Karoli Hindriks: Why the passport needs an upgrade | TED

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

I grew up in Estonia under Soviet occupation.

ဆိုဗီယက် အုပ်ချုပ်မှုအောက်က အက်စတိုးနီးယားမှာ ကျွန်မ ကြီးပြင်းခဲ့တယ်။

In a country locked up behind the thick wall of the Iron Curtain.

သံမဏီ အကွယ်အကာရဲ့ တံတိုင်းထူထူနောက်မှာ ပိတ်လှောင်ထားတဲ့ နိုင်ငံတစ်ခုအတွင်းမှာပါ။

Back then, where everything,

ဒီအချိန်က ပေါင်မုန့်၊

including bread, socks and underwear was a luxury,

ခြေအိတ်နဲ့ အတွင်းခံအပါအဝင် အရာတိုင်းဟာ ဇိမ်ခံပစ္စည်းတစ်ခုပါ။

I did not dream about the open world.

ပွင့်လင်းတဲ့ ကမ္ဘာအကြောင်း အိပ်မက်မမက်ခဲ့ဘူး။

Because you see,

ဘာလို့လဲဆိုတော့

some walls are so thick and borders so closed,

အိပ်မက်တွေနဲ့ စိတ်ကူးတွေတောင် ခရီးထွက်လို့ မရလောက်အောင်

that even dreams and ideas can't travel.

တံတိုင်းတချို့က ထူထဲပြီး နယ်နိမိတ်တွေကို ပိတ်ဆို့ထားလို့ပါ။

However, having lived in that level of darkness made me wonder

ဒါပေမဲ့ မှောင်မိုက်မှုရဲ့ဒီအဆင့်မှာ နေထိုင်ခဲ့ခြင်းက နိုင်ငံတွေကြားက

why are borders and movement between countries

နယ်နိမိတ်တွေနဲ့ လှုပ်ရှားမှုဟာ ဘာကြောင့် ဒီလို

constructed the way they are.

တည်ဆောက်ထားလဲဆိုတာကို တွေးမိစေတယ်။

According to the World Economic Forum,

ကမ္ဘာ့ စီးပွားရေး ညီလာခံအရ

human capital is the driving force for economic growth.

လူသား အရင်းအနှီးဟာ စီးပွားရေး တိုးတက်မှုအတွက် မောင်းနှင်အားပါ။

So why are the barriers to global mobility so high?

ကမ္ဘာ့ရွေ့လျားနိုင်မှုအတွက် အတားအဆီးတွေက ဘာလို့ဒီလောက်မြင့်လဲ။

Why is the process so time-consuming,

ဘာလို့ လုပ်ငန်းစဉ်က ဒီလောက် အချိန်ကုန်၊

so dreadful and daunting, so very scary?

ဒီလောက် ထိတ်စရာ၊လန့်စရာ၊ ကြောက်စရာဖြစ်ရတာလဲ။

And I know it’s scary,

ကြောက်စရာလို့ သိတာက

because I was detained at San Francisco airport for two hours

ကျွန်ဟာ စင်ပေါ်ကို ရောက်ဖို့ပဲ ဆန်ဖရန်စ္စကို လေဆိပ်မှာ နှစ်နာရီ

just to get on the stage.

ကြန့်ကြာနေခဲ့လို့ပါ။

It was the idea

လူတွေရဲ့ နယ်စပ်ဖြတ်ကျော်

that the cross-border movement of people shouldn't be so difficult

လှုပ်ရှားမှုဟာ ဒီလောက် မခက်ခဲသင့်ဘူးဆိုတဲ့ စိတ်ကူးက

that sparked my inspiration for a future of frictionless,

ဘယ်မှာ မွေးခဲ့တယ်ဆိုတာကို ဂရုမထားဘဲ အားလုံးအတွက် ပွတ်အားမဲ့၊နယ်နိမိတ်မဲ့

borderless mobility for all,

ရွေ့လျားမှုရဲ့ အနာဂတ်တစ်ခုအတွက်

regardless where they are born.

စေ့ဆော်မှုကို အစပျိုးပေးခဲ့တယ်။

We are building a universal digital identity

ကျွန်မတို့က နယ်စပ်ဖြတ်ကျော် လှုပ်ရှားမှုအတွက် အများလက်ခံတဲ့ ဒစ်ဂျစ်တယ်

for cross-border movement.

ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာတစ်ခု တည်ဆောက်နေတယ်။

One where people own their data

လူတွေက ကိုယ်ပိုင်ဒေတာကို ပိုင်ဆိုင်ကာ

and can seamlessly relocate anywhere they want

သူတို့ အလိုရှိတဲ့ နေရာတိုင်းကို အနည်းဆုံး ခုခံအားနဲ့ ချောမွေ့စွာ

with minimal friction.

နေရာပြောင်းနိုင်တဲ့တစ်ခုပါ။

One which would eventually allow individuals,

နောက်ဆုံးမှာ ကျွမ်းကျင်မှုမြင့်မားတဲ့ ပညာရှင်တွေကနေ

from highly-skilled professionals to refugees seeking safety,

လုံခြုံရာ ရှာဖွေတဲ့ ဒုက္ခသည်တွေအထိ လူတစ်ဦးချင်းတွေကို စာရွက်တစ်ရွက်မှ

to start, track and get approval for their immigration process

ရိုက်ထုတ်စရာမလိုဘဲ သူတို့ရဲ့ လူဝင်မှု လုပ်ငန်းစဉ်ကို

without having to print out a single piece of paper.

စတင်၊ခြေရာခံပြီး ခွင့်ပြုမှု ရရှိစေတဲ့တစ်ခုပါ။

And we are not alone.

ကျွန်မတို့ချည်းမဟုတ်ဘူး။

Companies and countries around the world have started to leverage technology

ကမ္ဘာတစ်လွှားက ကုမ္ပဏီတွေနဲ့ နိုင်ငံတွေက လူဝင်မှုရဲ့ရှုပ်ထွေးမှုကို

in order to ease the complexity of immigration.

လျော့ပါးစေဖို့ နည်းပညာကို စတင်မြှင့်တင်နေပါပြီ။

By doing so, we are expanding opportunities across borders

ဒီလိုလုပ်ခြင်းနဲ့ နယ်စပ်ဖြတ်ကျော် အခွင့်အလမ်းတွေကို တိုးချဲ့နေပြီး

and through that, helping to build a richer world.

ဒီကနေ ပိုကြွယ်ဝတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခုကို တည်ဆောက်ဖို့ ကူညီနေတာပါ။

In 2017, the Economist magazine stated there's one seemingly simple policy

၂၀၁၇ ခုနှစ်မှာ Economist မဂ္ဂဇင်းက ကမ္ဘာကြီးကို အရှိထက်ကို နှစ်ဆဖြစ်စေမယ့်

that would make the world twice as rich as it is.

ရိုးရှင်းတယ်လို့ ထင်ရတဲ့ မူဝါဒတစ်ခု ရှိတယ်လို့ ဖော်ပြခဲ့တယ်။

Open borders.

နယ်နိမိတ်တွေကို ဖွင့်ပါ။

Economist Michael Clemens

ကမ္ဘာ့ဖွံ့ဖြိုးရေးဗဟိုမှ

from the Center of Global Development seems to agree

စီးပွားရေးပညာရှင် Michael Clemens သဘောတူပုံရတာက

as he claims that barriers to immigration place one of the fattest of all wedges

လူသားရဲ့လက်ရှိကောင်းကျိုးနဲ့ အလားအလာရှိတဲ့ ကောင်းကျိုးကြားမှာ လူဝင်မှု အတားအဆီးတွေက

between humankind's current welfare

အကြီးဆုံး သပ်တစ်ခု လျှိုထားတယ်လို့

and potential welfare.

အခိုင်အမာပြောခဲ့တာကြောင့်ပါ။

But you know what?

ဘာလဲဆိုတာ သိကြပါသလား။

The problem starts from what we call a passport,

ပြဿနာက ဟင်နရီ ဖို့ဒ်က ပထမဆုံး တန်ဖိုးသင့် ကားတွေကို မိတ်ဆက်ပြီး

which was first introduced

သိပ်မကြာခင် ပထမ

as a globally required travel document during World War I,

ကမ္ဘာစစ်အတွင်း ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ခရီးသွား သက်သေခံ အထောက်အထားတစ်ခုအဖြစ်

slightly after Henry Ford introduced the first affordable automobiles.

