Well, you need a certificate if you have a website

ใช่ คุณจำต้องมีใบรับรอง

ถ้าคุณมีที่อยู่ของข้อมูลอินเตอร์เน็ต(website)ที่ใช้ https

that has https, SSL encrypted services,

บริการอินเตอร์เน็ตที่ถูกเข้ารหัส SSL

services like Gmail.

บริการต่างๆ เช่น จีเมลล์ (Gmail)

เราทุกคน, หรือพวกเราส่วนใหญ่

Now we all, or a big part of us, use Gmail or one of their competitors,

ใช้จีเมลล์ หรือ หนึ่งในคู่แข่งของจีเมลล์

แต่บริการเหล่านี้เป็นที่นิยมเป็นพิเศษ

but these services are especially popular in totalitarian states like Iran,

ในรัฐที่เป็นเผด็จการ

อย่างเช่น อิหร่าน

where dissidents use foreign services like Gmail

ผู้ไม่เห็นด้วยกับรัฐบาล

ใช้บริการของต่างชาติ เช่น จีเมลล์(Gmail)

because they know they are more trustworthy than the local services

เพราะว่ารู้ว่าเชื่อถือและไว้วางใจได้มากกว่าบริการในท้องถิ่น

และถูกเข้ารหัสไว้กับการเชื่อมต่อของSSL

and they are encrypted over SSL connections,

so the local government can't snoop on their discussions.

ดังนั้นรัฐบาลท้องถิ่นไม่สามารถเข้าไปแอบดู

การสนทนาได้

เว้นเสียแต่ว่าถ้าพวกเขาเจาะเข้าไปใน C.A.ของต่างชาติได้

Except they can,

if they hack into a foreign CA and issue rogue certificates.

และออกใบรับรองเถื่อน

และเรื่องนี้คือสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกันเปี๊ยบ

And this is exactly what happened with the case of DigiNotar.

กับคดีของดิจิโนท่า

แล้วอะไรคืออาหรับสปริง (Arab Spring)

What about Arab Spring

สิ่งที่เกิดขึ้นสืบเนื่อง เช่น ในอิยิปต์?

and things that have been happening, for example, in Egypt?

ครับ ในอิยิปต์

Well, in Egypt,

the rioters looted the headquarters of the Egyptian secret police

ผู้ก่อการจราจลปล้นสะดมกองบัญชาการ

ของตำรวจลับอียิปต์

in April 2011,

ในเดือนเมษายน ๒๐๑๑

และขณะที่พวกเขาปล้นสะดมอาคารอยู่นั้น ได้พบเอกสารต่างๆมากมาย

and when they were looting the building, they found lots of papers.

หนึ่งในเอกสารเหล่านั้น

Among those papers was this binder entitled, "FinFisher."

คือแฟ้มที่มีชื่อว่า "ฟินฟิชเชอร์ (FINFISHER)"

และในแฟ้มนั้นเป็นบันทึก

And within that binder were notes from a company based in Germany,

จากบริษัทหนึ่งที่มีฐานอยู่ในเยอรมัน

บริษัทนั้นได้ขายให้รัฐบาลอียิปต์

which had sold to the Egyptian government

เครื่องมือชุดหนึ่ง

a set of tools for intercepting, at a very large scale,

เพื่อใช้สกัดจับ--

ในขอบเขตที่กว้างขวางมาก--

all the communication of the citizens of the country.

การสื่อสารทั้งหมดของประชากรในประเทศนั้น

บริษัทได้ขายเครื่องมือนี้

They had sold this tool for 280,000 euros to the Egyptian government.

ให้กับรัฐบาลอียิปต์ในราคา ๒๘๐,๐๐๐ ยูโร

สำนักงานใหญ่ของบริษัทนั้นอยู่ที่นี่

The company headquarters are right here.

นั่นคือรัฐบาลของโลกตะวันตก

So Western governments are providing totalitarian governments with tools

กำลังจัดหาเครื่องมือต่างๆให้รัฐบาลเผด็จการ

to do this against their own citizens.

