4 Ways To Design a Disability-Friendly Future | Meghan Hussey | TED

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

I've never known life without disability.

မသန်မစွမ်းမှုကင်းတဲ့ ဘဝကို တစ်ခါမှ မသိခဲ့ဖူးဘူး။

Disability is where a physical or mental condition or impairment

မသန်မစွမ်းမှုက ကာယ ဒါမှမဟုတ် စိတ်ပိုင်း အခြေအနေ၊ ဒါမှမဟုတ် ကာယ ဒါမှမဟုတ်

is combined with physical or social barriers

လူမှုရေး အတားအဆီးတွေနဲ့ ပေါင်းစပ်ထားတဲ့ အဟန့်အတားရှိရာပါ။

that make it hard for a person to do certain things

ဒါက လူတစ်ယောက်အတွက် တချို့အရာတွေကို လုပ်ဖို့၊

or interact with the world around them.

ဝန်ကျင်လောကနဲ့ တုံပြန်ဆက်သွယ်ဖို့ ခက်ခဲစေတယ်။

Disability is very diverse,

မသန်မစွမ်းမှုက အလွန်စုံလင်ပြီး

with a wide range of experiences

မြင်ဖို့၊ လှုပ်ရှားဖို့၊ ကြားဖို့၊

that can affect a person's ability to see, move, hear, learn,

သင်ယူဖို့ ဒါမဟုတ် အခြားသူတွေနဲ့ အပြန်အလှန်ဆက်သွယ်ဖို့

communicate or interact with others.

အစွမ်းကို ထိခိုက်စေနိုင်တဲ့ အတွေ့အကြုံမျိုးစုံရှိပါတယ်။

In my case, my sister Erin is autistic and has intellectual disabilities.

ကျွန်မရဲ့ အဖြစ်မှာ ကျွန်မရဲ့ ညီမ Erin က အော်တစ်ဇင်ဖြစ်နေပြီး ဉာဏ်ရည်ချို့တဲ့နေတယ်။

She processes the world differently.

သူက ကမ္ဘာကို ခြားနားစွာ လုပ်ဆောင်တယ်။

She enjoys riding her bike, collecting rubber ducks,

သူက စက်ဘီး စီးတာ၊ ရော်ဘာ ဘဲရုပ်တွေ စုဆောင်းတာ၊

watching YouTube videos on repeat

ယူကျု ဗွီဒီယိုတွေကို အထပ်ထပ် ကြည့်ရှုတာနဲ့

and spending the money she earns at work.

အလုပ်က ရတဲ့ငွေကို သုံးစွဲရတာ နှစ်သက်တယ်။

When she's really happy, she squeals and claps her hands.

တကယ့်ကို သူ ပျော်တဲ့အခါ စီခနဲ အသံထွက်ပြီး လက်ခုပ်တီးတယ်။

Though, for many people Erin is different,

လူအတော်များများအတွက် Erin က ထူးခြားပေမဲ့

she is my normal.

ကျွန်မအတွက် သာမန်ပါပဲ။

In my family, we were raised with the core value

မိသားစုမှာ ခြားနားမှုက ပိုမလျော့ဘူးဆိုတဲ့

that different is not less.

အဓိကတန်ဖိုးနဲ့ ကျွန်မတို့ ကြီးပြင်းလာခဲ့တယ်။

But it was made clear to me

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ သိနေခဲ့တာက

that the rest of the world didn't always share this value.

ကျန်တဲ့ ကမ္ဘာက ဒီတန်ဖိုးကို အမြဲ မျှဝေမနေဘူးဆိုတာပါ။

Like, I'll never forget, one time in middle school,

ဥပမာ၊ ဘယ်တော့မှ မမေ့မှာက၊ တစ်ခါက အလယ်တန်းကျောင်းမှာ

my sister's aid had made a video of her learning how to communicate

ညီမရဲ့ အကူက စကားနဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို သုံးပြီး သူ့ကို့ အရှိအတိုင်း

using speech and sign

ချစ်ခင်၊ လက်ခံတဲ့ အားလုံးပါဝင်တဲ့

and thriving in an inclusive classroom where she was loved

စာသင်ခန်းမှာ ရှင်သန်တဲ့ ဆက်သွယ်နည်း

and accepted just for who she is.