ပထမဆုံး မိတ်ဆက်ခဲ့တဲ့ နိုင်ငံကူးလက်မှတ်လို့ ခေါ်တာကနေ စတာပါ။

Today, our cars have come a long way.

ဒီနေ့မှာ ကားတွေက တိုးတက်နေပါပြီ။

We have come from model Ts to Teslas.

မော်ဒယ် Ts ကနေ Teslas အထိ ဖြစ်လာပါပြီ။

But our passports look and work pretty much the same way as a century ago.

ဒါပေမဲ့ နိုင်ငံကူးလက်မှတ်တွေက လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ရာစုကလို အလားတူ ပုံစံတူ၊လုပ်ဆောင်တယ်။

Besides the lack of technology,

နည်းပညာ ကင်းမဲ့မှုအပြင်

there was also a flaw in the way the passport system was built.

နိုင်ငံကူးလက်မှတ် စနစ်တည်ဆောက်ပုံမှာ အားနည်းချက်တစ်ခုလည်းရှိနေတယ်။

The modern passport was designed by a Western-centric organization

ခေတ်သစ်နိုင်ငံကူးလက်မှတ်တွေကို ပထမ ကမ္ဘာစစ်အပြီး အနောက်တိုင်း ဗဟိုအဖွဲ့အစည်း

after the First World War.

တစ်ခုက ပုံစံထုတ်ခဲ့တာပါ။

It became an object of freedom for the advantaged,

ဒါက အခွင့်အရေးရတဲ့ အနောက်တိုင်းနိုင်ငံ အများစုအတွက်

mostly Western countries,

လွတ်လပ်မှုရဲ့ ရည်မှန်းရာဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့

but a burden for others.

အခြားသူတွေအတွက် ဝန်ထုပ်တစ်ခုပါ။

The irony is that today

ရယ်စရာကောင်းတာက ဒီနေ့ခေတ်

the passport doesn't even help those same Western economies anymore,

နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ဟာ တူညီတဲ့ အနောက်တိုင်း စီးပွားရေးတွေကိုတောင် အကူအညီမပေးဘူး။

because you see, when in the past a good passport could indicate

ဘာလို့လဲဆိုတော့ အတိတ်တုန်းက နိုင်ငံကူး လက်မှတ်ကောင်းတစ်ခုက ကောင်းမွန်တဲ့

a person coming from a Western country with a good education system

ပညာရေးစနစ်တစ်ခုနဲ့ ဒီလိုအသုံးဝင်တဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုတွေရှိတဲ့ အနောက်တိုင်းကနေ

and thus useful skills,

လာတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ဖော်ပြတာကြောင့်ပါ။

then in 2020, the World Economic Forum reported

ဒီနောက် အလွန်ပညာတတ်တဲ့ ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူတွေ လာခဲ့တဲ့

that the top three countries

ထိပ်တန်း သုံးနိုင်ငံဟာ

where the highly educated migrants came from

အိန္ဒိယ၊တရုတ်နဲ့ဖိလစ်ပိုင်လို့ ကမ္ဘာ့ စီးပွားရေး ညီလာခံက

were India, China and Philippines.

၂၀၂၀ မှာ အစီရင်ခံတယ်။

Which, according to 2021 Henley Passport Index

၂၀၂၁ Henley Passport Index အရ ကမ္ဘာမှာ ခရီး အကျွမ်းဝင်မှု အနည်းဆုံး

ranked among the least travel-friendly passports in the world

နိုင်ငံကူးလက်မှတ်တွေအဖြစ် သတ်မှတ်ထားပြီး

ranking respectively 85th,

အသီးသီးကို ၁၁၀ မှာ ၈၅၊၇၀၊၇၇ ခုမြောက်

70th and 77th out of 110.

သတ်မှတ်ထားတယ်။

So let's take a look at a recent relocation experience

ဒီတော့ Ibtehal လို့ခေါ်တဲ့ ကျွမ်းကျင်မှု မြင့်မားတဲ့ ပါရဂူတစ်ယောက်ရဲ့

by a highly skilled specialist called Ibtehal.