เพื่อให้จัดการกับประชาชนของตัวเอง

แต่รัฐบาลของโลกตะวันตกเองก็กำลังทำสิ่งนี้ด้วยเช่นกัน

But Western governments are doing it to themselves as well.

ตัวอย่างเช่น ในเยอรมัน

For example, in Germany,

เมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่แล้วนี้เอง

just a couple of weeks ago, the so-called "State Trojan" was found,

ได้มีการพบไวรัสที่เรียกกันว่า สต๊าตโทรจาน

ซึ่งเป็นไวรัสโทรจานตัวหนึ่ง

which was a Trojan used by German government officials

ถูกใช้โดยเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลเยอรมัน

to investigate their own citizens.

เพื่อสอบสวนประชากรของตนเอง

ถ้าคุณเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีอาชญากรรม

If you are a suspect in a criminal case,

well, it's pretty obvious, your phone will be tapped.

ก็เห็นได้ชัดเจนอย่างมาก, โทรศัพท์ของคุณจะถูกดักฟัง

แต่ในวันนี้ มันไปเกินกว่านั้น

But today, it goes beyond that.

พวกเขาจะติดเครื่องดักการเชื่อมโยงอินเตอร์เน็ตของคุณ

They will tap your Internet connection.

พวกเขาจะถึงกับใช้เครื่องมือ เช่นสต๊าตโทรจาน

They will even use tools like State Trojan

ทำให้เครื่องคอมพิวเตอร์ติดเชื้อไวรัสโทรจาน

to infect your computer with a Trojan,

which enables them to watch all your communication,

ซึ่งจะทำให้พวกเขาสามารถ

เฝ้าดูการสื่อสารของคุณได้ทั้งหมด

ฟังการสนทนาทางอินเตอร์เน็ตของคุณได้

to listen to your online discussions,

รวบรวมรหัสผ่านต่างๆของคุณ

to collect your passwords.

Now, when we think deeper about things like these,

แต่เมื่อเราคิดให้ลึกลงไปกว่านี้

เกี่ยวกับสิ่งต่างๆเหมือนอย่างนี้

การตอบโต้ที่ชัดเจนจากประชาชนควรจะเป็น

the obvious response from people should be,

ว่า, "ใช่, มันดูเลว

"OK, well, that sounds bad, but that doesn't really affect me,

แต่มันไม่ได้กระทบกระเทือนถึงฉันเพราะว่าฉันเป็นประชาชนที่ปฏิบัติตามกฎหมาย

because I'm a legal citizen.

ฉันจะต้องกังวลใจไปทำไม?

Why should I worry? Because I have nothing to hide."

เพราะว่าฉันไม่มีอะไรต้องบิดบัง"

และนี่คือเหตุผล

And this is an argument which doesn't make sense.

ซึ่งไม่สมเหตุผล

เมื่อมีนัยของความเป็นส่วนตัว

Privacy is implied.

สิทธิของความเป็นส่วนตัวจะไม่นำมาถกเถียงกัน

Privacy is not up for discussion.

This is not a question

เรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหา

between privacy

ระหว่างความเป็นส่วนตัว

กับความปลอดภัย

against security.

It's a question of freedom

แต่เป็นปัญหาเรื่องของเสรีภาพ

กับการจำกัด การควบคุม

against control.

ในขณะที่เราอาจจะเชื่อมั่นในรัฐบาลของเรา

And while we might trust our governments right now, right here in 2011,

ณ ตอนนี้ ณ ที่แห่งนี้ในปี ๒๐๑๑

any rights we give away will be given away for good.

สิทธิใดก็ตามที่เราเสียไป จะเป็นการเสียไปที่เรียกกลับคืนไม่ได้

และเราจะเชื่อมั่นได้หรือไม่ หลับหูหลับตาเชื่อมั่น

And do we trust, do we blindly trust, any future government,

กับรัฐบาลใดๆก็ตามในอนาคต

รัฐบาลที่เราจะมี

a government we might have 50 years from now?

ในอีก ๕๐ ปีข้างหน้า?

และนี่คือคำถาม

And these are the questions

ที่เราจะต้องนำมาคิดสำหรับ๕๐ปีจากนี้ไป

that we have to worry about for the next 50 years.