သင်ယူမှု ဗီဒီယိုကို ရိုက်ကူးခဲ့ပါတယ်။

And I brought it to school, wanting to share,

အတန်းဖော်တွေကို အော်တီဇင်အကြောင်း ပိုသိဖို့

to give my classmates the opportunity to learn more about autism,

အခွင့်အရေးပေးဖို့ မျှဝေချင်စိတ်နဲ့ ကျောင်းကို ယူလာခဲ့တယ်၊

only to be told by my teacher that the faculty had decided against it

ဒါပေမဲ့ ကျောင်းသားတွေက ကျွန်မကို သေချာပေါက် လှောင်ပြောင်တာကနေ

to "protect" me from other students inevitably making fun of her.

“ကာကွယ်” ဖို့ ကျောင်းက ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်လို့ပဲ ဆရာက ပြောပြတယ်။

It was one of many instances that taught me what stigma was.

ဒါက ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချမှုက ဘာဆိုတာ သင်ပေးခဲ့တဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေထဲက တစ်ခုပါ။

With every rude comment,

ရိုင်းစိုင်းတဲ့မှတ်ချက်တိုင်းကနေ

when Erin would have a sensory meltdown in a public place,

Erin ဟာ လူပုံအလယ်မှာ ရှောင်တခင် သုံးတဲ့ ဗလုံးဗထွေး

with every casual use of the slur retard, by even childhood friends of mine

စကားတွေကနေအာရုံ ဖိစီးနေပြီး ကျွန်မရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေကတောင်

with every judgmental stare,

ဝေဖန်တဲ့ အကြည်တိုင်းကနေ

I learned that the rest of the world didn't necessarily see Erin

ကျန်တဲ့ ကမ္ဘာက Erin ကို အရှိအတိုင်း လူသားအပြည့်အဝ အဖြစ်

for the full human being that she is.

သေချာပေါက် မမြင်တာ ကျွန်မသိခဲ့ရတယ်။

Now, when I went off to college, I didn't know what role, if any,

အခု ကောလိပ်တက်သွားတဲ့အခါ မိသားစု ပြင်ပက ကျွန်မ ဘဝမှာ မသန်မစွမ်းမှုက

disability would play in my life outside my family.

ဘယ်လိုအခန်းကဏ္ဍကနေ ပါဝင်ခဲ့မယ်ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။

It wasn't until I studied abroad in China for my International Relations major

ကျွန်မရဲ့ နိုင်ငံတကာ ဆက်ဆံရေး အဓိကအတွက် တရုတ်မှာ လေ့လာချိန်မှပဲ

that my personal background with disability

မသန်မစွမ်းမှုရှိတဲ့ ကိုယ်ရေး နောက်ခံနဲ့

and my career came together.

ကျွန်မရဲ့အလုပ်ကို အတူစုစည်းခဲ့တာပါ။

Through a class I was taking on social issues in Beijing,

ဘေဂျင်းမှာ ကျွန်မတက်နေတဲ့ ရှိတဲ့ လူမှုရေး ပြဿနာ အတန်းတစ်ခုကနေ

I had the opportunity to visit an autism school there

အဲဒီက အော်တစ်ဇင်ကျောင်းကို လည်ပတ်ခွင့်ရခဲ့ပြီး

and was introduced to a local disability rights advocacy organization.

ဒေသခံ မသန်မစွမ်းအခွင့်အရေး ထောက်ခံရေး အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးခဲ့တယ်။

I ended up interning with them

သူတို့နဲ့အတူ တွဲလုပ်ပြီး

and got completely absorbed into that community.

အဲဒီအသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာ လုံးဝ နှစ်ထားခဲ့တယ်။

I was finally able to see how my family's struggle

ကျွန်မ မိသားစုရဲ့ ရုန်းကန်မှုက ပိုကြီးတာရဲ့ အစိတ်အပိုင်း

was part of something much larger,

ဖြစ်နေပုံကို နောက်ဆုံး မြင်နိုင်ခဲ့ပြီး

and the magnitude of what I found actually shocked me.

ကျွန်မ တွေ့ရှိခဲ့တာတွေရဲ့ ပမာဏက ကျွန်မကို ထိတ်လန့်စေခဲ့တယ်။

Over a billion people,

ကမ္ဘာ့လူဦးရေရဲ့ ခန့်မှန်းခြေ

an estimated 15 percent of the world's population,

၁၅ ရာခိုင်နှုန်းလောက်ရှိတဲ့ လူပေါင်း သန်းတစ်ထောင်ကျော်ဟာ

have some form of disability.