မကြာခင်က နေရာ ပြောင်းမှု အတွေ့အကြုံကို ကြည့်ရအောင်။

Ibtehal is a divorced single mother with full custody rights for her kids,

Ibtehal က ကလေးစောင့်ရှောက်ခွင့်အပြည့်ရတဲ့ ကွာရှင်းထားတဲ့ တစ်ကိုယ်ရေ မိခင်တစ်ယောက်ပါ။

six-year-old boy Kenan and an eight-year-old girl Tamara.

သူ့ကလေးတွေက ခြောက်နှစ်သား Kenan၊ ရှစ်နှစ်သမီး Tamara ပါ။

All of them are Yemeni citizens,

သူတို့အားလုံးက ယီမင် နိုင်ငံသားတွေပါ။

which, according to Henley Passport Index 2021,

Henley Passport Index ၂၀၂၁ အရ ဒီနိုင်ငံကို ၁၁၀ အနက်

ranks 106 out of 110.

အဆင့် ၁၀၆ ပေးထားတယ်။ ထပ်ပြောရရင်

Again, one of the least travel-friendly passports in the world.

ကမ္ဘာ့ခရီးအကျွမ်းဝင်မှု အနည်းဆုံး နိုင်ငံကူးလက်မှတ်တစ်ခုပါ။

The Malaysian tech company that employed Ibtehal

Ibtehal ကို အလုပ်ခန့်တဲ့ မလေးရှား နည်းပညာ ကုမ္ပဏီက

wanted to transfer her and her family to their European office.

သူနဲ့ သူ့မိသားစုကို ဥရောပ ရုံးကို ပြောင်းစေချင်တယ်။

The immigration authorities let her know that her visa would get approved,

သူ့ဗီဇာကို ခွင့်ပြုပေမဲ့ အရွယ်မရောက်တဲ့ သူ့ကလေးတွေက ချက်ချင်း

but her underage kids would not get their visas right away.

ဗီဇာရမှာမဟုတ်ဘူးလို့ လူဝင်မှု အရာရှိတွေက သူ့ကို အသိပေးတယ်။

Instead, she was required to travel 6,000 miles alone to the embassy

ဒီအစား သူဟာ ဗီဇာလျှောက်ဖို့ သံရုံးကို တစ်ယောက်တည်း

to apply for her visa.

မိုင် ၆၀၀၀ သွားလိုက်ရတယ်။

Then travel back to Malaysia, wait for three months,

ဒီနောက် မလေးရှားကို ပြန်လာ၊ သုံးလ စောင့်ပြီး

then travel back again,

တစ်ခါ ခရီးပြန်ထွက်ရတယ်။

this time with her kids to apply for their visas.

ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ဗီဇာတွေ လျှောက်ဖို့ ကလေးတွေနဲ့အတူပါ။

And only after that could they all go and live in the destination country.

ဒါတွေပြီးတော့မှပဲ သူတို့အားလုံး ရည်မှန်းရာ နိုင်ငံမှာ သွားနေလို့ရတယ်။

Stories like this are not the exception.

ဒီလိုအဖြစ်တွေဟာ ခြွင်းချက်မဟုတ်ဘူး။

It is a pretty accurate reflection of the immigration experiences today,

ဒါက ဒီနေ့ခေတ် လူဝင်မှု အတွေ့အကြုံတွေရဲ့ အတော်လေး တိကျတဲ့ ထင်ဟပ်မှုတစ်ခုဖြစ်ပြီး

and this is exactly the kind of hideous problem that I want to solve.

ဒါက ကျွန်မ ဖြေရှင်းချင်တဲ့ ကြောက်မက်ဖွယ် ပြဿနာအမျိုးအစား အတိအကျပါ။

And I know it can be solved

ဖြေရှင်းလို့ရတယ်လို့ သိတာက

because I have seen the Estonian society transform

အက်စတိုးနီယန်း လူမှုအဖွဲ့အစည်းဟာ ကမ္ဘာ့အဆင်းရဲဆုံး နိုင်ငံတစ်ခုကနေ

from one of the poorest countries in the world

လည်ပတ်ရုံမက ရှင်သန်နေတဲ့ ပွင့်လင်းပြီး ဒီမိုကရေစီကျတဲ့

to an open and democratic one that not only functions but thrives

တစ်နိုင်ငံဆီ ပြောင်းတာကို မြင်ထားလို့ပါ။

as a poster child for technology-driven governance and innovation.