မသန်မစွမ်းမှု တစ်မျိုးမျိုးရှိတယ်။

And persons with disabilities as a group worldwide

ကမ္ဘာတစ်ဝန်းအုပ်စုအနေနဲ့ မသန်မစွမ်းသူတွေဟာ ကဲ့ရဲ့မှုနဲ့

face huge amounts of stigma and disadvantage.

အခွင့်မသာမှု အများအပြားကို ရင်ဆိုင်နေရတယ်။

Just to use education as an example,

ပညာရေး အသုံးပြုမှုအတွက် နမူနာအဖြစ်

of the 240 million children with disabilities in the world,

ကမ္ဘာ့မသန်မစွမ်းဖြစ်နေတဲ့ ကလေး သန်း ၂၄၀ ထဲက

about 50 percent have never been to school.

၅၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက်က တစ်ခါမှ ကျောင်းမတက်ဖူးကြဘူး။

I was appalled that I had been studying global human rights

Ivy League ကျောင်းမှာ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ လူ့အခွင့်အရေးတွေကို

at an Ivy League school,

ကျွန်မ လေ့လာနေတာကို ထိတ်လန့်မိတယ်။

and even though the problem was so unbelievably huge,

ဒီပြဿနာက မယုံနိုင်အောင် ကြီးမားနေပေမဲ့

not once had disability really ever come up.

ကျွန်မက တစ်ခါမှ မသန်မစွမ်းဖြစ်ဖူးတာမဟုတ်ဘူး။

So I decided to pivot,

ဒီတော့ ဗဟိုပြုဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး

and I've spent the past decade in my career to disability inclusion

နိုင်ငံတကာ ဖွံ့ဖြိုးမှုမှာ မသန်မစွမ်းမှု ပါဝင်ဖို့ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်ကို

in international development.

ကျွန်မရဲ့ အလုပ်မှာ ကုန်ဆုံးခဲ့တယ်။

I returned to China on a Fulbright scholarship

အော်တစ်ဇင် ဆယ်ကျော်သက်တွေနဲ့ လူကြီးတွေအတွက် ပညာရေးနဲ့

to do research on education and programs for autistic adolescents and adults.

အစီအစဉ်တွေကို သုတေသနပြုဖို့ Fulbright ပညာသင်ဆုနဲ့ တရုတ်ပြည်ကို ပြန်သွားခဲ့တယ်။

I then went on to do research or work with disability organizations

ဒီနောက် တန်ဇန်းနီးယား၊ အိုင်ယာလန်နဲ့ တောင်အာဖရိကလိုနေရာတွေမှာ

in places like Tanzania, Ireland and South Africa.

မသန်မစွမ်းအဖွဲ့အစည်းတွေနဲ့ အလုပ်လုပ်ခဲ့တယ်။

I now work globally with Special Olympics,

အခု အားကစားကို ပလက်ဖောင်းအဖြစ်သုံးပြီး ပါဝင်ရေး

using sport as a platform to teach and promote inclusive attitudes.

သဘောထားတွေကို သင်ဖို့၊မြှင့်တင်ဖို့ ကမ္ဘာအနှံ့ Special Olympics နဲ့တွဲလုပ်တယ်။

And what I found is that all over the world,

ကျွန်မတွေ့ ရှိခဲ့တာက တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာ

even though countries' specific cultural context or systems might be different,

နိုင်ငံတွေရဲ့ သီးခြား ယဉ်ကျေးမှု အခြေအနေ ဒါမှမဟုတ် စနစ်တွေ ကွဲပြားနိုင်ပေမဲ့၊

the underlying problem of attitude barriers remains the same.

သဘောထား အတားအဆီးတွေရဲ့ အခြေခံ ပြဿနာက တူညီနေဆဲဆိုတာပါ။

And the research backs me up.

သုတေသနက ကျွန်မကို ထောက်ခံတယ်။

The second most cited barriers to inclusion, after lack of data,

အချက်အလက် မရှိတဲ့နောက် ၊ ပါဝင်မှုအတွက် ဒုတိယ အကိုးကားဆုံး အတားအဆီးတွေက

is negative attitudes towards disability.

မသန်မစွမ်းမှုအတွက် အပျက်သဘောထားတွေပါ။

What people don't realize is that exclusion hurts everyone.

လူတွေ မသိတာက ဖယ်ကြဉ်မှုက လူတိုင်းကို ထိခိုက်စေတယ်ဆိုတာပါ။

The International Labour Organization estimates that disability exclusion costs

နိုင်ငံတကာ အလုပ်သမား အဖွဲ့က မသန်မစွမ်း ဖယ်ကြဉ်မှုက ဂျီဒီပီ ၃% နဲ့ ၇ %အကြား

low- and middle-income countries between three and seven percent of GDP.

ဝင်ငွေနိမ့်နဲ့ ဝင်ငွေ အလယ်အလတ် နိုင်ငံတွေကို ထိခိုက်တယ်လို့ ခန့်မှန်းတယ်။

But the opposite is also true.

ဒါပေမဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်ကလည်း မှန်ပါတယ်။

Inclusion could help everyone.

ပါဝင်မှုက လူတိုင်းကို ကူညီပေးနိုင်ပါတယ်။

Our research at Special Olympics has found

Special Olympics မှာ သုတေသနပြုချက်က

that inclusive sport and youth leadership programming

ပါဝင်စေတဲ့ အားကစားနဲ့ လူငယ်ဦးဆောင်မှု အစီအစဉ်တွေဟာ

has benefits for youth, both with and without disabilities,

လူငယ်တွေအတွက် သန်စွမ်းသူရော၊ မသန်စွမ်းသူ တွေပါ အကျိုးရှိတာကို တွေ့ရှိခဲ့ပါတယ်။

especially when it comes to developing key social and emotional skills

အထူးသဖြင့် ပိုကွဲပြားလာပြီး အပြန်အလှန်ဆက်နွှယ်နေတဲ့ကမ္ဘာမှာ

everyone needs to succeed in an increasingly diverse

အောင်မြင်ဖို့ လူတိုင်း လိုအပ်တဲ့ အဓိက လူမှုရေးနဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ

and interconnected world.

ကျွမ်းကျင်မှုတွေ ဖွံ့ဖြိုးချိန်ပါ။

And this has held true in countries as different as the United States,

အမေရိကန်၊ တရုတ်၊ အိန္ဒိယ၊ ကင်ညာနဲ့ ဂရိလို ကွဲပြားနေတဲ့

China, India, Kenya and Greece.

နိုင်ငံတွေမှာဆိုတာလည်းမှန်ပါတယ်။

The good news is

သတင်းကောင်းက

there are four things we all can do to make the future more inclusive.

အနာဂတ်ကို ပိုပါဝင်စေဖို့ ကျွန်မတို့ အားလုံး လုပ်နိုင်တဲ့ အရာလေးခုရှိပါတယ်။

Number one,

နံပါတ်တစ်၊

we need to reevaluate our own attitudes towards disability.

မသန်စွမ်းမှုအပေါ် ကျွန်မတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် သဘောထားတွေကို ပြန်ဆန်းသစ်ဖို့လိုတယ်။

I still get questions about whether it is "realistic"

ပုံမှန် လူတွေလို့ဆိုတာတွေက်တောင်မှ ရုန်းကန်နေရတဲ့အခါ

to include persons with disabilities in international development programs

နိုင်ငံတကာ ဖွံ့ဖြိုးရေး အစီအစဉ်တွေမှာ မသန်စွမ်းသူတွေ ပါဝင်တာက ” လက်တွေ့” ကျ၊မကျ

when even the so-called regular people are struggling.

ဆိုတာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မမှာ မေးခွန်းတွေ ရှိနေတုန်းပါ။

There are still too many stereotypes that associate disability with pity,

မသန်မစွမ်းဖြစ်မှုကို သနားစိတ်နဲ့ဆက်စပ်တဲ့ သမားရိုးကျပုံစံတွေ အများကြီး ရှိနေတုန်းပါ၊

and we're still living with social systems and physical structures

ကျွန်မတို့ဟာ မသန်စွမ်းသူတွေကို သီးခြားခွဲထားတဲ့ လူမှုရေးစနစ်တွေ၊

that segregate people with disabilities.

ရုပ်ပိုင်း တည်ဆောက်ပုံတွေနဲ့ နေထိုင်ကြတုန်းပါ။

So fewer people have it as part of their everyday experience,

ဒီတော့ နေ့စဉ်အတွေ့အကြုံရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းအနေနဲ့ လူနည်းစုသာရှိတဲ့

and it still makes them really uncomfortable.

သူတို့ကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေတုန်းပါ။

We need to re-evaluate these attitudes.