နည်းပညာ မောင်းနှင်တဲ့ အုပ်ချုပ်မှု၊ ဆန်းသစ်မှုရဲ့ သရုပ်သကန်တစ်ခုအဖြစ်ပါ။

One of the keys to Estonia's success in digitalization was the focus

ဒစ်ဂျစ်တယ်ပြုရာမှာ အက်စတိုးနီးယားရဲ့ အောင်မြင်မှုအတွက် အဓိက အရာတစ်ခုက

to build one platform called the X-Road,

ဒစ်ဂျစ်တယ် အက်စတိုးနီးယားရဲ့ ကျောရိုးဖြစ်တဲ့ X-Road လို့ခေါ်တဲ့

the backbone of digital Estonia.

ပလက်ဖောင်းတစ်ခု တည်ဆောက်ဖို့ စူးစိုက်တာပါ။

The key to it is one digital identity for each individual

ဒါအတွက် အဓိကက အများဆိုင်နဲ့ ပုဂ္ဂလိက ဒေတာစုတွေကို သဟဇာတကျကျ

that allows public and private databases to link up and operate in harmony.

ချိတ်ဆက်၊လုပ်ဆောင်ခွင့်ပေးတဲ့ တစ်ဦးချင်း အတွက် ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာတစ်ခုပါ။

Estonians can do everything online,

လက်ထပ်တာ၊ကွာရှင်းတာကလွဲလို့ အက်စတိုးနီးယန်းတွေဟာ

other than get married or divorced.

အွန်လိုင်းမှာ အကုန်လုပ်လို့ရတယ်။

Anything from doing taxes to voting in the elections

အခွန်ဆောင်တာကနေ ရွေးကောက်ပွဲတွေမှာ မဲပေးတာအထိ အရာတိုင်းကို

is securely done online

အွန်လိုင်းမှာ လုံခြုံစွာ လုပ်ပြီး

and takes about the same time as checking your Instagram account.

သင့်အင်စတာဂရမ် အကောင့်ကို ကြည့်ချိန်လောက်ပဲ ကြာတယ်။

The digitalization saves Estonia a stack of paper

ဒစ်ဂျစ်တယ်ပြုခြင်းက အက်စတိုးနီးယားကို လစဉ် အီဖယ် မျှော်စင်

as high as the Eiffel Tower every month.

အမြင့်လောက်ရှိတဲ့ စက္ကူတစ်ပုံ သက်သာစေတယ်။

On top of that, according to Siim Sikkut,

အရေးအကြီးဆုံးက အက်စတိုးနီးယား

the chief information officer of Estonia,

သတင်းအချက်အလက် အရာရှိချုပ် Siim Sikkut ရဲ့အဆိုအရ

the digital signature alone

ဒစ်ဂျစ်တယ် လက်မှတ်တစ်ခုတည်းက

enables Estonia to save two percent of its GDP every year.

အက်စတိုးနီးယားကို နှစ်စဉ် GDP နှစ်ရာခိုင်နှုန်းကို သက်သာဖို့ ထောက်ကူတယ်။

Two percent of GDP globally would be 1.7 trillion dollars.

ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ GDP နှစ်ရာခိုင်နှုန်းဟာ ၁.၇ ထရီလီယံ ဒေါ်လာဖြစ်လိမ့်မယ်။

With that amount of money, we could solve world hunger not once,

ဒီငွေပမာဏနဲ့ဆို ငတ်မွတ်ဘေးကို နှစ်စဉ် တစ်ကြိမ်မဟုတ်ဘဲ

56 times every year.

၅၆ ကြိမ် ဖြေရှင်းနိုင်တယ်။

That's a whole lot of money being wasted

ဒါက ဖြုန်းတီးနေတဲ့ ငွေအမြောက်အမြားပါ။

because public sectors are not adapting to existing technologies.