ဒီသဘောထားတွေကို ပြန်ဆန်းစစ်ဖို့လိုပါတယ်။

Needing accommodation or support

လိုက်လျောမှု (သို့) ထောက်ပံ့မှု လိုတာက

does not make a person any less deserving of dignity and respect.

လိုအပ်တာက လူတစ်ယောက်ကို ဂုဏ်သိက္ခာနဲ့ လေးစားမှု ထိုက်တန်တာကို မလျော့နည်းစေဘူး။

This is a matter of justice and equity, not charity.

ဒါက ပရဟိတမဟုတ်ဘဲ တရားမျှတမှုနဲ့ တန်းတူညီမျှမှုကိစ္စပါ။

Second, choose to include.

ဒုတိယအနေနဲ့ ပါဝင်ဖို့ ရွေးချယ်တာပါ။

Solving this issue is not just a matter of policy.

ဒီကိစ္စကို ဖြေရှင်းတာက မူဝါဒ ကိစ္စ တစ်ခုသက်သက် မဟုတ်ဘူး။

There are plenty of countries that have disability laws on the books

စာအုပ်တွေမှာ မသန်မစွမ်းဥပဒေတွေရှိတဲ့ ဒါမှမဟုတ် မသန်စွမ်းသူ

or have signed and ratified the United Nations Convention

အခွင့်အရေးဆိုင်ရာ ကုလသမဂ္ဂ သဘောတူညီချက်ကို လက်မှတ်ရေးထိုး

on the Rights of Persons with Disabilities,

အတည်ပြုခဲ့တဲ့ နိုင်ငံများစွာရှိပေမဲ့၊

but there is still a huge gap between what is written in policy

မူဝါဒမှာ ရေးသားထားတာနဲ့ လက်တွေ့မှာ တကယ်ဖြစ်ပျက်တာတွေကြားမှာ

and what actually happens in practice.

ဧရာမ ကွာဟချက်တစ်ခု ရှိနေဆဲပါ။

And this comes down to all of us.

ဒါက ကျွန်မတို့အားလုံးဆီ ရောက်လာတာပါ။

We can put pressure on governments

ဥပဒေတွေကို တကယ် အကောင်အထည်ဖော်တာ

to make sure that laws are actually implemented.

သေချာစေဖို့ အစိုးရတွေကို ဖိအားပေးနိုင်ပါတယ်။

But we can also look at where we have the power to effect change.

ဒါပေမဲ့ ပြောင်းလဲမှု သက်ရောက်နိုင်စွမ်း ရှိရာကိုလည်း ကြည့်နိုင်တယ်။

We should be looking at organizations' diversity, equity and inclusion strategies

အဖွဲ့အစည်းတွေရဲ့ စုံလင်၊ညီမျှ၊ပါဝင်မှု နည်းဗျူဟာတွေကို ကြည့်သင့်ပြီး ဘယ်မှာ

and see where we can be doing better.

ပိုကောင်းအောင်လုပ်နိုင်တာကို မြင်သင့်တယ်။

Too often we still fall short of recognizing disability

ကျွန်မတို့ဟာ မသန်စွမ်းမှုကို လူ့ကွဲပြားမှု အစိတ်အပိုင်းအဖြစ်

as part of human diversity.

အသိအမှတ်ပြုဖို့ မကြာခဏ ပျက်ကွက်နေဆဲပါ။

We would all benefit by not only accommodating

အလုပ်ခွင်မှာ မသန်စွမ်းသူတွေ ပါဝင်မှုကို

but actively supporting and including persons with disabilities

လိုက်လျောတာသာမက တက်ကြွစွာ ထောက်ပံ့တာက အားလုံးကို

in the workplace.

အကျိုးရှိစေမှာပါ။

Third, we need to recognize where disability intersects

တတိယ၊ မသန်စွမ်းမှု ပြဿနာ နယ်ပယ်တိုင်းကို ပိုင်းကန့်သွားတာကို

with every issue area.

အသိအမှတ်ပြုဖို့လိုတယ်။

When we talk about gender equity,

ကျားမ တန်းတူညီမျှမှုအကြောင်း ပြောတဲ့အခါ

we need to be inclusive of women with disabilities

ကျား/မ အခြေခံတဲ့ အကြမ်းဖက်မှုရဲ့ သားကောင်တွေဖြစ်ဖို့

who are actually more likely to be victims of gender-based violence.