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ပုဂ္ဂလိက ကဏ္ဍက တည်ဆဲ နည်းပညာတွေကို အလိုက်သင့် ပြောင်းမနေလို့ပါ။

We can tackle that by creating a secure,

လုံခြုံတဲ့၊ အများလက်ခံတဲ့ ဒစ်ဂျစ်တယ် ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာတစ်ခုကို

universal digital identity

ဖန်တီးခြင်းက ဒါကို ဖြေရှင်းနိုင်တယ်။

where all the users need to do is upload their data and documents

သုံးစွဲသူအားလုံး လုပ်ဖို့လိုတာက ဒေတာနဲ့ နိုင်ငံကူးလက်မှတ်၊ လက်ထပ်စာချုပ်နဲ့

such as passport, marriage and education certificates

ပညာရေး လက်မှတ်လို စာရွက်စာတမ်းတွေကို အွန်လိုင်း စနစ်ထဲမှာ

into our smart system,

တင်ဖို့ဖြစ်ပြီး

which then converts that data into pieces

နောက်တော့ ဒီဒေတာကို မတူတဲ့နိုင်ငံတွေက သက်ဆိုင်ရာ

that can be matched to relevant government forms in different countries.

အစိုးရပုံစံတွေနဲ့ ကိုက်ညီတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေအဖြစ် ပြောင်းပေးတဲ့နေရာပါ။

The beauty of it is the once-only rule.

ဒါရဲ့ကောင်းကွက်က တစ်ကြိမ်တည်း စည်းမျဉ်းပါ။

The user needs to add their data once

နောင်အခါ သုံးစွဲမှုအတွက် သိမ်းထားတာကြောင့်

as it is then stored for the future use.

သုံးစွဲသူတွေဟာ ဒေတာကို တစ်ကြိမ်သာ ထည့်ဖို့လိုပါတယ်။

The passport was created as a mechanism to move.

နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ကို ရွေ့လျားဖို့ ယန္တရားတစ်ခုအဖြစ် ဖန်တီးခဲ့တယ်။

It is clearly time to modernize that mechanism.

ဒီယန္တရားကို ခေတ်မီအောင်လုပ်ဖို့ အချိန်ကျတာ ရှင်းပါတယ်။

If we could now connect that same digital identity

အခု ဒီတူညီတဲ့ ဒစ်ဂျစ်တယ် ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာကို ကမ္ဘာအနှံ့က

to government systems worldwide,

အစိုးရစနစ်တွေဆီ ဆက်သွယ်နိုင်ရင်

our system could act as a digital passport

ကျွန်မတို့ စနစ်က ဒစ်ဂျစ်တယ် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်အဖြစ်

and with a click of a button,

လုပ်ဆောင်ကာ ခလုတ်တစ်ချက်နှိပ်တာနဲ့

immigration applications are created, submitted and digitally tracked.

လူဝင်မှု လျှောက်လွှာတွေကို ဖန်တီး၊ လျှောက်တင်ကာ ဒစ်ဂျစ်တယ်နည်းနဲ့ ခြေရာခံတယ်။

Imagine never to have to fill any immigration forms ever again.

လူဝင်မှု ပုံစံတွေကို နောက်ထပ် ဖြည့်စရာမလိုတာကို စိတ်ကူးကြည့်ပါ။

In order for that to happen,

ဒါဖြစ်ပေါ်လာဖို့ အစိုးရ

we need government immigration systems to enable a simple integration,

လူဝင်မှုစနစ်တွေက ရိုးရှင်းတဲ့ ပေါင်းစပ်မှု တစ်ခုကို ထောက်ကူပေးဖို့ လိုအပ်တယ်။

which would allow us to push applications and pull back the status.

ဒါက ကျွန်မတို့ကို လျှောက်လွှာတွေကို တွန်းကာ အခြေအနေကို ပြန်ဆွဲယူခွင့်ပေးမယ်။

Today, our system is able to do all that beautiful automation,

ဒီနေ့ ကျွန်မတို့စနစ်က လှပတဲ့ စက်အလုပ်အားလုံးကို လုပ်နိုင်ပေမဲ့

but to get that digital information to government systems worldwide,

ဒစ်ဂျစ်တယ် သတင်းအချက်အလက်ကို ကမ္ဘာအနှံ့က အစိုးရစနစ်တွေဆီ ရောက်ဖို့

ton of paper needs to be printed out

တန်ချီတဲ့စက္ကူတွေ ရိုက်နှိပ်ဖို့လိုပြီး

and a human at an immigration office needs to type everything in again.

လူဝင်မှု ရုံးတစ်ရုံးက လူသားတစ်ဦးဟာ အကုန်လုံးကို စာပြန်ရိုက်ဖို့လိုတယ်။

In Germany, officials are so busy typing in applications

ဂျာမဏီမှာ ချိန်းဆိုမှုတစ်ခု ရဖို့တောင် တစ်နှစ်အထိ ကြာလောက်အောင်

that it can take up to a year to even get an appointment,

အရာရှိတွေဟာ လျှောက်လွှာတွေရိုက်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။

at a time where Germany is experiencing a deep talent crunch.

ဂျာမဏီဟာ ကြီးမားတဲ့ စွမ်းရည် ပြတ်လပ်မှု တစ်ခု ကြုံနေရတဲ့ အချိန်တစ်ခုမှာပါ။

That is not just an inefficient system,

ဒါက မထိရောက်တဲ့ စနစ်တစ်ခုမဟုတ်ရုံ၊

not a harmless bit of bureaucracy,

ဗျူရိုကရေစီရဲ့ ဘေးကင်းတဲ့ အပိုင်းတစ်ခုတင်မဟုတ်ဘဲ

it is actively working against itself.

၎င်းကိုယ်တိုင်ကို တက်ကြွစွာ ဆန့်ကျင်နေတာပါ။

Four years ago, when traveling to New York City from Europe

လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ်က ဥရောပကနေ New York City ကို ကျွန်မရဲ့

with my then four-year-old daughter Maya,

လေးနှစ်အရွယ် သမီး Maya နဲ့အတူ ခရီးထွက်နေတုန်း

I briefed her what to expect at the border and why.

နယ်စပ်မှာ ဖြစ်လာနိုင်တာနဲ့ ဘာကြောင့် ဆိုတာကို သူ့ကို အသေးစိတ်ရှင်းပြခဲ့တယ်။

When we finally got to the border,

နောက်ဆုံး နယ်စပ်ကို ရောက်တော့

this was her look that the machine captured.

ဒါက စက်က ရိုက်ထားတဲ့ သူ့ပုံပန်းပါ။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

I think it was the most authentic look how we humans feel

ဒါက ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ လူဝင်မှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မတို့ လူသားတွေ ခံစားရပုံရဲ့

about immigration globally.

အစစ်မှန်ဆုံး ပုံပန်းလို့ထင်တယ်။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

Last year, through a small digitalization with Berlin immigration authorities,

မနှစ်က ဘာလင် လူဝင်မှု အာဏာပိုင်တွေနဲ့အတူ ဒစ်ဂျစ်တယ်ပြုမှုကနေ ကျွန်မရဲ့အသင်းဟာ

my team managed to shorten a process that was 90 days into two days.

ရက် ၉၀ လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုကို နှစ်ရက် အဖြစ် တိုသွားအောင်လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။

Think about what a person can do in 88 days.

၈၈ ရက်အတွင်း လူတစ်ယောက် လုပ်နိုင်တာကို တွေးကြည့်ပါ။

Your passport describes you as a resident of your country.

သင့်ရဲ့နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ဟာ သင့်နိုင်ငံရဲ့ နေထိုင်သူတစ်ဦးကို သရုပ်ဖော်တယ်။

We say you're a citizen of the world.

ကျွန်မတို့က ကမ္ဘာ့နိုင်ငံသားလို့ ပြောတယ်။

A universal digital passport,

နေရာတကာရှိတဲ့ ဒစ်ဂျစ်တယ် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်

one that would go beyond borders,

နယ်နိမိတ်တွေကို ကျော်လွန်သွားမယ့်တစ်ခုက

will take us towards a world where crossing borders

နယ်နိမိတ်တွေကို ကျော်ဖြတ်ခြင်းဟာ အချိန်(သို့) အရင်းအမြစ်တွေကို

is not about waste of time or waste of resources.

ဖြုန်းတီးမှုတစ်ခုနဲ့ မဆိုင်ဘူးဆိုတဲ့ ကမ္ဘာ တစ်ခုဆီ ကျွန်မတို့ကို ခေါ်ဆောင်သွားမှာပါ။

Think about these 88 days

ဒီ ၈၈ ရက်နဲ့ တကယ့်ဘဝက ဒီထဲမှာ

and how much actual life can fit into it.

ဘယ်လောက် ထည့်သွင်းနိုင်လဲ ဆိုတာကို တွေးကြည့်ပါ။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)