ဖြစ်နိုင်ခြေပိုများတဲ့ မသန်စွမ်းအမျိုးသမီးတွေ ပါဝင်ဖို့လိုပါတယ်။

When we talk about global health and health systems,

ကမ္ဘာ့ ကျန်းမာရေးနဲ့ ကျန်းမာရေးစနစ်တွေအကြောင်း ပြောတဲ့အခါ

we need to be inclusive of persons with disabilities

ချို့တဲ့တဲ့ ကျန်းမာရေး ရလဒ်တွေ ရနိုင်ဖွယ်ရှိတဲ့

who are more likely to have poor health outcomes,

မသန်စွမ်းသူတွေ ပါဝင်ဖို့လိုတယ်၊

often not because of their actual disability

မကြာခဏတော့ တကယ့် မသန်မစွမ်းမှုကြောင့်မဟုတ်ဘဲ

but because of stigma and lack of access to care.

ကဲ့ရဲ့မှုနဲ့ စောင့်ရှောက်မှု ကင်းမဲ့တာကြောင့် ဖြစ်လေ့ရှိတာပါ။

Everyone has something they can do to make their work more inclusive.

လူတိုင်းမှာ အလုပ်ကို ပိုပါဝင်စေဖို့ သူတို့လုပ်နိုင်တဲ့အရာတစ်ခုရှိတယ်။

And together,

ဒီစုပေါင်းအားထုတ်မှုတွေက

these collective efforts can result in the cultural shift that we need.

ကျွန်မတို့လိုအပ်တဲ့ ယဉ်ကျေးမှု အပြောင်းအလဲ ဖြစ်စေနိုင်ပါတယ်။

Finally, and most importantly, don't just listen to me.

နောက်ဆုံး အရေးကြီးဆုံးကတော့ ကျွန်မကိုပဲ နားမထောင်ပါနဲ့။

Listen to persons with disabilities themselves.

မသန်မစွမ်းသူတွေကိုယ်တိုင်ကို နားထောင်ပါ။

All over the world, there are incredible self advocates.

ကမ္ဘာတစ်ဝန်းမှာ မယုံနိုင်စရာ ကိုယ့်ဘာသာ ထောက်ခံသူတွေ ရှိပါတယ်။

Like my friend and colleague Ben,

ဥပမာ ကျွန်မ မိတ်ဆွေနဲ့ လုပ်ဖော် Ben ပါ၊

who is both legally blind and has intellectual disability

သူက တရားဝင် မျက်စိကွယ်နေပြီး ဉာဏ်ရည်ချို့တဲ့သူဖြစ်ပြီး

and who successfully advocated to the DC Department of Transportation

သူ့အတွက်နဲ့ သူ့လိုလူတွေ အလုပ်သွားဖို့ လုံခြုံမှုရှိစေဖို့

to get voice and sound added to the crosswalks near our office

ကျွန်မတို့ရုံးခန်းနားက လမ်းဆုံတွေမှာ စကားသံသံရဖို့နဲ့ အသံထည့်ဖို့

to make it safe for him and people like him

ဒီစီ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးဌာနကို

to cross the street going to work.

အောင်မြင်စွာ ထောက်ခံအားပေးသူပါ။

Or Brina from the Philippines,

ဒါမှမဟုတ် ဖိလစ်ပိုင်က Brina ပါ၊

whose parents were told upon her Down syndrome diagnosis

သူ့ရဲ့ ဒေါင်း ရောဂါ လက္ခဏာ တွေ့ရှိတာကနေ မျှော်လင့်ချက်

that they shouldn't set their expectations too high,

အများကြီး မထားသင့်ကြောင်း မိဘတွေကို ပြောခဲ့ပေမဲ့

but who has become an assistant preschool teacher

ပညာရေးမှာ ပါဝင်ဖို့ လက်ထောက် မူကြို ဆရာမနဲ့

and a UNESCO champion for inclusion in education.

ယူနက်စကို ချန်ပီယံ ဖြစ်လာခဲ့သူပါ။

Or Haseeb, who has actually been on a TEDx stage before me

ဒါမှမဟုတ် Haseeb ပါ၊ ပါကစ္စတန်မှာ အော်တစ်ဇင်ရောဂါရှိတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်အနေနဲ့

to speak out against the stigma he has faced as an autistic young person

သူရင်ဆိုင်ခဲ့ရတဲ့ ကဲ့ရဲ့မှုတွေကို ဆန့်ကျင်ပြောဆိုဖို့ ကျွန်မ အရင် TEDx မှာ

in Pakistan.

တကယ်ပါဝင်ခဲ့သူပါ။

And I could go on and on and on

စာအုပ်တွေ၊ ဟောပြောချက်တွေ၊ ဘလော့(ဂ်)တွေ၊

with others who have shared their lived experience of disability

ပေါ့ဒ်ကက်စ်တွေ နဲ့ လူမှုမီဒီယာတွေမှာ သူတို့ရှင်သန်ခဲ့တဲ့ မသန်မစွမ်းမှု

in books, speeches, blogs, podcasts and social media.

အတွေ့အကြုံကို မျှဝေခဲ့တဲ့ တခြားသူတွေနဲ့အတူ ကျွန်မ ဆက်သွားနိုင်ပါတယ်။

When you're looking for ways to make your work more inclusive,

အလုပ်မှာ ပိုပါဝင်စေဖို့ နည်းလမ်းတွေကို ရှာဖွေနေတဲ့အခါ

seek out the voices of persons with disabilities.

မသန်စွမ်းသူတွေရဲ့ အသံတွေကို ရှာဖွေပါ။

Really take the time to listen to what they have to say

သူ တို့ ပြောစရာရှိတာကို နားထောင်ပြီး သူတို့ရဲ့ ဦးဆောင်တာနောက်လိုက်ဖို့

and follow their lead.

တကယ် အချိန်ယူပါ။

Disability has always been and will always be a part of my life.

မသန်မစွမ်းမှုဟာ ကျွန်မဘဝရဲ့ အစိတ်အပိုင်း တစ်ခု အမြဲဖြစ်ခဲ့ပြီး အမြဲတမ်းဖြစ်နေမှာပါ။

Erin and I deserve to live in a world

Erin နဲ့ ကျွန်မဟာ သူ့ကို ထောက်ပံ့ဖို့နဲ့

where she has more opportunities to be supported and included.

ပါဝင်စေဖို့ အခွင့်အလမ်းတွေ ပိုများတဲ့ ကမ္ဘာမှာ ရှင်သန်ဖို့ ထိုက်တန်ပါတယ်။

Erin, Ben, Brina and Haseeb are only four out of over a billion people

Erin Ben Brina နဲ့ Haseeb ဟာ သူတို့အတွက် ပုံစံထုတ်မထားတဲ့ ကမ္ဘာမှာ ဆက်နွယ်မှုကို

who are just trying to find belonging and live their best lives

ရှာဖွေပြီး အကောင်းဆုံး ဘဝတွေမှာ နေထိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့

in a world that was not designed for them.

လူသန်းတစ်ထောင်ကျော်ထဲက လေးယောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။

Indeed, a world that was designed to hold them back.

တကယ်တော့ သူတို့ကို တားဆီးဖို့ ပုံစံထုတ်ထားတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခုပါ။

Not because it had to be that way,

ဒါက ဒီလိုဖြစ်ရမယ်ဆိုတာကြောင့်မဟုတ်ဘဲ

but because people built systems

လူတွေက အခြားသဘောထားတွေပတ်ပတ်လည်မှာ

around attitudes that other and exclude them.

စနစ်တွေ တည်ဆောက်ပြီး သူတို့ကို ဖယ်ကြဉ်ထားတာကြောင့်ပါ။

And all of those people have family members like me

အဲဒီလူတွေအားလုံးမှာ ကျွန်မလို မိသားစုဝင်တွေရှိပြီး

whose lives are shaped by this issue

သူတို့ သိသိ၊ မသိသိ သူတို့ရဲ့ ဘဝတွေဟာ

and communities who are affected, whether they realize it or not.

ဒီပြဿနာရဲ့ ပုံသွင်းခံရပြီး ထိခိုက်ခံရတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းတွေရှိပါတယ်။

Disability inclusion is not something nice that we do for those people.

မသန်စွမ်းမှု ပါဝင်မှုဟာ အဲဒီလူတွေအတွက် ကျွန်မတို့ လုပ်တဲ့ ကောင်းတာမဟုတ်ပါဘူး။

It is something critical that needs to come from all of us.

ဒါက ကျွန်မတို့အားလုံးဆီကနေ လာဖို့ လိုတဲ့ အရေးပါတဲ့အရာတစ်ခုပါ။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)